Γράφει η Ελευθερία Καλούδη
Δύσκολο πολύ να γράψεις για τον εαυτό σου ή για έναν πολύ
δικό σου άνθρωπο. Θα γράψω λοιπόν γιατί πιστεύω πως τα παιδιά αγαπούν τόσο πολύ
τα βιβλία της Ελένης που είναι πάντα στην κορυφή της ζήτησης στο Βιβλιοδρόμιο.
Ο πιο βασικός λόγος νομίζω πως είναι γιατί πλάθει παραμύθια
με την παλιά, παραδοσιακή συνταγή της γιαγιάς. Ιστορίες με μαγεία, με πλοκή,
αρχή μέση και τέλος που μπορούν να διαβαστούν σιωπηλά από έναν μικρό αναγνώστη
χωρίς τη διαμεσολάβηση ενός ενήλικα. Δε γράφονται πια παραμύθια στις μέρες μας
κι εκείνα τα παλιά που μεγάλωσαν πολλούς από εμάς έχουν πέσει σε δυσμένεια
γιατί δεν θεωρούνται πολιτικά ορθά.
Ο δεύτερος είναι γιατί η ίδια είναι γεμάτη ιστορίες από έναν
τόπο και μια εποχή που δεν υπάρχει πια. Με ένα μυστικό νεύμα μπορεί να καλέσει
νεράιδες και ξωτικά, καλικάντζαρους και σκιάχτρα να τη συντροφέψουν, ακριβώς
όπως το έκαναν οι παλιοί παραμυθάδες γύρω από τη φωτιά. Όποιος την έχει δει να
αφηγείται σε παιδιά μπορεί να το καταλάβει. Άλλωστε συχνά την αναφέρω ως
παράδειγμα για τη δύναμη της αφήγησης καθώς δεν υπάρχει παιδί που να μην
υποκύψει στη γοητεία της ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.
Την ιστορία της Μυρσίνης μου τη διάβασε από το τηλέφωνο μια
από εκείνες
τις δύσκολες μέρες της
καραντίνας. Ακούγοντας τη έφτιαχνα τις δικές μου εικόνες πριν από τη μαγική
εικονογράφηση της Αιμιλίας Κονταίου. Εντελώς τυχαία βρέθηκα λίγες μέρες μετά
στη λίμνη του Ζαρού για πρώτη φορά. Ανάσα βαθιά την εποχή που οι ανάσες μας
ήταν κοφτές και ρηχές από τον φόβο. Ένα τοπίο βγαλμένο από παραμύθι. Ήμουν
σίγουρη πως αυτή ήταν η λίμνη που η Μυρσίνη γνώρισε τον κύκνο της.
Κι όταν ένα φτερό, κι ας μην ήταν λευκό, προσγειώθηκε στα χέρια μου, το κράτησα να το
κάνω δώρο στην Ελένη, έτσι για το καλό ταξίδι στην καινούρια της ιστορία.
Κι αν κάπου εκεί είμαι κι εγώ, ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Πάντα ονειρευόμουν να τρυπώσω σε ένα παραμύθι…😉
Με ένα λευκό φτερό, της Ελένη Μπετεινάκη και της Αιμιλίας Κονταίου από την
Ελληνοεκδοτική.
https://ellinoekdotiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου