Κόκκινο το χρώμα του ήλιου το πρωί ... κατακόκκινο το χρώμα της φωτιάς τη Νύχτα!

Της Ελένη Μπετεινάκη

Έχω επιλέξει το κόκκινο και το πορτοκαλί του ήλιου της Ανατολής να΄ναι το χρώμα που αγαπώ στο καλοκαίρι. Οι συνθήκες καύσωνα και αμέλειας δικιά μας, μου επιβάλουν να βλέπω συνεχώς τα ίδια χρώματα στη δύναμη της φωτιάς… Κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

Καίγεται η Ελλάδα πάλι… Εκατοντάδες εστίες μικρές και μεγάλες. Λένε πως ευτυχώς μέχρι τώρα δεν υπάρχουν ανθρώπινα θύματα… Υπάρχουν όμως χιλιάδες θύματα. Υπάρχουν ζώα, πουλιά, δέντρα,  ολοζώντανοι οργανισμοί που πέθαναν αβοήθητα. Που τους καταστρέψαμε το σπίτι, τη ζωή, τον τόπο τους. Και σπίτια κάηκαν πολλά και καίγονται ακόμα…

Κι εδώ, εδώ σας θέλω όλους. Αναπαράγουμε στα social media  όλες τις εικόνες και λυπούμαστε πολύ από τον καναπέ μας… Κάτω από το αιρκοντίσιον και χαιρόμαστε που δεν είμαστε εμείς στη θέση όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που χάσανε το βιός τους μέσα σε λίγες ώρες.

Να, εδώ, εδώ θα θριαμβεύσει ο εθελοντισμός. Και πρέπει γιατί αυτό σημαίνει θέλω, μπορώ, κάνω.. βοηθώ, συμπάσχω, συμμετέχω, χωρίς χρηματικό αντάλλαγμα, χωρίς συμφέρον αλλά επειδή είμαι άνθρωπος.  Με όποιον τρόπο να βοηθήσω. Θα μου πείτε είμαστε μακριά.

Όχι δεν είμαστε μακριά. Ψάχνουμε, βρίσκουμε, ρωτάμε , πού να στείλουμε έστω την πιο μικρή βοήθεια για τον συνάνθρωπο μας. Να δείξουμε τη λύπη και την συμπαράσταση μας χωρίς βαρύγδουπα λυπητερά λόγια του πληκτρολογίου και ανάθεμα ανούσιο σε υπαίτιους και αίτιους που δεν θα βρεθούν ή δεν θα τιμωρηθούν ποτέ. Άλλωστε αυτό όντως δεν είναι δική μας δουλειά.

Η ουσία μετράει… Για πάμε λοιπόν να μάθουμε έστω, που στον  τόπο μας απευθυνόμαστε για βοήθεια ( «γκουγκλάρετε» ελεύθερα). Πού να αναζητήσουμε τρόπους να βοηθήσουμε, τρόπους να συμβάλουμε κι εμείς στο …κάτι.

Όχι δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο και τις καταστάσεις όμως θα κάνουμε ένα μικρό βήμα για καλύτερο αύριο…

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται φιλοσοφίες του δικού μου καναπέ κοιτάξτε γύρω σας και μιλήστε, διορθώστε, προσπαθήστε ΕΣΕΙΣ να κάνετε την μέρα σας πιο χαρούμενη, πιο σπουδαία…Με εκείνα τα πολλά σκουπίδια στις παραλίες που επίτηδες ξεχνάμε…

Με τα ξερόχορτα στην άκρη του πεζοδρομίου μας που κανείς δεν μαζεύει…

Με τα άδεια κουτάκια αναψυκτικών και μπουκάλια νερού σε όλο το μήκος των εθνικών μας δρόμων…

Σήμερα το πρωί στο δρόμο μου για το χωριό μου ένας οδηγός  μπροστά πέταξε ένα αναμμένο τσιγάρο από το παράθυρό του, εκεί λίγο μετά την Κνωσό. Στην άσφαλτο πάνω κοντά στα ξερόχορτα που ήταν στην άκρη του δρόμου. Με κίνδυνο, ειλικρινά, και με βρίσιμο από άλλους, σταμάτησα, κατέβηκα και πάτησα με δύναμη την αναμμένη …γόπα. Να λοιπόν τι κάνουμε αν  δεν μπορούμε να πάμε στη Ρόδο, στην Αχαΐα, στην Κέρκυρα ή όπου αλλού…

Αύριο μπορεί να είναι η σειρά μας…

Ας σκεφτούμε όλοι τις κακές μας συνήθειες…

Ας μην πούμε «έλα μωρέ, τι έγινε;»

Από μένα θα  αλλάξουν όλα;

Ναι από μένα, από εσένα , από εκείνον…

Μ αρέσει επίσης να βλέπω τη θάλασσα και τον ήλιο στο ηλιοβασίλεμα αλλά μόνο με το χρώμα το φυσικό, χωρίς καπνούς και στάχτες, και απελπισμένα πρόσωπα…