Να θυμηθούμε τα παλιά…
Να αναζητήσουμε ξεχασμένες ιστορίες που πάντα γοητεύουν,
μιλούν στις ψυχές και δεν χορταίνεις να τα διαβάζεις ξανά και ξανά…
*Ελιά στο πέλαγος, Φωτεινή Φραγκούλη, εικ: Εύη
Τσακνιά, εκδ. Πατάκη
Ο ποιητής των παραμυθιών έχει εκτός από το μαγικό στρώμα των
λέξεων που τον βοηθούν να γράφει ιστορίες και παραμύθια κι ένα Μαντατοπούλι που τις « διαλαλεί» στους
ανθρώπους είτε με την αφήγηση είτε μέσα από τα βιβλία.
Οκτώ ιστορίες, οκτώ πανέμορφα παραμύθια που είναι σαν μικρά
διαμαντένια ποιήματα. Λόγος που ρέει, εικόνες που μένουν, θύμησες και λόγια που
κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει…
Μιλούν τα ψάρια; Ναι, σαν έχουν φίλους μικρά παιδιά και σαν ζουν στα παραμύθια. Κι σαν ξυπνήσουν από τ’ όνειρο του θανάτου, δίνουν μια κι απλώνονται στο πέλαγος. Κι ας είναι μικρά ή ασήμαντα …σαν λύχνος!
Και τα δέντρα ψηλώνουν; Ναι, σαν είναι ευκάλυπτοι που
κρατούν συντροφιά στους ανθρώπους που
ζουν ή δουλεύουν μέσα στα γυάλινα κτίρια
όλη μέρα…
Το φεγγάρι πάλι το ολόγιομο… αυτό κι αν μιλάει και μάλιστα
σ΄όλες τις καρδιές. Και σαν τα παιδιά κουραστούν να παίζουν, όπως λέει η
Φωτεινή Φραγκούλη, παρατηρούν τον κόσμο και καταλαβαίνουν την ομορφιά του μέσα
από αυτό. Και τότε ιστορίες γεννιούνται και λόγια σιωπής κι οι άνθρωποι όλοι,
μικροί και μεγάλοι, παραδίδονται στην ομορφιά, στη μαγεία και στην κατακόκκινη
θάλασσα της αυγής, την ώρα που εκείνο πάει να ξεκουραστεί!
Κι αν ποτέ αργήσει να
έρθει ένα δώρο δεν είναι γιατί το ξέχασε …ο Αϊ Βασίλης. Είναι απλά γιατί
καμιά φορά τα δώρα καθυστερούν ή έρχονται όταν δεν τα περιμένουμε. Και τότε η
χαρά και η έκπληξη είναι ακόμα μεγαλύτερες!
Γίνεται μια ελιά να φυτρώσει στο πέλαγος;… Ναι, όταν υπάρχει
η φαντασία, οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες , οι θύμησες από τα χρόνια τα παιδικά
τα πολύτιμα όλα μπορούν να συμβούν, αρκεί να το θέλουμε πολύ. Κι όλα αυτά μαζί
και τ΄όνειρο, κανείς δεν μπορεί να μας
τα πάρει.
Όταν οι λέξεις είναι ζυγισμένες τα πολλά τα λόγια είναι
φτώχεια και τα λίγα είναι του πλούτου το ζουμί! Έτσι μιλούσαν ο Πλάτανος με την
Ευανθία για ένα ολόκληρο καλοκαίρι, χωρίς περιττά λόγια, χωρίς στολίδια ίσα ίσα
να νοιώθουν ο ένας την παρουσία του άλλου.
Κι είναι κι εκείνο το χελιδόνι που μετάνιωσε και δεν έφυγε
μαζί με όλα τα άλλα και ξεχειμώνιασε σε μια φωλιά στο καφενείο του χωριού.
Λάθος ; Ποιος ξέρει; Σωστό; Πάλι απόκριση δεν πήρε, ένιωσε όμως πως όσο και να
πάγωσαν τα φτερά του τον χειμώνα, όσο
και να κατάλαβε το γιατί, ήταν καλό που άλλαξε έστω για μία φορά στη ζωή του
τις συνήθειες και τις αποφάσεις… Μακάρι να το έκαναν κι οι άνθρωποι…
Ένα βιβλίο ταξίδι, γεμάτο λέξεις που κατάφεραν να πετάξουν με ένα μαγικό χαλί κατευθείαν
στην καρδιά κι εκεί ρίζωσαν και βλάστησαν κι αναπόλησαν και σχημάτισαν χίλιες
δύο άλλες εικόνες από εκείνες που είπαν στην αρχή. Και γέμισε η ψυχή φως και
καλοσύνη κι αγάπη και σκέψεις για όλα όσα φέρνει ο καιρός κι ο χρόνος. Λόγος
που ρέει, εικόνες που μένουν, θύμησες και λόγια που κανένας δεν θέλει να
ξεχάσει.
Τις διάβασα πολλές φορές τούτες τις ιστορίες γιατί ήθελα να
ανακαλύψω και τα πιο κρυφά τους νοήματα. Ήθελα να θυμάμαι όλες τις
λέξεις, τις φράσεις, το δέσιμό τους με εικόνες που ίσως κι εμείς να ζήσαμε κάποτε.
Μαγική ήταν πάντα η γραφή της Φωτεινής Φραγκούλη.
Λόγος αψεγάδιαστος, ονειρικός και πέρα από το παραμύθι… Υπέροχες και οι εικόνες
της Εύης Τσακνιά και ας τυπώθηκαν ασπρόμαυρες …
Βάζουμε λίγο κι εμείς χρώμα στη φαντασία μας και ξαναζούμε
μαζί τους χρόνια αλησμόνητα…
Μπορεί η Φωτεινή να έφυγε εκείνον τον Μάρτιο που συμπλήρωσε
τα 60 μόνο χρόνια της στη γη. Η γραφή της όμως παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο
και ζωντανή σε όλους όσους αγαπάμε τα καλά βιβλία και παραμύθια ….
Ψάξτε το όσοι δεν το ξέρετε τούτο το βιβλίο και αφεθείτε
στις ιστορίες, τις λέξεις και τα όνειρα….
Κι εδώ ένα απόσπασμα… από την σχολική βιβλιοθήκη των
εκδόσεων ΠΑΤΑΚΗ
Οι χαμένες ώρες (Άσκηση ορθογραφίας)
Όσο ήταν μικρός και νέος, άκουγε τους ανθρώπους συχνά να
λένε:
«Πήγε χαμένη η ώρα μου».
«Τόσος κόπος, χαμένη ώρα».
«Την ώρα μου μόνο έχασα και αποτέλεσμα; Μηδέν».
«Αχ, τόσες ώρες χαμένες!»
Όλη του τη ζωή αναρωτιόταν. Και τώρα να, ακούει ακριβώς την
ίδια απορία από τα χείλη του μικρού του εγγονού:«Πού πάει, παππού, η ώρα που
χάθηκε;». Και αυτός, ο παππούς, απαντά με βεβαιότητα πια: «Οι ώρες που χάνονται
πηγαίνουν στα λουλούδια των δέντρων. Τα ζεσταίνουν κι αυτά ωριμάζουν, γίνονται
καρπός. Χρωματίζουν τα όνειρα, ωριμάζουν τα κρυφά συναισθήματα. Τρυπώνουν στις
κατσαρόλες της κουζίνας και νοστιμίζουν τα φαγητά. Ωριμάζουν τις γεύσεις.
Κρύβονται στα φτερά των μικρών πουλιών και τα δυναμώνουν. Ωριμάζουν τη στιγμή
της απογείωσης. Οι χαμένες ώρες ξεκουράζονται στο μυαλό των καλλιτεχνών και
τους δίνουν ιδέες για δημιουργία. Ωριμάζουν την έμπνευση. Πηγαίνουν και στα
πόδια και στα χέρια του εργάτη. Τα χαϊδεύουν, τα ξεκουράζουν. Ωριμάζουν την
κούραση, την κάνουν εμπειρία, μαστοριά. Κάθονται στου σταχυού το άγανο και
μαθαίνουν από τον άνεμο τα μυστικά της ζωής. Κουρνιάζουν στις συντροφιές και
δίνουν φωνή να τραγουδούν οι άνθρωποι τη χαρά και τη λύπη τους. Ωριμάζουν
τα αισθήματα, τα κάνουν μουσική. Οι χαμένες ώρες χαϊδεύουν την απουσία των
αγαπημένων μας. Τους ξαναφέρνουν στη μνήμη μας. Τον πόνο μας ωριμάζουν.
«Αχ, παιδάκι μου! Και πού δεν πάνε οι χαμένες ώρες! Κάθονται
και στο μπαστούνι μου και μου φιλούν το χέρι. Ακουμπούν στις ρυτίδες του
προσώπου μου και μου ψιθυρίζουν πως η ζωή είναι ωραία, ωραία κι ας είναι
δύσκολη».
«Δηλαδή, παππού, οι ώρες δε χάνονται;»
«Όχι, αγόρι μου. Τίποτα δε χάνεται. Οι χαμένες ώρες είναι
μέσα σε όλα τα ώριμα και τα ωραία. Ίσως γι’ αυτό τα λέμε ωραία και ώριμα, γιατί
μέσα τους κουβαλούν τις “χαμένες” μας ώρες»
https://www.patakis.gr/images/files/19231/19231/assets/basic-html/index.html#3
Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr εδώ :https://www.cretalive.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου