Ένα άτακτο καπέλο Κι ένα κατακόκκινο Λάθος… στα Παραμύθια του Σαββάτου !

 

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Να αποδεχόμαστε τους άλλους, να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Να μην κλείνουμε τα μάτια στις προκλήσεις της ζωής…Να κάνουμε λάθη αλλά να μαθαίνουμε από αυτά. Να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες στους άλλους και στον εαυτό μας !

Η ιστορία του Λάθους…μου, Μαρία Λοϊζίδου, εικ: Σάντρα Ελευθερίου, εκδ. Ψυχογιός

Φανταστείτε τώρα να είστε κάπου όμορφα, να περπατάτε αμέριμνα και ξαφνικά να έρθει δίπλα σας, ακάλεστος, ένας κύριος ή και κυρία και να σας συστηθεί κάπως έτσι: «Γεια σου, φιλαράκο. Είμαι το Λάθος και είμαι δικό σου.»

Κι ενώ προσπαθείς να το αποφύγεις εκείνο δεν σε αφήνει με τίποτα ήσυχο. Ειδικά αν κάνεις σκέιτμποντ και πέφτεις συχνά, η ακόμα χειρότερα αν εκείνη την ημέρα που θα εμφανιστεί μπροστά σου παίρνεις  μέρος σε έναν διαγωνισμό.  Τότε είναι που δεν θα φύγει με τίποτα. Και θα σ΄ ακολουθεί πια παντού, όπου πας, ό,τι κάνεις, όποιον κι αν συναντάς. Βρίσκει τον τρόπο να είναι δίπλα, πίσω ακόμα και μπροστά σου συνεχώς. Κι όσο δεν του δίνεις σημασία, εκείνο μεγαλώνει, δυναμώνει και σου δημιουργεί βάρος, ενοχές και τύψεις. Ο από μηχανής θεός, η μαμά, εμφανίζεται την πιο κατάλληλη στιγμή αλλά το «Λάθος» δεν εξαφανίζεται. Και εκείνη εξηγεί πως όλοι έχουμε κάνει λάθη που μας ακολουθούν. Άλλα είναι μικρά, άλλα μεγάλα ή δυσδιάκριτα, άλλα συμπαθητικά κι άλλα μπορούν να γίνουν ακόμα πιο άγρια. Κι αν κάποια στιγμή βαρεθείς ή κουραστείς και δεν θέλεις πια να έχεις ένα …λάθος τότε τι γίνεται;  Ποιος το παίρνει, ή πως το διώχνεις; Το κρύβεις, το αγνοείς; Το αποφεύγεις; Και η μαμά, που γνωρίζει τα πάντα, ξέρει ακριβώς πως το Λάθος θα γίνει φίλος και οδηγός, μόνο αν….

Λάθος : Μια λέξη με πέντε γράμματα με τεράστια επιρροή στη ζωή μας. Κι η ιστορία του  όπως μας την παρουσιάζει η Μαρία Λοϊζίδου έχει τη δύναμη και  μπορεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης, τις αντοχές, την καθημερινότητα και την συμπεριφορά μας.

Ένα βιβλίο από τα πιο «δυνατά»  για τα «λάθη» και την κατανόηση του εαυτού μας. Για όλα εκείνα που δύσκολα αποδεχόμαστε και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Ιδιαίτερα κατάλληλο βιβλίο για μικρά παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν εύκολα  μια κατάσταση που τους συμβαίνει. Τούτο το βιβλίο που το «Λάθος» προσωποποιείτε δίνει το καλύτερο ερέθισμα για να συγκρίνουν ή να ταυτιστούν με τα δικά τους λάθη. Τρόποι αντιμετώπισης, λύσεις και αποδοχή είναι γεμάτο. Λάθη κάνουμε όλοι, ακόμα και  η μαμά. Το θέμα είναι πως να  αναμετρηθούμε μαζί τους. Πολύ έξυπνη η ιδέα της Μαρίας Λοϊζίδου να γράψει την ιστορία του τόσο αόρατου αλλά τόσο σημαντικού «Λάθους» και να την ζωντανέψει με μορφή ήρωα σαν από παιδική ταινία. Τα παιδιά κατανοούν, παραδειγματίζονται, μαθαίνουν και συνειδητοποιούν τι μπορεί να κάνει ένα λάθος. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το δεχτούν και να το ξεπεράσουν. Να αναγνωρίσουν πως είναι κάτι που μπορεί να διορθωθεί, πως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους αλλά κανένας δεν μπορεί να το «φορτώσει» στον άλλο. Είναι ατομική ευθύνη η λύση και η εμπειρία που αποκομίζει από αυτό.

Ένα βιβλίο που θα εντυπωσιάσει και μεγαλύτερες ηλικίες που έχει χρωματίσει και σχεδιάσει πολύ ζωντανά, παραστατικά η Σάντρα Ελευθερίου.

Ένα βιβλίο πολύ χρήσιμο, πολύ χιουμοριστικό και που σίγουρα θα βοηθήσει τα μέγιστα στα όποια λάθη δύσκολα αποδεχόμαστε.

Βρείτε το εδώ και διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα : https://www.psichogios.gr/el/h-istoria-toy-lathoys-moy.html

Ένα άτακτο καπέλο, Χριστίνα Αποστολίδη, εικ: Σεραφείμ Στρουμπής, εκδ. Μίνωας

«Μια φορά κι ένα καιρό ήταν  ένας μάγος…»

 Όχι από εκείνους που ζουν σε ψηλούς πύργους και φτιάχνουν μαγικά φίλτρα με αράχνες και κατσαρίδες και βατραχοπόδαρα αλλά από τους άλλους, τους πιο σύγχρονους. Εκείνους που από τα μανίκια ή τα καπέλα τους βγάζουν…κουνέλια, κέρματα, μαντίλια κι ένα σωρό αλλά περίεργα πράγματα. Τούτος ο δικός μας μάγος είχε ένα παράξενο καπέλο που δεν ήξερε τι θα έβγαζε από μέσα  του κάθε φορά που είχε παράσταση. Κι αφού έκανε τα δικά του ένα βράδυ κι ο κόσμος στο θέατρο έβαλε τα γέλια, ο μάγος αποφάσισε να το εξαφανίσει. Το πέταξε λοιπόν στα σκουπίδια και το άτακτο καπέλο …ξεκίνησε μια καινούργια περιπετειώδης ζωή! Ο Φούρναρης το ανακάλυψε πρώτος αλλά το καπέλο μας είχε σχέδια αλλόκοτα. Μόλις το φόρεσε τον μεταμόρφωσε σε κοκκινομάλλη κι εκείνος δεν μπόρεσε να δεχτεί καθόλου αυτήν την αλλαγή. Το πέταξε τότε κι αυτός. Ο επόμενος ιδιοκτήτης, μια δασκάλα έγινε ξαφνικά σαν μάγισσα χαρούμενη αλλά με ένα περιστέρι φωλιασμένο στα μαλλιά της σαν το φόρεσε… Πάλι το καπέλο βρέθηκε μόνο του …Το βρήκε ένας κηπουρός αλλά το ξαναπέταξε στον ίδιο κάδο που το είχε αφήσει ο μάγος. Τότε άρχισε η πιο μεγάλη μεταμόρφωση όλου του τόπου γεμίζοντας χρώμα, άρωμα και νοσταλγία όλους όσους περπατούσαν σε εκείνη την μοναδική, ζωντανή και πανέμορφη γειτονιά….

Τι έγινε στη συνέχεια θα το μάθετε μόλις διαβάσετε τούτο το αλλιώτικο, υπέροχο και χαρούμενο καπελο-βιβλίο!

Αυτό το άτακτο καπέλο της Χριστίνας Αποστολίδη μας γέμιζε ομορφιά, χρώμα και θετικά συναισθήματα. Είναι σαν εκείνα τα μικρά ζαβολιάρικα παιδάκια που περιμένεις την κατάλληλη στιγμή να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο κι εκείνα κάνουν τα δικά τους φέρνοντας σε δύσκολη θέση τους γονείς τους.  Όμως είναι τόσο χαριτωμένα σε ό, τι κάνουν που  αντί να τα βάλεις μαζί τους, όσο θυμωμένος κι αν είσαι τελικά … τους αγοράζεις καραμέλες.

Ένα βιβλίο γεμάτο ανατροπές και φυσικά εκπλήξεις πολύ ευχάριστες. Απρόσμενες εξελίξεις  αλλά γεμάτες  με φαντασία και καλή θέληση. Έξυπνη ιδέα, πρωτότυπη και αρκετά διασκεδαστική. Ένα καπέλο «τόσο  άτακτο» δεν είναι απαραίτητα άχρηστο είναι απλά διαφορετικό. Πριν λοιπόν προβούμε σε οποιαδήποτε ενέργεια από κάτι που μας φαίνεται άχρηστο ή έχει άλλη γνώμη και άποψη από εμάς, ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε και να το δούμε από μια άλλη οπτική γωνία.  Αποδοχή της διαφορετικότητας, κατανόηση προ τους άλλους και διαφορετικές στάσεις ζωής με υπερβάσεις που οδηγούν στην ευτυχία.

Γραμμένο με φαντασία μπόλικη, με χιούμορ και πλοκή που μας γεμίζει χαρά, νοσταλγία και μόνο θετικά συναισθήματα. Η συνεργασία της Χριστίνας, για δεύτερη φορά με τον Σεραφείμ Στρουμπή έφερε ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Οι εικόνες του Σεραφείμ δένουν  απόλυτα με το κείμενο και με το κλίμα μιας χαρούμενης ιστορίας που θα σας διασκεδάσει και θα σας κάνει να αναρωτηθείτε για τα μικρά καθημερινά και παράξενα που αντί μας μας δυσκολεύουν τη ζωή είναι το «αλάτι» που την κάνει ακόμα πιο όμορφη.

Ένα βιβλίο διασκεδαστικό που γίνεται παιχνίδι στα χέρια των δασκάλων στις μικρές τάξεις:

ü  Φοράμε όλοι ένα «άτακτο» καπέλο κι αφήνουμε την φαντασία μας ελεύθερη.

ü  Με ένα μαγικό ραβδί ο καθένας μπορεί να μπει στη θέση του άλλου ( εν συναίσθηση )ή να γίνει ότι πιο αστείο μπορεί να σκεφτεί.

ü  Ζωγραφίζουμε ένα καπέλο ασυνήθιστο.

ü  Φοράμε  ένα καπέλο και περιγράφουμε τα συναισθήματα μας. ( ψάθινο, υφασμάτινο, μάγισσας, στρατιώτη, ναυτικό, σκουφί μάλλινο κλπ.)

Ψάξτε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία  κι ανακαλύψτε ακόμα και το τραγούδι του άτακτου καπέλου που ακούτε κατεβάζοντας την εφαρμογή Qr code reader στο κινητό ή το τάμπλετ σας. Οι στίχοι και η μουσική είναι της Χριστίνας Αποστολίδη στα φωνητικά η ίδια και ο  Δημήτρης Παγωμένος.

Δείτε εδώ περισσότερες λεπτομέρειες :  https://minoas.gr/product/to-atakto-kapelo/

Για παιδιά από 4 χρόνων

 

Φαντάσματα …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 Της Ελένης Μπετεινάκη*

Νέες ιστορίες, ασυνήθιστες με θέματα που αν και μπορεί να μας τρομάζουν τελικά μας γεμίζουν με πολλές ιδέες, μας αλλάζουν διάθεση και άποψη και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για τα αποδεκτά και μη….

Αχ! Φαντάσματα, Σοφιάννα Θεοφάνους, εικ :Zafouko Yamamoto, εκδ. Μικρή Σελήνη

Ένα βιβλίο….φανταστικό! Πως να μην είναι αφού σαν θέμα του έχει τα φαντάσματα; Η αλήθεια πως σαν το πρωτοείδα ένιωσα λίγο παράξενα. Μόλις όμως το άνοιξα πριν καλά καλά μπω στις ιστορίες του με τράβηξε η συμπαθητική μορφή του Τίμου. Ένα αγόρι εφτά χρόνων που δεν μιλάει πολύ αλλά έχει το μοναδικό χάρισμα να ακούει. Και να νιώθει και να βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν τα καλοβλέπουν. Έτσι λοιπόν στο παλιό αρχοντικό που μένει με τους γονείς του ο Τίμος, έχει αυτήν την μοναδική ικανότατα να βλέπει, να ακούει, να συνυπάρχει, να μιλάει  και να έχει φίλους του τα πιο παράξενα φανταστικά αερικά, τα φαντάσματα. Και αυτούς τους φίλους του μας τους συστήνει έναν έναν η συγγραφέας του Τίμου και των φαντασμάτων. Η Σοφιάννα Θεοφάνους με στίχο έμμετρο και με απίστευτη φαντασία μας γνωρίζει την Μπέλλα τη Φαγού που έχει ένα Αχ… στην κάθε της κουβέντα. Μαγειρεύει πολύ και αργά τα βράδια, φαγητά που έχουν λάδι πολύ , τρώει πολύ και αγαπάει ιδιαίτερα τα ζαχαρωτά. Ο Λέων πάλι ο Νυσταλέος ότι και αν κάνει επειδή συνέχεια νυστάζει, ή σκουντουφλάει, ή τον βρίσκουν στις γωνιές του κήπου να κοιμάται. Μόνο τα πούλια, τα ζώα κι ο Τίμος τον βλέπουν βέβαια για να λέμε την αλήθεια. Ο Σάντυ ο Φοβιτσιάρης που κρύβεται συνεχώς μέσα σε μια πράσινη ντουλάπα έχει μια ιστορία ξακουστή από τον περασμένο αιώνα έναν λευκό χειμώνα, μια Παρασκευή και δεκατρείς του μήνα. Ακολουθεί η Λουλού η Λουσού  που ζούσε στο Παρίσι, κάποτε. Η Ρούθ η Αγγλίδα λαίδη που φοράει ένα δαντελωτό νυφικό, ο Γουίλαρντ ο Φοβέρας που φαίνεται αστείος πολύ στον Τίμο με την στολή του πειρατή, και πολεμάει στην μπανιερά του Αρχοντικού με ένα κίτρινο παπάκι και με το …καζανάκι. Η Μαργκώ η κακομαθημένη, ο Λίνος ο Γελαδερός, η Σάρα η βαρετή βαρόνη κι ίσως και κάνα δυο άλλα που κρύβονται όλη την ώρα. Μόνο που οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν από αυτούς τους παράξενους συγκάτοικους κι ο μπαμπάς του Τίμου αποφασίζει μια μέρα πως δεν πάει άλλο και  θα φύγουν από το Αρχοντικό…. Κι ο Τίμος αλλά και οι παράξενοι φίλοι του στεναχωρήθηκαν πολύ μ’ αυτόν το χωρισμό!

Ένα βιβλίο πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ένα βιβλίο για ένα θέμα που δεν περιμένει κάποιος να το δει να είναι γραμμένο για παιδιά. Κι όμως θα έχει μια ξεχωριστή θέση στα αναγνώσματα και στα παιχνίδια των παιδιών. Ένα βιβλίο που απομυθοποιεί μια φοβία παιδιών και που λείπει από την παιδική θεματολογία των συγγραφέων. Λύκοι, μάγισσες, ξωτικά κι άλλα πολλά τρομακτικά  είναι παντού. Τα φαντάσματα τα «παιδικά» είναι άνθρωποι που έζησαν κάποτε και με πολύ φαντασία συνεχίζουν να … ζουν και να προκαλούν τρόμο χωρίς ποτέ κανείς να τα έχει δει.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά γραμμένο και με απίθανη εικονογράφηση από την Zafouko Yamamoto  που τα παιδιά το χαίρονται και νιώθουν υπέροχα στο τέλος του. Μάλιστα είναι μια εύκαιρα να διαβάσουν μια ιστορία( ή καλύτερα πολλές) που θα τα οδηγήσει σε νέα θεματολογία, σε ιστορικά γεγονότα ίσως, σε εποχές και ημερομηνίες που για τους μεγάλους είναι γεμάτα προκαταλήψεις.

Ένα βιβλίο που μπορεί να δουλευτεί όχι μόνο επετειακά σε μια τάξη ( Halloween – Απόκριες) αλλά και για να γίνε ερέθισμα να μιλήσουμε για τις σκιές, τα ατυχήματα, την απώλεια και τα ιδιαίτερα χαρίσματα ενός παιδιού – μεγάλου. Για την μοναξιά μιλάει πολύ το βιβλίο, για τη φιλία, για την ανάγκη να ακουστεί κάποιος.

Εμείς φτιάξαμε ολόκληρη παράσταση με φαντασματάκια όλο γλύκα, σαν να παίξαμε θέατρο σκιών. Γελάσαμε πολύ γιατί καθένα είχε και μια ιστορία να πει κι έτσι ένας φόβος μας που ήταν το φάντασμα έγινε στο τέλος… αλοιφή κι εξαφανίστηκε!

Για παιδιά από 5 χρονών …

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 25 Ιανουαρίου 2020 :https://www.cretalive.gr/politismos/ta-paramythia-toy-sabbatoy-163

#Byrakiflavor  #Costis.patiserrie  # Cretalive.gr

                                                                                

Ήταν ξημερώματα της 27ης Οκτωβρίου 1943, ώρα 6.00 π.μ....

Αντώνιος Γ. Μπετεινάκης, ο παππούς μου, εκτελείται από τους Γερμανούς στις φυλακές της Αγυιάς Χανίων! 

Σαν σήμερα πριν 77 χρόνια…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ξημερώματα Τρίτης... Άλλαξε η ώρα και πια ξυπνάω ακόμα πιο νωρίς. Ήθελα στις 6.00 ακριβώς να είμαι εκεί.  Στην οδό 1821κ αι Κυρίλλου Λουκάρεως να βρεθώ, εκεί κοντά στην πλατεία Αρκαδίου. Εκεί  ήταν το κρασάδικο του παππού μου στα χρόνια λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος του ΄40. Κρασί Αρχανιώτικο λευκό, ροζέ, κόκκινο και λάδι πουλούσε για να  μπορέσει να ζήσει την οικογένειά του. Λίγο πιο πάνω στην Παναγία των Σταυροφόρων κοντά, ήταν το σπίτι του κι ένιωσα για μια στιγμή σαν να τον είδα να κατηφορίζει κρατώντας μια αρμαθιά κλειδιά, να ανοίξει το μαγαζί του…

Είχε μόλις εκτίσει την ποινή του στη φυλακή σαν απότακτος μιας και ήταν από τους αξιωματικούς που ήταν  προσκείμενοι στον Ελευθέριο Βενιζέλο, αντίθετοι με αυτήν την επάνοδο του Βασιλιά στο κίνημα του 1935. Μεγάλη Ιστορία και αυτή… Δίνεται αμνηστία σε στρατιωτικούς κρατούμενους σε συνάντηση του Βενιζέλου με τον Βασιλιά στο Παρίσι και στις 3-1-1936 αποφυλακίζεται. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου και επειδή το τότε καθεστώς δεν επιστράτευε τους απότακτους δεν πήρε μέρος στο Αλβανικό μέτωπο.

Ωστόσο με την κάθοδο στην Κρήτη της Ελληνικής Κυβέρνησης του Εμμανουήλ Τσουδερού, επιστρατεύονται και οι απότακτοι. Τότε ανακαλείται από την ημέρα της αποταξίας του (7-10-1935) και προάγεται σε Αντισυνταγματάρχη. Αμέσως μετά την προαγωγή του τίθεται επικεφαλής του 3ου Συντάγματος Ηρακλείου με έδρα το προάστειο " Μασταμπάς".

«Τέλεψα το χρέος  και φεύγω», λέει ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Αναφορά στο Γκρέκο»

Τούτη η γραφή νομίζω πως σου ταιριάζει παππού…

Ίσως να είναι κι έτσι, ίσως και να μην πρόλαβες. Έφυγες κάπως νωρίς, χωρίς να δεις την πατρίδα σου ελεύθερη. Την πατρίδα που της χάρισες τη ζωή σου. Την πατρίδα που έδωσες αμέτρητες μάχες για τη δεις ξανά να σηκώνει το ανάστημά της, για να ζούμε εμείς σήμερα καλύτερα. Κι αύριο είναι η μεγάλη εθνική γιορτή της επετείου του Όχι. Δεν πρόλαβες τίποτε. Το δικό σου το Όχι το είχες πει εκείνα τα χρόνια, εκείνον το Σεπτέμβρη του 43, που  αρνήθηκες να «προδώσεις», ανθρώπους και ιδανικά.

Ακούμπησα το ποδήλατό μου στον τοίχο που σκεπασμένος με τα πράσινα πανιά λένε πως κάποτε ήταν η εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή. Κοίταξα απέναντι τα σύγχρονα καταστήματα. Προσπαθούσα ξανά να μπω στην Ιστορία, στο τότε, να οραματιστώ από τις περίγραφες του πατέρα μου πως να ήταν άραγε εκείνο το κρασάδικο. Η φαντασία μου έφτιαξε σενάρια πολλά. Ήταν σαν να σε έβλεπα καθισμένο σε μια καρέκλα έξω από την πόρτα, κρατώντας ένα κομπολόι και παρατηρώντας τους περαστικούς, ψάχνοντας παρέα να μιλήσει για τα πολιτικά, για τα συμβάντα των τότε καιρών. Ψαρομάλλης πια, με αετίσιο βλέμμα πάντα, κι εκείνα τα καταπράσινα μάτια που μπορεί και να τους μοιάζουν τα δικά μου…

Παράξενες εικόνες και θύμησες πολλές… Και θυμήθηκα τότε το δικό μου χρέος : Να θυμάμαι και να μνημονεύω το δικό σου πέρασμα από τούτο τον κόσμο.

Δεν σε γνώρισα ποτέ, παππού, όμως σε κουβαλάω μέσα μου από την ώρα που γεννήθηκα. Σε γνώρισα από τον πατέρα μου, από τα υπόλοιπα παιδιά σου, τις φωτογραφίες, τα παράσημα, τα γραφτά σου και νοιώθω πως κάμποσα πράγματα που έχω κι εγώ μέσα μου φταίει η δική σου φύτρα  και τα έχω. Πείσμα, ανοχή, υπομονή, θάρρος, μόνο που εγώ δεν πολέμησα ποτέ σαν εσένα.

Κάθε χρόνο, 27 του Οκτώβρη μέρα πένθους, μέρα περισυλλογής. Τι και αν έχουν περάσει 77 χρόνια από τότε… Τούτη η μέρα θα είναι πάντα δική σου.

Πήγα να πάρω το ποδήλατο κι ένιωσα την ψυχή μου βαριά. Ήθελα πάλι να τα πω όλα. Εκείνο το παραμύθι που αφηγούμαι κάθε χρόνο στα δικά μου παιδιά πια. Οι περισσότεροι  το ξέρετε ήδη και αν σας κουράζω ξανά είναι γιατί κάποια παραμύθια είναι αληθινά, υπήρξαν οι ήρωες τους, έζησαν, πάτησαν τα ίδια χώματα με μας, ταξίδεψαν όχι  για  αναψυχή μα γιατί έπρεπε να υπηρετήσουν τον πιο ιερό σκοπό και ιδανικό για την πατρίδα τους.

Και κατέβηκα γρήγορα στο λιμάνι. Να προλάβω την Ανατολή. Να μαζέψω τα χρώματα. Να αφήσω τα δάκρυα να κυλήσουν χωρίς να το πάρει μυρουδιά κανείς, ενώ θα τραβούσα τις σημερινές φωτογραφίες μου. Δεν είχα σε ποιον να  πω το παραμύθι σήμερα... Ο μπαμπάς μου, δεν υπάρχει πια. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα  ανέβαινα στο χωριό μας και τον ρωτούσα τι θυμότανε από εκείνον τον δικό του πατέρα που τόσο λάτρεψε και τόσο του έλλειπε πάντα. Τώρα; Σιωπή μόνο. 

Το χρέος μου νιώθω διπλό. Να μην ξεχασω ...

Κι ήταν κάπως έτσι τούτο το παραμύθι που μου΄λεγες ΕΣΥ μπαμπά.....

“Ήταν  Σεπτέμβρης του ΄43, θαρρώ 24 του μήνα , απόγευμα, κι είχαμε μόλις γυρίσει από τον τρύγο. Στα Λιάτικα  ήμασταν όλη μέρα. Κουρασμένοι κι η μάνα μας έλεγε πως είχε ένα βάρος που της πλάκωνε την ψυχή. Δεν είχαμε προλάβει να πλυθούμε όταν από το μακρύ σοκάκι ακούστηκαν ρυθμικά βήματα και ένας δυνατός χτύπος από το σπάσιμο της πόρτα μας, μας τράνταξε όλους. Ήταν Γερμανοί στρατιώτες. Ανέβαιναν τα σκαλοπάτια γρήγορα και μπήκαν μέσα.  Έψαχναν τον πατέρα μου κι άρχισαν να ρωτούν που ήταν. Τους είπα με σπασμένα γερμανικά πως είχε πάει στην Κομαντατούρ στο φρουραρχείο δηλαδή, να δώσει «το παρών» γιατί ήταν Παρασκευή βράδυ κι έτσι έπρεπε. Ένας απ΄ αυτούς έφυγε να δώσει την πληροφορία, οι υπόλοιποι έκαναν το σπίτι αγνώριστο. Δυο-τρεις ώρες μείνανε και φεύγοντας πήραν  μαζί τους ότι καλό έβρισκαν στο σπίτι. Σύντομα ήρθε ένας δικός τους και τους είπε πως τον βρήκαν και τον συνέλαβαν. Το βράδυ ήρθαν πολλοί,11 νοματαίοι με σήματα-πέταλα πάνω τους,  έψαχναν συνέχεια στις αποθήκες, στο κελάρι, στο πλυσταριό, στα στρώματα. Τίποτα δεν έμεινε στη θέση του. Όμως και τίποτα δεν βρήκαν. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα έφυγαν. Η αδελφή μου, η μάνα κι εγώ, παλικάρι 14 χρονών τότε, άσπροι σαν τον τοίχο από τον φόβο και την αγωνία μας στεκόμασταν ώρα πολλή ακόμη αμίλητοι, ακίνητοι στο ίδιο σημείο μην ξέροντας πώς να αντιδράσουμε.

Τον μεγάλο μου αδελφό, το Γιώργη μας, τον είχαν ειδοποιήσει να μην πλησιάσει το σπίτι κι εκείνο το βράδυ έμεινε έξω, στην εξοχή. Το επόμενο πρωί μάθαμε πως ο πατέρας μου ήταν στο Ηράκλειο, στο Φρουραρχείο. Εκεί έμεινε 3 μέρες , στο σπίτι του Πλεύρη κάτω στο υπόγειο και βρήκαμε σαν φύγανε οι Γερμανοί γραμμένο ένα μήνυμα μέσα σε κύκλο με μολύβι :

 «Αντώνιος Γεωρ. Μπετεινάκης, κινδυνεύει, ελπίζει εις τον Θεόν. 25 Σεπτεμβρίου 1943».

Ύστερα τον πήγαν στα Χανιά στο χωριό Αγυά, στις φυλακές. Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει τις φυλακές. Πήγε ο Γιώργης μας,αλλά δεν τον άφησαν να τον δει. Ούτε καν έναν  Έλληνα δικηγόρο δεν του πήγανε. Κάνανε μόνοι τους το δικαστήριο.Στις 26 του Οκτώβρη. Ο παππούς και πέντε άτομα ακόμη. Τους καταδίκασαν γιατί προσπάθησαν να ειδοποιήσουν τον Μπαντουβά πως έπρεπε να φύγει από τα βουνά και να παραδοθεί γιατί οι Γερμανοί θα καίγανε  τα χωριά της Βιάννου. Πιάσανε πολλούς τότε, τους αφήσανε μόνο αυτοί οι έξι δεν γλύτωσαν. Κάποιος τους πρόδωσε, μακάρι πριν κλείσω τα μάτια μου να μάθω ποιος ήταν, όχι για κανένα  άλλο λόγο, αλλά να ξέρω, να φύγω ήσυχος.Ο Γιώργης ήταν εκεί την ημέρα του δικαστηρίου. Η μάννα μου δεν ήθελε να πάω κι εγώ στα Χανιά, μικρό παιδί ήμουν, έλεγε, δεν ήθελε άλλες φουρτούνες. Έφταναν όσα υποφέραμε ήδη. Ο Γιώργης μας, μας είπε σαν ήρθε πίσω στο χωριό πως πλησίασε λίγο στη φυλακή απόσταση περίπου 100 μέτρα. Δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά σχεδόν τίποτα.

Ήταν όλοι οι φυλακισμένοι με τα ίδια ρούχα. Κάτι γκρίζο φορούσαν και δυο τρεις χαιρετούσαν από το παράθυρο. Ήταν πολύ κοντά κουρεμένοι και δεν τους αναγνώριζε. Ένας του φάνηκε πιο ψηλός, τον χαιρετούσε με μανία, μπορεί και να ‘ταν αυτός ο πατέρας μας. Ποιος ξέρει…

Την άλλη μέρα έγιναν όλα. Μόλις χάραξε, ψιλόβρεχε κιόλας, το χώμα μύριζε έντονα, τα σκυλιά γαύγιζαν σαν να χαλούσε ό κόσμος. Ξημέρωμα 27 Οκτωβρίου 1943,ώρα 6.00! Βαρύ τούτο το πρωινό και άχαρο και με μια παράξενη ησυχία απλωμένη παντού. Κάτι πλανιόταν στον αέρα όμως τίποτα δεν κουνιόταν. Ο νους μας έβαζε πολλά, φοβόμασταν όλοι όσοι είχανε κρυφτεί πίσω από τα δέντρα. Ο Γιώργης μας και καμιά δεκαριά άλλοι έβγαλαν τα κεφαλιά τους πίσω από τους κορμούς των δέντρων να δουν γιατί ξαφνικά ακούστηκαν φωνές και βήματα γρήγορα και βαριά. Η μεγάλη φασαρία γινόταν από τα γαυγίσματα των σκυλιών. Κάτι σαν να είχαν μυριστεί τούτα τα ζώα. Και τότε άκουσαν  με μια φωνή  να τραγουδούν οι κρατούμενοι…

«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή

σε γνωρίζω από την όψη που με βία  μετράει τη γη.»

Κι ύστερα πάλι φωνές και γερμανικά παραγγέλματα για να σταματήσουν, όμως αυτοί συνέχιζαν ακόμη πιο δυνατά. Τίποτα δεν τους τρόμαζε, απολύτως τίποτα…

Καμιά  εικοσαριά στρατιώτες με ειδικό βηματισμό παρατάχθηκαν στον αύλιο χώρο της φυλακής. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει κι αυτή ρυθμικά και τότε είπε ο Γιώργης μας πως η ανάσα τους σα να σταμάτησε. Έξι άνδρες με συνοδεία Γερμανών αξιωματικών φανερά κουρασμένοι όμως με το κεφάλι ψηλά βημάτιζαν στην σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλο λέγονατς κι εκείνοι τον εθνικό μας ύμνο.Τους έβαλαν να ακουμπήσουν στον τοίχο και τους έδεσαν τα χέρια. Τους έκλεισαν τα μάτια με ένα άσπρο πανί. Ο πατέρας μας, τον είδε ο Γιώργης που στο μεταξύ συρμένος με την κοιλιά στο χώμα ανάμεσα σε θάμνους και χόρτα,  ήταν αναμεσά τους. Γύρισε το κεφάλι του στο πλάι. Δεν ήθελε να του δέσουν τα μάτια. Ήθελε να βλέπει κατάματα το μεγαλύτερο θεριό, αυτό που κανένας δεν νίκησε ποτέ. Ήθελε να χορτάσει και την τελευταία σταγόνα της ζωής, το αμυδρό φως της μέρας που μόλις είχε αρχίσει να χαράσσει. Ύστερα ακούστηκε μια πολύ δυνατή φωνή, σαν πρόσταγμα και ο αέρας γέμισε από  πυροβολισμούς.  Οι άλλοι κρατούμενοι μέσα από τα μικρά τους παράθυρα έκλαιγαν σιωπηλά. Δεν ακούστηκε τίποτα άλλο. Όλα είχαν τελειώσει…

Άραγε μήπως ήταν όνειρο, εφιάλτης ή συνέβη  στ’ αλήθεια. Ο πατέρας μου ήταν εκεί ανάμεσα τους, νεκρός.»

Μην την ξεχάσεις πότε, μου είχε πει ο πατέρας μου, αυτήν την ιστορία. 

-Να τη θυμάσαι, να τη λες και στα παιδιά σου κι αυτά να την λένε στα δικά τους, κάθε χρόνο στις 27 Οκτωβρίου!"

Κι όπως λέει κι ο μεγάλος συγγραφέας μας που κι αυτός σαν χθες άφησε την τελευταία του πνοή κι ήθελε στο νησί του να θαφτεί στο τόπο του : «Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργά μου, ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα, είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί. Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου…Έχετε γεια!»

Αχ παππού! Ήθελα τόσο πολύ να σε είχα γνωρίσει...

Αχ μπαμπά, να ήξερες και τι δεν θα έδινα να σου κρατούσα πάλι το χέρι. Να τα λέγαμε  όλα, να θυμόμασταν μαζί όπως τα προηγούμενα χρόνια...

Σκούπισα τα μάτια μου, πήρα το ποδήλατο κι ανηφόρισα την οδό Πλάνης...

ΠΗΓΕΣ :

Ηχογραφημένα ντοκουμέντα  από τον Ιωάννη Μπετεινάκη

Αρχείο Οικογένειας Αντ. Μπετεινάκη

Τα Παραμύθια του Σαββάτου συναντούν αστείους Φόβους κι έναν διάσημο Αρκούδο!

 

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Συναισθήματα είναι γεμάτα τα βιβλία που παρουσιάζουν σήμερα τα Παραμύθια του Σαββάτου. Η αγάπη, τα όνειρα και οι εκπλήξεις . Οι φόβοι μας αλλιώς. Η αστεία όψη πολλών πραγμάτων!

Δεν πιστεύω να φοβάσαι; Βασίλης Παπαθεοδώρου, εικ: Πέτρος Χριστούλιας, εκδ. Καστανιώτης

Όλοι έχουμε κάτι στη ζωή μας που το φοβόμαστε πολύ. Στο σχολείο του ήρωα μας οι φίλοι του τον φοβερίζουν φορώντας κατάλευκα σεντόνια με δυο τρύπες στα μάτια και του λένε πως είναι φαντάσματα. Εκείνος όμως γελάει γιατί τους σκέφτεται  να μπερδεύονται και να κατρακυλούν από τις σκάλες. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι φίλοι που  φοβούνται το σκοτάδι κι εκείνος το σκέφτεται πόσο ζορισμένο θα είναι που δεν μπορεί να δει ούτε τη μύτη του, ούτε το μικρό του δακτυλάκι. Άλλοι φοβούνται τον κακό λύκο, τον μπαμπούλα, τα τέρατα, τους ανθρώπους που φωνάζουν δυνατά, τις κατσαρίδες και χίλια δυο άλλα πράγματα. Για όλα αυτά ο συγγραφέας Βασίλης Παπαθεοδώρου έχει  μια έξυπνη κι αστεία λύση που όλοι σαν την ακούσουν (ή τη διαβάσουν) σκάνε στα γέλια. Ποιος είναι όμως πραγματικός ΜΕΓΑΛΟΣ φόβος του αγοριού; Διαβάστε το βιβλίο κι ανακαλύψτε το!  Κι ίσως κι εσείς να κουνήσετε συγκαταβατικά και το δικό σας κεφάλι, συμφωνώντας ή και  αναστενάζοντας βαθιά.

Μια ιστορία γεμάτη φόβους ανατρεπτικούς ή από εκείνους που αν τους γυρίσεις …ανάποδα, γελάς πολύ και διασκεδάζεις μαζί τους όσο ποτέ άλλοτε. Μια πανέξυπνη ιδέα και πολύ αποτελεσματική μας δίνει με τα γραφόμενα του ο Βασίλης. Πως να αντιμετωπίσουμε τις φοβίες, τα δύσκολα και όλα εκείνα που νομίζουμε πως μας δημιουργούν μικρά καθημερινά προβλήματα και εμπόδια. Να δούμε τα πράγματα από την αστεία, την χαρούμενη πλευρά τους. Να αποδεχτούμε τους  φόβους μας με άλλη οπτική γωνία ώστε να γεμίσουμε με θετικά συναισθήματα και όμορφες εικόνες.

Διασκεδάζω λοιπόν είναι η μαγική λέξη. Απομυθοποιώ ακόμα και τα πιο τρομακτικά, αντικείμενα,  πρόσωπα ή καταστάσεις. Και ζω, προχωρώ και αντιμετωπίζω την αλήθεια μου.

Αλήθεια τώρα,  εσείς φοβάστε; Και να ναι βρείτε τι θα έκανε τον φόβο σας να …σκάσει από τα γέλια. Μια πολύ καλή ιδέα που μπορείς να την υλοποιήσεις στην τάξη, σαν δημιουργική γραφή, σαν παιχνίδι ή ζωγραφιά και σίγουρα θα κάνει το κάθε παιδί να αισθανθεί και πιο δυνατό και πιο χαρούμενο. Αντιστροφή ρόλων και αντιμετώπιση δυσκολιών.

Εικονογραφημένο από τον Πέτρο Χριστούλια τόσο πολύχρωμο που το σκοτάδι, η σκουληκαντέρα , τα φαντάσματα ακόμα κι η κατσαρίδα μοιάζουν τόσο συμπαθητικά που σχεδόν τα αγαπάς.

Για παιδιά από πέντε χρονών !

Δείτε εδώ  : https://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-6814-7

Ο Αρκούδος, το πιάνο και η Τελευταία Συναυλία, David Litchfield, (Μετάφραση : Μαριάννα Ψύχαλου) , εκδόσεις Μικρή Σελήνη

Το τρίτο μέρος μιας παιδικής συγκινητικής τριλογίας έφτασε και ολοκληρώνεται, μάλλον, με τον πολυαγαπημένο μας Αρκούδο να δίνει την Τελευταία του Συναυλία.

Την ιστορία του την έχουμε μάθει από τα προηγούμενα βιβλία. Ένα μικρό αρκουδάκι θα βρει μια μέρα στο δάσος κάτι που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του κι όταν το άγγιξε με την πατούσα του όλα απέκτησαν άλλο νόημα. Η μουσική μπήκε στη ζωή του. Έτσι κατάφερε να γίνει διάσημος, να φύγει φυσικά από το δάσος και να αποκτήσεις  απίστευτη δόξα και φήμη. Με τα χρόνια αυτό που του έλλειπε ήταν το μέρος που μεγάλωσε και οι παλιοί του φίλοι. Και μια μέρα αποφάσισε να επιστρέψει και να ανακάλυψε πια ήταν τα πολύτιμα της ζωής του…

Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς  ο Έκτορας, ένας γέρος βιολιστής αναρωτιέται αν ποτέ θα πραγματοποιήσει το όνειρό του. Απελπισμένος και κουρασμένος αποφασίζει να μην παίξει βιολί ποτέ ξανά. Κι ένα βράδυ ο φίλος του ο Ούγκω, ένα σκυλί,  έκανε κάτι μαγικό πάνω στην ταράτσα. Άρχισε να παίζει κι αυτός βιολί και ο Έκτορας τον μύησε σε αρκετά από τα μυστικά του. Με τον καιρό τον ανακάλυψε κι ο Αρκούδος μας και τον έβαλε στην μπάντα του που θα περιόδευε ολόκληρο τον κόσμο, δίνοντας μεγάλες συναυλίες. Ο Έκτορας  ζήλεψε, λυπήθηκε  και μίλησε σκληρά στο φίλο του που έφυγε μακριά κι έμεινε μόνος και θλιμμένος. Μόνο σαν κατάφερε να πάει να τον ακούσει για πρώτη φορά σε μια από τις συναυλίες του κατάλαβε πως οι εκπλήξεις, η φιλία και η μουσική δεν τελειώνουν ποτέ.

Στο τρίτο  και ολοκαίνουργιο βιβλίο ο Αρκούδος έχει πια μεγαλώσει πολύ. Κι όσο εκείνος γερνάει  τόσο  μικραίνουν αλλά πράγματα. Αίθουσες, σκηνές, χειροκροτήματα όλο και λιγοστεύουν. Κι έτσι αποφασίζει να αλλάξει και πάλι τη ζωή του επιστρέφοντας στο δάσος. Στην αρχή όλα είναι δύσκολα όμως με τον ερχομό της μικρής του αρκούδας η ζωή του άλλαξε και πάλι. Απόκτησαν  νόημα τα μικρά και καθημερινά πράγματα. Και μια μέρα η μικρή αρκουδίτσα  ανακάλυψε ένα πιάνο στη μέση του δάσους. Κι ο μπαμπάς της, της έλυσε πολλές από τις απορίες που τις δημιουργήθηκαν και έπαιξε ξανά μετά  από πολύ καιρό πιάνο για την κόρη του. Και τότε της  γεννήθηκε μια ιδέα …συναρπαστική για τον αγαπημένο της μπαμπά.

Γεμάτο συναίσθημα και μικρές αλήθειες και το τρίτο βιβλίο του Αρκούδου. Μουσική παντού στην ψυχή, στο μυαλό, στις αναμνήσεις, σε μια ολόκληρη  σε όλη τη ζωή. Ένα βιβλίο γεμάτο νοσταλγία, φιλία, αγάπη πατρική και όνειρα. Καταστάλαγμα μια ολόκληρης ζωής που αποδεικνύει πως το ταλέντο, οι επιθυμίες και οι αγάπες μας δεν τελειώνουν με το χρόνο που περνά. Θέλει την κατάλληλη στιγμή, ένα έναυσμα και αγάπη μπόλικη για να ξαναγεννηθεί το ίδιο συναίσθημα, το ίδιο καρδιοχτύπι και η ίδια η λαχτάρα σαν να είναι η πρώτη φορά.

Ένα ακόμα βιβλίο από τον David Litchfield με δική του εικονογράφηση και γεμάτο χρώμα, ομορφιά και αγάπη. (https://www.davidlitchfieldillustration.com/)

Ψάξτε το κι αυτό κι αφήστε τα συναισθήματα να σας πλημμυρίσουν. Θυμηθείτε, απολαύστε και ανακαλύψτε τα δικά σας θέλω που είναι κρυμμένα ή παρατημένα κάπου.  Να θυμάστε πως  η ζωή έχει εκπλήξεις, έχει όνειρα που ποτέ δεν τελειώνουν, ήχους και μυρωδιές που πάντα θα  κυριαρχούν όσα χρόνια κι αν περάσουν και θα μας θυμίζουν ποιοι είμαστε, που ανήκουμε και τι μας δίνει χαρά και ικανοποίηση στη ζωή μας.

Μπείτε στο blog της Μικρής Σελήνης και διαβάστε ένα σωρό ιδέες και προτάσεις φιλαναγνωσίας  : https://mikriselini.wordpress.com/2017/09/10/%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%BA/

Η τύχη του Φάουστο* …στα Παραμύθια της Τετάρτης!

 

Κάθε μέρα κι ένα βιβλίο….κάθε βράδυ ένα παραμύθι!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος που πίστευε πως όλα ήταν δικά του…

Η αλήθεια είναι πως και σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό…

Ήταν λοιπόν μια φορά κι έναν καιρό ένας άνδρας που επειδή πίστευε πως όλος ο κόσμος, όλα τα πράγματα του ανήκαν, αποφάσισε να τα επιθεωρήσει.

«Είσαι δικό μου…» είπε, και ένα λουλούδι, ένα πρόβατο, ένα δέντρο, ένας αγρός, ένα δάσος και μια λίμνη υποκλίθηκαν και υπέκυψαν στην απαίτησή του. Μόνο το βουνό πήγε να του αντισταθεί στην αρχή αλλά η οργή του Φάουστο ήταν τόσο μεγάλη που κι αυτό υποκλίθηκε στην …παντοδυναμία του. Η απληστία του Φάουστο όλο και μεγάλωνε που θέλησε και τη θάλασσα να κάνει δική του. Μόνο που εκείνη του πιάσε ένα διάλογο που έκανε το Φάουστο να νιώσει την …αδυναμία του και να μετανιώσει για την αλαζονεία του, για πάντα!

Ένα τόσο μικρό κείμενο είπε τα πάντα… Ο Μοναδικός Oliver Jeffers γράφει και εικονογραφεί άλλο ένα μικρό αριστούργημα. Εμπνευσμένος  από την ιστορία του Τζο Χέλλερ που δημοσίευσε ο Κερτ Βόνεγκατ στη The New Yorker στα 2005, γράφει τις μεγάλες αλήθειες για την απληστία, την αδηφαγία και την αλαζονεία του ανθρώπου. Κανένας δεν μπορεί να τα βάλει με τα στοιχειά της Φύσης. Να υποτιμήσει την δύναμη και την κυριαρχία της.  Η Φύση, η Γη, ο κόσμος μας μπορεί και επιβιώνει εκατομμύρια χρόνια ίσαμε τις μέρες μας και κανείς δεν μπορεί να αναμετρηθεί με ανόμοιες δυνάμεις και πράγματα.  Όσο κι αν προσπαθούν οι άνθρωποι να κυριαρχήσουν, να την καταστρέψουν η Φύση, ο πλανήτης, η Γη μας δηλαδή βρίσκει τρόπους …επιβίωσης και δικής της παντοδύναμης κυριαρχίας.

Το βιβλίο είναι ένα μικρό φιλοσοφικό κείμενο κατάλληλο για παιδιά και μεγάλους. Έχει τη μαγεία της …σιωπής αφήνοντάς χώρο για σκέψη και φαντασία. Οι λευκές του σελίδες ή με ελάχιστες λέξεις τυπωμένες  το αποδεικνύουν περίτρανα. Τα σκίτσα του Jeffers όπως κάθε φορά εκφράζουν συναισθήματα και λέξεις με μαγικό τρόπο. Από όσο διάβασα χρησιμοποιεί τούτη τη φορά την τέχνη της παραδοσιακής λιθογραφίας, μια εξαιρετικά δύσκολη ΄εικονογράφηση αφού απαιτεί απόλυτη ακρίβεια στη χρήση μελανιών. Το αποτέλεσμα επίσης αριστουργηματικό.

Το βιβλίο είναι ο καθρέφτης της ζωής. Της ζωής μας που μας επιβεβαιώνει  πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε μπροστά  στην απεραντοσύνη του κόσμου, της φύσης και …της απληστίας μας. Κανονικό χαστούκι στην ματαιοδοξία, τον εγωισμό και την έπαρσή μας. Μια υπενθύμιση της προσωρινής μας θέσης στον κόσμο και της αδυναμίας μας να τον κατακτήσουμε. Όσο και αν φτάσουμε ψηλά, όποια ιδέα κι αν έχουμε για τον εαυτό μας είναι απλά εφήμερες σκέψεις και καταστάσεις που διαλύονται μέσα σε μια στιγμή. Η δική μας ζωή και παντοδυναμία ωχριούν μπροστά στην απεραντοσύνη, την δύναμη της φύσης που κανένας άνθρωπος δεν θα καταφέρει ποτέ να νικήσει όσο και αν παλέψει, απαιτήσει ή προσπαθήσει.  Μικρές κουκίδες στην αιωνιότητα σχεδόν ανύπαρκτες, όλοι μας…

Να το διαβάστε, να το συζητήσετε, να συνειδητοποιήσετε την ύπαρξη σας/μας. Να σταματήσετε στις δικές του σιωπές. Να αναλογιστούμε όλοι τι προσφέρουμε στον τόπο που μας φιλοξενεί προσωρινά. Να θυμηθούμε αξίες όπως ο σεβασμός, η προσφορά, η αλληλεγγύη, η ταπεινότητα.

Ένα σύγχρονο παραμύθι ή καλύτερα έναν μύθο που δίνει γροθιά στο στομάχι δημιούργησε ο Oliver Jeffers. Μια ζωγραφισμένη ιστορία όπως λέει ο ίδιος που μας θυμίζει λίγο το κλασικό αριστούργημα του Goethe τον Φάουστ που ίσως και γι αυτό να ονόμασε και τον δικό του ήρωα Φάουστο.

Ψάξετε το βιβλίο. Αφεθείτε στην μαγεία του τόσο απλού, αληθινού αλλά σπουδαίου κειμένου και της εικονογράφησής του.

Βρείτε το εδώ :https://ikarosbooks.gr/923-i-tychi-toy-faoysto.html

Κι όσο διαβάζετε ακούστε  και την εκπληκτική μουσική του Wagner : https://youtu.be/VMw0EjLFPXw 

*Η Τύχη του Φάουστο, Oliver Jeffers, εκδόσεις Ίκαρος

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 13 Μαϊου 2020 :https://www.cretalive.gr/politismos/i-tyhi-toy-faoysto-sta-paramythia-tis-tetartis

«Τα Παραμύθια του Σαββάτου» έχουν γενέθλια!

 

Κλείνουν τα επτά τους χρόνια!

Ήταν 20 Οκτωβρίου του 2013 όταν «Τα παραμύθια του Σαββάτου» άρχισαν δειλά δειλά την διαδικτυακή τους εμφάνιση χωρίς να φανταστούν την εξέλιξη και την διαχρονικότητά τους.

Από τότε μέχρι και σήμερα έχουν περάσει επτά ολόκληρα χρόνια…

Γενέθλια λοιπόν για την αγαπημένη στήλη χιλιάδων αναγνωστών και της ζωντανής δράσης που ακολούθησε αμέσως μετά τον Δεκέμβριο του 2013 αρχής γενομένης από το βιβλιοπωλείο «Δοκιμάκης» στην οδό Καντανολέων 8,τότε…

Με απόλυτο σεβασμό στους συγγραφείς, στους εικονογράφους και στις  καλές ιστορίες συνεχίζουν να είναι στις προτιμήσεις πολλών εκπαιδευτικών, γονέων και ανθρώπων που αγαπούν την παιδική λογοτεχνία. Η πρώτη τους εμφάνιση έγινε  από το  Blog : Ζητούνται Αναγνώστες!  https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/ και από τότε και κάθε Σάββατο δημοσιεύονται στην στήλη του Πολιτισμού του www.cretalive.gr

Παρουσιάστηκαν, σχολιάστηκαν, γράφτηκαν οι γνώμες και απόψεις για περισσότερα από 1500 παιδικά βιβλία μέχρι σήμερα και συνεχίζουμε με το ίδιο ενδιαφέρον και σεβασμό σε όλους τους αναγνώστες.

Η σελίδα :Τα Παραμύθια του Σαββάτου στο Facebook:  https://www.facebook.com/ParamithiaTouSavvatou/,αριθμεί πια παραπάνω από 14.000 μέλη και φυσικά αισθητή είναι η παρουσία τους και στο twitter.

H Ελένη Μπετεινάκη (https://www.facebook.com/EleniBetinaki2019/ )

είναι η ψυχή των παραμυθιών του Σαββάτου και σχεδόν αποκλειστική διαχειρίστρια της στήλης, των αφηγήσεων και όλων των δημοσιεύσεων της.

Η ίδια σημειώνει πως :

«Τα καλά βιβλία, τα παραμύθια και οι ιστορίες  πρέπει να μοιράζονται, να λέγονται, να φτάνουν ίσαμε τον πιο μικρό ακροατή ή αναγνώστη σ΄ ολόκληρο τον κόσμο. Τότε μόνο αποκτούν αξία και νόημα και έχουν λόγο ύπαρξης.

Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στο www.cretalive.gr   που έφτασε τα «Παραμύθια του Σαββάτου» στα πέρατα του κόσμου. Στους συγγραφείς και εικονογράφους που εξ αιτίας τους υπάρχουμε  και σε  όσους αγκάλιασαν και αγάπησαν τη στήλη των παραμυθιών μου!

Τα «Παραμύθια του Σαββάτου» λόγω τις πανδημίας του covid-19 δεν τα συναντάμε πια στις ζωντανές παρουσιάσεις τους στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και στο ιστορικό καφέ «Φυλλο…σοφίες» και για όσο καιρό διαρκέσει η απαγορευτική περίοδος συγχρωτισμού.

Ίσαμε τότε…. Ακολουθείστε μας στο κανάλι τους στο Youtube : https://www.youtube.com/channel/UC_dp8t3WhAdnIvGKf9HYs3A?view_as=subscriber

Ακούσετε όλα όσα έχουμε αφηγηθεί αλλά και τα καινούργια μας που θα ξεκινήσουν τον Νοέμβριο του 2020…»

Χρόνια μας πολλά λοιπόν και σας υποσχόμαστε να συνεχίσουμε να γράφουμε  την αληθινή μας άποψη πάντα!

Η Γιαγιά Τερματοφύλακας*…στα Παραμύθια της Δευτέρας!

 

Κάθε μέρα κι ένα βιβλίο….κάθε βράδυ ένα παραμύθι!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια γιαγιά ή μάλλον μια σούπερ γιαγιά και ένας εγγονός επίσης πολύ σούπερ. Οι δυο τους είχανε μια σχέση ζηλευτή γεμάτη απίθανες ιδέες, στιγμές και  κόλπα παράξενα. Η γιαγιά σε ρόλο μαθητή και ο εγγονός προπονητής της  στο ποδόσφαιρο. Τα ευτράπελα ατέλειωτα, τα ατυχήματα επίσης και οι παράξενες εμφανίσεις της γιαγιάς άκρως ξεκαρδιστικές. Συνομωσίες μεταξύ κατεργαραίων για να μην καταλάβει τίποτα η σούπερ μαμά που όταν φωνάζει της αφαιρείται ο τίτλος …σούπερ, και ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τον μπαμπά ή την αδελφή. Αν θέλετε κι εσείς να μάθετε τι φοβερό συμβαίνει σε αυτήν την ιστορία ή πως να φτιάξετε οδοντόπαστα για ελέφαντες και γλυκό από φύλλα τριαντάφυλλου τότε πρέπει οπωσδήποτε να τη διαβάσετε. Αν πάλι θέλετε να γνωρίσετε έναν εκκολαπτόμενο συγγραφέα παραμυθιών και μια γιαγιά συγγραφέα από τις πιο σούπερ που υπάρχουν πάλι πρέπει να αναζητήσετε τούτη την ιστορία. Το σίγουρο είναι πως τα δικά μας γκολ θα είναι απανωτά σε γέλιο και καρφώματα αγάπης και στη δική σας καρδιά.

Καιρό είχα να διασκεδάσω τοοοοόσο πολύ με ένα παιδικό βιβλίο. Αστείρευτο χιούμορ, ατάκες  και μια σχέση γιαγιάς και εγγονού αξιολάτρευτη. Αυτοσαρκασμός στο έπακρο, ανιδιοτελής αγάπη και μυστικά για μια υγιή, καλοπροαίρετη και μοναδική σχέση που καταγράφεται νομίζω για πάντα στις πιο απόκρυφες πτυχές της παιδικής ιδιοσυγκρασίας και ζωής.

Η Σοφία Μαντουβάλου, αγαπημένη συγγραφέας με πηγαίο χιούμορ και με πένα ασυναγώνιστη μας θυμίζει απλά την δυο φορές μαμά κάθε παιδιού πως έχει ζωή έντονη και συναρπαστική. Της γιαγιάς λοιπόν, που μοιάζει να ξαναγίνεται κι ή ίδια παιδί κάθε φορά που είναι μαζί με τον μικρό Νικόλα. Σχέση ζωής, σχέση αμοιβαίας στήριξης και αγάπης, σχέση δυνατή και ακλόνητη. Πόσα χατίρια  μπορεί να κάνει μια γιαγιά σε έναν εγγονό; Τι μπορεί να γίνει για χάρη του και πόσα πράγματα να μάθει και να του μάθει τελικά;

Πες πες η γιαγιά Σοφία με την δική της οπτική γωνία στη ζωή και πες πες ο μικρός Νικόλας με την αθωότητα και την εμπειρία των δικών του χρόνων φτιάχνουν ένα σούπερ ημερολόγιο αναμνήσεων και στιγμών που όλοι θα θέλαμε να έχουμε ζήσει. Οδηγίες προς τις γιαγιάδες που δεν το βάζουν κάτω, που ονειρεύονται, που ξεπερνούν τα όρια και τις συνήθεις ασχολίες της κάποιας ηλικίας τους. Συνταγές επιτυχίας για γλυκά που φτιάχνονται από τα λάθη …της μπάλας και εφευρέσεις που μόνο μια σούπερ παραμυθού γιαγιά θα μπορούσε να σκεφτεί. Το άπαιχτο στην όλη ιστορία επίσης είναι το τέλος με την συνταγή – οδηγία για  να μην βάζει κάποιος (η μαμά δηλαδή) τις φωνές για ψύλλου πήδημα…

Καταπληκτική η εικονογράφηση και εκφραστικότατη που είναι φτιαγμένη σαν κόμικς από την Δέσποινα Καραπάνου.

Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε…

 

*Η Γιαγιά Τερματοφύλακας, Σοφία Μαντουβάλου, εικ :Δέσποινα Καραπάνου, εκδ. Μεταίχμιο (βρείτε το εδώ: https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82)

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 11 Μάϊου 2020 :https://www.cretalive.gr/politismos/i-giagia-termatofylakassta-paramythia-tis-deyteras

Το καπέλο που άκουγε τις σκέψεις των ανθρώπων*… στης Κυριακής τα παραμύθια!

 

Το καπέλο που άκουγε τις σκέψεις των ανθρώπων*… στης Κυριακής τα παραμύθια!

Κάθε μέρα ένα βιβλίο…κάθε βράδυ κι ένα παραμύθι!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Η στήλη μας «Τα παραμύθια του Σαββάτου» για όσο καιρό ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ γίνεται καθημερινή με απόψεις για νέες εκδόσεις παιδικών βιβλίων και ειδήσεις που αφορούν πάντα τα βιβλία…

 

«Με τις σκέψεις μας φτιάχνουμε τον κόσμο» λένε πως είπε κάποτε ο Βούδας!

Φανταστείτε τώρα ένα καπέλο που εκτός από τα συνηθισμένα που κάνει δηλαδή να προσφέρει σκιά και ομορφιά, να μπορεί να  διαβάζει τις σκέψεις αυτού που το φοράει. Να μπαίνει μέσα στο μυαλό του ιδιοκτήτη του και να ακούει διαφορετικά πράγματα απ’ αυτό που στα αλήθεια σκέφτεται εκείνο. Έτσι έγινε με το κίτρινο ψάθινο καπελάκι της Μαιρούλας. Και να ΄ταν μόνο αυτό άρχισε να φουσκώνει από περηφάνεια αφού όλοι έβλεπαν και σχολίαζαν την ομορφιά του!  Ίσαμε εκείνη τη στιγμή που ο άνεμος το σήκωσε ψηλά και το στείλε χιλιόμετρα μακριά. Κατέληξε σε ένα κήπο ταλαιπωρημένο και βρώμικο. Και το καπέλο σκέφτηκε αμέσων ποσό εφήμερη είναι η ομορφιά του καθενός… Αποκοιμιέται ευθύς κι όταν ξυπνάει καταλαβαίνει πως βρίσκεται στο κεφάλι ενός ποιητή. Ενός ποιητή που ψάχνει απεγνωσμένα να ταιριάξει τις λέξεις και πιο πολύ τον απασχολεί αυτές που μπορούν ταιριάξουν με την αγάπη. Αχ αυτοί οι ποιητές απ’ την αφηρημάδα τους δεν καταλαβαίνουν πως η αγάπη είναι δίπλα τους, τους προκαλεί, τους αποζητά…

Χάνουν τις στιγμές και φεύγοντάς «ξεχνούν» ακόμα και το καπέλο τους.   Τώρα πως βρέθηκε το καπέλο μας μέσα σε μια βράκα και πιο συγκεκριμένα στο κεφάλι του Καπετάν Δημήτρη είναι μια παράξενη ιστορία που ποτέ δεν θα μάθουμε. Εκείνος ξεκίνησε για την ψαριά της μέρας με χίλιες σκέψεις στο κεφάλι του με τη μουρμούρα της κυρά Ελένης να αντηχεί στ’ αυτιά του για τα δίχτυα του που τον τελευταίο καιρό μπλέκονται με τα ποδιά της χελώνας  Καρέτα Καρέτα. Και πάλι τα ίδια γίνανε κι ενώ ετοιμάζεται να την χτυπήσει αφού πάλι του χαλάει το ψάρεμα το καπέλο τον «βοηθά» να σκεφτεί το άκακο ζώο κι έτσι την ελευθερώνει. Έλα σου όμως που όπως σκύβει ο ψαράς στη θάλασσα το καπέλο γλιστρά, πέφτει και αρχίζει ένα καινούργιο ταξίδι…

Και που βρίσκεται τούτη τη φορά; Ανάσκελα να το γαργαλάνε ένα σωρό κέρματα …στην κοιλιά του. Νέος ιδιοκτήτες μια υπέροχη βιολονίστα- τραγουδίστρια όπερας που κάνει παραστάσεις στο δρόμο. Και μαζί ταξιδεύουν τον κόσμο και νιώθουν την ελευθερία και την περιπέτεια. Ώσπου ο δυνατός αέρας θα παρασύρει πάλι το καπέλο στα ψηλά κλαδιά ενός δέντρου. Κι εκεί θα μείνει αρκετό καιρό γνωρίζοντας την λύπη και τη μοναξιά. Ίσαμε την Άνοιξη που ενώ έχει χαθεί κάθε του δύναμη για ζωή και κάθε ελπίδα καταλαβαίνει πως ο καινούργιος ρόλος είναι να γίνει φωλιά πουλιών και τότε καταλάβει το νόημα της ζωής…

Ομορφιά, αγάπη, σεβασμός, ελευθερία, σοφία, ανεξίτηλες αξίες, αμάραντα συναισθήματα και αχαλίνωτη φαντασία που δημιουργούν μια μαγική ιστορία γύρω από ‘ένα καπέλο της Μαρίας Νομικού. Χρώμα, ταξίδι, περιπέτεια. Ζωή που έχει εναλλαγές, εμπειρίες πολλές, ανάμεικτα συναισθήματα. Σκοπός της ζωής να παλεύει, να χάνεται, να νικά, να κερδίζει, να κατασταλάζει και να ονειρεύεται πάντα. Στα δύσκολα, στα εύκολα, στα μικρά και στα μεγάλα.

Γεμάτη σοφία τούτο το βιβλίο. Εναλλαγές σαν τις εποχές. Προσωποποίηση ενός καπέλο σαν σύμβολο ελευθερίας και αναζήτησης. Όλη η ζωή σε ένα πέταγμα τυχαίο με μικρές στάσεις ίσαμε την τελευταία της επιθυμία και κατάληξη. Καλογραμμένο κείμενο , σχεδόν ονειρικό και συγχρόνως αληθινό και γεμάτο ποίηση, φως, εικόνα και μυρωδιές.

Καιρό είχα να ενθουσιαστώ τόσο με ένα βιβλίο που απευθύνεται σε παιδιά αλλά χαρίζει απόλαυση ανάγνωσης και σε μεγάλους. Σκεφτείτε κι εσείς το δικό σας «καπέλο», πως είναι, πως θα ΄θέλατε να είναι. Ζωγραφίστε  το, γράψτε μια ιστορία για κάποια περιπέτεια του . Δώστε του σχήμα και ζωντάνια, αφήστε το  να διαβάσει τις σκέψεις, τα θέλω, τα όνειρά σας…

Ένα βιβλίο γεμάτο χρώμα και εικόνες.  Εικόνες που επίσης το γέμιζε μοναδικά η Πετρούλα Κρίγκου.

Ένα ταξίδι που διαρκεί σε μια ολόκληρη ζωή. Η αναζήτηση του σκοπού, η υπάρξει κι ο ρόλος του καθενός που καλείται να προσαρμοστεί, να επαναστατήσει, να πειραματιστεί και να τολμήσει…

Ψάξτε το βιβλίο αυτό. Διαβάστε το πολλές φορές όπως κι εγώ κι αφεθείτε να σας παρασύρει όπως ο άνεμος στ’ όνειρα τα δικά σας…

*Το καπέλο που άκουγε τις σκέψεις των ανθρώπων, Μαρία Νομικού, εικ: Πετρούλα Κρίγκου, εκδ. Μεταίχμιο

Εδώ :https://www.metaixmio.gr/el/products/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CF%89%CE%BD

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr Στις 24 Μαϊου 2020 :https://www.cretalive.gr/politismos/kapelo-poy-akoyge-tis-skepseis-ton-anthropon-stis-kyriakis-ta-paramythia

Οι μικρές καληνύχτες με τον Κοντορεβιθούλη και τους Μουσικούς της Βρέμης…στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 

Της  Ελένης Μπετεινάκη

Τα μικρά κλασσικά είναι κι αυτές ένα κομμάτι από τις διάσημες και πολύ αγαπημένες μικρές καληνύχτες που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο εδώ και αρκετά χρόνια. Αγαπημένα βιβλία που διαβάζονται και ακούγονται μέσα σε 10 λεπτά!

Σήμερα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω και να σας προτείνω να ψάξετε στα βιβλιοπωλεία δυο πολύ αγαπημένα παραμύθια σε πολύ καλές διασκευές τους που θα κρατήσουν συντροφιά σε σας, που θα θυμηθείτε τα δικά σας χρόνια τα παιδικά, αλλά και στα παιδιά σας αρκετές από τις νύχτες σας/τους.

Ξεκινάμε με τον Κοντορεβιθούλη  από την Μαριέττα Κόντου με την εικονογράφηση της Μαριάννας Φραγκούλη!

Ο Κοντορεβιθούλης είναι ο μικρός αγαπημένος ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Το πανέξυπνο αγόρι που μπορεί να μην ξεπερνούσε στο ύψος ένα αντίχειρα όταν γεννήθηκε. «Le Petit Poucet» ο γαλλικός τίτλος,  ήταν και είναι παραδοσιακό παραμύθι της κεντρικής Ευρώπης και πιο συγκεκριμένα της Γαλλίας και έχει καταγραφεί για πρώτη φορά στη συλλογή παραμυθιών «Les contes de ma mere l’ oye», στις «Ιστορίες της μαμάς μου της χήνας» του Σαρλ Περώ  στα 1697.

Φανταστείτε πόσες εκδόσεις έχουν γίνει και σε πόσες γλώσσες έχει μεταφραστεί ίσαμε τις μέρες μας. Παραμύθι που μεγάλωσαν μαζί του γενιές και γενιές θίγοντας θέματα πολύ σοβαρά μια εποχή που η πείνα και η φτώχεια ήταν φαινόμενο για τους περισσότερους ανθρώπους σε όλες τις χώρες του  κόσμου. Τα φαινόμενα αυτά δεν εκλείπουν στις μέρες μας απλά η ευαισθησία και οι τρόποι αντιμετώπισης ίσως να διαφέρουν, λίγο.

Στην ιστορία του Κοντορεβιθούλη, σύμφωνα πάντα με την Μαριέττα Κόντου, σε μια φτωχή καλύβα χωμένη μέσα στο δάσος ζούσαν επτά παιδιά  με τους γονείς τους. Το τελευταίο τους  ήταν μικρούτσικο σαν δακτυλάκι ο τοσοδούλης-Κοντορεβιθούλης και ήταν ο πιο έξυπνος. Δύσκολη η διαβίωση μέσα στο μικρό σπιτικό κι έτσι ο ξυλοκόπος με τη γυναίκα του, οι γονείς τους, αποφάσισαν μια μέρα να αφήσουν τα παιδιά μόνα τους και μακριά μέσα στο δάσος μήπως τα βρει κάποιος ευγενικός άνθρωπος και τα αναθρέψει. Ο Κοντορεβιθούλης που κρυφάκουσε όλη τη συζήτηση, κατάφερε να βγει  από την καλύβα και να μαζέψει ένα σωρό χρωματιστά πετραδάκια και να τα χώσει στις τσέπες του. Είχε ένα πανούργο σχέδιο που αποδείχτηκε λυτρωτικό. Την επόμενη μέρα σαν όλα έγιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει οι γονείς τους, εκείνος  έριχνε ένα πετραδάκι σε όλη τη διαδρομή και σαν έμειναν μόνα τους βρήκε τον τρόπο αυτός και τα αδέλφια του να επιστρέψουν στο φτωχικό τους. Οι γονείς μετανιωμένοι για την πράξη τους χαίρονται που τα παιδιά τους ξαναγύρισαν αλλά όση βοήθεια κι αν δέχτηκαν από ένα γείτονα για μερικές μέρες ανακούφισης με τρόφιμα κι ρούχα, ήρθαν ξανά δύσκολες μέρες και επαναλήφθηκε ξανά το ίδιο σκηνικό. Δεν κατάφερε όμως εκείνο το βράδυ ο τοσοδούλης – Κοντορεβιθούλης να βγει έξω από την καλύβα τους κι έτσι έριχνε στο δρόμο τους τούτη τη φορά ψίχουλα από το ψωμί που είχε στην τσέπη του. Τη  συνέχεια λίγο πολύ, εμείς οι μεγαλύτεροι την ξέρουμε. Θα φάνε τα πουλάκια τα ψίχουλα, δεν θα μπορούν να  γυρίσουν πίσω τα παιδιά αλλά ο Κοντορεβιθούλης  θα τα οδηγήσει τυχαία στο σπίτι ενός γίγαντα. Η γεροδεμένη γυναίκα του τα λυπήθηκε και βρήκε διάφορους τρόπους να τα φροντίσει για λίγο και να τα γλυτώσει από την «κοιλιά» του άνδρα της. Ο Κοντορεβιθούλης  πάλι την ώρα του μεγάλου κινδύνου έβαλε το μυαλό του να δουλέψει και κατάφερε να σώσει τα αδέλφια του και να επιστρέψουν σώοι και ασφαλείς στην…ευτυχία τους!

Με πολλά μαγικά στοιχεία , όπως όλα τα κλασσικά παραμύθια η παρηγοριά και η κάθαρση του τέλους διώχνει όλη την πίκρα, την αγωνία και την θλίψη. Το καλό τέλος πάντα φέρνει ικανοποίηση και αποκατάσταση στην τάξη των πραγμάτων όσο δύσκολα κι αν έχουν περάσει οι ήρωες του κάθε παραμυθιού. Ο Κοντορεβιθούλης είναι ένα σύμβολο εξυπνάδας, ευφυίας, θάρρους και εμπιστοσύνης στον εαυτό του. Ήθη  και έθιμα εποχής, μελανό στοιχείο η εγκατάλειψη μικρών παιδιών αλλά η «μαγεία» και η δύναμη της θέλησης για ζωή νικά τις όποιες δυσκολίες.

Διαβάστε τούτην την διασκευή της Μαριέττας Κόντου ή ακούστε την να την αφηγείται με την φωνή της κι απολαύστε άλλο ένα βράδυ παραμυθένιο και διαφορετικό!

Το βιβλίο έχει εικονογραφηθεί λιτά αλλά πολύ εκφραστικά από την Μαριάννα Φραγκούλη θυμίζοντας εκείνη την παλιά εποχή και την ατμόσφαιρα της.

Διαβάστε εδώ ένα μικρό απόσπασμα : https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CE%B8%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7%CF%82

Οι μουσικοί της Βρέμης, Διασκευή : Λίνα Μουσιώνη, εικ: Γιώργος Πετρίδης, εκδ. Μεταίχμιο

Μια υπέροχη διασκευή από την Λίνα Μουσιώνη στις Μικρές Καληνύχτες του πασίγνωστου παραμυθιού «Οι μουσικοί της Βρέμης» που καταγράφηκε και ανακτήθηκε από τους αδελφούς Γκριμ. Δημοσιεύτηκε  στα παραμύθια τους το 1819.

Είναι η ιστορία τεσσάρων ηλικιωμένων κατοικίδιων ζώων, τα οποία μετά από μια σκληρή δουλειά τα αφεντικά τους θέλουν να τα ξεφορτωθούν. Πρώτος πρώτος ο γαϊδαράκος μας αποφασίζει να εγκαταλείψει το σπιτικό του και να κυνηγήσει το όνειρό του. Να γίνει μουσικός στην πόλη της Βρέμης. Στο δρόμο μου θα σκοντάψει πάνω σε ένα κυνηγόσκυλο που κι εκείνο έχει παραμεληθεί  από το δικό του αφεντικό. Τον προσκαλεί να έρθει μαζί του στην Βρέμη και να παίζει τύμπανα στην μπάντα του. Οι δυο τους συναντούν μια γάτα πολύ απελπισμένη η οποία τους ακολουθεί σαν τραγουδίστρια όπερας της συντροφιάς τους. Φτάνοντας σε ένα αγρόκτημα θα ραγίσει η καρδιά τους από το σπαρακτικό λάλημα ενός κόκορα που ξέρει πως είναι η τελευταία του βραδιά ζωντανός πριν γίνει σούπα σε τραπέζι καλεσμένων της κυρά του. Ένας ακόμα τραγουδιστής προστέθηκε στην παρέα και οι τέσσερις φίλοι ξεκινούν το μακρινό τους ταξίδι. Σαν βράδιασε όμως και προσπαθώντας να βρουν που θα περάσουν τη νυχτιά στο δάσος ο κόκορας τους ανακοινώνει πως από το ψηλό κλαδί του δέντρου που ανέβηκε ένα  σπίτι φως. Κίνησαν όλοι τους για εκεί και σαν ομάδα λειτουργώντας με τις αγριοφωνάρες τους και έσπασαν το τζάμι του σπιτιού, και κατατρόμαξαν μια συμμορία ληστών που έτρωγαν κι έπιναν μέσα του. Κατάφεραν να γίνουν εκείνοι κάτοχοι του σπιτιού και με μαεστρία περισσή να εξολοθρεύσουν τελείως  τους ληστές που η φαντασία τους  έπλασε τα τέσσερα ζώα σαν αλλόκοτα πλάσματα.

Σε αντίθεση με τον τίτλο της ιστορίας οι ήρωες δεν θα φθάσουν ποτέ στη Βρέμη αλλά θα εγκατασταθούν στο μικρό σπίτι για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Μια ιστορία κλασσική που μιλάει για την εγκατάλειψη των ζώων, την απανθρωπιά και την αδιαφορία των ανθρώπων απέναντι σε ηλικιωμένα ζώα. Μιλάει επίσης για τις δεύτερες ευκαιρίες της ζωής που συχνά φέρνουν μεγάλη ευχαρίστηση και ευτυχία που δεν την είχαμε ποτέ υπολογίσει.  

Διαβάστε και ακούστε αυτήν την πασίγνωστη ιστορία με την αφήγηση της Λίνας Μουσιώνη και δείτε τις εικόνες του Γιώργου Πετρίδη που την ζωντανεύουν με υπέροχα χρώματα και φιγούρες.

Δείτε εδώ ένα μικρό απόσπασμα της ιστορίας : https://www.metaixmio.gr/el/products/%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B7%CF%82?gclid=EAIaIQobChMIj8HmivK57AIVkqkYCh3uHAYgEAAYASAAEgKtrfD_BwE

 

Τα βιβλία είναι κατάλληλα για παιδιά από 5 χρόνων…

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 17 Οκτωβρίου 2020 :https://www.cretalive.gr/politismos/oi-mikres-kalinyhtes-me-ton-kontorebithoyli-kai-toys-moysikoys-tis-bremissta-paramythia