Το παραμύθι της βροχής ...ραδιοτηλεόραση ( της Τίνας Πανώριου)

Αρχίσατε να γράφετε το Παραμύθι της βροχής μετά από ένα απίθανο ταξίδι σας στην Ιαπωνία, μαγικό προορισμό έτσι κι αλλιώς ...

Η ιδέα να ασχοληθώ με την ιστορία αυτή δημιουργήθηκε όταν πριν μερικά χρόνια επέστρεφα από το Τόκιο, όπου είχα κάνει μια ατομική έκθεση φωτογραφίας σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια εκεί. Διαβάζοντας διαπίστωσα  λοιπόν, ότι πρόκειται για έναν πολύ γοητευτικό και ιδιαίτερο πολιτισμό, ο οποίος  έχει αναπτύξει κοινά χαρακτηριστικά με εκείνα που ανέπτυξε ο ελληνικός πολιτισμός. Εντυπωσιακό ήταν  το γεγονός ότι οι πρώτες απεικονίσεις του Βούδα στην Ιαπωνία είχαν τη μορφή του θεού Απόλλωνα. Ανακάλυψα ακόμη ότι στην Ιαπωνία εξακολουθούν να γίνονται ακόμη και σήμερα τελετές όμοιες με τιος αρχαίες ελληνικές π.χ. τα Ανθεστήρια, λατρεύονται θεότητες παρόμοιες και πολλά έθιμα σχεδόν ίδια με τα αρχαία ελληνικά εξακολουθούν να αναβιώνουν εκεί,  άγνωστα σε εμάς σήμερα. 

 

Και όμως κάποια περιστατικά που αφηγείστε ξεπερνούν και την όποια φαντασία …

Το βιβλίο, η συγγραφή του οποίου είχε ολοκληρωθεί πριν από τα γεγονότα του περασμένου Μαρτίου που σημάδεψαν την Φουκοσίμα και ολόκληρη την Ιαπωνία, έμελε να

αποδειχθεί τραγικά προφητικό.

Ποιοι μηχανισμοί ενεργοποιούνται - άραγε -κι έρχονται τόσο κοντά δυο άγνωστοι άνθρωποι από κουλτούρες διαφορετικές όπως εσείς κι ο Τόσιο ο Ιαπωνας φίλος σας;

Σε κάποιο σημείο στο βιβλίο γράφω: Ένα βλέμμα που στέκεται για μια στιγμή στα δικά σου μάτια και σου εκμυστηρεύεται τις αλήθειες του όλες. Που σου επιτρέπει να βυθιστείς στην προσωπική του θάλασσα, κι από κει να γευτείς και τη σκουριά και την αλμύρα του όλη. Κι όλα αυτά τόσο απόλυτα και ειλικρινά, τόσο αυθόρμητα, σαν να υπήρχε στη ζωή σου από πάντα αυτό το βλέμμα, κι αν τυχόν σου λείψει για λίγο να φαίνεται η ζωή πιο λίγη, πιο άχρωμη και συχνά ανυπόφορη, μισή, επειδή ένα ανθισμένο λουλούδι είναι η φιλία, μια ανάσα ζωής μοιρασμένη στα δυο!»

 

Λέτε - και είθε να ήταν αληθινό- πως στη ζωή όταν δυο άνθρωποι ακουμπήσουν την ψυχή ό ένας στον άλλο τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει…

Και  το πιστεύω. Ίσως να συμβαίνει σπάνια ή και ποτέ στη ζωή ενός ανθρώπου, όταν όμως συμβεί αποτελεί και το προσωπικό του οδηγό επιβίωσης και γι αυτό είναι εξαιρετικά πολύτιμο.

 

Ο Καζαντζάκη ς πήγε στην Ιαπωνία γνωρίζοντας δυο μόνο λέξεις : σακούρα =άνθος κερασιάς,  κοκορό=καρδιά.  Εσάς σας έφτασαν αυτές οι λέξεις στο ταξίδι σας  το μακρινό για να επιβιώσετε;

Η Ιαπωνία θα αποτελεί πάντα έναν προορισμό αγάπης για μένα. Μια τρυφερή αγκαλιά που σε περιβάλλει μα ευγένεια, ανιδιοτέλεια, ζεστασιά. Υπήρξαν άνθρωποι κοντά μου που με φρόντισαν χωρίς να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε σε καμιά γλώσσα μια και η Αγγλική αποτελεί γι αυτούς μια δύσκολη κατάκτηση και το ίδιο για μένα η Ιαπωνική. Είχαν ανοίξει απλόχερα όμως την καρδιά τους και μου πρόσφεραν τα άνθη της αγάπης τους. Υπό αυτή την έννοια, ναι αυτές οι δυο λέξεις ήταν αρκετές στο ταξίδι μου.

  "Στη ζωή όταν δύο άνθρωποι ακουμπήσουν την ψυχή ο ένας στον άλλο , τίποτα δεν μπορεί να τους χωρίσει ... Ισως να συμβαίνει σπάνια ή και ποτέ , όταν όμως συμβεί, αποτελεί και τον προσωπικό του οδηγό επιβίωσης και γι αυτό είναι εξαιρετικά πολύτιμο."

(Βιβλιοσυνέντευξη της Τέσυ Μπάιλα στην Ραδιοτηλεόραση , τεύχος 2193,  στην Τίνα Πανώριου)

" Αυτό που ζούμε ", Σταύρος Θεοδωράκης - Δημήτρης Χαντζόπουλος

Το βιβλιοπωλείο Δοκιμάκης και οι εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ
σας προσκαλούν το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012
στις 12.00 το μεσημέρι στην αίθουσα Ανδρόγεω Δήμου Ηρακλείου.

Ο διευθυντής των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης, Στέφανος Τραχανάς και ο δημοσιογράφος, Νίκος Ψιλάκης, συζητούν με τον δημοσιογράφο, Σταύρο Θεοδωράκη και τον γελοιογράφο, Δημήτρη Χαντζόπουλο, για το βιβλίο τους με τον τίτλο " Αυτό που ζούμε "

Με την υποστήριξη του συλλόγου βιβλιοπωλών Ηρακλείου

  " Είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια των πολιτικών να εφευρίσκουν λέξεις ανάμεσα στο ναι και το όχι. Όπως τα κορίτσια στους σχολικούς μας έρωτες. Δεν έλεγαν "δεν μου αρέσεις", "δεν σε θέλω". Έλεγαν κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ναι και ως όχι. "Δεν λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο". "Δεν είμαι έτοιμη". Έτσι δεν σε έκαναν εχθρό, σε άφηναν να ελπίζεις και μετά, αν τις έφτυνε ο παιδαράς του συστεγαζόμενου λυκείου, γυρνούσαν σε σένα, που άλλωστε ρητά ποτέ δεν σε είχαν απορρίψει. Αλλά μόνο οι πολιτικοί και τα κορίτσια το κάνουν αυτό; Το ίδιο δεν κάνουν και οι δημοσιογράφοι και οι συνδικαλιστές. Οι διανοούμενοι; Το ίδιο δεν κάνουν; Ήταν βράδυ όταν τηλεφώνησα στον Δημήτρη. Περπατούσα στο κρύο όταν το σκέφτηκα. Είχαμε να μιλήσουμε μήνες στο τηλέφωνο. Ίσως και χρόνια. "Έλα από το σπίτι". Το γραφείο του ήταν σαν πάγκος ξυλουργού. Με το που το είδα πήρα θάρρος. "Βάζω τα κείμενα, βάζεις τα σκίτσα;"

Σταύρος Θεοδωράκης 

 Γεννήθηκε το 1963 στα Χανιά και μεγάλωσε στην Αγία Βαρβάρα της Δυτικής Αττικής.
Ξεκίνησε το 1984 από το «Δ’ πρόγραμμα της Ελληνικής ραδιοφωνίας, συνέχισε με την εφημερίδα «Η Πρώτη», την «Μεσημβρινή», το Ραδιόφωνο «Σκάι 100.4», το «Έψιλον» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», το ΚΛΙΚ και το ΜΕΝ, «Το Βήμα», ενώ από το 2000 έως το 2003 παρουσίασε στην ΝΕΤ 406 ζωντανές εκπομπές με τον τίτλο «ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ».
Επί μία διετία (1985-1987) ασχολήθηκε με την επιμόρφωση των Ρομ (τσιγγάνων ή γύφτων).
Τον Σεπτέμβριο του 2005 δημιούργησε το «Αλάτσι» ένα εστιατόριο κρητικής διατροφής.
Εδώ και αρκετά χρόνια παρουσιάζει τους "Πρωταγωνιστές" στο Mega και τους "άλλους Πρωταγωνιστές" στα "Νέα". Το 2009 μαζί με άλλους αναγνωρισμένους δημοσιογράφους δημιούργησαν το protagon.gr, ένα σάιτ που φιλοξενεί ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά. 

Δημήτρης Χαντζόπουλος
 Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος γεννήθηκε το 1956 στην Πάτρα.
Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
και κινούμενα σχέδια στο Emily Carr University of Art + Design στο Βανκούβερ του Καναδά.
Εργάζεται ως σκιτσογράφος στην εφημερίδα Τα Νέα.

Το παραμύθι της βροχής (Κριτική )

Σάββατο, 17 Δεκεμβρίου 2011

Το Παραμύθι της Βροχής

TΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ της Τέσυς Μπάιλα
Ποια είναι άραγε εκείνα τα στοιχεία που αναδεικνύουν ένα κείμενο σε λογοτεχνική
δημιουργία; Αυτό το ερώτημα αποτελεί την πάγια αγωνιώδη αναζήτηση των
θεωρητικών της λογοτεχνίας αιώνες τώρα και παρά τις θεωρίες που έχουν
αναπτυχθεί, ανατραπεί, αναδομηθεί και εξελιχθεί μέσα στο χρόνο, το μόνο που αποδεικνύεται
είναι αφενός ότι η τέχνη του λόγου, όπως και οποιαδήποτε τέχνη δεν διέπεται από
κανόνες με τη σχηματική και ανελαστική έννοια του όρου παρά μονάχα από βασικές
αρχές, αφετέρου ότι η ποιότητα και η αξία της κρίνεται πάντοτε από το αποτέλεσμα, από την αντοχή του στο χρόνο και από την αποδοχή του από τουςαναγνώστες και την επίσημη κριτική.
Ποιες είναι αυτές οι βασικές αρχές όμως για ένα μυθιστόρημα, αφού εν προκειμένω και
το περί ου ο λόγος έργο ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία του γραπτού λόγου; Κάποιοι
θα ισχυριστούν πως είναι η αφηγηματική και πρωτότυπη δεινότητα του δημιουργού,
το ταλέντο να επινοεί κάποιος έξυπνες ιστορίες και να τις αποδίδει με πρωτότυπη
μορφή και δομή κάποιοι άλλοι, οι ανατροπές που η ευφυία του γράφοντος γεννά
ώστε να εκπλήσσει τον αναγνώστη, ενώ κάποιοι τρίτοι θα αποδώσουν την επιτυχία
του στη μοναδικότητα και την δυναμική των ηρώων και στο «άστρο» του έργου και
του δημιουργού του.
Στο μυθιστόρημα της Τέσυς Μπάιλα «Το παραμύθι της βροχής» συναντάμε όλες τις
προαναφερθείσες αρχές δηλαδή και την αφηγηματική δεινότητα, και την ανατρεπτική
πλοκή και τους εντυπωσιακούς χαρακτήρες με την έννοια της άψογης
ψυχοσυναισθηματικής προσέγγισης που κυριαρχούν στο πολυποίκιλο και συνάμα
εξωτικό σκηνικό του βιβλίου. Θα προσθέσω όμως ότι υποδόρια το κείμενο
διατρέχουν πανίσχυροι συνειρμοί και στοχασμοί που οδηγούν τον αναγνώστη στα
κατάβαθα του εσώτερου είναι του, ενώ οι άνθρωποι ανάγονται σε σύμβολα
προκειμένου να προσωποποιήσουν τους προβληματι-σμούς που αποτελούν την
ιδεολογική ραχοκοκαλιά του βιβλίου.
Η στοχαστικότητα που χαρακτηρίζει το βιβλίο, η αποφθεγματική διατύπωση σε πολλά
σημεία του έργου δια στόματος των ηρώων και όχι του αφηγητή που θα έκανε το
έργο να εξωκοίλει προς τη δοκιμιακή αφήγηση και συνάμα η δροσιά μιας ρέουσας
γλώσσας που σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπει στον αναγνώστη να το αφήσει από τα
χέρια του, είναι τα μεγάλα ατού, ετούτου του αλλιώτικου παραμυθιού που μας
παρασύρει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια λογοτεχνικής έκφρασης.
Ήδη από την πολύ κατατοπιστική εισαγωγή της η συγγραφέας καθιστά σαφή τον
ιδεολογικό καμβά στον οποίο θα φιλοτεχνήσει την ιστορία της. Πρόκειται για την
ενδόμυχη επιθυμία της μέσω ενός λογοτεχνικού εγχειρήματος να αποδείξει την
συνάφεια και γιατί όχι την πνευματική και ιδεολογική σε πολλά θέματα ταύτιση
της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας με σημείο εστίασης τους Πυθαγορείους και, την
Πλατωνική σκέψη, με το βουδιστικό φιλοσο-φικό σύστημα και εν γένει με την
ιαπωνική φιλοσοφία. Εγχείρημα δύσκολο ματην αλήθεια και θα τολμούσα να πω ρομαντικό, στους σύγχρονους χαλεπούς καιρούς,σε μια εποχή που στη λογοτεχνία κυριαρχούν θνησιγενή και τετριμμένα θέματα,θέματα προορισμένα για ευρεία κατανάλωση και στιγμιαία τέρψη.
Αντιθέτως,το βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα με πρώτο άξονα τη συγκρητική προσέγγιση δύο
φιλοσοφικών κόσμων φαινομενικά μόνο αντίρροπων, και με δεύτερο μα διόλου υποδεέ-στερο,
το ουμανιστικό ενδιαφέρον που διαπνέει πάντα τη λογοτεχνική γραφή της δημιουρ-γού
του, υπηρετεί το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης. Μέσα στις σελίδες του η Τέσυ
Μπάλα αποδεικνύοντας την πνευματική συνάφεια και συγγένεια δυο φαινομενικά
αλλιώτικων λαών, αντιπροτείνει στο τοπικιστικό συχνά πνεύμα της σύγχρονης
Ελληνικής λογοτεχνίας ένα έργο με οικουμενικό προφίλ, ένα έργο που προορίζεται για
όλους.
Το παραμύθι της βροχής θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί γέφυρα που οδηγεί τον
αναγνώστη στην επί της ουσίας επαφή του όχι μόνο με τα ορατά και αισθητηριακώς
αντιληπτά στοιχεία του γιαπωνέζικου πολιτισμού αλλά σταδιακά γίνεται
συνεπικούρός του για να εισαχθεί στο άδυτο της φιλοσοφίας του προκειμένου να
διαπιστώσει πως τον ενώνουν με αυτό τον λαό πολύ περισσότερα απ’ όσα εντέλει τον
χωρίζουν.
Σύμβολο και εκπρόσωπος της ιαπωνικής σκέψης μέσα στο βιβλίο είναι ο Τοσίο, ο φίλος της
Ελληνίδας ηρωίδας Χριστίνας ο οποίος αναλαμβάνει να αναστυλώσει την πεσιμιστική
οπτική της φίλης του, που καταφθάνει στην Ιαπωνία με ψυχή ερειπωμένη από
απώλειες, την απώλεια του αδερφού, του αγέννητου παιδιού της και εν κατακλείδι
των ψυχικών της ισορροπιών. Η φυγή γίνεται ένας ακόμη άξονας στο βιβλίο και ένα
θέμα κυρίαρχο στη θεματολογική παλέτα της συγγραφέως όπως αποδεικνύεται και από την πρώτη μυθιστο-ρηματική της κατάθεση στο Πορτρέτο της σιωπής. Ενώ όμως η φυγή στο πορτρέτο της σιωπής
καταδεικνύεται σε λύτρωση ατομική και εσωτερική, στο Παραμύθι της Βροχής η
λύτρωση έρχεται μέσα από τον κόσμο και την επιστροφή της ηρωίδας σε αυτόν, εν
αντιθέσει με τον ήρωα του Πορτρέτου όπου ο ήρωας αγγίζει τη λύτρωση έξω από τα
εγκόσμια όρια.
Η ψυχογράφηση της Χριστίνας φιλοτεχνείται με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί
αντιστοίχως το σύμβολο του ανθρώπου που επιζητά την αυτογνωσία και την
πνευματική του αναγέννηση μέσα από ένα ώριμο φιλοσοφικό σύστημα που δεν έχει
σύνορα, χωροχρονικούς περιορισμούς αλλά αξίες διαχρονικές που ουδεμία σχέση έχουν
με ανούσια στερεότυπα. Κάθε πράξη έχει το νόημα και την ερμηνεία της, το σκοπό
και την μονα-δικότητά της, δεν είναι άστοχα λόγια μια νεκρολογία παλιών
παραδόσεων.
Η Χριστίνα δεν είναι παρά ο αιώνιος περιπατητής, μια κλασική ηρωίδα απ’ την παρα-καταθήκη
των κλασικών ηρώων που αλλάζουν προσωπείο κάθε φορά για να καλύψουν την
προαιώνια αγωνία τους για την κατάκτηση της ευτυχίας. Είναι ένας άλλος Οδυσσέας
που βρίσκει καταφύγιο στη φυγή για να ισορροπήσει και να κατανοήσει ότι η
αφετηρία της ζωής της είναι εντέλει και ο τερματικός σταθμός των προσωπικών της
αναζητήσεων. Απ’ την συντροφική αγάπη αφορμά και σ αυτήν καταλήγει, αυτό είναι
το δίδαγμα του προσωπικού της ταξιδιού. Η αύρα του ομηρικού ήρωα, διαχεόμενη
μέσα από μια γυναικεία ψυχή υπάρχει διάχυτη αν και κεκαλυμμένη μέσα στο έργο.
Ο Τοσίο θα ξεναγήσει τη Χριστίνα στους τόπους και στις ψυχές των Ιαπώνων και θα της συστήσει τη φιλοσοφία του Ιαπωνικού
πολιτισμού. Κοντά του, η Χριστίνα και ταυτόχρονα ο αναγνώστης που παρακολουθεί
βήμα προς βήμα αυτό το οδοιπορικό στην ιαπωνική γή και στην ιαπωνική φιλοσοφία.
Όταν η θλίψη θα ξεκλειδωθεί και το πνεύμα θα ελευθερωθεί για να δεχτεί τα νέα
πνευματικά αγγίγματα, τότε η φιλία θα αποδειχτεί το μόνο βάλσαμο για τα δεινά
κάθε ψυχικής οδύνης.
Και ενώ «Η χώρα των αντιθέσεων, της σκληρής βίας των πολεμιστών της και της θηλυκής
γλυκύτητας των γυναικών της!» είναι αυτή που θα χαρίσει στη Χριστίνα προΪούσης
της μυθιστορηματικής δράσης τη γαλήνη που απεγνωσμένα γυρεύει έπειτα από την
άκαρπη κύηση ενός παιδιού, η ίδια χώρα, οι άνθρωποι που άφησε πίσω και οι
άνθρωποι που γνωρίζει στην ιαπωνική γη, θα αποτελέσουν τον προστατευτικό κλοιό
που θα την προφυλάξει και θα την επαναφέρει στην αισιόδοξη θέαση της ζωής.
Το βιβλίο αποτελεί ένα εξαίσιο οδοιπορικό στην ιαπωνική κουζίνα, στα
γιαπωνέζικα τοπία, στις εποχές της Άπω Ανατολής, στις αποχρώσεις της ανθισμένης
κερασιάς, στην εποχή των βροχών, στις εικόνες και στις εναλλαγές των χρωμάτων
της φύσης που σαν βεντάλιες απλώνονται και δροσίζουν τις ψυχές των αναγνωστών,
στις σαγηνευτικές τελετές του τσαγιού, στα καλειδοσκόπια των συναισθημάτων
αυτών των ανθρώπων, έτσι όπως κανείς μπορεί να τα αφουγκραστεί ή να τα
αντικρίσει φιλτραρισμένα μέσα από ελληνικά μάτια.Η συγγραφέας όποτε περιγράφει κάποιο από τα αποθησαυρισμένα έθιμα του ιαπωνικού πολιτισμού,δίνει την εντύπωση του πιστού που νυχοπατά στο έδαφος ιερού τεμένους. Με σεβασμόκαι δέος. Τα στοιχεία των περιγραφών είναι δοσμένα με τόση λαογραφική ακρίβειαώστε ο τρόπος υπογραμμίζει την πρόθεση να τα μεταφέρει αυτούσια, σαν ιεράκειμήλια για να τα προσκυνήσει ο οικουμενικός αναγνώστης, ο πιστός εκείνος τηςλογοτεχνίας που δεν έχει σύνορα, χρόνο ή στενά ιδεολογικά κριτήρια αξιολόγησης της τέχνης.
Η τεχνική της περιγραφής, αυτό το δίκοπο και πολλάκις επικίνδυνο εργαλείο στο χέρι του
αδέξιου επίδοξου δημιουργού, στα χέρια της Μπάιλα γίνεται ένα εργαλείο εξαιρετικής ακρίβειας και δεξιότητας με το οποίο αποδίδει άψογα τόσο το σκηνικό, όσο και το εξωτερικό και εσωτερικό γίγνεσθαι του βιβλίου. Το έργο βεβαίως δεν αποτελεί απλώς μια συγκρητική προσέγγιση δυο φιλοσοφιών. Είναι ένα μυθιστόρημα χυμώδες με όλη την ουσία, τη γεύση, το άρωμα και το χαρμάνι που το καθιστά λαχταριστό από τον αναγνώστη. Διαβάζεται απνευστί καθώς διέπεται από την αρχή του μέτρου τόσο στη χρήση των εκφραστικών μέσων όσο και στις δόσεις
των φιλοσοφικών στοχασμών που υπάρχουν μεν διάχυτοι στο βιβλίο αλλά
καλοβαλμένοι ώστε να μην κουράζουν και να μην ξαστοχούν από το βασικό σκοπό
κάθε μυθιστορήματος: την τέρψη και τον έμμεσο προβληματισμό που σε καμία
περίπτωση δεν σχετίζεται και δεν πρέπει να συγχέεται με τη στεγνή διδαχή.
Αντιθέτως, η πληροφορία προσφέρεται αβίαστα, καλά κρυμμένη μέσα στις
μυθιστορηματικές δομές και με όχημα τον μικροπερίοδο, χαριτωμένο και συνάμα
μεστό λόγο της συγγραφέως, που αν στο πορτρέτο της σιωπής μας ξάφνιασε
ευχάριστα με τη λυρικότητα που επέβαλε ο ήρωάς του, στο παραμύθι της βροχής
ελίσσεται, μεταμορφώνεται ανάλογα με τις απαιτήσεις της στιγμής και της
μυθιστορηματικής πλοκής για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αισθητικού
αποτελέσματος. Άλλοτε λιτός, άλλοτε περιγραφικός, άλλοτε με φιλοσοφικές
προεκτάσεις, άλλοτε συγκινητικός, μα πάντοτε καίριος, ο λόγος πετυχαίνει την
εξισορρόπηση της ιδέας και της λέξης.
Κορυφαία φιγούρα στο βιβλίο που ομολογώ πως κλέβει την παράσταση, η Χιρόκο η οποία έχει
καταλυτική επιρροή στην τροπή της ιστορίας, καθώς οι δύο νεαρές αναπτύσσουν με
την πάροδο του χρόνου μια ισχυρή φιλία. Η επίσκεψη στο Κιότο γίνεται αιτία να
ανακαλύψει η Χριστίνα το μεγάλο μυστικό της Χιρόκο και την προσωπική της
ιστορίας ως γκέϊσσας. Ένα ολότελα νέο κεφάλαιο ανοίγεται στο βιβλίο, με την
τεχνική του εγκυβωτισμού, καθώς μέσα στην ιστορία της Χριστίνας εντάσσεται η
ιστορία της Χιρόκο για να ξετυλιχτούν στη συνέχεια μαζί και να σφιχτοδεθούν τα
πεπρωμένα των δύο γυναικών. Η συγγραφέας δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα για να
ξεναγήσει τον αναγνώστη στον άγνωστο κόσμο των γκεΪσών και στη μυσταγωγική
μεταμόρφωση κάποιων γυναικών της Ανατολής σε ιερά σύμβολα του τόπου τους.
Η Χιρόκο, η Γιούκο, μια κακοποιημένη από τον άντρα της γυναίκα που πέφτει στα
χέρια της πανούργας Κίμι κατά το παρελθόν, και η ίδια η Κίμι, είναι τρεις εξωτικές ηρωίδες οι οποίες χτίζουν με τις επιλογές και τις δράσεις τους μία πολυσχιδή ιστορία που στηρίζεται στη
μαγεία του έρωτα, στην ψυχρή ενατένιση της ζωής και στη θυματοποίηση των
παιδιών από τα λάθη των μεγάλων. Ο ρόλος της θείας της Κίμι, καταλυτικός και η
σκηνή της εντολής δολοφονίας του παιδιού που η Χιρόκο έφερε στον κόσμο
καταστρέφοντας μ’ αυτό τον τρόπο το μέλλον της και συνάμα την πηγή εσόδων της
Κίμι, ίσως είναι η πιο δυνατή του βιβλίου.
Η πλοκή συχνά ξαφνιάζει. Ξεκινώντας από ένα αλληγορικό παραμύθι όπου ο έμπειρος
αναγνώστης θα αποκρυπτογραφήσει την εσωτερική οδύνη της αφηγήτριας του
παραμυθιού η οποία διατρέχει ολόκληρο το μυθιστόρημα: την αδυναμία της να
καρπίσει, η οποία την ακολουθεί άλλοτε ως παραίσθηση ή εφιάλτης και άλλοτε ως
συνειδητή απουσία από μια ζωή που δεν καταξιώνεται δίχως την παρουσία ενός
παιδιού.
«Τα βράδια στον ύπνο της, οι εφιάλτες επέστρεφαν… Ένα κοριτσάκι
παγιδευμένο σε ερείπια… Έσκαβε με νύχια και με δόντια, για να το βγάλει, μέχρι
που τα χέρια της μάτωναν και ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια…»Αν
κάποιος επιχειρούσε να χαρακτηρίσει με μια μόνο λέξη το είδος αυτού του
μυθιστορήματος, θα αντιμετώπιζε σοβαρές δυσκολίες. Σίγουρα έχει στοιχεία
κοινωνικά, φιλοσοφικά, ηθογραφικά, λαογραφικά και ψυχογραφικά. Ωστόσο, θα έλεγα
ότι αποτελεί μια πρωτότυπη λογοτεχνική φόρμα όπου ο συγκερασμός των επιμέρους
προαναφερθέντων στοιχείων καθιστούν εφικτό τον τελικό στόχο της συγγραφέως: να
τιμήσει τις εμπειρίες και τους ανθρώπους που της τις προσέφεραν.
Το Παραμύθι της βροχής αποτελεί απόδειξη ότι πέρα από τις αρχές πρέπει να τηρούνται και κάποιες βασικές προϋποθέσεις από όποιον διεκδικεί
την ιδιότητα του δημιουργού: αυτές είναι η σοβαρότητα, η υπευθυνότητα απέναντι
στο θέμα που πραγματεύεται, η ακρίβεια και η εντιμότητα απέναντι στο χαρτί και
στον αναγνώστη του πράγμα που σημαίνει σκληρή δουλειά και τέλος αποδεικνύεται πως
η εμπειρία και η μελέτη αποτελούν την αδιάσειστη βάση πάνω στην οποία
στηρίζεται το ποιοτικό λογοτεχνικό έργο.
Τις προϋποθέσεις αυτές η Τέσυ Μπάιλα τις τηρεί απαρέγκλιτα στο μυθιστόρημά της που
εν κατακλείδι αποτελεί μια άψογη ξενάγηση στα μύχια της ψυχής, εκεί που όπου
χρειάζεται κανείς ένα φίλο-συμπαραστάτη για να τολμήσει να εισχωρήσει.

Αναρτήθηκε από Πασχαλία Τραυλού στις 11:31 μ.μ.

Τα παραμύθια ...του Σαββάτου

Από τις 4 Φεβρουαρίου και κάθε Σαββατο πρωί στις 11.30 η Ιωάννα Κρόγγου διαβάζει παραμύθια από όλον τον κόσμο  σε μικρά παιδιά. Στο  βιβλιοπωλείο ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ στην νέα του διεύθυνση , Καντανολέων 4 στο Ηράκλειο της Κρήτης .

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012...

Παραμύθι : Ο Λυκούργος και η μαγική σπηλιά
Συγγραφέας : Μαρία Μαγουλά
Εκδόσεις Δοκιμάκη  

Τι είναι όμως το παραμύθι ; 

Το παραμύθι είναι μια πανανθρώπινη ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει με έναν λόγο συμβολικό τις επιθυμίες τους, τους φόβους, τις ελπίδες, τα πάθη, τα όνειρα, τα άγχη του για τη ζωή του. Είναι μια προσπάθεια να διαπραγματευτεί όλα αυτά που τον απασχολούν και να τα μοιραστεί με την κοινότητα. Βοηθάει τον άνθρωπο να ωριμάσει, να προετοιμαστεί για τις μικρές και μεγάλες αλλαγές – μεταβάσεις στη ζωή του και του δίνει «λύσεις» ενώ ταυτόχρονα μπορεί να τον διασκεδάσει.

                                                                           Δημήτρης Προύσαλης

… Δοκιμασία; Επιθυμία; Ανάγκη; Αδιέξοδο; Απλή περιέργεια; Mια ακαθόριστη ατμόσφαιρα που όσο σε παρασύρει τόσο εσύ αφήνεσαι. Τολμάς να μπεις στον κόσμο του. Τόσο ιδιαίτερο• αναρωτιέσαι συχνά αν έχεις το δικαίωμα ώστε να το πλησιάσεις και να το θεωρήσεις κάτι δικό σου. Άλλοτε πάλι, σκέφτεσαι πόσο πολύ το αγαπάς, που σκέφτεσαι πως τίποτα δε μπορεί να σου στερήσει τη χαρά του να γεύεσαι, έστω και στο ελάχιστο, τις γεμάτες αλήθειες κι όνειρα εικόνες του…

Μοίρασμα ψυχής, επικοινωνία, διέξοδος από την καθημερινότητα και, γιατί όχι, επιστροφή στις ρίζες, στο παλιό, εκεί όπου μια γλυκιά κουβέντα, ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ σήμαιναν πολλά.

Ένα δώρο για πρόσωπα αγαπημένα και άλλα, υποψήφια ν’ αγαπηθούν –έτσι, για να γλυκαίνει λιγάκι η ζωή.

Το γλυκό έδεσε• τα μάγια έπιασαν, κι ίσως είναι τα μόνα μάγια που δε θέλεις να βρεις ποτέ το ξόρκι τους...                                                                  Εύη Γεροκώστα  ( εικ. Ανδρέας Κούρτης )

Ένας μύθος λέει ότι το παραμύθι είναι πλάσμα ζωντανό που μοιάζει με πουλί. Έχει φτερά και πετά στον τόπο και στο χρόνο. Κάποια στιγμή έρχεται και κάθεται στον ώμο σου κι εσύ τότε δύο πράγματα μπορείς να κάνεις, να το διώξεις ή να το αφηγηθείς…

Διαλέγουμε να αφηγούμαστε παραμύθια για να τα βοηθήσουμε να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Παραμύθια από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας, παραμύθια από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από τα πέρατα της γης, παραμύθια μαγικά, ευτράπελα, τρομαχτικά ή αλλιώς …

παραμύθια μύθια μύθια

μια κουκιά και μια ρεβίθια

δώθε κείθε αφημένα

να μας δείχνουν την αλήθεια!

                                  
  (εικ. Sam Kim Hueyn)        Τατιάνα Φραγκούλια

Η ανάγκη του παιδιού για την μαγεία 
(Η δύναμη των παραμυθιών , Μπρούνο Μπετελχάϊμ,εκδ.Γλάρος )

Οι μύθοι και τα παραμύθια απαντούν στα αιώνια ερωτήματα : Τι είναι πραγματικά ο κόσμος; Πως θα ζήσω στη ζωή μου σ΄ αυτόν ; Πως μπορώ να είμαι αληθιμά ο εαυτός μου ; Οι απαντήσεις που δίνουν οι μύθοι είνια οριστικές , ενώ τα παραμύθια προτείνουν ,τα μηνύματά τους υπονοούν λύσεις, αλλά ποτέ δεν τις κατονομάζουν. Τα παραμύθια αφήνουν το παιδί να φαντάζεται αν και με ποιόν τρόπο θα εφαρμόσει στον εαυτό του αυτά που αποκαλύπτουν για τη ζωή και την ανθρώπινη φύση .
Το παραμύθι προχωρεί  μ έναν τρόπο που ταιριάζει με τον τρόπο που το παιδί σκέφτεται και βιώνει τον κόσμο , και για αυτόν το λόγο το παραμύθι είναι τόσο πειστικό για το παιδί. Μπορεί να  βρει πολύ μεγαλύτερη ανακούφιση σ  ένα παραμύθι, παρά αν προσπαθήσουμε να το καθησυχάσουμε βασιζόμενοι στη λογική και στις απόψεις των μεγάλων.Το παιδί εμπιστεύεται αυτό που λέει το παραμύθι , γιατί ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τον κόσμο συμφωνεί με το δικό του.
...........
Για ένα παιδί οκτώ χρονών  (σύμφωνα με τον Piaget) Ο  ήλιος είναι ζωντανός, αφού δίνει φως ( και το παιδί θα μπορούσε να προσθέσει ότι ο ήλιος το κάνει , γιατί το θέλει) . Για το ψυχοκρατικό μυαλό του παιδιού, η πέτρα είναι ζωντανή, αφού κινείται καθώς κυλά στην πλαγιά του λόφου ).Ακόμη ένα παιδί δωδεκάμισι ετών είναι πεισμένο ότι ένα ρεύμα είνια ζωντανό και έχει βούληση, αφού το νερό του κυλά.

( εικ. Anna Burighel)