Στη φωλιά του Ιππόκαμπου*…!

Γράφει η  Ελένη Μπετεινάκη

Επειδή για τα καλά βιβλία «Ζητούνται Αναγνώστες» και πρέπει να φτάνουν παντού!

«Η μνήμη είναι το πιο αυστηρό δικαστήριο» είπε ο Κόκκινος σκύβοντας πάνω από την οθόνη του υπολογιστή μου…

Στη δική μου μνήμη έρχονται συχνά όλες οι ιστορίες του Χάρη Κόκκινου του ιδιαίτερου κι αγαπημένου αστυνομικού από την δημιουργό τους, Ευτυχία Γιαννάκη.   Από το πρώτο της βιβλίο ίσαμε το τωρινό δεν σταματά να μας εκπλήσσει, να μας γοητεύει με τη γραφή της, να μας δημιουργεί χιλιάδες εικόνες και προβληματισμούς και να μας βάζει σε καταστάσεις που μπορεί να συμβαίνουν ακόμα και στην διπλανή μας πόρτα.

Στη φωλιά του Ιππόκαμπου ο  τίτλος του δεύτερου βιβλίο της «Τριλογίας του Βυθού» που διαβάζεται και τούτο απνευστί και δημιουργεί χιλιάδες εικόνες, συμπτώσεις και αναστοχασμούς με την σημερινή κατάσταση που όλοι βιώνουμε. Μοιάζει να΄ναι πραγματικά τα γεγονότα κι όχι προϊόν φαντασίας και μυθοπλασίας μιας καταξιωμένης πλέον συγγραφέας αστυνομικών και κοινωνικών μυθιστορημάτων.

Ιππόκαμπος, το αλογάκι της θάλασσας που κολυμπάει πάντα κάθετα και κόντρα στο ρεύμα και τους «αέρηδες». Με παράξενη ζωοτοκία αφού τα αυγά του θηλυκού τα παραλαμβάνει το αρσενικό και τοποθετώντας τα σε ειδικό σάκο στην κοιλιά του, τα εκκολάπτει. Δεν έχει φωλιά ο ιππόκαμπος στην πραγματικότητα, μόνο στηρίζεται σε μικρά κλαδάκια του βυθού να ξεκουραστεί. Γιατί διαλέχτηκε σαν τίτλος; Για πολλούς λόγους  φαντάζομαι, που κάποιους εξηγεί μέσα στο βιβλίο η συγγραφέας αλλά κι επειδή παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο αφού έχει γίνει τατουάζ στο ένα από τα κύρια θύματα του βιβλίου, αλλά και στην κολλητή της φίλη. Αλλά ίσως και για ένα ακόμη λόγο : «Στα Μάνταλα, τα γεωμετρικά σχέδια των Βουδιστών που συμβολίζουν το σύμπαν ο ιππόκαμπος σημαίνει αγάπη και φροντίδα!»

Ένα πινέλο με κόκκινη μπογιά, ένα μικρό παιδί που καταφέρνει να περάσει το διαχωριστικό δυο μπαλκονιών. Πίνακες ζωγραφικής στο διπλανό διαμέρισμα και μια γυναίκα δημοσιογράφος με ανδρικό κουστούμι επιπλέει νεκρή στην πισίνα. Η Μαριάννα Αγγελοπούλου θα ειδοποιήσει τις αρχές κι ύστερα θα την συναντάμε ανώνυμα στην αρχή κάθε κεφαλαίου να προσπαθεί να βρει δύναμη και τρόπο να ξεφύγει από την βαλτώδη σχέση της… Ομηρικοί καυγάδες και βία σε σχεδόν καθημερινό πλάνο.

Νεκρή μια γνωστή δημοσιογράφος, η Ζωή Μαυρίδη που θα είναι το τελευταίο θύμα από μια σειρά δολοφονιών που ξεκίνησαν πριν από τριάντα οκτώ χρόνια στο νησί της Ύδρας και όλη αυτήν την υπόθεση -τραγωδία θα εξιχνιάσει  και θα φτάσει στο τέλος της η γνωστή πια ομάδα του Χάρη Κόκκινου, της Λίνας, του Αλμπάνη και η πένα της Ευτυχίας Γιαννάκη.

Κυκλώματα διάσημων και μη πινάκων ζωγραφικής, ενδοοικογενειακή βία, αρρωστημένες σχέσεις φιλίας και έρωτα. Μικρές κοινωνίες που κλείνουν τα στόματα, οικογένειες που μένουν μαζί από φόβο, θέσεις εξουσίας που αποκαλύπτονται να συμμετέχουν σε βρώμικα κόλπα και καταστάσεις. Διαστρεμμένα μυαλά που κινούν παράξενα νήματα και αποκαλύψεις που κόβουν ανάσες καθώς το μυθιστόρημα φτάνει στο τέλος του. Καλά κρυμμένα μυστικά που καταστρέφουν ζωές, που δυναμώνουν πάθη και κατατρώγουν ψυχές, σώματα, συνειδήσεις.

Ύδρα, Αθήνα και τούμπαλιν. Σχέσεις στο προσκήνιο, λαβωμένες, παθιασμένες, κακοφτιαγμένες από την αρχή. Ο ρόλος της οικογένειας από τα πρώτα χρόνια της ζωής του ανθρώπου, οι μεταξύ των μελών της σχέσεις, και η διαμόρφωση υγιών ή όχι χαρακτήρων που δημιουργούν εγκλήματα πάθους, αισχροκέρδειας  και διαταραγμένων προσωπικοτήτων.

Εντυπωσιακό το πάντρεμα της Ευτυχίας Γιαννάκη του μύθου με την δική της συμμετοχή. Μιλάει η ίδια με τους ήρωές της, «παίζει» διακριτικά και δυνατά μέσα στην ιστορία δίνοντας μια πρωτοπορία στην σύλληψη και γραφή του μυθιστορήματος που γοητεύει διπλά. Σαν να μας αποκαλύπτει τις δικές της αγωνίες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα στην όλη πλοκή.

Λάτρεψα για μια ακόμη φορά την αυτοκυριαρχία του Χάρη Κόκκινου, την στάση της Λίνας που αιωρείται ανάμεσα στο καθήκον, τη δουλειά, τον έρωτα, το συναίσθημα  γενικώς, τις συνήθειες και τις αποδοχές. Ένιωσα τον παλμό και των δύο πρωταγωνιστών. Συναντήθηκα κι εγώ με την Τζέλα κι άκουσα τις συμβουλές της σαν άνθρωπος που έχει ζήσει πολλά κι απίθανα στη ζωή της.

Λάτρης της λαογραφίας, δήλωσα εντυπωσιασμένη με την ερμηνεία του «Θεριστή» Ιούνη, του εθίμου του Κλήδονα και του αμίλητου νερού. Παρατηρήματα, πατήματα, επιρροές και εμμονές που συνθέτουν και υποκινούν ψυχικές διαταραχές που φτάνουν σε εγκλήματα. 

Ένα βιβλίο που θα διαβάσετε χωρίς καμιά διακοπή. Ένα αστυνομικό και άκρως κοινωνικο-συναισθηματικό  μυθιστόρημα που ασχολείται με το σάπιο κομμάτι της κοινωνία μας , το αρρωστημένο και βαθιά πληγωμένο από την παιδική του ηλικία.  Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι  προάγγελος σημερινών ανεξιχνίαστων μέχρι στιγμής κλοπών και εγκλημάτων. Εντυπωσιακή η σύμπτωση όταν την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του η Ελληνική Αστυνομία ανακαλύπτει τον δράστη της εξαφάνισης γνωστού πίνακα του Πικάσο που κλάπηκε από την  δική μας Εθνική Πινακοθήκη πριν από εννέα ακριβώς χρόνια. Με κομμένη την ανάσα διαβάζουμε το σενάριο της Ευτυχίας που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ακριβώς έτσι και στην πραγματικότητα.

Εντυπωσιακό επίσης το θέμα της γυκαικοκτονίας που αν και συνέβαινε πάντα, στις μέρες μας είναι ακόμα πιο επίκαιρο. Ίσως γιατί το πρόβλημα έχει γιγαντωθεί και μόνο σπάζοντας τη σιωπή θα δούμε τα πράγματα να αλλάζουν. Γυναικοκτόνοι και άμοιροι της μοίρας και των δικών τους κόσμων. Κοινωνικά προβλήματα που πάντα ενδιαφέρουν την Ευτυχία που πατά σταθερά στη λογοτεχνία και στις μεγάλες αλήθειες και προβλήματα της ζωής .

Θα γραφτούν πολλά για την Ευτυχία και τα βιβλία της. Είμαι σίγουρη πως όλοι θα συμφωνήσουν πως είναι μια συγγραφέας με σύγχρονη ματιά και μεστό λόγο που ακουμπά συνειδήσεις, ψυχές και θέματα που ενδιαφέρουν όλους μας. Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως για μένα ανήκει στους πιο σπουδαίους νέους Έλληνες συγγραφείς με το ταλέντο της να ξεδιπλώνεται το ίδιο απλόχερα στα παιδικά της βιβλία που είναι γεμάτα μυστήριο και περιπέτεια όσο και στα βιβλία ενηλίκων που νομίζω με γοήτευσε από το πρώτο της.

Να την διαβάσετε, να την  γνωρίσετε. Το χαμόγελο της που πάντα την συντροφεύει να το βάλετε κι εσείς μέσα στην ψυχή σας. Δημιουργεί ήρωες που δεν τους λείπει το χιούμορ ακόμα και μέσα στην τραγικότητα τους και το ταλέντο της θα το ανακαλύψετε σε κάθε ιστορία της.

Κρίμα που τέλειωσε κι αυτό το βιβλίο. Από τα καλύτερα  για ανάγνωση τούτη τη χρονιά. Δεν έχει νόημα να σας περιγράψω μια υπόθεση που μπορείτε εύκολα να διαβάσετε από το οπισθόφυλλο ή σε πολλές απόψεις που θα γράφουν.

Θα σας προτρέψω μόνο να διαβάσετε ό,τι έχει γράψει γιατί πραγματάκια αξίζει τον χρόνο και την προσοχή μας.

Ευτυχία μου καλοτάξιδος κι ο Ιππόκαμπος  κι ας κολυμπά κόντρα στο ρεύμα μέχρι να σπάσει η καρδιά του… Εμείς τον αγαπήσαμε πολύ σαν ιστορία!

*Στη φωλιά του Ιππόκαμπου, Ευτυχία Γιαννάκη, εκδ. Ίκαρος

Δείτε εδώ περισσότερα για το βιβλίο : https://ikarosbooks.gr/1000-sti-folia-toy-ippokampoy.html

Και ανακαλύψτε την Ευτυχία Γιαννάκη, όσοι δεν την ξέρετε εδώ : https://giannaki.com/

 Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 11 Ιουλίου 2021 : Εδώ!