Ο κύριος Ούφ ,οι ανεμόμυλοι και ένας μικρός νυχτόγατος...στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Tης Ελένης Μπετεινάκη

Για την μαγεία και το όνειρο…

Για την ανιδιοτελή αγάπη και τις ξεχασμένες αξίες…

Για τις ανησυχίες μας που μικραίνουν σαν τις μοιραστούμε…

Για τα καλά βιβλία που πρέπει να τα αναζητήσουμε…

Η κοιλάδα των ανεμόμυλων, Noelia Blanco, εικ : Valeria Docampo, εκδ. Ερευνητές

Μια φορά κι έναν καιρό στην κοιλάδα των Ανεμόμυλων μόλις εμφανίστηκαν οι Τέλειες Μηχανές σταμάτησαν τα Όνειρα. Όλα γίνονταν και εξαρτιόνταν από τα …κουμπιά. Κι αφού ξεχάστηκαν οι παραδοσιακές συνήθειες, έπαψε ακόμα κι ο Άνεμος να φυσά. Κι οι ανεμόμυλοι ακούνητοι πια κοιμούνταν με τα χέρια ανοιχτά. Μόνο η Άννα η μοδίστρα του χωριού συνέχισε να ονειρεύεται. Η δουλειά της μπορεί να λιγόστεψε αλλά η φαντασία της μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Σαν να γίνονταν αστέρια τα κουμπιά και τα παλτά της να πως ήταν φτιαγμένα από σύννεφα. Κι ένα βράδυ όπως κοιτούσε πέρα προς τους ανεμόμυλους βλέπει εκείνον τον γίγαντα στη σκιά του φεγγαριού που όλοι τον έλεγαν άνθρωπο-πουλί. Κι εκείνος ήθελε να πετάξει ψηλά να χορέψει με τα σύννεφα αλλά δεν μπορούσε αφού ο Άνεμος είχε χαθεί. Η Άννα χαμογέλασε και του υποσχέθηκε πως θα του έραβε ένα κουστούμι για να μπορεί να πετάξει… Κι αρχίζει να ψάχνει τις μαγικές κλωστές και θα φτάσει μέχρι τον Κήπο των Πικραλίδων και ως τη Χτένα του Ανέμου. Από μια πικραλίδα θα ξεκινήσει το όνειρο και τα νήματα θα ετοιμαστούν. Τότε θα συμβεί εκείνο το θαύμα που θα φέρει πίσω τον Άνεμο, θα ξυπνήσει όλες τις ξεχασμένες ευχές κι επιθυμίες.  Το  κουστούμι του γίγαντα θα φτάσει σε Εκείνον μέσα από τα «χέρια » των Ανεμόμυλων και  θα γίνει ο χορευτής του Ανέμου να ακουμπήσει τα σύννεφα….

Είναι από εκείνες στις ιστορίες που σε κάνουν να ονειρεύεσαι κι εσύ. Που νιώθεις πως τίποτα δεν χάνεται ή ξεχνιέται αν υπάρχει έστω και ένα κορίτσι, ένα αγόρι, ένας και μόνο ένας άνθρωπος που πιστεύει στα όμορφα, στα απίθανα και στα όνειρα. Όσο και αν η τεχνολογία έχει κυριεύσει τις ζωές των ανθρώπων υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορεί να τα προσφέρει. Είναι οι μυρωδιές, τα συναισθήματα, την φαντασία και το όνειρο. Ένα υπέροχο βιβλίο από την Noelia Blanco για τη δύναμη της ψυχής, την ελπίδα που δεν σβήνει ποτέ, τις επιθυμίες και τα όνειρα που μόνο σαν κάποιος δώσει όλη του την πίστη και την δύναμη μπορεί να τα καταφέρει.

Για τις αξίες και τις παραδόσεις που δεν πρέπει να χαθούν ποτέ. Για την έμπνευση που κατοικεί πολλές φορές στα ασήμαντα και μικρά, την ομορφιά της φύσης που αναζωογονεί και προσφέρει ζωή.

Ένα βιβλίο εικονογραφημένο μοναδικά από την Valeria Docampo. Αξεπέραστες ονειρικές φιγούρες με ονειρική ατμόσφαιρα.

Ένα βιβλίο σαν παλιό παραμύθι σε σύγχρονη εποχή.

Αναζητείστε το στα μικρά και μεγάλα βιβλιοπωλεία και χαθείτε στην μαγεία του ονείρου και της πεθυμιάς.

Δείτε εδώ : https://www.greekbooks.gr/i-koilada-ton-anemomylon.html

Ο κύριος Ουφ, Anna Walker, μετάφραση: Μαριάννα Ψύχαλου, εκδ. Μικρή Σελήνη

«Συννεφιά με πιθανότητα βροχής», έτσι ξεκίνησε και τη μέρα του ο Μπίλυ.

Κακόκεφος, μουρτζούφλης και με πολλά κακά προαισθήματα. Ακόμα κι όταν έφτασε στην τάξη του ένιωθε σαν κάποιος να τον ακολουθούσε συνέχεια. Και ήρθε κι η λύπη και φώλιασε στην ψυχή του και δεν μπορούσε να τη μοιραστεί με κανέναν. Ούτε για εκείνο το περίεργο πράγμα που τον ακολουθούσε όλη μέρα ήθελε και μπορούσε να μιλήσει. Κι εκείνο δεν έφευγε από πουθενά, τόσο που έγινε βάρος ασήκωτο στον Μπίλυ  και  του δώσε κι ένα όνομα. Τον αποκαλούσε πια, κύριο Ουφ. Ήταν παντού, σκιά του έγινε. Τον τρόμαζε, τον νεύριαζε και τον έκανε να νιώθει περίεργα και στενάχωρα συνεχώς. Κι όταν πια αγανάκτησε τόσο που φώναξε στον κύριο Ούφ πως τον μισεί μέσα στο δάκρυ του ήταν σαν να είδε το πρόβλημα και τον εαυτό του ο μικρός Μπίλυ. Και τότε συνέβη ένα μικρό θαύμα…

Ανησυχία, άγχος, φόβος  κι ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα που κάνουν τη ζωή κάποιες μέρες να μοιάζει σαν ένα τεράστιο γκρίζο σύννεφο περιγράφονται στο βιβλίο της Anna Walker. Η ίδια η συγγραφέας είναι και η εικονογράφος του που πραγματικά εντυπωσιάζει με την σύλληψη και τις φιγούρες της. Ένα βιβλίο που θίγει και παρουσιάζει με πολύ ιδιαίτερο τρόπο μια ψυχική νόσο όπως η κατάθλιψη που δυστυχώς πλήττει ακόμα και πολύ νεαρές ηλικίες. Μια νόσος που δεν μπορεί να την καταλάβει και να την περιγράψει ένα μικρό παιδί παρά μόνο σχηματικά. Η Anna Walker πετυχαίνει με τον κύριο Ούφ της να εισχωρήσει στην παιδική ψυχή και γιατί όχι να ταυτοποιηθεί ο «ήρωάς» της με ανάλογες περιπτώσεις.  

Για παιδιά που αισθάνονται θλίψη που δεν ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν τη λύπη τους και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την ανησυχία και το άγχος τους. 

Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η αποδοχή ακόμα και των «κακώς κείμενων» είναι η μόνη λύση που θα μας βοηθήσει να  απαλλαγούμε όσο γίνεται πιο γρήγορα και άμεσα από κάθε αρνητική σκέψη και κάθε βάρος.

Βιβλία για τις ανησυχίες των παιδιών υπάρχουν αρκετά στις μέρες μας που με το παράδειγμα τους και την ιστορία τους μας οδηγούν να αντιληφθούμε πως δεν είμαστε μόνοι μας στα δύσκολα. Ο κύριος Ουφ και ο κάθε γκρίζος κύριος μας προτρέπει να ερμηνεύσουμε και να καταλάβουμε με τι περίπου μοιάζει το ασήκωτο βάρος για  όλες εκείνες στις μέρες που τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Να τις αντέξουμε, να τις «αγκαλιάσουμε» και να συμβιβαστούμε πως μόνο αν συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη των αρνητικών σκέψεων και καταστάσεων θα μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε. Θάρρος θέλει, δύναμη, τόλμη και απόφαση μεγάλη. Η ζωή δεν είναι πάντα γλυκιά και όμορφη. Κάποιες μέρες είναι διαφορετικές και ίσως αυτό να της δίνει ουσία, περιεχόμενο και χαμόγελα για όταν όλα αλλάζουν και πάλι.

Ένα βιβλίο που μπορεί να ξεκινήσεις πολλές συζητήσεις στην ολομέλεια μιας τάξης για την κάθε δυσκολία που περνάει ένα παιδί και που δεν μπορεί να καταλάβει πως προέρχεται και πως θα την αντιμετωπίσει.

Για να μπορέσει να βγάλει από μέσα του το πρόβλημα. Η λύση είναι η κουβέντα, η συνδρομή βοήθειας από άλλους, μεγαλύτερους, ειδικούς ή ακόμα και συνομήλικους που θα σταματήσουν να ακούσουν και να δεχτούν το πρόβλημα.

Αποδοχή του εαυτού μας…

Βάλτε τα μικρά παιδιά μπροστά σε έναν καθρέφτη. Πείτε τους τι βλέπουν. Αφήστε τα να σας περιγράψουν πως εκείνα βλέπουν το πρόσωπο  αλλά και το σώμα τους. Δώστε τους μια λευκή κόλλα χαρτί να ζωγραφίσουν τον εαυτό τους. Να ζωγραφίσουν μια μέρα που νιώθουν άσχημα ή περίεργα. Να γράψουν σαν σε ημερολόγιο τις πιο βαθιές σκέψεις τους για οτιδήποτε τα απασχολεί. Να μιλήσετε για συναισθήματα. Να σχηματοποιήσετε την λύπη. Να Μιλάτε μαζί για κάθε πρόβλημα.

Δείτε κάποιες δραστηριότητες στο site της Μικρής Σελήνης : https://mikriselini.wordpress.com/2020/12/04/%CE%BF-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF%CF%85%CF%86/

Δείτε ένα μικρό δείγμα από την δουλειά της Anna Walker για το βιβλίο εδώ  : https://youtu.be/0XganveY7Us

Για παιδιά από 4 χρόνων

Ο μικρός νυχτόγατος, Σόνια Ντανόφσκι, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Ένα μικρό αγόρι, ο Αντώνης!

Η γιορτή του καλοκαιριού στο καταφύγιο των ζώων!

Μια ζωγραφιά  για τη λαχειοφόρο αγορά που εικόνιζε έναν πάνθηρα!

Δεν ήταν όμως αρκετή για να φέρει χρήματα για ένα τόσο σπουδαίο σκοπό κι έτσι ο Αντώνης σκέφτηκε να χαρίσει όλα του τα χνουδωτά ζωάκια που πραγματικά λάτρευε ώστε να αυξηθούν οι συμμετοχές και η ζήτηση ενός μικρού κι αδέσποτου ζώου. Η πράξη του Αντώνη ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Η διευθύντρια του καταφύγιου ενθουσιάστηκε και αποφάσισε να μην κληρώσει την υπέροχη ζωγραφιά του αλλά να την κρεμάει στον τοίχο τους. Η γιορτή του καλοκαιριού ήταν έτοιμη με την μαμά του Αντώνη να συμμετέχει στη μικτή συναυλία με το τσέλο της. Οι γάτες πολλές στο καταφύγιο, μια όμως ήταν ξεχωριστή για τον μικρό Αντώνη. Ο Γκριζέλος έκλεψε την καρδιά του και τα χνουδωτά ζωάκια του έγιναν ανάρπαστα στο παζάρι….

Η ιστορία συνεχίζεται με τον μικρό Αντώνη να αναζητεί κάποια στιγμή μια χνουδωτή αγκαλιά και ο Πάκο το μικρό χνουδωτό γατάκι της μαμάς, εκείνο των δικό της παιδικών χρόνων να μπει στην ζωή και την καρδιά του μικρού Αντώνη.

Και όχι μόνο, μαζί του θα έρθει και μια μεγάλη έκπληξη που θα την συντηρεί κάθε βράδυ ο ήχος από το τσέλο της μαμάς και το τραγούδι του μικρού νυχτόγατου ….

Μια υπέροχη και τρυφερή ιστορία της Σόνιας Ντανόφσκι για την χαρά και τη δύναμη της προσφοράς. Ένα βιβλίο που σε μαγνητίζει η εικονογράφηση του τόσο πολύ, που δύσκολα το αποχωρίζεσαι. Η δύναμη των εικόνων εκτός από την μαγεία τους σε κάνουν να μπεις στη θέση του μικρού Αντώνη. Να νιώσεις, να σκεφτείς και να παραδειγματιστείς από το μέγεθος της δικής του προσφοράς και …ψυχής.

Ένα βιβλίο που θα σας συγκινήσει με τα πολλάπλά μηνύματα.

Για την υιοθεσία των ζώων. Για την αλληλεγγύη και την χαρά του να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες σε ζωντανά πρόσωπα – ζώα και πράγματα. Η κούκλα αγκαλιάς είναι γνωστή σε όλους μας. Το μικρό χνουδωτό ζωάκι των παιδικών μας χρόνων είναι μια παρηγοριά, μια άσβηστη ανάμνηση και ένας  βοηθός στα δύσκολα. Εδώ ο Αντώνης και κάθε Αντώνης δείχνει το μεγαλείο της ψυχής τους δωρίζοντας όλα του τα πολύτιμα για ιερό σκοπό. Να βρουν σπίτι όλα τα ζωάκια ή έστω να καλυτερέψουν τη ζωή τους στο καταφύγιο όπου ζουν. Η ανταμοιβή του όμως χαρίζει πολλά περισσότερα συναισθήματα και χαρές.

Η δύναμη λοιπόν της προσφοράς, της μουσικής, της αποδοχής των μικρών αδέσποτων ζώων. Η φιλοζωία σε μια πολύ δυνατή της στιγμή.

Να το ψάξετε το βιβλίο…

Να μαγευτείτε με τις εικόνες.

Να νιώσετε πως καμμιά φορά το δόσιμο των πολύτιμων πραγμάτων σας έχει τεράστια αξία και πολλά περισσότερα οφέλη στην ψυχή σας.

Να σιγοτραγουδήστε το τραγούδι του μικρού νυχτόγατου ή και να το παίξετε στο τσέλο, το πιάνο ή την κιθάρα σας. Να σας ταξιδέψει η μουσική με την παρτιτούρα που υπάρχει στο τέλος του βιβλίου.

Την μετάφρασή του έχει κάνει η Εύη Γεροκώστα και η απόδοσή του είναι άρτια!

Δείτε εδώ περισσότερα http://www.kokkiniklostibooks.gr/book.php?id=5efa020dc79c7

Για παιδιά και ενήλικες

Ένα μυστικό και μια κατάσκοπος βιβλίων… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Tης Ελένης Μπετεινάκη

Ανοίγουν ξανά τα βιβλιοπωλεία. Είναι μια σπουδαία είδηση για όλους εμάς τους βιβλιόφιλους. Ευκαιρία να αναζητήσουμε βιβλία που αξίζουν και  περιπέτειες που θα μας ταξιδέψουν.  Τα Παραμύθια του Σαββάτου θα προσπαθήσουν να σας ενημερώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα για νέες και ενδιαφέρουσες εκδόσεις…

Μείνετε συντονισμένοι…

Το μυστικό της κολλητής μου, Μαρία Ρουσάκη, εικ: Πέτρος Χριστούλιας, εκδ. Κέδρος.

Μια υπέροχη ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή. Ένα σχολείο, δυο φίλες, μια μικρή περιπέτεια και ένα μυστικό που το κρατάνε φυλακτό δυο φίλες. Πολύτιμο μυστικό που όμως βάζει σε μπελάδες την Νενη ( Νικολέτα – Ελένη) σαν της το αποκαλύπτει η …Σωτήρια. Η Νένη γράφει ημερολόγιο κι αμέσως μετά την αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού από τη  κολλητή της φίλη που το γράφει μέσα στις σελίδες του τετραδίου, το χάνει. Όλα τα προβλήματα της οικογένειας γίνονται ασήμαντα ξαφνικά. Ούτε η γκρίνιας της μικρής αδελφής της Νένης, ούτε τα λιγοστά φιλιά της μαμάς, ούτε ο νεοφερμένος σκύλος θα την απασχολήσουν τόσο όσο το να βρει το χαμένο ημερολόγιο….

Μια μικρή προεφηβική περιπέτεια με ένα απρόσμενο τέλος από την αγαπημένη συγγραφέα Μαρία Ρουσάκη. Πολυγραφότατη και πολυτάλαντη μας κρατεί με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος με το «Μυστικό της κολλητής». Οικογενειακή και σχολική ζωή με ροή ευανάγνωστη και ενδιαφέρουσα. Ένα βιβλίο που θα ενθουσιάσει πολύ τους μικρούς αναγνώστες δίνοντάς τους ιδέες και παραδείγματα για την αξία και δύναμη της φιλίας. Για «παρ ολίγον» λάθη και δεύτερες σκέψεις και συγνώμες που μπορούν να γίνουν αφορμή για μεγάλες αποκαλύψεις και θαρραλέες αποφάσεις.  Για να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και το όνομά μας, την καταγωγή και τις ρίζες μας.

Υποσχέσεις, μυστικά, αγωνίες, συναισθήματα και προεφηβικές ανησυχίες είναι γεμάτο το βιβλίο. Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και με εξαιρετική εικονογράφηση από τον Πέτρο Χριστούλια.

Γιατί τα μυστικά καμιά φορά κρύβουν τόση δύναμη που σαν αποκαλυφθούν μας ελευθερώνουν.

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα: https://www.kedros.gr/product/9017/mystiko-kollitis.html

Η κατάσκοπος των βιβλίων, Λίνα Μουσιώνη, εικ: Βασίλης Γρίβας, εκδ. Μεταίχμιο

Καλλιπάτειρα Αλεξίου ή Κάλλη είναι η μικρή πρωταγωνίστρια και «κατάσκοπος» των βιβλίων και των …Τεχνών. Ένα κορίτσι όπως όλα τ’ άλλα που διεκδικεί τη μαμά του με κάθε τρόπο. Οι μαμάδες, ξέρετε, δεν επιτρέπεται να κάνουν τίποτα άλλο παρά να μεγαλώνουν τα παιδιά  και να εκπληρώνουν κάθε επιθυμία τους. Σκεφτείτε τώρα μια μαμά που αποφασίζει ξαφνικά να πάρει ένα μεταπτυχιακό δίπλωμα και θα πρέπει να  διαβάζει ….πολύ. Μια σκέτη καταστροφή για την Κάλλη ή «Καλλιπατάτα». Όλα  τα πράγματα αφήνονται στην τύχη τους  στο σπίτι τόσο πολύ πού κόντεψε ακόμα και να πάρει φωτιά. Οι τύψεις της μαμάς φτάνουν ίσαμε το ταβάνι και τότε η Κάλλη σκαρφίζεται μια φαεινή της ιδέα. Να εγκατασταθεί κι εκείνη στο γραφείο της μαμάς και χωρίς καθόλου να την ενοχλεί να κάνουν παρέα η μία στην άλλη. Έτσι λοιπόν χρίστηκε Αρχιδούκισσα του Γραφείου και πήρε μια γωνιά απέναντι από την βιβλιοθήκη  προσπαθώντας να φτιάξει ένα παζλ χιλίων κομματιών. Κι ύστερα  άρχισε η βαρεμάρα και οι σκέψεις για παιχνίδια με τα βιβλία. Τότε είναι που θυμήθηκε εκείνο το παιχνίδι που έπαιζε με την θεία της την Αγγελική και σκέφτηκε να το εφαρμόσει στην βιβλιοθήκη. Θα γινόταν  κατάσκοπος βιβλίων!  Έβαλε κανόνες, τσέκαρε τις οδηγίες και ξεκίνησε….

Λίνα Μουσιώνη, μια συγγραφέας με αστείρευτο χιούμορ, με σπουδές και αγάπη στην Τέχνη που δεν χάνει ευκαιρία να μας το θυμίζει πλάθοντας ιστορίες ευφάνταστες  και συναρπαστικές. Στο καινούργιο της βιβλίο τα βάζει όλα αυτά και τα συνθέτει με ένα πολύ ευρηματικό και ιδιαίτερο τρόπο ώστε προκαλεί τον αναγνώστη να γίνει κι εκείνος «κατάσκοπος» και να ανακαλύψει σπουδαίους πίνακες ζωγραφικής και ποιήματα.

Ένα βιβλίο για πολυάσχολες μητέρες και ανήσυχα παιδιά.

Για όσους λατρεύουν τα παιχνίδια με τους κρυμμένους θησαυρούς.

Μια ιστορία που έχει μέσα της άλλες τόσες. Έχει πολλή αγάπη για την ποίηση, τους ποιητές, τους πίνακες ζωγραφικής και τα αρχαία αγάλματα και αγγεία. Κάθε ιστορία είναι απόσπασμα από το προσωπικό ημερολόγιο της Κάλλης με τους προβληματισμούς της, με ανησυχίες, τους φόβους, τις  χαρές, και την δική της καθημερινότητα. Η μαμά δεν είναι  εκεί όταν την χρειάζεται και η Κάλλη μηχανεύεται τρόπους «επιβίωσης». Ένας  φανταστικός φίλος όλη της η γραφή ( της Κάλλης και της Λίνας)  που μπορούν να  του εμπιστευτούν  τα δικά τους μυστικά.

Πλούσιος συναισθηματικός κόσμος που ξεδιπλώνεται μέσα από το ταλέντο της Λίνας Μουσιώνη στην πλοκή μιας ιστορίας καθημερινότητας πολλών. Με απίστευτη πλοκή η συγγραφέας προσπαθεί  να μας μυήσει στον κόσμο της Τέχνης, των βιβλίων, της διαφορετικότητας και της οικογένειας. Η φαντασία της πλάθει ιστορίες  με πολύ χιούμορ, με αγωνία, με «χρυσόσκονη» και με σχολαστική παρατηρητικότητα όπως όταν σύγκρινε τον πίνακα του Πικάσο με τη μαμά της. Συγκινητική η ιστορία της Ποδηλάτισσας μαμάς που φέρνει στο μυαλό τον Οδυσσέα Ελύτη κι όλα εκείνα τα όμορφα που λατρεύουν τα παιδιά, τα δελφινοκόριτσα, τα τρελοβάπορα, τα κοχύλια, τα τζιτζίκια , τα μαγισσάκια… Αφωνη για την πλοκή της ιστορίας με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες του Καβάφη. Το Γιασεμί του Σεφέρη και το όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού του Ρίτσου ξεδιπλώνουν με μαεστρία δυο διαφορετικές ιστορίες την ψυχή της Λίνας μέσω της Κάλλης.

Το διάσημο φιλί του Γκούσταφ Κλιμτ τι σχέση μπορεί να έχει με μια τούρτα σοκολάτα; Ή το μήλο του Ρενέ Μαγκρίτ με μια ολόκληρη μηλόπιτα; Ο Κωστής δε, ένας συμμαθητής της Κάλλης που έχει μάτια και εμμονή μόνο για το ρομπότ του έμοιαζε στις γκριμάτσες του με το πίνακα του  Μουνκ τη διάσημη Κραυγή, σαν σφύριξε μέσα στ’ αυτί του ο Ηρακλής. Άδικο και παράλογο που θες να το …φωνάξεις. Και η ιστορία κλείνει με happy end με έμπνευση από τον διάσημο πίνακα του Van Gogh, Έναστρη νύχτα, και μας θυμίζει όλα πόσο ιδιαίτερη είναι η Τέχνη στη ζωή μας.

Η οικογένεια, οι σχέσεις όλων και οι ρόλοι τους είναι το βασικό θέμα του βιβλίου.  Η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας και τα βιβλία εμπνέουν, αναλύονται, δικαιώνονται και …προχωρούν!

Ένα βιβλίο που κρύβει μέσα τους πολλούς θησαυρούς και που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των νεαρών αναγνωστών μέχρι και την τελευταία του λέξη.

Εικονογραφημένο από τον Βασίλη Γρίβα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο!

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα: https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CF%89%CE%BD

Η Ανδώ*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Το έζησα και αυτό το ταξίδι…

Μια περιπέτεια στα χρόνια του Διγενή Ακρίτα. Ένα ταξίδι στο χωροχρόνο με μια πένα πολύ ιδιαίτερη και απολαυστική. Μια μυθιστορία γεμάτη θάρρος, τόλμη, πίστη, μαγικά και συμβολικά στοιχεία και περιπέτεια. Μια ιστορία που μιλά για θρησκείες, λαούς, ιστορία, μύθο και πάλη με σχέσεις ζωής, με εφηβεία, με αναγνώριση του ίδιου του ατόμου. Ίσαμε που μπορεί να φτάσει κάποιος, για να ξεπεράσει τον εαυτό του μα και το πρότυπό του; Ίσαμε το άπιαστο, το ανέφικτο, το ονειρικό…

Μάζεψα τόσα πολλά δικά μου κομμάτια, τόσα όνειρα,  για να ακολουθήσω την Ανδώ την φανταστική μοναχοκόρη του Διγενή στο βιβλίο  που δεν ήξερε τι πάει να πει φόβος και που το θάρρος της ακούμπησε  τα φτερωτά άλογα των παραμυθιών και έφτασε μέχρι τον Κάτω κόσμο παλεύοντας με τον ίδιο τον Χάρο, για αν νικήσει την επιθυμία, το πάθος, την τόλμη και τα όνειρά της. Για να  πετύχει ένα σκοπό έφτασε μέχρι το τέρμα. Με απώλειες που της στοιχήσαν  πολύ αλλά που δεν στάθηκαν ικανές να την αποτρέψουν από το σκοπό της.

Ένα πολύ δυνατό βιβλίο για νέους, εφήβους και μεγάλους αναγνώστες. Ένα ταξίδι στην αυτογνωσία μέσα από ένα μυθολογικό-ιστορικό μυθιστόρημα. Με πάρα πολλά στοιχεία από το έπος του Διγενή Ακρίτα αλλά και πρόσθετα από τον Συγγραφέα του τον Γιώργο Χατζόπουλο που δημιούργησε αρκετούς φανταστικούς χαρακτήρες για να μας δωσει ένα σωρό αλήθειες μέσα από τον μύθο.

Η Ανδώ δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο στην Ιστορία, είναι όμως όλα όσα ποθεί ένας έφηβος. Είναι ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που κινείται  ενάντια στα καθιερωμένα, στα πρέπει και τις συνήθεις μιας ολόκληρης εποχής. Ένα κορίτσι που αψηφά νουθεσίες, νόμους και εξουσίες προκειμένου να βρει τον εαυτό του, να ξεπεράσει τον ίδιο του τον γονιό σε τόλμη, ανδρεία και φήμη και εν τέλει να κυνηγήσει τα δικά του θέλω για να ανακαλύψει που φτάνει η δική του δύναμη. Οι τέσσερεις φίλοι που ξεκινούν το ταξίδι της αναζήτησης του άλλου μισού σπαθιού του Διγενή θα λακίσουν στην αρχή ακόμα της διαδρομής αφήνοντας ένα κορίτσι με τον πιο έμπιστο φίλο της που κι αυτός λυγίζει κάποιες φορές να ζήσουν το όνειρο και να φτάσουν στα άκρα. Η σχέση πάτερα – κόρης σε μια μεγαλειώδη περιπέτεια. Ο πρώτος μεγάλος έρωτας σχεδόν κάθε γυναίκας που πρέπει να ξεπεραστεί για να συνεχιστεί η ίδια η ζωή της. Παράλληλα με το μεγάλωμά της και την αυτονομία της να ακολουθήσει τα δικά της όνειρα, να αποκτήσει τους δικούς της φίλους και να ερωτευτεί αγνά΄, αληθινά και χωρίς οικογενειακούς φραγμούς ή καθωσπρεπισμούς.  

Η Ανδω μας ταξιδεύει στα πάντα. Ξεκινά από τα παράλια της Μικράς Ασίας την πόλη Λυκανδό και μέσα από πολλές περιπέτειες μαζί με τον φίλος της τον Κοσμά φτάνουν στα βάθη της Ανατολής, στην  παραμυθένια Βαγδάτη και στον Ευφράτη ποταμό. Θα περάσουν πολλές δοκιμασίες, θα συναντήσουν δυσκολίες, θα περιηγηθούν σε παράξενους τόπους, θα περάσουν από το Μεγάλο Βουνό, θα διαβούν τους Μαγεμένους Λόφους, την Έρημο της Μοναξιάς, την λίμνη Αλ Ντουρ και θα φτάσουν ίσαμε τον Κάτω Κόσμο. Εκεί βρίσκεται το άλλο μισό πολύτιμο ιερό σπαθί του πατέρα της Διγενή που όποιος καταφέρει να το «συνδέσει», θα γίνει κι εκείνος αρχηγός, στρατηγός και θα νικήσει τους Άραβες. Μόνο που ο έρωτας της Ανδώς με έναν μουσουλμάνο, τον Σαλαντίν, αλλάζει λίγο τα θέλω της….

Μαγικά στοιχεία όπως τα καλά παραμύθια. Φτερωτά  και ιερά άλογα εμφανίζονται σαν από  μηχανής θεοί και δίνουν λύσεις και μυστήριο στα απίθανα. Λύκοι, λιοντάρια, άγρια σκυλιά, απελάτες, μάγισσες, υφάντρες ξακουστές της ζωής και των μελλούμενων δείχνουν το δρόμο και τα σημάδια για να ακολουθήσει κάποιος το όνειρο, να ξεπεράσει τον εαυτό του, στην προκειμένη περίπτωση η Ανδώ. Τα κατορθώματα της νιότης, τα αψήφιστα του θανάτου, η ορμή της θέλησης και τα πάθη του έρωτα…

Βασιλιάδες χρυσάφι, διαμαντικά, παλάτια, όπλα, σπαθιά και χλιδή έρχονται σε αντίθεση με τα άβολα καταφύγια, τις σπηλιές, τις ερήμους, τα άγρια ζώα, που συντροφεύουν το ταξίδι των δυο παιδιών, της Ανδώς και του Κοσμά… Όμως όσα και αν συναντούν ο στόχος παραμένει ίδιος και η εκπλήρωση του στοιχίζει πολλά που όμως δεν πτοούν τον αρχικό σκοπό. Ο θάνατος  συμπορεύεται με τη ζωή, ο έρωτας με τα πρέπει, η νιότη με την  τόλμη και ανδρεία. Ο μύθος με την αλήθεια, οι δυο πολιτισμοί ελληνικός και αραβικός με τα σωστά και τα λάθη τους. Το ταξίδι στην Ανατολή πάντα γοητευτικό και επικίνδυνο….

Ποιον χαρακτήρα να ξεχωρίσω;

Την 12χρονη Ανδώ που είναι πρώτη στο σπαθί μα και στη γνώση; Γεωγραφία, ζωολογία, αστρολογία, ρητορική, ποίηση. Μετρική, γραφή, αριθμητική κι ανάγνωση. Όλα τα παράξενα για τα κορίτσια της εποχής εκείνη τα΄χε. Μα είχε και αίμα δυναμικό που έρρεε στις φλέβες της και το ΄ξέρε πολύ καλά.

Τον έμπιστο φίλο και συνοδοιπόρο Κοσμά που πίνει νερό στο όνομα της Ανδώς και χάνει τη ζωή του  ακολουθώντας την στο όνειρο και στον Κάτω Κόσμο; Τον Σαλαντίν, τον ερώτα του κοριτσιού που είναι σχεδόν απαγορευμένος από τις κοινωνικές και θρησκευτικές διαφορές;

Την αρχόντισσα Ευδοκία, τον Αλή Χαμδά, την Δελχεμά; Κι όλους όσους έπαιξαν ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας;

Ένα βιβλίο που θριαμβεύει ο έρωτας και αρχίζει ξανά από την αρχή μια ιστορία που ακόμα δεν έχει γραφτεί. Ένα βιβλίο περιπέτεια σαν μια καλή ιστορικό – φανταστική ταινία. Με στοιχεία ίσως από εκείνες τις πολύ γνωστές αλλά με την δική του πλοκή και κατάληξη που γοητεύει και αφήνει μια γεύση και άρωμα Ανατολής που δεν ξεχνιέται.

Να το διαβάστε όλοι… Για την ιστορία, την ενηλικίωση, τον έρωτα, την τόλμη …

Ο Γιώργος Χατζόπουλος έγραψε πάλι ένα μικρό διαμαντάκι, μια απολαυστική ανάγνωση και γνώση που σε προκαλεί να ψάξεις περισσότερο  την Ιστορία και τον Μύθο.

Ένα βιβλίο κέντημα και στην εμφάνισή του με τις μικρές και μεγάλες πινελιές της Θέντα Μιμηλάκη που του δίνουν ακόμη περισσότερη ομορφιά, σχεδόν σε κάθε σελίδα του.

Ψάξετε το και θα είναι σαν να ζείτε κι εσείς οι ίδιοι την περιπέτεια του έρωτα, τα πάθη της ζωής και το ταξίδι όπως η Ανδώ…

Δείτε εδώ την περίληψη από το οπισθόφυλλο και βάλτε το στη λίστα σας μόλις ανοίξουν πάλι τα βιβλιοπωλεία ….

https://www.patakis.gr/product/642866/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/Mazepse-to-tharros-sou-Ando/

*Μάζεψε το Θάρρος σου Ανδώ, Γιώργος Χατζόπουλος, εικ :Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Πατάκης

Για παιδιά και μεγάλους…

Του Αϊ Γιαννιού …

Tης Ελένης Μπετεινάκη

Θυμάσαι μπαμπά; …

Αμέσως μετά την πρωτοχρονιά ξεκινούσαν οι ετοιμάσεις του σπιτιού για την δική μας μεγάλη γιορτή!

Έβγαιναν τα πιο καλά σερβίτσια, τα κολονάτα ποτήρια του κρασιού και του νερού. Γυαλίζαμε τα ασημικά και προπαντός τους δίσκους σερβιρίσματος κι ανοίγαμε τα μεγάλα μπαούλα. Να στρωθούν τα καλά τραπεζομάντηλα στη σάλα, συγκεκριμένα σεμεδάκια στα μικρά τραπέζια. Να είναι ίδια έπρεπε, άλλαζαν μόνο τα μεγέθη.  Αλλάζαμε ακόμα  και τα μαξιλάρια στους καναπέδες. Αυτά με το βελούδινο ή μεταξωτό ύφασμα βάζαμε, και όλα τους κεντημένα με βυζαντινή βελονιά. Ατελείωτα βράδια σκυμμένη η μάνα από πάνω τους να ράβει, να κεντά, να ζωγραφίζει με τη βελόνα της… Φυλάσσονταν τα καλύμματα να φανεί η ταπετσαρία των επίπλων. Θυμάμαι πως δεν επιτρεπόταν κανείς μας να καθίσει πουθενά κι εγώ κρυφά πήγαινα και χάιδευα την στόφα από τις πολυθρόνες γιατί αυτή η αίσθηση ήταν μοναδική.Mε μια πολύ σκληρή σκούπα «χτενίζαμε» τα χαλιά. Ούτε σε όνειρο δεν υπήρχε η ηλεκτρική σκούπα τότε. Τζάμια, καθρέφτες, και οι πολυέλαιοι έπρεπε να αστράφτουν. Πάνω σε μια σκάλα καθαρίζονταν σχολαστικά  όλα τα «δάκρυα» από κρύσταλλο που κρέμονταν στα πολύφωτα. Απαγορευόταν να υπάρχει ούτε ένας κόκκος σκόνης πάνω στον μπουφέ με όλα τα πορσελάνινα αντικείμενα, τις φοντανιέρες και τις γαβάθες που θα γέμιζαν με γλυκά να κεράσουμε τους καλεσμένους.

Κι ύστερα αρχινούσαν οι προμήθειες. Λικέρ με γεύση μαστίχας ή βερίκοκου. Σοκολάτες «γυμνές» με σχήματα μαργαρίτας ή τριαντάφυλλου. Λίγο αργότερα μπήκαν στη διαδικασία του κεράσματος και οι noisette με το φουντούκι στη μέση και τα περίφημα σοκολάτακια με την φωτογραφία της Τζοκόντα στο περιτύλιγμα. Βερμούτ και ουίσκυ από το ακριβό, κονιάκ ΜΕΤΑΧΑ 7 αστέρων, το πιο δυνατό κι ένα σωρό άλλα μπουκάλια και πολλοί ξηροί καρποί στο τροχήλατο τραπέζι που είχε πάνω του και τα ανάλογα ποτήρια για το κέρασμα. Αυτά τα έφερνε ο ίδιος ο μπαμπάς από του Κιούλμπαλη από το Ηράκλειο. Κι ύστερα ξεκινούσαμε τα σπιτικά γλυκά. Ξανά να καβουρντιστούν τα αμύγδαλα, να έρθει από το μαγαζί ο «καλός βούτυρος», κιλά η Άχνη ζάχαρη (τόσο πολύ που την έκανα Νεράιδα στα παραμύθια μου). Οι κουραμπιέδες της μαμάς ήταν το μεγάλο της ατού. Όλοι ήθελαν αυτούς να δοκιμάσουν. Και τα περίφημα ζουρναδάκια της  που είχαν  μαλακή μυζήθρα με αυγό και κανέλα τυλιγμένα σε σιροπιαστό φύλλο λεπτής ζύμης.

Όλα τακτοποιημένα, όλα προβλεπόμενα. Από την ημέρα των Φώτων και μετά δεν ακουμπούσε κανείς στο τραπέζι το μεγάλο της κουζίνας. Όλο το σπίτι μύριζε ξανά κανέλα, ζάχαρη, κι ανεβατό ψωμί. Ξέχασα να σας πω την μεγάλη πρωτοτυπία της μαμάς που έφτιαχνε καλιτσούνια και ας μην ήταν Πάσχα, μια παραλλαγή με μαγιά μπύρας που έγλειφες τα δάκτυλά σου.

Κι έφτανε η μεγάλη μέρα. 7 του Γενάρη. Για μας λίγο κουραστική γιατί ξεκινούσε και το σχολείο τότε, αλλά για το σπίτι μας ό,τι πιο χαρμόσυνο και σπουδαίο μπορούσε κάποιος να  πει. Η γιορτή του μπαμπά….

Η εξώπορτα άνοιγε στις 4.00 το απόγευμα ακριβώς και έκλεινε πολύ μετά τα μεσάνυχτα. Ο μπαμπάς έφευγε για το μαγαζί κι οι επισκέψεις αρχινούσαν με αμείωτη συχνότητα ίσαμε αργά. Οι απογευματινές λοιπόν γιορτές με όλα  όσα απαιτούσαν οι τότε περιστάσεις ήταν στο φόρτε τους. Δεν ήταν το δώρο τότε συνηθισμένο σε γιορτές εκτός από τα λουλούδια. Κι όλα τους από τις μαγικές αυλές των Αρχανών, φρέσκα και μοσχομυριστά. Χειμωνιάτικα τριαντάφυλλα από τις πάνω γειτονιές που ΄χαν το χρώμα του ουρανού σαν ξημέρωνε τα πρωινά με νοτιά του Γενάρη. Οι φιλενάδες, οι γειτόνισσες, οι συγγενείς , γυναίκες ως επι το πλείστων έρχονταν να ευχηθούν, να πούνε τα νέα όλης της εβδομάδας, του χωριού  κι όλων των ξενιτεμένων τους.

Όλοι μας στολισμένοι με τα καλά ρούχα. Θυμάμαι που ζήλευα πάντα τις γόβες της μαμάς , που τις περπατούσε με περισσή χάρη και ας κουβαλούσε τόσα πράγματα. Με εκείνο το πολύ λεπτό τακούνι και το γυαλιστερό μαύρο χρώμα σε λουστρίνι. Περίμενα πως και πως να μεγαλώσω να τις φορέσω κι εγώ να γίνω μια «μεγάλη κυρία».

Ήμουν σπουδαίος βοηθός, έλεγε η μαμά. Όλα τα γλυκά τα έβαζα στα πιατάκια τους, τις χαρτοπετσέτες τις δίπλωνα σωστά ( χρωματιστές και με σχέδια, αιτία να έχω κάνει ολόκληρη συλλογή από δαύτες). Δεν έμπαινα εγώ στο σαλόνι. Ήταν μόνο για μεγάλους. Έφτανα ίσαμε την πόρτα και τις έδινα τα χρειαζούμενα να κεράσει εκείνη! Κι ύστερα έπλενα τα πάντα στον μαρμάρινο νεροχύτη να είναι έτοιμα για τους επόμενους καλεσμένους.

Πόσοι άνθρωποι πέρασαν απόψε από τη μνήμη μου. Πόσες γυναίκες που έφυγαν πια στο αιώνιο ταξίδι τους. Στην μεγάλη πολυθρόνα του σαλονιού καθόταν πάντα η γιαγιά Ελένη, μέρα που φορούσε ένα φόρεμα με πουά λευκό και μαύρο σχέδιο. Έκανε διάλλειμα από το δικό της πένθος. Κανείς μας δεν ξεχνούσε πως ήταν μέρα των Φώτων κάποτε όταν έφυγε ο μεγάλος της έρωτας, ο παππούς Γρηγόρης κι ήταν για εκείνη μεγάλο το βήμα να μην φοράει μαύρα στη γιορτή του γαμπρού της.  Χαμογελούσε πλατιά και χαιρόταν με την πολυκοσμία που τις γέμιζε τις επόμενες μέρες της μοναξιάς της.

Πόσος κόσμος αλήθεια, πόσο ανέμελα όλα εκείνα τα χρόνια. Η γιορτή φούντωνε ακόμα πιο πολύ μετά τις 9.00 το βράδυ. Επέστρεφε σπίτι κι ο μπαμπάς, ο επίσημος εορταζόμενος που γλήγορα γρήγορά έβαζε κι εκείνος το καλό του κουστούμι με τη γραβάτα και περίμενε τους φίλους του τους πιο κολλητούς. Ήταν η σειρά των ζευγαριών πια και ξαναγέμιζε η σάλα με χαρούμενες κουβέντες και γέλια και πειράγματα. Κι όσο προχωρούσε η ώρα  στρώνονταν στο μεγάλο τραπέζι και η καταπράσινη τσόχα ( κεντημένη με τραπουλόχαρτα κι εκείνη από τη μαμά) για το καθιερωμένο χαρτάκι, λόγω των ημερών. Ήταν η ώρα του βερμούτ, των ξηρών καρπών και των τσιγάρων. Υπήρχε ένα ειδικό «αντικείμενο», δεν γνωρίζω πως το λένε, ίσως ταμπακέρα που όλα τα τσιγάρα έστεκαν όρθια κι άνοιγε με ένα μαγικό κουμπί μια πορτούλα. Ο μπαμπάς αν και δεν κάπνιζε πια από τότε που είχε φύγει ο παππούς κερνούσε όλους τους φίλους του από τα καλά, τα Malboro , ένεκα της βραδιάς. Μόνο ο θείος Μανόλης δεν άλλαζε τη μάρκα του, τα 22 του ήταν για αυτόν …θρησκεία. Έτσι έλεγε!

Θα αναρωτιέστε πως τα έβλεπα όλα τούτα αφού απαγορευόταν η είσοδος παιδιών στο σαλόνι. Είχα τον τρόπο μου. Κλεφτά σαν ανοιγόκλειναν οι πόρτες αλλά και από δωμάτιο μου που ήταν απέναντι από το σαλόνι κι είχε στη μέση της πόρτα ένα τζάμι, λίγο θαμπό κρύσταλλο, αλλά έκανε τη δουλειά του. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος, που ήταν αδύνατον με τόση φασαρία, έβρισκα λόγους να ξεγλιστρώ, για νερό, τουαλέτα, το Μίκυ Μάους μου που δήθεν είχα ξεχάσει στην κουζίνα και παρατηρούσα τη ζωή των μεγάλων….

Θυμάσαι μπαμπά; Φέτος το σαλόνι είναι τελείως άδειο. Καμιά γιορτή, καμιά ευχή.

Κι όμως εγώ θυμάμαι, όλα τα θυμάμαι κι έχω μέσα μου όλες τις εικόνες, όλα τα χρόνια που ευτυχώς ήταν πολλά για να μην ξεχνώ τίποτα απολύτως…

Να χαίρεστε του Γιάννηδες σας που σίγουρα είναι πολλοί.

Να τους αγκαλιάζετε σφιχτά πριν γίνουν μόνο φωτογραφίες!

Πάλι στα σοκάκια του χωριού και της μνήμης περπατώ ψάχνοντας αλλοτινούς καιρούς…

 

Ακούσατε…ακούσατε! Φεύγουν οι καλικάντζαροι…

Παραμονή των Φώτων απόψε. Άλλη μια νύχτα μαγική...

Αφιερωμένο στα παιδιά του 10^ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου που είναι οι αθόρυβοι ήρωες των ημερών… 

Και σε όλα τα παιδιά!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Νομίζω πως ακούω μικρά βήματα παντού... Κάποιοι βιάζονται, μπερδεύονται, κουτρουβαλούν και προσπαθούν να τελειώσουν με τις τελευταίες  τους σκανταλιές. Απόψε μόλις το ρολόι χτυπήσει δώδεκα ακριβώς όλα θα αλλάξουν. Οι καλικάντζαροι θα πρέπει να τρέξουν να προλάβουν το ένα και μοναδικό άνοιγμα της γης για μπορέσουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Για λίγες μόνο ώρες και ίσα ίσα μέχρι το ξημέρωμα θα πρέπει όλα να έχουν τακτοποιηθεί...

Δύσκολες μέρες αυτές που ζούμε ακόμα και για καλικάντζαρους. Έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Ο Αρχικαλικάντζαρος τους είχε προειδοποιήσει πως αν δεν έβαζαν μάσκα και δεν κρατούσαν τις σωστές αποστάσεις δεν θα τους άφηνε να περάσουν ξανά το μυστικό άνοιγμα να επιστρέψουν στο χωριό τους. Τέλος οι συνωστισμοί, οι ξέφρενοι χοροί κι όλα όσα τόσες εκατοντάδες χρόνια συνήθιζαν να κάνουν. Άσε που οι άνθρωποι περνούσαν πια πολλές ώρες στα σπίτια και τις νύχτες δεν το κουνούσαν ούτε για μια στιγμή.  Έτσι τα γλυκά εξαφανίζονταν σχεδόν αμέσως και τα καλικαντζαράκια έμεναν μόνο με ψίχουλα και μυρωδιές.

Τους είδα λίγο ταλαιπωρημένους και σκεφτικούς. Όλα παράξενα φέτος. Είχα το χρόνο χωρίς να με πάρουν μυρουδιά να παρατηρήσω τους δικούς μου φιλαράκους που πρόλαβαν και χάρισαν όμορφες στιγμές σε πολλά παιδιά τις προηγούμενες μέρες που το είχαν περισσότερο ανάγκη από άλλα Χριστούγεννα.

Όλα τα όμορφα όμως έστω και υπό διαφορετικέ συνθήκες κάποτε τελειώνουν. Το δωδεκαήμερο έληγε, τέλειωναν κι οι διακοπές ...

Πόσα και πόσα δεν είχαν να πουν στους γεροντότερους σαν γύριζαν πίσω. Πρώτα απ’ όλα για το φοβερό κακό που΄χε βρει τη Γη. Όλοι οι άνθρωποι ήταν σκυθρωποί και δεν αγκαλιάζονταν πια όπως τα προηγούμενα χρόνια. Τα μαγαζιά κλειστά, τα εστιατόρια το ίδιο, και  άκουσαν πως ούτε τα σχολεία ήταν ανοιχτά μήνες τώρα….

Κάτω από το δέντρο είχε μαζευτεί η γνωστή συμμορία και ο καθένας χωμένος στις σκέψεις του….Για πρώτη φορά ήθελαν να φύγουν. Δεν ήταν γιορτές αυτές που πέρασαν.

Ο Τρακατρούκας μάζευε τα μολύβια του. Είχε πολλή δουλειά επιστρέφοντας. Έπρεπε  να ενημερώσει τους πάντες για την γήινη πανδημία. Φέτος οι ήρωες των παραμυθιών από το  δέντρο της βιβλιοθήκης του χάρισαν ένα Χαρταετό, ένα Κόκκινο Κουμπί, ένα λευκό φτερό και ένα μικρό πακέτο με πολύχρωμες κορδέλες με τη συμφωνία να το ανοίξει μόνο σαν βρισκόταν στο δικό του σπίτι. ( Ήξερα τι είχε μέσα, το είχα δει κι αυτό κρυφά. Μικρά αντικείμενα από τα καινούργια παραμύθια που είχαν κυκλοφορήσει όλη τη χρονιά που πέρασε).

Ο Πι και ο Φι ήταν χαρούμενοι…

Ήταν οι μόνοι που πρόλαβαν και έκαναν πολλές σκανταλιές κι επίσης έγιναν πρωταγωνιστές σε ένα μεγάλο θέατρο χαρίζοντας γέλιο και μαγεία σε πάρα πολλά παιδιά. Ήθελαν όμως να φύγουν γιατί νοστάλγησαν τις τηγανίτες της μαμάς τους και τα παιχνίδια με τον Εδώ και τον Αλλού στην αυλή του καλικαντζαροσχολείου. Ο Κατράμης πάλι είχε βαρεθεί πολύ γιατί όπου κι αν πήγαινε έβλεπε μπροστά του μπουκάλια με απολυμαντικά και μπερδευόταν γιατί νόμιζε πως ήταν νερό κι έφευγε αστραπιαία. Η νεραΐδα των καλικάντζαρων, η κατάλευκη Άχνη τους έλεγε να βιαστούν. Έπρεπε σχεδόν αθόρυβα να αναχωρήσουν σε λίγες ώρες και να κρατήσουν για ανάμνηση ό, τι όμορφο έζησαν. Έτσι αρχίσανε να ψαχουλεύουν …Ο Πι έψαξε τις βαθιές του τσέπες και σιγουρεύτηκε πως οι μικροί θησαυροί του ήταν εκεί... Ένα κατακόκκινο καμπανάκι με ένα υπέροχο ήχο που έπεσε από το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη την βραδιά που ήρθε στο σπίτι του Μύρωνα για να του αφήσει το δώρο του κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ένα καρυδότσουφλο που στη μέση του είχε μια οδοντογλυφίδα για κατάρτι κι ένα μικρό γαλάζιο πανί που τον χωρούσε ίσα ίσα, το χε πάρει από το σπίτι της Δάφνης. Μια καραμέλα με ασημένιο περιτύλιγμα από το σπίτι τους Στέλιου και της Ελενίτσας που του θύμιζε τα τόσα πακέτα που έβλεπε να κουβαλούν οι άνθρωποι μέσα σε μεγάλες τσάντες όλες αυτές τις μέρες. Ένα φωτάκι σε σχήμα αστεριού που είχε πέσει από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Μαίρης και παραλίγο να το πετάξει η μαμά της γιατί δεν άναβε πια...Ένα βατραχάκι που το θύμιζε ένα παραμύθι που το διάβαζε η μαμά της Πηνελόπης ένα βράδυ. Ένα χριστουγεννιάτικο μπισκότο από το σπίτι του Χρόνη. Μια ασημένια χιονονιφάδα που είχε φύγει από τα χέρια της Μαριγιάννας όταν ταξίδευε στη χώρα του χιονιού… Μια χάρτινη νότα που ζωγράφισε η Εμμανουέλλα και ένα βώλο με χίλια χρώματα που του τον είχε δώσει ο Γιώργος. Ένα μικρό Lego από τη συλλογή του άλλου Γιώργου και ένα κατάλευκο μικρό μονώκερο από τα παιχνίδια της Μάγιας. Από το δωμάτιο της Φαίδρας είχε πάρει το καπάκι ενός μαρκαδόρου και από της Ιωάννας ένα ζωγραφιστό χιονάνθρωπο.

Ο Φι πάλι είχε μια τεράστια χάρτινη τσάντα φτιαγμένη από " άχρηστο υλικό " δηλαδή παλιές εφημερίδες και μέσα εκεί έβαζε τα δικά του πολύτιμα πράγματα. Ένα παραμύθι που έγραφε ιστορίες από τα λουλούδια που άνθιζαν την Άνοιξη. Αυτή η Άνοιξη πρέπει να ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα γιατί τόσα χρώματα και τόσες μυρωδιές μόνο μια πανέμορφη νεράιδα θα μπορούσε να τα έχει. Ένα μικρό κουρδιστό αυτοκινητάκι. Το βρήκε κάτω από το κρεβάτι του Γιώργου και άκουσε τον αδελφό του να λέει πως δεν το ήθελε άλλο γιατί είχε σπάσει το πίσω φανάρι και το είχαν αποσύρει από την  κυκλοφορία. Ένα τσιμπιδάκι με μια μικρή καρδούλα στην άκρη. Είχε δει την Μαρίνα που φορούσε ένα ίδιο στα μαλλιά της  και σκέφτηκε πως θα το έκανε δώρο στη φίλη του την Φιφή όταν θα γύριζαν πίσω στο χωριό τους. Ένα βελανίδι από το δέντρο που είχε φέρει στο σχολείο η Ελευθερία  όταν είχε πάει με τον μπαμπά της σε κείνο το πανύψηλο βουνό, τον Στρούμπουλα. Ένα γράμμα γεμάτο καρδιές και ζωγραφιές από την Χαρά και τον Γιάννη και μια μπίλια από γυαλί που όταν την στριφογύριζες έβλεπες διάφορα χρώματα στο κέντρο του  που ήταν του Γιάννη του μικρού.

Τέλος είχε βάλει μέσα σ΄ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι λίγη χρυσόσκονη ...Κάθε βράδυ όταν περνούσε από τα σπίτια των παιδιών για να δει αν είχαν κοιμηθεί έπαιρνε λίγη από τα αγγελάκια, τις μπάλες, τα ελαφάκια, και όλα αυτά τα πράγματα που είχαν πασπαλιστεί απ’ αυτήν την μαγική σκόνη. Κάθε φορά που θα ήθελε να θυμηθεί κάτι από τον Απάνω Κόσμο θα έριχνε λίγη και θα ξαναζούσε κάτι από όλη την μαγεία αυτών των δώδεκα ημερών ...

Όμως η ώρα πλησίαζε. Η καρδιά του Πι και του Φι άρχισε να χτυπάει πολύ δυνατά. Θα προλάβαιναν;

Πω πω πλησίαζαν μεσάνυχτα και δεν είχαν χαιρετίσει κανέναν από τους φίλους τους ...Και τώρα δεν υπήρχε άλλος χρόνος ...Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν είναι να τους άφηναν ένα γράμμα. Όμως τι να έγραφαν και πως; Δεν ήξεραν ούτε όλα τα γράμματα ούτε και μπορούσαν να σκεφτούν κάτι άλλο τούτη τη στιγμή. Πως την πάτησαν έτσι με τα ονειροπολήματά τους... Ούτε στα παιδιά από το άλλο τμήμα του νηπιαγωγείου είχαν πει κάτι!

Και τότε τους ήρθε μια ιδέα... Θα φώναζαν δυνατά τα ονόματα τους θα έπαιρνε ο άνεμος τη φωνή τους θα την τύλιγε μέσα σένα αχνό σύννεφο και όπως θα έτρεχαν κι αυτοί να προλάβουν η φωνή τους θα περνούσε μέσα από τοίχους, παράθυρα, μαξιλάρια και θα έφτανε στα μικρά αυτάκια των παιδιών.

Γιατί όλα τα παιδιά πιστεύουν και στους καλικάντζαρους και στα ξωτικά και στα παραμύθια...

Γιώργο, Εμμανουέλα, Μαριγιάννα, Μύρων, Ελένη, Στέλιο, Φαίδρα, Γιώργο ,Ελευθερία, Ιωάννα, Μαίρη, Μαρίνα, Γιάννη, Χρόνη, Μάγια, Χαρά, Γιάννη, Γιώργο, Δάφνη…

Φοίβο, Ελλάδα, Μαρία, Δομηνίκη, Σταματίνα, Μαίρη, Ηλία, Μαρία, Εμμέλεια, Φίλιππε, Ζωή, Δανάη, Μαίρη, Νέστορα, Νεφέλη, Φαίδρα….

Καλή μας αντάμωση τον Δεκέμβριο του 2021!

Η ιστορία του γέρο-Πρωτοχρονιά Πρεμιέρα στο Υοutube την 2η μέρα του χρόνου!

Τα Παραμύθια του Σαββάτου «ζωντανεύουν»…

Με αναγνώσεις βιβλίων και αφηγήσεις παραμυθιών με κούκλες και μας κρατούν συντροφιά όσο ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ.

Σαν αρχή της νέας χρονιάς ξεκινάμε με ένα παραμύθι που ταιριάζει απόλυτα στην μέρα και με πολλές πολλές ευχές!

Με υγεία, αγάπη και πολλά βιβλία να γεμίσει το 2021…

Δείτε- ακούστε το παραμύθι: Η Ιστορία του γέρο- Πρωτοχρονιά!

Κείμενο :Anne Dorville

Πρεμιέρα στις 2 Ιανουαρίου 2021 στις 12.00 το μεσημέρι!

Ακούστε-δείτε το εδώ : https://youtu.be/R1x8BONIu6o

Διαβάζει η Ελένη Μπετεινάκη : https://www.facebook.com/elenibetinaki 

Kούκλες : Εύη Αλμπαντάκη ( το κουμπί και το βελόνι)

Σπιτάκια- καταστήματα :Κωστής Γριβάκης

Είναι μια ιστορία χριστουγεννιάτικη από τη συλλογή : Η μαγεία των Χριστουγέννων σε απόδοση στα Ελληνικά της Μελίνας Καρακώστα των εκδόσεων Πατάκη, 2007.

(Το βιβλίο είναι εξαντλημένο από τον εκδότη)

Κάντε εγγραφή στο κανάλι : https://www.youtube.com/user/elenbet

Και ακούσετε- δείτε όλα τα παραμύθια!

Χρόνια σας πολλά και καλή μας αρχή!

 

 

Μια παραμονή πρωτοχρονιάς … Μια φορά κι ένα καιρό!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Κάθισα απόψε κατάχαμα στο μεγάλο χαλί του δικού μου σαλονιού κι αφού έσβησα όλα τα  φώτα παρακολούθησα τα μικρά χρωματιστά λαμπιόνια στο  Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Παραμονή Πρωτοχρονιάς χωρίς φίλους ή συγγενείς, έγκλειστοι, περιορισμένοι και σκεφτικοί. Κράτησα κι ένα ποτήρι κατακόκκινο κρασί να στείλω ευχές  και θύμησες σ’ αερικά και άπιαστα ….

Ο Αϊ Βασίλης καθισμένος στην πολυθρόνα του, κουνιστή παρακαλώ ξεκουραζόταν. Τα μικρά καλικαντζαράκια με φάτσες παραμυθένιες και χαμογελαστές κρύβονταν πίσω από το δέντρο, έτοιμα για την σκανταλιά της βραδιάς.

Κι εγώ  χώθηκα στα σεντούκια της μνήμης! Αφέθηκα στο γρανάζι του χρόνου να με φέρει στην παιδική μου ηλικία. Μου λείπουν απόψε οι πολύ αγαπημένοι μου. Η δεύτερη μάνα της ζωής μου, η κυρία Μαρίκα μας να με γεμίσει με ευχές, να μου κρατήσει το χέρι να νιώσω την αγάπη της μέσα στα μύχια της ψυχής μου. Θυμήθηκα τον μπαμπά μου με εκείνο το ζεστό και μόνιμο χαμόγελό του. Μου λείπουν τα γαλάζια του ματιά που ΄χαν όλη τη μαγεία στο βλέμμα τους… Κι ας μην έβλεπε τα τελευταία χρόνια. Άλλωστε το χρώμα τους δεν αλλοιώθηκε ποτέ! Κι ένιωσα σαν να τον είδα στην πολυθρόνα του απέναντι ακριβώς από το μικρό μπαράκι  να κοιτάει με αγωνία τις ειδήσεις στην καινούργια τηλεόραση, την ασπρόμαυρη στο κανάλι ΥΕΝΕΔ.  Κι εγώ καθισμένη  και τότε μπροστά στο δέντρο, πράσινο πλαστικό με γυάλινες  μπάλες που αν τις ακουμπούσαμε λίγο παραπάνω ράγιζαν. Με φωτάκια πολύχρωμα και πάλι, το κράτησα τούτο κι εγώ στο δικό μου σημερινό δέντρο, και αραχνοΰφαντες κλωστές σαν το μαλλί της γριάς. Μ΄ άρεσε θυμάμαι πολύ να απλώνω βαμβάκι πάνω στα κλαδιά για να φαίνεται σαν παχύ χιόνι που θα΄θελα να πέφτει κείνες τις μέρες και στο χωριό μας αλλά σπάνια συνέβαινε...

Κι ύστερα στήλωσα τα μάτια μου στην φάτνη… Πω πω, γέμισα δάκρυα χαράς!

Την θυμάμαι εκείνη μια χρονιά εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70! Λίγες μέρες πριν, κατεβαίναμε κάτω στο πλυσταριό της μαμάς και ανοίγαμε το σεντούκι με τους θησαυρούς μας. Ήταν ένα μεγάλο κουτί από φελιζόλ που μέσα μαζεύαμε φιγούρες από τα γλειφιτζούρια που αγοράζαμε ένα πενηνταράκι το καθένα από το περίπτερο του κυρ Νικήτα, με αγγελάκια, προβατάκια, γαϊδουράκια, τον Ιωσήφ, την Μαρία, τους μάγους με τα δώρα, τους βοσκούς. Πολύχρωμα όλα, και λιλιπούτεια αλλά τεράστια και σαν αληθινά στα παιδικά μας μάτια. Κείνη τη χρονιά είχαμε βρει ότι ακριβώς χρειαζόταν και πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά να φτιάξουμε την σπηλιά από γύψο με μπόλικους σταλακτίτες και σταλαγμίτες που είχε μάθει για αυτούς ο αδελφός μου στο σχολείο κι εγώ δεν καλοκαταλάβαινα τι ήταν. Όλα πάνω σε ένα ξύλο κόντρα πλακέ  από το ξυλουργείο του κυρ Λευτέρη. Στη πίσω μεριά βάλαμε ένα μεταλιζέ ασημί και χρυσό χαρτί και σαν πέτυχε όλο το καλούπι ρίξαμε λίγα άχυρα  να φαίνεται πιο φυσική. Κολλήσαμε όλες τις φιγούρες με εξέχουσα θέση το μικρό Χριστό, και τους τρεις μάγους που ήταν δυσεύρετες και όποιος τις είχε ήταν …αρχηγός. Στην είσοδο πάνω ψηλά στολίσαμε ένα μεγάλο αστέρι. Το ‘χαμε φτιάξει κι αυτό με μεταλιζέ χαρτί και οι ακτίνες του στρουφιγμένες  πάνω σε ένα στυλό Bic για να μοιάζουν τρισδιάστατες…. Περιμέναμε δυο τρεις ώρες να στεγνώσει όλο το κομψοτέχνημα μας. Δεν κουνούσα από τη θέση μου. Παρακολουθούσα τον γύψο να στεγνώσει σιγά σιγά και ένιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου που είχα όλα όσα δύσκολα εύρισκαν τα άλλα παιδιά.  Κάτω από το δέντρο την βάζαμε κι ένα κίτρινο φωτάκι τοποθετούνται από μια μικρή τρύπα που ανοίγαμε στην πίσω μεριά για να φωτίζει, να αναβοσβήνει, να φουντώνει η μαγεία κι η ομορφιά της. Ακριβώς δίπλα ήταν ο Αϊ Βασίλης! Πλεγμένος με νήματα κόκκινα και λευκά  με το βελονάκι της γιαγιάς Ελένης, κολλαριστός και ακούνητος πάνω σε ένα μπουκάλι πορτοκαλάδας Βιοχύμ.  Ώρες περνούσα ξαπλωμένη στο χαλί, πιστεύοντας πως αυτή ήταν η αληθινή φάτνη της Βηθλεέμ και πως το μεγάλο θαύμα που όλοι μιλούσαν γι αυτό είχε συμβεί μόνο στο δικό μας σπίτι κι ο Χριστός είχε γεννηθεί εκεί ανάμεσα στις μικρές πλαστικές φιγούρες που στα μάτια μου φάνταζαν τεράστιες και πέρα για πέρα ζωντανές…

Έστρεψα το βλέμμα μου να δω και πάλι το χαμόγελο του πάτερα μου αλλά όλα είχαν χαθεί. Δυο μεγάλες φωτογραφίες μόνο απέναντι ευτυχώς χαμογελαστές. Σήκωσα το ποτήρι μου, αμίλητη ,κι υστέρα κοίταξα το αστέρι ψηλά στο δικό μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ελπίδα σκέφτηκα, φως, αγάπη κι αγκαλιές να φέρει ο καινούργιος χρόνος…

Σηκώθηκα γρήγορα γρήγορα γιατί άκουσα θορύβους από την καμινάδα…

Ο Άγιος Βασίλης σκέφτηκα… κι όλες οι κούκλες μου στρέψανε το βλέμμα τους προς το τζάκι. Πήρα αγκαλιά τον γέρο χρόνο (κούκλα τον έχω) και κρυφτήκαμε  πίσω από τον μεγάλο καναπέ… Μην καταλάβει πως είμασταν εκεί και φύγει!

Άραγε τι να μας άφησε κάτω από το δέντρο;

Εγώ ένα ήθελα με την ψυχή μου…

Μια μόνο στιγμή από την εκείνη την Παραμονή πρωτοχρονιάς του 1972….

Καλή χρονιά σε όλους μας!

 

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/