Τα Παραμύθια του Σαββάτου ζωντάνεψαν τον Δεκέμβριο του 2018 στις Φυλλο…σοφίες!

Καλικάντζαροι, ξωτικά, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, βασιλιάδες κι άγιο Βασίληδες ζωντάνεψαν τον Δεκέμβριο του 2018 στα Παραμύθια του Σαββάτου στις Φυλλο…σοφίες.

Δυο παραμύθια, διασκευές με την αφήγηση της Ελένης Μπετεινάκη πήραν σάρκα και οστά παρέα με κούκλες και μπόλικη φαντασία. Η παραμυθόσκονη του πιο αγαπημένου μήνα του χρόνου απλώθηκε στο ιστορικό γλυκοπωλείο και σκορπίστηκε σε κάθε γωνιά, σε κάθε παιδική ψυχή, σε κάθε χαμόγελο μεγάλου …ανθρώπου.

Ένας κουραμπιές διαφορετικός...ζωντάνεψε το Σάββατο 8 του Δεκέμβρη στις 17.00 το απόγευμα στον Α΄ όροφο  στις Φυλλο…σοφίες και  μύρισε το μοσχοκάρυδο, η κανέλα, το βούτυρο , το ψημένο αμύγδαλο και … η ζάχαρη Άχνη! Στο ζαχαροπλαστείο του κυρ Γιάννη τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες είχαν την τιμητική τους. Μόνο που συνέχεια μάλωναν για το ποιος είναι ο καλύτερος, ο πιο νόστιμος και ο πιο λαχταριστός. 

Ένας κουραμπιές, κάπως διαφορετικός, όμως, δεν ασχολούταν  με κανένα άλλο παρά μονο με τον εαυτό του και ο κ. Μελομακαρόνης καμάρωνε για τα δικά του αρώματα και υλικά και τον συμβούλευε  πως πρέπει να κοιτάει πότε πότε και τους άλλους. Τσακώνονταν συνέχεια και από την πολύ φασαρία που έκαναν δεν είχαν καταλάβει πως οι μέρες περνούσαν και κανένας δεν ήθελε  να τους αγοράσει για να στολίσει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι του….Η νεράιδα Άχνη εμφανίστηκε  τότε και λέγοντας τους ένα μυστικό τους έκανε  να σκεφτούν πως έπρεπε να δράσουν αμέσως για να α αποκτήσουν ξανά την χαμένη τους αξιοπρέπεια!

Και τι δεν έγινε σε εκείνο το παραμύθι! Όλοι κατάλαβαν την αξία της φιλίας, της αλληλεγγύης, της συγνώμης και της προσφοράς.

Και αφού δοκιμάσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι  τους φοβερούς κουραμπιέδες που έφτιαξαν με την μυστική συνταγή  της νεράιδας Άχνης οι …μάγειροι στις Φυλλο…σοφίες τα παιδιά δημιούργησαν την πιο παράξενη κατασκευή. Χάρτινους  κουραμπιέδες και μελομακάρονα …διαφορετικά, φτιαγμένοι με υλικά της φαντασίας μας!

Το δεύτερο παραμύθι  ζωντάνεψε το Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018 το απόγευμα στις 17.00 κι είχε τίτλο : «Άγιος Βασίλης έρχεται…!». Ακούσαμε τα πιο παράξενα και ασύλληπτα νέα! Πως ο Αϊ Βασίλης πριν γίνει αυτός που όλοι ξέρουμε άλλαξε ένα σωρό δουλειές. Διώχτηκε, ξενύχτησε, απολύθηκε πολλές φορές και κάποια στιγμή ακολούθησε την καρδιά του αφού γέμισε εμπειρίες και …όνειρα! Και ποιοι δεν έγιναν βοηθοί του; Τα ξωτικά, οι νάνοι, οι καλικάντζαροι μόνο που είχαν ένα παράπονο. Τα παιδιά δεν αναγνώριζαν την αξία τους και κανένα δεν τους είχε στείλει ποτέ κάτι εκεί στον παγωμένο Βόρειο Πόλο, μια ζωγραφιά, μια γραφή, ένα ευχαριστώ!

Μια περιπέτεια ξεκίνησε  στο χωριό του Αι Βασίλη γεμάτη χιούμορ, ανατροπές και πολλή πολλή παραμυθόσκονη.

Και σαν λύσαμε τα προβλήματα των ξωτικών φτιάξαμε  μαγικά…γλειφιτζούρια από εκείνα που λατρεύουν μικροί και μεγάλοι!

Ίσαμε την επόμενη φορά που τα «Παραμύθια του Σαββάτου»  θα μιλήσουν για τις σκανταλιές του Χειμώνα ,στον ίδιο χώρο πάντα!

Οι κούκλες όπως πάντα ήταν από το Κουμπί και το Βελόνι και την μοναδική Εύη Αλμπαντάκη!

*Διασκευή από τον Γκρινιάρη Κουραμπιέ της Σόφης Κώττη  του Κουραμπιέ Γιεσγιές της Αυγής Βάγια, ένας Κουραμπιές διαφορετικός της Ελένης Μπετεινάκη και τις Καλικαντζαροσκανταλιές της Μαριλένας Καββαδά!

Τα «Παραμύθια» στο άνοιγμα του χρόνου ....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου…γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Ιστορίες για μικρούς και μεγάλους. Η καθημερινότητα ενός  παιδιού, δασκάλου, μάννας. Όχι, απαραίτητα όμορφη , όχι απαραίτητα καλή. Τα «Παραμύθια» στο άνοιγμα του χρόνου συναντούν τον αληθινό κακό λύκο που ζει δίπλα μας, την μοχθηρή μητριά που μπορεί να είναι και μητέρα που ξέρει μόνο να επιπλήττει και να φωνάζει. Τις καζούρες των παιδιών στο σχολείο σε ένα δάσκαλο που ονειρεύεται καλύτερο αύριο για όλους!

Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες, Βασίλης Κουτσιαρής, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Ελληνοεκδοτική!

Ένα σχολείο, ένας δάσκαλος, εκατό παιδιά και μια …εφημερία. Όσοι έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο στη ζωή τους γνωρίζουν πολύ καλά πως το να έχεις την ευθύνη τόσο πολλών παιδιών  έστω και για δεκαπέντε λεπτά και την ίδια στιγμή να έχεις λαρυγγίτιδα, δεν είναι και το ευκολότερο  πράγμα στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν τα παιδιά προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους φίλους τους  πως μπορούν να καταφέρουν  να τα αλλάξουν όλα στην αυλή ή και στην τάξη. Στην τάξη που ο αριθμός παιδιών είναι συγκεκριμένος και όλοι γνωρίζουν καλύτερα τους άλλους η …καζούρα είναι ευκολότερη. Τι κι αν γνωρίζουν κι αγαπούν όπως λένε τον δάσκαλό τους. Η διάθεση για μάθημα είναι λιγοστή. Κι ας μιλούν για δέντρα…Το στοίχημα των παιδιών το κερδίζουν με τις … κουκουνάρες.

Μια ιστορία ολοκαίνουργια του Βασίλη Κουτσιαρή για την σχολική ζωή, τις δυσκολίες , την καθημερινότητα, την ανατροπή, την έκπληξη  και τη σωστή αντιμετώπιση. Τα παιδιά γνωρίζουν πάντα τα όρια του δασκάλου τους και όσο κι αν τον σέβονται ή τον αγαπούν δοκιμάζουν σχεδόν καθημερνά τις αντοχές του. Επίσης προτιμούν την εύκολη λύση και …το διάλλειμα, εκτός και αν βρεθεί στο δρόμο τους ένας φωτισμένος και ασυνήθιστος εκπαιδευτικός. Η «Τάξη»  στο σχολείο μα και στη ζωή μπορεί να είναι ο κανόνας , όμως οι εξαιρέσεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Κι όταν ο δάσκαλος καταλαβαίνει πως η ομάδα του «μπάζει νερά», πρέπει να  την οδηγεί σε στεγανά μέρη και να αλλάζει τις συνήθειες, το πρόγραμμα και τα τετριμμένα και παρωχημένα.

Η σχέση μαθητή και δασκάλου που δοκιμάζεται, συγκρούεται, καλυτερεύει ή και τελματώνεται κάποιες φορές. Μια ιστορία που μπορεί να  είναι βιωματική. Μια ιστορία που καταγράφει με πολύ σαφήνεια την αλλαγή και την ικανότητα των δασκάλων να τα καταφέρνουν στα δύσκολα και να βρίσκουν τις λύσεις που ικανοποιούν …όλους.

Με την εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη που συμπληρώνει άρτια το κείμενο!

Για παιδιά και …δασκάλους!

Και βγάζω το καπέλο μου…Μάκης Τσίτας, εικ: Ντανιέλα Σταματιάδη, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Ένας πολύ φιλικός, συμπαθητικός και μόνος κύριος μπαίνει στην παρέα τριών μικρών παιδιών που παίζουν στο πάρκο στην άλλη μεριά της πόλης. Τα παιδιά χρειάζονται ένα τέταρτο μέλος για το παιχνίδι τους το «Λύκε, λύκε είσ΄  εδώ;» κι εκείνος προσφέρθηκε στη στιγμή! Έγινε αυτός ο λύκος και το παιχνίδι ξεκίνησε. Πρώτα έβγαλε τη γενειάδα του, μετά το καπέλο του, μετά τα γυαλιά του και τελευταία άνοιξε το στόμα του αρχίζοντας να τα κυνηγά! Ναι, ήταν αυτός ο λύκος, ο κακός, όπως καταλάβατε όλοι, των παραμυθιών! Ευτυχώς που το πάρκο είχε φύλακα και ο λύκος πιάστηκε κι οδηγήθηκε στη φυλακή. Είχε ξεχάσει όμως τη γενειάδα, το καπέλο και τα γυαλιά του στο πάρκο κι εμφανίστηκε άλλος ένας…την επόμενη μέρα!  

Μέσα σε λίγες γραμμές ο Μάκης Τσίτας τα είπε όλα. Έναν από τους χειρότερους εφιάλτες παιδιών και γονέων. Ένας ξένος που με φιλική διάθεση εισχωρεί σε μικρά, ανυποψίαστα και αθώα παιδιά. Φαινόμενα της εποχής που τείνουν να γίνουν καθημερινά.

Ένα ευφυές βιβλίο ως προς την ιδέα της ιστορίας, τους χαρακτήρες και τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Βιβλίο αφύπνισης για παιδιά και γονείς. Παραλληλισμός με τον κακό λύκο των παραμυθιών και το πασίγνωστο λαϊκό παιχνίδι που έχει μεγαλώσει δεκάδες  γενιές. Αφύπνιση λοιπόν τούτη η ιστορία. Προσοχή! Ο κίνδυνος είναι παντού και δίπλα μας. Έχει καμουφλαρισμένο πρόσωπο πίσω από ευγένεια, τρόπους και φιλική διάθεση. Και ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης σαν βρεθεί μπροστά μας; Η φωνή είναι δύναμη σε τέτοιες  περιπτώσεις, η έκκληση βοήθειας, χωρίς φόβο αλλά με ένταση και πάθος. Ξύπνημα σκέψης και ετοιμότητα. Ο κίνδυνος είναι παντού και πρέπει να το εξηγούμε συνεχώς χωρίς απαραίτητα να σπέρνουμε φόβο. Μόνο σωστή καθοδήγηση και επιλεκτικότητα σε παρέες με αγνώστους και πολύ κουβέντα με τα παιδιά μας..

Εξαιρετική γραφή με  εκπληκτική εικονογράφηση από την Ντανιέλα Σταματιάδη. Ολοζώντανες οι εικόνες, μιλάνε μόνες τους αλλά μαζί με το κείμενο του Μάκη Τσίτα το βιβλίο σχεδόν …απογειώνεται.

Όλοι να το διαβάσετε, μικροί και μεγάλοι, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές. Πραγματικά ο κακός λύκος των παραμυθιών δεν ζει μόνο στο δάσος αλλά στα περισσότερα πάρκα, αυλές, στη διπλανή μας πόρτα.

Το βιβλίο αποτελεί τεράστιο εργαλείο σε τάξη με μικρά ή και μεγάλα παιδιά που θα ξεκινήσει πολλές συζητήσεις, πολλά παραδείγματα και θα προβληματίσει όλους ακόμα και για τους διπλανούς μας γείτονες ή φίλους!

Για παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς! Για όλο τον κόσμο!

Γιατί κλαις; Βασίλης Αλεξάκης, εικ: Νικόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο

“Βάλε το παλτό σου; Που είναι τα παπούτσια σου; Πήγαινε να βρεις τα παπούτσια σου! Τι θέλεις τώρα, να φας κανένα σκαμπίλι; Τι με κοιτάς έτσι; Πήγανε να βρεις τα παπούτσια σου, είπα!  Αν δεν τα βρεις, θα μείνουμε σπίτι! Θες να μείνουμε σπίτι; Εγώ πάντως να ξέρεις, καμιά διάθεση δεν έχω να βγω μ΄ αυτό το βρομόκαιρο. Κι έχω μπόλικες δουλειές να κάνω στο σπίτι, μπόλικες! ”

Θα μπορούσε να είναι ένα μονόλογος της διπλανής πόρτας ή και του σπιτιού μας ακόμα. Σίγουρα κάπου θα τον έχουμε ακούσει ή ακόμα χειρότερα μπορεί να τον έχουμε  ξεστομίσει σε κάποιον! Μην μας ξενίζει, είναι μια ακόμα σημερινή ή και από πάντα,  πραγματικότητα.

Κι έχει και συνέχεια. Συνέχεια που δεν σταματάει…η φωνή. Που μιλάει ακατάπαυστα λέγοντας λόγια που πληγώνουν, που μιζεριάζουν, που κανείς δεν θέλει να ακούει. Όλα Εκείνη τα κάνει, όλες οι κατηγορίες σε εκείνο το παιδί. Χαρακτηρισμοί, απειλές, νουθεσίες απαγορεύσεις. Δυνατή γραφή, αλήθειες πικρές, λόγια σκληρά!

Μονόλογος του πιο σπουδαίου έργου του θεάτρου, της ίδιας της ζωής! Μονόλογος με  ερωτήσεις κι απαντήσεις  χωρίς την ύπαρξη του άλλου χωρίς την πιο απλή συνείδηση πως αυτός ο άλλος μπορεί να  είναι …παιδί. Μονόλογος ανωριμότητας, λανθασμένης συμπεριφοράς, αγανάκτησης και οπωσδήποτε προσβλητικός και προβληματικός.

Σπουδαίο βιβλίο. Βιβλίο καθρέφτης, της κοινωνίας, της μάννας που δεν καταλαβαίνει, του πατέρα που δεν ενδιαφέρεται, του γείτονα που φωνάζει στα παιδιά του με το παραμικρό, του δασκάλου που απειλεί μόνο νομίζοντας πως έχει το αλάθητο.

Σπουδαία  γραφή για κανονικά παιδιά που το μόνο τους λάθος είναι πως είναι…παιδιά. Που θέλουν απλά να μεγαλώσουν και για γονείς που δεν καταλαβαίνουν δεν ξέρουν, δεν νοιάζονται παρά μόνο για τον εαυτό τους.

Βιβλίο και για μεγάλους με εξαιρετική εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου. Το κόκκινο , το λατρεμένο του χρώμα σ΄ αυτό το βιβλίο θυμώνει, σκύβει το κεφάλι, κλαίει κι αφυπνίζει μυαλά που δυστυχώς είναι πολύ ….στενά.

Συγκλονιστικός ο λόγος του Βασίλη Αλεξάκη. Λέξεις η ζωή, λέξεις που σαν ειπωθούν δυστυχώς αποτυπώνονται σε ψυχή και μυαλό. Λέξεις φλύαρες, ανούσιες και συναισθηματικά κακά φορτισμένες.

Κι όπως λέει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: Ένα βιβλίο για ώριμα παιδιά και ανώριμους γονείς!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretaline.gr στις 5 Ιανουαρίου 2019: https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-5-01-2019

O Τρακατρούκας, ο καλικάντζαρος*, στο Σιέλ καφέ στο Talos Plaza!

Και τελειώνουν όπου να ΄ναι οι γιορτές κι οι καλικάντζαροι μετρούν τις μέρες να δουν πόσες έμειναν από  τις δωδεκαήμερες διακοπές τους στη γη. 

Πρώτος πρώτος  ήθελε να βγει από το μυστικό του πέρασμα ο Τρακατρούκας σαν κτύπησε η τρομπέτα του αρχιμουσικού!

Ένας καλικάντζαρος λίγο διαφορετικός και κατακόκκινος. Μια περιπέτεια μοναδική θα ζήσει όσο διάστημα θα μείνει στον απάνω κόσμο με πρωταγωνιστές ένα σωρό διάσημους ήρωες καλικάντζαρων και παραμυθιών. Ο Μολυβένιος στρατιώτης, η μπαλαρίνα του, ο ποντικός από τον Καρυοθραύστη, ο βασιλιάς Αρθούρος, η Κοκκινοσκουφίτσα, η νεράιδα Άχνη και φυσικά τα πιο σκανταλιάρικα καλικαντζαράκια ο Πι και ο Φι, ο Σταχτής ήρθαν την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018, στις 17.00 στο ΣΙΕΛ καφέ στο Talos Plaza.

Η  Ελένη Μπετεινάκη αφηγήθηκε  το παραμύθι του  μοναδικού καλικάντζαρου που φέρνει τα πάνω κάτω σε μια …βιβλιοθήκη!

Ένα ταξίδι αρκετά ενδιαφέρον  στην πιο παραμυθένια ιστορία των Χριστουγέννων!

Ήταν πρωτοχρονιά στα 1970…Μια φορά κι έναν καιρό!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Κρύο τσουχτερό είχε εκείνη η Παραμονή Πρωτοχρονιάς… Ένας ήλιος με δόντια ξεπρόβαλε πότε πότε πίσω από τα σύννεφα, χαρίζοντας μας ματιές και χαμόγελα, μισά. Κρύωνε μάλλον κι εκείνος και κρυβόταν να προστατευτεί  από τον φίλο του τον Άνεμο που όλο τριγύριζε και έψαχνε …τα πάντα. Αναποδογύριζε κάδους, τραβούσε πέρα δώθε ένα σωρό χαρτιά. Δεν ήξερα τι έψαχνε και για μια στιγμή που είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι, σαν να κατάλαβα, σαν να είδα! Έψαχνε να βρει το δικό του το γράμμα στο Αι Βασίλη, εκείνο που έλεγε πως ήθελε και εκείνος να κοπάσει, μέρα που΄ταν. Να κάτσει στο σπιτικό του, να φάει σαν αερικό που ΄ταν,  μαζί με τη γυναίκα του, την κυρά Θύελλα, που όλο νεύριαζε χρονιάρες μέρες, γιατί λέει  τριγύριζε παντού, δεν μαζευόταν. Κι όταν θύμωνε πολύ, έπαιρνε τις γειτονιές και κανένας δεν μπορούσε να την σταματήσει… Το τοπίο άλλαζε κι ένας μεγάλος χαμός επικρατούσε στη γη. Σε λίγο άκουσα τη φωνή του μπαμπά μου.

-Γρήγορα, είπε, να προλάβουμε!

Δεν κατάλαβα τι θα προλαβαίναμε, όμως μέσα σε ελάχιστο χρόνο είχαμε μπει όλοι στο φορτηγό με προορισμό, τη Χώρα,το Ηράκλειο. Κι εκεί, σαν φτάσαμε,ξεκίνησε η μαγεία. Ένα μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, στην πλατεία της πόλης και δίπλα του ο Αϊ Βασίλης με τον τάρανδο του. Πανύψηλοι κι οι δυο στα παιδικά μου μάτια, άπιαστοι και πανέμορφοι. Πίστευα τόσο πολύ στον Αϊ Βασίλη που δεν μπορούσα να διανοηθώ πως τούτος εδώ που ήταν μπροστά μου ήταν ψεύτικος. Πλησίασα στο αυτί και του ζήτησα με όλη μου την λαχτάρα το δώρο μου για εκείνη τη χρονιά. Ο μπαμπάς με πήρε αγκαλιά, με ανέβασε στον τάρανδο του αγαπημένου Αγίου και το κλικ μιας φωτογραφικής μηχανής ακούστηκε  σαν γδούπος στον αέρα. Κι ύστερα αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες στα μαγαζιά, στον μεγάλο δρόμο, με εκείνες τις βιτρίνες που ήταν γεμάτες παιχνίδια, όνειρα και άπιαστες επιθυμίες. Όλα τα ήθελα. Όλα μου άρεσαν. Όλα ήταν τεράστια στα μάτια μου, όμορφα και ονειρεμένα. Η μαμά βιαζόταν. Έπρεπε να προλάβουμε το επισκεπτήριο είπε… Ο παππούς, μας περίμενε από το πρωί. Μέρες στο νοσοκομείο, μόνος σχεδόν και σήμερα, θα΄χα κι εγώ τη χαρά να καθίσω πάλι στα γόνατά του.

Σε εκείνο το άσπρο, άδειο δωμάτιο που αχνά θυμάμαι, ο παππούς μου ήταν πελώριος. Με άσπρα μαλλιά, γένια  που είχαν μακρύνει πολύ από την τελευταία φορά που τον είδα, είχε εκείνο το χαμόγελο που πάντα θα θυμάμαι όσο ζω, και δυο χέρια που με έσφιξαν με δύναμη.

-Παππού, είσαι ο Αϊ Βασίλης, του ψιθύρισα στο αυτί! Μόνο το σκουφί σου δεν βλέπω!

Ο πάππους μου, ο Γρηγόρης, ήταν ένας γίγαντας για μένα. Πανύψηλος, αρχοντικός και πάντα, πάντα φορούσε μπότες μαύρες κι εκείνη την βράκα των Κρητικών. Άσπρο πουκάμισο κι ένα γιλέκο που από την τσέπη του κρεμόταν ένα χρυσό ρολόι. Είχε στολιστεί και μας περίμενε…Δεν ήθελε να είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι!

Δεν μίλησε. Μου χαμογέλασε μόνο. Μου κλείσε το μάτι, συνωμοτικά και με έσφιξε ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά του. Ένα μικρό πακέτο είδα τότε στο πλαϊνό κομοδίνο. Κι εκείνος είπε: «-Να το ανοίξεις, αύριο το πρωί και να με θυμάσαι πάντα!»

Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, μόνο πως σαν φύγαμε, κρατούσα το δώρο μου πολύ σφιχτά, όλη τη νύχτα που για πρώτη φορά, παραμονή πρωτοχρονιάς χιόνισε στο δρόμο για το χωριό. Ήταν τόσο πολύ το χιόνι, τόσο πυκνό, που όλα τα αυτοκίνητα είχαν σταματήσει λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από τον τόπο μας κι όλοι μαζί περπατούσαμε με τα πόδια ίσαμε το χωριό. Θυμάμαι, πως ο μπαμπάς μου με κρατούσε πάνω στους ώμους του κι εγώ τυλιγμένη στο κασκόλ μου, με γάντια κατακόκκινα, δεν πίστευα αυτό που ζούσα κι έβλεπα. Νύχτα πολύ, κι όμως έβλεπα παντού το κατάλευκο  χρώμα του χιονιού.

Είχε και φεγγάρι η βραδιά και αστέρια λαμπερά. Ήμουν απόλυτα σίγουρη πως από στιγμή σε στιγμή θα έβλεπα το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη να ξεπροβάλλει στον ουρανό. Είχε και τραγούδια, χριστουγεννιάτικα. Και γέλια και όμορφες κουβέντες από μια μεγάλη παρέα ανθρώπων που δεν ένοιωθαν κρύο, μόνο χαρά! Δεν ξέρω τι ώρα φτάσαμε στο χωριό. Δεν θυμάμαι αν ήταν μέρα ή ακόμα νύχτα. Θυμάμαι πως σαν άνοιξα τα μάτια μου, το δώρο του παππού μου ήταν δίπλα μου. Ένας κουμπαράς, ένα ροζ γουρουνάκι  γεμάτος χρήματα. Χρυσά μου φάνηκαν όλα τα νομίσματα.

Και μια γραφή: «Να πάρεις εσύ, ό,τι θέλεις!».

Ο παππούς μου έφυγε για πάντα πέντε μέρες αργότερα…

Αυτός ήταν ο δικός μου Αϊ Βασίλης. Γιατί, για μένα αυτή τη μορφή έχει πάντα. Έμεινε στην ψυχή, στη ζωή μου, με ανεξίτηλη γραφή και χρώμα. Άσπρο, κόκκινο, μαύρο και χρυσαφί και εκείνο το γουρουνάκι των 5 χρόνων μου υπάρχει ακόμα! Κι η φωτογραφία στις Τρεις Καμάρες με τον ψεύτικο Αϊ Βασίλη!

Καλή μας χρονιά!

Και μην ξεχνάτε τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους πολύτιμους θησαυρούς των παιδικών και όχι μόνο χρόνων της ζωής μας!

Ήταν πρωτοχρονιά στα 1970…Μια φορά κι έναν καιρό!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 2 Ιανουαρίου 2019  :  https://www.patris.gr/2019/01/02/itan-protochronia-sta-1970/

Επειδή ο Δεκέμβρης είναι ο Πατέρας των Παραμυθιών...Κάθε μέρα και μια ιστορία!

Δεκέμβρης, ο Πατέρας των Παραμυθιών!

Κάθε μέρα…και μια ιστορία…

Ο Δεκέμβρης του 2018 ήταν γεμάτος ιστορίες και παραμύθια. Βιβλία που φιλοξενήθηκαν καθημερινά στην εφημερίδα Πατρίς σε όλη τη διάρκεια του μήνα, θυμίζοντας μας πως οι ιστορίες και τα παραμύθια δεν παλιώνουν και δεν τελειώνουν ποτέ.

Με την επιμέλεια της Ελένης Μπετεινάκη που μέσα από «Τα παραμύθια του Σαββάτου» γράφει για βιβλία και ιστορίες που αξίζει να διαβαστούν και να υπάρχουν σε ιδιωτικές και δημόσιες βιβλιοθήκες!

Πάμε λοιπόν με τη σειρά που δημοσιεύτηκαν :

3 Δεκεμβρίου 2018: “Ένας Αρκούδος μια φορά” Αφιερώμενο στη μνήμη της Μαρίας Αργυριάδη : https://www.patris.gr/2018/12/03/enas-arkoydos-mia-fora/

4 Δεκεμβρίου 2018 : Η πεταλούδα της σκιάς: https://www.patris.gr/2018/12/04/epeidi-o-dekemvrios-einai-o-pateras-ton-paramythion/

5 Δεκεμβρίου 2018 :Το χελιδόνι που περίμενε τα Χριστούγεννα: https://www.patris.gr/2018/12/05/to-chelidoni-poy-perimene-ta-christoygenna/

6 Δεκεμβρίου 2018 : Ο Καλοκάντζαρος σώζει το καλικαντζαροχωριό: https://www.patris.gr/2018/12/06/o-kalokantzaros-sozei-to-kalikantzarochorio/

7 Δεκεμβρίου 2018  : Το φεγγάρι γλίστρησε στην καμινάδα,https://www.patris.gr/2018/12/07/kathe-mera-kai-mia-istoria/

8 Δεκεμβρίου 2018 : Ξωτικομπερδέματα, https://www.patris.gr/2018/12/08/xotikomperdemata/

9 Δεκεμβρίου 2018: Χριστουγεννιάτικα δώρα στην Ταραχώρα : https://www.patris.gr/2018/12/10/christoygenniatika-dora-stin-tarachora/

11 Δεκεμβρίου 2018 : Ο Αχτιδοϋφαντής  : https://www.patris.gr/2018/12/11/o-achtidoyfantis/

12 Δεκεμβρίου 2018  :Φον Κουραμπιές εναντίον Κόμη Μελομακαρόνη: https://www.patris.gr/2018/12/12/fon-koyrampies/

13 Δεκεμβρίου 2018 : Μια ζαχαρένια συνταγή : https://www.patris.gr/2018/12/13/mia-zacharenia-syntagi/

14 Δεκεμβρίου 2018  : Καλικαντζαροσκανταλιές  : https://www.patris.gr/2018/12/14/kalikantzaroskantalies/

14 Δεκεμβρίου 2018 : Ας μιλήσουμε για καλικάντζαρους κι ας γνωρίσουμε τον διαφορετικό Τρακατρούκα : https://www.patris.gr/2018/12/15/as-milisoyme-gia-kalikantzaroys-ki-as-gnorisoyme-ton-diaforetiko-trakatroyka/

17 Δεκεμβρίου 2018  :Ο Ξυλαράκης, https://www.patris.gr/2018/12/17/o-xylarakis/

18 Δεκεμβρίου 2018  :  Η Μουσική των Χριστουγέννων, https://www.patris.gr/2018/12/18/h-moysiki-ton-christoygennon/

19 Δεκεμβρίου 2018: Η ευχή του Νικόλα : https://www.patris.gr/2018/12/19/i-eychi-toy-nikola/

20 Δεκεμβρίου 2018  : Μια χιονονιφάδα και το δέντρο το  μοναχό : https://www.patris.gr/2018/12/20/mia-chiononifada/

21  Δεκεμβρίου 2018  : Της Κοκκώνας το σπίτι : https://www.patris.gr/2018/12/21/tis-kokkonas-to-spiti/

22 Δεκεμβρίου 2018 :Τα κάλαντα των Χριστουγέννων  https://www.patris.gr/2018/12/22/ta-kalanta-ton-christoygennon/

24 Δεκεμβρίου 2018 : Ο Νάνος και η Αλεπού : https://www.patris.gr/2018/12/24/o-nanos-ki-i-alepoy/

27 Δεκεμβρίου 2018  :Νύχτες Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς : https://www.patris.gr/2018/12/27/nychtes-christoygennon-kai-protochronias/

28 Δεκεμβρίου 2018 : Ο Κατεργάρης των Χριστουγέννων : https://www.patris.gr/2018/12/28/o-katergaris-ton-christoygennon/

29 Δεκεμβρίου 2018:Ο παππούς Ευτύχης : https://www.patris.gr/2018/12/29/o-pappoys-eytychis/

31 Δεκεμβρίου 2018 : Ο Αϊ Βασίλης στη φυλακή με τους 83 μικρούς αρουραίους : https://www.patris.gr/2018/12/31/o-ai-vasilis-sti-fylaki/

Έτσι λοιπόν τούτο το αφιέρωμα φτάνει στο τέλος του! Εικονογράφοι, παραμυθάδες, εκδότες τούτων των ιστοριών και όλων των άλλων που μας «χαρίζετε», μέσα από την ψυχή μας :

Χρόνια Πολλά και καλή μας χρονιά!