Τα καλοκαιρινά …Μέρος 1ο ( εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ)

Zητούνται αναγνώστες στις ιστορίες και τα παραμύθια…

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Τα καλοκαιρινά …Μέρος 1ο

Καλοκαίρι στην πιο δυνατή του στιγμή. Μέρες διακοπών για αρκετούς, ώρες ξεκούρασης και διαβάσματος. Ώρες ανάγνωσης καλών παιδικών, εφηβικών και άλλων βιβλίων. Ώρες γεμάτες περισυλλογή, χαλαρές σκέψεις κι αναζητήσεις . Κι αν, αν στα πόδια σου βρεθούν εκείνα τα παπούτσια της χαράς με τα φτερά τους θα σε ταξιδέψουν στ’ όνειρο, στις πιο κρυφές σκέψεις κι επιθυμίες. Αν πάλι ο καιρός που περνά έχει δυσκολίες ή ευκολίες από σένα εξαρτάται πως θα τον διαθέσεις. Από τις δικές σου αντοχές και ανάγκες, από τον τρόπο που έχεις μάθει να ζεις, να επιβιώνεις να αγωνίζεσαι. Παραμύθια κι ιστορίες μαγικές…για παιδιά και για μεγάλους που πιστεύουν στη δύναμη της φιλίας, της αγάπης, του δίκαιου και της φύσης. Ιστορίες για εκείνα τα χρόνια τα παλιά μα και τα σύγχρονα, που μαγεύουν με τις λέξεις και τα νοήματά τους, που μιλούν για σεβασμό στον εαυτό μας και στους άλλους. Που ακουμπούν το θέμα της διαφορετικότητας, που όσα αγκάθια κι αν κρύβει υπάρχει πάντα τρόπος να ξεχωρίσει το καλό, να φύγει να πετάξει. Να νοιώσει την ομορφιά της  μελωδίας ,της ευτυχίας στο πέταγμα ενός πουλιού ή μιας μικρής …Φανής!

Τι είναι το βιβλίο; Ένα διαρκές ταξίδι, ένα εισιτήριο στον απέραντο κόσμο, στη γνώση, στην φαντασία, στο όνειρο, στην επιστήμη, στην αλήθεια , στην ομορφιά. Τι είναι τα παραμύθια; Όλα τα παραμύθια είναι πασπαλισμένα με μαγεία, λέξεις απλές, σοφία και γνώση… Κι είναι  ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου το βιβλίο, την κάθε στιγμή , την κάθε ώρα , ένας φίλος που δεν θα τον πληγώσει ποτέ…

Αφιερωμένες οι σημερινές ιστορίες στα βιβλία, μικρά και μεγάλα, αστεία και σοβαρά! Αφιερωμένες  στους ανθρώπους που μας ανοίγουν πόρτες στο μυαλό, που βοηθούν την φαντασία μας να πάει παραπέρα, τη γνώση να απλωθεί και την αλήθεια να μην σταματήσει ποτέ να γράφεται, με όποιον τρόπο, όπου…

Καλό και δροσερό καλοκαίρι με βουτιές σε κόσμους που πάντα ονειρευόμαστε, σε πολιτείες φανταστικές που δείχνου ντο δρόμο κάποιες φορές στην ίδια τη ζωή, για να είναι υποφερτή και αισιόδοξη!

Παπούτσια με φτερά, Μαρία Παπαγιάννη, εκδ. Πατάκης

«-Καμιά φορά οι λέξεις αλλάζουν σημασία.

-Πως αλλάζουν οι λέξεις;

-‘Όπως και οι άνθρωποι

-Οι άνθρωποι μεγαλώνουν

-Ακριβώς έτσι κι οι λέξεις. Μεγαλώνουν κι αλλάζουν. Το  ΄πιασες;»

Ένα βιβλίο γεμάτο …λέξεις. Γεμάτο φαντασία, συναίσθημα, ποίηση. Δυο κόσμοι που συναντιούνται, συγκρούονται και συνυπάρχουν. Η Ρόζα είναι  μια μικρή σύγχρονη Αλίκη σε μια χώρα των Θαυμάτων αλλιώτικη. Μια χώρα που χωράει να μπεις μέσα από ένα σπιρτόκουτο, χωρίς να χρειαστεί να γίνεις …μικρή, θα μεγαλώσει λίγο εκείνο! Μια χώρα που κρύβει μυστικά και που εκεί « μπαίνει » κι η Ρόζα σαν θέλει να αποφύγει το σήμερα, την θλίψη, τον φόβο,  την πραγματικότητα. Ένας κόσμος διαφορετικός που συμβαίνουν όλα τα παράλογα, τα παράξενα , τα λησμονημένα, τα …παραμύθια, οι περιπέτειες με πειρατές, οι ήρωες που θα θέλαμε να υπάρχουν, οι γλώσσες  και οι λέξεις. Οι γλώσσες που χάνονται και οι σκέψεις που πονούν.

Μια ιστορία λοιπόν για τη μικρή Ρόζα που ζει μόνο με τον μπαμπά της ,τον Άρη. Γεννήθηκε με ένα πρόβλημα στο πόδι της όμως ο αγαπημένος της μπαμπάς δεν την αφήνει να το σκέφτεται… πολύ. Και της χαρίζει ένα ημερολόγιο «…Για να γράφεις, πριγκίπισσα, ό,τι θέλεις. Να γράφεις και ό,τι φοβάσαι. Κι ύστερα, δεν θα φοβάσαι. Θα σε προσέχουν οι λέξεις….».

Λέξεις λοιπόν, λέξεις πολύ δυνατές, φράσεις που μένουν και εικόνες από μια φαντασία αχαλίνωτη. Λέξεις που μπαίνουν μέσα στα όνειρα και δημιουργούν εικόνες που όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε, να ονειρευτούμε, ειδικά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, όταν δεν ξέρουμε τις λύσεις στα μικρά ή μεγάλα προβλήματα της ζωής. Γιατί αλίμονο σε όποιον «…νομίζει πως έχει απαντήσεις για όλα, είναι χαζός…». Κι λίγο πιο κάτω θα συμπληρώσει η Μαρία Παπαγιάννη με το μοναδικό της λόγο και τρόπο για αυτούς που θέλουν να ζουν μόνο με όσα βλέπουν τα μάτια τους: «…Λυπήσου τους, …που δεν ονειρεύονται...».

Κι η ιστορία συνεχίζεται ανάμεσα σε δυο κόσμους, των ματιών και της ψυχής. Της πραγματικότητας,  μιας καινούργιας γειτονιάς με το Βασίλειο των Γάτων με τα ποιητικά τους ονόματα, της Οδού Μοιρών, ανθρώπους και νέους φίλους από διάφορες χώρες και καταβολές. Ένα «πάτσγουορκ» συναισθημάτων, καταστάσεων και συμβάντων που κλείνουν μέσα τους τη λαχτάρα της αποδοχής, το φόβο των μεγάλων γεγονότων, τη δίψα για νέες περιπέτειες. Η Ρόζα νοιώθει και είναι διαφορετική για αυτό και με τον γάτο της τον Γκαμπίτο θα βρεθούν στην Πολιτεία του Βυθού για νέες περιπλανήσεις, όνειρα, αποκαλύψεις, φόβους, χαμένα όνειρα κι ελπίδα. Θα ζήσουν ένα πόλεμο διαφορετικό με τους Γλωσσοκτόνους ,θα πολεμήσουν κι αυτοί για σώσουν τις λέξεις, τις γλώσσες που χάνονται, τις παραδόσεις των τόπων και τα παραμύθια. Θα βάλουν φτερά στα παπούτσια τους κι έτσι θα  γνωρίσουν την ιστορία του Χαλίλ και την κατάρα που τη συνόδευε. Μια ιστορία που θυμίζει εκείνο το ταξίδι που σημασία έχει η διάρκεια, τι συναντάς , ποιους συναντάς κι όχι ο προορισμός, το τέλος. Και μην ξεχνάμε, σε εκείνη την πολιτεία του Βυθού, που όλα ζουν σε ένα πραγματικό όνειρο πως οι καρποί, κι οι λέξεις… κρέμονται στα δέντρα!

 «…Υπάρχει μια λίμνη στην Πολιτεία του Βυθού που μέσα της κοιμούνται όλα όσα δεν θέλουμε να ξεχάσουμε».

Τι να πρωτογράψει κάποιος για το νέο βιβλίο της Μαρίας Παπαγιάννη. Χείμαρρος οι λέξεις, οι εικόνες, τα συναισθήματα. Κάθε σελίδα και  ένα ταξίδι στο όνειρο, στη σκέψη. Ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής, στα αμίλητα, στα φοβερά που είναι εκεί κρυμμένα και φοβόμαστε να τα βγάλουμε στην επιφάνεια, μην και πληγώσουν, μην και πληγωθούν. Ένα βιβλίο για το όνειρο, για τις μύχιες σκέψεις, τις απορίες , τους φόβους, για τους ανθρώπους που δεν σταματούν να ονειρεύονται. Για τους κόσμους που όλοι μας λίγο πολύ κουβαλάμε μέσα μας.  Ένα βιβλίο γεμάτο ανθρώπους και ιστορίες που μπλέκονται στο μωσαϊκό των πολιτισμών, των διαφορετικών κουλτούρων που όμως είναι πια δίπλα μας, ανάμεσα μας κι όχι κάπου στην Ανατολή, απόμακροι. Είναι φίλοι των παιδιών, δικοί  μας, που μάχονται  κι ίδιοι να μην ξεχάσουν. Ένα βιβλίο ποίημα για την πιο μεγάλη αλήθεια. Εκείνη της αναζήτησης  της ψυχής, του ονείρου μας, της αγάπης προς τους ανθρώπους, τις ιδέες, τις μνήμες και τις παραδόσεις. Ένα βιβλίο για να μην ξεχνάμε τι κουβαλάμε, τι χρέος έχουμε απέναντι σ την ιστορία, στην ποίηση, στον πολιτισμό μα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ήρωες του άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας που ζουν τα δικά τους δράματα, τις δικές τους ιστορίες που κάποιες  φορές μπλέκονται ηθελημένα και μη με  τις δικές μας. Μα πάνω απ΄ όλα ένα βιβλίο ψυχής που όπως μοναδικά γράφει η Μαρία με κανονικούς ανθρώπους που επιμένουν να ονειρεύονται. Ένα υπέροχο ανάγνωσμα που χαρίζει χαμογέλα ικανοποίησης  και ξαφνιάσματα της ψυχής που όλοι κάπου, κάποτε, κάπως τα  έχουμε ζήσει. Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί γιατί τα όνειρα δεν είναι σωστό να τα κόβεις στη μέση, πρέπει να τελειώνουν και να αφήνουν εκείνη τη γλύκα που φαίνεται στο βλέμμα το πρωί και στην ψυχή ολόκληρη τη μέρα.

Κι αν το κοιτάξεις μόνο από το εξώφυλλο που έφτιαξε μαγικά η Φωτεινή Τέκκου,  θα αρχίσεις να ονειρεύεσαι…

Άλλωστε «… όνειρο σημαίνει να  μην υπάρχουν σύνορα»!

Δροσερό ανάγνωσμα, γεμάτο δράση, περιπέτεια, ζωή κι ομορφιά. Προσεγμένη γραφή, πολλά συναισθήματα, μυρωδιές κι εικόνες του κόσμου πραγματικού και φανταστικού. Να το αναζητήσετε και να το απολαύσετε.

Για μεγαλύτερα παιδιά και για μεγάλους που θέλουν να παραμείνουν παιδιά!

Να με αντέχεις,Αλεξάνδρα Μήτσιαλη, εκδ. Παπαδόπουλος

Mε τράβηξε ο τίτλος, μια φράση που κι εγώ την έχω σκεφτεί πολλές φορές για το πώς να νοιώθουν οι άλλοι, πως νιώθω εγώ…

Ύστερα είδα το όνομα της συγγραφέα. Εγγύηση σκέφτηκα, σίγουρα θα με ταξιδέψει. Και το΄κανε, με ταξίδεψε στα πιο βαθιά μονοπάτια της δικής μου ψυχής, στις πιο βαθιές σκέψεις, απορίες, αναπάντητες ερωτήσεις, συμπεριφορές, χαμένες και κερδισμένες στιγμές, στο χθες και στο σήμερα. Στις αναμνήσεις, στις ανασφάλειες, στο έρωτα όπως βιώνεται στην  εφηβεία, στην ώριμη ηλικία, στις κολλημένες ιδέες, στις δύσκολες αλλαγές, στις παρορμήσεις της στιγμής που στιγματίζουν μια ολόκληρη στιγμή.  Στις κουβέντες που δεν παίρνονται   πίσω, στα ίδια πράγματα που βλέπεις  ή ζεις με τον άλλο αλλά είναι τόσο διαφορετικά. Άλλη οπτική γωνία, άλλη ηλικία, άλλη διάσταση, άλλα τα θέλω κι άλλα τα …μπορώ!

Να με αντέχεις… Ένα μυθιστόρημα για όλους, εφήβους, μεγάλους, ώριμους και μη, ανθρώπους. Μια γραφή που σε καθηλώνει με τη ροή του λόγου, τη σκέψη και το ξεσήκωμα των συναισθημάτων. Η ισορροπία μπορεί να φαίνεται απλή, συνηθισμένη όμως είναι τόσο  εύθραυστη . Μια γυναίκα μεσήλικας , χωρισμένη  σχεδόν,με μια κόρη στην εφηβεία. Το πρόβλημα « μυρίζει» από την πρώτη στιγμή, το άρωμα του όμως στο τέλος είναι φτιαγμένο από  τριαντάφυλλο και κανέλα της αγάπης, της ανάμνησης, της προσμονής.

Η Μαργαρίτα είναι ένα κορίτσι του σήμερα που βιώνει το χωρισμένο οικογενειακό περιβάλλον και τον έρωτα που της έχει κτυπήσει την πόρτα αλλά οι καταβολές, οι νουθεσίες χρόνων την συγκρατούν όσο γίνεται . Σκέψεις και συναισθήματα έντονα, επικριτικά και γεμάτα με την ορμή της νιότης, της παρόρμησης , της δίψας για κάθε τι καινούργιο που έρχεται κι ίσως κάποιες φορές να  συνοδεύεται από σκιές της ζωής των άλλων. Λόγος  ασταμάτητος, συγκρούσεις και επαναστάσεις γεμάτος στη ροή του και εικόνες γνωστές σε πολλούς.

Μια μάνα που ζει στη σκιά ενός  τελειωμένου γάμου, κολλημένη σε λάθος καταστάσεις κι αδιαφορώντας για την προσωπική της ευτυχία. Άλλοθι; Φόβος; Τύψεις ; Μια κόρη που μόλις έχει γευτεί τα πρώτα σκιρτήματα τους έρωτα, της ψυχής… Μια ιστορία που επιφυλάσσει μια μεγάλη ανατροπή στο τέλος, που δεν περιμένεις πως έτσι μπορεί αν έχουν συμβεί τα πράγματα. Κρυμμένα μυστικά που σαν αποκαλυφθούν, καθηλώνουν, αλλάζουν τις θέσεις, τις απόψεις, τα συναισθήματα που σου δημιουργούν οι χαρακτήρες.

Συγκρούσεις, επαφές, λόγια και σκέψεις. Δυνατές συγκινήσεις και συναισθήματα και  στις δύο γυναίκες, έντονες αναζητήσεις και πάθη που φυλάγονται καλά. Κουβέντες που δεν ειπώθηκαν, καταστάσεις που δεν συζητήθηκαν. Καθημερινές ζωές ανθρώπων της διπλανής πόρτας ή και της δικής μας αν ψάξουμε βαθύτερα μέσα μας.

« Πόσο αντιπαθώ όλα τα έκτακτα. Τα έκτακτά της κουζίνας και της τύχης. Σου βγάζουν δουλειές και σε αναγκάζουν να συμμαζεύεις εκεί που κρατούσες τα πράγματα σε μια σχετική τάξη… »

Πολύ δυνατό βιβλίο Αλεξάνδρα Μητσιάλη. Σύγχρονο μυθιστόρημα που ακουμπά πολλά από τα σημερινά προβλήματα. Συγκρούσεις, ανατροπές, αβεβαιότητα για το μέλλον. Συναισθήματα προδομένα, όμορφες στιγμές νεανικού έρωτα και χώρος. Χώρος που αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει για να ακούσει, να ανεχτεί, να αντέξει  τον άλλο. Όποιος κι αν είναι, γονιός ή παιδί, θύμα ή θύτης, φίλος ή απλά γνωστός. Δυνατή γραφή που δεν κουράζει, που δεν διδάσκει τα καλώς ή κακώς κείμενα στις σχέσεις γονιών και εφήβων. Απλά περιγράφει τα συναισθήματα και των δύο πλευρών παράλληλα, για τα ίδια γεγονότα. Τα γιατί, τα θέλω, τα πρέπει με τρόπο χιουμοριστικό κάποιες φορές, χειμαρρώδη κάποιες άλλες. Μυθιστόρημα βγαλμένο από τη ζωή, τις δύσκολες ισορροπίες των σχέσεων , την καθημερινότητα που συχνά κουράζει αλλά και εκπλήσσει …φτάνει μόνο μια στιγμή, εκεί που δεν το περιμένεις. Συνύπαρξη  και αντοχή. Σπουδαία χαρίσματα που θέλουν τρόπο, κόπο και διάθεση ειδικά σε σχέσεις που όσο και αν ματώνουν δεν τελειώνουν ποτέ.

Να το διαβάσετε, για τις κόρες, για τον εαυτό σας για τη δυνατή γραφή που σε απορροφά και δεν σ αφήνει παρά μόνο σαν φτάσεις στην τελευταία σελίδα! 

Ο Βόρακας, ο Κόρακας και η Σονάτα της Φανής, Γεωργία Γαλανοπούλου, εικ: Βαγγέλης Παυλίδης, εκδ. Πατάκης 

Στη γκρίζα πολιτεία, λέει ένας θρύλος παλιός, γεννήθηκε η ιστορία της Φανής, και εκείνη    του  Κόρακα, του Βόρακα κι ενός στοιχειωμένου καραβιού. Τα δέντρα  έχουν όλα μαραθεί εκτός από ένα λυπημένο Ασπρόδεντρο. Κι η θάλασσα δεν έχει νερό. Εκεί ζει και μια παρέα παιδιών, που μια μέρα ένα από αυτά είχε  την τόλμη και το θάρρος να ξεκινήσει το «ταξίδι» για να μάθει τι συνέβη κάποτε στον τόπο του κι όλα είναι τόσο θλιμμένα και μουντά. Μαζί του πήρε μόνο ένα μισοφαγωμένο κουλούρι, για το δρόμο…

Σαν νύχτωσε συνάντησε τον Κόρακα που του ζήτησε να βάλει  «δωρδάνι», μέσα στο μαύρο του τηγάνι, για να του πει την ιστορία που θέλει. Τούτη η λέξη που ηχεί σαν μαγική, σημαίνει  δώρο. « Δώρο που… δίνεις για να πάρεις». Κι αφού έδωσε το κουλούρι του  το μικρό παιδί, η ιστορία ξεκίνησε … Κι ήταν πολύ…μαγική.

Μια άλλη πολύχρωμη κι όμορφη πολιτεία υπήρχε κάποτε εκεί, με δέντρα πολλά, νερά κι αηδόνια ώσπου η απληστία και η πλεονεξία γέμισαν την καρδιά του Βόρακα, ενός  από τους κατοίκους της. Ήθελε να αποκτήσει τα πάντα μόνο για τον εαυτό του. Άρχισε να φτιάχνει βάρκες και να τις πουλά, γέμισε την θάλασσα με καράβια, κόβοντας δέντρα από τα δάση με στόχο να αποκτήσει μια μεγάλη περιουσία. Δεν τον έφταναν όμως τούτες οι λίρες, ήθελε κι άλλα κι ακόμα πιο  πολλά, ήθελε τα πάντα δικά του. Κι έμεινε μόνο ένα δέντρο άκοπο, το Ασπρόδεντρο και μια μέρα από μέσα του  ακούστηκε εκείνη η «φωνή του δίκιου», η φωνή της Φανής. Ο Βόρακας δεν την άκουσε, δεν τη σεβάστηκε και την έδιωξε. Κι η απληστία του Βόρακα μεγάλωνε μαζί και τα σχέδιά του . Κι έφτιαξε εργοστάσια πολυεστέρων για πιο ανθεκτικά υλικά και άρχισαν να μολύνονται οι θάλασσες, η φύση και πάλι δεν άκουσε τη Φανή. Άρχισε να λέει ψέματα πολλά, άρχισε να μην τηρεί νόμους , να γίνεται τσιγκούνης και φιλοχρήματος. Η Φανή όσο και αν προσπαθούσε να τον κάνει να αλλάξει το μόνο που κατάφερε ήταν να την διώξει για τα καλά .Μόνο που εκείνη η μικρή νεράιδα του Δίκιου δεν έφυγε μόνη της αυτή τη φορά. Άφησε δώρο στο δέντρο της μια λέξη μαγική που όποιος έβρισκε ίσως ξανάφερνε πίσω τη χαρά σ΄ αυτήν την πόλη. Κι όλα «σηκώθηκαν », θάλασσες, βουνά και ηλιαχτίδες και χάθηκαν μαζί της …Κι έπεσε παντού η καταχνιά και η γκρίζα σκιά…

Την πιο κρίσιμη στιγμή που ο Βόρακας ετοιμάζεται για ένα ακόμη  « κακό» , όλοι οι φίλοι του μικρού αγοριού εμφανίζονται. Καταφέρνουν με μιας να αποκρυπτογραφήσουν την μαγική λέξη… τα μάγια λύνονται και  τότε όλα αλλάζουν. Μελωδίες, βροχή, θάλασσα και ήλιος κάνουν την εμφάνισή τους πάλι ακόμα κι η μικρή Φανή. Γιατί μόνο τα παιδιά μπορούν… μόνο τα παιδιά ξέρουν  τις μεγάλες αλήθειες τούτου του κόσμου. Αυτά κρατούν  τα ηνία, το μέλλον , τη μαγεία και τις… λέξεις!

Μια υπέροχη ιστορία της Γεωργίας Γαλανοπούλου. Ένα σύγχρονο -  παλιό παραμύθι γραμμένο σε ρίμες  με πολύ δυνατά νοήματα για όλους εκείνους τους άπληστους, μονόχνοτους και εγωιστές ανθρώπους του κόσμου ολάκερου. Ένα παραμύθι διδακτικό, μαγικό, με υπέροχες εικόνες και δυνατές συγκινήσεις. Το καλό μπλέκεται με το κακό, το δίκιο με το άδικο, η απληστία θριαμβεύει και η φύση εκδικείται.  Στοιχεία  του παραμυθιού πολύ έντονα, μαγικά και μη, παρμένα από τη σύγχρονη ζωή κι από τον κόσμο της φαντασίας που ταξιδεύουν και αφυπνίζουν συνειδήσεις μικρών και μεγάλων. Η εικονογράφηση του Βαγγέλη Παυλίδη , επιβλητική, χαρακτηριστική και πολύ « δυνατή».

Μια ιστορία να σκεφτείς, να απολαύσεις, να διηγηθείς και να τη νοιώσεις για την μοναδική της μαγεία.

Μια ιστορία για μικρούς και για μεγάλους…

Το κοντολαίμικο κοτσύφι, Λίλη Λαμπρέλλη, εικ: Βάσω Ψαράκη, εκδ. Πατάκης 

Σε ένα χωράφι που είναι γεμάτο τσουκνίδες τι μπορεί να « βασιλεύει » όλη μέρα; Γκρίνια, δυστυχία, κουτσομπολιό, ίντριγκες, καυγάδες, και άσχημα λόγια. Φασαρία και μηδαμινή ανοχή. Σ΄ αυτό λοιπόν το χωράφι βρέθηκε να « τοποθετηθεί » ένα αυγό. Άκουγε, πονούσε , ησυχία δεν έβρισκε. Μια μέρα που περνούσε από κοντά του η Καλή Μοίρα των Αυγών, της ζήτησε, τι άλλο, λίγη ησυχία να συγκεντρωθεί να ολοκληρώσει το σκοπό του. Κι έγινε ότι ευχήθηκε και τότε έσκασε το τσόφλι του κι ένα μικρό κοτσύφι έκανε την εμφάνιση του. Η ζήλια, η κακία και η ασχήμια θέριεψαν από την μεριά των τσουκνίδων. Έκαναν τα πάντα για να το μειώσουν. Λέξεις βαριές ξεστόμισαν, το είπαν : « κοντολαίμικο, κοντοπόδαρο, κακάσχημο, καχεκτικό ». Τούτο το κοτσύφι ήταν διαφορετικό από αυτές και συνήθως όπως συμβαίνει και στη ζωή, το διαφορετικό είναι και απωθητικό και ξένο.

Μια μικρή πασχαλίτσα θα του δώσει συμβουλές και δύναμη να φύγει, να πετάξει, να γνωρίσει όλο τον κόσμο. Κι ύστερα σαν φύγει από το « αγριεμένο » χωράφι και κινήσει  προς το βάλτο ένας κάστορας θα του  μιλήσει με λόγια τρυφερά. Και θα σταθεί φίλος πονετικός, θα του πει για  τις αλήθειες της ζωής και θα το παροτρύνει να κολυμπήσει ως το τέλος του βάλτου και να γνωρίσει πουλιά της γενιάς του. Και αυτά θα τον αγνοήσουν στην αρχή κι  ο κάστορας θα τον βοηθήσει ακόμα πιο πολύ, σαν φίλος πραγματικός και ο μικρός κότσυφας θα βρει τη δύναμη, θα πετάξει και θα ακολουθήσει τη ζωή και την πραγματική του πορεία.

Μια πολύ τρυφερή ιστορία με πάρα πολλά νοήματα και μηνύματα για τα μικρά παιδιά. Η μεγάλη  αγαπημένη παραμυθού Λίλη Λαμπρέλλη σε μια ακόμα δυνατή, μαγική, δική της στιγμή. Μια ιστορία για τη δύναμη της φιλίας, για την αγάπη, για την αυτοεκτίμηση και το σεβασμό στους άλλους και στον ίδιο μας τον εαυτό. Μια ιστορία για την διαφορετικότητα και πως συνήθως τη δέχονται οι άλλοι. Τρόπους συμπεριφοράς που αδικούν, παραδειγματίζουν και διδάσκουν. Με την εικονογράφηση της επίσης αγαπημένης και πολύ γνωστής Βάσως Ψαράκη , τούτο το παραμύθι μας μεταφέρει λίγο σε εκείνα τα χρόνια τα παλιά, με τις γιαγιάδες αφηγήτριες  και την δική μας φαντασία να πλάθει τέτοιας γραφής εικόνες. Υπέροχος συνδυασμός σε μια εξαιρετική δουλειά και συνεργασία!

Για παιδιά από 5 ετών…

…ή όπως γράφει χαρακτηριστικά η κ. Λίλη Λαμπρέλλη… για παιδιά και μεγάλους που θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους !

Αν θες να πας ταξίδι στο φεγγάρι, Αργυρώ  Πιπίνη, εικ: Εριφύλη Αράπογλου, εκδ. Καλειδοσκόπιο

Πόσα ταξίδια μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στη ζωή του; Με ποδήλατο, μηχανάκι, αυτοκίνητο, πλοίο, αεροπλάνο ή… διαστημόπλοιο; Πολλά θα μου πείτε, όμως ξέρω ένα τρόπο που μπορεί κανείς χρησιμοποιώντας τον να ταξιδεύει  κάθε μέρα, κάθε ώρα,  ίσως και κάθε στιγμή. Και τούτο δεν είναι  παιχνίδι του μυαλού, είναι μια πραγματικότητα. Αρκεί να κάνει μόνο ένα πράγμα. Να διαβάσει ένα βιβλίο. Να μπει στον κόσμο της φαντασίας, της ιστορίας της γνώσης, της επιστήμης, της …χαράς.

Τότε ναι, θα φτάσει μέσα σε πολύ λίγο χρόνο ίσαμε το φεγγάρι κι από κει σαν ανοίξουν όλες οι πόρτες του μυαλού,  όλα θα φαίνονται διαφορετικά, τα σημαντικά ίσως ασήμαντα, τα μεγάλα ίσως μικρά, τα προβλήματα ίσως να έχουν λύση.

Ένα βιβλίο, μια σταλιά τούτο το πόνημα της Αργυρώς Πιπίνη. Ένα βιβλίο, ποίημα, ύμνος στον …εαυτό του. Ένα βιβλίο που χωράει παντού, στην τσάντα, στην τσέπη, στην παλάμη μας κι έχει μέσα του όλο το θησαυρό του κόσμου. Το καταστάλαγμα, την αλήθεια για έναν από τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Ένα βιβλιαράκι θησαυρός, που συνοψίζει με τόσο απλό και λιτό τρόπο όλα όσα εμείς που αγαπάμε τα βιβλία θέλουμε να πούμε στους άλλους αλλά …δεν το κάναμε. Ένα βιβλίο χείμαρρος, μια ζεστή αγκαλιά λίγο πριν κοιμηθείς, μια βαθιά ανάσα την ώρα που νοιώθεις να χάνονται όλα όσα πίστευες για αυτό. Ένα βιβλίο προτροπή για μικρούς και μεγάλους…

Μόνο με ένα βιβλίο θα πάς παντού, λέει η Αργυρώ κι εμείς θα συμφωνήσουμε απόλυτα. Είναι το μοναδικό εισιτήριο στον κόσμο που πάντα θα μας εκπλήξει, είναι ο μόνος τρόπος να γαληνέψει πλήρως η ψυχή, να νοιώσεις πως ποτέ δεν θα είσαι μόνος.

Ένα βιβλιαράκι να το χαρίσεις στους αγαπημένους σου, να το διαβάσεις δυνατά να τ΄ακούσουν ΟΛΟΙ. Να καταλάβουν πως δεν χρειάζονται πάντα χρήματα ή άλλα ταξίδια για να μεγαλώσει …η καρδιά, για να χορτάσει η ψυχή, για να τραφεί το μυαλό.

Απλή, λιτή και καλοφτιαγμένη η έκδοση από το Καλειδοσκόπιο, απλή και λιτή κι η εικονογράφηση του από την Εριφύλη Αράπογλου. Άλλωστε ένα βιβλίο δεν έχει ανάγκη από περιττά στολίδια για να μιλήσει για τον εαυτό του, αρκεί να το ακουμπήσεις, να το μυρίσεις και …να ψάξεις να το βρεις, να σου ταιριάζει!

Αργυρώ ευχαριστούμε με την ψυχή μας για τούτο το ταξίδι που πραγματικά μας έφτασε ίσαμε το φεγγάρι κι ακόμα παραπέρα !

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 8 Αυγούστου 2016  :http://www.patris.gr/articles