Όταν κλαίω* …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

«Όταν κλαίω…

μια φουρτουνιασμένη θάλασσα πηδά απ΄την καρδιά μου και δύο αλμυρά ποτάμια κυλούν στα μάγουλά μου»

Είναι η πρώτη φράση στο βιβλίο της Λίνας Μουσιώνη. Είναι η πρώτη εικόνα που σε βάζει στην ψυχή, στο συναίσθημα, στη σκέψη.

Αρχίζεις να διαβάζεις προσεκτικά την κάθε λέξη που ΄ναι τόσο ταιριαστά βαλμένη στη θέση της κι έχεις ήδη την εικόνα στο μυαλό σου πριν τη δεις να ζωντανεύει από τα πινέλα  του Χρήστου Κούρτογλου.

Παρομοιώσεις, μεταφορές, θαυμαστικά και λέξεις πολλές γεμάτες με προσωπικές εμπειρίες.

Ένα βιβλίο γραμμένο από έναν άνθρωπο αλλά που αποτυπώνει το συναίσθημα όλων των ανθρώπων του πλανήτη.

Για την Λίνα Μουσιώνη «όταν  κλαίει» το πρόσωπό της μοιάζει με τσαλακωμένη ζωγραφιά. Στα αυτιά της κορνάρουν ίσαμε δέκα φορτηγά και στη μύτη της μπαινοβγαίνει ένας γυμνοσάλιαγκας…

Πως νιώθει;  Να θέλει μόνο να τρυπώσει σε μια ζεστή αγκαλιά. Να κρυφτεί σε μια σκοτεινή σπήλια. Να εξαφανιστεί…

Εσείς;

Όλοι κλαίμε για κάποιον λόγο στη ζωή μας. Ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας αν κάτι μας έχει στεναχωρήσει  ο καλύτερος τρόπος να γαληνέψουμε και να διώξουμε από μέσα μας τη λύπη είναι το κλάμα.

Μικρός ή μεγάλος ο λόγος,  ο πόνος, η χαρά είναι ατομικό βίωμα που τον εκφράζει ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Και τα ζώα κλαίνε μας λέει η Λίνα Μουσιώνη. Με το δικό τους τρόπο, επίσης, αλλά κλαίνε…

Κι ο Ουρανός κλαίει. Το λέμε συχνά στα μικρά παιδιά στο σχολείο. Ψιχάλα, μπόρα, καταιγίδα, χιόνι κι όλα γίνονται γκρίζα. Πάντα όμως ο καιρός αλλάζει και τότε ο ίδιος ουρανός γίνεται γαλάζιος εμφανίζεται το ουράνιο τόξο.

Φέρνει η χαρά δάκρυα στα μάτια; Κλαίω ποτέ από ευτυχία; Κι ο Θυμός πως βρίσκει δρόμο να βγει απ ΄την ψυχή; Πότε γινόμαστε ελαφριοί σαν φτερά. Πότε η γεύση μας εχει την γλύκα της καραμέλας χωρίς να έχει …τίποτα στο στόμα;

Πως κοιτάμε τα πράγματα, τη ζωή, τους ανθρώπους, τον εαυτό μας μετά από τα δάκρυα που λυτρώνουν;

Αλλά το πιο σπουδαίο μήνυμα τούτου του τόσο ποιητικού βιβλίου είναι αυτό: Δεν φοβόμαστε να κλάψουμε, ούτε να μας δουν οι άλλοι να κλαίμε.

Δεν πειράζει αν λυγίσει για λίγο ο εγωισμός, η «δύναμη», η εικόνα μας και δυο δάκρυα κυλήσουν στα μάγουλά μας.

Είναι ζωή, είναι δώρο, αυτό είναι δύναμη,  είναι ηρεμία ψυχής.

Ένα βιβλίο που ακουμπά ένα θέμα ταμπού περισσότερο για τα αγόρια και που με απλό λόγο και εικόνα καταρρίπτει χρόνιες παγιωμένες καταστάσεις.

Ένα βιβλίο για κάθε ηλικία που αποτελεί εργαλείο για γονείς, εκπαιδευτικούς και ψυχολόγους.

Ένα ποίημα – ύμνος στη ζωή, στο συναίσθημα, στο κλάμα που λυτρώνει, ανακουφίζει, λυπάται, αγαπά, χαίρεται και θυμώνει.

Με τον υπέροχο λόγο της Λίνας Μουσιώνη και την πολύχρωμη απλά αλλά σπουδαία εικονογράφηση του Χρήστου Κούρτογλου.

Να το αναζητήσετε στα βιβλιοπωλεία οπωσδήποτε!

Εδώ θα βρείτε προτάσεις  δημιουργικής ανάγνωσης: https://www.metaixmio.gr/el/products/otan-klaio?srsltid=AfmBOoopM2u_6fPjx269D4TknbGXwQqdRdCkkA_Qq8C69DCN6ViJwhli

Ο κύκλος της κατανόησης και το παιχνίδι των δακρύων, τα καλύτερα μου!

*Όταν κλαίω, Λίνα Μουσιώνη, εικ: Χρήστος Κούρτογλου, εκδ. Μεταίχμιο

 Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 1 Μαρίου 2025 : εδώ!