Τα Παραμύθια του Σαββάτου…

...γράφει η Ελένη Μπετεινάκη!

«Βρες τρόπο να αγαπάς και να αγαπιέσαι

- αυτό είναι προνόμιο των Θεών.»

Έγραψε κάποτε ο Γιάννης Ρίτσος, και το συνάντησα ξανά στην πρώτη σελίδα ενός  από τα σημερνά βιβλία. Έτσι είναι, γιατί ο χρόνος περνά γρήγορα, σαν τα παραμύθια. Καταστάσεις δύσκολες, εκείνες της απώλειας , της θύμησης, της νοσταλγίας αλλά και της αγάπης. Διαχείριση της ψυχής; Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Ο άνθρωπος πάντα βρίσκει τρόπους να απαλύνει τον πόνο του, να εκφραστεί και να μην ξεχάσει πότε άλλους ανθρώπους αγαπημένους, που θα υπάρχουν πάντα στη ζωή και στην καρδιά του. Τρυφερές ιστορίες για μικρούς και μεγάλους που αν και μιλούν για θάνατο είναι  γεμάτες με αισιοδοξία για τη ζωή που δεν σταματάει  ποτέ…

Το δικό τους ταξίδι, Αργυρώ Πιπίνη, εικ : Μαριλένα Μελισσηνού, εκδ. καλειδοσκόπιο

Τα χρόνια περνούν κι όλα αλλάζουν. Άνθρωποι καταστάσεις και πράγματα,. Ο Κοσμάς και η Λουκία αγαπούν πολύ τον παππού τους. Μαζί του ζουν το δικό τους παραμύθι μέχρι που κάτι αλλάζει στη συμπεριφορά του. Μεγαλώνει, γερνάει και… δεν φτάνει μόνο  αυτό. Χάνει την γιαγιά τους κι αυτό τον γεμίζει με περισσότερη θλίψη και …άνοια. Εκείνοι, θυμούνται πόσα όμορφα έχουν ζήσει μαζί του, στιγμές  και μνήμες ανεξίτηλες.  Κι όταν αυτός μεγαλώνει πολύ, « εισπράττουν» τη θλίψη, τη μοναξιά του και κάποιες φορές δεν μπορούν να την καταλάβουν.

Κι έρχεται κι εκείνη η στιγμή που ο παππούς  φεύγει από τη ζωή… Τότε όλα πάλι αλλάζουν ακόμη πιο πολύ χωρίς την φυσική του παρουσία. Βιώνουν την απώλεια αλλά και την αγάπη. Έχουν τις αναμνήσεις, τις ιστορίες και την ψυχή τους γεμάτη από αυτόν. Όπου και να  πάνε, όπου και να σταθούν υπάρχει κάτι που είναι…παππούς!

Μια ιστορία συγκινητική, γραμμένη με πολύ λυρισμό από την Αργυρώ Πιπίνη.! Ωστόσο αν και θίγει συναισθήματα απώλειας και μοναξιάς δεν προκαλεί λύπη. Είναι  μια ιστορία που «θυμίζει» δικά μας συναισθήματα, που μας  δημιουργεί ένα μειδίαμα στα χείλη για καταστάσεις που έχουμε ζήσει. Μια ιστορία για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου που απλά θυμίζει πως μόνο σαν παρουσία φεύγει κάποιος  σαν έρχεται ο θάνατος. Η αγάπη, η θύμηση, οι αναμνήσεις και όλα όσα μαζί έχετε  χτίσει στοπ παρελθόν, πάντα υπάρχουν μέσα στην ψυχή. Μια ιστορία κατάλληλη για όλους, για μικρά και μεγάλα παιδιά. Με πολύ ιδιαίτερο τρόπο η Αργυρώ Πιπίνη ακουμπά ένα θέμα που αν και λυπηρό, είναι διαχειρήσιμο και  χωρίς εντόνους μελοδραματισμούς

Το βιβλίο έχει εικονογραφηθεί από την Μαριλένα Μελισσηνού. Μια εικονογράφηση τόσο απλή και συγχρόνως τόσο πρωτότυπη και σπουδαία που επίσης δημιουργεί το κλίμα της νοσταλγίας , της θύμησης και της …αγάπης.

Η προσεγμένη έκδοση  και η άψογη συνεργασία της συγγραφέως με την  εικονογράφο έχουν  φέρει ένα  άρτιο αποτέλεσμα. Ένα βιβλίο για την απώλεια και όχι μόνο. Αξίζει να διαβαστεί ακόμα και από αυτούς που δεν έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις !

Ένα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα, χρώμα, απλότητα και νοσταλγία!

«…Ο παππούς αγαπούσε το χιόνι. Θα τον βλέπω ξανά κάθε φορά που θα ρίχνουμε χιόνι στα κλαδιά του χριστουγεννιάτικου δέντρου…».

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ THE WHITE RAVENS 2015

ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ 2015 ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΒΡΑΧΕΙΑ ΛΙΣΤΑ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 2015

Για παιδιά από 6 ετών

Το τριαντάφυλλο της αγάπης, Λίτσα Ψαραύτη, εικ: Αιμιλία Κονταίου, εκδ. Ψυχογιός

Η Μαρκέλλα είναι ένα κοριτσάκι στην ηλικία των παιδιών που θα πάνε στο νηπιαγωγείο. Εχει μάθει τους αριθμούς μέχρι  το δέκα , όμως βιάζεται να μάθει   ίσαμε  το τριάντα για αν μετράει τα πέταλα του τριαντάφυλλου που είναι το αγαπημένο λουλούδι της γιαγιάς της. Της γιαγιάς που υπεραγαπά και που ξέρει να φροντίζει μοναδικά τα λουλούδια της και ιδιαίτερα τα τριαντάφυλλα στον κήπο της.

Σύντομα η μικρή Μαρκέλλα  θα βιώσει την απώλεια με το χαμό της αγαπημένης της γιαγιάς. Το μπουμπούκι που της είχε χαρίσει κι εκείνη πλέον φρόντιζε εδώ και πολύ καιρό, ένα πρωινό έχασε τα πέταλα του. Για το κοριτσάκι ήταν ένα σημάδι, πως η γιαγιά της δεν ήταν πια στη ζωή. Μαζεύοντας ατ πέταλα που σκόρπισε ο άνεμος από το ανοιχτό παράθυρο του σπιτιού της στο δρόμο  για το νηπιαγωγείο, κατάλαβε πως δεν θα ξεχνούσε ποτέ την αγαπημένη της γιαγιά…

Μια ιστορία που μιλάει για την απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων, για την οποία η Λίτσα Ψαραύτη έχει τιμηθεί με το Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών. Ένα θέμα που δύσκολα κατανοούν τα μικρά παιδιά  αλλά που κάποιες φορές έρχονται αντιμέτωπα γιατί το βιώνουν. Μέσα από τον κύκλο της ζωής ενός  λουλουδιού ή και ζώου ακόμα μπορούν να καταλάβουν ευκολότερα πως η ζωή και συνεχίζεται και πως κανένας δεν χάνεται οριστικά να  υπάρχει πάντα στη σκέψη και την καρδιά μας.

Το βιβλίο έχει εικονογραφήσει η Αιμιλία Κονταίου. Χρώματα και φιγούρες έντονες, που κάθε άλλο παρά θλίψη εκπνέουν σε μια τόσο ιδιαίτερη και τρυφερή ιστορία. Πολύ ζωντανές εικόνες, εντυπωσιακά όμορφες που σε παρασύρον σε ένα  ταξίδι …στον κύκλο της ζωής μέσα από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο… αυτό το τριαντάφυλλο της αγάπης!

Για παιδιά από 5 ετών

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός 

Δημοσιεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2015 στο cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture
και στο 6ο τέυχος του ηλεκτρονικού περιοδικού fractal :http://fractalart.gr/eleni-beteinaki-2/