Ο Σιγανός, ένα σκιάχτρο με ψυχή στο Βιβλιοδρόμιο!

Ένα βιβλίο που τελικά έχει εμπνεύσει πόλους δασκάλους και παιδιά και που σήμερα κλείνει ένα χρόνο από την πρώτη κυκλοφορία του. Διαλέξαμε λοιπόν  να σας παρουσιάσουμε  τις δραστηριότητες και το μεγάλο αφιέρωμα που του έχουν κάνει τα παιδιά του 43ου Δημ. Σχολείου Ηρακλείου με το μοναδικό Δρακάκι και το Βιβλιοδρόμιό του και φυσικά τις καταπληκτικές δασκάλες και συνοδοιπόρους της βιβλιοθήκης :Ελευθερία Καλούδη και Αναστασία Κουρτικάκη!

Γράφει λοιπόν η Ελευθερία Καλούδη στο Βιβλιοδρόμιο:

«Θα έλεγε κανείς πως ένα σκιάχτρο είναι απλά ...ένα σκιάχτρο! Υπάρχει στο αμπέλι και στο χωράφι κανείς δεν ξέρει από πότε, ακίνητο με τα παλιά και  τριμμένα του ρούχα, τόσο αδιάφορο που σχεδόν ξεχνάμε την παρουσία του.  Πραγματικά έτσι είναι, τουλάχιστον μέχρι να στερηθούμε τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Τότε αποκτά όνομα, εκφράζει συναισθήματα, επιθυμίες, ονειρεύεται, κατακτά.

Ο Σιγανός της Ελένης Μπετεινάκη και της Αιμιλίας Κονταίου είναι ένα από αυτά τα σκιάχτρα... ένα σκιάχτρο με ψυχή. Το πιο μεγάλο του όνειρο ήταν να δει τη θάλασσα. Και το κατάφερε να φτάσει ως εκεί κι ακόμη παραπέρα. Γιατί βλέπετε ο Σιγανός έκανε ένα μεγάλο διπλό ταξίδι: ένα για να γνωρίσει τον κόσμο κι όλα όσα υπήρχαν γύρω του κι ένα για να γνωρίσει τον εαυτό του κι όσα υπήρχαν μέσα του. Κι αλήθεια κανείς δεν ξέρει να πει ποιο είναι το δυσκολότερο και το μεγαλύτερο. Το σίγουρο πάντως είναι πως κανένα από τα δύο  δεν τελειώνει ποτέ.

Η κυρία Αναστασία μαζί με τους βιβλιοφάγους της Δ' Τάξης ταξίδεψαν μαζί με τον Σιγανό. Ένιωσαν τις ανησυχίες, τους φόβους του, κατάλαβαν τον θυμό και την απογοήτευσή του, γεύτηκαν την πικρή μοναξιά του. Τον ενθάρρυναν να πιστέψει στον εαυτό του, να τολμήσει να κάνει πράξη όσα ονειρευόταν, να αγαπήσει και να εκτιμήσει πρώτα ο ίδιος τον εαυτό του για να μπορέσουν να τον εκτιμήσουν κι οι άλλοι.

Μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους. Πότε νιώθουν μοναξιά και τι κάνουν γι΄αυτό;

Πότε έχουν νιώσει πως δεν τους εκτιμούν; Πότε έχετε νιώσει εσείς να μη σας εκτιμούν και τι έχετε κάνει γι' αυτό; Σκεφτείτε πώς είναι να είσαι παιδί,  να έχεις διαβάσει όσο περισσότερο μπορούσες κι όμως κανείς να μη σε πιστεύει γιατί δεν έγραψες καλά στο τεστ... Σκεφτείτε πώς είναι να είσαι μαμά, να έχεις ετοιμάσει με φροντίδα το φαγητό για την οικογένειά σου και τα παιδιά σου να πετούν το πιάτο θυμωμένα επειδή δεν τους αρέσει... Σκεφτείτε πως είναι να κάνεις τα πάντα για τον κολλητό σου κι εκείνος να μη σου δείχνει ποτέ πόσο σημαντικός είσαι στη ζωή του... Σκεφτείτε πώς είναι να είσαι δασκάλα και να έχεις ετοιμάσει ένα ωραίο μάθημα για τα παιδιά σου κι εκείνα να μην κάνουν τον κόπο να σ΄ακούσουν...

Κι από την άλλη για σκεφτείτε λιγάκι παραπάνω αν εσείς έχει τύχει να μην εκτιμήσετε τον κόπο και την προσπάθεια κάποιου. Και το πιο σημαντικό απ' όλα: πόσο εκτιμάτε εσείς τον εαυτό σας;

Πού χρωστάμε άραγε μια "συγγνώμη", ένα "ευχαριστώ", ένα "σ΄αγαπώ";

Τι θα λέγαμε εμείς στον Σιγανό; Να φύγει ή να μη φύγει; Να μιλήσει ή να μη μιλήσει;, Να γυρίσει ή να μη γυρίσει; Τι θα κάνουμε την επόμενη φορά που θα νιώσουμε... Σιγανοί;

Ο Σιγανός αγαπούσε τα βιβλία και τις βόλτες με το ποδήλατό του. Γιατί εμάς κάποια μας θυμίζει; Με αφορμή τις φωτογραφίες της Ελένης Μπετεινάκη και το ποίημα του αγαπημένου μας ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη, ζωγραφίσαμε μια ποδηλάτισσα που ταξιδεύει παρέα ...με ένα σκιάχτρο!»

Ακόμα περισσότερες φωτογραφίες και σχόλια : http://schoollibrary43.weebly.com/betaiotabetalambdaiotaomicrondeltarhoalphasigmaepsiloniotasigmaf-2018-2019/2011744?fbclid=IwAR0ygJ6tK_0yd-CMTPna2fE4aP7ms9za2FCpYPf9JFHguLDZV1zbXX0SguQ