Αιθαίρια τη φωνή σου ακούω.....
Περπατώ στην πόλη. Κάντια, Χάνδακας ,Μεγάλο Κάστρο. Κάποτε. Ηράκλειο τώρα πια. Στις καφετέριες των κεντρικών δρόμων η νεολαία ερωτεύεται. Τα ηχεία με την ένταση στα ύψη. Η βραχνή φωνή του Χρήστου Θηβαίου δεν με ξαφνιάζει.Πάνε χρόνια που στα στέκια των νέων ακούγεται το τραγούδι:
Πόσο πολύ σ΄αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις,
καλέ, που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά.
Απ΄τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά.
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
ω εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή,
αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μούδωκες αξίζουν μια ζωή
(από τον πρόλογο του βιβλίου : Κατίνα Παϊζη - Πόσο πολύ σ΄ αγάπησα ....κείμενα Νίκη Τρουλλινού, Σειρά: Οι λησμονημένοι του τόπου, αριθ. 4, εκδ. Δοκιμάκης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου