Ο Δημήτρης Στεφανάκης γράφει για Το Παραμύθι της Βροχής

Το Παραμύθι της βροχής δεν είναι απλώς το δεύτερο βιβλίο της Τέσυς Μπάιλα. Είναι πρωτίστως μια προσπάθεια της συγγραφέως να απογαλακτιστεί από την γοητεία που ασκεί σε όλους μας το πρωτόλειο έργο – στη συγκεκριμένη περίπτωση το Πορτραίτο της σιωπής. Εγκαταλείποντας τη ρωμαλέα αθωότητα του Πορτραίτου η Μπάιλα αναζητά έναν εξωτικό προορισμό, την Ιαπωνία των χρωμάτων και της παράδοσης, για να οικοδομήσει τον «παραμυθένιο» της κόσμο. Αφήνει πίσω της τον αχρείαστο λυρισμό και τις σατανικές συνωμοσίες του πεπρωμένου κι επιχειρεί να διηγηθεί τις παράλληλες ιστορίες ανθρώπων που διαφέρουν ως προς την καταγωγή και την κουλτούρα.

Σ’ ένα περιβάλλον ανατολίτικης ρέμβης και ηρεμίας η Χριστίνα, η βασική ηρωίδα, συναντά το μυθιστορηματικό της alter ego, την Χιρόκο. Η υπαρξιακή αγωνία της σύγχρονης γυναίκας γίνεται έτσι ένα νόμισμα με δύο όψεις, τη στιγμή που ο σιωπηρός υποβολέας του μυθιστορήματος, ο Τοσίο προσφέρει στον αναγνώστη δροσερές φέτες ανατολικής φιλοσοφίας. Η Μπάιλα φροντίζει να καρυκεύσει τις σκέψεις της με αντίστοιχες θέσεις της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, δημιουργώντας κι εδώ ένα δίπολο. Ταυτόχρονα πλουτίζει τον διάκοσμό της με στιγμιότυπα από την ιαπωνική ζωή. Μας ξεναγεί έτσι σ’ ένα κόσμο όπου τα αρώματα, οι ήχοι, οι γεύσεις αποτελούν μέρος μιας τελετουργίας. Η καθημερινότητα μοιάζει να διέπεται από ένα πρωτόκολλο. Τα ήθη και οι συνήθειες των ανθρώπων μάς ξαφνιάζουν. Η τελική εντύπωση ανατρέπει την κυρίαρχη εικόνα της τεχνοκρατικής Ιαπωνίας του σήμερα.

Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου πιάνει δουλειά η μοίρα. Μια φυσική καταστροφή είναι αρκετή για να ξετυλίξει ακαριαία το νήμα της ζωής των ηρώων. Το κλίμα της αφηγηματικής ηρεμίας ανατρέπεται κι όλα οδηγούνται σ’ ένα τέλος γεμάτο αποκαλύψεις. Από λογοτεχνικής πλευράς Το  Παραμύθι της βροχής είναι ένα παραμύθι με καλό τέλος   Αν υποθέσουμε πως κάθε βιβλίο αποτελεί λογοτεχνικό στοίχημα, η Τέσυ Μπάιλα το έχει σίγουρα κερδίσει αφήνοντας πολλές-πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.

Δημήτρης Στεφανάκης

Το άρθρο έχει δημοσιευθεί στο Λογοτεχνικό Περιοδικό ΚΛΕΨΥΔΡΑ, τεύχος 2, με την άδεια του οποίου και αναδημοσιεύεται.