Για το χρώμα που ναι κινητήριος δύναμη σαν την αγάπη…

Τα Παραμύθια του Σαββάτου ….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Γεμάτα συναισθήματα είναι τούτες οι ιστορίες. Λέξεις πολύτιμες, μουσική και τόλμη. Για εκείνα τα όνειρα που δεν πρέπει να καταπατούνται. Για να πετάνε ψηλά όσοι τολμούν, προσπαθούν και θέλουν τη ζωή να τη ζήσουν και να τη γευτούν χωρίς πρέπει και μη συνεχώς. Για τους κίνδυνους, τη διαφορετικότητα, τις διεξόδους…

Για το χρώμα που ναι κινητήριος δύναμη σαν την αγάπη…

Μια κόκκινη πινελιά που την λέγαν «Αι», Νικόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Λιβάνη

Πως αντιμετωπίζει κάποιος την μαυρίλα, τη μιζέρια και τα σημεία των καιρών; Μα κάνοντας και βάζοντας ς στο μυαλό και στην ψυχή πράγματα μόνο που του αρέσουν και αγαπά. Έτσι κι ο συγγραφέας μιας  αισιόδοξης ιστορίας o Νικόλας Ανδρικόπουλος, σκέφτηκε να μας προτρέψει όλους να ασχοληθούμε με ότι μας κάνει να νοιώθουμε καλά. Εκείνος αγαπά πολύ τη ζωγραφική, τη μουσική, το διάβασμα, το γράψιμο. Κι όταν ασχοληθεί με κάτι απ όλα αυτά η διάθεση αλλάζει στη στιγμή. Κι αλλάζει τόσο πολύ που ακόμα και οι πινελιές του πάνω στο χαρτί …ζωντανεύουν. Και  παίρνουν δύναμη, θάρρος και μιλιά κι αρχίζουν να πλάθουν τοις πιο δυνατές ιστορίες και καταστάσεις. Μπλέκουν τη φαντασία με το όνειρο, τις λέξεις με την ποίηση, τη  μουσική με  τα χρώματα και όλα μαζί  φτιάχνουν ουράνιο τόξο που πάντα βγαίνει  μετά την καταιγίδα.

Κι είναι γεμάτη λέξεις τούτη η γραφή. Λέξεις που αρχίζουν από «Αι» και «ε» και ας μπερδεύονται όπως τα χρώματα. Μαζί αγκαλιαστές ή  πλάι πλάι δίνουν καινούργιες λέξεις σαν τα χρώματα που γενούν το ουράνιο τόξο. Αισιοδοξία, ελπίδα, ευτυχία… κι έτσι γεμίζουμε συναισθήματα, κι ομορφιά και δημιουργικότητα. Τα άσχημα φεύγουν, ξεχνιούνται κι η μουσική, η ζωγραφική οι τέχνες που είναι πάντα μια διέξοδος , θριαμβεύουν.

Υπέροχη ιστορία, γεμάτη «αισιοδοξία», χρώμα και χαρά. Μια ιστορία που αν και η ίδια ζωντανεύει τις πινελιές της , προσπαθώντας να  το κάνετε κι εσείς στην τάξη σας θα δείτε να συμβαίνουν θαύματα. Ένας τρόπος να διδάξεις συναισθήματα και χρώματα, λέξεις που γεμίζουν την ψυχή και ομορφιά που τόσο πολύ την έχουμε όλοι ανάγκη στην καθημερινότητά μας.

Τούτη η κατακόκκινη πινελιά είναι η ζωή του ίδιου του κ. Νικόλα Ανδρικόπουλου. Συγγραφέας κι εικονογράφος βραβευμένος με το βιβλίο αυτό μας θυμίζει τη δική του χαρά, το δικό πάθος, το μοναδικό κόκκινο του χρώμα που κανένας δεν μπορεί να …το φτάσει.

Μας θυμίζει επίσης την  ομορφιά της  μουσικής, τον Μάνο Χατζηδάκι, τις νότες που πάντα σαν μπλεχτούν με το χρώμα το αποτέλεσμα είναι μαγικό, στα ματιά, στην ψυχή.

Για παιδιά και μεγάλους

Ο Νόϊ και η γιαγιά, Benji Davies, εκδόσεις Ίκαρος

Οι πολύτιμες γιαγιάδες που είναι πάντα εκεί όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Ο Νόϊ , σε μια καινούργια ιστορία. Τούτη τη φορά πρέπει να μείνει κοντά στη γιαγιά το καλοκαίρι. Μια ασυνήθιστη, ίσως, γυναίκα ή απλά ένας άνθρωπος αυτάρκης που έχει προσαρμοστεί στη μοναξιά του. Το πρόγραμμα της γιαγιάς ακολουθεί ο Νόϊ. Μια ρουτίνα που δεν την αλλάζει ακόμα κι ο ερχομός του εγγονιού. Κι ο Νόι προσπαθεί να βρει τον εαυτό του, να ανακαλύψει την ομορφιά του τόπου, να γεμίσει το χρόνο του με νέες περιπέτειες. Σαν παιδί που πειραματίζεται, ξεχνιέται και …απομακρύνεται. Θα βρεθεί πέρα μακριά από το νησάκι της γιαγιάς κι όταν η παλίρροια επανέλθει στα φυσιολογικά της τερτίπια κι ο καιρός αρχίσει να αγριεύει ο μικρός Νόι θα βρεθεί σε μεγάλο κίνδυνο. Όμως πάντα υπάρχει η γιαγιά που θα τον προστατεύσει κι εκείνος θα νοιώσει πως απλά δεν είχε υπολογίσει σωστά τις δικές του δυνατότητες και τα συναισθήματα των άλλων.

Άλλη μια υπέροχη ιστορία από έναν μάγο της εικόνας, των απλών λόγων και των βαθιά συναισθηματικών ιστοριών. Ο Benji Davies πάλι μεγαλουργεί όπως πολύ καλά γνωρίζει με μια ιστορία που προτρέπει τα παιδιά να είναι λίγο πιο προσεκτικά. Για τον αυθορμητισμό, τους κινδύνους και τις δεύτερες σκέψεις. Για την οικογενειακή ζωή και τη διαφορετικότητα. Δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο, δεν εκφράζουμε με τον ίδιο τρόπο τα συναισθήματα μας. Ο χώρος στις σχέσεις είναι  ότι πιο πολύτιμο στην διατήρηση και στην ένταση τους. Η γιαγιά και η κάθε γιαγιά δεν είναι η θυσία για τους άλλους. Είναι άνθρωπος με ενέργεια, υποχρεώσεις, συνήθειες και δικαιώματα να απολαμβάνει το χρόνο της όπως εκείνη επιθυμεί. Η αγάπη όμως για το εγγόνι είναι πάντα στην κορυφή και αυτό το καταλαβαίνει κάποιος μπροστά σε κάθε λογής κίνδυνο ή απειλή.

Για τις γιαγιάδες του κόσμου που …τα ξέρουν και τα μπορούν όλα! Για κάθε παιδί που λατρεύει την περιπέτεια…

Η Λίλα …πετάει, Τασούλα Τσιλιμένη, εικ: Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. ΒιβλιοΔιάπλους

Η Λίλα είναι ένα μικρό κορίτσι. Ζει με τους γονείς της σε μια σκηνή. Τις νύχτες δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Προσπαθεί αλλά οι σκιές, οι σκέψεις …τα κύματα, δεν την αφήνουν να ησυχάσει. Όλα παίρνουν άλλη διάσταση στο μυαλό της. Κι ο παππούς αν στ’  αλήθεια είναι εκεί παίρνει παράξενη μορφή, αμίλητος πάντα αλλά …εκεί. Όλα σχεδόν απαγορεύονται στη σκηνή που μένουν, ειδικά τις νύχτες. Όλοι ακολουθούν κανόνες που είναι απαραίτητοι για να λειτουργήσει μια ομάδα. Η Λίλα ζορίζεται, δεν καταφέρνει πάντα να ακολουθεί τους κανόνες. Κάτι θα της  ξεφύγει, ή δεν θέλει να το κάνει. Κι όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, ψάχνει με αγωνία το φως, το χρώμα, το διαφορετικό. Και τότε….

Τότε όλα αλλάζουν σε μια υπέροχη ιστορία της Τασούλας Τσιλιμένη. Μια ιστορία για το όνειρο και το φως  που έχουμε μέσα μας. Μια ιστορία για όσους τολμούν να παραβούν τα τετριμμένα, για αυτούς που τα σκοτάδια δεν τους τρομάζουν. Αντίθετα τους κάνουν να πεισμώνουν, να ονειρεύονται πιο πολύ και να ομορφαίνουν τα άσχημα, τα δύσκολα, τα ΔΕΝ.

Η ζωή είναι γεμάτη κανόνες  και πρέπει. Για να είμαστε αποδεκτοί πρέπει τα πράγματα να γίνονται κάπως συγκεκριμένα. Να μοιραζόμαστε δίκαια, να κρατάμε τις σωστές αποφάσεις, να ακολουθούμε πάντα τη ροή του ποταμιού. Κι αν,  αν τα πράγματα μπορούσαν  να γίνουν  και λίγο αλλιώς; Κι αν κάποιος, κάπου δεν μπορεί να είναι συνέχεια κάτω από μια πίεση, ένα πρέπει , ένα σύνηθες πρόγραμμα; Τότε είναι που η φαντασία ξεφεύγει και η δημιουργικότητα , το όνειρο, απλώνονται, γιγαντώνονται και φτάνουν πολύ ψηλά, σαν μια κούνια που ΄ναι δεμένη σε χοντρά κλαδιά και θέλει εκείνη την μικρή ώθησα να ανέβει όλο και πιο ψηλά.

Για τις επιθυμίες της ψυχής, για την ομορφιά της δημιουργικής μοναξιάς. Για το χρώμα που είναι η ελπίδα και το όνειρο. Για τους επίμονους, τους θαρραλέους κι εκείνους όλους όσους είναι λίγο …διαφορετικοί. Για τις αυπνίες παιδιών και μεγάλων, για εφιάλτες που μπορούν να νικηθούν, για το δικαίωμα στη ζωή, στο φως, στην έμπνευση και φαντασία…

Μαγική και ανατρεπτική η ιστορία. Όπως κι εκείνη  η φράση της Τασούλας: « Γιατί αρέσει να βλέπω τα πράγματα ΑΛΛΙΩΣ». Γιατί κι εμάς μας αρέσουν οι ιστορίες που είναι αλλιώς. Που δίνουν δικαίωμα και στις δικές μας σκέψεις να πάνε παραπέρα, να ακουμπήσουν νέες ιδές και όνειρα… Να την ακούτε την ψυχή λέει κατά κάποιο τρόπο η συγγραφέας. Να ζειτε ακόμα και στα σκοτάδια. Να προσπαθείτε πάντα για το όμορφο, το άλλο, το κρυφό μονοπάτι της ζωής που θέλει …ψαχούλεμα!

Με την εκπληκτική εικονογράφηση της Μυρτώς Δεληβοριά που κάνει ακόμα πιο μαγικό το όνειρο… Που χαρίζει χρώμα και έμπνευση μοναδικά. Που μαζί με το κείμενο ταξιδεύουν  κι εμάς μακριά, και τη δική  μας ψυχή, τα δικά μας τα θέλω, που βρίσκουν διέξοδο τα μη και τα δεν…

Για παιδιά και μεγάλους…

Τα φτερά του Νόρμαν, Τομ Πέρσιβαλ, εκδ. Ψυχογιός

«…Ο Νόρμαν ήταν πάντα φυσιολογικός- απολύτως φυσιολογικός. Μέχρι που μια μέρα…έβγαλε φτερά!»

Έτσι αρχίζει αυτή η τόσο καταπληκτική και αλληγορική ιστορία. Με ένα μικρό αγόρι που θέλει να πετάξει και την ίδια στιγμή που το δοκιμάζει για πρώτη φορά νοιώθει τον κόσμο να τον…πνίγει. Αντί να σηκωθεί ακόμα ψηλότερα φοβάται, κρύβεται, νοιώθει να μην είναι ο εαυτός του. Ο Νόρμαν και ο κάθε Νόρμαν της ζωής πρέπει να ακολουθεί τα δικά του τα θέλω, τα δικά του βήματα και να μην φοβάται να εκδηλώνει τις δικές του αδυναμίες, τον εαυτό του, τις ιδιαιτερότητές του. Το να ακολουθεί κάποιος το κοπάδι έχει μια σιγουριά, όμως ποτέ δεν ζει αυτό που εκείνος επιθυμεί κι ονειρεύεται. Μόνο σαν γίνει ειλικρινής με τον εαυτό του βρίσκει όλες τις ισορροπίες και τότε τα πρέπει, τα λόγια των άλλων και  οι κρυφές ματιές δεν λογαριάζονται.

Να πετάτε  και να κοιτάτε ψηλά συμβουλεύουμε τα παιδιά. Αφήστε τα  λοιπόν να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Αυτό μας λέει το βιβλίο, αυτό δίνει στα παιδιά. Την ώθηση να ακούν τη δική τους ψυχή. Να μην φοβούνται για την διαφορετικότητά τους. Να μην καταπιέζουν επιθυμίες, ορμές και όνειρα. Τότε θα καταλάβουν πως  μια μικρή ώθηση, μια κουβέντα είναι αρκετά  κι ο κόσμος θα γεμίσει ελεύθερους πραγματικά  ανθρώπους, παιδιά που αναζητούν τον εαυτό, τη ζωή, το παραπέρα….

Για το θάρρος, την τόλμη, τα μεγάλα βήματα προς την ευτυχία …

Για παιδιά που προσπαθούν κι ονειρεύονται…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός