5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα εκπαιδευτικών και μια
μικρή αδυναμία στην Ημέρα την έχουμε!
Ta Παραμύθια του Σαββάτου …της Ελένης Μπετεινάκη
Λένε πως η λέξη δάσκαλος μπορεί να προέρχεται από το αρχαίο
ρήμα δάω, που σημαίνει φωτίζω (εξού και δάδα-δαδί), το οποίο με ενεστωτικό
αναδιπλασιασμό γίνεται δαδάσκω, διδάσκω= διδάσκαλος=δάσκαλος…
Τα παραμύθια του Σαββάτου σε ένα μικρό τους αφιέρωμα για την
γιορτή τη σημερινή, παρουσιάζουν βιβλία που έχουν σαν θέμα τους τον δάσκαλο και
που αξίζει να διαβαστούν γιατί για μας δάσκαλος σημαίνει ο άνθρωπος που: Έχει
όνειρα στα μάτια, το κεφάλι του γίνεται καζάνι, που ζει
δίπλα δίπλα με το φάντασμα του μαυροπίνακα, που έχει πάντα μια
ιστορία να πει από τα θρανία. η καινούργια δασκάλα μπορεί να μοιάζει με «σκουπόξυλο», έχει όμως
κάτι διαφορετικό… Μπορεί να είναι ο Δάσκαλος σε δύο ρόδες ο αγαπημένος
μας ή μια δασκάλα των χρωμάτων που θα αλλάζει την θλίψη την καταχνιά,
τον πόνο. Σαν πάει για πρώτη φορά στο σχολείο,
Όλα για την δασκάλα μου, λοιπόν, όπως κάποιοι πιστεύουν και μακάρι να είναι
αρκετοί…Ή μήπως Όχι, κυρία,το καλύτερο μάθημα είναι το διάλλειμα
και να θυμάσαι πως ο δικός μου δάσκαλος είναι πειρατής!
Ο γίγαντας, Θοδωρής Παπαϊωάννου, εικ : Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. ΠατάκηΈνας γίγαντας υπάρχει στο σχολείο του αδερφού του Αχιλλέα… Ένας γίγαντας που κάνει τα πάντα. Δεν σταματά ούτε μια στιγμή και του φαίνεται κάπως …ύποπτος. Αυτός έφταιγε που ο Πάρης πια δεν είχε χρόνο να παίξει με τον Αχιλλέα. Του΄βαζε ένα σωρό δουλειές στο σπίτι που σχεδόν τον ξεθέωνε. Αυτό δεν μπορούσε να το ανεχτεί ο Αχιλλέας κι έτσι πήρε δραστικά μέσα. Άρχισε να τον παρακολουθεί για να μπορέσει να βοηθήσει τον αδερφό του να απαλλαγεί, ίσως, από αυτόν και έτσι να έχουν περισσότερο χρόνο για παιχνίδι. Και τι δεν ανακάλυψε όλον αυτόν τον καιρό. Αυτός ο γίγαντας έκανε παράξενα πράγματα στην αυλή. Άνοιγε τα πρωινά των παιδιών, διόρθωνε τους γιακάδες, κούμπωνε κουκούλες, έδενε κορδόνια…. Μέχρι και βαλίτσα με γιατρικά είχε, και κιθάρα κι έπαιζε μουσική. Αυτές οι «παράξενες » συμπεριφορές δεν είχαν τελειωμό. Όλα όμως εξηγήθηκαν ένα απόγευμα κι ήταν ο λόγος …μια αγκαλιά!
Αυτός ο γίγαντας , ο τεράστιος και τελικά όχι και τόσο άγριος είναι εκείνος ο δάσκαλος που φαντάζει στα μάτια των μικρών παιδιών …πανύψηλος. Είναι ένα κείμενο γεμάτο φαντασία του Θοδωρή Παπαϊωάννου αλλά την ίδια στιγμή πέρα για πέρα αληθινό. Έτσι βλέπουν τα παιδιά τους δασκάλους. Πελώριους, πολυτάλαντους, πολυμήχανους και παντογνώστες. Κι είναι το …ύψος κι η απόσταση που κάνουν τη διαφορά. Όμως ο τρόπος, η αγκαλιά, το χαμόγελο και η καθημερινή οικειότητα κάνει τους γίγαντες να «χαμηλώνουν» και τα παιδιά να ψηλώνουν όλο και πιο πολύ. Υπέροχη ιστορία στ΄ αλήθεια αγαπητέ Θοδωρή. Πίστεψε με, νόμιζα πως άκουγα κι εγώ τους μικρούς μου μαθητές. Σαν να χα μπει στο μυαλό και …στα μάτια τους τούτες τις πρώτες μέρες του σχολείου.
Και ναι, αυτό είναι ο δάσκαλος! Τα πάντα και κάνει τα πάντα. Είναι ο μουσικός, ο χορευτής, ο ηθοποιός, ο παντογνώστης, ο γιατρός, ο φίλος, ο μπαμπάς ή η μαμά , ο γιατρός , ο παρηγορητής , ο ποδοσφαιριστής, ο μπασκετμπολίστας, ο δρομέας, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κι είναι χάρισμα να σου τύχει στο σχολείο ένας τέτοιος Άνθρωπος και μεγάλη ευτυχία.
Την ιστορία να τη διαβάσετε, να χαμογελάστε πολλές φορές, να νοιώσετε τις μεγάλες αλήθειες των μικρών στιγμών της σχολικής καθημερινότητας. Να αφεθείτε σε σκέψεις, σε συναισθήματα, σε θύμησες.
Εικονογραφημένο μοναδικά από την Μυρτώ Δεληβοριά που καταλαβαίνει το παιδικό σχέδιο και ψυχή , όσο λίγοι.
Δείτε το εδω: https://www.cretalive.gr/
H
δασκάλα των χρωμάτων, Κατερίνα Δημόκα, εικ :Πωλίνα Παπανικολάου, εκδ. Μεταίχμιο
Η Γκρίζα Πολιτεία βρισκόταν κάπου κοντά στην άκρη της γης κι
είχε ένα βασιλιά που μισούσε τα χρώματα. Γκρίζα η ψυχή του από την μέρα που
έχασε την αγαπημένη του γυναίκα την Σερένα. Ήταν η μέρα που γεννήθηκε η κόρη
του η Ναστάζια. Από τότε στην μικρή πολιτεία απαγορεύτηκαν τα χρώματα κι όλοι
βυθίστηκαν σε βαρύ πένθος. Θλίψη, μελαγχολία κι ένα σωρό απαγορεύσεις γέμισαν
τους κατοίκους της πόλης. Tα
παιδιά στο σχολείο δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιούν μπογιές παρά μόνο μολύβια,
γκρίζες ξυλεμπορικές και ασπρόμαυρες εικόνες. Όλοι ντυνόταν με γκρίζα χρώματα
ακόμα κι η μικρή βασιλοπούλα που όσο μεγάλωνε γινόταν όμορφη σαν την μητέρα της
αλλά θλιμμένη από τη στέρηση αγάπης του βασιλιά Μονόχρωτου. Εκείνος νόμιζε πως
για όλα έφταιγε το ουράνιο τόξο. Τα χρόνια περνούσαν κι η ψυχή του Μονόχρωτου
δεν ηρεμούσε κι έτσι η πολιτεία τους παρέμενε γκρίζα, άχρωμη και θλιμμένη. Η
τεράστια φήμη που είχε αποκτήσει οδήγησαν εκεί την πολυταξιδεμένη δασκάλα δόνα
Ανεζίνα….
Ένα υπέροχο παραμύθι γραμμένο από μια σύγχρονη συγγραφέα την
Κατερίνα Δημόκα. Η θλίψη, ο πόνος και η μοναξιά, η
κυριαρχία της μελαγχολίας σκεπάζονται ή καλύτερα εξαφανίζονται από τη
δύναμη της αγάπης. Τη δύναμη της ομορφιά της ψυχής και την τόλμη. Όποιος
γνωρίζει πολλούς δρόμους της ανθρώπινης ψυχής πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ένα
παραμύθι που τα ΄χει όλα. Βασιλιάδες, υπηκόους, απαγορεύσεις, δοκιμασίες
…χρώματα. Χρώματα που απλώνονται και νικούν το μίσος, την λύπη και μαλακώνουν
ακόμα και τους πιο σκληρούς στη Χώρα της Φαντασίας.
Ένα παραμύθι γεμάτο συναισθήματα, γεμάτο πείσμα, επιμονή και
θάρρος. Γεμάτο εικόνες που επίσης ζωντανεύουν
από την Πωλίνα Παπανικολάου. Ένα παραμύθι που μας θυμίζει
πως όταν κάποιος θέλει και μπορεί καταφέρνει ακόμα και τα πιο δύσκολα πράγματα.
Μα πάνω απ΄ όλα ένα παραμύθι πραγματικά εξαιρετικό με τις εντάσεις του όπου
χρειάζεται με τις εναλλαγές του και την κάθαρση στο τέλος που γαληνεύει τις
ψυχές παιδιών και όσων αγαπούν τις καλές ιστορίες! Μια ιστορία για τα
θαυμαστά μέρη του κόσμου, εκείνα που οι
μύθοι τους είναι ξεχωριστοί. Με την Φαντασία να απογειώνεται και να χάνεται
μέσα στην ομορφιά των Χρωμάτων και της Χαράς!
Για παιδιά λένε από 8 χρονών και … για όλους όσους λατρεύουν
τα παραμύθια!
Όλα για τη δασκάλα μου, Σουζάνα Ματτιαντζέλι,Κιάρρα
Καρρέρ, εκδ. Πατάκης
Ένα βιβλίο για τους δασκάλους της ζωής μας. Τους ανθρώπους
που υπήρξαν ή υπάρχουν και μαζί τους
άνοιξαν τα δικά μα ς φτερά. Όποια γλώσσα κι αν μιλούν, όπου κι ζουν, ότι ύφος,
χρώμα ή κουλτούρα διαθέτουν, είναι από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη διαμόρφωση
του χαρακτήρα και της πορείας της ζωής. Είναι ο άνθρωπος που μας μαθαίνει τα
πάντα, που ξέρει σχεδόν τα πάντα! Που παίζει μαζί μας, που τραγουδά, χορεύει,
λυπάται, χαίρεται. Μα πάνω απ όλα είναι ένας άνθρωπος που συμπεριφέρεται όπως όλοι οι μεγάλοι, που κάνει ότι κάνει κι
ένας γονιός, ένας… άλλος μεγάλος. Η μόνη διαφορά ίσως σ΄ αυτό είναι πως εκείνη
όπου κι αν την δεις ξέρεις πως θα γυρίζει πάντα στην τάξη της. Και αν και
μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά κάποια στιγμή
θα αλλάξει…το ύψος!
Η αίθουσα που μικραίνει στα μάτια ενός εφήβου πια η και σε
κάποιον ενήλικα αλλά και η ίδια η δασκάλα κάποια στιγμή κονταίνει, μα
παραμένει η μία και μοναδική που πάντα
έχεις στην καρδιά, και γίνεται πάλι …μεγάλη με όλες τις σημασίες της λέξης.
Είναι εκείνη που ξέρει όσα χρόνια κι αν περάσουν πως όλα μέσα μας θα είναι τακτοποιημένα κι όσες φορές τύχει να έρθουν
στην επιφάνεια, εκείνη θα είναι πάντα εκεί!
Ένα βιβλίο που είναι αφιερωμένο στους δασκάλους όλων μας. Σε
εκείνους που δεν ξεχάστηκαν ποτέ γιατί υπήρξαν φως και δύναμη στη ζωή μας. Ένα
βιβλίο πολύ συγκινητικό, ειδικά αν ξέρεις πως κάποτε, ΕΝΑΣ δάσκαλος ήταν η αιτία κι εσύ
ακολούθησες την ίδια πορεία στη δική σου ζωή. Ένα πολύ τρυφερό κείμενο γεμάτο
ανθρωπιά, αγάπη και στιγμές που όλοι έχουμε ζήσει. Ένας ύμνος σε εκείνη την μία
ή τον ένα που στάθηκε βράχος και φάρος.
Ένα βιβλίο με τα μάτια των παιδιών που
μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ την αξία του λειτουργήματος του δασκάλου.
Ένα βιβλίο που θα αφιερώνω κι εγώ στους φωτισμένους
δασκάλους της δικής μου ζωής και στα παιδιά, όλα τα παιδιά που έχουν γίνει
δικοί μου φάροι και ζω μαζί τους πράγματα πολλές φορές μοναδικά και σχεδόν
θαυμαστά!
Το βιβλίο είναι
γραμμένο από την Σουζάννα Ματτιαντζέλι και εικονογραφημένο
μοναδικά και από την Κιάρα Καρρέρ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στις
δύο!
Τσιπί, μια ιστορία από τα θρανία, Μάριο Λόντι, εκδ.
Καλέντης
Η δημοφιλής αυτή ιστορία του μεγάλου δάσκαλου-συγγραφέα είναι
εμπνευσμένη από έναν διάλογο με τους μαθητές του στο δημοτικό σχολείο του Βο
στην Πιάντενα, ενόσω τα παιδιά παρακολουθούσαν τον κόσμο από το παράθυρο. Τους
προέτρεψε να δουν έναν κόσμο αλλιώτικο, με τις δικές τους επιθυμίες, χωρίς να
ξεχνούν αξίες, όπως η φιλία, η ελπίδα κι η ελευθερία.
Μια τρυφερή ποιητική αφήγηση που αντανακλά συναισθήματα των
παιδιών όταν ανακαλύπτουν σιγά σιγά τον κόσμο. Η φιλία, η αλληλεγγύη, η
κοινωνικοποίηση, ο αγώνας για επιβίωση, η σχέση μας με τη φύση είναι ορισμένα
από τα θέματα αυτή της συμβολικής ιστορίας που η λυρική της γλώσσα μάς συνδέει
συνεχώς με τη φύση, υπενθυμίζοντας παράλληλα ότι η περιέργεια και το θάρρος
ανταμείβονται σε μια ελεύθερη, μια καλύτερη ζωή. (από το οπισθόφυλλο του
βιβλίου)
Δάσκαλος σε δύο ρόδες, Μαρία Ανδρικοπούλου, εικ: Ελίζα
Βαβούρη, εκδ. Καλέντη
Όταν το 2016 διάβασα
μια είδηση για ένα δάσκαλο με ένα ποδήλατο στο Αφγανιστάν που γυρίζει από χωριό
σε χωριό σε απομακρυσμένες περιοχές , σε εμπόλεμη ζώνη κι όπου υπάρχουν παιδιά μοιράζει βιβλία, μου κέντρισε πολύ το
ενδιαφέρον και με γέμισε χαμόγελα πολλά. Τρία χρόνια μετά και έχοντας ξεχάσει
λίγο τούτο το μαντάτο ήρθε ένα βιβλίο στα χέρια μου που με συγκίνησε το ίδιο
όπως εκείνη τη φορά. Ο Μπεσάρ της Μαρίας Ανδρικοπούλου είναι ο Saber Hosseini που θαύμασα τόσο πολύ,
τότε, και ακόμα θαυμάζω. Και η Μαρία
έφτιαξε την ιστορία του για τη μάθουν όλο και περισσότερα παιδιά. Μια ιστορία
που έχει σαν θέμα της την αλήθεια των
βιβλίων, των παραμυθιών, του πολέμου, της ελπίδας που δεν χάνεται ποτέ όσο
υπάρχουν άνθρωποι-δάσκαλοι, με όραμα. Ο Μπεσάρ της Μαρίας κι ο Saber του
Αφγανιστάν δεν νοιώθουν φόβο, δεν νοιώθουν απογοήτευση, δεν το έβαλαν κάτω με όσες
αντίξοες συνθήκες και αν
συνάντησαν. Είναι παράδειγμα για μίμηση τούτος ο δάσκαλος. Είναι
λειτούργημα η διδαχή του που δείχνει το
πείσμα, το όραμα, την επιμονή και τη νίκη της ψυχής και της προσπάθειας.
Καταπληκτική η ιδέα της Μαρίας Ανδρικοπούλου
να κάνει βιβλίο και να γράψει την ιστορία ενός πραγματικά άξιου δάσκαλου. Ο
δικός της Μπεσάρ σίγουρα σκέφτεται ακριβώς όπως κι ο Saber. Δανείζεται σπουδαία
λόγια σημαντικών ανθρώπων για να δώσει ο
ίδιος δύναμη και κουράγιο στον εαυτό του. Λατρεύει τα παιδιά, τη δουλειά του,
το ποδήλατο, τα βιβλία. Δεν νοιώθει φόβο, δεν λυγίζει στα δύσκολα, δεν
απογοητεύεται.
Να το διαβάσετε τούτο το βιβλίο. Να εμπνευστείτε, να
θαυμάσετε, να παραδειγματιστείτε. Να νοιώσετε κι εσείς πως οι αντιξοότητες της
ζωής δεν πτοούν τους ανθρώπους με θέληση. Ούτε ο πόλεμος, ούτε οι απειλές, ούτε
τα άσχημα γεγονότα δεν λύγισαν τούτον
τον άνθρωπο από εκείνο που θέλησε πιο πολύ απ΄ όλα με την ψυχή του. Κακουχίες,
προβλήματα, λόγια βαριά, πράξεις βίας δεν στάθηκαν ούτε για μια στιγμή εμπόδιο.
Το βιβλίο έχει εικονογραφήσει μοναδικά η Ελίζα Βαβούρη και το
συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους για την ελπίδα, την γνώση, τη σοφία αυτού του
μοναδικού δάσκαλου αλλά και για την καλογραμμένη ιστορία της Μαρίας
Ανδρικοπούλου που μας θυμίζει πως τα εμπόδια στη ζωή είναι για να τα ξεπερνάμε.
Οι ανηφοριές είναι για να φτάσουμε ψηλά και να ξεχωρίσουμε και τα βιβλία ότι πιο πολύτιμο μπορεί να
προσφέρει ένας δάσκαλος - Άνθρωπος σε ένα παιδί…Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα,
προτροπές και δύναμη!
Για παιδιά και μεγάλους που αγαπούν τις αληθινές ιστορίες….
Το φάντασμα του μαυροπίνακα, Σοφία Μαντουβάλου, εκδ
Πατάκη
Για την τάξη στο τέρµα του διαδρόµου του δευτέρου ορόφου του
1ου Δημοτικού σχολείου της Άνω Καρπουζίας, αυτή τη σχολική χρονιά τίποτα δε θα
είναι όπως φαίνεται. Μαγικές εκπλήξεις και απίθανες καταστάσεις περιµένουν
µαθητές και δασκάλους...Τι έγινε το βράδυ πριν ανοίξει το σχολείο; Γιατί εμφανίστηκε
το φάντασμα του μαυροπίνακα;
Ποιο ρόλο έπαιξαν σε όλα αυτά ο επιστάτης, ο κύριος ΜΥΤΑΡΑΣ
(ο τόνος στην παραλήγουσα) και ο έξυπνος ασπροπίνακας; Ποιες ξεκαρδιστικές
ιστορίες έζησαν ο κύριος Υπέροχος και οι µαθητές του όταν Το φάνατσμα του
μαυροπίνακα µετακόµισε στην τάξη τους; Η µαθηµατική αλλεργία, Το δικαστήριο της
τάξης, Το παιχνίδι της σιωπής και Oι εφιάλτες φαντασµάτων είναι µόνο µερικές
απ’ αυτές.
Για παιδιά από 9 ετών… και για όσους πιστεύουν πως η
εκπαίδευση πρέπει να πατάει µε το ένα πόδι στην παράδοση και µε το άλλο να
τρέχει στο µέλλον, αλλά πάντα να είναι µια περιπέτεια µε φαντασία και χιούµορ.(από
το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Όχι, κυρία ! Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδ. Παπαδόπουλος
Σας έχει
τύχει ποτέ να σκεφτείτε πως μια λέξη δεν έχει ακριβώς το νόημα που
της έχουμε
δώσει αλλά σημαίνει κάτι διαφορετικό… Αν είστε δάσκαλος θα το
έχετε
«γευτεί » πολλές φορές, πως ακόμα και τα πιο απλά πράγματα στον
κόσμο των
παιδιών, έχουν ζωή… Ας πούμε ένα λουλούδι που αν το
αποκαλέσεις
ρόδο θα γίνει ρόδα και θα κάνει βόλτες στον κήπο του σπιτιού
σου και θα
μαθαίνει του κόσμου τα μυστικά κι αν το πεις τριαντάφυλλο ίσως
να πιστέψουν
πως είναι το παιδί που έχει τριάντα φίλους. Κι αν συνεχίσεις το
παιχνίδι με
τις λέξεις τότε η Κωνσταντινούπολη θα ναι μια πόλη που όλους
τους λένε Κωνσταντίνους,
στα Γιάννενα όλοι είναι Γιάννηδες και η Τρίπολη
είναι μια
πόλη γεμάτη τρύπες και αν πας να μιλήσεις για την Διατροφή εκείνα
σου λένε πως
η είναι η Τροφή του Δία και είναι η καλύτερη. Όσο για τους
αστραγάλους
ε…αυτοί πια, είναι οι Γάλλοι που ζουν στα Άστρα…Κι η ιστορία
και το
παιχνίδι δεν έχει τέλος μόνο ίσως σαν κτυπήσει το κουδούνι που όλοι
τότε ξέρουν
πως είναι η ώρα για …την πραγματικότητα, δηλαδή το διάλλειμα
και δεν
θέλει κανείς, μα κανείς να το χάσει!
Μια ακόμα
υπέροχη ιστορία από τον Αντώνη Παπαθεδούλου για παιδιά και
δασκάλους με
φαντασία και δημιουργικότητα…Και αν έχετε διάθεση και
μπείτε στο
παιχνίδι τότε όλα τα μαγικά και τα όμορφα εδώ θα συμβούν !
Ο δάσκαλός μας είναι…πειρατής!, Αλεξάνδρα Μητσιάλη,
εικ :Ραφαέλλα Τσάτσι, εκδ. Πατάκης
Πως μεταμορφώνεται μια τάξη σχολείου σε ένα ευφάνταστο
πλήρωμα καραβιού που μοιάζει με πειρατικό; Όταν ο δάσκαλος είναι ο ίδιος
…πειρατής. Όταν ξέρει να κουμαντάρει το καράβι του, όταν εμπνέει, όταν ζει την
κάθε στιγμή με τα παιδιά του. Όταν το μάθημα παίρνει άλλη διάσταση, όταν η κάθε
μέρα είναι μια περιπέτεια κι όταν όλοι θέλουν να συμμετέχουν σ΄ αυτό το ταξίδι
με την ψυχή τους.
Ο Δημήτρης ή κάπτεν Τζίμι είναι ένας δάσκαλος διαφορετικός!
Το πλήρωμα του οι εικοσιτέσσερις μαθητές του και το πειρατικό τους καράβι το
Δελφίνι τους ταξιδεύει παντού. Στην ιστορία πολεμά σ΄ όλες τις ναυμαχίες, στα
μαθηματικά πιάνει φουρτούνα και καμιά φορά μπατάρει και στην καθημερινότητα το
« κουπί» που το τραβάνε όλοι με τη σειρά καταλαβαίνουν πως δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Κι είναι τα ταξίδια του μοναδικά σε μέρη που έγιναν μάχες αλησμόνητες, σε
νησιά και κάστρα μα και σε μια τάξη που
θες να μην αλλάξει ποτέ.
Μια υπέροχη ιστορία της Αλεξάνδρας Μητσιάλη
που όπως λέει η ίδια είναι αφιερωμένη στον Νίκο Καββαδία και στον Θάνο
Μικρούτσικο. Μπορεί να καταλάβει κάποιος το γιατί αφού ο Κάπτεν Τζίμι, ο
πειρατής, είναι ποίημα και σύνθεση των δυο παραπάνω σπουδαίων δημιουργών. Για
μας, είναι ευτύχημα τούτη η νέα γραφή που μας θυμίζει πως πρέπει να είναι ο
…δάσκαλος. Να έχει όραμα, διάθεση και όρεξη για …δουλειά. Να αγαπάει τα παιδιά
με την ψυχή του και να μοιράζεται τα δικά του όνειρα μαζί τους. Η καθημερινότητα αλλάζει και το μάθημα
γίνεται παιχνίδι. Παιχνίδι που έχουν ανάγκη όλα τα παιδιά για να μάθουν
καλύτερα, για να ξεφύγουν ότι τους
δυσκολεύει τη ζωή. Ένα παράδειγμα προς μίμηση λοιπόν ο κ. Δημήτρης, ένα
φωτισμένο μυαλό που δεν συναντάς, η αλήθεια είναι, και τόσο συχνά. Ωστόσο
υπάρχει και κάποιες φορές φωτίζει και τους υπόλοιπους και τη ζωή των παιδιών.
Ταξίδι στην φαντασία, στην περιπέτεια, στην ιστορία και στην
μάθηση είναι τούτο το βιβλίο. Ονειρεμένο ταξίδι, που σαν μπορούν να το βιώσουν
τα παιδιά το δικό τους το άστρο θα λάμψει πολύ παραπέρα από τα καθημερινά, τα
καθιερωμένα και τα αναμενόμενα!
Εικονογραφημένο όπως του πρέπει από την Ραφαέλλα
Τσάτσι. Έντονες μορφές, χρώματα και «ταξίδια» φανταστικά. Έτσι πρέπει
να είναι όλοι οι δάσκαλοι, όλοι…
Ο δάσκαλος με τα όνειρα στα μάτια, Σοφία Μαντουβάλου,
εκδ. Πατάκης
Πετάει ο δάσκαλος; Πετάει! απαντούν οι µαθητές του κυρίου
Αργύρη Χρυσού ως αυτόπτες µάρτυρες και συνεργοί των πτήσεων στο όνειρο:
Δηµοκρατία στην τάξη.
Πετάνε οι µαθητές; Πετάνε! απαντάει o δάσκαλος µε τα όνειρα
στα µάτια και µε συνεργάτες τα «παιδιά» του κάνει τα όνειρά τους πράξη.
Ακόµα δεν έχετε δει τίποτα. Και ούτε θα δείτε, αν δε
συναντήσετε ένα βασίλειο χωρίς βασιλιά, δεν υπογράψετε το µυστικό συµβόλαιο,
δεν κηρύξετε τον τρίτο παγκόσµιο χαρτοπόλεµο, δε φτιάξετε το αντιΒΙΑτικό, δε
βρεθείτε στην άκρη του κόσµου χωρίς να κουνηθείτε από τη θέση σας, δε µιλήσετε
µε αγάλµατα, δεν κάνετε παρέα µε τις µούσες, δεν ελευθερώσετε τα παπαγαλάκια
και δεν ανακαλύψετε τον θησαυρό της ευτυχίας.
Κούνια που σας κούναγε, αν νοµίζετε πως θα φτάσετε στις
ακτές της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας χωρίς βατραχοπέδιλα.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η καινούργια δασκάλα, Ντομινίκ Ντεμέρ, εκδ. Πατάκης
Εκείνο το πρωινό η τάξη μας ήταν σιωπηλή. Ακουγες μέχρι και
το πέταγμα της μύγας. Έπειτα, ξαφνικά, ακούστηκαν βήματα στο διάδρομο, δυο τρία
σιγανά ταπ ταπ... κι ύστερα τίποτα. Συνήθως οι δασκάλες μας περπατάνε γρήγορα,
βιαστικά. Το άτομο, όμως, που κατευθυνόταν τώρα προς την τάξη μας έμοιαζε να
έρχεται με την ησυχία του, λες και είχε βγει σεργιάνι. Η πόρτα άνοιξε και
είδαμε μια περίεργη, ηλικιωμένη κυρία, πανύψηλη και κοκαλιάρα. Ήταν εκείνη, η
δεσποινίς Σαρλότ, το «σκουπόξυλο»... Η καινούρια μας δασκάλα, μια δασκάλα που
δεν ήταν καθόλου σαν τις άλλες! (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι. Σοφία
Μαντουβάλου, εκδ. Πατάκης
Όταν μία ιδέα σφηνώνεται στο κεφάλι της κυρίας Βάσως τα
πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα για την τρομερή δασκάλα. Έτσι έγινε και τότε που
της μπήκε η ιδέα, πως οι μαθητές της πρέπει να γίνουν οι πιο ευτυχισμένοι, οι
πιο χαρούμενοι, οι πιο δημιουργικοί, οι πιο υπεύθυνοι μαθητές του σχολείου....
Για παιδιά και για όσους μεγάλους ονειρεύονται πως η
Εκπαίδευση μπορεί να αναμορφωθεί σε μια περιπέτεια με χιούμορ και φαντασία.(
από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/
Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες, Βασίλης Κουτσιαρής, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Ελληνοεκδοτική
Ένα σχολείο, ένας δάσκαλος, εκατό παιδιά και μια …εφημερία. Όσοι έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο στη ζωή τους γνωρίζουν πολύ καλά πως το να έχεις την ευθύνη τόσο πολλών παιδιών έστω και για δεκαπέντε λεπτά και την ίδια στιγμή να έχεις λαρυγγίτιδα, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν τα παιδιά προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους φίλους τους πως μπορούν να καταφέρουν να τα αλλάξουν όλα στην αυλή ή και στην τάξη. Στην τάξη που ο αριθμός παιδιών είναι συγκεκριμένος και όλοι γνωρίζουν καλύτερα τους άλλους η …καζούρα είναι ευκολότερη. Τι κι αν γνωρίζουν κι αγαπούν όπως λένε τον δάσκαλό τους. Η διάθεση για μάθημα είναι λιγοστή. Κι ας μιλούν για δέντρα…Το στοίχημα των παιδιών το κερδίζουν με τις … κουκουνάρες.
Μια ιστορία του Βασίλη Κουτσιαρή για την σχολική ζωή, τις δυσκολίες, την καθημερινότητα, την ανατροπή, την έκπληξη και τη σωστή αντιμετώπιση. Τα παιδιά γνωρίζουν πάντα τα όρια του δασκάλου τους και όσο κι αν τον σέβονται ή τον αγαπούν δοκιμάζουν σχεδόν καθημερνά τις αντοχές του. Επίσης προτιμούν την εύκολη λύση και …το διάλειμμα, εκτός και αν βρεθεί στο δρόμο τους ένας φωτισμένος και ασυνήθιστος εκπαιδευτικός. Η «Τάξη» στο σχολείο μα και στη ζωή μπορεί να είναι ο κανόνας, όμως οι εξαιρέσεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Κι όταν ο δάσκαλος καταλαβαίνει πως η ομάδα του «μπάζει νερά», πρέπει να την οδηγεί σε στεγανά μέρη και να αλλάζει τις συνήθειες, το πρόγραμμα και τα τετριμμένα και παρωχημένα.
Η σχέση μαθητή και δασκάλου που δοκιμάζεται, συγκρούεται, καλυτερεύει ή και τελματώνεται κάποιες φορές. Μια ιστορία που μπορεί να είναι βιωματική. Μια ιστορία που καταγράφει με πολύ σαφήνεια την αλλαγή και την ικανότητα των δασκάλων να τα καταφέρνουν στα δύσκολα και να βρίσκουν τις λύσεις που ικανοποιούν όλους.
Με την εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη που συμπληρώνει άρτια το κείμενο!
Για παιδιά και …δασκάλους!
Δασκάλα για μια μέρα, Γιώτα Αλεξάνδρου, εικ: Χρύσα Σπυρίδωνος, εκδ. Ελληνοεκδοτική
«Κυρία, να γίνω δασκάλα; Θέλω να γίνω δασκάλα. Σε παρακαλώ».
«Εντάξει, Μάρκο, για σήμερα».
Ο τετράχρονος ατσίδας παίρνει φόρα.
«Ποιος άλλος θέλει να γίνει δασκάλα;»
Ένα ντόμινο από ενθουσιασμένα χέρια απλώνεται στην τάξη.
«Εγώ! Εγώ! Εγώ!»
«Αύριο εσείς…»
Πώς θα ήταν η ζωή στο σχολείο, αν η δασκάλα έπαυε για λίγο να είναι… δασκάλα;
Αν κάθε μέρα στη θέση της ήταν κι ένα άλλο παιδί;
Αν η φαντασία και η περιέργεια των παιδιών είχαν τον πρώτο λόγο;
Μια ιστορία για την αξία της δημιουργικής σκέψης και της φαντασίας
σε ένα σχολείο που δίνει στα παιδιά τον χώρο και τον χρόνο
να εκφραστούν, να πειραματιστούν και να ανθίσουν.
Στο σχολείο της καρδιάς μας. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ένα τριαντάφυλλο για την δασκάλα μου, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Μίνωας Κάθε πρωί τα παιδιά προσφέρουν ένα λουλούδι στη δασκάλα τους, την κυρία Ρένα. Είναι τόσο γλυκιά και όμορφη! Εκείνη χαμογελά και τα αγκαλιάζει.
Ο Αιμίλιος όμως μπαίνει στην τάξη με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχει τριαντάφυλλο να της δώσει. Κι αν η κυρία Ρένα νομίζει πως δεν την αγαπά; ( από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
