Ο Γκασπάρ μέσα στη Νύχτα…*

 

Ζητούνται Αναγνώστες στα καλά βιβλία και παραμύθια!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Και μιας και μπήκαμε στον Δεκέμβριο που τουλάχιστον για μένα είναι ο Πατέρας των Παραμυθιών, η στήλη μας «Τα Παραμύθια του Σαββάτου» γίνεται σχεδόν καθημερινή. Με νέες εκδόσεις που αξίζουν την προσοχή σας και πολλές και καλές Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες!

*Ο Γκασπάρ μέσα στη νύχτα, Σενγκ Σουν Ραταναβάν, εκδ. Ψυχογιός

Είναι νύχτα, η πόλη έχει αποκοιμηθεί και ο Γκασπάρ, ένα μικρό αγόρι, δυσκολεύεται να κλείσει τα μάτια του. Σκέφτεται συνεχώς, προσπαθεί να ονειρευτεί αλλά ο φόβος του για το σκοτάδι τον κρατάει  σε υπερένταση και άγρυπνο.

Είναι και κάτι ακόμα που δεν τον αφήνει να κοιμηθεί. Νιώθει μοναξιά. Και εκεί στις πολλές σκέψεις του και τα σκοτάδια αναζητά έναν φίλο. Και τότε ακούγεται μια μικρή φωνή μέσα στο σκοτάδι.

«Ψάχνεις για φίλο; Αν δεν τον έχεις βρει, είναι γιατί κοιτάζεις μόνο με τα μάτια...»

Αυτή ήταν μια λιλιπούτεια ποντικίνα η Αγλαΐα, μια φανταστική ολοκαίνουργια «φίλη» που αποφασίζει να  «δείξει» και να  μάθει στον Γκασπάρ τι σημαίνει φιλία… Μαζί θα συναντήσουν την Αλεξαντρί που είναι βιβλιοθηκονόμος, τον Οκτάβιο τον λαγό που είναι μουσικός και τον μικρό Γεδεών που φοβάται επίσης ένα σωρό πράγματα. Στην παρέα θα μπει και ο Μπαζίλ ένα κοάλα από την Κίνα που θέλει να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Κι όλοι μαζί σαν μια ομάδα ξεκινούν …προπόνηση! Ο φανταστικός κόσμος και οι σκιές που δεν είναι και τόσο φοβέρες τελικά ξεδιπλώνονται με πολύ μαεστρία σε ένα αξιαγάπητο κείμενο που θα λατρέψουν τα παιδιά. Κι ίσως να βρεθεί  μια λύση για το  σκοτάδι και τη μοναξιά στα όμορφα παιχνίδια που φτιάχνει το μυαλό. Α…και στη Φαντασία, πάντα!

Ένα υπέροχο βιβλίο για τους φανταστικούς μας φίλους, για τους φόβους και την μοναξιά που έγραψε και εικονογράφησε μοναδικά η Σενγκ Σουν Ραταναβάν! Το βιβλίο εκτός από το πολύ ιδιαίτερο κείμενο θα σας ενθουσιάσει με τις πραγματικά καλαίσθητες και υπέροχες εικόνες του.

Ο φόβος του σκοταδιού είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο  σε μικρά παιδιά. Τα παιχνίδια του μυαλού και οι λύσεις που «ζωντανεύουν» με φανταστικούς φίλους που όμως ο καθένας τους θα μπορούσε στ’ αλήθεια με αυτό που αντιπροσωπεύει να  κρατήσει συντροφιά τη νύχτα σε μικρούς και μεγάλους. Η Ποντικίνα Αγλαΐα μας διωχνει την μοναξιά μαζί με την Αλεξαντρί με τα βιβλία. Ο Οκτάβιο μας παρακινεί να ακούσουμε προσεκτικά …μουσική. Ο Γεδεών και ο Μπαζίλ μας βάζουν στον κόσμο της άσκησης και ο Πατρίκ μας παροτρύνει να ασχοληθούμε με την μαγειρική. Μα το πιο βασικό από όλα είναι  η συμφιλίωση και η παρέα που διώχνει μακριά κάθε φόβο.

Το νόημα της φιλίας υμνείται, ακόμα κι αν οι φίλοι είναι φανταστικοί, σύνηθες καταφύγιο του μυαλού σε πολύ νεαρές ηλικίες.

Να το ψάξετε τούτο το βιβλίο να το διαβάσετε στα μικρά παιδιά και να αφεθείτε στις μαγικές του εικόνες. Να τα αφήσετε να μιλήσουν για τους δικούς τους φόβους και τους φίλους. Να ζήσετε μαζί μια νυχτερινή περιπέτεια κι ίσως το σκοτάδι να τους φανεί λίγο πιο φιλικό.

Το βιβλίο έχει κερδίσει  το βραβείο:  Landerneau 2021 ( Γαλλικό βραβείο Αναγνωστών)

Την μετάφρασή του έχουν κάνει οι : Κατερίνα Φράγκου  & Μυρτώ Ρασινιέ

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα : https://apps.psichogios.gr/pdf/preview/el/25597

Ίσαμε την επόμενη φορά…

Μυστική Πράκτωρ Καρακάξ, Φάκελος «Καλικάντζαροι»!*

Της Ελένης Μπετεινάκη**

Και μιας και μπήκαμε στον Δεκέμβριο που λένε πως είναι ο Πατέρας των Παραμυθιών, η στήλη μας «Τα Παραμύθια του Σαββάτου» γίνεται σχεδόν καθημερινή. Με νέες εκδόσεις που αξίζουν την προσοχή σας και πολλές και καλές Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες!

*Μυστική Πράκτωρ Καρακάξ, Φάκελος «Καλικάντζαροι », Φίλιππος Μανδηλαράς, εκδόσεις Πατάκη

Γνωρίζετε την Καρακάξ;

Αν όχι νομίζω πως ήρθε η ώρα να μάθετε ποια είναι και ποιος ο ρόλος της σε αυτό το βιβλίο. Νομίζω πως  θα σας λύσει πολλές απορίες για σπουδαία ερωτήματα που έχουν απασχολήσει εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο με θέμα τους τα Χριστούγεννα!

Η Καρακάξ λοιπόν είναι μια  ντεντέκτιβ που θα μας βοηθήσει πάρα πολύ να μάθουμε  όσα πιο πολλά μπορούμε και έχει …ανακαλύψει για τους καλικάντζαρους!

Τους έχετε σίγουρα ακουστά, είναι πολύ φημισμένοι. Λένε πως έχουν καμπούρα, είναι  τριχωτοί και γουρλομάτηδες και  ζουν στον Κάτω Κόσμο. Θα έχετε ακούσει και την φήμη πως περνούν την ώρα τους πριονίζοντας το δέντρο που κρατάει τη Γη ίσαμε εκείνη την μία και  μοναδική στιγμή ανήμερα των Χριστουγέννων που τα παρατούν όλα και εμφανίζονται στον Απάνω κόσμο…

Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Ή μήπως όλα τούτα είναι παραμύθια και μόνο; Υπάρχουν καλικάντζαροι; Που ζουν; Πως δημιουργήθηκαν; Η Καρακάξ βάζει τα παιδιά να σκεφτούν με τη λογική και τους θέτει ερωτήματα που για να απαντήσουν χρειάζονται επιχειρήματα… 

Ποιος θα φτάσει μέχρι το κέντρο της Γης να δει αν πραγματικά υπάρχει αυτό το περίφημο δέντρο που την κρατάει…όρθια;

Ένας «Γεωσκόληξ Περφοράτους» θα μας ταξιδέψει στα άπατα της Γης και κάτι μπορεί να μάθουμε από αυτόν. Κι εδώ αρχίζουν πια οι αμφιβολίες για την Ύπαρξη των διάσημων τριχωτών επισκεπτών των Χριστουγέννων. Κι αφού πάρει την συναίνεση τη δική σου η πράκτωρ Καρακάξ θα συνεχίσει με ιδιαίτερο ζήλο και με ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο να μας αποδεικνύει τα …παράξενα!

Θα συναντήσουμε τα «Καρκατσέλια» στην Πορταριά του Πήλιου, στις παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη πριν 200 περίπου χρόνια…

Θα περπατήσουμε σε δάση τη νύχτα του 1842 με τους θορύβους και τις παράξενες σκέψεις. Σε μικρά χωριά με τις  αντιλήψεις της εποχής και μια καλπάζουσα φαντασία που δημιουργεί σκιές και καλικάντζαρους για κάθε ζωντανό που θα συναντήσει κάποιος.

Στη συνέχεια το ταξίδι στο χρόνο θα πάει αιώνες πίσω στα 271 μ. Χ στη Ρώμη. Η Καρακάξ θα μας θυμίσει ή γνωρίσει τα Σατουρνάλια, κάτι σαν καρναβάλι το καταχείμωνο. Και για να αρχίσουν να λύνονται πολλές απορίες θα ταξιδέψουμε εκατό χρόνια μετά στην Κωνσταντινούπολη την 21^η Δεκεμβρίου την ημέρα που ξεκινά το χειμερινό ηλιοστάσιο. Είναι η μεγάλη σύνοδος των Τριών Ιεραρχών και του Αυτοκράτορα Θεοδόσιου που θα αποφασίσουν να σταματήσουν ή μετριάσουν τις  γιορτές των Σατουρναλίων και να υποκατασταθεί η εορτή του Ανίκητου ‘Ήλιου με τη γέννηση του Χριστού. Έτσι ορίστηκε η 25^η Δεκεμβρίου σαν …Χριστούγεννα στα 380 μ. Χ. Κι από τότε πολλά άλλαξαν , οι καλικάντζαροι ήταν όσοι συνέχιζαν να γιορτάζουν τα Σατουρνάλια και με το πέρασμα των αιώνων προστέθηκαν χίλια δυο που έμειναν πια με λόγια μπόλικα στους μύθους και τις παραδόσεις των λαών, και του δικού μας!

Πόσα και πόσα δεν έχουν γραφτεί για τούτα τα τοσοδούλικα καλικαντζαράκια που είναι γεμάτα δοξασίες, σύμβολα και …παραμύθια!

Ένα βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και απευθυνόμενο στον αναγνώστη, μαθαίνει, ψυχαγωγεί και ανατρέπει τα δήθεν δεδομένα για τους καλικάντζαρους.

 Ένας φανταστικός διάλογος του συγγραφέα Φίλιππου Μανδηλαρά, μέσω της Καρακάξ που προβληματίζει, απαντάει, ξυπνά την διάθεση για έρευνα στους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες.

Εκπληκτικές περιγραφές και περιηγήσεις, αλήθειες ειπωμένες με πολύ ιδιαίτερο τρόπο και γνώσεις που είναι πραγματικά απαραίτητες για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους.

Ένα ανατρεπτικό καλογραμμένο βιβλίο για μεγάλα παιδιά που έχουν ήδη αρχίσει να αναρωτιούνται για πολλά «παραμύθια» σχετικά με ανεξήγητα πλάσματα που όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς ποτέ δεν έχει δει.

Μια περιπέτεια, ένα ταξίδι στο χρόνο και στις πολύτιμες συλλογές του Νικολάου Πολίτη που θεωρείται ο πατέρας της λαογραφίας στην Ελλάδα.

Ο Φίλιππος Μανδηλαράς μας παραδίδει ένα ακόμα εμπνευσμένο και εκπληκτικό βιβλίο, που θα γοητεύσει και θα δώσει απαντήσεις με τον τρόπο που γνωρίζει πολύ καλά. Την γραφή και την περιπέτεια.

Οι εικόνες του Σπύρου Γούση μας μεταφέρουν σε παλιότερες εποχές και όλη την ατμόσφαιρα …των καλικάντζαρων και των περιπετειών τους. Είναι πραγματικά υπέροχες!

Ένα βιβλίο που θα πρέπει να αναζητήσετε όλοι τα φετινά Χριστούγεννα.

Μια αδυναμία όμως στους «παραμυθένιους » καλικάντζαρους έχω κι εγώ κι ας γνωρίζω όλες τους τις …αλήθειες !

Άλλωστε ο Φίλιππος Μανδηλαράς, στο τέλος του βιβλίου μας δίνει την πιο λογική και αληθινή εξήγηση για τους όποιους καλικάντζαρους…

Λες, Φίλιππε; Λέω, κι εγώ!

Δείτε εδώ το οπισθόφυλλο του βιβλίου: https://www.patakis.gr/product/653130/vivlia-paidika--efhvika-xristougenniatika/Mustikh-praktor-karakaksa-FAKELOS-Kalikantzaroi/

 

**Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 6 Dekembr;ioy 2021: https://www.cretalive.gr/

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία….

εικ: Νικόλας Ανδρικόπουλος

Της Ελένης Μπετεινάκη *

Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή… Γιορτάζουν οι πιο δυνατοί κι αγαπημένοι άνθρωποι! Είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία που από το 1992 θεσπίστηκε  και τηρείται παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη. Κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.

Ένα μικρό αφιέρωμα από τα « Παραμύθια του Σαββάτου» ανάμεσα στα δεκάδες παιδικά βιβλία που κυκλοφορούν.

Για να ευαισθητοποιηθούμε, για να αναφερθούμε έστω για λίγο στους ανθρώπους μας, στους διπλανούς μας, στην διαφορετικότητά της ζωής….

Φένια, η αγαπημένη των ήχων, Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου,εικ: Έφη Λαδά, εκδ. Πατάκη

Η Φένια με τα κόκκινα μαλλιά. Μια ηρωίδα της ζωής, ίσως της κάθε μέρας ή της διπλανής πόρτας. Ένα πρότυπο ηρεμίας, αισιοδοξίας, χαράς και δύναμης της ψυχής. Ένα κορίτσι πανέμορφο, σπάνιο, η αδελφή του Άλκη. Έχει κάτι  όμως που δεν έχουν τα  άλλα κορίτσια. Βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής και της φαντασίας. Κι αυτό την κάνει να αναγνωρίζει πιο εύκολα από όλους  τους άλλους, τους ήχους. Κι είναι το άσπρο της ραβδί σαν μαγικό μιας νεράιδας, κι είναι ο δρόμος της ανοιχτός σαν δεν προσπαθούν κάποιοι στο σχολείο να το « παίξουν» νταήδες  και έξυπνοι. Τότε ένα δικό της μικρό κατρακύλισμα, από μια τρικλοποδιά είναι η αφορμή να μάθουν όλοι πως είναι να ζει κανείς χωρίς χρώματα αληθινά, μόνο με αφή, ήχους, ακοή και …ψυχή!

Ένα πολύ τρυφερό βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου. Μια ιστορία που σε κάνει να σκεφτείς, που συγκινεί, που σου αναθεωρεί τα δεδομένα. Μια ιστορία για όλες τις Φένιες τούτου του κόσμου που είχαν την ατυχία να μην βλέπουν. Μια ιστορία για όλα τα παιδιά του κόσμου που γεννήθηκαν έχοντας …τα πάντα. Μια ιστορία για τον σχολικό εκφοβισμό, όπως πολύ ακούμε να λένε τούτη τη φράση τα τελευταία χρόνια, για την διαφορετικότητα και για το θράσος ή την έλλειψη σεβασμού στους ανθρώπους γύρω μας, κι ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους.  Μια ιστορία για τους δασκάλους που ξέρουν να «τιμωρούν» όχι με τα λόγια  ή με το « ραβδί» αλλά με …το παιχνίδι!

Μια ιστορία  γεμάτη φως κι ας έχει τόσο σκοτάδι. Μια ιστορία με την υπογραφή δύο σπουδαίων δημιουργών. Της Γιώτας Αλεξάνδρου που την έγραψε και της Έφης Λαδάπου την εικονογράφησε. Κι έγινε το σκοτάδι φως για τα δικά μας μάτια με τις μοναδικές εικόνες που έφτιαξε η Έφη.  Κι εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολα τα λόγια. Ότι και αν πει κάποιος και για τις δύο τους ίσως να της αδικήσει. Το βιβλίο είναι σαν ποίημα που θες να ανατρέχεις συχνά για να παίρνεις τη ζωή και τα δώρα της …στα σοβαρά.

Τρεις φορές την διαβάσαμε τούτη την ιστορία στο σχολείο. Κι ύστερα κλείσαμε τα ματιά και παίξαμε τυφλόμυγα και προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τις άλλες μας αισθήσεις. Κι ήταν δύσκολο πολύ. Κι έμπαιναν εμπόδια συνέχεια και κοντέψαμε να κτυπήσουμε, στ αλήθεια. Και μάθαμε να γράφουμε το όνομά μας με την μέθοδο braille των τυφλών. Η Φένια δεν έγινε μόνο η αγαπημένη των ήχων της Γιώτας Αλεξάνδρου και της Έφης Λαδά, έγινε και η δική μας αγαπημένη. Κι είπαμε να προσέχουμε τα μάτια μας περισσότερο και να μην κοροϊδεύουμε ποτέ  κάποιον για το σώμα του ή επειδή είναι διαφορετικός από μας!

Για παιδιά από 5 χρονών.

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2016/01/blog-post_29.html

Ο Τρεχαλητής και η Τίποτα, Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Μεταίχμιο.

“Ένα ζευγάρι ρόδες πιο μεγάλες από του ποδηλάτου, πιο μικρές από τη ρόδα του λούνα παρκ”* .Είναι οι Ρόδες του Τρεχαλητή που το όνομα τούτο υπάρχει μόνο στα όνειρα του μικρού αγοριού. Τα όνειρα που σε φτάνουν ίσαμε εκεί που δεν μπορεί η ζωή, η αλήθεια , οι συγκυρίες. Τα όνειρα που είναι πολύχρωμα, πολύβουα και …λαχανιαστά. Στο σχολείο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα μαθήματα ο Τρεχαλητής « τρέχει» πρώτος  από όλους. Στο διάλλειμα όμως μένει στην τάξη και τους κοιτά όλους από το παράθυρο. Είναι μόνος και τελευταίος…πάντα! Ένα μικρό κορίτσι πάλι, που ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα δεν έχει Τίποτα κι έτσι τη φωνάζουν όλοι. Φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης , μοναξιά, φτώχεια. Ζωγραφίζει όμως  την ομορφιά στα  τετράδια της εκεί που το χρώμα της δίνει δύναμη και όνειρα ατέλειωτα. Κι έρχεται μια στιγμή που τα δυο παιδιά συναντιούνται, τολμούν  και προχωρούν μαζί στη ζωή, στα χαμόγελα, στο αύριο… Ο καθένας δίνει αυτό που έχει στον άλλο, αυτό που αγαπά και μπορεί. Κι ο άλλος το δέχεται και προχωρά ακόμα πιο πέρα… Αρχίζει τότε ο ήλιος να λάμπει πιο δυνατά, η ζωή να κυλάει σαν δροσερό νερό και η καθημερινότητα να έχει αξία περισσή. Οι « ρόδες» συνάντησαν τα « αδύναμα» πόδια και γίνανε ένα… Τα χαμογέλα όλων ακουμπήσανε τα όνειρά τους…

Συγκίνηση, πάλι, αξίες μοναδικές που γίνονται βιβλίο. Ιστορία γραμμένη από την Κατερίνα Παπαγαρυφάλλου για όλα εκείνα τα αδύναμα παιδιά που θέλουν, προσπαθούν αλλά χρειάζονται μια μικρή βοήθεια για να ανοίξουν πιο πολύ τα φτερά τους. Θέμα του βιβλίου η αναπηρία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης.  Τα συναισθήματα παιδιών που δοκιμάζονται και ανθούν μόνο στα όνειρα. Οι σχέσεις ανθρώπων που μεγαλουργούν. Οι δυσκολίες της καθημερινότητας και της προσαρμογής στην κοινωνία των αρτιμελών και συχνά αδιάφορων ανθρώπων. Η δύναμη ψυχής και το δικαίωμα στο  όνειρο και την ίδια τη ζωή. Από την άλλη η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η αδυναμία διεκδίκησης των αυτονόητων βάζουν ταμπέλες  σε πολλά παιδιά που κανείς δεν τα προσέχει, κανένας δεν ασχολείται μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που να χάνουν τελείως την ταυτότητά τους.

Λέξεις δυνατές, Τρεχαλητής και Τίποτα. Λέξεις που ταράσουν τα ήσυχα νερά των …υγειών ανθρώπων. Λέξεις που αντιπροσωπεύουν άτομα με ιδιαιτερότητες αλλά που καταφέρνουν να νικήσουν αδυναμίες, προβλήματα και να γευτούν τη ζωή με ένα τρόπο ζηλευτό. Ύμνος στη φιλία, την αγάπη και τα όνειρα το βιβλίο.  Όλα μπορούν να συμβούν σαν συναντηθούν δυο άνθρωποι με κοινές ιδές, πιστεύω, βιώματα και όνειρά.

Διαχείριση δυσκολιών, επιθυμίες που εκπληρώνονται, περιθώρια που καταργούνται και γίνονται κέντρα ζωής και δύναμης. Καθημερινότητα που δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο σαν συνοδεύεται από κοροϊδία, αμηχανία, φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας.  Η προσέγγιση της Κατερίνα σε τόσο ιδιαίτερα και συχνά « διπλανά » μας προβλήματα, εξαιρετική.

Δυο λέξεις που δύσκολα ξεχνάς και που κρύβουν μέσα τους όλο το νόημα της ζωής… Τα δυο Τ που ενώνονται και θα  γίνουν το Π του Ποτέ ξανά μοναξιά. Πότε ξανά κοροϊδία. Ποτέ ξανά περιθωριοποίηση. Ποτέ ξανά στεναχώρια.

Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από την Θέντα Μιμηλάκη. Ζωντανά χρώματα, σχήματα και δυνατές εικόνες που αποτυπώνονται σε ένα εξαιρετικό βιβλίο και …μνήμη!

Να το ψάξετε όσοι πιστεύετε στα όνειρα, στους ανθρώπους, στη δύναμη τους, στο μαζί, το πάντα και το αύριο. Στα παράξενα της ζωής , τα ασύλληπτα που η φτώχεια θεωρείται ελάττωμα, η μοναξιά δημιουργεί περιθώρια και η αγάπη ενώνει  και λάμπει σαν ήλιος!

Για παιδιά από 4 χρονών και μεγάλους που αγαπούν τις έξυπνες και σπουδαίες ιστορίες!

Η Βιολέτα κι ο Ιππότης, Αργυρώ Πιπίνη,εικ: Έφη και Κρίνα Λαδά, εκδ. Μεταίχμιο

Ναι, για μια ακόμη φορά πιστεύουμε στα Παραμύθια. Στα Παραμύθια που λένε πάντα την αλήθεια κι όσο πιο πολύ το νοιώθεις αυτό, τόσο πιο μεγάλα θαύματα μπορούν να συμβούν.

Το πέρασμα από τούτο τον κόσμο για κάθε ζωντανό το λέμε ζωή. Κι είναι γραμμένο λένε του καθενός το μετερίζι και η πορεία του. Σε άλλους η ζωή χαρίζει  απλόχερα τα δώρα της, σε άλλους, όχι. Κάποιοι αφήνουν ένα μικρό σχεδόν ασήμαντο στίγμα, σαν να μην πέρασαν ποτέ από τη γη. Κάποιοι άλλοι γεμίζουν τον κόσμο με την παρουσία και την προσωπικότητά τους. Η Βιολέτα είναι ένα κορίτσι που της χαρίστηκαν τρεις ζωές. Καμιά από τις δύο πρώτες δεν ήταν τόσο  «σημαντική » ή ιδιαίτερη όσο η Τρίτη φορά που έζησε κι ας γεννήθηκε χωρίς το φως της. Στο μέρος που μεγάλωσε πέρα από το χρόνο και το όνειρο οι άνθρωποι πίστευαν πως το να είσαι τυφλός είναι χάρισμα σπουδαίο! Για αυτό την είχαν πάντα μαζί τους και της έμαθαν τις χαρές της ζωής , αφήνοντας την να ακουμπά τα πάντα, να νοιώθει , να δοκιμάζει και να γνωρίζει τον κόσμο και την… ψυχή της!

Σαν μεγάλωσε έγινε μάστορας σπουδαίος των υλικών στο μαγείρεμα τους κι ό, τι έφτιαχνε ήταν θαυμαστό και αψεγάδιαστο. Κάτι της έλλειπε  όμως, κάτι την έκανε να μην νοιώθει την ευτυχία και την ολοκλήρωση. Ώσπου μια μέρα ήρθε στον τόπο της ένας ιππότης, χωρίς πανοπλία, όπλα και άλογο αλλά κουβαλώντας ξύλινες κουτάλες και κατσαρόλες… Και συνέβη ένα από εκείνα τα θαύματα που δεν έχουν όλοι οι ζωντανοί την τύχη να ζήσουν… Ένα θαύμα και πιο λαμπρό ακόμα κι από το φως, το φως του ήλιου. Ο Ρακμάν και η Βιολέτα έζησαν το θαύμα της αγάπης, σε ένα παραμύθι μοναδικό, γραμμένο από την Αργυρώ Πιπίνη.

Ένα παραμύθι που ακουμπά όλα τα όνειρα, εκείνα που δεν τα βλέπεις, αλλά τα νοιώθεις, τα γεύεσαι και τα χαϊδεύεις απαλά να μην χαθούν ποτέ.

Ένα παραμύθι  από εκείνα τα πολύ μαγικά που οι δοκιμασίες του είναι αυτά που  δεν σου δίνει η ζωή  από την αρχή σαν σταθεί λίγο άτυχη μαζί σου. Ή μήπως το να στερηθείς μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού σου δίνει περισσότερη δύναμη να μεγαλουργήσεις, να δημιουργήσεις και να νοιώσεις όλα  εκείνα που με μάτια ανοιχτά ίσως και να μην έβλεπες ποτέ;

Η Βιολέτα ή κάθε Βιολέτα είναι η ζωή που δεν λυγίζει στα δύσκολα, που μαθαίνει να μοιράζεται και να ακουμπά παντού με τις αισθήσεις της και μόνο. Της ζωής που ξέρει να περιμένει, να νοιώθει, να μην  απελπίζεται και να μην χαλιέται σε συναισθήματα λύπησης , μοναξιάς και απομόνωσης. Ποίημα ο έρωτας, φως που νικάει το σκοτάδι της ψυχής και του κόσμου. Μυρωδιά και γεύση μελωμένου κάστανου, καραμελένιας τούρτας και σιροπιού κανέλας. Άρωμα από τα αγριολούλουδα και φως λάμψης που αστράφτει και ξαναδίνει ζωή σε μάτια που για χρόνια ήταν ερμητικά κλειστά. Δύναμη αγάπης που καταλύει κάθε εμπόδιο. Τύχη να συναντηθούν δυο άνθρωποι που θα μένουν για πάντα μαζί σαν ένας και για όλη τους τη ζωή. Που θα μοιράσουν σε πολλούς περισσότερους το δώρο της αγάπης τους…

Έρωτας το θέμα του παραμυθιού, θάρρος τόλμη , προσμονή και φως. Όλα πασπαλισμένα με κατάλευκη ζάχαρη άχνη της Φαντασίας , της Ονειροχώρας. Γεμάτη εικόνες όλη η αφήγηση  και ανεπανάληπτες για μια ακόμα φορά οι  μορφές  από την  Έφη Λαδά. Με τα χρώματα του ονείρου δημιουργεί πρόσωπα που μένουν στη μνήμη, ζωντανά, ανεξίτηλα και μοναδικά!  

Αργυρώ και Έφη σας ευχαριστούμε πολύ και για τούτο το ταξίδι και το δώρο!

Για όλους είναι το βιβλίο μικρούς και μεγάλους για όλους εμάς που αγαπάμε, σεβόμαστε και πιστεύουμε πως ακόμα γράφονται όμορφα παραμύθια που ξέρουν μοναδικά να κρύβουν τις αλήθειες της ζωής !

Φίλοι;  Φως -  Φανάρι! Αλεξοπούλου-Πετράκη Φραντζέσκα Εικον: Τζαμπούρα Μαρία, εκδ. Παπαδόπουλος

Τι βάσανο για την Ισμήνη να ξυπνάει πρωί-πρωί! Όμως, η διαδρομή με το σχολικό κρύβει απίθανες εκπλήξεις, όταν δυο μουτράκια κολλούν στα τζάμια και χαιρετούν το ένα το άλλο. Μπορεί αυτή η φιλία να κρατηθεί, ακόμα και μετά από ένα σιωπηρό ...μυστικό; Φως Φανάρι!

https://www.epbooks.gr/

Γούτου Γούπατου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκι: Νκόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Παπαδόπουλος

Γούτου Γουπατού, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Παπαδόπουλος( εικονογράφηση : Νικόλας Ανδρικόπουλος)

Ήταν γνωστός με το όνομα Ταπόης, κανείς δεν τον φώναζε Μανώλη, μόνο η γριά μάνα του. Έφταιγε ίσως που ήταν λίγο διαφορετικός , η δεξιά του μεριά ήταν …κάπως αλλόκοτη και τα δάκτυλά του δεξιού χεριού όταν σε έσφιγγαν έμοιαζαν σαν τα πλοκάμια του χταποδιού... Και από αυτό του βγήκε τ΄ όνομα. Μιλούσε και λίγο παράξενα.

«Πότε τει Γούτου Γουπατού, μαμ ….πάει» πάει να πει  : Πότε να΄ρθει του Χριστού,τ΄Αι-Βασιλιού να φάμε… Τα παιδιά τον έπαιρναν μαζί τους σαν λέγανε τα κάλαντα , να τα φυλάει από το εχθρικό έδαφος της επάνω γειτονιάς, όπως λέγανε, γιατί φοβόντουσαν τον πετροπόλεμο. Ο Μήτρος ο Τσηλότατος ήταν ο αρχηγός της γειτονιάς και τον φοβόντουσαν όλοι και ας ήταν μόνο δεκαεφτά χρονών. Κι όταν επιτέθηκε με τη συμμορία του στα μικρά παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα την παραμονή της πρωτοχρονιάς για λίγες πενταροδεκάρες,  ο Ταπόης παγίδευσε με την πελώρια παλάμη του τον λαιμό του Μήτρου και θα΄ ταν η τελευταία στιγμή του « μικρού » αρχηγού αν κάποιος δεν φώναζε στον Μανώλη πως κάτι έπαθε η μάνα του μόνο και μόνο για να τον ελευθερώσει…. Έτσι  ο καινούργιος χρόνος είχε κάνει το καλύτερο ποδαρικό…

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2014/01/blog-post_3.html

Το αυγό, Εύα Βακιρτζή, εικ : Νικόλας Ανδρικόπουλος,εκδ. Πατάκης

Πώς να καταφέρεις να πλησιάσεις ένα παιδί που είναι λίγο ...διαφορετικό από τα άλλα; Που δεν είναι άρρωστο, δεν χρειάζεται κάποιο φάρμακο για να γίνει καλά αλλά  λέξεις μαγικές , όπως αγάπη, σεβασμός, κατανόηση για να μπορέσει να συμπεριφερθεί κάποιες στιγμές όπως όλοι οι άλλοι. Λέξεις που γνωρίζουν καλά και χρησιμοποιούν σωστά , η μαμά, ο μπαμπάς, η κ. Ελβίρα, η δασκάλα και η μικρή Ανννα , άνθρωποι που αγαπούν και δέχονται τον μικρό Βίκτωρα. Ένα παιδί που νοιώθει, ακούει, ζει ανάμεσα μας αλλά την ίδια στιγμή κλείνεται στον εαυτό του σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα  μεγάλο αυγό που το τσόφλι του δεν μπορεί  να το σπάσει ούτε το πιο δυνατό τρυπάνι. Κι όμως εκείνες οι λέξεις κάποιες φορές κάνουν χαραμάδες στο χοντρό τσόφλι  και ο κόσμος ανοίγεται με άλλα χρώματα και σκέψεις και εικόνες στον μικρό μας ήρωα που η ζωή τον θέλει ισάξιο μέλος της αλλά κι εμάς δίπλα του να τον βοηθάμε για το καλύτερο . Η ζωή ενός παιδιού με αυτισμό, δεν είναι εύκολη , ούτε για το ίδιο αλλά ούτε και για τους οικείους του. Χρειάζεται γνώση, αγάπη, πολύ προσπάθεια και πολύ υπομονή και κατανόηση .

Ιστορίες που απευθύνονται σε γονείς , δασκάλους και ανθρώπους που συναναστρέφονται πολύ με παιδιά οι σημερινές χωρίς το … ζήσαμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα …αλλά ιστορίες για να ζούμε στον κόσμο τον πραγματικό , να βοηθάμε, να αγαπάμε και να κατανοούμε τις ιδιαιτερότητες και τον κόσμο των παιδιών μας.

Λυμμένα κορδόνια, Ιωάννα Φαββάτα, εικ: Θέντa Μιμηλάκη, εκδ Πατάκης

Ήθελε μόνο παπούτσια με κορδόνια η Σοφία. Αυτό το δώρο ευχόταν με όλη της την ψυχή να της είχε στείλει η νονά της. Και ναι, το πολυπόθητο πακέτο ήταν πια σπίτι της και οι σκέψεις ατέλειωτες μήπως και δεν είχε μέσα του αυτό που επιθυμούσε όσο τίποτα άλλο στη ζωή της. Η νονά της όμως της είχε κάνει το χατίρι. Μέσα στο πακέτο ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια με κορδόνια…Κι άρχισε το στροβίλισμα της χαράς, της φαντασίας, της δύναμης της σκέψης, του θέλω, του μπορώ!

Στο δάσος ήταν η πρώτη βόλτα με τα καινούργια παπούτσια κι εκείνα χάρηκαν τόσο που μεμιάς λύθηκαν τα κορδόνια τους κι αρχίσαν να τρέχουν, να παίζουν, να χαίρονται…Και συνάντησαν ένα αδέσποτο σκυλί που έτρεχε να προλάβει… Κι ύστερα ήρθε εκείνη η  άλλη συνάντηση της λύτρωσης με το νερό του ποταμού. Κι άφησε η Σοφία τα παπούτσια στην όχθη κι ένας λύκος τότε εμφανίστηκε. Ένας ευγενικός λύκος, κυρίαρχος του δάσους που ρώτησε αν μπορούσε να δανειστεί τα παπούτσια της. Δύσκολο να χωρέσουν τα ποδιά του σε εκείνα τα παπούτσια. Ίσως, αναρωτήθηκε ο λύκος, δεν υπήρχε σωστή συνεργασία ή διάθεση προσφοράς… Και τα παπούτσια πέταξαν με μιας κι ανέβηκαν στο δέντρο σε ένα ψηλό κλαδί… Κι η Σοφία αφέθηκε ν’ ανεβεί κι εκείνη ψηλά και να δει την μαμά αρκούδα να έρχεται προς το μέρος της. Να τη βοηθάει να κατεβεί,  να γίνονται όλοι μια παρέα. Οι μάννες, αυτές οι μάννες του κόσμου που μαθαίνουν τα μικρά τους μικρούς να μην φοβούνται, να αναγνωρίζουν τους πραγματικούς κινδύνους. Και μεγάλωνε η παρέα του δάσους και όλοι γίνονται μια γροθιά, ακόμα κι ένα δράκος που έψαχνε λίγη σοκολάτα να ηρεμήσει… Κι ήταν η δεύτερη οικογένεια της Σοφίας  τούτα τα ζώα,  που μόλις έβαζε τα παπούτσια της με τα κορδόνια τα βράδια πήγαινε μαζί τους, κάθε βράδυ εκεί που δεν χρειαζόταν το καροτσάκι της…

Η φαντασία, η συγκίνηση, η δύναμη της ψυχής στην πιο μεγάλη και δυνατή στιγμή. Εκεί που το σώμα αδυνατεί να φτάσει, φτάνει πάντα το μυαλό, η σκέψη, η ψυχή. Τα πιο απίθανα, τα πιο μεγάλα, τα πιο σπουδαία είναι εκείνα που απλά τα έχεις μέσα σου και τα αφήνεις να ζωντανέψουν μόνο όταν εσύ θέλεις.

Ένα βιβλίο πολύ ιδιαίτερο. Η Ιωάννα Φαββάτα κατάφερε να μας γεμίσει αγάπη, ομορφιά και συγκίνηση προγράφοντας με τον πιο ευρηματικό τρόπο μια ιστορία …παπουτσιών που δεν μπορούν να τρέξουν με τον κάτοχό τους. Μπορούν όμως να φτιάξουν εικόνες, όπως έφτιαξε εκείνη με την πένα της, η Θέντα Μιμηλάκη με τα πινέλα της και μας οδήγησαν στην κορυφή των επιθυμιών και των ονείρων.

Ένα κορίτσι με αναπηρία ζει το δικό του όνειρο. Μαθαίνει να αναγνωρίζει τους κινδύνους, να νικά τους φόβους του, να ζει με τις δικές του επιθυμίες και να δέχεται  την διαφορετικότητα. Ένα βιβλίο γεμάτο αλληγορίες, βαθιά νοήματα και υπέροχες σκέψεις. Λύκος, αρκούδα, αδέσποτο σκυλί οι φόβοι των κανονικών ανθρώπων και την ίδια στιγμή οι φίλοι της Σοφίας. Δράκος που έχει ανάγκη μιας γλυκιάς στιγμής, ενός μικρού κομματιού σοκολάτας ή μήπως και μια γλυκιάς κουβέντας , μιας αγκαλιάς, μιας μικρής σημασίας από τους άλλους;

Πολλά τα  συναισθήματα, αμέτρητες και οι δικές μας σκέψεις καρφωμένες στα λυμένα κορδόνια παπουτσιών που μπορεί να φαίνεται κάτι απλό όμως για ανθρώπους που δεν μπορούν να περπατήσουν  είναι ένα τεράστιο όνειρο, επιθυμία και πρόκληση…

Η Ιωάννα Φαββάτα έχει τιμηθεί για τούτο το βιβλίο με το βραβείο Greek Ibby 2018 «Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου» σε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους και νομίζω απόλυτα σωστά!

Ψάξτε το να ταξιδέψει κι η δική σας φαντασία, να μπείτε για λίγο στη θέση της Σοφίας, της κάθε Σοφίας που λατρεύει τα παπούτσια με τα κορδόνια…

Ο μεγάλος Λύκος και η Κόκκινη νεράιδα, Veronique Cauchy , εικ : Rebecca Galera ekd. Εκδ. Κλειδάριθμος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λύκος. Ήταν δυνατός και πολύ μεγάλος αλλά το μυαλό του σκόνταφτε συνέχεια κι αργούσε πολύ να καταλάβει καταστάσεις και λέξεις και πράγματα. Για αυτό ζούσε μαζί με την μαμά του, που τον φρόντιζε πολύ. Του άρεσε πολύ να βοηθάει τους άλλους μόνο που δεν είχε καθόλου φίλους. Μάλιστα συχνά τον κορόιδευαν…

Μια μέρα η μαμά του τον έστειλε να πάει στον παππού του στο δάσος κρατώντας του ένα βάζο μέλι για τον λαιμό και μια ζεστή προβιά για τους ρευματισμούς του.

Με μια συμβουλή : «Αλλά πρόσεξε καλά, μην πλησιάσεις  στο μονοπάτι. Όλο και κάποιος άνθρωπος θα είναι εκεί κοντά!»

Οι μυρωδιές του πυκνού δάσους που γέμισαν τα ρουθούνια του μεγάλου λύκου τον οδήγησαν κοντά στο μονοπάτι. Όχι, δεν είχε ξεστρατίσει, είχε απλά μυρίσει ανθρώπινη σάρκα. Κι εκεί ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα και τις μικρές φτέρες είδε μια μικρή κόκκινη νεράιδα. Έτσι νόμιζε…

Η μικρή κόκκινη νεράιδα δεν φοβήθηκε τον μαύρο λύκο αντίθετα ψαχούλεψε με τα χέρια της για να καταλάβει πως ήταν. Κι ύστερα του ‘πε πως κάποια παλιόπαιδα της έκρυψαν το ραβδί της και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω στη δική της μαμά. Κι ο λύκος μπορεί να  μην μπορούσε να σκεφτεί λύσεις, ένιωθε όμως την αδυναμία του κοριτσιού και βάζοντάς την πάνω στην πλάτη του να την οδηγήσει όπου ήθελε… Σταμάτησε λίγο πριν το χωρίο γιατί εκεί φοβόταν κι ο ίδιος να πάει. Της έδωσε ένα μακρύ ξύλο να το χρησιμοποιήσει σαν ραβδί και η κόκκινη νεράιδα μπόρες ένα βρει το δρόμο για το σπίτι της… Αλλά κι εκείνος πήγε στο σπίτι του παππού έστω κι αργοπορημένος…

Η κόκκινη νεράιδα κι ο μεγάλος λύκος θα γίνονταν φίλοι για μια ολόκληρη δική τους ζωή…

Συγκινητικό, διαφορετικό και ελπιδοφόρο το μήνυμα αυτού του πολύ ιδιαίτερου βιβλίου της Veronique Cauchy. Η ιστορία μιας διαφορετικής Κοκκινοσκουφίτσας που μας παρουσιάζει μια άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων Ένας λύκος που δεν έχει πολύ κοφτερό μυαλό και μια «κοκκινοσκουφίτσα» που δεν βλέπει είναι κι οι δυο πλάσματα που δεν χαίρουν και πολύ μεγάλης αποδοχής. Δύσκολο να τους καταλάβουν οι άλλοι και συχνά πέφτουν θύματα εκφοβισμού και αδιαφορίας. Ωστόσο με την υπέροχη αυτή ιστορία καταλαβαίνουμε πως  όλοι μπορούν κάποια στιγμή στη ζωή τους να συναντήσουν άλλους ανθρώπους που θα μπορούν να μοιραστούν τα όνειρα, τις σκέψεις, τα παιχνίδια και το χρόνο τους.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα. Ο λύκος εδώ δεν είναι καθόλου κακός ή πονηρός. Είναι απλά μεγάλος και δυνατός. Το κορίτσι πάλι είναι τυφλό και δεν «βλέπει» τον κίνδυνο, ούτε τον φόβο. Κι έτσι έρχεται να μιλήσει η καρδιά. Του κακού και αιώνια με λάθος ταμπέλα «λύκου» και η λαχτάρα του κοριτσιού για …ζωή και να ανατρέψει τις συνειδήσεις και πεποιθήσεις.

Ένα βιβλίο γεμάτο εν συναίσθηση, φιλία και αποδοχή που θα πρέπει να διαβάσουμε όλοι. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι με εκατοντάδες παραλλαγές σε ολόκληρο τον κόσμο που λίγο πολύ μοιάζουν. Τούτη την φορά η ιστορία της από την ανάποδη και με πολύ διαφορετικό ρόλο θα μας συγκινήσει.

Πολύτιμο το βιβλίο σε μια σχολική τάξη που θα δώσει έναυσμα για συζητήσεις για άτομα με αναπηρία αλλά και για την συμπεριφορά μας απέναντι στην αδυναμία ή το φυσικό ελάττωμα κάποιου.

Εκπληκτική η εικονογράφηση από την Rebecca Galera σε τετραχρωμία λευκού, μαύρου, γκρι και κόκκινου που δίνει μια ιδιαίτερη αισθητική στο βιβλίο.

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://www.klidarithmos.gr/o-megalos-lykos-kai-h-kokkini-neraida

Για παιδιά από 5 χρόνων.

Για παιδιά από πέντε χρονών και για μεγάλους… 

Ο Θωμάς, Λίτσα Ψαραύτη, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Ψυχογιός

Ο Θωμάς δεν είναι ένα κανονικό παιδί. Είναι ένα παιδί πιο …πάνω κι από τα κανονικά παιδιά. Τι κι αν σε ηλικία μόλις 6 μηνών διαγνώστηκε πως είχε μια νοητική υστέρηση; Ο πόνος, η  πίκρα, τα γιατί, το κλείσιμο στο σπίτι και στον εαυτό της η μητέρα του, γρήγορα αποδείχτηκαν  πω ς ήταν λάθος. Εκείνη και η δική της μητέρα κατάλαβαν ευτυχώς  πολύ γρήγορα  πως η ζωή είναι για όλους όμορφη αρκεί να μην ακλουθούσαν    και επηρεάζονταν από τους «μορφασμούς» και τις ταμπέλες των άλλων. Να μάθουμε να ζούμε όλοι μας, με ένα πρόβλημα, να το αποδεχόμαστε, να το ξεπερνάμε, να βρίσκουμε την καλύτερη λύση και ας φαντάζει αδύνατη. Ο Θωμάς ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί, στο δικό του κόσμο. Κι όμως είχε ανάγκη όπως όλοι μας από αγάπη, κατανόηση, προσπάθεια, πίστη. Πήγε σχολείο, έμαθε να γράφει, έμαθε να μετρά όπως του επέτρεπε η δική του μνήμη. Εισέπραττε την αγάπη της μητέρας του  και προσπαθούσε να τα καταφέρει. Ίσαμε εκείνη τη στιγμή που μια μπάλα ήταν η αιτία  να αλλάξει τη ζωή του. Το κατρακύλισμα της σε μια κατηφόρα και το τρέξιμο του Θωμά να την πιάσει έκαναν τον γυμναστή του να νοιώσει το ταλέντο και τις ικανότητες του. Κι έτσι μπήκε στην ομάδα αθλητών για δρόμο ταχύτητας εκατό μέτρων. Κι αυτό ήταν  η αρχή, για την κοινωνικοποίηση του, την αυτοεκτίμησή του, τους φίλους, τους αγώνες και τα ταξίδια.

 Είχε και όνειρα, ήθελε  να  αποδείξει  στην Μαρίνα πως μπορεί να  κερδίσει. Κι έφτασε ίσαμε εκεί που δεν είχε κανείς φανταστεί. Στους  Ειδικούς Ολυμπιακούς αγώνες   στην Αμερική! Κι εκεί έδειξε το ήθος, την αξιοπρέπεια και τη δύναμη της ψυχής του.

Συγκινητικό, ιδιαίτερο, αληθινό το βιβλίο της Λίτσας  Ψαραύτη. Γεμάτο αλήθειες, συναισθήματα , επιμονή και θάρρος. Για όλα εκείνα τα παιδιά που χωρίς να φταίνε σηκώνουν το δικό τους σταυρό. Για όλους εκείνους τους γονείς που είναι μαζί τους και καταφέρουν καθημερινά μεγάλες μάχες. Για το θάρρος, την τόλμη και το πείσμα που πάντα φέρνουν τα μεγάλα επιτεύγματα τη ζωή, όλων. Για εκείνα τα παιδιά που χρειάζονται πολύ περισσότερη στήριξη μα και για όλους όσους τα αγαπούν και πιστεύουν σε  αυτά. Για τη δύναμη της αγάπης, των γονιών μα και …του έρωτα. Του έρωτα  ως προς ένα  άλλο πρόσωπο μα και μιας ιδέας.

Αξίες, μάχες, δικαιώματα και υψηλά ιδανικά. Αφύπνιση συνειδήσεων και αγώνες καθημερινής «τρέλας» που δείχνουν δίψα για ζωή, γα ελευθερία, για ψηλούς στόχους. Παραδειγματισμός και θάρρος να μην λυγά κανείς στις αναποδιές , όσο σοβαρές κι αν είναι. Πάντα υπάρχουν φίλοι, πάντα υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν σε μας , όσο και αν αυτό φαντάζει αδύνατο.

Εκπληκτική για άλλη μια φορά προσέγγιση σε ένα τόσο λεπτό θέμα, δοσμένο με ψυχή από την Λίτσα Ψαράυτη και υπέροχη εικονογράφηση από την Ελίζα Βαβούρη!

Για παιδιά  από 6 χρονών…

Η λίστα με βιβλία για Άτομα με Αναπηρία είναι αρκετά μεγάλη… και ανανεώνεται συνεχώς…

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com

Τα Αμέτρητα* … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μια φορά κι ένα  καιρό ήταν  μια χώρα που οι κάτοικοι της ήταν πολλοί κι όλοι τους ευτυχισμένοι. Όλα τα καλά του κόσμου τα  είχαν κι όλα τα μετρούσαν για να είναι σίγουροι πως ήταν δικά τους. Εκεί ζούσε κι ο Παππούς με ένα Κοριτσάκι μικρό. Εκείνος σοφός και ο καλύτερος μετρητής των πάντων. Με την εγγονή του περνούσε ώρες ατέλειωτες και της μάθαινε τον κόσμο και …το μέτρημα. Κι έμαθε το Κοριτσάκι να μετράει ό,τι συναντούσε, ό,τι ακουμπούσε, ότι  φανταζόταν κι ονειρευόταν. Και καμάρωνε ο Παππούς που το Κοριτσάκι του ακουμπούσε σε όλα του τα χνάρια τόσο που μια μέρα της έλεγε θα μετρούσε ακόμα και τα Αμέτρητα. Κι αναρωτήθηκε το κορίτσι αν όντως υπήρχαν πράγματα που έμεναν αμέτρητα σε Γη και Ουρανό…

Και η απάντηση αφοπλιστική… Υπήρχαν πολλά Αμέτρητα πράγματα όπως ας πούμε : «Πόσα  είναι τα μικρά παιδιά που αγαπούν τη μυρωδιά των καινούργιων βιβλίων…» ή «Πόσα είναι τα παραμύθια που ξεκινάνε καλά αλλά τελειώνουν άσχημα… ». Κι ακόμα : «Πόσα είναι τα γλυκά τραγούδια που τραγουδιούνται μόνο μες στην ησυχία της νύχτας…» Κι έβαλε σκοπό της ζωής του το Κοριτσάκι να τα μετρήσει όλα τούτα…

Και ξεκίνησε το ταξίδι σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μετρώντας, γράφοντας ό,τι συναντούσε  κι όλα εκείνα που την απασχολούσαν από τα παραμύθια, τα παιδιά και τις ιστορίες που λίγοι ήξεραν. Και μεγάλωσε το Κοριτσάκι και έπρεπε να πάρει μια μεγάλη απόφαση για τη ζωή του. Κι όλοι την ήθελαν για γυναίκα τους. Αλλά δυσκολευόταν να βρει το βασιλόπουλο της καρδιάς της και να πει το μεγάλο Ναι, γατί όλο και μετρούσε, όλο και κάτι εμφανιζόταν …Αμέτρητο!

Σκέφτηκε τότε ποιος θα μπορούσε να σταθεί πλάι της και άρχισε η «ακρόαση» με τους υποψήφιους μνηστήρες… Κι εκείνοι σαν «Πρίγκιπες» σωστοί αρχίσαν να παρουσιάζονται:

Ο Πρίγκιπας Λύκος απορρίφθηκε γιατί  δεν είχε μετρήσει τον φόβο επειδή είπε πως ήταν μάλλον πιο γρήγορος απ’ αυτόν…

Ο Πρίγκιπας Πελαργός επειδή δεν είχε μετρήσει τη χαρά γιατί δεν την έφτανε…

Ο Πρίγκιπας Ήλιος επειδή δεν είχε καταφέρει να μετρήσει την ομορφιά μιας κι έλαμπε πιο πολύ απ΄αυτόν…

Ωσπου…. (θα το διαβάσετε και θα μαγευτείτε όσο κι εγώ!)

Ένα κείμενο που οι λέξεις ταιριάζουν απόλυτα και φτιάχνουν ένα σύγχρονο- «παλιό» και εκπληκτικό  παραμύθι. Ένα παραμύθι που το συναίσθημα κυριαρχεί. Που η φαντασία καλπάζει στα πιο αμέτρητα κι απάτητα μονοπάτια. Ένα παραμύθι που μπορεί να μην έχει μαγικά στοιχεία, έχει όμως ζωντανέματα μοναδικά και όλη τη μαγεία που συναντάς στα όνειρα και τις καλές ιστορίες. Μιας ιστορίας με καλά δομημένη γλώσσα και την αστείρευτη φαντασία της Μαρίας Αγγελίδου.   Πρωτότυπη σύλληψη μιας ιδέας που φέρνει θαυμασμό, χαρά, και παρηγοριά όπως συνέβαινε στα παραμύθια του παλιού καλού καιρού. Κι έχει κι αυτό το παραμύθι  πρίγκιπες και βασιλόπουλα αλλά ασυνήθιστα και παράξενα. Κι έχει αγάπη μπόλικη τούτη η ιστορία κι ίσως να ΄ναι το μόνο συναίσθημα τελικά που παραμένει Αμέτρητο, αιώνες τώρα.  

Ένα παραμύθι για την οικογένεια, για τη σοφία των χρόνων και των εμπειριών. Ένα παιχνίδι που μετράει την ευτυχία των απλών στιγμών και πραγμάτων. Που μας υπενθυμίζει τι είναι σπουδαίο στη ζωή και τι όχι. Που βάζει προτεραιότητές χωρίς να…μετρά. Ένα παραμύθι εικονογραφημένο από τον Βασίλη Σελιμά όπως εκείνα τα παλιά τα παραμύθια των δικών μας εποχών…

Να το ψάξετε  και να αφεθείτε στην απόλαυση της ανάγνωσης…

*Τα Αμέτρητα, Μαρία Αγγελίδου, εικ: Βασίλης Σελιμάς, εκδ. Ίκαρος

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://ikarosbooks.gr/1018-ta-ametrita.html

Υ.Γ. Και μιας και μπαίνουμε σιγά σιγά στον Δεκέμβριο που τουλάχιστον για μένα είναι ο Πατέρας των Παραμυθιών, η στήλη μας «Τα Παραμύθια του Σαββάτου» γίνεται σχεδόν καθημερινή. Με νέες εκδόσεις που αξίζουν την προσοχή σας και πολλές και καλές Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 27 Νοεμβρίου 2021 : Εδώ!

 

 

Ο Πι κι ο Φι με τις σκανταλιές τους στο Νηπιαγωγείο & Δημοτικό Σχολείο Μαράθου!

 Όλα μου τα παραμύθια είχαν μπει στο αυτοκίνητο από το ξημέρωμα και ύστερα από μια διαδρομή φανταστική βρεθήκαμε ψηλά, πολύ ψηλά σε ένα μικρό γραφικό και υπέροχο χωριό.

Ένα παλιό κτίριο που γύριζε πίσω στο χρόνο, αναμνήσεις δεκάδες από τα δικά μας μαθητικά χρόνια, το 1/θ Δημοτικό σχολείο Μαράθου και το 1/θ Νηπιαγωγείο του με μαθητές λιγοστούς αλλά αξιαγάπητους. Στολισμένο, γεμάτο χρώμα και μυρωδιές!

Σαν να μπήκαμε σε μια χρονομηχανή, όλοι μας…

«Σήμερα είναι Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2021! Καλώς όρισες κ.Ελένη»

Έτσι έγραφε στο πίνακα η κ. Φρόσω και με το τεράστιο χαμόγελο που ξεπέρασε και τη μάσκα μου άρχισα να ανοίγω τα σεντούκια και ένας ένας οι χάρτινοι ήρωες μου ξεπηδούσαν μαγεμένοι και χαμογελαστοί.

Το σκηνικό παραμυθένιο, το σχολείο μαγικό…

Όλοι τους ήταν εκεί… Η μάγισσα Χρωματούσα, η Καμέλια, ο Πρίγκιπας Χαρταετός, το Μπρόκολο από το περιβόλι του Σιγανού, ο Ασίντ βαθιά συγκινημένος και οι μεγάλοι πρωταγωνιστές των ημερών : Οι καλικάντζαροι…

Ο Πι, ο Φι κι ο Τρακατρούκας  στη πιο μεγάλη τους ώρα…

Παρθενική εμφάνιση του Πι και Φι και με σκανταλιές που ξεσήκωσαν ΟΛΟ το παραμύθι!

( Η νεράιδα Άχνη, ο κυρ Ανέστης ο Μπακάλης, ο κυρ Ηλίας ο ζαχαροπλάστης, ο κυρ Παναγιώτης ο ράφτης, ο κυρ Λεωνίδας ο Μυλωνάς  και …εγώ)

Χίλια τα ευχαριστώ, απέραντη αγάπη και χαρά εισέπραξα σήμερα…

Φρόσω, Δήμητρα, Μανώλια θα τα ξαναπούμε σίγουρα… Αυτό που κάνετε σε ετούτο το σχολείο αξίζει πολύ. Φανταστείτε πως εκεί φοιτούν μόνο δεκαεπτά παιδιά κι είναι όλα τους υπέροχα!

 

Τα «Μεγάλα Πολύχρωμα Συναισθήματα»… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Πέντε πια είναι τα βιβλία για συναισθήματα από τον Τομ Πέρσιβαλ για τα «Μεγάλα Πολύχρωμα Συναισθήματα» που θα λατρέψετε. Τον γνωρίσαμε με τα Φτερά του Νόρμαν, την Ανησυχία της Ρούμπι, τον Θυμό του Τόμι και την Μίσα που κάνει φίλους και τον αγαπήσαμε πολύ γιατί τα βιβλία του έχουν μια διαφορετική προσέγγιση στα  συναισθήματα. Κι όλα αυτά με τρόπο μαγικό, με ιστορίες που διαβάζονται σαν παραμύθια, με λόγο  απλό και φαντασία που «πετάει» πολύ ψηλά και μακριά. Οι εικόνες όλων των βιβλίων του που τις ζωγραφίζει ο ίδιος είναι  γεμάτες χρώμα, ζωντάνια και  πρωτοτυπία όπως και οι ιστορίες του.

Ας θυμηθούμε τα παλιότερα κι ας γνωρίσουμε την Τίλντα που ήρθε ο κόσμος της ανάποδα…

Η Τίλντα προσπαθεί ξανά, Τομ Πέρσιβαλ, εκδ. Ψυχογιός

Ένα κορίτσι σαν όλα τ΄άλλα ήταν η Τίλντα. Είχε φίλους βιβλία και παιχνίδια πολλά. Ώσπου μια μέρα κάτι συνέβη ξαφνικά κι ο κόσμος της ήρθε τα πάνω κάτω. Όλα άλλαξαν, έγιναν πιο δύσκολα και η διάθεση της είχε χαθεί κι αυτή. Αποφάσισε λοιπόν να κάνει … ΤΙΠΟΤΑ.

Ώσπου εκείνη την ημέρα που μια πασχαλίτσα αναποδογυρισμένη προσπαθούσε να ξανασταθεί στα πόδια της, την  έκανε να σκεφτεί διαφορετικά. Η πασχαλίτσα ήταν σαν την καρδιά της Τίλντας. Κατάφερε με κόπο και προσπάθεια και συνεχίσει τη ζωή της. Να πετάξει ελεύθερη και όσο μπορούσε μακριά και ψηλά. Τώρα ήταν η σειρά του μικρού κοριτσιού να δει τα πράγματα αλλιώς.

Να μην τα παρατάμε ποτέ…Αυτό είναι το νόημα του βιβλίου. Ο Τομ Πέρσιβαλ στη σειρά «Μεγάλα Πολύχρωμα Συναισθήματα» των εκδόσεων Ψυχογιός, προσθέτει άλλο ένα βιβλίο, τούτη τη φορά για  τη δύναμη  που χρειαζόμαστε  να αλλάξουμε καταστάσεις. Μια σπίθα, μια μικρή αφορμή είναι αρκετά για να αναλογιστούμε πως αξίζει να αρχίσουν όλα από την αρχή κάθε φορά που κάτι καταρρέει.  Μας καθοδήγει όταν έρχονται τα δύσκολα, πως χρειάζεται θάρρος, τόλμη, επιμονή και υπομονή και τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Κι ίσως και καλύτερα. Ένα βήμα τη φορά, σταθερό μικρό αλλά αποφασιστικό.

Μας δίνει ένα υπέροχο παράδειγμα για να κρατήσουμε μια θετική στάση στη ζωή και να μην μας τρομάζουν οι απογοητεύσεις. Αντίθετα να μας δίνουν ώθηση, να μας γεμίζουν πείσμα για να ξεπεράσουμε δυσκολίες και χαμένες ευκαιρίες.

Ένα ακόμα μικρό – μεγάλο βιβλίο από την πολύ αξιόλογη σειρά που αξίζει να θυμηθούμε !

Η ανησυχία της Ρούμπι, Τομ Πέρσιβαλ, εκδ. Ψυχογιός

Η Ρούμπι είναι ένα συνηθισμένο κοριτσάκι που της αρέσει να είναι ο εαυτός της. Παίζει, τραγουδάει και χαίρεται, μέχρι εκείνη την ημέρα που στη ζωή της μπαίνει μια μικρή, μια τόση δα ανησυχία. Στην αρχή δεν της έδωσε και πολύ σημασία, εκείνη όμως ήταν πάντα δίπλα της κι άρχισε χωρίς να το καταλαβαίνει η Ρούμπι, να μεγαλώνει σιγά σιγά. Δεν την άφηνε ούτε λεπτό από δίπλα της κι ας μην την έβλεπε κανείς, ούτε καν η ίδια η Ρούμπι. Κι όμως ήταν εκεί κι όλο μεγάλωνε, μεγάλωνε. Κι έφτασε να γίνει …τεράστια και στερούσε πια από την Ρούμπι την ευτυχία. Ίσαμε την ημέρα που το κοριτσάκι μας  συνάντησε τυχαία στο πάρκο ένα μικρό αγόρι που ήταν πολύ λυπημένο. Κι άρχισε να μοιράζεται την ανησυχία της μαζί του και να συνειδητοποιεί πως δεν ήταν η μόνη που ένιωθε ανήσυχη. Κι ένα μικρό θαύμα άρχισε τότε να εμφανίζεται…

Μια ιστορία καθόλου ανησυχητική αφού ξεδιαλύνει το πρόβλημα της …Ανησυχίας. H Ρούμπι γίνεται ένας χάρτινος ήρωας αξιαγάπητος Όχι μόνο με την γραφή αλλά και με την εικόνα που της δίνει ο Τομ Πέρσιβαλ. Τι είναι η ανησυχία, πως «κάθεται» μέσα μας και πως μπορεί κάποιος να τη διώξει; Μια κουβέντα θέλει, μια συντροφιά, λίγο παραπάνω  θάρρος και τόλμη να μιλήσεις για αυτό. Να μοιραστείς το πρόβλημα, να νιώσεις πως δεν είσαι ο μόνος που το έχει κι ύστερα όλα βρίσκουν το δρόμο τους. Πάντα  ο διάλογος καταφέρνει και λύνει τα περισσότερα αδιέξοδα. Οι σκέψεις που απλά τυραννούν αν δεν εξωτερικευτούν, γιγαντώνονται και συχνά γίνονται βάσανο.

Τρυφερή, ευαίσθητη, καλογραμμένη ιστορία. Ιστορία αλήθειας, ιστορία οδηγός ευτυχίας για  μικρά απιδιά. Δείχνει έναν δρόμο που στρώνεται με ανακούφιση, χαρά και μοίρασμα…

Για παιδιά που ανησυχούν κι όχι μόνο….

Τα φτερά του Νόρμαν, Τομ Πέρσιβαλ, εκδ. Ψυχογιός

«Ο Νόρμαν ήταν πάντα φυσιολογικός- απολύτως φυσιολογικός. Μέχρι που μια μέρα…έβγαλε φτερά!»

Έτσι αρχίζει αυτή η τόσο καταπληκτική και αλληγορική ιστορία. Με ένα μικρό αγόρι που θέλει να πετάξει μακριά, ψηλά και να γνωρίσει τον κόσμο. Μόλις όμως  το δοκιμάζει για πρώτη φορά νοιώθει τα πάντα να τον …πνίγουν. Αντί να σηκωθεί ακόμα ψηλότερα φοβάται, κρύβεται, νοιώθει να μην είναι ο εαυτός του. Ο Νόρμαν και ο κάθε Νόρμαν της ζωής πρέπει να ακολουθεί τα δικά του τα θέλω, τα δικά του βήματα και να μην φοβάται να εκδηλώνει τις δικές του αδυναμίες, τον τρόπο σκέψης του και τις ιδιαιτερότητές του. Το να ακολουθεί κάποιος το κοπάδι έχει μια σιγουριά, όμως ποτέ δεν ζει αυτό που εκείνος επιθυμεί κι ονειρεύεται. Μόνο σαν γίνει ειλικρινής με τον εαυτό του βρίσκει όλες τις ισορροπίες και τότε τα πρέπει, τα λόγια των άλλων και  οι κρυφές ματιές δεν λογαριάζονται.

Να πετάτε και να κοιτάτε ψηλά συμβουλεύουμε τα παιδιά. Αφήστε τα  λοιπόν να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Αυτό μας λέει το βιβλίο, αυτό δίνει στα παιδιά. Την ώθηση να ακούν τη δική τους ψυχή. Να μην φοβούνται για την διαφορετικότητά τους. Να μην καταπιέζουν επιθυμίες, ορμές και όνειρα. Μια μικρή ώθηση, μια κουβέντα είναι αρκετά  κι ο κόσμος θα γεμίσει ελεύθερους πραγματικά  ανθρώπους, παιδιά που αναζητούν τη γνωριμία με τον εαυτό τους, τη ζωή, το παραπέρα….

Για το θάρρος, την τόλμη, τα μεγάλα βήματα προς την ευτυχία …

Για παιδιά που προσπαθούν κι ονειρεύονται… (https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2019/03/blog-post_29.html) 

Ο θυμός του Τόμι, Τομ Πέρσιβαλ, εκδ. Ψυχογιός

Ο Τόμι είναι το μικρότερο παιδί στην οικογένεια του και το πιο κοντό. Αυτό κάποιες φορές του βγαίνει σε καλό και κάποιες άλλες όχι. Υπάρχει κι ένα χαρούμενο σκυλί στο σπίτι με το όνομα Μπισκότος και συχνά τον ξεπερνά στο τρέξιμο και τις σκανταλιές. Πολύ  σύντομα αρχίσανε τα παράξενα για τον Τόμι μιας και δεν προλάβαινε να φτάσει στην ώρα του σε μέρη και σημεία συνάντησης που όλοι οι υπόλοιποι διασκέδαζαν. Ήταν πάντα τελευταίος  στο τρέξιμο και προλάβαινε την χειρότερη θέση στο τρένο. Στο πάρκο πάλι σαν παίζανε όλοι κρυφτό δεν μπορούσε να βρει κανέναν. Το μονόζυγο στην παιδική χαρά ήταν πολύ ψηλό και στην τσουλήθρα δεν τον αφήναν να την κατέβει γιατί ήταν …πολύ μικρός. Το αποκορύφωμα ήταν εκείνη την ήμερα που πήγαν με τον  μπαμπά του να πάρουν παγωτό και δεν πρόλαβε ούτε μια σταλίτσα. Τότε μια τίγρης φοβερή και τρομερή βγήκε από μέσα του και σχεδόν τον μεταμόρφωσε. Τι γρυλίσματα, τι κόκκινες φωτιές από παντού, τι κοφτερά δόντια εμφανίστηκαν ξαφνικά…Κι όλοι πια τον τρέμανε μα και τον άφησαν μόνο του. Έκανε ότι ήθελε, κάνεις δεν τον πλησίαζε όμως τελικά δεν ήταν και τόσο χαρούμενος. Και τότε κατάλαβε….

Έξυπνο, πρωτότυπο, διαφορετικό βιβλίο για το συναίσθημα του θυμού. Η μεταμόρφωση του μικρού αγοριού σε  τίγρη άκρως εντυπωσιακή και ευρηματική στην πλοκή και εξέλιξη της ιστορίας. Ένα βιβλίο που μας μαθαίνει τρόπους για την διαχείριση του θυμού και δείχνει ακριβώς την ένταση του συναισθήματος. Συμπεριφορές, πράξεις, λόγια και σκέψεις που όλοι λίγο πολύ κάνουμε κάτω από την επιρροή νεύρων και απογοήτευσης. Δύσκολη η διαχείριση του θυμού και ακόμα δυσκολότερη η αποδοχή των αρνητικών ενεργειών μας.

Πραγματικά άξιο προσοχής και τούτο το  βιβλίο του Τομ Πέρσιβαλ. Αξίζει να το ψάξετε και να διαβάσετε την βιογραφία του για να δείτε πως εμπνέεται για τα βιβλία και τις εικόνες του: https://www.panmacmillan.com/authors/tom-percival/14042f0f-503b-44da-4271-08d5dd18a1c0

Ένα βιβλίο για εκείνες τις δύσκολες μέρες πού όλα μοιάζουν να έχουν κτυπήσει κατακόκκινο χρώμα. Για παιδιά από τεσσάρων χρόνων.

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2020/03/blog-post_7.html

Η Μίσα κάνει φίλους, Τόμ Πέρσιβαλ, εκδόσεις Ψυχογιός

Στην Μίσα αρέσει πολύ να φτιάχνει πράγματα όπως εικόνες από αριθμούς και ήχους. Δυσκολεύεται όμως πολύ με τους ανθρώπους κι έτσι δεν έχει φίλους. Απογοητευμένη φτιάχνει ένα δικό της κόσμο με φίλους χάρτινους χρωματιστούς  αλλά…χωρίς ψυχή. Τους παίρνει  μαζί της όπου και να πάει αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα αληθινό και ουσιαστικό παίζοντας τους. Κι όταν  την προσκαλούν σε ένα πάρτι νιώθει μοναξιά κι απομονώνεται σε μια γωνιά με τους χάρτινους φίλους της κλεισμένη στον δικό της και μόνο κόσμο. Εμφανίζεται όμως ένα μικρό αγόρι ο Τζος και πάρα την ανησυχία και το φόβο της Μίσα επιτέλους μια φιλία χτίζεται και τα πράγματα  αρχίζουν να γεμίζουν αγκαλιές, αγάπη και νόημα ….

Τούτο το  βιβλίο μιλάει για την δυσκολία κάποιων παιδιών να έχουν φίλους. Τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες και τους φόβους τους. Συχνά καταφεύγουν σε δικούς τους κόσμους για να προστατευτούν από τυχόν λάθη, απορρίψεις και απογοητεύσεις. Όμως πάντα μια μικρή αλλαγή ή παρόρμηση μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα και τα συναισθήματα από αρνητικά να γίνουν θετικά.

Υπέροχη και αυτή η ιστορία, πολύ πρωτότυπη και ουσιαστική. Εικονογραφημένη εξαιρετικά και πάλι από τον  και  γεμάτη μηνύματα συνεργασίας, αποδοχής και συμπεριφορών κοινωνικοποίησης.

Να τα ψάξετε όλα τα βιβλία στα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς σας και εδώ : https://www.psichogios.gr/el/tom-persibal

 

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας : https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/