Ακούσατε…ακούσατε! Φεύγουν οι καλικάντζαροι…

Παραμονή των Φώτων απόψε. Άλλη μια νύχτα μαγική...

Αφιερωμένο στα παιδιά του 10^ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου που είναι οι αθόρυβοι ήρωες των ημερών… 

Και σε όλα τα παιδιά!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Νομίζω πως ακούω μικρά βήματα παντού... Κάποιοι βιάζονται, μπερδεύονται, κουτρουβαλούν και προσπαθούν να τελειώσουν με τις τελευταίες  τους σκανταλιές. Απόψε μόλις το ρολόι χτυπήσει δώδεκα ακριβώς όλα θα αλλάξουν. Οι καλικάντζαροι θα πρέπει να τρέξουν να προλάβουν το ένα και μοναδικό άνοιγμα της γης για μπορέσουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Για λίγες μόνο ώρες και ίσα ίσα μέχρι το ξημέρωμα θα πρέπει όλα να έχουν τακτοποιηθεί...

Δύσκολες μέρες αυτές που ζούμε ακόμα και για καλικάντζαρους. Έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Ο Αρχικαλικάντζαρος τους είχε προειδοποιήσει πως αν δεν έβαζαν μάσκα και δεν κρατούσαν τις σωστές αποστάσεις δεν θα τους άφηνε να περάσουν ξανά το μυστικό άνοιγμα να επιστρέψουν στο χωριό τους. Τέλος οι συνωστισμοί, οι ξέφρενοι χοροί κι όλα όσα τόσες εκατοντάδες χρόνια συνήθιζαν να κάνουν. Άσε που οι άνθρωποι περνούσαν πια πολλές ώρες στα σπίτια και τις νύχτες δεν το κουνούσαν ούτε για μια στιγμή.  Έτσι τα γλυκά εξαφανίζονταν σχεδόν αμέσως και τα καλικαντζαράκια έμεναν μόνο με ψίχουλα και μυρωδιές.

Τους είδα λίγο ταλαιπωρημένους και σκεφτικούς. Όλα παράξενα φέτος. Είχα το χρόνο χωρίς να με πάρουν μυρουδιά να παρατηρήσω τους δικούς μου φιλαράκους που πρόλαβαν και χάρισαν όμορφες στιγμές σε πολλά παιδιά τις προηγούμενες μέρες που το είχαν περισσότερο ανάγκη από άλλα Χριστούγεννα.

Όλα τα όμορφα όμως έστω και υπό διαφορετικέ συνθήκες κάποτε τελειώνουν. Το δωδεκαήμερο έληγε, τέλειωναν κι οι διακοπές ...

Πόσα και πόσα δεν είχαν να πουν στους γεροντότερους σαν γύριζαν πίσω. Πρώτα απ’ όλα για το φοβερό κακό που΄χε βρει τη Γη. Όλοι οι άνθρωποι ήταν σκυθρωποί και δεν αγκαλιάζονταν πια όπως τα προηγούμενα χρόνια. Τα μαγαζιά κλειστά, τα εστιατόρια το ίδιο, και  άκουσαν πως ούτε τα σχολεία ήταν ανοιχτά μήνες τώρα….

Κάτω από το δέντρο είχε μαζευτεί η γνωστή συμμορία και ο καθένας χωμένος στις σκέψεις του….Για πρώτη φορά ήθελαν να φύγουν. Δεν ήταν γιορτές αυτές που πέρασαν.

Ο Τρακατρούκας μάζευε τα μολύβια του. Είχε πολλή δουλειά επιστρέφοντας. Έπρεπε  να ενημερώσει τους πάντες για την γήινη πανδημία. Φέτος οι ήρωες των παραμυθιών από το  δέντρο της βιβλιοθήκης του χάρισαν ένα Χαρταετό, ένα Κόκκινο Κουμπί, ένα λευκό φτερό και ένα μικρό πακέτο με πολύχρωμες κορδέλες με τη συμφωνία να το ανοίξει μόνο σαν βρισκόταν στο δικό του σπίτι. ( Ήξερα τι είχε μέσα, το είχα δει κι αυτό κρυφά. Μικρά αντικείμενα από τα καινούργια παραμύθια που είχαν κυκλοφορήσει όλη τη χρονιά που πέρασε).

Ο Πι και ο Φι ήταν χαρούμενοι…

Ήταν οι μόνοι που πρόλαβαν και έκαναν πολλές σκανταλιές κι επίσης έγιναν πρωταγωνιστές σε ένα μεγάλο θέατρο χαρίζοντας γέλιο και μαγεία σε πάρα πολλά παιδιά. Ήθελαν όμως να φύγουν γιατί νοστάλγησαν τις τηγανίτες της μαμάς τους και τα παιχνίδια με τον Εδώ και τον Αλλού στην αυλή του καλικαντζαροσχολείου. Ο Κατράμης πάλι είχε βαρεθεί πολύ γιατί όπου κι αν πήγαινε έβλεπε μπροστά του μπουκάλια με απολυμαντικά και μπερδευόταν γιατί νόμιζε πως ήταν νερό κι έφευγε αστραπιαία. Η νεραΐδα των καλικάντζαρων, η κατάλευκη Άχνη τους έλεγε να βιαστούν. Έπρεπε σχεδόν αθόρυβα να αναχωρήσουν σε λίγες ώρες και να κρατήσουν για ανάμνηση ό, τι όμορφο έζησαν. Έτσι αρχίσανε να ψαχουλεύουν …Ο Πι έψαξε τις βαθιές του τσέπες και σιγουρεύτηκε πως οι μικροί θησαυροί του ήταν εκεί... Ένα κατακόκκινο καμπανάκι με ένα υπέροχο ήχο που έπεσε από το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη την βραδιά που ήρθε στο σπίτι του Μύρωνα για να του αφήσει το δώρο του κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ένα καρυδότσουφλο που στη μέση του είχε μια οδοντογλυφίδα για κατάρτι κι ένα μικρό γαλάζιο πανί που τον χωρούσε ίσα ίσα, το χε πάρει από το σπίτι της Δάφνης. Μια καραμέλα με ασημένιο περιτύλιγμα από το σπίτι τους Στέλιου και της Ελενίτσας που του θύμιζε τα τόσα πακέτα που έβλεπε να κουβαλούν οι άνθρωποι μέσα σε μεγάλες τσάντες όλες αυτές τις μέρες. Ένα φωτάκι σε σχήμα αστεριού που είχε πέσει από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της Μαίρης και παραλίγο να το πετάξει η μαμά της γιατί δεν άναβε πια...Ένα βατραχάκι που το θύμιζε ένα παραμύθι που το διάβαζε η μαμά της Πηνελόπης ένα βράδυ. Ένα χριστουγεννιάτικο μπισκότο από το σπίτι του Χρόνη. Μια ασημένια χιονονιφάδα που είχε φύγει από τα χέρια της Μαριγιάννας όταν ταξίδευε στη χώρα του χιονιού… Μια χάρτινη νότα που ζωγράφισε η Εμμανουέλλα και ένα βώλο με χίλια χρώματα που του τον είχε δώσει ο Γιώργος. Ένα μικρό Lego από τη συλλογή του άλλου Γιώργου και ένα κατάλευκο μικρό μονώκερο από τα παιχνίδια της Μάγιας. Από το δωμάτιο της Φαίδρας είχε πάρει το καπάκι ενός μαρκαδόρου και από της Ιωάννας ένα ζωγραφιστό χιονάνθρωπο.

Ο Φι πάλι είχε μια τεράστια χάρτινη τσάντα φτιαγμένη από " άχρηστο υλικό " δηλαδή παλιές εφημερίδες και μέσα εκεί έβαζε τα δικά του πολύτιμα πράγματα. Ένα παραμύθι που έγραφε ιστορίες από τα λουλούδια που άνθιζαν την Άνοιξη. Αυτή η Άνοιξη πρέπει να ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα γιατί τόσα χρώματα και τόσες μυρωδιές μόνο μια πανέμορφη νεράιδα θα μπορούσε να τα έχει. Ένα μικρό κουρδιστό αυτοκινητάκι. Το βρήκε κάτω από το κρεβάτι του Γιώργου και άκουσε τον αδελφό του να λέει πως δεν το ήθελε άλλο γιατί είχε σπάσει το πίσω φανάρι και το είχαν αποσύρει από την  κυκλοφορία. Ένα τσιμπιδάκι με μια μικρή καρδούλα στην άκρη. Είχε δει την Μαρίνα που φορούσε ένα ίδιο στα μαλλιά της  και σκέφτηκε πως θα το έκανε δώρο στη φίλη του την Φιφή όταν θα γύριζαν πίσω στο χωριό τους. Ένα βελανίδι από το δέντρο που είχε φέρει στο σχολείο η Ελευθερία  όταν είχε πάει με τον μπαμπά της σε κείνο το πανύψηλο βουνό, τον Στρούμπουλα. Ένα γράμμα γεμάτο καρδιές και ζωγραφιές από την Χαρά και τον Γιάννη και μια μπίλια από γυαλί που όταν την στριφογύριζες έβλεπες διάφορα χρώματα στο κέντρο του  που ήταν του Γιάννη του μικρού.

Τέλος είχε βάλει μέσα σ΄ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι λίγη χρυσόσκονη ...Κάθε βράδυ όταν περνούσε από τα σπίτια των παιδιών για να δει αν είχαν κοιμηθεί έπαιρνε λίγη από τα αγγελάκια, τις μπάλες, τα ελαφάκια, και όλα αυτά τα πράγματα που είχαν πασπαλιστεί απ’ αυτήν την μαγική σκόνη. Κάθε φορά που θα ήθελε να θυμηθεί κάτι από τον Απάνω Κόσμο θα έριχνε λίγη και θα ξαναζούσε κάτι από όλη την μαγεία αυτών των δώδεκα ημερών ...

Όμως η ώρα πλησίαζε. Η καρδιά του Πι και του Φι άρχισε να χτυπάει πολύ δυνατά. Θα προλάβαιναν;

Πω πω πλησίαζαν μεσάνυχτα και δεν είχαν χαιρετίσει κανέναν από τους φίλους τους ...Και τώρα δεν υπήρχε άλλος χρόνος ...Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν είναι να τους άφηναν ένα γράμμα. Όμως τι να έγραφαν και πως; Δεν ήξεραν ούτε όλα τα γράμματα ούτε και μπορούσαν να σκεφτούν κάτι άλλο τούτη τη στιγμή. Πως την πάτησαν έτσι με τα ονειροπολήματά τους... Ούτε στα παιδιά από το άλλο τμήμα του νηπιαγωγείου είχαν πει κάτι!

Και τότε τους ήρθε μια ιδέα... Θα φώναζαν δυνατά τα ονόματα τους θα έπαιρνε ο άνεμος τη φωνή τους θα την τύλιγε μέσα σένα αχνό σύννεφο και όπως θα έτρεχαν κι αυτοί να προλάβουν η φωνή τους θα περνούσε μέσα από τοίχους, παράθυρα, μαξιλάρια και θα έφτανε στα μικρά αυτάκια των παιδιών.

Γιατί όλα τα παιδιά πιστεύουν και στους καλικάντζαρους και στα ξωτικά και στα παραμύθια...

Γιώργο, Εμμανουέλα, Μαριγιάννα, Μύρων, Ελένη, Στέλιο, Φαίδρα, Γιώργο ,Ελευθερία, Ιωάννα, Μαίρη, Μαρίνα, Γιάννη, Χρόνη, Μάγια, Χαρά, Γιάννη, Γιώργο, Δάφνη…

Φοίβο, Ελλάδα, Μαρία, Δομηνίκη, Σταματίνα, Μαίρη, Ηλία, Μαρία, Εμμέλεια, Φίλιππε, Ζωή, Δανάη, Μαίρη, Νέστορα, Νεφέλη, Φαίδρα….

Καλή μας αντάμωση τον Δεκέμβριο του 2021!