Ποιός είναι Έλληνας Πολίτης; Βιβλιοπωλείο " Δοκιμάκης" , Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Βιβλιοπωλείο «Δοκιμάκης», Παρασκευή 13 Απριλίου 2013 ώρα 20.30 με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Χριστόπουλου :  Ποιός είναι Έλληνας πολίτης;

Μια από τις πιο σημαντικές εκδηλώσεις . Ώριμη, νηφάλια, γεμάτη ερωτήματα, αλλά και για πρώτη ίσως φορά με σημαντικές παραδοχές , ανατρεπτικές περιγραφές  για τα όρια της ιθαγένειας, τις σκιές του νόμου και τα φώτα της δημοκρατίας.

Τί είμαστε σαν κοινωνία; Τί είναι το έθνος μας; Ποιά η πολιτική κοινότητα στην οποία ανήκουμε; Πώς ακριβώς εκφράζεται η δημοκρατία μέσα στην κοινωνία; Αυτά  είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που συζητήθηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Χριστόπουλου :Ποιός είναι Έλληνας πολίτης. Αν και το ζήτημα του νομικού συνδέσμου κράτους –πολίτη, έχει μέχρι σήμερα αντιμετωπιστεί από την τεχνική -νομική πλευρά του δικαίου ιθαγένειας, στο βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου  φωτίζονται πτυχές που είχαν μείνει εκτός. 

Η βραδιά ξεκίνησε με ένα βίντεο της Ελληνικής Ένωσης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που ετοίμασε η Δήμητρα Καμπέλη που είχε τον  συντονισμό της εκδήλωσης. Ήταν  σχετικό με τα παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα  . Τέθηκαν έτσι οι πρώτοι και κύριοι προβληματισμοί για αυτά τα παιδιά και της ιθαγένειά τους  καθώς και για τα εμπόδια που θέτει το παρόν πλαίσιο και το ακόμη περισσότερο αβέβαιο μέλλον τους …

Η Ντανιέλλα Μαρούδα έκανε μια σύντομη περιήγηση στην ιθαγένεια, ως ζήτημα πολιτικό, νομικό, κοινωνικό, αλλά και ανοικτό στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, που μας αφήνει αμήχανους αλλά όχι αδιάφορους. Μίλησε για την εμπειρία της από την Επιτροπή Πολιτογράφησης της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης, αλλά κυρίως για το ίδιο το βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου που αποτυπώνει το επιστέγασμα της δεκαετούς και πλέον ενασχόλησής του με την ιθαγένεια και μάλιστα όχι μόνο μέσα από την επιστημονική, αλλά και την πολιτική δράση του , αφού ο ίδιος συμμετείχε στην μεταρρύθμιση του νομικού πλαισίου περί της ιθαγένειας, που οδήγησε στο νόμο 3838/2010.

Ο Γιώργος Νικολακάκης εξήγησε την σημασία της ιθαγένειας όταν αυτή αγγίζει τα όρια συμβολικά και γεωγραφικά,  όπου τα ίδια σύνορα κάνουν τις έννοιες έθνος ή γένος, γλώσσα ή θρησκεία σχετικές, αλλά συγχρόνως μοναδικά ενδιαφέρουσες. Φώτισε την ανάλυσή του με περιστατικά από την εμπειρία του στις Πρέσπες.

Η Αριάδνη Σπανάκη μίλησε ως δικηγόρος και ως αναπληρωματικό μέλος στην Επιτροπή Πολιτογράφησης, με περιστατικά που έδειξαν ανάγλυφα τα προβλήματα της καθημερινότητας όσων μεταναστών προσεγγίζουν το σύστημα για να ενταχθούν, την πολυπλοκότητα των ρυθμίσεων, αλλά και την γραφειοκρατία που αντιμετωπίζουν.

Τέλος  ο Δημήτρης Χριστόπουλος εξήγησε την σημασία της ιθαγένειας όταν αντιμετωπίζει όχι

τα αυτονόητα –που δεν είναι και πολλά στην ελληνική πραγματικότητα –αλλά τις οριακές περιπτώσεις αλλογενών που ζητούν να γίνουν έλληνες πολίτες. Παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες  ή όσων ήρθαν και παρακολουθούν ελληνικό σχολείο, ανθρώπους  που αποφάσισαν να μεταφέρουν στην Ελλάδα τις βιοτικές τους σχέσεις και πιστεύουν ότι το μέλλον τους θα είναι στην χώρα μας. Εξήγησε ακόμη την διαδρομή που έχει ακολουθήσει το ζήτημα της ιθαγένειας στην Ελλάδα, και που αναλύεται στο βιβλίο του καταγράφοντας όλες τις διακυμάνσεις της κρατικής πολιτικής στο καθεστώς της ιθαγένειας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως τις αρχές του 21ου αιώνα. Έτσι, μας είπε για τον πρώτο αιώνα της συμπερίληψης, από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και ως τη Μικρασιατική Καταστροφή, όπου η εθνική πολιτική στο καθεστώς της ιθαγένειας χαρακτηριζόταν ως «εξωστρεφής» και προσπαθούσε να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερους στην ιδιότητα του Έλληνα πολίτη. Η αντίληψη που επικρατούσε εκείνη την περίοδο ήταν ότι «Έλληνας γίνεσαι». Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όταν και τα σύνορα της Ελλάδας έπαιρναν σιγά-σιγά τη σημερινή τους μορφή, η μέριμνα μετατοπίστηκε στο «να κάνουμε καλούς πολίτες» και όχι «να φτιάξουμε Έλληνες».Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και την είσοδο στη χώρα μας ομογενών της πρώην ΕΣΣΔ και Αλβανίας αρχίζει να αμφισβητείται η κυρίαρχη ,ως τότε-, αντίληψη του «Έλληνας γεννιέσαι». Αρχίζουν να λειτουργούν δύο μέτρα και δύο σταθμά και ο όρος «ελληνοποίηση» εισάγεται για πρώτη φορά στο δημόσιο λόγο.

Και φτάνοντας στο σήμερα, όπως χαρακτηριστικά είπε: «είναι εύκολο και ίσως δημιουργεί αισθήματα αυτοϊκανοποίησης να κοιτάμε το ένδοξο παρελθόν μας, αλλά δημιουργικό είναι το έθνος που κοιτάει το μέλλον του. Με αυτή την έννοια εγώ κοιτάω το μέλλον μου μαζί με τους ανθρώπους με τους οποίους ζω, υποφέρω, δυστυχώ, αγαπάω και παλεύω. Δεν με νοιάζει από που κατάγεται κάποιος, αλλά με νοιάζει πώς φαντάζεται τη σχέση του με μένα . Αν οι βιοτικές του σχέσεις δείχνουν ενσωμάτωση σε αυτή τη κοινωνία, αν αντιλαμβάνεται το μέλλον της Ελλάδας συνυφασμένο με το δικό του ατομικό πρόγραμμα, ε τότε, για μένα  οφείλει να είναι πολίτης της».

Αν και ο καιρός δεν ήταν ο καλύτερος σύμμαχος της βραδιάς, η δυνατή βροχή δεν εμπόδισε τον

κόσμο που συγκεντρώθηκε από νωρίς  και έχοντας για συντροφιά του ένα ποτήρι κρασί από τους ευγενείς χορηγούς της εκδήλωσης : Tamiolakis Wines, να είναι εκεί για περισσότερο από δύο ώρες  χωρίς να μειωθεί το ενδιαφέρον  του ούτε για μία στιγμή.

Ίσως τελικά να έχουμε ανάγκη όλοι μας από τέτοιες συζητήσεις που θέτουν τόσους προβληματισμούς και ερωτήσεις σε μια εποχή όπου όλα πια είναι τόσο ρευστά και που θα έπρεπε τόσο σοβαρά θέματα να συζητιούνται όχι μόνο στα παράθυρα των  τηλεοπτικών καναλιών ή στα μικρά ρεπορτάζ των εφημερίδων αλλά και μεταξύ μας . Θέματα σαν αυτό της ιθαγένειας , της ταυτότητας και της πραγματικότητας που ζούμε σήμερα και θέσεις όπως αυτές που προσπαθούμε να περάσουμε ή να « καθυστερήσουμε»,  ίσως αύριο μας φέρουν περισσότερα προβλήματα και καταστάσεις που αν όλοι μας είχαμε «σκύψει » πάνω τους να τα είχαμε προλάβει ...

Δείτε το βίντεο της παρουσίασης : http://www.livestream.com/parousiaseis_vivliwn/video?clipId=pla_7f9ed886-6e2d-452a-b962-6c03ef7e15be&utm_source=lslibrary&utm_medium=ui-thumb

Μια βραδιά αφιερωμένη στην Ρένα Πετροπούλου – Κουντούρη ...

Δευτέρα βράδυ κι η Βασιλική του Αγίου Μάρκου γέμισε …Τέχνη.

 Ποίηση, χορός, μουσική, τραγούδι από γνωστούς καλλιτέχνες και πρωτοεμφανιζόμενα παιδιά του 1ου ΕΠΑΛ Ηρακλείου. Η μία έκπληξη διαδεχόταν την άλλη. Δεν ήξερες  τι  σε περίμενε την  επόμενη στιγμή. Μια βραδιά αφιερωμένη στην Ρένα Πετροπούλου –Κουντούρη  και τις δύο νέες της ποιητικές συλλογές.

Δύσκολη η ποίηση στις μέρες μας, δύσκολη  η έκφραση  και ακόμη δυσκολότερη η απόφαση να εκτεθείς  σε ένα κοινό που συχνά δεν είναι ιδιαίτερα μυημένο. Κι όμως ο κόσμος πολύς … Η  αίθουσα της Βασιλικής  του Αγίου Μάρκου είχε και απόψε την τιμητική της… κι όπως τόνισε ο κ. Νίκος Γιαλιτάκης …δίκαια και σωστά  παραχωρήθηκε από τον Δήμο Ηρακλείου γιατί το πάντρεμα των Τεχνών και του πολιτισμού ήταν μαγικό !

« Τα χαϊκού μια μέρας και μιας νύχτας  »…

…Κοιμάται η Άνοιξη. Τα όνειρά της πέπλα αχνορόδινα …

Τι είναι αλήθεια τα χαϊκού ; Τα χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ  συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

…Συρματόπλεγμα, δεν έχει η αγάπη. Φτερούγες έχει…

Ο συντονισμός της βραδιάς έγινε από την γνωστή δημοσιογράφο Ελένη Βακεθιανάκη . Αναλύθηκαν υπέροχα κάποια από τα ποιήματα των δύο βιβλίων από τις κ.κ. Βαρβάρα Ρούσσου και  Ελένη Μωυσιάδου Δοξαστάκη. Οι γλυκύτατες φωνές της Αντωνίας Στρατάκη και της Μαριάννας Χαλαμπαλάκη (Μαθήτριες Β΄ Λυκείου του Πρότυπου Πειραματικού Γενικού Λυκείου Ηρακλείου) έκαναν τον κόσμο να ξεσπάσει σε πολύ έντονο χειροκρότημα. Ο απίστευτος χορός της Εllie Stone, σαν γκέισα,  σε χορογραφία δική της και του Ζαχαρία Κατσακού, μετέφερε τους θεατές σε άλλον κόσμο , γεμίζοντας τις αισθήσεις με άρωμα της μακρινής Ανατολής. Οι νότες  από την μουσική στο πιάνο της Ελίνας Σκαρπαθιώτη  γέμισαν ηρεμία την ψυχή  με την εκπληκτική της ερμηνεία στις Pagodes του Claude Debussy…

Η γλυκύτατη Νινένα Παπαδομανωλάκη λιτά και απλά μίλησε για τα « Νεαρά ποιήματα » και την επίδραση που είχαν βιωματικά στο πρόγραμμα (Project) που έκαναν στην τάξη τους οι νεαροί μαθητές.  Οι απαγγελίες των μαθητριών της από το 1ο ΕΠΑΛ Ηρακλείου, όχι τυχαίες στην επιλογή τους, μιας και αναφέρονταν σε τροχαία ατυχήματα …

 Η βραδιά συνεχίστηκε με απαγγελίες ποιημάτων από τους Περαντωνάκη Αντώνη, Περοδασκαλάκη Δημήτρη,  Φραγκιαδάκη Μαρία και  Κουγιουμιτζάκη Γωγώ κι έκλεισε με την λιτή, ουσιαστική και υπέροχη παρέμβαση της Ρένας Πετροπούλου.

Με λόγια καρδιάς  ευχαρίστησε όλους τους συντελεστές, τους χορηγούς, τους διοργανωτές και τον κόσμο που πραγματικά γέμισε τον μοναδικό αυτόν χώρο …

Σας ευχαριστούμε κι εμείς με την σειρά μας κ. Ρένα Πετροπούλου με ένα από τα μικρά νεαρά

ποιήματα σας :

Οι λέξεις όταν δεν τις γράφεις πετάνε

Μόνο μέσα στα γράμματα προσγειώνονται

Νοήματα ιδέες κι εικόνες γεννιούνται

Ιστορίες Πλάθονται

Γίνονται η ψίχα του κόσμου

Οι λέξεις ζωγραφίζουν τις σκέψεις

Συλλαβίζοντάς τις αγγίζεις τα όνειρα ….

 

 

Φωτ: Αντιγόνη Μεταξάκη
Βιβιοπωλείο "Δοκιμάκης "

Πως γράφτηκε η πρώτη επιστολή ...Οι μικροί βιβλιοναύτες ...

Οι εκδόσεις ΑΡΑΔΑ και οι μικροί ...βιβλιοναύτες σας περιμένουν το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013, στις 11.30 το πρωί στο βιβλιοπωλείο ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ για να ανακαλύψετε :
Πως γράφτηκε η πρώτη επιστολή και πως λύθηκε μια απίστευτη παρεξήγηση !!!
...με Θεατρικό παιχνίδι,κατασκευή μάσκας, εργαστήρι βραχογραφίας, ομαδικά παζλ και πολλή πολλή δράση...

Με τη συνεργασία του Συλλόγου εμψυχωτών θεατρικού παιχνιδιού «Παιδαγωγική Θεάτρου Κρήτης»
Βοηθήστε την Τάφι και τον μπαμπά της να βρουν το δρόμο για το ποτάμι, γίνετε κάστορες, αποκρυπτογραφήστε το μήνυμα και βάλτε στη θέση τους τις εικόνες που μπερδεύτηκαν.

«…για το βράδυ υπήρχαν ιστορίες που προορίζονταν για να βάλουν την Τζόζεφιν για ύπνο,
και δεν σου επιτρεπόταν να τους αλλάξεις ούτε μια τόσο δα μικρούλα λέξη.
Έπρεπε να ειπωθούν ακριβώς έτσι.
Αλλιώς η Τζόζεφιν ξυπνούσε για να ξαναβάλει
τη λέξη που έλειπε στη θέση της... »
Rudyard Kipling

Λίγα λόγια για το βιβλίο :

Ο Rudyard Kipling (1865-1936) συνήθιζε να

διηγείται ιστορίες τα βράδια στη μικρή του κόρη Τζόζεφιν για να κοιμηθεί. Μία από αυτές τις ιστορίες –γεμάτες αγάπη και τρυφερότητα– που εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1902 με τον τίτλο Ιστορίες ακριβώς έτσι (Just so stories), είναι το: Πώς γράφτηκε η πρώτη επιστολή.
Πριν από πολλά πολλά χρόνια, στην εποχή των σπηλαίων, ένα πολύ πολύ ξεχωριστό παιδί η Ταφιμάι Μεταλουμάι που σημαίνει «νεαρή-χωρίς-καθόλου-τρόπους-που-πρέπει-να-τις-φάει» ή αλλιώς Τάφι, αποφασίζει να

βοηθήσει τον ξεχασιάρη μπαμπά της. Και τότε ένας ευγενικός Ξένος μπαίνει σε μπελάδες, έξι κυρίες των σπηλαίων ξεχνούν τους καλούς τους τρόπους και μια ολόκληρη φυλή αναστατώνεται… Κι όμως! Ένα φύλλο σημύδας τα εξηγούσε όλα!
Η ιστορία γραμμένη με χιούμορ και φαντασία ζωντανεύει μέσα από τις μοναδικές ζωγραφιές του Νικόλα Ανδρικόπουλου και μαθαίνει στα παιδιά τη σπουδαιότητα της γραφής και την αξία της επικοινωνίας.


Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΡΑΔΑ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Rudyard Kipling
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΟΥΝΙΑΛΕΤΟΥ
ΔΙΑΣΚΕΥΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Σωτηρία Δούνη

 Bιβλιοπωλείο ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ Σάββατο 9 Φεβρουαρίου , στις 11.30 το πρωί.( Φωτογραφίες : Graham Hodgetts)

Παίξαμε πολύ με απίθανους ήρωες, βοηθήσαμε την Τάφι και τον μπαμπά της να βρουν το δρόμο για το ποτάμι, γίναμε κάστορες με τη βοήθεια μάσκας, δημιουργήσαμε εργαστήρι βραχογραφίας, φτιάξαμε ομαδικά παζλ ...αποκρυπτογραφήσαμε το παράξενο μήνυμα, συμμετείχαμε σε θεατρικό παιχνίδι...κι όλα αυτά με τη βοήθεια του Συλλόγου εμψυχωτών Θεατρικού παιχνιδιού από την Παιδαγωγική Θεάτρου Κρήτης, εξ αιτίας της έκδοσης για το μονάδικό σε κείμενο και εικονογράφηση βιβλίο του R.Kipling που κυκλοφορεία από τις εκδόσεις ΑΡΑΔΑ : Πως γράφτηκε η πρώτη επιστολή ...

Ο Βυθός με τα σοκολατόδεντρα...Ελένη Σβορώνου και μικροί βιβλιοναύτες...!!!

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα παιδικού βιβλίου...

  
Σάββατο 30 Μαρτίου στις 11.30 το πρωί στο βιβλιοπωλείο " Δοκιμάκης ".

Οι μικροί βιβλιοναύτες έγιναν ντετέκτιβ και " ακολούθησαν " στο βυθό την ιστορία της Άνω Μπουρμπουλήθρας της ξακουστής εκείνης πόλης που μια μέρα εμφανίστηκε μια μικρή μαύρη κηλίδα που όλο και μεγάλωνε ...μεγάλωνε …
O Βεντουζίνι το διάσημο χταπόδι έπρεπε να λύσει να λύσει δύο μεγάλα μυστήρια. Αυτό της παράξενης μαύρης κηλίδας που κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν και το δεύτερο που έπρεπε να βρει τρόπο να σώσει τον ίδιο του τον γιο τον λαίμαργο Λιχουδίνι που παρασύρθηκε σε μια παγίδα εξ αιτίας μιας σοκολάτας!!! ...




 
Η Ελένη Σβορώνου ήταν εκεί και μας βοήθησε αρκετά. Παίξαμε πολύ , ζωγραφίσαμε και πήραμε μαζί στις αποσκευές μας μηνύματα πολλά για την δικαιοσύνη, την προστασία του περιβάλλοντος , την δωροδοκία και την ηθική ακεραιότητα .

Φωτ : Graham Hodgetts

 H Ελένη Σβορώνου αντλώντας υλικό από τα βιβλία της :  Ο βυθός με τα σοκολατόδενδρα  και Ένα τόσο δα μικρό λεκεδάκι  (Μεταίχμιο) καλεί τους μικρούς ταξιδευτές του κόσμου και λάτρεις της σοκολάτας σε ένα εργαστήριο με " δύσκολες" έννοιες αλλιώτικο από όλα όσα ήδη ξέραμε !
Τι σχέση έχει η σοκολάτα και ο βυθός με τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα του παιδιού, την ηθική ακεραιότητα και το περιβάλλον;
Αφήγηση, παιχνίδι, δημιουργία βιβλίων και άλλες δραστηριότητες  σε αυτό το εργαστήρι.Διάρκεια: 90' ( Ηλικίες 6-13 ετών)

 

5.13΄ Άκριβώς, Μιχάλης Τζανάκης,Βιβλιοπωλείο " Δοκιμάκης '' Παρασκευή 13 Απριλίου 2013

«5.13΄ Ακριβώς»... Μια ιστορική νουβέλα του Ηρακλειώτη συγγραφέα  - φιλόλογου Μιχάλη Τζανάκη.

Η παρουσίαση του βιβλίου ξεκίνησε στις 20.45 ακριβώς στον φιλόξενο χώρο του βιβλιοπωλείου « Δοκιμάκης » .

« Ήτανε μια φορά μάτια μου», το τραγούδι που ξεκίνησε την βραδιά κι όλοι μας  μεταφερθήκαμε σε ένα κλίμα μιας άλλης εποχής. Κόσμος πολύς, ξεχείλιζε από παντού. Φίλοι , γνωστοί ή απλά λάτρεις των βιβλίων έσπευσαν να ακούσουν, να δουν, να νοιώσουν, να μυρίσουν ίσως, λίγο από κείνη την αύρα του που ήθελε να σε παρασύρει σε άλλους καιρούς , μακρινούς αλλά πάντα οικείους κι ας μην τους είχες ζήσει ο ίδιος ποτέ . Ένα οδοιπορικό στην Κρήτη  που ξεκινά από τις κορφές του Ψηλορείτη, τα χιονισμένα Λευκά όρη, την αρμύρα και τη γαλήνη του Κρητικού πελάγου , τους κάμπους της Μεσσαράς και την οροσειρά των Αστερούσιων  για παραπάνω από έναν αιώνα, που περνά μέσα από έντονες περιόδους όχι μόνο της Κρητικής αλλά και της ελληνικής ιστορίας .

Η Ρένα Παπαδάκη, Δ/ντρια της Έρα Ηρακλείου μίλησε πρώτα με ένα λόγο λιτό, κατανοητό και γεμάτο συναίσθημα. Με μικρές αναφορές στο κείμενο του Μιχάλη μας έδωσε το ερέθισμα να διαβάσουμε το βιβλίο, όχι μόνο γιατί θα βρούμε πράγματα που ίσως κι εμείς να τα έχουμε βιώσει μέσα από  τα γράμματα και τα σεντούκια απ΄τα κειμήλια των δικών μας προγόνων, αλλά και γιατί γνωρίζει καλά τον συγγραφέα και τον δικό του ψυχικό κόσμο που τόσο απλά μας περιέγραψε. Τόνισε χαρακτηριστικά διαβάζοντας ένα κομμάτι από το βιβλίο πως :

« …  Τελικά η ζωή των ανθρώπων και των 

λαών, στηρίζεται και εξαρτάται από τα μεγάλα «ναι» και τα μεγάλα « όχι » και είναι εκείνα αυτά που τροφοδοτούν τη μεγάλη σπουδή που λέγεται Ιστορία και σπρώχνει με ορμή την ανθρωπότητα μπροστά. Χωρίς τις μεγάλες καταφάσεις και αρνήσεις, δε θα είχαν δουλειά γραφιάδες, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, ιερείς, άγιοι και δολοφόνοι…».

Συγκίνηση, έρωτας, πάθη, μυστικά, μίση, συγκρούσεις, συμφέροντα, ανάγκες, μυρωδιές, μνήμες, αινίγματα, αναστοχασμοί, πόλεμος, πολιτική, προσωπικές επιθυμίες, απρόβλεπτες συνέπειες, υπερβολές, τιμή, όνειρα και πάνω απ όλα το παιχνίδι της αναζήτησης για την έντονη ανάγκη του ανθρώπου να αγαπήσει και ν΄ αγαπηθεί , είναι  τα υλικά    της συγγραφής  τούτου του βιβλίου.

Τη σκυτάλη πήρε η Μαρία Αγγελιδάκη φιλόλογος κι αυτή όπως κι ο συγγραφέας. Ανέλυσε χωρίς να αποκαλύψει τα δυνατά σημεία του βιβλίου με την δική της διεισδυτική ματιά τα γεγονότα και τα άπειρα συναισθήματα που σου προκαλεί η ανάγνωσή του.

Χαρακτηριστικά είπε : « …Πρόθεσή μου είναι ο καθένας αναγιγνώσκοντας, να ανακαλύψει την ιστορία μαζί με τον αφηγητή …και να πραγματοποιήσει το ίδιο με αυτόν, ταξίδι στο χρόνο που θα τελειώσει, ίσως, όπως και του αφηγητή, τα ξημερώματα …»

Μια ιστορία λοιπόν που ξεκινάει σχεδόν με το ρολόι σταματημένο στις 5.13΄ πρώτα λεπτά ακριβώς, με μια ερωτική επιστολή του παππού στην αγαπημένη του Άννα… και καθώς αυτή εξελίσσεται έχεις την αίσθηση   ότι περπατάς μαζί με τους ήρωες στα σοκάκια του χωριού, σταματάς μπροστά στις αυλές των σπιτιών τους  με τις ανθισμένες γλάστρες, μυρίζεις τις μυρωδιές της Άνοιξης, τους λεμονανθούς, το βασιλικό, τη λεβάντα, τον έρωντα,  ακούς τις αναστάσιμες καμπάνες, αισθάνεσαι τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο, νοιώθεις την υπερβολή του Κρητικού άντρα σ όλες τις πτυχές της ζωής του στο μίσος, στο γλέντι, στην τιμή μα πάνω από όλα στην αγάπη.

Δυό τα χρώματα που επικρατούν στο βιβλίο το κόκκινο και το μαύρο άρρηκτα δεμένα με τον θάνατο … « …Μόλις κοκκίνιζε η Κρήτη , αμέσως οι γυναίκες ‘’μαύριζαν’’ » .

Τελειώνοντας την παρουσίαση της η κ. Αγγελιδάκη είπε : Το βιβλίο αυτό  αποτελεί ένα  ύμνο στην αξία της μνήμης ενάντια στη λήθη, σε μία κρίσιμη στιγμή που η Ιστορική μνήμη και η αλήθεια καλούνται  να συμβάλλουν για την αποτροπή επανάληψης των ιστορικών λαθών .Ο αφηγητής αισθάνεται το χρέος βαρύ, όχι μόνο προς τους οικογενειακούς  προγόνους του,  αλλά προς όλη την Ιστορία της φυλής.  Βλέπει τους προγόνους να τον κοιτούν και να του λένε, για να επαναλάβω το λόγο του Ελύτη,   «Εμείς το Χρέος μας το κάμαμε… εσείς να δούμε τώρα»

Και τότε ένα ακόμη τραγούδι ακούστηκε και πλημμύρισε όλο το χώρο … « Άννα, μην κλαις », στίχοι του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Τον λόγο πήρε ο ίδιος ο συγγραφέας, τονίζοντας πως το τραγούδι αυτό αν και γράφτηκε περίπου πριν από 70 χρόνια και για άλλους λόγους, είναι ένα τραγούδι που ακούγεται το ίδιο και σήμερα , σαν να γράφτηκε για τούτην  εδώ την εποχή , για όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα όλοι μας… Στάθηκε κι αυτός στις δύο λέξεις : Μαύρο και κόκκινο…

Συγκίνηση πολύ είχε η βραδιά, θύμησες και αναπολήσεις . Γεμίσαμε κι εμείς με πολλά συναισθήματα και σκέψεις για την ιστορία που ηθελημένα και μη γράφουμε τώρα και που κάποια στιγμή , ίσως μετά από πολλά πολλά χρόνια , ένα δικό μας πρωτόγραφο να ναι η αφορμή για κάποιον να ξετυλίξει και τούτο το κομμάτι των γεγονότων και της ιστορίας ενός τόπου που όσα και να έχει περάσει πάντα στο τέλος τα καταφέρνει κι ας  έχει  πληγωθεί !

Με το υπέροχο κρασί  « Πρόφαση » που προσφέρθηκε από τα « Κρασιά Ταμιωλάκης » για όλους εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, υψώνω ξανά το ποτήρι μου κι εύχομαι να ναι καλοτάξιδο το βιβλίο , να βρει τη θέση που του ανήκει και στον Μιχάλη Τζανάκη που είναι ένας υπέροχος άνθρωπος να συνεχίσει να κάνει πάντα, όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που κάνει και γράφει …

(Ελένη Μπετεινάκη)