Στις λέξεις και στα Παραμύθια κρύβεται η μαγεία...

Τα Παραμύθια του Σαββάτου …γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Στις λέξεις και στα Παραμύθια κρύβεται η  μαγεία, οι αλήθειες κι η ομορφιά του κόσμου. Τα αδύνατα που γίνονται δυνατά και οι πιο σπουδαίες πράξεις των ανθρώπων. Η αγάπη πάλι που κατοικεί; Στον ουρανό, στη γη ή μήπως είναι μόνιμα και για πάντα στ΄ αστέρια; Κι ίσως σαν βρει το άλλο της μισό να γίνει ολόκληρη και μεγάλη και δυνατή παντοτινά!

Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι, Γιώργος Παναγιωτάκης, εικ: Βασίλης Κουτσογιάννης, εκδ. Πατάκη

Κι έχει πανσέληνο απόψε κι ας έχουν καλύψει τα σύννεφα τον ουρανό. Kαι κάθομαι σε μια βαθιά πολυθρόνα και κοιτώ επίμονα κι εγώ τον ουρανό. Ίσως σαν ξεπροβάλει το φεγγάρι να καταφέρω να δω εκείνο το αόρατο μαγικό σχοινί, το γκορουνμέζ, κι αν, αν είμαι τυχερή να το πιάσω, να κρατήσω κι εγώ δικό μου το φεγγάρι, πάνω από την βεράντα μου όσο πιο πολλές μέρες μπορώ. Αφού πιστεύω τόσο πολύ στα παραμύθια, στις αλήθειες τους, ίσως να φανώ απόψε τυχερή.

Μα να η Μπέλα εμφανίζεται  μπροστά μου και κρατάει εκείνη το αόρατο σχοινί  και προσέχει συνέχεια  το φεγγάρι και τα σύννεφα. Κανέναν δεν αφήνει να το πιάσει, ούτε τον Ισιντόρ, ούτε κι εμένα. Ο Λιβόρνο, ο μάγος που της έχει αναθέσει τη φύλαξη του φεγγαριού ήταν κατηγορηματικός. Η Μπέλα θα το προσέχει, ο Ισιντόρ θα κάνει τις δουλειές και τα θελήματα του σπιτιού κι εγώ απλά θα διαβάζω δυνατά την ιστορία τους να την ακούσουν όλα τα παιδιά ίσαμε τα πέρατα του γνωστού μας κόσμου.

Πότε πότε η Μπέλα για να μην κοιμηθεί τραβάει το αόρατο γκορουνμέζ  προς τα κάτω και το φεγγάρι μεγαλόπρεπο και μοναδικό εμφανίζεται και δηλώνει παρών στη νύχτα, στην ομορφιά…στα παραμύθια.

Μια φορά λοιπόν κι ένα καιρό σε ένα  τόπο μακρινό ζούσε ένας μάγος, ο Λιβόρνο, που έλεγε παραμύθια μαγικά. Κατάφερε να βρει το πιο μοναδικό σχοινί στον κόσμο. Ένα αόρατο σχοινί που μπορούσε μόνο για μια φορά στην ύπαρξη του να δέσει …το φεγγάρι. Δεύτερη φορά δεν γινόταν. Το σχοινί αυτό, το μοναδικό γκορουνμέζ μπήκε σαν θηλιά γύρω από το λαμπερό φεγγάρι κι ο χαλίφης Μουρμάχ που σαν ηγεμόνας ήθελε να έχει πράγματα μόνο για τον εαυτό του διέταξε τον Λιβόρνο να προσέχει να μην χαθεί το φεγγάρι από την πολιτεία του γιατί τότε θα χανόταν και το κεφάλι του μαζί.

Ο Λιβόρνο έκανε τα πάντα να ευχαριστήσει τον αφέντη Μουρμάχ όμως ήταν αδύνατον για όλη του τη ζωή να φυλάει μόνος του μέρα νύχτα το φεγγάρι. Βρήκε λοιπόν δυο βοηθούς. Ένα φτωχό κορίτσι την Μπέλα που της ανέθεσε να φυλάει εκείνη όλη τη νύχτα το σχοινί και το φεγγάρι, κι εκείνος θα το πρόσεχε όλη την ημέρα. Όσο για τον άλλο του βοηθό τον μικρό Ισιντόρ, εκείνος θα τους φρόντιζε  όλους, ακόμα και την παρδαλή κατσίκα του Λιβόρνο, τη Σοράγια, και τον καλόκαρδο γάιδαρό του, τον Κύρο. Έλα σου όμως που ο Ισιντόρ είχε ένα όνειρο κι ένα κρυφό πόθο! Ήθελε κι εκείνος για μια και μόνο φορά, για μια και μόνο νύχτα να φυλάξει το σχοινί και το φεγγάρι. Κι άρχισε να του γίνεται έμμονη ιδέα. Κι αδικούσε την φίλη του την Μπέλα, και θύμωνε με τον Λιβόρνο ώσπου βρήκε τρόπο μαγικό και τα κατάφερε. Υπνώτισε την καλή του φίλη και κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια του την τύχη όλων…. Αλλά του ξέφυγε. Και τότε αρχίσανε τα μεγάλα προβλήματα. Θυμός απίστευτος από τον χαλίφη που έβαλε στα μπουντρούμια την Μπέλα και τον Λιβόρνο διατάζοντας  επίσης  να τους κόψουν τα κεφάλια. Το φεγγάρι είχε χαθεί από την πολιτεία κι υπεύθυνος ήταν μόνο ο Ισιντόρ. Απαρηγόρητος που φυλακίστηκαν οι δυο φίλοι του ενώ εκείνος τριγυρνούσε ελεύθερος, προσπάθησε με κάθε τρόπο να τους σώσει.  Να γλιτώσουν από  τον δήμιο και να ομολογήσει το σφάλμα του χωρίς φόβο ή πάθος. Και τότε …αχ τι έγινε τότε! Μια απίστευτη ιστορία ξετυλίχθηκε και η τροπή του παραμυθιού έγινε πολύ μα πολύ ανατρεπτική. Τι σχέση μπορεί να είχε το φεγγάρι με τις λέξεις, ο μάγος με τα παραμύθια, η αλήθεια με το ψέμα, η φαντασία με την πραγματικότητα, η έμπνευση με την πειθώ; Μα σαν διαβάστε τούτο το μαγικό ανάγνωσμα θα καταλάβετε και φυσικά θα με θυμηθείτε…

Είχα καιρό να διαβάσω ένα τόσο απολαυστικό και θαυμαστό παραμύθι. Σύγχρονο κι συναρπαστικό που μπορεί να μην ακολουθεί την πεπατημένη των παλιών ιστοριών είναι όμως γεμάτο μαγεία, φαντασία, λέξεις και συναισθήματα αμέτρητα. Ο Γιώργος Παναγιωτάκης έφτιαξε άλλο ένα μικρό αριστούργημα. Άλλωστε  μας έχει συνηθίσει σε αναγνώσματα πρωτότυπα και πολύ μα πολύ φανταστικά. Τούτη τη φορά γέμισε την ψυχή μας με εικόνες άλλων καιρών και αστέρια και νύχτες και μαγεία. Μας έδωσε με τρόπο θαυμαστό ο συγγραφέας να καταλάβουμε την δύναμη των λέξεων, της καλής αφήγησης, της μαγείας του λόγου. Επαινεί με την δική του πένα την ρητορεία, την σωστή χρήση των λόγων και την φαντασία των συγγραφέων. Μυρωδιές Ανατολής, ερήμου, κανέλας πασπαλισμένης με κρόκο και εξωτικά φαγητά. Σμαράγδια και ρουμπίνια και νύχτες αλλιώτικες σε μέρη που ζωντανεύουν οι χίλιες και μια νύχτες. Τούτη η ιστορία είναι ύμνος στις λέξεις, είναι φωτιά στη σύγχρονη αντίληψη για τα παραμύθια. Είναι ιστορία για εκείνα τα όνειρα που μας ταλανίζουν και δεν ηρεμούμε ποτέ μόνο σαν τα πραγματοποιήσουμε. Έχει δεσμούς αγάπης τρανταχτούς. Είναι γεμάτο φιλία και οικογένεια. Είναι η πάλη του αδύνατου με τον δυνατό, της εξουσίας και της επιμονής. Είναι μαγεία που πλέκεται μοναδικά στην ιστορία της ψευδαίσθησης και της ανάγκης να πιστέψει κάποιος σε κάτι που δεν υπάρχει. Να δημιουργήσει ένα φανταστικό μοτίβο μόνο και μόνο γιατί όλοι χρειάζονται κάπου να πιστέψουν….

Λόγος καταλυτικός, πλοκή και ύφανση της ιστορίας με απίστευτη δεξιοτεχνία και κάθαρση που γαληνεύει την ψυχή και αφήνει κείνη την γλύκα από τα παλιά παραμύθια της γιαγιάς. Όνειρο, δρόμος, στόχος, σκοπός, αγώνας. Όλα τούτα γραμμένα με λέξεις μαγικές. Περιγραφές και εικόνες με μάτια ψυχής. Το βιβλίο έχει λίγες υπέροχες ασπρόμαυρες εικόνες του Βασίλη Κουτσογιάννη που γεμίζουν ακόμα πιο μοναδικά την καρδιά και την σκέψη. Κι όλο το νόημα του ονείρου και της «τρελής» επιθυμίας του Ισιντόρ κρύβεται σε τούτα τα λόγια του συγγραφέα:

«Στις λέξεις. Εκεί κρύβεται η μαγεία. Αν τις διαλέξεις μία μία, αν τις πλέξεις μαστορικά μεταξύ τους και έπειτα τις πεις ή τις γράψεις στο χαρτί, είναι ικανές να κάνουν θαύματα.»

Ένα μικρό θαύμα είναι και τούτη η ιστορία. Ψάξτε την  και αφεθείτε στη δική της μαγεία. Ταξιδέψτε σε έναν κόσμο αλλιώτικο και νιώστε την ομορφιά των καλών και σπουδαίων παραμυθιών…

Αναζητείστε την εδώ  : https://www.patakis.gr/product/613455/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/O-Isintor-kai-to-feggari/

Για παιδιά και μεγάλους που αγαπούν τα καλά παραμύθια!

Το δικό μου αστέρι, Corrinne Averiss – Rosalind Beardshow,εκδ. Ίκαρος

Θ άθελα κι εγώ να έχω ένα δικό μου αστέρι! Ή μήπως έχουμε όλοι μας αλλά δεν το ξέρουμε; Μήπως αστεράκια είναι όλα εκείνα τα πολύτιμα που συχνά θεωρούμε δεδομένα και μόνο σαν χαθούν ή φύγουν τα εκτιμούμε. Μήπως σαν αστέρι φωτεινό μοιάζει εκείνη η ζεστασιά που νιώθουμε σαν φροντίζουμε κάποιον κι ας γνωρίζουμε πως κάποια στιγμή …θα φύγει; Μήπως το αστέρι είναι η δική μας αγάπη, η δική μας αφοσίωση, τα δικά μας θέλω που τα χαρίζουμε επειδή εμείς το θέλουμε σε όποιον και όπου, και όχι επειδή πρέπει;

Ένα μικρό τρυφερό, δυνατό και πολύτιμο βιβλίο για μικρούς και μεγάλους. Το αστέρι είναι άπιαστο κι απρόσιτο. Κατοικεί στον Ουρανό  κι εμείς απλά το κοιτάμε, το θαυμάζουμε και πάνω του στολίζουμε τα δικά μας όνειρα, τις επιθυμίες ,τα αγαπημένα που χάνουμε από τη γη. Στο βιβλίο της Corrine Averiss το αστέρι γίνεται αντικείμενο λάτρεις, φίλος μοναδικός, και ανάγκη αφοσίωσης. Όταν χάνεται η λάμψη από τα πράγματα και τους ανθρώπους είναι γιατί τους παραμελούμε. Είναι γιατί τους πληγώνουμε. Είναι γιατί μας χρειάζονται οι άλλοι και μόνο σαν δούμε τα δύσκολα το καταλαβαίνουμε.

Μια ιστορία φιλίας, μια ιστορία αγάπης, αφοσίωσης, φροντίδας. Μια ιστορία για τις απώλειες. Για όλα εκείνα ή εκείνους  που χάνονται, που  …φεύγουν. Για την ανάγκη μας να συνεχίζεται το όνειρο, η ύπαρξη, η αγάπη που κανείς δεν ξέρει αν κρατάει για πάντα.

Πολλές φορές όσο κι αν θέλουμε να κρατήσουμε κοντά μας  κάποιον πρέπει να του δείχνουμε το δρόμο να φύγει, να νιώσει ελεύθερος, να βρει μόνος του τα δικά του θέλω, το δικό του μέρος να ζήσει. Εμείς μένουμε πίσω αλλά  πάντα πιστοί σε ότι η ψυχή πρόσφερε απλόχερα. Θαυμάζουμε, στεκόμαστε και παρατηρούμε και αποδεχόμαστε την απώλεια γιατί είναι και αυτό μέρος της ζωής μας… Αν πάλι τούτη η απώλεια είναι από εκείνες που δεν έχουν ζωή τότε ίσως να γίνονται αστέρια που η λάμψη τους μέσα μας δεν σβήνει ποτέ.

Για όλα τούτα και άλλα τόσα μας μιλάει αυτό το υπέροχο βιβλίο με την πρωτότυπη και φανταστική ιστορία του και με την πολύ εντυπωσιακή και ζωντανή εικονογράφηση της Rosalin Beardshaw.

Γιατί οι αποχωρισμοί γενικά είναι δύσκολοι, για αυτούς που μένουν…

Γιατί η ανάγκη του να υπάρχει κάποιος , κάπου  είναι πηγή ζωής…

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος και θα το βρείτε εδώ : https://ikarosbooks.gr/893-diko-moy-asteri.html

Η Τσαγιέρα που ανθίζει, Τασούλα Επτακοίλη, εικ: Zafouko Yamamoto, εκδ. Καστανιώτη.

Μήπως γνωρίσατε ποτέ την Βιργινία Ροφηματά; Μια σπουδαία κυριά της καλής κοινωνίας που ήταν λάτρης και συλλέκτης τσαγιέρων; Κατά έναν περίεργο τρόπο οι τσαγιέρες της δεν ήταν απλά διακοσμητικά αντικείμενα στο σπίτι της αλλά απολύτως χρηστικά. Μέσα τους έβρισκε κανείς τα πιο περίεργα πράγματα και η χρήση τους στην καθημερινότητα της κ. Βιργινίας ήταν απόλαυση και μέρος της ρουτίνας της. Όλοι της έφερναν δώρα τσαγιέρες και η συλλογή της είχε κομμάτια από κάθε μέρος της γης. Ώσπου μια μέρα η πράσινη μεταλλική τσαγιέρα -λιβάδι που σαν την άγγιζε γέμιζε το δωμάτιο της αρώματα .έσπασε. Δηλαδή όχι ακριβώς έσπασε  η τσαγιέρα αλλά το καπάκι της που ήταν λαμπερό και πορτοκαλί σαν τον ήλιο, χάθηκε. Άρχισε τότε να «βρέχει» στεναχώρια παντού και η κ. Βιργινία αναγκάστηκε να αποχωριστεί την πολυαγαπημένη της τσαγιέρα. Την πέταξε στα σκουπίδια…..Όμως τούτη η τσαγιέρα δεν ήταν ένα απλό…τσαγερό. Είχε τσαγανό και τύχη κι αφού πέρασε μια μικρή περιπέτεια κατέληξε στην τσάντα της μικρής Μαργαρίτας. Μια τροπή και έκπληξη περίμενε τότε …την τσαγιέρα και όλους εμάς!

Μια ολοκαίνουργια ιστορία γεμάτη τρυφερότητα κι αγάπη της Τασούλας Επτακοίλη. Κι εγώ λατρεύω τις τσαγιέρες και το τσάι γενικότερα. Λατρεύω όλα τα παράξενα σχέδια τους κι ας μην είμαι συλλέκτρια. Όμως πάντα τις αναζητώ σε ταξίδια, σε ιστορικά καφέ  ανά τον κόσμο και σε βιβλία που μυρίζουν τσάι …γιασεμί. Ένα βιβλίο για όσους αγαπούν τις συλλογές  και φροντίζουν πάντα να  αποκτούν σπάνια, δύσκολα και περίεργα κομμάτια τους. Αλλά και ένα βιβλίο  για εκείνους που νομίζουν πως ένα ράγισμα, ένα μικρό «χάσιμο» μπορεί να φέρει το τέλος. Όχι, πάντα υπάρχει και η δεύτερη ευκαιρία και η άλλη οπτική γωνία των πραγμάτων. Αν κάτι μείνει μισό κάπου, κάπως, κάποιος, θα υπάρχει για ταίρι του, μια άλλη ιδέα να το κάνει και πάλι να ανθίζει να γίνει ξανά ολόκληρο, λαμπερό και «χρήσιμο». Για την αγάπη που τα μισά τα κάνει ολόκληρα. Για τα αναπάντεχα και μικρά της ζωής που δείχνουν τιποτένια σαν ακουμπήσουν τα πατώματα αλλά που μια ώθηση τα ξάνει πάλι μεγάλα και σπουδαία.

Με χαρούμενη εικονογράφηση από την Zafouko Yamamoto.

Για να δείτε το βιβλίο : https://www.kastaniotis.com/book/978-960-03-6646-4

Για παιδιά  από  5 χρόνων…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός