Ο Φράχτης*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ο Φράχτης, Αλφρέντο Σοντεργκίτ, Μετάφραση: Δέσποινα Δρακάκη, εκδ. Μεταίχμιο

Η Φραγκίσκη και η Αντωνία. Δυο κορίτσια που τα σπίτια τους τα χωρίζει ένας φράχτης.

Δυο παιδιά που ζουν δίπλα δίπλα και δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Η Φραγκίσκη ερχόταν στο μεγάλο σπίτι τους μόνο στις διακοπές της. Η Αντωνία δεν έφευγε ποτέ από το μικρό και περιποιημένο σπιτάκι τους. Η μαμά της Αντωνίας περιποιόταν το μεγάλο σπίτι της Φραγκίσκης και τον κήπο τους. Η Αντωνία κάποιες φορές βοηθούσε και της άρεσε περισσότερο να παίζει και να ποτίζει με το λάστιχο της βρύσης τα φυτά. Κι έτσι μια μέρα με πολλή ζέστη τα δυο κορίτσια συναντήθηκαν. Κι αρχίσαν να παίζουν μαζί. Με το λάστιχο κάποιες φορές αλλά τις περισσότερες έχοντας αναμεσά τους τον φράχτη… Έτσι περνούσαν οι μέρες τους, τα καλοκαίρια, και η ζωή τους ήταν ένα ατέλειωτο παιχνίδι. Γεμάτα εικόνες από βιβλία, κουκλοθέατρο, μεταμφιέσεις, κολύμπι και …όνειρα. Εικόνες και στιγμές που  έγιναν αναμνήσεις.

Τα γενέθλια της Φραγκίσκης στο μεγάλο σπίτι ήταν πάντα το γεγονός του καλοκαιριού και τα δυο κορίτσια τα γιόρταζαν μαζί και με πολύ κόσμο. Τα γενέθλια της Αντωνίας λίγο αργότερα, ενώ κι εκείνα γίνονταν στην δική τους αυλή με πολύ και χαρούμενο κόσμο ήταν χωρίς τη Φραγκίσκη που στο μεταξύ είχε επιστρέψει στην πόλη.

Κι ο καιρός πέρασε… Τα δέντρα του Φράχτη μεγάλωσαν πολύ, όπως και τα κορίτσια. Αλλάξαν οι ζωές, οι συνήθειες, οι σχέσεις…

Παράλληλες αλλά πολύ διαφορετικές οι ζωές τους. Δίπλα και πάλι όπως παλιά, μακριά όμως η μια από την άλλη. Αναμεσά τους ο μεγάλος «Φράχτης» που πια δεν ήταν εύκολο να τον ξεπεράσουν.

Οι ευχές που έκαναν κάποτε όταν ήταν μικρά κορίτσια, σχεδόν όλες πραγματοποιήθηκαν. Κι αν κάποιος μπορούσε να παρατηρήσει την πορεία της ζωής τους, θα έβλεπε πως μεγαλώνοντας αν και τους  χώριζαν πολλά, σε κάποια πράγματα ήταν εντελώς ίδιες οι αντιδράσεις, τα συναισθήματα, οι καταστάσεις που ζούσαν…

Κάποτε τα δυο κορίτσια που πια ήταν μεγάλες γυναίκες συναντηθήκαν ξανά. Στον ίδιο Φράχτη και την ίδια μέρα γνωρίστηκαν η Ιουλία και η Λουκία, οι κόρες τους…

Ένα συγκινητικό και βαθυστόχαστο βιβλίο για παιδιά,  του Αλφρέντο Σοντεργκίτ που μας μιλάει για την φιλία, τις παιδικές ζωές και αναμνήσεις, την ενηλικίωση, τον κύκλο της ζωής και την αγνότητα των παιδικών χρόνων.

Ένα βιβλίο να σκεφτείς, να νοσταλγήσεις και για μας τους μεγαλύτερους να αναρωτηθείς για τα σπουδαία, τα σημαντικά, τους φίλους που έχασες…

Για τα παιδιά,  να δουν, να θυμηθούν ή να προσέξουν πιο πολύ τις πολύτιμες φίλες τους.  

Ο Φράχτης είναι μια συμβολική λέξη σε αυτήν την Ιστορία.

Στην πραγματικότητα δεν χωρίζει τα δυο σπίτια αλλά την κοινωνική και οικονομική τους τάξη. Κάτι που για τα παιδιά δεν ισχύει.

Βιβλίο με πολλά μηνύματα για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά. Για την χαρά του παιχνιδιού, της ανεμελιάς και της φιλίας και για την σχέση μητέρας παιδιού και κοινωνικής ανέλιξης. Ωστόσο σε όποια κοινωνική τάξη και αν ανήκεις ακόμα και τα μικρότερα παιδιά θα μπορέσουν να καταλάβουν πως κάποια συναισθήματα παραμένουν ίδια όπου και βρίσκεσαι, όπου και αν μεγαλώνεις και σε όποια «τάξη» και αν ανήκεις.

Ένας κύκλος ζωής όλα το βιβλίο. Σχέσεις που δημιουργούνται, χάνονται και ξαναγεννιούνται…

Με εκπληκτική εικονογράφηση του ίδιου του συγγραφέα που θα σας συγκινήσει και γοητεύσει.

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο, συγκινητικό και βαθιά αληθινό.

Να το ψάξετε !

Μπείτε εδώ και δείτε κάποιες δραστηριότητες που προτείνουν οι εκδόσεις : https://api.metaixmio.gr/data/manager/media/assets/EKTYPOSIMES_DRASTIRIOTHTES_O_FRAXTHS.pdf