Ήταν θεριό που κείτονταν στην άσφαλτο κι είχε το όνομα «Αδιαφορία»!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, πώς ξύπνησε εκείνο το φοβερό θεριό, το γιγάντιο, το αλλοπρόσαλλο που δε νικιέται με τίποτα κι από κανέναν. Πήρε σβάρνα φέτος το καλοκαίρι τους δρόμους του νησιού, κι όπου πατεί σκορπά μόνο αίμα και δάκρυα και αναποδογυρίζει ότι βρει στο διάβα του. Δεν μπορεί να ησυχάσει, ούτε στιγμή. Φλόγες πετιούνται από τα ρουθούνια του κι έχει στα μάτια του το βλέμμα του ανικανοποίητου, στο σώμα του σιδερένια αγκάθια. Το πιο πικρό απ῾ όλα είναι πως διψά μόνο για νεανικό ανθρώπινο αίμα, και το βρίσκει πανεύκολα, όποια στιγμή πεινάσει μπροστά του, χωρίς κανέναν κόπο. Εμείς το ταΐζομε καθημερινά με πολλή μεγάλη χαρά!

Κι έχει πολλά ονόματα το θεριό. Το λένε Μαγκιά, το λένε Αδιαφορία, το λένε Ασυνειδησία, το λένε «Σιγά μωρέ», το λένε «ΕΓΩ ξέρω»! Κι έχει μέχρι σήμερα καταβροχθίσει 47 νέους και νέες του τόπου μου. Σαν σύγχρονος Μινώταυρος, κλεισμένος στο λαβύρινθο του μυαλού του καθενός μας, που το μόνο που θέλει είναι ένα πολύ μικρό άνοιγμα, να βγει στους δρόμους παγανιά, να αρχίσει να τρώει. Στον σημερινό Μίνωα, δεν πληρώνει φόρο  θανάτου ο Αιγέας από την Αθήνα. Δεν χρειάζεται να μας στείλουν 7 νέους και νέες, ούτε να βάλουμε μαύρα πανιά στα καράβια. Έχουμε, ντόπιο ψαχνό να ταΐσουμε τον σύγχρονο Μινώταυρο, και ράβουμε  μόνοι μας μαύρα πουκάμισα, μαντήλια και φορέματα…

Φοβάμαι πια να ανοίξω την εφημερίδα το πρωί ή τα ειδησεογραφικά sites στο διαδίκτυο. Τρέμω την είδηση, δεν ξέρω ποιος θα ‘ναι στην πρώτη τους σελίδα. Φοβάμαι να περπατήσω στο δρόμο γιατί ξέρω πως κανείς δεν θα με σεβαστεί. Το ποδήλατο το ῾βαλα στην άκρη για λίγο καιρό. Έχει γεμίσει το κέντρο πατίνια και ένα σωρό  άσχετους που δεν σ’ αφήνουν να προχωρήσεις πουθενά. Τρέχουν σαν να ῾ναι μόνοι τους παντού, και τα παρατούν όπου βρουν, όπως βρουν. Για αυτοκίνητο, ούτε λόγος! Άλλωστε είμαι κι εγώ θύμα των παιδιών του μεγάλου θεριού. Τα παιδιά του θεριού αυτού ξέρετε, τρώνε μόνο τις λαμαρίνες, το σίδερο και το πλαστικό και όχι τόσο τις ανθρώπινες σάρκες.

Κι αναρωτιέμαι και εγώ, ίσαμε πότε θα πληρώνουμε τόσο φόρο αίματος σε αυτό το θεριό. Ποιος είναι ο σύγχρονος Θησέας που θα μας σώσει από τον αιμοβόρο Μινώταυρο; Κι εκείνο το κατακόκκινο κουβάρι του μίτου της Αριάδνης, δεν είναι πια παραμυθένιο. Είναι βαμμένο με το αίμα ανθρώπων και  πρέπει να το αλλάξουμε και να γεμίσει με λέξεις που κανείς δεν τις σκέφτεται. Πρέπει όσο το ξετυλίγουμε, να διαβάζουμε δυνατά: Προσοχή, κράνος, ζώνη, μικρή ταχύτητα, σεβασμός…

Δύσκολες έννοιες τελικά, ανύπαρκτες για πολλούς στα σύγχρονα χρόνια. Κι όλοι εμείς τι κάνουμε; Πέρα από το φόβο μας πιό είναι το δικό μας χρέος; Συνηθίσαμε να παρακολουθούμε τους θανάτους στις οθόνες μας σχεδόν αβίαστα κι αδιάφορα πια. Να σχολιάζουμε για τους απαίσιους και κακούς άλλους οδηγούς και να μην σκεφτόμαστε πως κι εμείς κυκλοφορούμε στους δρόμους.

Σκεφτείτε λοιπόν και πείτε μου τι από όλα αυτά ΔΕΝ κάνατε αυτές τις μέρες;

v  Στο περίπτερο πως πήγατε; Με μηχανάκι χωρίς κράνος ή με αυτοκίνητο χωρίς να βάλετε ζώνη;

v  Πήρατε καφέ και αφήσατε, για μισό λεπτό, το αυτοκίνητό σας στη μέση μέση πολυσύχναστου δρόμου, χωρίς να σας νοιάζει πόσο κομφούζιο προκαλέσατε; (π.χ. Λεωφόρος Κνωσού, κάθε ώρα της μέρας).

v  Όλη η οικογένεια πάνω στο μηχανάκι, συχνά με σπασμένη εξάτμιση και μόνο εσείς με κράνος;

v  Στον εθνικό μας δρόμο μόλις περάσετε τις ταμπέλες που δείχνουν τη φωτογραφική μηχανή, πόση ταχύτητα αναπτύξατε;

v  Το STOP, αυτό το σήμα της τροχαίας με το κόκκινο χρώμα και τα λευκά γράμματα, ποιος το σέβεται; Ποιος σταματάει και ελέγχει να δει αν έρχεται κάποιος, ειδικά μέσα στην πόλη;

v  Αλήθεια, δίπλωμα αυτοκινήτου ή μηχανής έχετε όλοι εσείς που οδηγείτε σήμερα;

Ο κατάλογος είναι μακρύς, θέλει πολλές χιλιάδες λέξεις και σελίδες της κάθε εφημερίδας για να γραφούν οι καθημερινές μας παρανομίες.

Και τι κάνουμε  όλοι μας λοιπόν;

 Όπως λέει κι ένας φίλος, το σταυρό μας και βγαίνουμε από το σπίτι…

Όχι, εγώ θέλω να κυκλοφορώ χωρίς να φοβάμαι. Έχω παιδί στην πιο παράξενη ηλικία, που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, να γνωρίσει, να διασκεδάσει, να υπερβεί τα δικά του όρια. Είμαι κι εγώ μια από τις χιλιάδες μητέρες  που ανησυχούμε, όχι μόνο για το δικό μας παιδί αλλά για εκείνον τον ασυνείδητο, τον απέναντι που έχει αποφασίσει, ερήμην μας, να σκορπίσει τραυματισμούς και θάνατο.

Ήθελα, και το έγραψα φέτος το καλοκαίρι στις διακοπές να μετράω μόνο μπάνια, παγωτά κι αστέρια. Όχι νεκρούς, ούτε τραυματίες, ούτε παλιοσίδερα. Όπου κι αν πάω ακούω για κάποιο ατύχημα, για κάτι απίστευτο κι όμως αληθινό. Πήγατε όλοι να δείτε τι γίνετε  στα νοσοκομεία; Στο νεκροταφείο μια μικρή βόλτα με φωτογραφίες χαμογελαστών νέων ανθρώπων σε μαρμάρινες πλάκες; Τις έχετε δει; Πάρτε το παιδί σας μια βόλτα, να νιώσει, να καταλάβει, να δει…

Σε λίγες μέρες θα ανοίξουν τα σχολεία. Το έχω αποφασίσει. Φέτος θα ξεκινήσουμε από το Σεπτέμβρη με τα σήματα της κυκλοφοριακής αγωγής που θα στηθούν στην τάξη μας μόνιμα. Θα τα μάθουμε, θα συζητάμε πολύ, θα παίζουμε στους δικούς δρόμους, θα μάθουμε σωστή συμπροφορά οδηγών, πεζών, αυτοκίνητων.

Σεβασμός θα είναι η πρώτη έννοια που θα αναλύσουμε, θα βιώσουμε, θα μάθουμε…

Λένε πως ο φόβος φέρνει σεβασμό. Αλήθεια είναι. Στους σημερινούς πολίτες αυτής της χώρας, αυτού του νησιού, αυτής της πόλης, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να συνετιστούν/με τελικά. Ούτε να περιμένουμε να φτιάξουν τους δρόμους, ούτε τις πινακίδες που είναι καλυμμένες με αυτοκόλλητα, μαύρα γράμματα  από μπογιά και σφαίρες.

Μόνο αν τα πρόστιμα για την οδική μας συμπεριφορά είναι τεράστια και μόνο αν εισπράττονται επί τόπου, ίσως ο φόβος της  τσέπης μας, να φέρει κάποιο αποτέλεσμα.

Ο σύγχρονος Θησέας είναι δυστυχώς μόνο αυτός. Υπέρογκα ποσά για κάθε παράβαση. Λιγότερο το κόστος για την πολιτεία, που δυστυχώς πρέπει να έχει έναν τροχονόμο για τον καθένα μας.

Και κάτι ακόμα. Όλοι διαβάζουμε για τους νεκρούς, και τους σοβαρά τραυματισμένους. Κανείς  δεν αναφέρει τις παράπλευρες απώλειες. Πόσα ατυχήματα δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας και είναι εξίσου σοβαρά. Πόσοι άνθρωποι εγκλωβίζονται με ελαφριούς τραυματισμούς, με απώλεια των αυτοκίνητων τους  και με δύσκολη καθημερινή μετακίνηση από ασυνείδητους οδηγούς της γνωστής φράσης : ( Δεν το είδα…)

Αυτή η άλλη λέξη η ΣΥΓΓΝΩΜΗ υπάρχει πουθενά; Άλλο μεγάλο θέμα που χρίζει συζήτησης…

Ήταν θεριό που κείτονταν στην άσφαλτο κι είχε το όνομα ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ!

Υ.Γ. Για την ιστορία, είμαι κι εγώ θύμα ενός απίστευτου ατυχήματος ενός ασυνείδητου οδηγού, που συνέβη ερήμην μου, πριν λίγο καιρό. Κι είναι σενάριο ταινίας και μόνο ό,τι συνέβη. Μου στέρησε διακοπές, παγωτά, αστέρια και όσα μπάνια ήταν να κάνω σε έναν άλλο τόπο, με την οικογένεια μου. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς μας, επειδή απλά δεν ήμασταν εκεί!

Σκίτσο :Ελίζα Βαβούρη

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 19 Αυγούστου 2019

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 19 Αυγούστου 2019: https://www.cretalive.gr/opinions/hthela-fetos-to-kalokairi-na-metrao-mono-mpania-pagota-ki-asteria-ochi-nekroys-1016380

Το να ζητάς συγνώμη έχει αποδειχτεί πως δεν είναι και τόσο εύκολο....

Τα παραμύθια του Σαββάτου  γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Το να ζητάς συγνώμη έχει αποδειχτεί πως δεν είναι και τόσο εύκολο. Το να ζητάς πάλι άδεια να κάνεις κάτι, λέγοντας τούτη τη μαγική λέξη, είναι πιο σύνηθες. Το να μπορείς όμως να νοιώσεις τον άλλο, να μιλήσεις για τα δικά σου συναισθήματα, για τα άσχημα, τα όμορφα, τα μικρά και τα μεγάλα είναι πολύ  δύσκολο. Πόσο μάλλον σαν καλείσαι να μπεις στη θέση του άλλου, να τον νιώσεις, να τον καταλάβεις, να τον αγαπήσεις για αυτό που εκείνος είναι…

Συγγνώμη, μπορώ να πω κάτι; Μαριέττα Κόντου, εικ: Ρένια Μεταλληνού, εκδ. Μεταίχμιο

Ο Όμηρος και ο Κωστής, δύο αγόρια, ένα δεκάχρονο κι ένα οκτάχρονο και μια μαμά φύλακας άγγελος που ξέρει  ακριβώς τον δικό τους ψυχισμό είναι οι βασικοί ήρωες του εξαιρετικού αυτού βιβλίου. Η οικογενειακή ζωή που σε πολλά σημεία της ταυτίζεται με πολλών άλλων μέσα σε ένα βιβλίο άρτια γραμμένο, που θα μπορούσε να είναι το ημερολόγιο…όλων μας! Σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, συμπεράσματα, απορίες κι ερωτήσεις είναι γεμάτο. Ένα βιβλίο γραμμένο από την μαμά- ψυχολόγο Μαριέττα Κόντου για τη δική της οικογένεια, για  τον «χαρισματικό» γιο της και τον «κανονικό» μικρότερό της. Μια συγγραφέα ξεχωριστή για τις δικές της ιδέες, γραφή, ταλέντο και χιούμορ. Μια μητέρα που γράφει σαν να ΄ναι δεκάχρονο παιδί η ίδια αλλά με την εμπειρία μιας επαγγελματίας ψυχολόγου που μπαίνει στη θέση του άλλου και μας χαρίζει αλήθειες που παρόμοιες όλοι μας  έχουμε βιώσει στην δική μας οικογένεια.

Ο Όμηρος μιλάει στο βιβλίο και μας κάνει να νοιώσουμε χίλια συναισθήματα. Με αφοπλιστική  παιδική αθωότητα τα λέει όλα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Φανερώνει την ζήλεια του για τον μικρότερο αδελφό του εκφράζοντας σκέψεις και συναισθήματα απόλυτα οικεία σε όλους μας. Ανησυχεί για μεγάλες αλήθειες, βιάζεται να μάθει και να καταλάβει τι είναι η αγάπη. Θέλει να μπει στην ψυχή των κοριτσιών αλλά δεν γνωρίζει πως αυτό όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα το καταφέρει απόλυτα. Φοβάται την κοροϊδία και κρύβει τις σωματικές του ατέλειες αλλά πάντα προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Συνοδοιπόρος του ο μικρός του αδελφός, πάντα εκεί, και ας λέει πως δεν τον θέλει. Πόσα έντονα συναισθήματα σαν γεννήθηκε τούτος ο καινούργιος επισκέπτης που ήθελε μερίδιο από την αποκλειστικά δική του μαμά (του Ομήρου ήταν, μόνο). Μάχες αργότερα και ολόκληρες ίντριγκες,από τη μαμά, για να καταφέρει και τα δυο της καμάρια να κοιμούνται χωρίς τη δική της …μυρωδιά και στο δικό τους δωμάτιο, στα δικά τους κρεββάτια. Εικόνες και καταστάσεις όλων μας, μόνο που η Μαριέττα Κόντου ξέρει ακριβώς πως να τα γράψει και να μας κάνει να χαμογελάσουμε πλατιά.

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια ή καλύτερα σε μικρές ιστορίες που άλλοτε αναζητούν απαντήσεις, άλλοτε δηλώνουν απλά απορίες και αποκαλύπτουν μικρά μυστικά και άλλοτε είναι από μόνα τους ολόκληρα παραμύθια. Ποιο να πρωτοθυμηθώ; Γέλασα πολύ με το κεφάλαιο  της ονειροπαγίδας. Συνάντησα πολλούς μπαμπάδες στη θέση εκείνου του μυθιστορηματικού του Όμηρου και του Κωστή. Γέλασα και με τις τακτικές της μαμάς να νικηθεί ο φόβος για το σκοτάδι και τους εφιάλτες. Και συγκινήθηκα που ο Όμηρος ήθελε τις δύσκολες νύχτες να του κρατά το χέρι ο Κωστής από το διπλανό κρεββάτι που εκείνος το ΄παιζε πιο γενναίος, αδιάφορος ή απλά έπαιρνε το αίμα του πίσω για όλα τα καμώματα της μέρας.  Λάτρεψα το κεφάλαιο του πιπιλομουσείου. Ένα παραμύθι από μόνο του, μια ιδέα μοναδική που θύμισε τις δικές μου προσπάθειες και τακτικές για να κοπεί η περίφημη πιπίλα, τη σωστή στιγμή. Η φαντασία της μαμάς Μαριέττας στην πιο καλή της ώρα. Και φυσικά το αποτέλεσμα μοναδικό και άκρως αποτελεσματικό. Το κεφάλαιο του παππού που είναι ο κόσμος όλος για κάθε παιδί που έχει γνωρίσει τους δυο φορές πατεράδες του και έχει δημιουργήσει μαζί τους τόσο ζωντανές και άρρηκτες σχέσεις έχει συγκίνηση, αναπόληση, ευαισθησίες κι αποκαλύψεις. Ανθρώπινες στιγμές που βιώνονται μοναδικά και ενώ δύσκολα μεταφέρονται, εδώ, η συγγραφέας το κατάφερε πάλι, να γίνει αυτός ο παππούς, ο παππούς όλων μας. Ακόμα κι εκείνος  ο άλλος παππούς, στο επόμενο κεφάλαιο που Όμηρος κι ο Κωστής δεν γνωρίσαν ποτέ, γίνεται οικεία φιγούρα και μαζί τους καμαρώνουμε για την καταγωγή, το θάρρος ,τα δύσκολα χρόνια. Κι ύστερα έρχεται ο μικρός κοκκινολαίμης ένα μεταναστευτικό μοναχικό πουλί που καταφέρνει και «μιλάει» με τον παππού, που φεύγει για να βρει ψυχρά κλίματα την Άνοιξη  και σαν γυρίσει πίσω ο Λεμόνης-κοκκινολαίμης, θα μας μάθει πως ακόμα και τα πουλιά σαν δημιουργήσουν οικογένεια μπορεί να μαλώσουν και τελικά να χωρίσουν…. Δεν είναι όλα σαν την αλκυόνα!

Κι αν θέλετε να μάθετε πως γίνεται ο παππούς τους να παντρευτεί την Τζένιφερ Λόπεζ κι ας μην κάνει τόσο καλό παστίτσιο σαν τη γιαγιά τότε θα διαβάσετε το αμέσως επόμενο κεφάλαιο. Επίσης θα μάθετε πως και τα πουλιά έχουν μνήμη και πολλά , μα πολλά αισθήματα για τους ανθρώπους. Λίγο πιο κάτω οι αδελφικές αποκαλύψεις κι αγάπες, μας κάνουν να σκεφτούμε πως τα δεσίματα στη ζωή, οι σχέσεις που αναπτύσσονται από τα νηπιακά χρόνια, μένουν για πάντα εκεί κι είναι αληθινές. Άσε που τελικά ο μύθος καταρρίπτεται, πως δηλαδή τα στρουμπουλά παιδιά με σιδεράκια είναι σπασίκλες. Ο Κωστής είναι ο πιο αστείος φίλος όλων των παιδιών της τάξης, όλοι τον αγαπούν και είναι ο αδελφός του Όμηρου που πιστεύει πως ο Λέων Τολστόι είναι ο Τόι Στόρι που φτιάχνει …ταινίες. Μαθαίνουμε για τα δρώμενα στη σχολική αυλή που είναι στα αλήθεια ο πιο μαγικός τόπος στο σχολείο και το μέρος που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί εκεί κτυπάει η καρδιά όλων των παιδιών, κι οι συνήθειες, κι οι χαρές κι οι λύπες και …όλα.

Το πιο ξεκαρδιστικό επίσης κεφάλαιο είναι αυτό για τις επιλογές των  μελλοντικών τους επαγγελμάτων. Το τι θα γίνω σαν θα μεγαλώσω… Απίστευτες ατάκες και φυσικά θα συμφωνήσω με τον Κωστή που θέλει να  γίνει Άγιος Βασίλης, να μην τον κοροϊδεύει κανείς που είναι χονδρός, να τον περιμένουν όλοι με ανυπομονησία και να τρώει τα καλύτερα γλυκά που του τα έχουν όλοι ετοιμάσει με πολλή αγάπη. Μεγάλη ιστορία και αυτή, μοναδική στη σύλληψη και φυσικά στις μικρομέγαλες απορίες που δημιουργούνται…

Κι είναι τα πιο συγκινητικά κεφάλαια στο τέλος… Μιλούν για τη ζωή, το θάνατο, τους φίλους, τις ανησυχίες κι όλες εκείνες τις μύχιες σκέψεις που θα θέλαμε να τις μοιραστούμε με άλλους ή να τις καταλαβαίνουν οι μεγάλοι χωρίς ιδιαίτερο κόπο…

Μαριέττα Κόντου

Ένα βιβλίο από τα πιο όμορφα που έχουν εκδοθεί  για την οικογενειακή ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Γραμμένο πραγματικά με ένα απίστευτο τρόπο, όπως είπα και στην αρχή μας γεμίζει εύτονα συναισθήματα. Η εν συναίσθηση που για αυτήν γίνεται τόσο μεγάλη κουβέντα  το τελευταίο διάστημα, σε αυτό το βιβλίο αποκτά την πλήρη της ταυτότητα. Η θέση του άλλου μέσα από τον Όμηρο, τον Κωστή, τους γονείς και τους παππούδες κάνει ξεχωριστή τη γραφή και γεμίζει σκέψεις, ερωτήματα  σε πολλά που απασχολούν μικρούς και μεγάλους. Δίνει και λύσεις, άλλωστε οι  ζωές των άλλων μπορεί να είναι λίγο διαφορετικές, όμως κάπου μοιάζουν με τις δικές μας  κι ίσως συγκρίνοντάς της κατανοούμε περισσότερο τους δικούς μας εαυτούς.

Να το διαβάστε όλοι, γονείς, δάσκαλοι, μαθητές.  Να το προτείνετε , να μπείτε λίγο στη θέση των άλλων , να βρείτε στους ήρωες του βιβλίου τον εαυτό σας, τα παιδιά, τους φίλους, τους δικούς σας ανθρώπους. Να συγκινηθείτε , να βιώσετε έντονες συναισθηματικές καταστάσεις κι εν τέλει να συμφωνήστε πως μιλώντας κάποιος, ή γράφοντας τα δικά του βιώματα βοηθά εκτός  από το ίδιο του τον εαυτό και τους άλλους.

Στο βιβλίο υπάρχουν τα ασπρόμαυρα σχέδια της Ρένιας Μεταλληνού που δένουν απόλυτα με τις μικρές ιστορίες της Μαριέττας.

Θα ‘θελα κι εγώ να ΄χα έναν Λεμόνη… Κι ένα Όμηρο και Κωστή μαζί… κι ίσως όλη την υπέροχη οικογένειά τους.

Το βιβλίο ανήκει στη σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο: Διαβάζω ιστορίες κι απευθύνεται σε παιδιά από 9 χρόνων : https://www.metaixmio.gr/el/products

Για όλους μας είναι… Ψάξτε το!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 3 Αυγούστου 2019 :https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-03-08-2019-1001229

Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου, για άλλη μια φορά στο Κηποθέατρο ....

«Τα μάτια, να΄ναι κι ανοιχτά, τη νύχτα δε θωρούσι

Νύχτα και μέρα της καρδιάς τα μάτια συντηρούσι…»

Τα δικά μας τα μάτια χθες βράδυ θαμπώθηκαν πολλές φορές. Άλλοτε από συγκίνηση, άλλοτε από θαυμασμό, άλλοτε από χαρά και άλλοτε από θύμησες…

Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου,  για άλλη μια φορά στο Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης. Στο Ηράκλειο ,«…στο Κάστρον επαντρεύτηκε σαν αρμηνεύγει η φύση…»,όπως έγραψε ο ίδιος ο ποιητής. Χθες βράδυ χτύπησε δυνατά η ψυχή του, η δική μας ψυχή…

Κι έφτασε τούτη η παράσταση, το φετινό καλοκαίρι,  ίσαμε το μακρινό σε μας Κιλκίς. Και νοιώσανε την Κρήτη, τη γλώσσα, τις μουσικές, τα νιάτα, την ομορφιά, τον έρωτα  του πιο τρανού ποιήματος του νησιού μας, σε όλη την Ελλάδα. Χθες βράδυ λοιπόν,  στο μεγάλο μας Κηποθέατρο  υποδεχθήκαμε για μια ακόμα φορά τους πιο κοντινούς απογόνους του Κορνάρου. 

Σητειακοί όλοι σχεδόν  με ακούσματα, μουσικές και φλόγα στην καρδιά, στα μάτια σπίθες και στο μυαλό γρηγοράδα, χάρη κι φινέτσα που αρμόζει στο πιο διαχρονικό ποίημα του τόπου μας. Πήγα προετοιμασμένη αυτή τη φορά. Ήξερα περίπου τι θα δω αλλά ήθελα πολύ να ξαναζήσω εκείνο το φοβερό συναίσθημα που πάντα προκαλούν στη δική μου ψυχή οι στίχοι του Ρωτόκριτου. Κι όμως ένιωσα πως ήταν και πάλι η πρώτη φορά που έβλεπα σχεδόν τους ίδιους  ανθρώπους με πραγματικό μεράκι κι αγάπη στον σπουδαίο ποιητή να παίζουν σαν να ‘ ταν επαγγελματίες ηθοποιοί, να τσαλακώνονται, να  ζουν με πάθος και δύναμη κάθε ατάκα τους, κάθε σκηνή, κάθε στιγμή.

Ταξίδεψε ξανά η ψυχή μου. Ξέχασα το περσυνό όνειρο που έζησα. Ήμουν πια στο καινούργιο τους τόλμημα, αναμεμιγμένη και ας ήμουν μόνο θεατής, ένας από τους εκατοντάδες.    Ανανεωμένοι ήταν φέτος, πιο πολύ γνώστες του χώρου, πιο έμπειροι από ποτέ μας «σήκωσαν» όλους πολύ ψηλά. Ήταν απλά άλλη μια μαγική βραδιά. Ήταν άλλη μια φορά που άξιζε όλο αυτό που ζήσαμε, που είδαμε, που θέλουμε να ξαναδούμε και να μην το χορτάσουμε ποτέ.

Μια παράσταση μουσικό – θεατρική περίπου δυο ωρών με την ζωντανή ορχήστρα της Φιλαρμονικής του Δήμου Σητείας και τη  Θεατρική Ομάδα του Συλλόγου Φίλων Μουσικής. Άνθρωποι καθημερινοί, σαν εμάς, χωρίς ιδιαίτερες σπουδές στην υποκριτική, με μόνη τους αποσκευή την αγάπη, τη διάθεση, το πείσμα και την τόλμη τους…

Φάνηκε όλο αυτό που εισπράξαμε στο χειροκρότημα… Στο χειροκρότημα που δεν έλεγε να σταματήσει. Φάνηκε στα μάτια όλων που κοίταζα σαν έφευγαν από την πλατεία του κηποθέατρου. Άκουσα όμορφα λόγια κι ήθελα να γινόταν να άκουγαν κι όλοι αυτοί, οι φοβεροί ηθοποιοί και μουσικοί που τόσο πολύ μας άγγιξαν χθες.

Δύσκολο  να αποτυπώσω στο χαρτί όλα τα συναισθήματα. Για πολύ καιρό θα την θυμάμαι πάλι αυτήν την  βραδιά. Μου΄μεινε η εικόνα η τελευταία. Το σώμα που λυγίζει κι αποτυπώνει σαν σκιά τον έρωτα, το τόξο, το βέλος…την αγάπη!

Νάσο Ζαγκότη καταπληκτική η σκηνοθεσία της παράστασης. Ιωάννα Βασιλοπούλου, η απλότητα των κουστουμιών ήταν αυτό που έπρεπε. Γιώργο Φουρναράκη, η ορχήστρα σας ήταν μοναδική. Αγγελίδη Χριστίνα με τη φωνή, το κλαρίνο, εαυτέ της Αρετούσας, απλά υπέροχη! Βέρα Περράκη, μάνα-βασίλισσα Αρτέμη ήσουν καταπληκτική.

Όλοι ήσασταν καταπληκτικοί, έχω να πω  ένα σωρό λόγια για το καθένα σας ξεχωριστά κι ας μην σας γνωρίζω.

Στέλιο,  Ελπίδα, Φροσύνη, Γιάννη, Μάριε, Μάγδα, Τάσο, Γκίλντα, Κατερίνα, Αριστέα, Κατερίνα, Μάνο, Αργύρη   απλά σας ευχαριστούμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί με τη ψυχή μας.

Έναν έναν και τα παιδιά της Ορχήστρα κι όλους , όσους έπαιξαν το δικό τους ρόλο για αυτό το μικρό αριστούργημα…

Κι όσοι από σας δεν ήσασταν εκεί χθες, μην το χάσετε στις 3 Αυγούστου, στις Αρχάνες, στην αυλή του παλιού πέτρινου Δημοτικού σχολείου.

Εμείς θα ξαναπάμε….

Ελένη Μπετεινάκη

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 30 Ιουλίου 2019: https://www.cretalive.gr/culture/erotokritos-toy-bitsentzoy-kornaroy-gia-allh-mia-fora-997130

Δημοσιεύτηκε στην ΠΑΤΡΙΣ στις 31 Ιουλίου 2019: https://www.patris.gr/2019/07/31/taxidepse-xana-i-psychi-mas/

Ηράκλειο-Θεσσαλονίκη. Δυο βιβλία δρόμος!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Είμαι από εκείνους τους λίγους ανθρώπους  που κουβαλάνε ακόμα στα ταξίδια τους βιβλία. Ανήκω σε εκείνη τη γενιά που ακόμα αντιστέκεται και μυρίζει το χαρτί, το φρεσκοτυπωμένο. Έχω απ΄όλα, κινητό, τάμπλετ, υπολογιστή, facebook, Instagram κι ας ακούω συχνά τον γιο μου να λέει πως είμαι του περασμένου αιώνα. Όμως μιας και το βάρος πια  για τις αποσκευές στα αεροπλάνα υπολογίζεται σε  ευρώ, παίρνω μαζί μου μικρά αναγνώσματα, όσο κρατάει συνήθως ένα ταξίδι…

Στην ανήφορα για τη Θεσσαλονίκη είχα μαζί μου την Ξένη της Έλενας Αρτζανίδου. Από τις ελάχιστες φορές που η ορατότητα μου λόγω θέσεως ήταν απόλυτα περιορισμένη κι έτσι πραγματικά ρούφηξα το βιβλίο ίσαμε την τελευταία του λέξη, την ώρα ακριβώς που μας καλωσόριζαν στο αεροδρόμιο….

Ελενα Αρτζανίδου

Ποια είναι όμως αυτή η Ξένη της Έλενας; Ίσως να είναι κι ίδια κάποτε. Ίσως να αντιπροσωπεύει όλα τα κορίτσια οικονομικών μεταναστών, ελληνόπουλα και μη. Θυμήθηκα τους δικούς μου συγγενείς, οικονομικοί μετανάστες στη δεκαετία του ΄50 στη Γερμανία, στη χώρα με τη σίγουρη δουλειά κι ας ήταν δύσκολα, όλα…Είναι η Ξένη, όνομα τελείως συμβολικό,  το κορίτσι της διπλανής γειτόνισσας που  μπορεί και να κοιτάμε καχύποπτα ή με οίκτο. Είναι η έφηβος που συγκρούεται με την μητέρα της αφού την ανάγκασε να  απαρνηθεί αγαπημένα πρόσωπα, φίλες και συγγενείς για να μπορέσουν και οι δύο να επιβιώσουν. Είναι το κορίτσι που απομακρύνεται από την πολυαγαπημένη του γιαγιά, που στη συνέχεια χάνει  αφού εκείνη πεθάνει χωρίς να μπορέσει να την αποχαιρετήσει. Είναι το κορίτσι που θα επαναστατήσει στα πρέπει και θα προσπαθήσει με τρομερό κίνδυνο της ίδιας της της ζωής να φύγει από τον τόπο της προσφυγιάς και θα αναζητήσει τον πάτερα του που δεν γνώρισε πότε και ζει σε μια άλλη χώρα.

Μεγάλες αλήθειες, μοναδική πλοκή το νέο εφηβικό μυθιστόρημα της Έλενας Αρτζανίδου. Ο Ρήνος ποταμός, μια αλληγορία στη ζωή της Ξένης. Ένα ζωντάνεμα, σαν να  θέλει να πιαστεί κάποιος από τις ρίζες των δέντρων του για να μην χαθεί στην χειμαρρώδη του πορεία. Φουσκώνει, θυμώνει, σαρώνει ό,τι βρει στο πέρασμά του ο ποταμός λόγω της δυνατής βροχής. Βρυχάται το νερό, αγριεύει, απειλεί, σωπαίνει και ησυχάζει στο τέλος, αφήνοντας σημάδια στο πέρασμά του και πληγές που μπορεί και να μην κλείσουν ποτέ. Φουρτούνες ψυχής, αδιέξοδα νεανικών πόθων, καταπιεσμένα συναισθήματα, Ανθρώπινες σχέσεις, μάνας, κόρης, πατέρα που δεν ήταν ποτέ παρών στη ζωή ενός κοριτσιού κι ας τον είχε τόση ανάγκη. Σημαντικό πρόσωπο της οικογένειας η γιαγιά, το ασφαλές λιμάνι, η πολύχρονη εμπειρία, ο βράχος στα δύσκολα.

Μονορούφι το διάβασμα του βιβλίου. Πρόκληση για κάθε νέο τα νοήματα, η πλοκή και εξέλιξη της ιστορίας. Σαν δυνατή γροθιά στο στομάχι για να ξυπνήσουμε, να νοιώσουμε και να καταλάβουμε το εσωτερικό πάλεμα της ψυχής ενός νεαρού παιδιού. Την πάλη με το εαυτό του, την αγωνία του που να ανήκει, τους φίλους που είναι ότι πιο σημαντικό σε τέτοιες ηλικίες. 

Από τα αναγνώσματα που υποχρεούστε να  έχετε όλοι στις βιβλιοθήκες σας…

Θεσσαλονίκη-Ηράκλειο…

Κι υστέρα στο ταξίδι της επιστροφής στο νησί μας είχα στις αποσκευές μου εκτός από την αλησμόνητη συνάντηση με ένα συγγραφέα που αγαπώ πολύ το Γιώργο τον Χατζόπουλο που ζωντάνεψε με την πένα του τους πειρατές του Αιγαίου, ένα ακόμα δικό του βιβλίο, δώρο πολύτιμο.

 Βγερού γλύκα Φανού… Παράξενος τίτλος, με την πρώτη ματιά καρφώθηκα στην εικόνα του εξωφύλλου. Με κομμένη την ανάσα το διάβαζα. Ζούσα την κάθε στιγμή. Συγκλονιστική γραφή  για δυο Ελληνίδες που τις χωρίζουν δυο αιώνων ιστορία. Η Αγγελική, η σύγχρονη εγγονή ή δισέγγονή της ηρωίδας του βιβλίου, κι εκείνη η μοναδική Βγερού της Χίου, της Ελλάδας, του κόσμου, η πονεμένη κι αδίστακτη  γυναίκα που μαθαίνει να ζει ξανά και ξανά και ξανά…

Βγερού, ένα κορίτσι που επέζησε από τη σφαγή της Χίου. Μια ηρωϊδα πρότυπο, σύμβολο, θύμηση, αντοχή, κουράγιο, δύναμη, θέληση, ΓΥΝΑΙΚΑ! Ιστορία απίστευτη, η σφαγή της Χίου στα 1822, το ξεκλήρισμα των οικογενειών, θάνατος παντού, αίμα, σάρκες κομματιασμένα μέλη. Περιγραφές που κόβουν την ανάσα, εικόνες που σταματούν τον κτύπο της καρδιάς. Κι όσο και αν είναι προϊόν μυθοπλασίας το βιβλίο, καταλαβαίνεις διαβάζοντας το πως κάπως έτσι γίνανε τα πράγματα τότε. Και ανάμεσα σε όλη την μαυρίλα, την απονιά, το μίσος, τη λησμονιά ,το τέλος, τα αποκαΐδια βλέπεις τη ζωή  να σπαρταρά να ζήσει όσα περισσότερα μπορεί. Η Βγερού της Χίου, στα χαλάσματα, στη σπηλιά, στην Σμύρνη, στην επιστροφή. Μια γυναικά που ανασταίνεται με την πένα του Γιώργου Χατζόπουλου για να ταρακουνήσει τη δική μας μνήμη, την ιστορία μας, την καμένη γη των προγόνων μας, τα μαρτύρια, τα εγκλήματα πολέμου. Σφαγή, προσφυγιά, πόνος, επιβίωση, ανάσταση, πεπρωμένο, θύμηση…  Εικόνες που ζωντανεύουν μπροστά σου και γίνεσαι ένα με τον τόπο, το χρόνο, τα δρώμενα…

Γιώργος Χατζόπουλος

Σαν προσγειώθηκε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου από το απότομο ταρακούνημα επέστρεψα από το ταξίδι στο χρόνο. Δεν ήξερα που ακριβώς βρισκόμουν για αρκετά δευτερόλεπτα. Κοιτούσα γύρω μου παράξενα, συνειδητοποιώντας πως είχα διαβάσει ότι πιο συγκλονιστικό ανάγνωσμα ειχε πέσει στα χέρια μου, τον τελευταίο χρόνο. Το διάβασα ξανά και ξανά και χθες το βράδυ πάλι. Σαν να ‘θελα να μην ξεχάσω κι εγώ, σαν να ‘θελα να ζήσω αυτές τις δυο ζωές, να βοηθήσω την Βγερού να βρει την ταυτότητά της και την Αγγελική τις δικές της ρίζες, τον δικό της εαυτό.

Συγκλονιστική η νουβέλα του Γιώργου. Θα μπορούσα να γράφω πολλές ώρες για τούτο βιβλίο. Έψαξα στο διαδίκτυο κι είδα πως είχε ανεβεί τούτη η ιστορία σε παράσταση στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και σε πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας. Πως η Βγερού ,στο θέατρο, έπαιρνε ζωή από την γυναίκα του Γιώργου, την Ελευθερία , που γνώρισα στο δικό μου ταξίδι στην πόλη τους,  κι είχε το πιο λαμπερό χαμόγελο και μοναδική αύρα. Πως το τραγούδι του τέλους της παράστασης ερμήνευσε μοναδικά ο Παντελής Θαλασσινός. Πως αγνοούσα την ύπαρξη ενός μικρού αριστουργήματος που όλοι, όλοι πρέπει να διαβάσουμε.

Μια νουβέλα – μαρτυρία, λέει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, για την ανθρώπινη αγριότητα. Μια διαμαρτυρία ενάντια στη βία καις τη σιωπή  της ανοχής που συνήθως την περιβάλλει.

Ψυχή που γιγαντώνεται. Μνήμη που πρέπει να μείνει ζωντανή. Αφήγηση καταλυτική!

Το βιβλίο Βγερού γλυκά Φανού του Γιώργου Χατζόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιώρα.

Ελευθερία Τέτουλα

Ακούστε το τραγούδι της παράστασης εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=6YlxLuzaQ2I

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 29 Ιουλίου 2019: https://www.patris.gr/2019/07/29/irakleio-thessaloniki-dyo-vivlia-dromos/

Ιστορίες αληθινές πλεγμένες με την φαντασία που αφυπνίζουν συνειδήσεις...

Τα Παραμύθια του Σαββάτου….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Ιστορίες αληθινές πλεγμένες με την φαντασία που αφυπνίζουν συνειδήσεις. Περιπέτειες και γεγονότα που συνέβησαν ή συμβαίνουν στη ζωή ακόμα και καθημερινά που αποτελούν τροφή για σκέψη και γεννούν συναισθήματα πολύ έντονα.

Υβόννη, η ατίθαση αγελάδα των Άλπεων, Βασίλης Παπαθεοδώρου, εικ: Λίλα Καλογερή,εκδ. Καστανιώτης

Άλλος ένας «απρόσμενος φίλος» προστέθηκε στην μοναδική παρέα των ζώων που ανακαλύπτουμε μέσα από τη γραφή του Βασίλη Παπαθεοδώρου και την συναρπαστική του ιστορία.

Η Υβόννη είναι μια αγελάδα με καφετί χρώμα σε όλο της το σώμα και λευκό στο κεφάλι. Μια αγελάδα όπως τόσες χιλιάδες άλλες που οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται το γάλα της και σε τελική ανάλυση το κρέας της. Συνηθίσαμε όλοι πια σε τέτοια ακούσματα που δεν μας προκαλούν καμία σχεδόν περαιτέρω σκέψη. Είναι σαν να λέμε, τελείως φυσιολογικό, ότι ακριβώς συμβαίνει. Ώσπου μια αγελάδα διαφορετική μας κτύπησε όλα τα καμπανάκια του μυαλού μας. Τούτη λοιπόν η ακτιβίστρια αγελάδα δεν άντεξε την καθημερινότητά της και δραπέτευσε από το περιφραγμένο με ηλεκτροφόρα καλώδια βοσκοτόπι γιατί ήθελε να ζήσει ελεύθερη. Στο βιβλίο ο Βασίλης γράφει μια ιστορία πιο τρυφερή, χωρίς να θίγει τα μεγάλα συμφέροντα και δημιουργώντας μόνο σκέψεις, συναισθήματα και τροφή για τις συνειδήσεις μας. Η πραγματική ιστορία της Υβόννης  είναι λίγο πιο σκληρή. Η Υβόννη ήταν μόλις 6 χρονών, κάπως καλή ηλικία για αγελάδες όταν έφυγε από το «σπίτι» της. Περιπλανήθηκε πολύ, κρύφτηκε επιδέξια, όσο της επέτρεπε ο όγκος της, και κατάφερε αυτό που κανένα άλλο ζώο της ράτσας και της γενιάς της δεν έκανε ποτέ. Γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία και στη σκέψη πολλών ανθρώπων. Κατάφερε να γίνει παγκόσμια γνωστή και να φυτέψει σε μυαλό και καρδιά μικρά σποράκια δεύτερων σκέψεων για τα ζώα.

Η Υβόννη του Βασίλη μα και της αληθινής ζωής είναι μια ηρωίδα που χωρίς να το ξέρει έκανε μια μεγάλη επανάσταση και κατάφερε να πει και να κάνει όσα δεν μπόρεσαν αιώνες τώρα οι άνθρωποι. Στο βιβλίο περνά εκατό μέρες ξεγνοιασιάς, ίσως πείνας, ίσως φόβου, ίσως μοναξιάς, αλλά είναι ελεύθερη  να ζήσει όσα δεν μπορούσε ποτέ αν φανταστεί.

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου φτιάχνει μια υπέροχη ιστορία, σαν μετρ πια του είδους αυτού, μια περιπέτεια μοναδική. Γεμάτη αγωνία, μυστήριο και  δράση που προτρέπει παιδιά και εφήβους να τη διαβάσουν απνευστί μέχρι την τελευταία της σελίδα και την ίδια στιγμή να ψάξουν για όσα περισσότερα έχουν γραφτεί για την αληθινή υπόθεση αυτού του γεγονότος....

Το βιβλίο θέτει πολύ ήπια το θέμα της θανάτωσης των ζώων, της εκμετάλλευσής τους από τους ανθρώπους και των συμπεριφορών μας απέναντι τους.

Ζούμε μαζί με την Υβόννη την περιπέτεια, το θάρρος της, την αφέλεια και την κατά τύχη αμέριμνη ζωή της και μαθαίνουμε να σεβόμαστε κάθε ζωντανό που υπάρχει γύρω μας.

Μια περιπέτεια πέρα για πέρα συναρπαστική σε ένα μικρό χωριουδάκι των Άλπεων που έμελλε να μείνει στην ιστορία και στις καρδιές των ανθρώπων μέσω αυτού του άκακου και τόσο πολύτιμου ζώου.

Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου μας γέμισε πάλι συναισθήματα. Ανάκατα όλα τους, θυμός που εναλλάσσεται με την χαρά, την αγάπη , την αγωνία, τις τύψεις,  την δύναμη, το θάρρος και την αγάπη προς τα ζώα.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την ατίθαση αγελάδα των Άλπεων διαβάστε το βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου με εικονογράφηση πολύ ιδιαίτερη και ταιριαστή από την Λίλα Καλογερή και θα δείτε πως μπλέκεται η αλήθεια με την φαντασία ενός καταξιωμένου συγγραφέα.

Για παιδιά και εφήβους που αγαπούν τις αληθινές περιπέτειες…

Τα φανταστικά μου ταξίδια, Βασίλης Κουτσιαρής, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Μίνωας

«Είμαι μαθήτρια της Δευτέρας. Και μάλιστα πολύ καλή…». Έτσι ξεκινάει τούτο το βιβλίο, βάζοντάς μας στη θέση ενός μικρού κοριτσιού γεμάτου αυτοπεποίθηση. Και μόλις αλλάξουμε σελίδα αλλάζουν και οι σκέψεις οι δικές μας και τα λεγόμενα της Νεφέλης. Κάτι συμβαίνει παράξενο. Μια τόσο καλή και δυνατή μαθήτρια μόλις την ρωτήσει η δασκάλα της κάτι για τα μαθήματα, η φωνή της κόβεται. Η καρδιά  της χτυπάει δυνατά, τα πόδια της τρέμουν και η σκέψη της φεύγει σε  ταξίδια μακρινά. Φοβάται πως δεν θα καταφέρει να απαντήσει σωστά και για αυτό προτιμά τη σιωπή. Και το φοβερό ποιο είναι; Ξέρει την απάντηση και ξέρει πως είναι η σωστή, όμως τρομάζει ή φοβάται να την πει. Κι οι φίλοι; Οι συμμαθητές της; Κάποιοι δεν θέλουν να παίξει μαζί του το διάλλειμα γιατί πιστεύουν πως δεν θα είναι γρήγορη και αποτελεσματική και  κάποιοι άλλοι απλά την συντροφεύουν. Η Νεφέλη όμως είναι στεναχωρημένη πολύ με τον εαυτό της. Μοιάζει  σαν να ταξιδεύει συνέχεια, σε περίεργους τόπους , μόνο με το μυαλό της. Ίσαμε εκείνη τη φορά που η δασκάλα την ρώτησε την προπαίδεια. Μια φωνή μέσα της της ψιθυρίσει  μαγικές λέξεις.

Και τότε η ζωή της Νεφέλης ….άλλαξε.

Άλλο ένα καταπληκτικό βιβλίο που έχει σαν θέμα του την σχολική ζωή, την συμπεριφορά και τα συναισθήματα. Βασίλης Κουτσιαρής  είναι ο συγγραφέας των φανταστικών ταξιδιών της Νεφέλης. Μα ιστορία που μας θυμίζει πόσο δύσκολο είναι για τα παιδιά μας, η καθημερινή εξέταση, η «έκθεση» τους μπροστά σε κοινό, η διαφορετικότητα του καθενός και η δυσκολία του προφορικού λόγου.

Ο Βασίλης φτιάχνει μια ιστορία γεμάτη αλήθειες. Γεμάτη με το άγχος των μικρών παιδιών για την επίδοσή τους. Μια ιστορία για τις  αποτυχίες και τον φόβο μήπως και δεν τα καταφέρει ένα παιδί στις απαιτήσεις της τάξης του. Μια ιστορία που αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο τον ψυχισμό ενός μικρού παιδιού και περιγράφει καταστάσεις που δεν ανήκουν καθόλου στη σφαίρα της φαντασίας. Η κάθε Νεφέλη είναι η εικόνα των περισσοτέρων παιδιών στις μέρες μας. Ο Βασίλης Κουτσιαρής σαν εκπαιδευτικός έχει ο ίδιος βιώσει, σίγουρα, αντίστοιχες καταστάσεις με παιδιά στη δική του τάξη και γνωρίζει πολύ καλά την ψυχολογία τους. Στο βιβλίο περιγράφει επίσης την σπουδαιότητα της ενθάρρυνσης από γονείς και δασκάλους για να μπορέσει ένα παιδί να βρει το δρόμο του. Να βρει τον δικό του τρόπο έκφρασης και να καταφέρει να ξεπεράσει τις δυσκολίες του.

Καλογραμμένη ιστορία που παρουσιάζει ένα υπαρκτό πρόβλημα στη διαχείριση άγχους σε μικρά παιδιά προτείνοντας λύσεις όπως  την προσοχή και την κατανόηση τέτοιων καταστάσεων από μεγαλύτερους και κοντινούς ανθρώπους.

Το βιβλίο ενδείκνυται εκτός από παιδιά που θα βρουν τον εαυτό τους και πιθανόν να ταυτιστούν με την ιστορία της Νεφέλης, σε γονείς και εκπαιδευτικούς.

Η εικονογράφηση της Λίλας Καλογερή με τρόπο απλό και κοντινό στα παιδιά δίνει το στίγμα της ιστορίας αποτυπώνοντάς ευφάνταστα τα καίρια σημεία της  με χρώματα  και σχέδια  αρκετά ζωντανά.

Για παιδιά από 7 χρόνων

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Ο Σιγανός, το σκιάχτρο με την ανθρώπινη ψυχή στον τόπο που γεννήθηκε!

Μπορεί ο αέρας να μας πήρε το σκηνικό και όλη την παραμυθόσκονη μέσα από το σεντούκι της Φαντασίας όμως το δικό σας χαμόγελο και τα τεράστια αδηφάγα παιδικά μάτια ήταν για μένα η καλύτερη ανταμοιβή.

Χίλια καλώς σας βρήκαμε, λοιπόν, στον τόπο που μεγαλώσαμε κι οι δυο.

Ο Σιγανός, το σκιάχτρο μου κι εγώ, σας ευχαριστούμε με την ψυχή μας. Στην μοναδική αυλή του Οίστρου, στις Αρχάνες, καλεσμένοι κι οι δυο μας από τον Πολιτιστικό-Φυσιολατρικό κι Εκδρομικό Σύλλογο Αρχανών "η Χαραυγή", είπαμε μια ιστορία τρυφερή πολύ, που ίσως και να γεννήθηκε κάποτε σε τούτο τον τόπο.

Ναι, το περιβόλι του κυρ Γιάννη, του μπαμπά μου, που σ΄αυτόν έτσι κι αλλιώς είναι αφιερωμένο το βιβλίο του Σιγανού, ήταν λίγο πιο πέρα από την μαγική πλατεία των Αρχανών. Εκεί έζησα κι εγώ στα παιδικά μου χρόνια σκιάχτρα, λαχανικά, καρπούς και μπόλικες μοναδικές εμπειρίες και αναμνήσεις.

Παρά τον αέρα  λοιπόν, που μας ταλαιπώρησε λίγο, ήταν μια υπέροχη βραδιά, γεμάτη συγκίνηση για μένα, και με πολλή πολλή αγάπη που εισπράξαμε από όλους σας.

Όλες οι κούκλες ζωντανέψανε και μαζί μου μπήκαμε σε ένα κόσμο μαγικό!

Το παραμύθι του Σιγανού μιλά για εκείνα τα λόγια που συχνά δε λέμε εύκολα. Τα ευχαριστώ και τις συγγνώμες στον διπλανό, στο φίλο, στους ανθρώπους της ζωής μας που  καμιά φορά ξεχνάμε να τους τα πούμε. Μιλάει για τα όνειρα και τους στόχους μας που δεν πρέπει να τα εγκαταλείπουμε παρά τις δυσκολίες, ποτέ!

Μιλάει για τους φίλους, τις συμπεριφορές μας, τη φύση, τους κινδύνους, τα δύσκολα.

Πέμπτη βράδυ, στις 25 Ιουλίου, στις 19.00 το χρυσοκόκκινο κουβάρι των παραμυθιών, ξετυλίχτηκε. Και σαν τέλειωσε η ιστορία με χρώματα και πινέλα φτιάξαμε τα δικά μας καπέλα, των δικών μας Σιγανών, της δικής μας φαντασίας.

Κι ήταν πολλά τα παιδιά που μου χαρίσανε μοναδικά χαμόγελα κι αγκαλιές. Κι ήταν πολλοί και οι μεγάλοι που για λίγο ξεχάστηκαν και μπήκαν κι αυτοί στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών…

Κι είναι η σειρά μου να πω το πιο μεγάλο Ευχαριστώ σε όλους σας για την θετική ενέργεια που μου χαρίσατε.

Οι κούκλες μου, όπως πάντα είναι δημιουργία της Εύης Αλμπαντάκη από το Κουμπί και το Βελόνι.

Ίσαμε την επόμενη φορά που θα ανταμωθούμε!

Ελένη Μπετεινάκη

*Ο Σιγανός, ένα σκιάχτρο με ψυχή της Ελένης Μπετεινάκη με εικονογράφηση από την Αιμιλία Κονταίου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική σε όλα τα βιβλιοπωλεία!

Δημοσιεύτηκε στις 26 Ιουλίου στο Cretalive.gr :https://www.cretalive.gr/culture/o-siganos-to-skiachtro-me-thn-anthropinh-psychh-ston-topo-poy-gennhthhke-994262