Το παραμύθι της βροχής ...στο Φεστιβάλ " Φλυγόνιον" στο Κυριάκι Βοιωτίας

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012, στις 20.30 ..."το παραμύθι της βροχής " ...ταξιδεύει στους πρόποδες του Ελικώνα στο 2ο φεστιβάλ ''Φλυγόνιον" στο Κυριάκι Βοιωτίας . 

....Το Παραμύθι της βροχής είναι ένα βιβλίο που πρωτίστως γίνεται ο οδηγός μας σε ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, την Ιαπωνία, στα μυστικά, τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία που αναπτύχθηκε εκεί με την πάροδο των αιώνων. Ένα ταξίδι στα μύχια ενός πολιτισμού που μοιάζει τόσο μακρινός και εξωτικός για εμάς, αλλά που όπως η Τέσυ  Μπάιλα αποκαλύπτει, μοιράζεται πολλά κοινά με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Στο Παραμύθι της Βροχής η Ιαπωνία μοιάζει απαλλαγμένη από όλα όσα έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε σ’ αυτήν μέσα από τον κινηματογράφο και βιβλία . Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου η Ιαπωνία παίρνει συμβολικές διαστάσεις.Το βιβλίο γίνεται ένα μακρύ οδοιπορικό στο τοπίο, στην καθημερινή ζωή, στη λαογραφία, στις αντιλήψεις μέσα από τις λεπτές αποχρώσεις των εθίμων που καθρεφτίζουν τη νοοτροπία της χώρα αυτής.

Η συγγραφέας μοιάζει να στέκεται με πολύ σεβασμό απέναντι τους και κάθε φορά που αναφέρεται σε κάτι σχετικό, είτε πρόκειται για τελετές τσαγιού είτε για συναισθήματα αποθησαυρισμένα οι εικόνες εξαιρετικής ομορφιάς που περιγράφονται ξετυλίγονται ολοζώντανες μπροστά μας.

 Οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου είναι η Χριστίνα, μια νεαρή αρχαιολόγος, η οποία αποφασίζει πιεζόμενη από έναν εφιάλτη που επανέρχεται κάθε τόσο και την απώλεια ενός αγέννητου παιδιού, να παρατήσει τη δουλειά της, τον σύζυγό της, τους γονείς της και να φύγει για την Ιαπωνία εκεί όπου ζει ένας προσωπικός της φίλος ο Τοσίο, τον οποίο έχει γνωρίσει σε ένα προηγούμενο επαγγελματικό της ταξίδι και τους  συνδέει μια βαθιά φιλία.

 

Κορυφαία μορφή του βιβλίου είναι η Χιρόκο, η ιστορία της οποία εντάσσεται στην ιστορία με την τεχνική του εγκιβωτισμού και δημιουργεί ένα νέο κεφάλαιο με καταλυτική επίδραση, καθώς οι ιστορίες των δυο γυναικών μέλλεται να δεθούν με ένα μοιραίο τρόπο. Η συγγραφέας δημιουργεί ένα ιδιαίτερο κλίμα και ξεναγεί τον αναγνώστη σε έναν μυστηριακό κόσμο λαγνείας, τον κόσμο των γκεισών, του Κιότο, των ιερών συμβόλων μιας ολόκληρης χώρας.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου :

 "Τα βράδια στον ύπνο της, οι εφιάλτες επέστρεφαν... Ένα κοριτσάκι παγιδευμένο σε ερείπια... Έσκαβε με νύχια και με δόντια, για να το βγάλει, μέχρι που τα χέρια της μάτωναν και ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια..." Ένα παιδί που γυρεύει ν’ απαγκιάσει κάτω απ’ τη φτερούγα της αγάπης... Μια γυναίκα που λαχταρά να γεμίσει τη δική της άδεια αγκαλιά... Πώς θα μπορέσει να βρει την ερμηνεία στους εφιάλτες της; Πώς θα μπορέσει να νιώσει αυτό που της στέρησε η φύση; Η Χριστίνα θα αναζητήσει τις απαντήσεις της στο μακρινό μονοπάτι που θα την οδηγήσει μια μεγάλη φιλία, σ ένα οδοιπορικό ψυχής, στην Ιαπωνία, την εποχή των βροχών, τότε που ανθίζουν οι κερασιές και το παραμύθι της βροχής, ένα παραμύθι, γεμάτο γκέισες, χάρτινα φανάρια, ανθισμένες κερασιές, μυρωδιές και ήχους εξωτικούς, θα αρχινήσει... Μια ιστορία βασισμένη σε αληθινούς χαρακτήρες, ένα ταξίδι στα άδυτα ενός μακρινού πολιτισμού, μια καταβύθιση στα νερά της Ελληνικής και Ασιατικής φιλοσοφίας.

Αποσπάσμα:

 ....Η ζωή είναι ένας δρόμος, ένα μακρινό μονοπάτι. Για να φτάσει κανείς στο τέλος του πρέπει να περπατήσει μόνος του μέσα σ’ αυτό. Είναι μοναχικό και συχνά κακοτράχαλο. Το σπουδαιότερο όμως είναι να καταφέρει να το βρει. Να μην περάσει μια ολόκληρη ζωή χωρίς να καταφέρει να βρει αυτόν το δρόμο που αναζητά η ψυχή του. Κάποιοι άνθρωποι, ένας ταπεινός σπουργίτης, ένα λουλούδι, ένα άστρο, ένα χρώμα ή κι ένα κύμα που καλπάζει στην ακτή, μπορεί να γίνει οδηγός του. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα υπάρχουν για κάποιο σκοπό.....

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γράφει για Το Παραμύθι της Βροχής

Το Παραμύθι της βροχής δεν είναι απλώς το δεύτερο βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα. Είναι πρωτίστως μια προσπάθεια της συγγραφέως να απογαλακτιστεί από την γοητεία που ασκεί σε όλους μας το πρωτόλειο έργο – στη συγκεκριμένη περίπτωση το Πορτραίτο της σιωπής. Εγκαταλείποντας τη ρωμαλέα αθωότητα του Πορτραίτου η Μπάιλα αναζητά έναν εξωτικό προορισμό, την Ιαπωνία των χρωμάτων και της παράδοσης, για να οικοδομήσει τον «παραμυθένιο» της κόσμο. Αφήνει πίσω της τον αχρείαστο λυρισμό και τις σατανικές συνωμοσίες του πεπρωμένου κι επιχειρεί να διηγηθεί τις παράλληλες ιστορίες ανθρώπων που διαφέρουν ως προς την καταγωγή και την κουλτούρα.

Σ’ ένα περιβάλλον ανατολίτικης ρέμβης και ηρεμίας η Χριστίνα, η βασική ηρωίδα, συναντά το μυθιστορηματικό της alter ego, την Χιρόκο. Η υπαρξιακή αγωνία της σύγχρονης γυναίκας γίνεται έτσι ένα νόμισμα με δύο όψεις, τη στιγμή που ο σιωπηρός υποβολέας του μυθιστορήματος, ο Τοσίο προσφέρει στον αναγνώστη δροσερές φέτες ανατολικής φιλοσοφίας. Η Μπάιλα φροντίζει να καρυκεύσει τις σκέψεις της με αντίστοιχες θέσεις της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, δημιουργώντας κι εδώ ένα δίπολο. Ταυτόχρονα πλουτίζει τον διάκοσμό της με στιγμιότυπα από την ιαπωνική ζωή. Μας ξεναγεί έτσι σ’ ένα κόσμο όπου τα αρώματα, οι ήχοι, οι γεύσεις αποτελούν μέρος μιας τελετουργίας. Η καθημερινότητα μοιάζει να διέπεται από ένα πρωτόκολλο. Τα ήθη και οι συνήθειες των ανθρώπων μάς ξαφνιάζουν. Η τελική εντύπωση ανατρέπει την κυρίαρχη εικόνα της τεχνοκρατικής Ιαπωνίας του σήμερα.

Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου πιάνει δουλειά η μοίρα. Μια φυσική καταστροφή είναι αρκετή για να ξετυλίξει ακαριαία το νήμα της ζωής των ηρώων. Το κλίμα της αφηγηματικής ηρεμίας ανατρέπεται κι όλα οδηγούνται σ’ ένα τέλος γεμάτο αποκαλύψεις. Από λογοτεχνικής πλευράς Το  Παραμύθι της βροχής είναι ένα παραμύθι με καλό τέλος   Αν υποθέσουμε πως κάθε βιβλίο αποτελεί λογοτεχνικό στοίχημα, η Τέσυ Μπάιλα το έχει σίγουρα κερδίσει αφήνοντας πολλές-πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Δημήτρης Στεφανάκης

Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στο Λογοτεχνικό Περιοδικό ΚΛΕΨΥΔΡΑ, τεύχος 2, με την άδεια του οποίου και αναδημοσιεύεται.

Η Μίνα Παπανικολάου για Το Παραμύθι της Βροχής, εκδόσεις Δοκιμάκης

"Ανάγνωση" της ποιήτριας Μίνας Παπανικολάου
Το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
από τις εκδόσεις ΔΟΚΙΜΑΚΗΣ

Πάντα αγαπούσα τις κερασιές. Μου θύμιζαν τον αγαπημένο μου συγγραφέα και ποιητή, τον Μενέλαο Λουντέμη. Μου θύμιζαν επίσης και την αγαπημένη μου εποχή, την Άνοιξη και την αδιαπραγμάτευτη επέλασή της, όσο κι αν οι εποχές στις μέρες μας δύσκολα διαχωρίζονται, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Προκλητικό, λοιπόν, το εξώφυλλο με ώθησε στην ανάγνωση του μυθιστορήματος. Καθηλωτική, διαπεραστική η γραφή που συνάντησα και ποιητικός χειμαρρώδης λόγος. Η πλοκή, παραμυθιού με ρεαλιστικές προεκτάσεις, μύθους, παραδόσεις και ιστορίες ζωής, πλεγμένα αρμονικά. Αναδύονται αρώματα Ανατολής σε κάθε σελίδα του μυθιστορήματος, χωρίς να απουσιάζουν παγκόσμιες αξίες και ιδανικά, αρετές και μικρότητες, όπως συμβαίνει παντού και θα συμβαίνει πάντοτε.
Το κύριο χαρακτηριστικό το μυθιστορήματος είναι η επιμονή και η αφοσίωση της δημιουργού στις αξίες και τα ιδανικά που ανυψώνουν τον άνθρωπο ως είδος που οφείλει να ατενίζει ουρανούς, να τους υπηρετεί στις φωτεινές τους στιγμές, προσδοκώντας την αντανάκλαση αυτής της λαμπρότητας πάνω σε όλα τα πλάσματα.
Οι ανατροπές και οι αντιξοότητες δεν είναι αρκετές να αλλοιώσουν την ποιότητα των πρωταγωνιστών, με γραφή προσανατολισμένη σε υποσυνείδητα μηνύματα ανάτασης κι αφοσίωσης σε κανόνες που ενδεχομένως μοιάζουν-για τα δικά μας δεδομένα- αυστηροί, αλλά έχουν καθορίσει την πορεία του λαού της Ιαπωνίας, διαχρονικά.
Την ίδια στιγμή ο αναγνώστης εντοπίζει, διάσπαρτα στο όλο πόνημα, στοιχεία της Ελληνικής κουλτούρας κι ενδεχομένως ξαφνιάζεται από τις αναπάντεχες ομοιότητες. Ό λυρικός ήχος της βροχής και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, το άρωμα των ανθών της κερασιάς, η αυταπάρνηση, η αφοσίωση, ο πόνος κι η αγάπη, μήπως δεν είναι σ’ όλο τον κόσμο ίδια; Η απώλεια, η τρόμος κι η απόγνωση, μήπως δεν έχουν παντού και πάντα τους ίδιους αποδέκτες; Εμάς τους ανθρώπους; Κι αυτό που μοιάζει με μοναδική και προσωπική υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς, όταν χαμηλώνουμε τα βλέφαρα κι ανοίγουμε τις καρδιές στους παράλληλους βίους άλλων, δεν βρίσκουμε θραύσματα δικά μας;
Στο Παραμύθι της Βροχής, οι κύκλοι της γνώσης, πλέκουν αόρατους δεσμούς μέχρι να ‘ρθει η στιγμή που κρίνεται ως δέουσα για την πλήρωση των γραμμένων. Κι όσο κι αν, με πείσμα, αποφεύγουμε την φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, εκείνα μας προσπερνούν κι απαντούν με θυμοσοφική διάθεση σε όλα μας τα ερωτήματα. Ανοίγουν διάπλατα της πύλες της ψυχής μας κι αιτιολογούν το μέχρι πρότινος αναίτιο δάκρυ έως και την πιο αναίτια χαρά.
Και τότε, οι σιωπές δεν είναι παρά το πρώιμο στάδιο της φλύαρης ευτυχίας, με τις ρωγμές και τις μνήμες που την ομορφαίνουν τόσο πολύ!

Καλοτάξιδο!

Συναυλία Συγχρονής Μουσικής ΕΡΤ " Κηποθέατρο Ν. Καζαντζάκης " ,Ηράκλειο 6 - 7- 2012"

Την Παρασκευή 06 Ιουλίου 2012 στις 21.30, στο Κηποθέατρο «Νίκος Καζαντζάκης», η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, σε μία καλοκαιρινή συναυλία με έργα δύο σημαντικών Ελλήνων συνθετών.
Ο Δημήτρης Μπάσης, ο Κώστας Κάραλης και η Νανά Μπινοπούλου θα ερμηνεύσουν την «Τρίτη Ανθολογία» του Γιάννη Σπανού. και τα «12 Τραγούδια του F.G.Lorca» του Γιάννη Γλέζου.
Η«Τρίτη Ανθολογία» του Γιάννη Σπανού κυκλοφόρησε το 1975 και περιλαμβάνει 12 τραγούδια σε ποίηση Μίλτου Σαχτούρη, Κώστα Βάρναλη, Νίκου Καββαδία, Γιάννη Σκαρίμπα, Χρήστου Κουλούρη, Νίκου Καρύδη, Μήτσου Λυγίζου, Ηλία Σιμόπουλου, Δημήτρη Δούκαρη, Βύρωνα Λεονταρή, Μαρίνας Λαμπράκη, Λιλής Ιακωβίδη.
Στα «12 Τραγούδια του F.G.Lorca» ο Γιάννης Γλέζος επιχειρεί μια πρώτη προσέγγιση με την ποίηση του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Η απόδοση των στίχων στα ελληνικά ανήκει στον Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Η «Τρίτη Ανθολογία» του Γιάννη Σπανού κυκλοφόρησε το 1975 και περιλαμβάνει 12 τραγούδια σε ποίηση Μίλτου Σαχτούρη, Κώστα Βάρναλη, Νίκου Καββαδία, Γιάννη Σκαρίμπα, Χρήστου Κουλούρη, Νίκου Καρύδη, Μήτσου Λυγίζου, Ηλία Σιμόπουλου, Δημήτρη Δούκαρη, Βύρωνα Λεονταρή, Μαρίνας Λαμπράκη, Λιλής Ιακωβίδη.
Στα «12 Τραγούδια του F.G.Lorca» ο Γιάννης Γλέζος επιχειρεί μια πρώτη προσέγγιση με την ποίηση του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Η απόδοση των στίχων στα ελληνικά ανήκει στον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
H Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ ιδρύθηκε το 1954, αρχικά ως Ελαφρά Ορχήστρα του ΕΙΡ από τον Κώστα Γιαννίδη και τον Άκη Σμυρναίο. Με την μεταπολίτευση του 1974 και τον ερχομό του Μάνου Χατζιδάκι στο Κρατικό Ραδιόφωνο η Ορχήστρα διευρύνει το σχήμα και το ρεπερτόριό της και μετονομάζεται σε Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής. Στα επόμενα χρόνια διευρύνθηκε με περισσότερους μουσικούς και επί διευθύνσεως Μίκη Θεοδωράκη, πήρε την ονομασία «Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής».
Στόχος της είναι να αποτελέσει βήμα προβολής και διάδοσης της νεότερης ελληνικής μουσικής όπως αυτή αποτυπώνεται στα έργα των δρώντων Ελλήνων συνθετών και όχι μόνο αλλά και βήμα ανάπτυξης του νεότερου καλλιτεχνικού δυναμικού που διαθέτει ο τόπος μας. Ξεχωριστή θέση στο ρεπερτόριό της κατέχει η παγκόσμια κινηματογραφική και θεατρική μουσική και ιδιαίτερα αυτή του 20ού αιώνα με έργα που δεν περιλαμβάνουν στα προγράμματά τους οι συμφωνικές ορχήστρες.

Δείτε το video τις συναυλίας στον παρακάτω σύνδεσμο του Cretalive.gr
http://www.dailymotion.com/user/cretalive/subscriptions/2012-07-07/1:1?mode=playlist&from=email_subscriptiondigestusersunlogged&utm_source=Email&utm_medium=Email&utm_content=SubscriptionDigestUsersUnlogged&utm_campaign=Alert-SubscriptionDigestUsersUnlogged#video=xs0kr9