Ένα βήμα κάθε φορά… Τώρα που ανοίγει το σχολείο!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Χιλιάδες κουδούνια θα ηχήσανε σήμερα …

Χιλιάδες παιδιά, φωνές, γέλια και χρώματα γεμίσαν τις αυλές …

Χιλιάδες καρδιοχτύπια για την πρώτη μέρα στην καινούργια βαθμίδα, στην καινούργια ζωή…

Χιλιάδες επιθυμίες και όνειρα εκπαιδευτικών θα βρουν απάγκιο σε μια μικρή ή μεγάλη τάξη, κάπου, σε κάποιο νησί, πόλη, χωριό, σε μικρό ή μεγάλο σχολείο…

Σήμερα ο αγιασμός κι αύριο τι; Εκείνο το μετέωρο βήμα στην νέα τάξη, βαθμίδα, σχολείο, αγκαλιά…

Σε μια μεγάλη, τεράστια σχεδόν άδεια τάξη θα μπουν τα παιδιά μας αύριο. Σε μια τάξη που θα διακοσμήσουμε μαζί, χέρι χέρι. Που θα τη γεμίσουμε με ζωγραφιές δικές τους, με σχήματα και χρώματα που θα πειραματιστούμε για να ανακαλύψουμε.  Που θα προσπαθήσουμε να αφήσουμε την δημιουργικότητα και φαντασία μας να αναπτυχθεί. Όχι μέσα από έτοιμες λύσεις και φασόν δημιουργίες που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα  και σε κανέναν. Με συναισθήματα που θα γεμίσουν ζεστασιά τον τόπο. Με βιβλία που θα μας ταξιδέψουν σε κόσμους που δεν γνωρίζουμε. Με ιστορίες και παραμύθια που θα γεμίσουν την ψυχή παραμυθία, παρηγοριά, ελπίδα και νίκη στους δρακοφόβους μας…

Με όνειρα χρωματιστά που θα νικήσουν κάθε εφιάλτη μας!

Ένα μεγάλο στοίχημα και φέτος!

Να γεμίσουμε με  αγάπη και σεβασμό την τάξη…

Να μάθουμε πως πέρα από τον εαυτό μας υπάρχει και ο άλλος. Που είναι ίσος με μένα αλλά διαφορετικός. Που αγαπά περισσότερο κάποια πράγματα που εγώ δεν τα ξέρω. Που θα παίξει μαζί μου και θα μοιραστεί τις ιδέες, τις γνώσεις, τα συναισθήματα του.

Κάθε χρόνο το ίδιο χρέος, ο ίδιος στόχος. Φέτος ακόμα πιο πολύ.

Να μάθουμε πως τα χέρια μας τα έχουμε για να κρατάμε γερά τον διπλανό μας, όχι να τον κτυπάμε ή να  τον σπρώχνουμε. Με τα χέρια μας αγκαλιάζουμε χαιρετάμε, ζωγραφίζουμε, γράφουμε, κατασκευάζουμε, και στέλνουμε φιλιά μέχρι τα σύννεφα και τον ήλιο.

Πως ανοίγοντας τα χέρια μας διάπλατα, χωράνε μέσα οι φίλοι, τα παιχνίδια, η αγάπη και η ομορφιά.

Να καταλάβουμε πως με δυνατή φωνή και άγριο βλέμμα δεν καταφέρνουμε να μας ακούσουν οι άλλοι. Τους διώχνουμε μακριά. Τους κάνουμε να μας φοβούνται…

Να μιλάμε καθαρά, με ευγένεια. Να μάθουμε να λέμε ευχαριστώ και συγνώμη.

Να δίνουμε το χέρι μας να σηκώσουμε  όσους πέφτουν κάτω στην αυλή ή από τη θέση τους…

Να προσέχουμε όλοι τα μικρότερα παιδιά κι εκείνα που δεν μας καταλαβαίνουν να τους εξηγούμε δυο φορές όλα όσα τους δυσκολεύουν.

Αν δεν μπορούν να περπατήσουν όπως εμείς να τους ανοίγουμε καινούργιους δρόμους που δεν τους χρειάζονται τα όρθια πόδια αλλά  την μεγάλη ψυχή μας.

Να προσέχουμε το χώρο μας να είναι καθαρός, την αυλή, το σπίτι, τη γειτονιά μας…

Να μιλάμε για τα δύσκολα, για εκείνα που μας τρομάζουν, μας ενοχλούν, μας γεμίζουν με σκούρα χρώματα την ψυχή μας.

Να βοηθάμε τους άλλους, τα ζώα. Να προσέχουμε τα λουλούδια και τα δέντρα. Έχουν όλα ψυχή και μας μιλούν με τον δικό τους τρόπο που αν τα παρατηρήσουμε θα τα ακούσουμε…

Να βοηθάμε όσο και όπου μπορούμε …

Και να θυμόμαστε ένα πολύ βασικό πράγμα: Ένα βήμα κάθε φορά!

Ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο, στη γνώση, στην προσπάθεια, στην δυσκολία που θα συναντήσουμε…

Εμείς θα σώσουμε τον κόσμο από την μικρή κίνηση που θα κάνουμε σε ότι μας αναλογεί.

Πήρα το χαμόγελό μου σήμερα το πρωί στο δρόμο για το σχολείο, για τον Αγιασμό μας…

Το φόρεσα με προσοχή να φωτίσει σωστά το πρόσωπο, τα μάτια, την ψυχή. Κι είχα μεγάλη αγωνία για το σήμερα, το αύριο, το άγνωστο. Είχα και έχω όμως μίαν ελπίδα. Πως από τα παιδιά, από την σωστή στάση μας στη ζωή, από αυτό που θα τους διδάξουμε,  θα ξεκινήσουμε μαζί  ξανά τον κόσμο μας.  Την ανθρωπιά, τη χαρά, την αλληλεγγύη που χάσαμε ή κρύψαμε κάπου καλά και δεν φαίνεται.

Με συναισθήματα θα ξεκινήσει η χρονιά και όνειρα!

Με χέρια που ξέρουν να κρατούν γερά  τους άλλους να μην πέφτουν. Κι αν πέσουν να τους σηκώσουμε ξανά ψηλά!

Και μια ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ μας περιμένει αύριο το πρωί στο ταμπλό της τάξης μας! Μια καρδιά με τις ζωγραφιές του ΜΠΑΜΠΑ και της ΜΑΜΑΣ που πρώτοι εκείνοι ξεκίνησαν το …σχολειό απόψε  για να αφήσουν ένα μικρό αποτύπωμα για την ΠΡΩΤΗ μας ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Καλή σχολική χρονιά!