Tα συναισθήματα ακουμπούν τα παραμύθια …

«Τα Παραμύθια του Σαββάτου» …γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Πόσο μεγάλος είναι  ο σάκος της λύπης; Πόσα μικρά μπουκαλάκια αμοίραστες σκέψεις χωρά; Πόσο σπουδαίο είναι να θυμάσαι, να μην ξεχνάς αυτό που χάνεται… Λύπη και χαρά, ζωή και θάνατος, μοναξιά και παρέα. Αλήθειες της ζωής και παραμύθια  γεμάτα νοσταλγία, αγάπη και …καλοκαίρια ζουμερά σαν τα κατακόκκινα καρπούζια των παιδικών μας χρόνων!

Η μεγάλη Λύπη της χαράς, Αν Φρανσουάζ Τερενέ, εικ :Ελεν Λεσκό, εκδ. Ερευνητές 

Η Χαρά κι ο Χάρης. Φίλοι από πολύ μικρά παιδιά. Η Χαρά έχει μια μεγάλη Λύπη. Ο Χάρης θέλει να την βοηθήσει και να την μοιραστεί μαζί της. Η Χαρά διστάζει γιατί φοβάται να δει στενοχωρημένο το φίλο της. Όμως τα βάρη σαν μοιράζονται γίνονται πιο ελαφριά κι οι στεναχώριες σχεδόν περνούν. Τα αστέρια λάμπουν ξανά στον Ουρανό και τα λουλούδια ανθίζουν …

Μια τρυφερή ιστορία για πολύ μικρά παιδιά. Μια ιστορία που αναδεικνύει το πόσο σπουδαίο είναι  να έχει κάποιος φίλους στη ζωή του. Πόσο σημαντικό είναι το  μοίρασμα στις σκέψεις, στις χαρές, στις στεναχώριες. Η Χαρά και η Λύπη πάντα ταξιδεύουν παρέα, όμως χωρίζουν σαν τις μοιραστείς με κάποιον  άλλον. Θεριεύουν όχι πάντα προς το κακό αφού ακόμα κι εκείνο το τεράστιο  σακούλι της Λύπης  ξεφουσκώνει και χάνεται.

Για το μοίρασμα, τα αισθήματα, τους φίλους που΄ναι πολύτιμοι και φαίνονται στα δύσκολα…

Από 3 χρονών…

Παραμύθια με καρπούζι, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ: Ντανιέλα Σταματιάδη, εκδ. Μεταίχμιο

Παιδικές αναμνήσεις, καλοκαίρια αξέχαστα, κόκκινα σαν καρπούζι, γαλάζια σαν τη θάλασσα, χρυσαφιά σαν τα παραμύθια της γιαγιάς. Της γιαγιάς που πάντα ήξερε να περιμένει, να δροσίζει, να χαρίζει αγάπη, χαμόγελα και κόσμους φανταστικούς. Όλα αυτά συνέβαιναν τα καλοκαίρια ίσαμε την αρχή της εφηβείας. Τότε που ο Λεωνίδας δεν ήταν  πια ένα αγόρι που προκαλούσε εκνευρισμό, αλλά ιδιαίτερος φίλος. Κι η γιαγιά πια σταμάτησε να λέει  παραμύθια γιατί η πολυθρόνα με τα ξεθωριασμένα λουλούδια έμεινε άδεια. ..Η γιαγιά έφυγε για να συναντήσει  τους κόσμους των παραμυθιών, όμως η εικόνα, η ψυχή , οι ιστορίες της συνεχίζονται για πάντα. Και το καρπούζι είναι  εκεί να θυμίζει τις μυρωδιές, τα αρώματα, τις γεύσεις μιας ολόκληρης εποχής.

Τρυφερό, γλυκό, συγκινητικό και μάλλον βιωματικό το καινούργιο βιβλίο της Ιωάννας Μπαμπέτα. Η γιαγιά όλων μας είναι  από τα πιο αγαπητά πρόσωπα της οικογένειας. Άνθρωπος δεκτικός, μελιστάλακτος συνήθως, υπομονετικός και γνώστης της ψυχής των παιδιών όσο κανένας άλλος. Ένα βιβλίο που μετράει απώλειες. Νιότης, γηρατειών,   αγάπης και μοίρασμα αναμνήσεων και σπουδαίων σκέψεων. Τι συμβαίνει σαν χάνεται ένας δικός μας άνθρωπος. Μένει μέσα μας όσο  τον θυμόμαστε. Όσο φροντίζουμε εκείνα  που κι εκείνος αγαπούσε, όσο θυμόμαστε τις στιγμές, τις αγάπες , τις κινήσεις του. Ένα βιβλίο γεμάτο αναπόληση,  γεμάτο ζωή κι ας μιλά για την απώλεια. Ένα βιβλίο που μοιράζεται την αγάπη των παραμυθιών, τις αλήθειες,τους κόσμους και τη ζωντάνια τους. Ένα βιβλίο για τις γιαγιάδες τις μαγικές όλου του κόσμου. Ένα βιβλίο για τα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων, όλων μας, που πάντα θα μυρίζουν σαν μια φέτα από καρπούζι, γλυκό και κατακόκκινο.

Υπέροχη ζήση, υπέροχη και η ανάμνηση. Μαγική όπως πάντα η εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη. Κρατήστε  το αγκαλιά πάρτε και μια φέτα καρπούζι κι οι  γιαγιάδες θα φανούν μπροστά σας με όλους τους δράκους, τις γοργόνες, τους βασιλιάδες και τα αερικά της πρώτης νιότης όλων μας… Γιατί οι θύμησες πλουτίζουν τη ζωή μας και την κάνουν πιο καλή , πιο γλυκιά, πιο γεμάτη!

Μια ομάδα για τη Σόφη, Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, εικ: Μαρία  Μανουρά, εκδ. Ελληνοεκδοτική.

Πρώτη τάξη του Δημοτικού. Μια παρέα παιδιών, η Αλίκη κι η Σόφη , φίλες κολλητές, από το νηπιαγωγείο. Μόνο που όλα σχεδόν τα έκανε η Σόφη σε τούτη τη σχέση, η Αλίκη απλά συμφωνούσε και συμμετείχε μόνο αν η φίλη της έλεγε …ναι. Και αρχίσανε οι δύσκολες λέξεις και τα νοήματα. Μοιράζομαι είπε η δασκάλα σαν πρώτη έννοια... Κι ύστερα θέλησε να μάθει στα παιδιά τι σημαίνει  η Τάξη και τι η Ομάδα. Κι αρχίσανε τα πολύ δύσκολα. Σόφη, Μίλτος, Κωστής και Αλίκη η ομάδα των παιδιών που δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στους κανόνες. Και για όλα έφταιγε …η Σόφη. Όλα έπρεπε να γίνουν όπως εκείνη ήθελε κι αν κάτι άλλαζε τότε γκρίνια, σβήσιμο ή και μουτζούρωμα συνωστίζονταν . Κι οι φίλοι μια στιγμή πήγαν στην άκρη… Λέξεις σκληρές έκαναν  την εμφάνισή τους! Σταμάτα, Φτάνει πια… Κι ο θυμός ξεχείλισε και σκόρπισε … Και μια μέρα πάλι άλλαξαν όλα όταν η δασκάλα ζήτησε να ζωγραφίσουν τη λέξη :Παρέα…

Τζένη Κουτσοδημητροπούλου, η συγγραφέας. Μαρία Μανουρά η εικονογράφος. Ιστορία καθημερινής σχολικής ζωής.Γεμάτη εγωισμό, φιλία, θυμό, μετανιώματα κι αγάπη. Μια ιστορία που περιγράφει τις δυσκολίες των παιδιών να μεταβούν από το ισχυρό εγώ τους στο εμείς. Από την νηπιακή ηλικία στην παιδική και από τα ιδιόκτητα αποκλειστικά πράγματα, στο μοίρασμα. Ένα βιβλίο που γονείς και δάσκαλοι το καταλαβαίνουν απόλυτα. Γεμάτο έντονα συναισθήματα, γεμάτο αγωνίες, συμπεριφορές και παθήματα που ευτυχώς γίνονται μαθήματα! Φιλίες που δοκιμάζονται, συναισθήματα που φουντώνουν, εκρήγνυται, ξεχειλίζουν άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά.

Να το διαβάσετε, να καταλάβετε πως τα παιδιά θέλουν όρια, θέλουν να κάνουν λάθη γιατί αλλιώς δεν μαθαίνουν, δεν καταλαβαίνουν, δεν νοιώθουν τη δύναμη και τις αλήθειες τους…

Για παιδιά από 6 χρόνων…

*http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 19 Μαϊου 2018 :https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-19-5-2018