Η Σκοτεινούπολη …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια γκρίζα πόλη κλεισμένη γύρω γύρω με τείχη και με ένα  Δήμαρχο που ήθελε όλους τους κατοίκους  να΄ναι μουντοί, μονόχνοτοι, χωρίς φαντασία, σκέψη και ματιά καθαρή…

Μόνο που μια μέρα αυτός σκυθρωπός Δήμαρχος παρατήρησε πως έλειπαν από τα τείχη κάποια τούβλα και θύμωσε πολύ. Φοβήθηκε πως  ίσως από αυτά τα ανοίγματα να ερχόταν η διαφορετικότητα που τόσο καλά την είχε αφήσει έξω από …τα τείχη. Ίσως κάποιος να τα έκλεβε άρα θα μπορούσε να δει τα  πράγματα αλλιώς και τότε θύμωσε ακόμα πιο πολύ και έκανε τους κάτοικους που τον υπάκουαν τυφλά να νιώσουν κι εκείνοι θυμό. Όμως τα τούβλα συνέχισαν να χάνονται και τότε πρόσεξαν όλοι κάτι …διαφορετικό!

Κοίταξαν από εκείνα τα ανοίγματα και είδαν πω στα τέσσερα σημεία της πόλης, Ανατολή -Δύση – Βορρά και Νότο συν έβαιναν κάποια παράξενα πράγματα…

Στο Νότιο μέρος οι άνθρωποι καλλιεργούσαν ασυνήθιστα φυτά και στο Βορινό έλεγαν παράξενες λέξεις. Στα Ανατολικά της πόλης χόρευαν κιόλας, με μοντέρνα μουσική και στα Δυτικά, αλλοίμονο, διάβαζαν… άγνωστα βιβλία!

Ο θυμός του Δημάρχου ξεχείλισε, όχι όμως τούτη τη φορά και των κατοίκων που αν και στην αρχή συμφώνησαν να ψάξουν κι εκείνοι να βρουν τον κλέφτη των τούβλων, στη συνέχεια μαγεύτηκαν απ’ όλα τα καινούργια και πολύχρωμα που έβλεπαν τα μάτια τους.  Και σαν βρήκαν το κορίτσι , εκείνο που έπαιρνε τα τούβλα ένιωσαν τη μνήμη τους να επιστρέφει και τον θυμό να χάνεται γιατί απλά δεν είχαν στην ουσία θυμώσει ποτέ,  μα και  γιατί επιτέλους είδαν με μάτια και σκέψη …καθαρά!

Το κορίτσι δεν ήταν κλέφτρα… ήταν δώρο ζωής, ανάσας, ελπίδας, ενθουσιασμού, γνώσης και ομορφιάς…

Το τι έγινε τότε; Θα το δείτε στο υπέροχο βιβλίο της Kelly  Candy που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Ένα βιβλίο που μιλάει για την διαφορετικότητα, τη αποδοχή, τις σκοτεινές εικόνες της ζωής μας και τα «κλειστά» μυαλά που φανατικά κάποιες φορές αρνούνται να καταλάβουν πως η εξουσία δεν έχει πάντα το δίκιο με το μέρος της.

Ένα βιβλίο γεμάτο συμβολισμούς που ανοίγει παράθυρα στο φως,  στη γνώση και οδηγεί στο να μην ανέχεται την καθοδήγηση χωρίς να έχει εμπειρία, άποψη και ιδέα για το τι πρόκειται.

Για την ανοχή και την αποδοχή του διαφορετικού!

Ένα βιβλίο γεμάτο χρώμα ζωής, γεμάτο ιδέες για να δεχόμαστε το άγνωστο, το άλλο και να επαναστατούμε όπου υπάρχει λόγος.

Ένα βιβλίο που έχει εικονογραφήσει  η ίδια η συγγραφέας και θα σας δώσει έναυσμα για πολλές συζητήσεις και δραστηριότητες.

Δείτε τι κάναμε εμείς διαβάζοντάς το :

·         Συζητήσαμε και μάθαμε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

·         Σε μαύρο κάνσον χαρτόνι που χωρίστηκε σε τέσσερα μεγάλα τετράγωνα φτιάξαμε τις γειτονιές της Σκοτεινούπολης

·         Μιλήσαμε για συναισθήματα, φόβος, τόλμη

·        

Για τα χρώματα της ημέρας και της νύχτας, της χαράς και της λύπης

·         Φτιάξαμε μια πόλη με τουβλάκια Lego, με δρόμους, γέφυρες, σπίτια

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα : http://www.kleidarithmos.gr/main/books/86080/

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 29 Ιανουαρίου 2021 https://www.cretalive.gr

«Από Μακριά*»… Για την Μουσική, το όνειρο, τη ζωή!

 

Της Ελένης Μπετεινάκη

“Τα παραμύθια του Σαββάτου” εκτός από το καθιερωμένο τους Σαββατιάτικο ραντεβού συχνά σχολιάζουν βιβλία που αξίζουν την προσοχή σας σε τακτά χρονικά διαστήματα!

Ένα από τα πιο συγκινητικά, αληθινά και ιδιαίτερα βιβλία το «Από μακριά» της Αγγελικής Δαρλάση γράφτηκε ίσως  θέλοντας σαν μας θυμίσει ή να μας μάθει  για μια πτυχή – πληγή της Ιστορίας, το ολοκαύτωμα των Ρομά. Μια ιστορία σε τούτο το βιβλίο γεμάτη ποίηση, φαντασία, όνειρο, και μηνύματα για μικρούς και μεγάλους.

Για τις φυλές και τους λαούς της Γης…

Για όλους όσους κρατούν στο περιθώριο την διαφορετικότητα…

Για τις κουβέντες και αντιλήψεις των μεγάλων που κρατούν  δέσμιες τις αλήθειες και τα θέλω των παιδιών.

Για τη φιλία, την ανοχή, την Ιστορία που πρέπει να γνωρίζουμε, όλοι…

Για το όνειρο, τις επιθυμίες, τη μνήμη…

Για τα στερεότυπα και την κατάρριψή τους.  

Για τις λαθεμένες αντιλήψεις και επιρροές.

Για την Μουσική, το χορό, το όνειρο…

Για τις φυλετικές διακρίσεις, τον ρατσισμό, το ολοκαύτωμα, τη γενοκτονία, τους Ναζί.

Μην φοβάστε να χρησιμοποιήσετε λέξεις, μην διστάσετε να συζητήσετε με τα παιδιά δύσκολες έννοιες και πτυχές της Ιστορίας που ματώνουν.

Αλλά ας δούμε την ιστορία της Άλης, ενός κοριτσιού Ρομά που γνωρίζει την αδιαφορία, την περιφρόνηση, την βασανιστική συμπεριφορά, την λύπη, το παράπονο, την δικαίωση…

Η Άλη και η κάθε Άλη, η ηρωίδα της Αγγελικής Δαρλάση θα μπορούσε να είναι ένα σύμβολο  για την διαφορετικότητα. Εκείνη την κουλτούρα, την ξένη προς εμάς άποψη για τη ζωή, τις συνήθειες, τα έθιμα.   

Η Ιστορία ξετυλίγεται σε ένα Λουνα Πάρκ που από μόνο του είναι ένα σύμβολο. Σύμβολο περιπλάνησης, ελευθερίας ονείρου, ουτοπίας, χαράς, γλεντιού, μαγείας.

Το Λούνα Πάρκ ήταν τόπος μαγικός και για μας σαν ήμασταν παιδιά. Ίσως γιατί η χαρά που νιώθαμε σαν περνούσαμε την μεγάλη σιδερένια πόρτα πλημμύριζε την ψυχή και κάποιες φορές και τα μάτια με προσμονή, λάμψη και όνειρα. Ίσως γιατί όλα εκεί άλλαζαν. Ανεβοκατέβαιναν μαζί με τα αλογάκια οι δικές μας επιθυμίες. Με τους κρίκους κυκλώναμε τον μικρό μας κόσμο τον κρατούσαμε στα χέρια και πλησιάζαμε το όνειρο της νίκης όλο και πιο πολύ. Στη μεγάλη ρόδα ταξιδεύαμε στα ύψη θέλοντας να ακουμπήσουμε τ΄ αστέρια. Στις βαρκούλες που αιωρούνταν και ανέβαιναν όλο και  πιο ψηλά νομίζαμε πως θα φτάναμε πιο πάνω και από τον ουρανό.

Η Άλη στην ιστορία συναντά την  κοροϊδία, τα πικρόχολα σχόλια, την ύβρη, τον φόβο, την μοναξιά, την απογοήτευση. Οι γονείς των άλλων παιδιών  τους λένε να τη φοβούνται γιατί μπορεί και να ΄ναι μάγισσα. Κι όλα αυτά επειδή δεν την καταλαβαίνουν, επειδή δεν μιλάει όπως όλοι, δεν συμπεριφέρεται όπως αυτοί. Επειδή κάποιες φορές περπατά ξυπόλητη, επειδή είναι …ελεύθερη! Κι έτσι την έβλεπαν μόνο ...από μακριά!

Κι ύστερα συνέβη εκείνο το μαγικό που μόνο η μουσική μπορεί να κάνει. Η μουσική και το τραγούδι που ενώνει όλες τις γλώσσες και φυλές του κόσμου. Η μαγική φωνή της Άλη που τραγουδά το τσιγγάνικο τραγούδι Gelem, gelem ο ύμνος ή καλύτερα ένας από του ύμνους των Ρομά.

Κι άλλαξαν όλα με μιάς… Οι συμπεριφορές, τα λόγια, τα αισθήματα, οι πράξεις…

Κι εκείνο το μαντήλι στο κεφάλι της Άλης με τα καφέ ανάποδα τρίγωνα, συμβολικά φτιαγμένα πάνω του ήταν ακριβώς εκείνα που αναγκάστηκαν να φορέσουν στις φόρμες τους οι Ρομανί – Ρομά κρατούμενοι στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς ή όπου αλλού…

Κι ύστερα το φευγιό στ΄ αστέρια, στο όνειρο, στο άπειρο με κλάμα λυτρωτικό, ασταμάτητο…

Μια εκπληκτική προσέγγιση του θανάτου, της αιχμαλωσίας, του άδικου και του παραλόγου…

Το βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση είναι απλά υπέροχο, ονειρικό, και γεμάτο συναίσθημα. Καλογραμμένο, γεμάτο εικόνες και τροφή για σκέψη. Ένα βιβλίο για παιδιά και μεγάλους.

Μια γροθιά στις ανόητες νουθεσίες των ενηλίκων και μια ανοιχτή ματιά στην Ιστορία.

Μια ιστορία που στον επίλογος της η συγγραφέας μας εξηγεί πως και γιατί την εμπνεύστηκε. Μας θυμίζει την φοβερή γενοκτονία των Ρομά από τα γερμανικά στρατεύματα τον γνωστό Ποράιμος (στην γλώσσα τους σημαίνει αφανισμός) και να αναζητήσουμε όσοι δεν ξέρουμε περισσότερες πληροφορίες για ένα ολοκαύτωμα που στοίχησε τη ζωή σε περίπου 500.000 ψυχές.

Ένα βιβλίο που έχει εικονογραφήσει μοναδικά ο Βασίλης Κουτσογιάννης δίνοντας μια ονειρική ατμόσφαιρα της νύχτα ς και της μαγείας του Λούνα Παρκ…

Να το ψάξετε όλοι αυτό το βιβλίο, να το διαβάσετε κι εσείς και τα παιδιά σας.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο : Από Μακριά, Αγγελική Δαρλάση, εικ: Βασίλης Κουτσογιάννης*

και με πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό εδώ : https://s3.gy.digital/metaixmio/uploads/asset/data/19042/Ekpaideutiko_yliko-APO-MAKRIA.pdf

Ακούστε εδώ το τραγούδι Gelem- Gelem Από την Ida Kelarova : https://www.youtube.com/watch?v=M0GFmQUWB9I

ή από την Esma Redzepova : https://www.youtube.com/watch?v=-XCOyB7WStI

Κι εδώ περισσότερα για το Ολοκαύτωμα των Ρομά : https://encyclopedia.ushmm.org/content/el/article/genocide-of-european-roma-gypsies-1939-1945

Ησυχία* ….στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

*Ησυχία!, Celine Claire εικ : Magali Le Huche, Εκδ : Μικρή Σελήνη ( Μετάφραση  Μαριάννα Ψύχαλου)

Ώρα μας είναι να γνωρίσουμε τον κ. Μαρτέν! Έναν άνδρα που ζει μόνος του σε ένα μεγάλο σπίτι και που του αρέσει τρομερά και μόνο η Ησυχία. Οι γείτονες του που ξέρουν πως δεν θέλει να ενοχλείται με τον παραμικρό θόρυβο, προσπαθούν  να μην κάνουν φασαρία, αλλά αυτό είναι πολύ πολύ δύσκολο.

Κι όσο περνούσε ο καιρός και ΗΣΥΧΙΑ δεν έβρισκε ο καημένος ο κ. Μαρτέν αποφάσισε να πάρει πιο δραστικά μέσα. Έτσι ζήτησε βοήθεια από το Χρωματοπωλείο της γειτονιάς. Ο Χρωματοπώλης φανερά προβληματισμένος είχε την λύση για τον αγανακτισμένο κ. Μαρτέν. Του έδωσε μια πολύτιμη  σκόνη και μια συνταγή απίστευτη και σε τρεις μέρες συνέβη ένα μικρό θαύμα. Το σπίτι μπήκε μέσα σε μια φούσκα και συγχρόνως στην απομόνωση και την σιωπή. Όσο απολαυστικό κι αν ήταν αυτό το πρώτο διάστημα στην συνέχεια κατάντησε …μοναξιά! Και τότε που τα πράγματα έγιναν πολύ σοβαρά κάποιος έπρεπε να βοηθήσει τον κ. Μαρτέν να βγει από την φούσκα και το τείχος της απέραντης σιωπής… Μαντέψτε πως έγινε αυτό ή διαβάστε την ιστορία και δείτε πως μπορεί με πόσο απλό τρόπο να νιώσει κάποιος ποια είναι τα πολύτιμα της ζωής, της ανθρώπινης ύπαρξη, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης.

Μια πρωτότυπη κι ευφάνταστη ιστορία της Celine Claire για την συντροφιά, τον αλληλοσεβασμό, τις ιδιαιτερότητες του καθενός, τη δύναμη της ομάδας, την μοναξιά και την αλληλεγγύη.

Μια ιστορία πολλαπλών συναισθημάτων και αξιών που έχει εικονογραφήσει καταπληκτικά σαν ένα πολύχρωμο πάζλ και πίνακα καρτούν, η Magali Le Huche.

 Η Ησυχία είναι μια κατάσταση που συχνά αναζητούμε όλοι πολλές φορές. Όμως το να ζητά διαρκώς κανείς την απομόνωση και την δική του μόνο ικανοποίηση οδηγεί σε νοσηρές ίσως καταστάσεις και  αφύσικες συμπεριφορές. Η συγκεκριμένη ιστορία θίγει πολύ βασικά θέματα  για την ανθρώπινη φύση και ιδιοσυγκρασία που στοχεύει στο να γνωρίσει στους μικρούς αναγνώστες ποιες είναι οι εγωιστικές συμπεριφορές και πως θα έπρεπε να διαχειριζόμαστε τις ατομικές μας συνήθειες, επιθυμίες και ανάγκες σε σχέση με τους άλλους.

Ένα βιβλίο που προβληματίζει και την ίδια στιγμή διασκεδάζει και ανακουφίζει. Υπέροχη η ιδέα του Χρωματοπωλείου και της μαγικής ευφάνταστης συνταγής που τα μικρά παιδιά ενθουσιάζονται και αγαπούν ιδιαίτερα.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα θετικά και αρνητικά ή όπως είπε κι ένας μαθητής μου «για πολλούς και για μόνους!»

Μια καλογραμμένη ιστορία με λιτό κείμενο, πολλή φαντασία, δυνατά μηνύματα συμπεριφοράς και πολύχρωμες, δυνατές εικόνες.

Ευκαιρία για πολλά θέματα συζήτησης μέσα σε μια τάξη ή στο σπίτι :

ü  Συναισθήματα που  «ζωγραφίζονται» σε πρόσωπα, δίνοντας χρώματα αναλόγως την ένταση …

ü  Φτιάχνουμε (γράφουμε ή ζωγραφίζουμε) τις δικές μας μαγικές συνταγές για : Θυμό, αγάπη, ζήλεια, φιλία!

ü 

Συζητάμε, αν δεν πήγαινε ο κ. Μαρτέν στο Χρωματοπωλείο που αλλού θα μπορούσε να πάει:

ü  Ζαχαροπλαστείο γιατί τα γλύκα που θα κερνούσε όλους όσους κάνανε φασαρία θα τους γλύκανε τις φωνές και θα σταματούσαν!

ü  Παγωτατζίδικο και ειδικά αν κερνούσε όλους με παγωτό φράουλα…

ü  Να ξεκινήσει μαθήματα γιόγκα …και να βρει την ησυχία του!

ü  Να μετακομίσει στην εξοχή…

ü 

Ζωγραφίζουμε τα καταστήματα που πουλούν… Ησυχία και τα καταστήματα που πουλούν… Φασαρία

ü  Τι θα ζωγραφίζαμε ( γράφαμε) στην δική μας φούσκα της σιωπής

 

Βασικά όμως απολαμβάνουμε ένα υπέροχο κείμενο που μας τονίζει την αξία της φιλίας, της διαφορετικότητας και την ικανότητα της ανεκτικότητας.

Αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία  και γευτείτε την ομορφιά που χαρίζει απλόχερα το : Μαζί!

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 22 Ιανουαρίου 2022 :https://www.cretalive.gr/politismos/isyhiasta-paramythia-toy-sabbatoy

 

Τα παραμύθια της Μουσικής και των Ονείρων...

...Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Παραμύθια της ψυχής, των συναισθημάτων, της αγάπης. Της κάθε μορφής αγάπης, ακόμα και του τσακωμού. Παραμύθια για την μία και μεγάλη « θεά» την μουσική. Παραμύθια που γράφτηκαν για να μείνουν για πάντα χαραγμένα μέσα μας , που μιλούν για αλλοτινούς καιρούς αλλά φαντάζουν σύγχρονα. Παραμύθια για εκείνα τα αγαπημένα πρόσωπα που έφυγαν αλλά πάντα υπάρχουν. Για γοργόνες, για ζαρκάδια και χελώνες , για βασιλιάδες άπληστους κι αχάριστους και για νέους που ξέρουν πως το τραγούδι γαληνεύει και τις πιο άγριες ψυχές. Παραμύθια που μόνο η καλή μουσική  μπορεί να τα συντροφεύει στο διάβασμα τους. Παραμύθια που δεν ξεχνιούνται!

Άφησα την ψυχή μου στον άνεμο, Roxane Marie Galliez – Eric Puybaret, εκδ. Λιβάνης

Να ‘ ναι τούτο από τα πιο συγκινητικά και ποιητικά βιβλία για μικρά μεγάλα και πολύ μεγάλα παιδιά. Να ΄ναι ένα γράμμα του κάθε παππού στον εγγονό ή στην εγγονή του. Αλλά και γραφή καθενός από μας που θα ήθελε η απώλεια, ο θάνατος,η πίκρα, να μένουν μακριά από αγαπημένα πρόσωπα. Να ΄ναι παραμύθι ή μήπως είναι εικόνες  τούτο το μήνυμα που έχει αυτό το τόσο μαγικό βιβλίο.

Γράφει κάπου πως … « υποσχέσου μου να μην κλαις, δεν μ αρέσει ο ωκεανός στα μάτια σου!» κι η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο είναι  δύσκολο πολύ κι ακατόρθωτο, όμως εδώ   σε πλανεύει ο λόγος. Αντλείς  μια δύναμη από αυτό το βιβλίο, την δύναμη της πιο δυνατής αγάπης, του πιο όμορφου σύννεφου που δεν είναι γκρίζο. Γεμάτο συμβουλές, γεμάτο ψυχή, γεμάτο όμορφες στιγμές.

Διαχείριση απώλειας και πένθους μέσα από ένα ποίημα που δεν σε κάνει να νοιώσεις στενάχωρα. Σε κάνει να θυμάσαι, να αναπολείς και να προχωρείς  γιατί «…μέσα  σ ΄αυτό το βιβλίο υπάρχει μια χούφτα αθάνατων σπόρων .Τους φυτεύουμε, τους βλέπουμε να γεννιούνται , να μεγαλώνουν, να μην χάνονται ποτέ!». Η εικονογράφησή του επίσης πολύ δυνατή, ζωντανή και γεμάτη συναίσθημα και ψυχή. Θυμίζει ταινία μικρού μήκους με καλό και νοσταλγικό τέλος. Με χρώμα και ύφος που θα ζήλευε ο κάθε σκηνοθέτης.

Γιατί τούτη η ψυχή είναι αφημένη στον άνεμο!

Τα παραμύθια της Μουσικής, Λίλη Λαμπρέλλη, εικ: Ίρις Σαμαρτζή, εκδ. Πατάκη

Χάος,αστέρια, βροχή, σκοτάδι, φως ,μουσική. Υλικά που φτιάχτηκε ο κόσμος που ξεκίνησε η ζωή… που ήχησε η μουσική πριν από όλους και από όλα! Και άρχισε το ταξίδι της μέχρι που συνάντησε έναν γαλάζιο πλανήτη γεμάτο χρώμα, ομορφιά και ζωή. Κι έμεινε εκεί σε έναν τόπο κρυφό που μόνο αν βρεις κι ακουμπήσεις « μυστικά μονοπάτια» εκείνη «ξυπνά» κι ακούγεται σε ολάκερο τον κόσμο!

Τρία παραμύθια έγραψε η Λίλη Λαμπρέλλη η πιο σύγχρονη παραμυθού του τόπου μας. Η πιο λυρική και ξακουστή που τα λόγια της είναι γεμάτα εικόνες, ήχους μουσική. Τρία παραμύθια για την μουσική, μαγικά σαν εκείνον τον παλιό καιρό!

Η αρχοντοπούλα κι ο ταξιδευτής είναι το πρώτο παραμύθι που μιλάει για έναν τόπο που ήταν κλειστός κι απόμακρος πολύ. Τίποτα δεν αγαπούσε κανένας μόνο ότι ήταν παλιό και σίγουρο. Κι ο βασιλιάς ήταν σκληρός, αγέλαστος και λιγομίλητος με μια και μόνο αδυναμία, την μονάκριβη κόρη του. Και σαν θέλησε να την παντρέψει συνάντησε τα δύσκολα. Εκείνη ερωτεύτηκε έναν ξένο, ένα  παλληκάρι που τραγουδούσε κι έλεγε παραμύθια του κόσμου και μάγευε τους πάντες. Όμως η σκληρή καρδιά του άρχοντα, έδιωξε τον νέο και φυλάκισε την ίδια του την κόρη. Και  εδώ παίρνει δράση η μουσική που σχηματίζει από τις πλεξούδες των μαλλιών της η όμορφη κόρη, σαν όργανο μουσικό και έγχορδο. Και τούτη η μούσα εμπνέει του πάντες πια κι όλα αλλάζουν …όλα!

Το πρώτο παραμύθι φτιάχτηκε για το πρώτο έγχορδο που εμφανίστηκε στη γη, και μας μιλάει για την αλαζονεία και το πείσμα …των πατεράδων τον παλιό εκείνο τον καιρό. Αλλά και για τη δύναμη της αγάπης που δεν γνωρίζει φραγμούς και πάντα βρίσκει τρόπους να φανεί, να μεγαλώσει και να  απλωθεί ίσαμε εκεί που φτάνει μόνο η φαντασία και το όνειρο.

Το ζαρκάδι κι η χελώνα είναι το δεύτερο παραμύθι. Δυο ζώα που ζούσαν στο απέραντο δάσος που δεν ήταν φίλοι και δεν έγιναν ποτέ. Δεν είχαν διαφορές αλλά μάλωναν συχνά  όλα τα ζώα στο δάσος, και μια μέρα οι θεοί αποφάσισαν να στείλουν  ένα δώρο στη γη σκέφτηκαν πως αν έκαναν ειρήνη και ζούσαν όλα  ευτυχισμένα θα τους χάριζαν τη μουσική.  Ο ήχος από το ταμπούρλο που έδωσαν στον πίθηκο, γαλήνεψε τις ψυχές  και μεγάλη γιορτή άρχισε να στήνεται στο δάσος. Χορός αλαζονεία και πείσμα εμφανίστηκαν και το ζαρκάδι θέλησε να φέρει τη χελώνα που κρυβόταν με το ζόρι στο χορό. Και τυραννίστηκε αρκετά για αυτό και το ζαρκάδι επέμενε και τότε  κάτι μαγικό και αλλόκοτο συνέβη …Με το καβούκι της χελώνας και το δέρμα του ζαρκαδιού αποφασίστηκε πως θα φτιάχνεται το ταμπούρλο. Κι ακόμα είδαν οι θεοί πως  η μουσική δεν άξιζε στα ζώα γιατί δεν κατάφεραν στα αλήθεια να μονιάσουν …θα ανήκε πια μόνο στους …ανθρώπους, αν μπορούσαν κι εκείνοι να τηρήσουν τη φοβερή εντολή.

Τούτο το δεύτερο παραμύθι μιλάει για το πώς φτιάχτηκε το πρώτο κρουστό όργανο. Πάλι η δύναμη της αγάπης , που …δεν υπάρχει κατοικεί σε τούτη εδώ την ιστορία. Η επικράτηση  του πιο δυνατού, η αλαζονεία, η πίκρα και η λάθος αντιμετώπιση πολλών πραγμάτων.

Και το τρίτο και τελευταίο παραμύθι, ο ψαράς και η γοργόνα μιλάει για την δύναμη της αγάπης . Της Αγάπης της άπιαστης, της μίας και μοναδικής που αντέχει στο χρόνο, την προσμονή και  υπομένει κάθε κατάσταση μέχρι εκείνη την μία και μοναδική ώρα  ή στιγμή που η καρδιά αποχτά ότι ακριβώς λαχτάρησε. Η ιστορία ενός ψαρά και μιας γοργόνας. Το άπιαστο με το γήινο, αταίριαστη σχέση  που συμβαίνει στα παραμύθια κι ίσως κάποιες φορές και στη ζωή. Και αφού είναι δύσκολο να επιβιώσει ίασμε ακατόρθωτο τούτη η σχέση μεταμορφώνεται , κι ίσως ένα δελφίνι που χει μέσα του νου σαν τον άνθρωπο να ΄ταν  εκείνο το πρώτο ψάρι, να΄ταν εκείνος ο ψαράς που πια  ζει κοντά στην αγαπημένη του. Κι ένα κοχύλι να είναι η αιτία που φτιάχτηκαν τόσες φλογέρες, τόσα πνευστά τόσες τρομπέτες και σαξόφωνα.

Τρία παραμύθια μαγικά από την Λίλη Λαμπρέλλη. Τρία παραμύθια για την μουσική που μόνο έτσι μένουν στην ψυχή μας. Σαν μια παλιά, νοσταλγική μουσική που άλλοτε δυναμώνει και ακούγεται σ ολόκληρο τον κόσμο και άλλοτε παίζει σιγά μόνο μέσα μας, στην δική μας ψυχή και γαληνεύει τα βάσανα, τις κακοτοπιές και όλα τα άσχημα.

Κι είναι χαρά να ξέρεις πως υπάρχουν τέτοιοι δημιουργοί παραμυθιών που έχουν ακόμα και την ικανότητα και τα διηγούνται μοναδικά με μια  φωνή που ακουμπά ακόμα πιο βαθιά στην ψυχή του κάθε ανθρώπου.

Κι αφού τούτα τα παραμύθια γράφτηκαν για την μία μεγάλη « θεά» την μουσική που υπήρχε απ΄ αρχής του κόσμου τούτου κι ίσως και να δημιουργήθηκε και πριν από αυτόν ακούστε, όσο τα διαβάζετε, την μουσική που γράφτηκε για αυτά από τον Γιώργο Βαρσαμάκη και απολαύστε  την μαγεία των παραμυθιών όπως τους πρέπει, εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=ZQRV1j2KWZ4

 

Το βιβλίο έχει ασπρόμαυρα σκίτσα της Ίρις Σαμαρτζή. Απλά, λιτά κι όπως τους πρέπει στα αλήθεια τούτων των παραμυθιών.

Για παιδιά από 5 μέχρι 105 χρονών!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 16 Ιανουαρίου 2016 στο Cretalive.gr  :http://www.cretalive.gr/culture
και στο fractal.gr  στις 23 Ιανουαρίου 2016 :http://fractalart.gr/paramithia-psychis/ 

Ο κόσμος των Ξωτικών*… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

«Τα παραμύθια του Σαββάτου» εκτός το καθιερωμένο Σαββατιάτικο ραντεβού τους, θα σας παρουσιάζουν από σήμερα και στη συνέχεια, σε τακτά χρονικά διαστήματα, ό,τι θεωρούν πως αξίζει να διαβαστεί από όλους μας…

*Ο κόσμος των ξωτικών, Ιζι Κουίν, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Αλήθεια εσείς τι ξέρετε για τα ξωτικά; Υπάρχουν ή μήπως όχι; Που και πως ζουν, τι τρώνε, με τι μοιάζουν; Είναι μικρά ή μεγάλα, ορατά ή αόρατα. Λένε πως  όποιος τα ‘χει κάποια στιγμή στη ζωή του δει, θάμπωσε το βλέμμα του. Υπάρχουν πολλά και διαφορετικά ξωτικά. Κάποια μπορούν να πετάξουν και κάποια άλλα περπατούν γρήγορα και πολύ επιδέξια. Λένε πάλι πως επειδή έχουν τόσο καλή ακοή έχουν και μεγάλα μυτερά αυτιά. Έχουν φτερά αραχνοΰφαντα αλλά αρκετά δυνατά και πετούν με μεγάλη ταχύτητα σκορπώντας κάτι σαν πούδρα με χίλια χρώματα στον αέρα που δείχνει τη μαγική τους εμφάνιση. Είναι σπουδαίοι ακροβάτες και μπορούν να πετούν ακόμα και προς τα πίσω…

Τι δεν σας έπεισα ακόμα πως υπάρχουν;

Τότε μάθετε πως αν και τους περασμένους αιώνες ζούσαν μόνο στην ηπειρωτική Ευρώπη και στα Βρετανικά νησιά τώρα τα συναντάς παντού αρκεί να ξέρεις που να ψάξεις… Τα συναντάς κάτω από το γρασίδι, σε κήπους , τράφους αλλά και σε κουφάλες δέντρων  μέσα στα δάση. Άλλα ζουν μοναχά τους  και άλλα σε ομάδες. Η μικρή ή μεγάλη τους κοινωνία αποτελείται επίσης από βασιλιάδες και αυλικούς…

Είναι πολύ προστατευτικοί γονείς. Όταν τα παιδιά τους γίνουν ενός έτους τα μαθαίνουν να πετούν…

Ποιο είναι το αγαπημένο τους χρώμα; Το κόκκινο και όλα όσα έχει το ουράνιο τόξο!

Τώρα αν θέλετε να μάθετε τι τρώνε, ποιο είναι το αγαπημένο τους αναψυκτικό και ποια τα κεράσματά τους θα πρέπει να ανατρέξετε στο υπέροχο βιβλίο της Ιζ Κουίν και να περιπλανηθείτε στον υπέροχο κόσμο των ξωτικών…

Και αν κι εσείς είστε λάτρης της μουσικής τότε πέτυχατε διάνα γιατί τα ξωτικά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτή.  Λατρεύουν επίσης όλα τα λαμπερά αντικείμενα και οτιδήποτε φτιάχνεται με τα χέρια…

Αυτό σίγουρα το αγνοούσατε …Πώς δηλαδή τα ξωτικά έχουν κι αυτά δικά τους κατοικίδια ζώα… Γάτες, σκύλους και μικρά γουρουνάκια!

Και αν ποτέ συναντήσετε ένα μανιτάρι ή «Δακτυλίδι ξωτικών » να το παρατηρήσετε πολύ πολύ καλά γιατί ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να κρύβεται γύρω ή μέσα στον κορμό του!

Όλα τούτα και πολλά περισσότερα γράφει τούτο το υπέροχο βιβλίο των ξωτικών. Ένας κόσμος φανταστικός ή μήπως όχι; Παραμυθένιος, υπαρκτός ή προϊόν φαντασίας και μόνο; Εξαρτάται τι πιστεύεις και τι φαντάζεσαι για τον μικρόκοσμο του κόσμου μας…

Ένα βιβλίο που μαγεύει με την καταπληκτική εικονογράφηση της Έλεν Μάγκισον που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Κι όταν αρχίσετε να το ξεφυλλίζετε μην ξεχάσετε να ακούσετε τούτη την μαγική μουσική  : https://www.youtube.com/watch?v=AdzqdAQDqgI

Κι επίσης σκεφτείτε να δημιουργήσετε ένα δικό σας ξωτικό. Δώστε του σχήμα, μορφή, ντύστε το και γράψτε το όνομα του, τι του αρέσει να κάνει και πως ζει…

Υπάρχει μια πολύ καλή δραστηριότητα στο τέλος του βιβλίου!

 

Δείτε εδώ το βιβλίο κι αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία  : https://shop-gotsis.net.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%8C%CE%BD/%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD/

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr εδω :https://www.cretalive.gr

Τσουγκρούτ και άλλα δυο λαϊκά παραμύθια …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Ποδαρικό στα Παραμύθια του Σαββάτου δεν θα μπορούσε να κάνει πάρα ένα βιβλίο που θα ήταν γεμάτο …παραμύθια! Και φυσικά όχι οποιαδήποτε παραμύθια παρά εκείνα που σκορπούν χαρά, σοφία, δύναμη και φυσικά τη μαγεία του κόσμου όλου!

Μαζί και με χιλιάδες ευχές για υγεία, χαρά, δημιουργία κι αγάπη!

Η αγαπημένη παραμυθού και συγγραφέας πολλών Λίλη Λαμπρέλλη μας χαρίζει τρία λαϊκά παραμύθια για μικρά παιδιά και μας θυμίζει πως : «…οι ειδικοί λένε πως τέτοιου είδους παραμύθια δεν μιλάνε μόνο για τη γενναιότητα, αλλά και τη μετάβαση των μικρών παιδιών από το στοματικό στο πρωκτικό…στάδιο!»

Πρώτο τέτοιο λαϊκό παραμύθι η : Κατιτί ή το κορίτσι που νίκησε το λιοντάρι! (Άκουσμα από την Νικόλ Ντυμέζ στα πρώτα χρόνια μαθητείας στο εργαστήριο του Ανρί Γκουγκό)

Την έχετε ακούσει ποτέ ξανά την Κατιτί; Εντάξει, να σας την γνωρίσω τότε… Ένα κορίτσι ψηλό όσο πέντε μήλα και με δύναμη ψυχής όσο … πέντε γίγαντες, θα πω εγώ. Ένα κορίτσι τόσο δα μικρό που από την ώρα που ξυπνούσε έτρεχε στην πλατεία του μικρού της χωριού, κάτω από την μεγάλη του καρυδιά και έκανε πάντα το ίδιο πράγμα: Με μια πέτρα  έσπαγε καρύδια. Μια μέρα στο ξέφωτο εμφανίστηκε ένα λιοντάρι κι ενώ όλοι έτρεξαν να κρυφτούν η Κατιτί συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπούσε πάντα πολύ… Να τραγουδά και να σπα τα καρύδια της.

Και δεν θα το πιστέψετε, όχι μόνο δεν φοβήθηκε να αντιμετωπίσει το λιοντάρι μα το έφαγε κιόλας με μια χαψιά. Τώρα, να μην σας πω από που βγήκε αυτό το τεράστιο ζώο από το πολύ σπρώξιμο ε; καταλάβατε… (από τον πισινό… σσσσσς μεταξύ μας).Κι ύστερα αφού βγήκε από το θυμό του που ένα τόσο μικρό κορίτσι κατάφερε να κάνει κάτι τόσο μεγάλο, την έφαγε. Η Κατιτί όμως, ατρόμητη όπως ήταν, κατάφερε και βγήκε ξανά στη ζωή και τον ξανάφαγε και αυτή. Και μαζεύτηκε όλο το χωριό για να δει πόσο γενναία ήταν η Κατιτί που στη συνέχεια έδιωξε το λιοντάρι (αφού το έβγαλε από την κοιλιά της, πάλι) τόσο μακριά ώστε όλοι παραδέχτηκαν πως ήταν …Τεράστια η ψυχή, η θέληση και η δύναμή της!

Ο Λαγός κι η αλεπού ή έπρεπε μόνο να τολμήσω είναι το δεύτερο λαϊκό παραμύθι. Τα δυο ζώα έπρεπε να φτιάξουν φωλιά για να ξεχειμωνιάσουν. Ο λαγός που φοβόταν πολύ μην παγώσουν τα αυτιά του ξεκίνησε κι ανασκουμπώθηκε πρώτος. Κι έφτιαξε μια φωλιά που του την πήρε η αλεπού με την πρώτη ευκαιρία. Η αλεπού  γνωστή τεμπέλα κλειδαμπαρώθηκε στο καινούργιο της σπίτι και δεν έβγαινε έξω με κανέναν τρόπο. Όσο και αν την παρακαλούσε ο λαγός εκείνη έλεγε πως αν της ξαναέλεγε κάτι θα γινόταν : της Κακομοίρας! Τρόμαξε ο λαγός και ζήτησε βοήθεια από τον λύκο, την αρκούδα και τέλος από τον κόκορα. Και μαντέψτε τι έγινε! Τα μεγάλα ζώα δεν τόλμησαν καν να αναρωτηθούν για την… Κακομοίρα. Ο μικρούλης ο κόκορας όμως ύψωσε φωνή κι ανάστημα… Κι η Κακομοίρα μαζί με την αλεπού γίνανε καπνός …

Η Λίλη Λαμπρέλλη μας πληροφορεί πως τούτο το παραμύθι έρχεται κι αυτό από την Αφρική κι είναι σπουδαίο γιατί δίνει πληροφορίες στα παιδιά για να αντιμετωπίσουν όλους τους θρασύδειλους και δήθεν εξυπνάκηδες που με το έτσι θέλω επιβάλλουν τη γνώμη και τα δικά τους όρια  και εξουσία σε ξένες περιουσίες και πράγματα.

Ο Τσουγκρούτ ή η ιστορία ενός θυμού είναι το τρίτο λαϊκό παραμύθι που μας δίνεται από τους Ρομά της Αττικής και την αγαπημένη, επίσης,  παραμυθού την Αγνή Στρουμπoύλη. Κυκλοφορει και από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο στη συλλογή «Το κουντουνάκι».

Ο Τσουγκρούτ είναι ένας ποντικός, παιδί ενός γέρου και μιας γριάς. Και μια μέρα ενώ όλα πήγαινα ομαλά έγινε ένα μεγάλο…κακό.  Οι φωνές, το σκόνταμμα, η χύτρα, τα μαλλιά της γριάς, το κουρκούτι, τα γένια του γέρου, του σπιτιού τα κεραμίδια, ου κόρακα τα φτερά, της μηλιάς τα μήλα και του γουρουνιού τα δόντια κι όλα αντίστροφα . Και μια βασιλοπούλα που δεν θα πρεπε αν λείπει από ένα τε΄τοιο παραμύθι  χανι κι εκείνη τα κανάτια της στη χύτρα με το κουρκούτι. Ο θυμός μεγακλώνει κι εχει σεθιρά η κορόνα του βασιλιά. Μόνο που ο βασιλιάς δεν θυμώνει καθόλου που εχασε την χρυσή του κορώνα. Εκέινςο είανο σοπφ΄ςο και ξέρει ποιο είανι το νοημα της ζωής, των συναισθημάτων και της εμεπιρίας. Κι ετσι με τον απλό του λόγο και τη σκέψη λύνει τα μάγια κι όλα γίνονατι περίπου όπως πριν. Όχι όλα ακριβ΄ςω γιατί ο Τσουγκρουτ δεν ήταν πια ένα ποντικός, ήταν…. Θα διαβαστε νμαι υθα δείτε!

Με πολλές παραλλαγές ανά τον κόσμο  μας παρουσιάζεται μια κλιμάκωση καταστροφών που σαν τελειώσουν ξαναμπαίνουν τα πράγματα από την αρχή και …καλύτερα! Είναι η δύναμη του λαβωμένου που θέλει να νικήσει τους φόβους, τους εχθρούς, τα δυσάρεστα και να ξαναγεννηθεί από την αρχή!

Και τα τρία παραμύθια είναι απλά υπέροχα. Με λόγο που ρέει σαν νερό, όπως συμβαίνει με κάθε καλό παραμυθά η Λίλη Λαμπρέλλη μας χαρίζει πάλι σοφία, μαγεία και καλές ιστορίες. 

Για το θάρρος, τη δύναμη της ψυχής, τη γενναιότητα και τα συναισθήματα μιλούν τούτα τα παραμύθια. Για τη σοφία της γνώσης και της εμπειρίας, για τις φιλίες και τους μικρούς τσακωμούς. Για συμπεριφορές κι ανάγκες και μεγαλώματα.

Ένα βιβλίο μικρός θησαυρός που θα κρατήσει πολλές νύχτες – καληνύχτας! Που θα διασκεδάσει όσο δεν φαντάζεστε τα μικρά παιδιά. Ένα βιβλίο για να μεγαλώσουν πιο γρήγορα και πιο «μαγικά»,  να πιστέψουν πως μπορούν να καταφέρουν ακόμα και τα πιο δύσκολα. Να απαιτήσουν το δίκιο και το άκουσμα της δικής τους φωνής. Να μαγευτούν από τις αλήθειες που έχουν μέσα τους τα παραμύθια… κι ας μην είναι όλα αλήθεια.

Για την Λίλη Λαμπρέλλη τι να πω; Όσοι την γνωρίζουμε ξέρουμε τη δύναμη του λόγου, της πένας και της μαγείας που μας προσφέρει με κάθε της πόνημα ή αφήγηση. Για μία ακόμη φορά μας χαρίζει πολύτιμα παραμύθια σαν πετράδια που τα κρατάμε φυλακτό!

Εικονογραφημένο από τον Αχιλλέα Ραζή  σαν εκείνα τα καλά τα παραμύθια του παλιού, πολύ παλιού καλού καιρού!

Αναζητείστε το εδώ:

https://www.patakis.gr/product/653300/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/Tsougkrout-ki-alla-duo-laika-paramuthia-gia-paidia-pou-theloun-na-megalosoun/

Υ.Γ. Με την Κατιτί θα γελάσετε πολύ ….

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 8 Ιανουαρίου 2022 :https://www.cretalive.gr

Παραμονή των Φώτων απόψε! Άλλη μια νύχτα μαγική...

Της Ελένης Μπετεινάκη

Κάθε χρόνο γράφω τούτη τούτο το «γράμμα»…

Κάθε χρόνο δεν είμαι κοντά τα «παιδιά μου», τα σχολεία είναι ακόμα κλειστά κι έτσι κι εγώ τους το αφιερώνω. Σε όλα τα παιδιά και σε όσους αγαπούν τα καλικαντζαράκια  και τα παραμύθια…

Νομίζω πως ακούω μικρά βήματα παντού...

Κάποιοι βιάζονται, μπερδεύονται, κουτρουβαλούν και προσπαθούν να τελειώσουν με τις τελευταίες  τους σκανταλιές. Απόψε μόλις το ρολόι χτυπήσει δώδεκα ακριβώς όλα θα αλλάξουν. Οι καλικάντζαροι θα πρέπει να τρέξουν να προλάβουν το ένα και μοναδικό άνοιγμα της γης για μπορέσουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Για λίγες μόνο ώρες και ίσα ίσα μέχρι το ξημέρωμα θα πρέπει όλα να έχουν τακτοποιηθεί...

Δύσκολες μέρες αυτές που ζούμε ακόμα και για καλικάντζαρους. Έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί. Ο Αρχικαλικάντζαρος τους είχε προειδοποιήσει πως αν δεν έβαζαν μάσκα και δεν κρατούσαν τις σωστές αποστάσεις δεν θα τους άφηνε να περάσουν ξανά το μυστικό άνοιγμα να επιστρέψουν στο χωριό τους. Τέλος οι συνωστισμοί, οι ξέφρενοι χοροί κι όλα όσα τόσες εκατοντάδες χρόνια συνήθιζαν να κάνουν. Άσε που οι άνθρωποι περνούσαν πια πολλές ώρες στα σπίτια και τις νύχτες δεν το κουνούσαν από εκεί πολύ συχνά.  Έτσι τα γλυκά εξαφανίζονταν σχεδόν αμέσως και τα καλικαντζαράκια έμεναν μόνο με ψίχουλα και μυρωδιές.

Τους είδα λίγο ταλαιπωρημένους και σκεφτικούς. Όλα παράξενα και φέτος. Λίγο καλύτερα από πέρυσι αλλά και πάλι με χίλιες δυο προφυλάξεις …

Είχα το χρόνο χωρίς να με πάρουν μυρουδιά να παρατηρήσω και τους δικούς μου φιλαράκους, τους παραμυθένιους. Πρόλαβαν ευτυχώςκαι χάρισαν όμορφες στιγμές σε πολλά παιδιά τις προηγούμενες μέρες  που το είχαν περισσότερο ανάγκη από άλλα Χριστούγεννα.

Όλα τα όμορφα όμως έστω και υπό διαφορετικέ συνθήκες κάποτε τελειώνουν. Το δωδεκαήμερο έληγε, τέλειωναν κι οι διακοπές ...

Πόσα και πόσα δεν είχαν να πουν στους γεροντότερους σαν γύριζαν πίσω. Πρώτα απ’ όλα για το φοβερό κακό που΄χε βρει τη Γη από τον προηγούμενο χρόνο και δεν έλεγε να κοπάσει. Όλοι οι άνθρωποι ήταν σκυθρωποί και δεν αγκαλιάζονταν πια όπως τα προηγούμενα χρόνια. Η μουσική είχε σωπάσει και τα πρόσωπα όλα καλυμμένα, όλα!

Κοίταξα κάτω από το δέντρο κι είδα πως είχε μαζευτεί η γνωστή συμμορία και ο καθένας χωμένος στις σκέψεις του…

Βιάζονταν να φύγουν. Φοβόντουσαν μη και κουβαλούσαν αρρώστια στον τόπο τους…

Ο Τρακατρούκας μάζευε τα μολύβια του. Είχε πολλή δουλειά επιστρέφοντας. Έπρεπε  να ενημερώσει τους πάντες για την γήινη πανδημία. Φέτος οι ήρωες των παραμυθιών από το  δέντρο της βιβλιοθήκης του χάρισαν ένα Χαρταετό, ένα Κόκκινο Κουμπί, ένα λευκό φτερό  τα καμώματα του Πι και του Φι, των κολλητών του φίλων, και ένα μικρό πακέτο με πολύχρωμες κορδέλες με τη συμφωνία να το ανοίξει μόνο σαν βρισκόταν στο δικό του σπίτι. ( Ήξερα τι είχε μέσα, το είχα δει κι αυτό κρυφά. Μικρά αντικείμενα από τα καινούργια παραμύθια που είχαν κυκλοφορήσει όλη τη χρονιά που πέρασε).

Ο Πι και ο Φι ήταν χαρούμενοι…

Ήταν οι μόνοι που πρόλαβαν και έκαναν πολλές σκανταλιές χαρίζοντας γέλιο και μαγεία σε πάρα πολλά παιδιά. Ήθελαν όμως να φύγουν γιατί νοστάλγησαν τις τηγανίτες της μαμάς τους και τα παιχνίδια με τον Εδώ και τον Αλλού στην αυλή του καλικαντζαροσχολείου. Ο Κατράμης πάλι είχε βαρεθεί πολύ γιατί όπου κι αν πήγαινε έβλεπε μπροστά του μπουκάλια με απολυμαντικά και μπερδευόταν γιατί νόμιζε πως ήταν νερό κι έφευγε αστραπιαία. Η νεραΐδα των καλικάντζαρων, η κατάλευκη Άχνη τους έλεγε να βιαστούν. Έπρεπε σχεδόν αθόρυβα να αναχωρήσουν σε λίγες ώρες και να κρατήσουν για ανάμνηση ό, τι όμορφο έζησαν. Έτσι αρχίσανε να ψαχουλεύουν …

Ο Πι έψαξε τις βαθιές του τσέπες και σιγουρεύτηκε πως οι μικροί θησαυροί του ήταν εκεί... Ένα κατακόκκινο καμπανάκι με ένα υπέροχο ήχο που έπεσε από το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη!

Ένα καρυδότσουφλο που στη μέση του είχε μια οδοντογλυφίδα για κατάρτι κι ένα μικρό γαλάζιο πανί που τον χωρούσε ίσα ίσα.

Μια καραμέλα με ασημένιο περιτύλιγμα που του θύμιζε τα τόσα πακέτα που έβλεπε να κουβαλούν οι άνθρωποι μέσα σε μεγάλες τσάντες όλες αυτές τις μέρες. Ένα φωτάκι σε σχήμα αστεριού που είχε πέσει από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Αλέξανδρου ( αυτό είναι ένα παραμύθι που το ήξερε μόνο η Μαρία Νεφέλη).

Ένα βατραχάκι που το θύμιζε ένα παραμύθι  που κάτι γινότανε με μια πριγκίπισσα που δεν το πίστευε…

Ένα χριστουγεννιάτικο μπισκότο από το βάζο της κυρίας Γλαύκης

Μια ασημένια χιονονιφάδα που είχε φύγει από τα χέρια της κ.Χριστίνας που πάντα θέλει να γίνει νεραΐδα ή βασίλισσα του χιονιού και την μεζούρα της, που την αγαπούσε ιδιαίτερα…

Μια ξύλινη κουτάλα που κρατούσε η κ. Νίκη και ένα βώλο με χίλια χρώματα που του τον είχε δώσει ο Γιάννης.   

Μια πιάστρα δεντράκι από τα μαλλιά της κ. Όλγας…

Μια πολύχρωμη κορδέλα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου από την κ. Κατερίνα…

Μια κόκκινη κλωστή από το πουλόβερ της κ. Ανδριάννας…

Από την κ. Μαρία πήρε ένα καραβάκι χάρτινο για τα ταξίδια που ήξερε πως της άρεσαν πολύ…

Από την κ. Μάιρα πήρε μια ζωγραφιά που έγραφε με μεγάλα γράμματα : «Ι love you, guys»

Ο Φι πάλι είχε μια τεράστια χάρτινη τσάντα φτιαγμένη από " άχρηστο υλικό " δηλαδή παλιές εφημερίδες και μέσα εκεί έβαζε τα δικά του πολύτιμα πράγματα. Ένα παραμύθι που έγραφε ιστορίες από τα λουλούδια που άνθιζαν την Άνοιξη. Αυτή η Άνοιξη πρέπει να ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα γιατί τόσα χρώματα και τόσες μυρωδιές μόνο μια πανέμορφη νεράιδα θα μπορούσε να τα έχει. Ένα μικρό κουρδιστό αυτοκινητάκι. Το βρήκε κάτω από το κρεβάτι του Άγγελου και άκουσε τον αδελφό του να λέει πως δεν το ήθελε άλλο γιατί είχε σπάσει το πίσω φανάρι και το είχαν αποσύρει από την  κυκλοφορία. Ένα τσιμπιδάκι με μια μικρή καρδούλα στην άκρη . Είχε δει την Ειρήνη που φορούσε ένα ίδιο στα μαλλιά της  και σκέφτηκε πως θα το έκανε δώρο στη φίλη του την Φιφή όταν θα γύριζαν πίσω στο χωριό τους. Ένα γράμμα γεμάτο καρδιές και ζωγραφιές από την Χριστίνα, την Χρυσάνθη, την Εβελίνα και την Νεκταρία. Ο Γιώργος και ο Στέλιος του είχαν χαρίσει δυο καπάκια από τους αγαπημένους τους μαρκαδόρους και ο Γιάννης του ‘χε χαρίσει μια μπίλια από γυαλί που όταν την στριφογύριζες έβλεπες διάφορα χρώματα στο κέντρο της.   Η Άννα του ‘χε ζωγραφίσει ένα σπίτι και η Χριστίνα έναν ήλιο για να τον ζεσταίνει όταν θα τρύπωνε κάτω από τη γη. Ο Κωνσταντής του χάρισε την πιο αγαπημένη του μάσκα με τους δεινόσαυρους και η Σοφία του έδωσε ένα πολύτιμο πετράδι από το στέμμα της Άριελ. Ο Σίμος  του χάρισε ένα τουβλάκι ξύλινο κι ο Φίλιππος μια ξυλομπογιά γαλάζια να βάφει ουρανό και αν θυμάται τα χρώματα μας.   Όλα τα παιδιά από το ολοήμερο τμήμα κ. Ελένης του ΄χαν δώσει ένα μικρούλι φυλακτό ή γούρι για να τα θυμάται όλη τη χρονιά.

Τέλος είχε βάλει μέσα σ΄ ένα μικρό γυάλινο βαζάκι λίγη χρυσόσκονη ...Κάθε βράδυ όταν περνούσε από τα σπίτια των παιδιών για να δει αν είχαν κοιμηθεί έπαιρνε λίγη από τα αγγελάκια, τις μπάλες, τα ελαφάκια, και όλα αυτά τα πράγματα που είχαν πασπαλιστεί απ’ αυτήν την μαγική σκόνη. Κάθε φορά που θα ήθελε να θυμηθεί κάτι από τον Απάνω Κόσμο θα έριχνε λίγη και θα ξαναζούσε κάτι από όλη την μαγεία αυτών των δώδεκα ημερών ...

Όμως η ώρα πλησίαζε. Η καρδιά του Πι και του Φι άρχισε να χτυπάει πολύ δυνατά. Θα προλάβαιναν;

Πλησίαζαν μεσάνυχτα και δεν είχαν χαιρετίσει κανέναν από τους φίλους τους ...

Και τώρα δεν υπήρχε άλλος χρόνος ...

Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν είναι να τους άφηναν ένα γράμμα. Όμως τι να έγραφαν και πως; Δεν ήξεραν ούτε όλα τα γράμματα ούτε και μπορούσαν να σκεφτούν κάτι άλλο τούτη τη στιγμή. Πως την πάτησαν έτσι με τα ονειροπολήματά τους... Ούτε στα παιδιά από τα άλλα τμήμα του νηπιαγωγείου είχαν πει κάτι!

Και τότε τους ήρθε μια ιδέα... Θα φώναζαν δυνατά τα ονόματα τους θα έπαιρνε ο άνεμος τη φωνή τους θα την τύλιγε μέσα σένα αχνό σύννεφο και όπως θα έτρεχαν κι αυτοί να προλάβουν η φωνή τους θα περνούσε μέσα από τοίχους, παράθυρα, μαξιλάρια και θα έφτανε στα μικρά αυτάκια των παιδιών. Κι έτσι θα τα αποχαιρετούσαν για φέτος

Γιατί όλα τα παιδιά πιστεύουν και στους καλικάντζαρους και στα ξωτικά και στα παραμύθια...

Σαν μια μουσική ακούστηκε σ’  ολόκληρη την πόλη το ανακάτεμα των ονομάτων έτσι όπως χαιρετούσαν τα παιδιά. Κι ύστερα σαν να κλείστηκαν σε μια χρυσοκόκκινη κλωστή που κρατούσε την άκρη της η κ. Ελένη που αγαπούσε πολύ τα παραμύθια…

Καλό σας ταξίδι και καλή μας αντάμωση και πάλι του χρόνου!