Το παραμύθι της βροχής, Τέσυ Μπάιλα, Επίσημη παρουσίαση

Το βιβλιοκαφέ Έναστρον και οι εκδόσεις Δοκιμάκη  σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου
Το παραμύθι της βροχής της Τέσυς Μπάιλα το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011 στις 20.00 στον χώρο του βιβλιοκαφέ Έναστρον ( Σόλωνος 101 – Αθήνα)

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι :
Δημήτρης Στεφανάκης, συγγραφέας
Πασχαλία Τραυλού, συγγραφέας

Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Ζαχαρούλα Οικονόμου
Θα ακολουθήσει μουσική βραδιά με τους :
Βιολέτα Σακελλαρίου στο πιάνο, Αρτέμιδα Σκύφα, Δημήτρη Τσεσμελή και Σεμέλη Σακελλαρίου 

στο τραγούδι.

 Το παραμύθι της βροχής είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της Τέσυ Μπάιλα . 

 "Τα βράδια στον ύπνο της, οι εφιάλτες επέστρεφαν... Ένα κοριτσάκι παγιδευμένο σε ερείπια... Έσκαβε με νύχια και με δόντια, για να το βγάλει, μέχρι που τα χέρια της μάτωναν και ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια..." Ένα παιδί που γυρεύει ν’ απαγκιάσει κάτω απ’ τη φτερούγα της αγάπης... Μια γυναίκα που λαχταρά να γεμίσει τη δική της άδεια αγκαλιά... Πώς θα μπορέσει να βρει την ερμηνεία στους εφιάλτες της; Πώς θα μπορέσει να νιώσει αυτό που της στέρησε η φύση; Η Χριστίνα θα αναζητήσει τις απαντήσεις της στο μακρινό μονοπάτι που θα την οδηγήσει μια μεγάλη φιλία, σ’ ένα οδοιπορικό ψυχής, στην Ιαπωνία, την εποχή των βροχών, τότε που ανθίζουν οι κερασιές και το παραμύθι της βροχής, ένα παραμύθι, γεμάτο γκέισες, χάρτινα φανάρια, ανθισμένες κερασιές, μυρωδιές και ήχους εξωτικούς, θα αρχινήσει... Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ένα ταξίδι στα άδυτα ενός μακρινού πολιτισμού, μια καταβύθιση στα νερά της Ελληνικής και Ασιατικής φιλοσοφίας.

 ( Απόσπασμα από το βιβλίο) 

« Μια φορά κι έναν καιρό», άρχισε να σιγοψιθυρίζει η Χριστίνα, «ήταν μια όμορφη κοπέλα. Φορούσε ένα καφέ φόρεμα και περπατούσε μόνη της σ’ ένα κάμπο. Την έλεγαν Γη. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε για τελευταία φορά καρπίσει. Τότε που καταπράσινα χορτάρια είχαν φυτρώσει στο μακρύ της φόρεμα και κόκκινες παπαρούνες είχαν γεμίσει όλο τον ποδόγυρό της. Μέσα στη γη, κρυμμένο βρισκόταν ένα σποράκι, ένα τόσο δα σποράκι, που όμως το καημένο δεν μπορούσε να βλαστήσει. Χρειαζόταν νερό πολύ, μια γερή κατεβασιά νερού που θα πλημμύριζε το χώμα της γης και θα το έκανε να ζήσει.

Ένα περαστικό συννεφάκι άκουσε το παράπονό του. Στάθηκε πάνω από το χώμα και το ρώτησε γιατί κλαίει. Το σποράκι τού είπε τι συνέβαινε. Με λίγο νερό θα μπορούσε να γίνει ένα κατακόκκινο λουλούδι και να στόλιζε τη Γη. “Και γι αυτό στενοχωριέσαι;” το ρώτησε το συννεφάκι.........