 |
| εικ: Νικόλας Ανδρικόπουλος |
Της Ελένης Μπετεινάκη *
Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή… Για τους πιο δυνατούς κι αγαπημένους ανθρώπους!
Είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία που
από το 1992 θεσπίστηκε και τηρείται
παγκόσμια από τα Ηνωμένα Έθνη. Κάθε χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου.
Ένα μικρό αφιέρωμα από τα « Παραμύθια του
Σαββάτου» ανάμεσα στα δεκάδες παιδικά βιβλία που κυκλοφορούν.
Για να ευαισθητοποιηθούμε, για να αναφερθούμε
έστω για λίγο στους ανθρώπους μας, στους διπλανούς μας, στην διαφορετικότητά
της ζωής…
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια λίμνη που χώριζε ένα δάσος στα δυο.
Απέραντη, με καταγάλανα νερά, γεμάτη νούφαρα στην επιφάνειά της…
Εκεί ζούσε ένας ολόλευκος κύκνος.
Στην αντίπερα όχθη ερχόταν κάθε πρωί η Μυρσίνη,
και μαζί της πάντα, ακούραστη βοηθός, η αδελφή της Ελευθερία.
Όνειρο της Μυρσίνης ήταν να πετάξει μακριά, πέρα απ’ τη λίμνη.
Κάποια μέρα, ένα φτερό του κύκνου παρασύρθηκε από τον άνεμο και βρήκε αποκούμπι πάνω στα γόνατα του κοριτσιού.
Έτσι ξεκινά το μαγικό ταξίδι τους,
πιο πάνω απ’ τα σύννεφα, πιο πάνω απ’ τα όνειρα!
Μια ιστορία με θέμα την αναπηρία, τη διαφορετικότητα, τις ίσες ευκαιρίες
και τα δικαιώματα στη ζωή για όλους, ανθρώπους και ζώα.
Φένια, η αγαπημένη
των ήχων, Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου,εικ: Έφη Λαδά, εκδ. Πατάκη
Η Φένια με τα
κόκκινα μαλλιά. Μια ηρωίδα της ζωής, ίσως της κάθε μέρας ή της διπλανής πόρτας.
Ένα πρότυπο ηρεμίας, αισιοδοξίας, χαράς και δύναμης της ψυχής. Ένα κορίτσι
πανέμορφο, σπάνιο, η αδελφή του Άλκη. Έχει κάτι όμως που δεν έχουν
τα άλλα κορίτσια. Βλέπει μόνο με τα μάτια της ψυχής και της
φαντασίας. Κι αυτό την κάνει να αναγνωρίζει πιο εύκολα από
όλους τους άλλους, τους ήχους. Κι είναι το άσπρο της ραβδί σαν
μαγικό μιας νεράιδας, κι είναι ο δρόμος της ανοιχτός σαν δεν προσπαθούν κάποιοι
στο σχολείο να το « παίξουν» νταήδες και έξυπνοι. Τότε ένα δικό της
μικρό κατρακύλισμα, από μια τρικλοποδιά είναι η αφορμή να μάθουν όλοι πως είναι
να ζει κανείς χωρίς χρώματα αληθινά, μόνο με αφή, ήχους, ακοή και …ψυχή!
Ένα πολύ τρυφερό
βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου. Μια ιστορία που σε κάνει να
σκεφτείς, που συγκινεί, που σου αναθεωρεί τα δεδομένα. Μια ιστορία για όλες τις
Φένιες τούτου του κόσμου που είχαν την ατυχία να μην βλέπουν. Μια ιστορία για
όλα τα παιδιά του κόσμου που γεννήθηκαν έχοντας …τα πάντα. Μια ιστορία για τον
σχολικό εκφοβισμό, όπως πολύ ακούμε να λένε τούτη τη φράση τα τελευταία χρόνια,
για την διαφορετικότητα και για το θράσος ή την έλλειψη σεβασμού στους
ανθρώπους γύρω μας, κι ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους. Μια ιστορία
για τους δασκάλους που ξέρουν να «τιμωρούν» όχι με τα λόγια ή με το
« ραβδί» αλλά με …το παιχνίδι!
Μια
ιστορία γεμάτη φως κι ας έχει τόσο σκοτάδι. Μια ιστορία με την
υπογραφή δύο σπουδαίων δημιουργών. Της Γιώτας Αλεξάνδρου που
την έγραψε και της Έφης Λαδάπου την εικονογράφησε. Κι έγινε
το σκοτάδι φως για τα δικά μας μάτια με τις μοναδικές εικόνες που έφτιαξε η
Έφη. Κι εδώ είναι ακόμα πιο δύσκολα τα λόγια. Ότι και αν πει κάποιος
και για τις δύο τους ίσως να της αδικήσει. Το βιβλίο είναι σαν ποίημα που θες
να ανατρέχεις συχνά για να παίρνεις τη ζωή και τα δώρα της …στα σοβαρά.
Τρεις φορές την
διαβάσαμε τούτη την ιστορία στο σχολείο. Κι ύστερα κλείσαμε τα ματιά και
παίξαμε τυφλόμυγα και προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τις άλλες μας
αισθήσεις. Κι ήταν δύσκολο πολύ. Κι έμπαιναν εμπόδια συνέχεια και κοντέψαμε να
κτυπήσουμε, στ αλήθεια. Και μάθαμε να γράφουμε το όνομά μας με την μέθοδο braille των τυφλών. Η Φένια δεν έγινε μόνο η αγαπημένη των ήχων της Γιώτας
Αλεξάνδρου και της Έφης Λαδά, έγινε και η δική μας αγαπημένη. Κι είπαμε να
προσέχουμε τα μάτια μας περισσότερο και να μην κοροϊδεύουμε
ποτέ κάποιον για το σώμα του ή επειδή είναι διαφορετικός από μας!
Για παιδιά από 5
χρονών.
Η Ισμήνη είναι μόλις δεκατεσσάρων χρόνων, στην αρχή της εφηβείας της και είναι ερωτευμένη με τον Άρη. Ένα απόγευμα που εκείνος βρίσκεται στο σπίτι της, την προσκαλεί στο πάρτι του το ερχόμενο Σάββατο. Ο Άρης εκτός από κούκλος είναι και ο κολλητός του αδελφού της, του Στέλιου. Κι ενώ εκείνη πετάει από χαρά και ανακατεύει όλα της τα ρούχα για να βρει τι θα φορέσει σε αυτήν την ανέλπιστη πρόσκληση, η μαμά της τής δίνει συνεχώς «διαταγές» για το διάβασμα, το συμμάζεμα και το χαμήλωμα της δυνατής μουσικής. Μοιάζει να μην την ακούει καθόλου και να μην της δίνει την παραμικρή προσοχή. Όμως αυτό το νέο είναι τόσο σπουδαίο που η Ισμήνη στεναχωριέται που η μαμά της δεν το αντιλαμβάνεται.
Η Ισμήνη είναι ένα κορίτσι κωφό αλλά γεμάτο ζωή, όνειρα, και …νιάτα.Δείτε εδώ όλη την παρουσίαση : https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2023/10/blog-post_13.html
“Ένα ζευγάρι ρόδες
πιο μεγάλες από του ποδηλάτου, πιο μικρές από τη ρόδα του λούνα παρκ”* .Είναι
οι Ρόδες του Τρεχαλητή που το όνομα τούτο υπάρχει μόνο στα όνειρα του μικρού
αγοριού. Τα όνειρα που σε φτάνουν ίσαμε εκεί που δεν μπορεί η ζωή, η αλήθεια ,
οι συγκυρίες. Τα όνειρα που είναι πολύχρωμα, πολύβουα και …λαχανιαστά. Στο
σχολείο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα μαθήματα ο Τρεχαλητής « τρέχει»
πρώτος από όλους. Στο διάλλειμα όμως μένει στην τάξη και τους κοιτά
όλους από το παράθυρο. Είναι μόνος και τελευταίος…πάντα! Ένα μικρό κορίτσι
πάλι, που ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα δεν έχει Τίποτα κι έτσι τη φωνάζουν
όλοι. Φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης , μοναξιά, φτώχεια. Ζωγραφίζει
όμως την ομορφιά στα τετράδια της εκεί που το χρώμα της
δίνει δύναμη και όνειρα ατέλειωτα. Κι έρχεται μια στιγμή που τα δυο παιδιά
συναντιούνται, τολμούν και προχωρούν μαζί στη ζωή, στα χαμόγελα, στο
αύριο… Ο καθένας δίνει αυτό που έχει στον άλλο, αυτό που αγαπά και μπορεί. Κι ο
άλλος το δέχεται και προχωρά ακόμα πιο πέρα… Αρχίζει τότε ο ήλιος να λάμπει πιο
δυνατά, η ζωή να κυλάει σαν δροσερό νερό και η καθημερινότητα να έχει αξία
περισσή. Οι « ρόδες» συνάντησαν τα « αδύναμα» πόδια και γίνανε ένα… Τα χαμογέλα
όλων ακουμπήσανε τα όνειρά τους…
Συγκίνηση, πάλι,
αξίες μοναδικές που γίνονται βιβλίο. Ιστορία γραμμένη από την Κατερίνα
Παπαγαρυφάλλου για όλα εκείνα τα αδύναμα παιδιά που θέλουν,
προσπαθούν αλλά χρειάζονται μια μικρή βοήθεια για να ανοίξουν πιο πολύ τα φτερά
τους. Θέμα του βιβλίου η αναπηρία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης. Τα
συναισθήματα παιδιών που δοκιμάζονται και ανθούν μόνο στα όνειρα. Οι σχέσεις ανθρώπων
που μεγαλουργούν. Οι δυσκολίες της καθημερινότητας και της προσαρμογής στην
κοινωνία των αρτιμελών και συχνά αδιάφορων ανθρώπων. Η δύναμη ψυχής και το
δικαίωμα στο όνειρο και την ίδια τη ζωή. Από την άλλη η χαμηλή
αυτοπεποίθηση, η αδυναμία διεκδίκησης των αυτονόητων βάζουν
ταμπέλες σε πολλά παιδιά που κανείς δεν τα προσέχει, κανένας δεν
ασχολείται μαζί τους σε τέτοιο βαθμό που να χάνουν τελείως την ταυτότητά τους.
Λέξεις δυνατές,
Τρεχαλητής και Τίποτα. Λέξεις που ταράσουν τα ήσυχα νερά των …υγειών ανθρώπων. Λέξεις
που αντιπροσωπεύουν άτομα με ιδιαιτερότητες αλλά που καταφέρνουν να νικήσουν
αδυναμίες, προβλήματα και να γευτούν τη ζωή με ένα τρόπο ζηλευτό. Ύμνος στη
φιλία, την αγάπη και τα όνειρα το βιβλίο. Όλα μπορούν να συμβούν σαν
συναντηθούν δυο άνθρωποι με κοινές ιδές, πιστεύω, βιώματα και όνειρά.
Διαχείριση
δυσκολιών, επιθυμίες που εκπληρώνονται, περιθώρια που καταργούνται και γίνονται
κέντρα ζωής και δύναμης. Καθημερινότητα που δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο σαν
συνοδεύεται από κοροϊδία, αμηχανία, φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό
μας. Η προσέγγιση της Κατερίνα σε τόσο ιδιαίτερα και συχνά « διπλανά
» μας προβλήματα, εξαιρετική.
Δυο λέξεις που
δύσκολα ξεχνάς και που κρύβουν μέσα τους όλο το νόημα της ζωής… Τα
δυο Τ που ενώνονται και θα γίνουν το Π του Ποτέ ξανά
μοναξιά. Πότε ξανά κοροϊδία. Ποτέ ξανά περιθωριοποίηση. Ποτέ ξανά
στεναχώρια.
Η εικονογράφηση του
βιβλίου είναι από την Θέντα Μιμηλάκη. Ζωντανά χρώματα,
σχήματα και δυνατές εικόνες που αποτυπώνονται σε ένα εξαιρετικό βιβλίο και
…μνήμη!
Να το ψάξετε όσοι
πιστεύετε στα όνειρα, στους ανθρώπους, στη δύναμη τους, στο μαζί, το πάντα και
το αύριο. Στα παράξενα της ζωής , τα ασύλληπτα που η φτώχεια θεωρείται
ελάττωμα, η μοναξιά δημιουργεί περιθώρια και η αγάπη ενώνει και
λάμπει σαν ήλιος!
Για παιδιά από 4
χρονών και μεγάλους που αγαπούν τις έξυπνες και σπουδαίες ιστορίες!
Ναι, για μια ακόμη φορά
πιστεύουμε στα Παραμύθια. Στα Παραμύθια που λένε πάντα την αλήθεια κι όσο πιο
πολύ το νοιώθεις αυτό, τόσο πιο μεγάλα θαύματα μπορούν να συμβούν.
Το πέρασμα από τούτο τον κόσμο
για κάθε ζωντανό το λέμε ζωή. Κι είναι γραμμένο λένε του καθενός το μετερίζι
και η πορεία του. Σε άλλους η ζωή χαρίζει απλόχερα τα δώρα της, σε άλλους,
όχι. Κάποιοι αφήνουν ένα μικρό σχεδόν ασήμαντο στίγμα, σαν να μην πέρασαν ποτέ
από τη γη. Κάποιοι άλλοι γεμίζουν τον κόσμο με την παρουσία και την
προσωπικότητά τους. Η Βιολέτα είναι ένα κορίτσι που της χαρίστηκαν τρεις ζωές.
Καμιά από τις δύο πρώτες δεν ήταν τόσο «σημαντική » ή ιδιαίτερη όσο η
Τρίτη φορά που έζησε κι ας γεννήθηκε χωρίς το φως της. Στο μέρος που μεγάλωσε
πέρα από το χρόνο και το όνειρο οι άνθρωποι πίστευαν πως το να είσαι τυφλός
είναι χάρισμα σπουδαίο! Για αυτό την είχαν πάντα μαζί τους και της έμαθαν τις
χαρές της ζωής , αφήνοντας την να ακουμπά τα πάντα, να νοιώθει , να δοκιμάζει
και να γνωρίζει τον κόσμο και την… ψυχή της!
Σαν μεγάλωσε έγινε μάστορας
σπουδαίος των υλικών στο μαγείρεμα τους κι ό, τι έφτιαχνε ήταν θαυμαστό και
αψεγάδιαστο. Κάτι της έλλειπε όμως, κάτι την έκανε να μην νοιώθει την
ευτυχία και την ολοκλήρωση. Ώσπου μια μέρα ήρθε στον τόπο της ένας ιππότης,
χωρίς πανοπλία, όπλα και άλογο αλλά κουβαλώντας ξύλινες κουτάλες και
κατσαρόλες… Και συνέβη ένα από εκείνα τα θαύματα που δεν έχουν όλοι οι ζωντανοί
την τύχη να ζήσουν… Ένα θαύμα και πιο λαμπρό ακόμα κι από το φως, το φως του
ήλιου. Ο Ρακμάν και η Βιολέτα έζησαν το θαύμα της αγάπης, σε ένα παραμύθι
μοναδικό, γραμμένο από την Αργυρώ Πιπίνη.
Ένα παραμύθι που ακουμπά όλα τα όνειρα,
εκείνα που δεν τα βλέπεις, αλλά τα νοιώθεις, τα γεύεσαι και τα χαϊδεύεις απαλά
να μην χαθούν ποτέ.
Ένα παραμύθι από εκείνα τα
πολύ μαγικά που οι δοκιμασίες του είναι αυτά που δεν σου δίνει η
ζωή από την αρχή σαν σταθεί λίγο άτυχη μαζί σου. Ή μήπως το να στερηθείς
μια φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού σου δίνει περισσότερη δύναμη να
μεγαλουργήσεις, να δημιουργήσεις και να νοιώσεις όλα εκείνα που με μάτια
ανοιχτά ίσως και να μην έβλεπες ποτέ;
Η Βιολέτα ή κάθε Βιολέτα είναι η
ζωή που δεν λυγίζει στα δύσκολα, που μαθαίνει να μοιράζεται και να ακουμπά
παντού με τις αισθήσεις της και μόνο. Της ζωής που ξέρει να περιμένει, να
νοιώθει, να μην απελπίζεται και να μην χαλιέται σε συναισθήματα λύπησης ,
μοναξιάς και απομόνωσης. Ποίημα ο έρωτας, φως που νικάει το σκοτάδι της ψυχής
και του κόσμου. Μυρωδιά και γεύση μελωμένου κάστανου, καραμελένιας τούρτας και
σιροπιού κανέλας. Άρωμα από τα αγριολούλουδα και φως λάμψης που αστράφτει και
ξαναδίνει ζωή σε μάτια που για χρόνια ήταν ερμητικά κλειστά. Δύναμη αγάπης που
καταλύει κάθε εμπόδιο. Τύχη να συναντηθούν δυο άνθρωποι που θα μένουν για πάντα
μαζί σαν ένας και για όλη τους τη ζωή. Που θα μοιράσουν σε πολλούς
περισσότερους το δώρο της αγάπης τους…
Έρωτας το θέμα του παραμυθιού,
θάρρος τόλμη , προσμονή και φως. Όλα πασπαλισμένα με κατάλευκη ζάχαρη άχνη της
Φαντασίας , της Ονειροχώρας. Γεμάτη εικόνες όλη η αφήγηση και
ανεπανάληπτες για μια ακόμα φορά οι μορφές από την Έφη
Λαδά. Με τα χρώματα του ονείρου δημιουργεί πρόσωπα που μένουν στη
μνήμη, ζωντανά, ανεξίτηλα και μοναδικά!
Αργυρώ και Έφη σας ευχαριστούμε
πολύ και για τούτο το ταξίδι και το δώρο!
Για όλους είναι το βιβλίο μικρούς
και μεγάλους για όλους εμάς που αγαπάμε, σεβόμαστε και πιστεύουμε πως ακόμα
γράφονται όμορφα παραμύθια που ξέρουν μοναδικά να κρύβουν τις αλήθειες της ζωής
!
Τι βάσανο για την Ισμήνη να ξυπνάει πρωί-πρωί! Όμως, η διαδρομή με το
σχολικό κρύβει απίθανες εκπλήξεις, όταν δυο μουτράκια κολλούν στα τζάμια και
χαιρετούν το ένα το άλλο. Μπορεί αυτή η φιλία να κρατηθεί, ακόμα και μετά από
ένα σιωπηρό ...μυστικό; Φως Φανάρι!
Γούτου Γουπατού,
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδ. Παπαδόπουλος( εικονογράφηση : Νικόλας
Ανδρικόπουλος)
Ήταν γνωστός με το
όνομα Ταπόης, κανείς δεν τον φώναζε Μανώλη, μόνο η γριά μάνα του. Έφταιγε ίσως
που ήταν λίγο διαφορετικός , η δεξιά του μεριά ήταν …κάπως αλλόκοτη και τα
δάκτυλά του δεξιού χεριού όταν σε έσφιγγαν έμοιαζαν σαν τα πλοκάμια του
χταποδιού... Και από αυτό του βγήκε τ΄ όνομα. Μιλούσε και λίγο παράξενα.
«Πότε τει Γούτου
Γουπατού, μαμ ….πάει» πάει να πει : Πότε να΄ρθει του Χριστού,τ΄Αι-Βασιλιού
να φάμε… Τα παιδιά τον έπαιρναν μαζί τους σαν λέγανε τα κάλαντα ,
να τα φυλάει από το εχθρικό έδαφος της επάνω γειτονιάς, όπως λέγανε, γιατί
φοβόντουσαν τον πετροπόλεμο. Ο Μήτρος ο Τσηλότατος ήταν ο αρχηγός της γειτονιάς
και τον φοβόντουσαν όλοι και ας ήταν μόνο δεκαεφτά χρονών. Κι όταν επιτέθηκε με
τη συμμορία του στα μικρά παιδιά που έλεγαν τα κάλαντα την παραμονή της
πρωτοχρονιάς για λίγες πενταροδεκάρες, ο Ταπόης παγίδευσε με την
πελώρια παλάμη του τον λαιμό του Μήτρου και θα΄ ταν η τελευταία στιγμή του «
μικρού » αρχηγού αν κάποιος δεν φώναζε στον Μανώλη πως κάτι έπαθε η μάνα του
μόνο και μόνο για να τον ελευθερώσει…. Έτσι ο καινούργιος χρόνος
είχε κάνει το καλύτερο ποδαρικό…
Πώς να καταφέρεις να πλησιάσεις ένα παιδί που είναι λίγο ...διαφορετικό
από τα άλλα; Που δεν είναι άρρωστο, δεν χρειάζεται κάποιο φάρμακο για να γίνει
καλά αλλά λέξεις μαγικές , όπως αγάπη, σεβασμός, κατανόηση για
να μπορέσει να συμπεριφερθεί κάποιες στιγμές όπως όλοι οι άλλοι. Λέξεις που
γνωρίζουν καλά και χρησιμοποιούν σωστά , η μαμά, ο μπαμπάς, η κ. Ελβίρα, η
δασκάλα και η μικρή Ανννα , άνθρωποι που αγαπούν και δέχονται τον μικρό
Βίκτωρα. Ένα παιδί που νοιώθει, ακούει, ζει ανάμεσα μας αλλά την ίδια στιγμή
κλείνεται στον εαυτό του σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο αυγό που το
τσόφλι του δεν μπορεί να το σπάσει ούτε το πιο δυνατό τρυπάνι. Κι όμως
εκείνες οι λέξεις κάποιες φορές κάνουν χαραμάδες στο χοντρό τσόφλι και ο
κόσμος ανοίγεται με άλλα χρώματα και σκέψεις και εικόνες στον μικρό μας ήρωα
που η ζωή τον θέλει ισάξιο μέλος της αλλά κι εμάς δίπλα του να τον βοηθάμε για
το καλύτερο . Η ζωή ενός παιδιού με αυτισμό, δεν είναι εύκολη , ούτε για το
ίδιο αλλά ούτε και για τους οικείους του. Χρειάζεται γνώση, αγάπη, πολύ
προσπάθεια και πολύ υπομονή και κατανόηση .
Ιστορίες που απευθύνονται σε γονείς , δασκάλους και ανθρώπους που
συναναστρέφονται πολύ με παιδιά οι σημερινές χωρίς το … ζήσαμε εμείς
καλά κι εσείς καλύτερα …αλλά ιστορίες για να ζούμε στον κόσμο τον
πραγματικό , να βοηθάμε, να αγαπάμε και να κατανοούμε τις ιδιαιτερότητες και
τον κόσμο των παιδιών μας.
Ήθελε μόνο παπούτσια με κορδόνια η Σοφία. Αυτό το δώρο
ευχόταν με όλη της την ψυχή να της είχε στείλει η νονά της. Και ναι, το πολυπόθητο
πακέτο ήταν πια σπίτι της και οι σκέψεις ατέλειωτες μήπως και δεν είχε μέσα του
αυτό που επιθυμούσε όσο τίποτα άλλο στη ζωή της. Η νονά της όμως της είχε κάνει
το χατίρι. Μέσα στο πακέτο ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια με κορδόνια…Κι άρχισε το στροβίλισμα
της χαράς, της φαντασίας, της δύναμης της σκέψης, του θέλω, του μπορώ!
Στο δάσος ήταν η πρώτη βόλτα με τα καινούργια παπούτσια κι
εκείνα χάρηκαν τόσο που μεμιάς λύθηκαν τα κορδόνια τους κι αρχίσαν να τρέχουν,
να παίζουν, να χαίρονται…Και συνάντησαν ένα αδέσποτο σκυλί που έτρεχε να
προλάβει… Κι ύστερα ήρθε εκείνη η άλλη
συνάντηση της λύτρωσης με το νερό του ποταμού. Κι άφησε η Σοφία τα παπούτσια
στην όχθη κι ένας λύκος τότε εμφανίστηκε. Ένας ευγενικός λύκος, κυρίαρχος του δάσους
που ρώτησε αν μπορούσε να δανειστεί τα παπούτσια της. Δύσκολο να χωρέσουν τα
ποδιά του σε εκείνα τα παπούτσια. Ίσως, αναρωτήθηκε ο λύκος, δεν υπήρχε σωστή συνεργασία
ή διάθεση προσφοράς… Και τα παπούτσια πέταξαν με μιας κι ανέβηκαν στο δέντρο σε
ένα ψηλό κλαδί… Κι η Σοφία αφέθηκε ν’ ανεβεί κι εκείνη ψηλά και να δει την μαμά
αρκούδα να έρχεται προς το μέρος της. Να τη βοηθάει να κατεβεί, να γίνονται όλοι μια παρέα. Οι μάννες, αυτές
οι μάννες του κόσμου που μαθαίνουν τα μικρά τους μικρούς να μην φοβούνται, να
αναγνωρίζουν τους πραγματικούς κινδύνους. Και μεγάλωνε η παρέα του δάσους και
όλοι γίνονται μια γροθιά, ακόμα κι ένα δράκος που έψαχνε λίγη σοκολάτα να
ηρεμήσει… Κι ήταν η δεύτερη οικογένεια της Σοφίας τούτα τα ζώα, που μόλις έβαζε τα παπούτσια της με τα
κορδόνια τα βράδια πήγαινε μαζί τους, κάθε βράδυ εκεί που δεν χρειαζόταν το
καροτσάκι της…
Η φαντασία, η συγκίνηση, η δύναμη της ψυχής στην πιο μεγάλη
και δυνατή στιγμή. Εκεί που το σώμα αδυνατεί να φτάσει, φτάνει πάντα το μυαλό,
η σκέψη, η ψυχή. Τα πιο απίθανα, τα πιο μεγάλα, τα πιο σπουδαία είναι εκείνα
που απλά τα έχεις μέσα σου και τα αφήνεις να ζωντανέψουν μόνο όταν εσύ θέλεις.
Ένα βιβλίο πολύ ιδιαίτερο. Η Ιωάννα Φαββάτα κατάφερε
να μας γεμίσει αγάπη, ομορφιά και συγκίνηση προγράφοντας με τον πιο ευρηματικό
τρόπο μια ιστορία …παπουτσιών που δεν μπορούν να τρέξουν με τον κάτοχό τους.
Μπορούν όμως να φτιάξουν εικόνες, όπως έφτιαξε εκείνη με την πένα της, η Θέντα
Μιμηλάκη με τα πινέλα της και μας οδήγησαν στην κορυφή των επιθυμιών
και των ονείρων.
Ένα κορίτσι με αναπηρία ζει το δικό του όνειρο. Μαθαίνει να
αναγνωρίζει τους κινδύνους, να νικά τους φόβους του, να ζει με τις δικές του επιθυμίες
και να δέχεται την διαφορετικότητα. Ένα
βιβλίο γεμάτο αλληγορίες, βαθιά νοήματα και υπέροχες σκέψεις. Λύκος, αρκούδα, αδέσποτο
σκυλί οι φόβοι των κανονικών ανθρώπων και την ίδια στιγμή οι φίλοι της Σοφίας. Δράκος
που έχει ανάγκη μιας γλυκιάς στιγμής, ενός μικρού κομματιού σοκολάτας ή μήπως
και μια γλυκιάς κουβέντας , μιας αγκαλιάς, μιας μικρής σημασίας από τους
άλλους;
Πολλά τα συναισθήματα,
αμέτρητες και οι δικές μας σκέψεις καρφωμένες στα λυμένα κορδόνια παπουτσιών
που μπορεί να φαίνεται κάτι απλό όμως για ανθρώπους που δεν μπορούν να περπατήσουν
είναι ένα τεράστιο όνειρο, επιθυμία και
πρόκληση…
Η Ιωάννα Φαββάτα έχει τιμηθεί για τούτο το
βιβλίο με το βραβείο Greek Ibby 2018 «Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου» σε
πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους και νομίζω απόλυτα σωστά!
Ψάξτε το να ταξιδέψει κι η δική σας φαντασία, να μπείτε για
λίγο στη θέση της Σοφίας, της κάθε Σοφίας που λατρεύει τα παπούτσια με τα
κορδόνια…
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας λύκος. Ήταν δυνατός και πολύ μεγάλος αλλά το μυαλό του σκόνταφτε συνέχεια κι αργούσε πολύ να καταλάβει καταστάσεις και λέξεις και πράγματα. Για αυτό ζούσε μαζί με την μαμά του, που τον φρόντιζε πολύ. Του άρεσε πολύ να βοηθάει τους άλλους μόνο που δεν είχε καθόλου φίλους. Μάλιστα συχνά τον κορόιδευαν…
Μια μέρα η μαμά του τον έστειλε να πάει στον παππού του στο δάσος κρατώντας του ένα βάζο μέλι για τον λαιμό και μια ζεστή προβιά για τους ρευματισμούς του.
Με μια συμβουλή : «Αλλά πρόσεξε καλά, μην πλησιάσεις στο μονοπάτι. Όλο και κάποιος άνθρωπος θα είναι εκεί κοντά!»
Οι μυρωδιές του πυκνού δάσους που γέμισαν τα ρουθούνια του μεγάλου λύκου τον οδήγησαν κοντά στο μονοπάτι. Όχι, δεν είχε ξεστρατίσει, είχε απλά μυρίσει ανθρώπινη σάρκα. Κι εκεί ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα και τις μικρές φτέρες είδε μια μικρή κόκκινη νεράιδα. Έτσι νόμιζε…
Η μικρή κόκκινη νεράιδα δεν φοβήθηκε τον μαύρο λύκο αντίθετα ψαχούλεψε με τα χέρια της για να καταλάβει πως ήταν. Κι ύστερα του ‘πε πως κάποια παλιόπαιδα της έκρυψαν το ραβδί της και δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω στη δική της μαμά. Κι ο λύκος μπορεί να μην μπορούσε να σκεφτεί λύσεις, ένιωθε όμως την αδυναμία του κοριτσιού και βάζοντάς την πάνω στην πλάτη του να την οδηγήσει όπου ήθελε… Σταμάτησε λίγο πριν το χωρίο γιατί εκεί φοβόταν κι ο ίδιος να πάει. Της έδωσε ένα μακρύ ξύλο να το χρησιμοποιήσει σαν ραβδί και η κόκκινη νεράιδα μπόρες ένα βρει το δρόμο για το σπίτι της… Αλλά κι εκείνος πήγε στο σπίτι του παππού έστω κι αργοπορημένος…
Η κόκκινη νεράιδα κι ο μεγάλος λύκος θα γίνονταν φίλοι για μια ολόκληρη δική τους ζωή…
Συγκινητικό, διαφορετικό και ελπιδοφόρο το μήνυμα αυτού του πολύ ιδιαίτερου βιβλίου της Veronique Cauchy. Η ιστορία μιας διαφορετικής Κοκκινοσκουφίτσας που μας παρουσιάζει μια άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων Ένας λύκος που δεν έχει πολύ κοφτερό μυαλό και μια «κοκκινοσκουφίτσα» που δεν βλέπει είναι κι οι δυο πλάσματα που δεν χαίρουν και πολύ μεγάλης αποδοχής. Δύσκολο να τους καταλάβουν οι άλλοι και συχνά πέφτουν θύματα εκφοβισμού και αδιαφορίας. Ωστόσο με την υπέροχη αυτή ιστορία καταλαβαίνουμε πως όλοι μπορούν κάποια στιγμή στη ζωή τους να συναντήσουν άλλους ανθρώπους που θα μπορούν να μοιραστούν τα όνειρα, τις σκέψεις, τα παιχνίδια και το χρόνο τους.
Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα. Ο λύκος εδώ δεν είναι καθόλου κακός ή πονηρός. Είναι απλά μεγάλος και δυνατός. Το κορίτσι πάλι είναι τυφλό και δεν «βλέπει» τον κίνδυνο, ούτε τον φόβο. Κι έτσι έρχεται να μιλήσει η καρδιά. Του κακού και αιώνια με λάθος ταμπέλα «λύκου» και η λαχτάρα του κοριτσιού για …ζωή και να ανατρέψει τις συνειδήσεις και πεποιθήσεις.
Ένα βιβλίο γεμάτο εν συναίσθηση, φιλία και αποδοχή που θα πρέπει να διαβάσουμε όλοι. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι με εκατοντάδες παραλλαγές σε ολόκληρο τον κόσμο που λίγο πολύ μοιάζουν. Τούτη την φορά η ιστορία της από την ανάποδη και με πολύ διαφορετικό ρόλο θα μας συγκινήσει.
Πολύτιμο το βιβλίο σε μια σχολική τάξη που θα δώσει έναυσμα για συζητήσεις για άτομα με αναπηρία αλλά και για την συμπεριφορά μας απέναντι στην αδυναμία ή το φυσικό ελάττωμα κάποιου.
Εκπληκτική η εικονογράφηση από την Rebecca Galera σε τετραχρωμία λευκού, μαύρου, γκρι και κόκκινου που δίνει μια ιδιαίτερη αισθητική στο βιβλίο.
Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://www.klidarithmos.gr/o-megalos-lykos-kai-h-kokkini-neraida
Για παιδιά από 5 χρόνων.
Για παιδιά από πέντε χρονών και για μεγάλους…
Ο Θωμάς δεν είναι
ένα κανονικό παιδί. Είναι ένα παιδί πιο …πάνω κι από τα κανονικά παιδιά. Τι κι
αν σε ηλικία μόλις 6 μηνών διαγνώστηκε πως είχε μια νοητική υστέρηση; Ο πόνος,
η πίκρα, τα γιατί, το κλείσιμο στο σπίτι και στον εαυτό της η μητέρα
του, γρήγορα αποδείχτηκαν πω ς ήταν λάθος. Εκείνη και η δική της
μητέρα κατάλαβαν ευτυχώς πολύ γρήγορα πως η ζωή είναι για
όλους όμορφη αρκεί να μην ακλουθούσαν και επηρεάζονταν
από τους «μορφασμούς» και τις ταμπέλες των άλλων. Να μάθουμε να ζούμε όλοι μας,
με ένα πρόβλημα, να το αποδεχόμαστε, να το ξεπερνάμε, να βρίσκουμε την καλύτερη
λύση και ας φαντάζει αδύνατη. Ο Θωμάς ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί, στο δικό του
κόσμο. Κι όμως είχε ανάγκη όπως όλοι μας από αγάπη, κατανόηση, προσπάθεια,
πίστη. Πήγε σχολείο, έμαθε να γράφει, έμαθε να μετρά όπως του επέτρεπε η δική
του μνήμη. Εισέπραττε την αγάπη της μητέρας του και προσπαθούσε να
τα καταφέρει. Ίσαμε εκείνη τη στιγμή που μια μπάλα ήταν η αιτία να
αλλάξει τη ζωή του. Το κατρακύλισμα της σε μια κατηφόρα και το τρέξιμο του Θωμά
να την πιάσει έκαναν τον γυμναστή του να νοιώσει το ταλέντο και τις ικανότητες
του. Κι έτσι μπήκε στην ομάδα αθλητών για δρόμο ταχύτητας εκατό μέτρων. Κι αυτό
ήταν η αρχή, για την κοινωνικοποίηση του, την αυτοεκτίμησή του, τους
φίλους, τους αγώνες και τα ταξίδια.
Είχε και
όνειρα, ήθελε να αποδείξει στην Μαρίνα πως
μπορεί να κερδίσει. Κι έφτασε ίσαμε εκεί που δεν είχε κανείς
φανταστεί. Στους Ειδικούς Ολυμπιακούς αγώνες στην
Αμερική! Κι εκεί έδειξε το ήθος, την αξιοπρέπεια και τη δύναμη της ψυχής του.
Συγκινητικό,
ιδιαίτερο, αληθινό το βιβλίο της Λίτσας Ψαραύτη.
Γεμάτο αλήθειες, συναισθήματα , επιμονή και θάρρος. Για όλα εκείνα τα παιδιά
που χωρίς να φταίνε σηκώνουν το δικό τους σταυρό. Για όλους εκείνους τους
γονείς που είναι μαζί τους και καταφέρουν καθημερινά μεγάλες μάχες. Για το
θάρρος, την τόλμη και το πείσμα που πάντα φέρνουν τα μεγάλα επιτεύγματα τη ζωή,
όλων. Για εκείνα τα παιδιά που χρειάζονται πολύ περισσότερη στήριξη μα και για
όλους όσους τα αγαπούν και πιστεύουν σε αυτά. Για τη δύναμη της
αγάπης, των γονιών μα και …του έρωτα. Του έρωτα ως προς
ένα άλλο πρόσωπο μα και μιας ιδέας.
Αξίες, μάχες,
δικαιώματα και υψηλά ιδανικά. Αφύπνιση συνειδήσεων και αγώνες καθημερινής
«τρέλας» που δείχνουν δίψα για ζωή, γα ελευθερία, για ψηλούς στόχους.
Παραδειγματισμός και θάρρος να μην λυγά κανείς στις αναποδιές , όσο σοβαρές κι
αν είναι. Πάντα υπάρχουν φίλοι, πάντα υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν σε μας ,
όσο και αν αυτό φαντάζει αδύνατο.
Εκπληκτική για άλλη
μια φορά προσέγγιση σε ένα τόσο λεπτό θέμα, δοσμένο με ψυχή από την Λίτσα
Ψαράυτη και υπέροχη εικονογράφηση από την Ελίζα Βαβούρη!
Για
παιδιά από 6 χρονών…
Η λίστα με βιβλία
για Άτομα με Αναπηρία είναι αρκετά μεγάλη… και ανανεώνεται συνεχώς…
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com
