Όταν οι γάτες ακούν τη βροχή* …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

«Κάτι τέτοιες ώρες» πήρε να λέει ψιθυριστά (ο γάτος ο Ρωμαίος) «όταν πέφτει ασταμάτητα πυκνή βροχή και η πλάση όλη ανταριάζει από τ΄αστροπελέκια, εμείς οι γάτες φέρνουμε στο νου μας αυτό που μας βρήκε κάποτε και οι τρίχες μας σηκώνονται όρθιες. Αν τύχει μάλιστα, να έχουμε τα παιδιά μας κοντά, ακόμη και τα εγγόνια μας, τους λέμε την ιστορία για να τη μάθουν κι εκείνα…»

Κι έτσι με το νι και με το σίγμα, όπως ακριβώς της τα διηγήθηκε τα πράγματα ο Ρωμαίος, κάθισε η Γεωργία  Γαλανοπούλου κι έγραψε μια ιστορία για τις γάτες από την εποχή του Μεσαίωνα ξεσκεπάζοντας, όπως λέει η ίδια, ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη στην Ευρώπη εκείνα τα σκοτεινά χρόνια. Ένα παραμύθι του παλιού καλού καιρού που διαβάζεται απνευστί κι ύστερα το ξαναδιαβάζεις πολλές φορές γιατί θες να μυρίσεις την ατμόσφαιρα, να μπεις στις εικόνες που σου δημιουργεί, να χωθείς σε ανήλιαγα στενά και υπόγεια, να συναντήσεις την φοβερή μάγισσα Μαγκούφω. Να ζήσεις άλλη εποχή, όχι και τόσο ρόδινη αλλά γεμάτη δεισιδαιμονίες, αρρώστιες, μικρές απολαύσεις και στιγμές που σχημάτισαν τον ρου της Ιστορίας και τις μεγάλες εξελίξεις στην Ευρώπη του 13^ου, 14^ου κι ακόμα παραπέρα αιώνων…

Η Ιστορία ξεκινά από την Αίγυπτο που οι γάτες ήταν πολλές κι έκαναν ό,τι ήθελαν. Σαν τις μετέφεραν σε άλλους τόπους αν και συνέχισαν , στη δική μας ήπειρο, να κυνηγούσαν ποντίκια, το φαγητό δεν ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση. Κι εκεί βρέθηκε εκείνος ο μεγαλόσχημος άνδρας που έβαλε σκοπό να τις ξεπαστρέψει. Από τις μαύρες γάτες ξεκίνησε λέγοντας πως ήταν γρουσούζες, πανούργες, διαβολικές και εφτάψυχες…Κι όποιος δεν συμμορφωνόταν με την διαταγή που είχε βγάλει, τιμωρούνταν πολύ αυστηρά. Κι ακολούθησαν οι γκρίζες, οι ασπρόμαυρες κι όλες  οι γάτες που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Ειδικά από την στιγμή που έπεσε πάνω σ΄ αυτόν τον ισχυρό άνδρα ο πρόγονος του Ρωμαίου, γάτος Μέρλιν, η κακία του μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. Την ώρα που έβρισκε φρικτό θάνατο ο καημένος ο γάτος από τον άκαρδο ισχυρό άνδρα, ξέσπασε βροχή, ασταμάτητη. Επτά μερόνυχτα κυνηγούσαν σε όλη την Ευρώπη τις  γάτες, εφτά μερόνυχτα έβρεχε…Το αποτέλεσμα; Να εξαφανιστούν όλες οι γάτες, ελάχιστες ξέμειναν και να γεμίσει όλος ο τόπος, οι πόλεις, τα λιμάνια, τα χωριά με χιλιάδες ποντίκια..

Από την χώρα του μεταξιού σάλπαρε  με τον στρατό της μια νύχτα η στρίγγλα η μάγισσα Μαγκούφω, η ποντικίνα με το δρεπάνι και το μοχθηρό της σχέδιο. Έζευξε άρμα βαρβάτο με εννέα  μεγάλους ποντικούς καλοθρεμμένους και πάνω τους κρύφτηκαν εκατοντάδες οι φαρμακεροί ψύλλοι. Κι έβαλε στόχο το σπίτι του Άρχοντα να κατοικήσει και εκείνη να γίνει αφέντρα και κυρά. Και τα κατάφερε γιατί όλοι την φοβόντουσαν πολύ και γιατί κανένας γάτος δεν βρέθηκε στο δρόμο της να την σταματήσει. Και χάθηκε κόσμος και κοσμάκης πολύς, και συνέχισαν οι άνθρωποι με την παρότρυνση των λίγων να πιστεύουν πως για το μεγάλο κακό έφταιγαν οι γάτες κι όχι τα μιλιούνια των ποντικών.

Και το παραμύθι συνεχίζει με την μοναδική αφήγηση του Ρωμαίου λέγοντάς μας και για άλλες διάσημες γάτες στην δική τους Ιστορία, όπως η Γκουίνω με τα επτά της τα γατιά. Για τη αδικία, την συκοφαντία και την υπομονή μας  γράφει πια η Γεωργία Γαλανοπούλου κι αθέλητα μας συγκρίνουμε γεγονότα και συναισθήματα αλλοτινών καιρών με το σήμερα…

Να ψάχνεις να βρίσκεις τα όμορφα και την θετική αύρα στα δύσκολα, στη λύπη, στην σκληρή καθημερινότητα, στους δικούς σου ανθρώπους. Με μικρά αλλά σταθερά βήματα, με μικρές χαρές κι ανακαλύψεις και με πίστη στο αύριο, στους ήχους της καρδιάς, της μουσικής, της γνώσης…

Εκείνη την μεγάλη πανδημία των σκοτεινών χρόνων του Μεσαίωνα την έλεγαν πανούκλα αλλά στη γλώσσα των γάτων ήταν η μάγισσα Μαγκούφω με το φαρμακερό δρεπάνι…

«…το φόβητρο της πανούκλας είχε κλείσει πολλούς ανθρώπους για καιρό στο σπίτι. Και ότι αυτοί οι άνθρωποι για πρώτη φορά στη ζωή τους ξαπόστασαν, διάβασαν, έγραψαν, έκαναν νέα όνειρα, έπαιξαν με τα παιδιά τους, σκέφτηκαν διαφορετικά, προσευχήθηκαν, έκλαψαν τους νεκρούς τους, αναλογίστηκαν τα λάθη τους, μετάνιωσαν για τα κρίματά τους και όλα τα δεινά που είχαν προκαλέσει στις  γάτες…»

Κι ύστερα ήρθε η κάθαρση και «μαζί με τους ανθρώπους και τα ζωντανά, σιγά σιγά βρήκε και η φύση τη χαμένη της ισορροπία.»

Η Γεωργία Γαλανοπούλου είναι μαέστρος στη γραφή κείμενων και ειδικά παραμυθιών. Λόγος που ρέει αβίαστα και φαντασία γεμάτη εικόνες και συναισθήματα για τον αναγνώστη. Μια ιστορία που πλέκει μοναδικά την μυθοπλασία με την αλήθεια και το αποτέλεσμα βγαίνει αβίαστο και σχεδόν μαγικό.  Το ζεις όλο το παραμύθι. Τρυπώνεις παντού με τις γάτες , κυνηγάς κι εσύ τα ποντίκια. Νιώθεις τον τρόμο, τη φρίκη, την αγανάκτηση  και …τη βροχή. Βροχή πραγματική μα και βροχή δακρύων.

Μια ιστορία για γάτες και ανθρώπους. Η αφήγηση του γάτου Ρωμαίου, όπως την φαντάστηκε η Γεωργία πραγματικά καθηλωτική. Η αγάπη προς την οικογένεια, το νοιάξιμο και τα μαθήματα ζωής κυριαρχούν σε όλη την ιστορία. Με πολλές στιγμές ανάτασης της ψυχής αλλά και «φόβου» για τις λαθεμένες αντιλήψεις και λάθος πορείες.

Η αρρώστια της πανούκλας ήταν μια πανδημία που ξεκλήρισε ολόκληρες γενιές και έφερε τα πάνω κάτω στην ανακατανομή των πληθυσμών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Γεωργία μας μεταφέρει τις αντιλήψεις και το κλίμα της εποχής με τον δικό της μαγικό και παραμυθένιο τρόπο και αφήγηση. Κι εμείς «διαβάζουμε» μια σχετική αλληγορία με το σήμερα.

Ζούμε κι εμείς μια πρωτόγνωρη κατάσταση , μια πανδημία που έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή όλων μας και που ακόμα δεν φαίνεται πότε θα σταματήσει ολοκληρωτικά… Ένας αόρατος εχθρός που θα μπορούσε να μοιάζει ακόμα και στη Μάγισσα Μαγκούφω, μας έχει κλείσει στα σπίτια, μας έχει κάνει να αναλογιστούμε όλα όσα έχουμε ζήσει, να αναθεωρήσουμε και να ονειρευτούμε ακόμα πιο πολύ για τα μελλούμενα….

Σχέσεις αγάπης και μίσους. Οικογενειακές υποθέσεις και δεσίματα. Αγάπη για τα ζώα και ιδιαίτερα τις γάτες και ιδιαίτερη αναφορά στην ισορροπία της φύσης ως προς  τις συμπεριφορές του ανθρώπου και το σεβασμό τους σε κάθε ζωντανό οργανισμό.

Τον λάτρεψα τον Ρωμαίο… Είδα με άλλο μάτι πια τα γατιά στο απέναντι σπίτι της γειτονιάς μου. Ένιωσα πως η βροχή κρύβει ακόμα πιο πολλά μυστικά , ανομολόγητα. Ξαναμπήκα στα κιτάπια της Ιστορίας ακόμα και σε εκείνα που μιλούσαν για το ανελέητο κυνήγι των Μαγισσών του Μεσαίωνα και των φοβερών χρόνων της πανούκλας…

Μα πιο πολύ απ’ όλα απόλαυσα το ταξίδι και την απόλαυση ενός καλογραμμένου κειμένου που σε μεταφέρει σε κόσμους παραμυθένιους.

Στο βιβλίο υπάρχουν και οι ασπρόμαυρες αλλά έντονες και πραγματικά καθοριστικές για όλη εκείνη την εποχή εικόνες της Κατερίνας Χαδουλού. Άλλη μια συνεργασία δυο σπουδαίων ανθρώπων (συγγραφέα και εικονογράφου) που φέρνει ένα άρτιο αποτέλεσμα.

Να το ψάξετε τούτο το πολύτιμο μικρό βιβλιαράκι…

Να συμπαθήσετε τις γάτες ακόμα πιο πολύ …

Να αφεθείτε στον κόσμο του παραμυθιού και της Ιστορίας…

Να μάθετε να «ακούτε» αλλιώς τη βροχή…

*Όταν οι γάτες ακούν τη βροχή, Γεωργία Γαλανοπούλου, εικ: Κατερίνα Χαδουλού, εκδ. Πατάκη

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα: https://www.patakis.gr/product/645552/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/Otan-oi-gates-akoun-th-vroxh/

Για παιδιά και μεγάλους….