Φαντάσματα …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

 Της Ελένης Μπετεινάκη*

Νέες ιστορίες, ασυνήθιστες με θέματα που αν και μπορεί να μας τρομάζουν τελικά μας γεμίζουν με πολλές ιδέες, μας αλλάζουν διάθεση και άποψη και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για τα αποδεκτά και μη….

Αχ! Φαντάσματα, Σοφιάννα Θεοφάνους, εικ :Zafouko Yamamoto, εκδ. Μικρή Σελήνη

Ένα βιβλίο….φανταστικό! Πως να μην είναι αφού σαν θέμα του έχει τα φαντάσματα; Η αλήθεια πως σαν το πρωτοείδα ένιωσα λίγο παράξενα. Μόλις όμως το άνοιξα πριν καλά καλά μπω στις ιστορίες του με τράβηξε η συμπαθητική μορφή του Τίμου. Ένα αγόρι εφτά χρόνων που δεν μιλάει πολύ αλλά έχει το μοναδικό χάρισμα να ακούει. Και να νιώθει και να βλέπει αυτά που οι άλλοι δεν τα καλοβλέπουν. Έτσι λοιπόν στο παλιό αρχοντικό που μένει με τους γονείς του ο Τίμος, έχει αυτήν την μοναδική ικανότατα να βλέπει, να ακούει, να συνυπάρχει, να μιλάει  και να έχει φίλους του τα πιο παράξενα φανταστικά αερικά, τα φαντάσματα. Και αυτούς τους φίλους του μας τους συστήνει έναν έναν η συγγραφέας του Τίμου και των φαντασμάτων. Η Σοφιάννα Θεοφάνους με στίχο έμμετρο και με απίστευτη φαντασία μας γνωρίζει την Μπέλλα τη Φαγού που έχει ένα Αχ… στην κάθε της κουβέντα. Μαγειρεύει πολύ και αργά τα βράδια, φαγητά που έχουν λάδι πολύ , τρώει πολύ και αγαπάει ιδιαίτερα τα ζαχαρωτά. Ο Λέων πάλι ο Νυσταλέος ότι και αν κάνει επειδή συνέχεια νυστάζει, ή σκουντουφλάει, ή τον βρίσκουν στις γωνιές του κήπου να κοιμάται. Μόνο τα πούλια, τα ζώα κι ο Τίμος τον βλέπουν βέβαια για να λέμε την αλήθεια. Ο Σάντυ ο Φοβιτσιάρης που κρύβεται συνεχώς μέσα σε μια πράσινη ντουλάπα έχει μια ιστορία ξακουστή από τον περασμένο αιώνα έναν λευκό χειμώνα, μια Παρασκευή και δεκατρείς του μήνα. Ακολουθεί η Λουλού η Λουσού  που ζούσε στο Παρίσι, κάποτε. Η Ρούθ η Αγγλίδα λαίδη που φοράει ένα δαντελωτό νυφικό, ο Γουίλαρντ ο Φοβέρας που φαίνεται αστείος πολύ στον Τίμο με την στολή του πειρατή, και πολεμάει στην μπανιερά του Αρχοντικού με ένα κίτρινο παπάκι και με το …καζανάκι. Η Μαργκώ η κακομαθημένη, ο Λίνος ο Γελαδερός, η Σάρα η βαρετή βαρόνη κι ίσως και κάνα δυο άλλα που κρύβονται όλη την ώρα. Μόνο που οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν από αυτούς τους παράξενους συγκάτοικους κι ο μπαμπάς του Τίμου αποφασίζει μια μέρα πως δεν πάει άλλο και  θα φύγουν από το Αρχοντικό…. Κι ο Τίμος αλλά και οι παράξενοι φίλοι του στεναχωρήθηκαν πολύ μ’ αυτόν το χωρισμό!

Ένα βιβλίο πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ένα βιβλίο για ένα θέμα που δεν περιμένει κάποιος να το δει να είναι γραμμένο για παιδιά. Κι όμως θα έχει μια ξεχωριστή θέση στα αναγνώσματα και στα παιχνίδια των παιδιών. Ένα βιβλίο που απομυθοποιεί μια φοβία παιδιών και που λείπει από την παιδική θεματολογία των συγγραφέων. Λύκοι, μάγισσες, ξωτικά κι άλλα πολλά τρομακτικά  είναι παντού. Τα φαντάσματα τα «παιδικά» είναι άνθρωποι που έζησαν κάποτε και με πολύ φαντασία συνεχίζουν να … ζουν και να προκαλούν τρόμο χωρίς ποτέ κανείς να τα έχει δει.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά γραμμένο και με απίθανη εικονογράφηση από την Zafouko Yamamoto  που τα παιδιά το χαίρονται και νιώθουν υπέροχα στο τέλος του. Μάλιστα είναι μια εύκαιρα να διαβάσουν μια ιστορία( ή καλύτερα πολλές) που θα τα οδηγήσει σε νέα θεματολογία, σε ιστορικά γεγονότα ίσως, σε εποχές και ημερομηνίες που για τους μεγάλους είναι γεμάτα προκαταλήψεις.

Ένα βιβλίο που μπορεί να δουλευτεί όχι μόνο επετειακά σε μια τάξη ( Halloween – Απόκριες) αλλά και για να γίνε ερέθισμα να μιλήσουμε για τις σκιές, τα ατυχήματα, την απώλεια και τα ιδιαίτερα χαρίσματα ενός παιδιού – μεγάλου. Για την μοναξιά μιλάει πολύ το βιβλίο, για τη φιλία, για την ανάγκη να ακουστεί κάποιος.

Εμείς φτιάξαμε ολόκληρη παράσταση με φαντασματάκια όλο γλύκα, σαν να παίξαμε θέατρο σκιών. Γελάσαμε πολύ γιατί καθένα είχε και μια ιστορία να πει κι έτσι ένας φόβος μας που ήταν το φάντασμα έγινε στο τέλος… αλοιφή κι εξαφανίστηκε!

Για παιδιά από 5 χρονών …

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 25 Ιανουαρίου 2020 :https://www.cretalive.gr/politismos/ta-paramythia-toy-sabbatoy-163

#Byrakiflavor  #Costis.patiserrie  # Cretalive.gr

                                                                                

Με φαντάσματα, τέρατα και μάγισσες στις ιστορίες και τα Παραμύθια!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Τα "Παραμύθια του Σαββάτου" διαβάζουν και προτείνουν με αφορμή την γιορτή του Halloween 🎃🎃 βιβλία με διάσημα τέρατα, φαντάσματα και λίγες μάγισσες που αξίζουν την προσοχή σας:

Υπάρχουν φαντάσματα σε αυτό το σπίτι; Οliver Jeffers, εκδ. Ίκαρος

Μια καταπληκτική έκδοση υψηλής αισθητικής από τον αγαπημένο Oliver Jeffers.

Μεταφερόμαστε από τις πρώτες σελίδες σε ένα παλιό, ευρύχωρο και ατμοσφαιρικό σπίτι που κτίστηκε στα 1760…

Ένα μικρό κορίτσι μας ξεναγεί σε όλους τους χώρους προειδοποιώντας μας πως έχει  ακούσει για φαντάσματα μέσα στο σπίτι. Αρχίζει να ψάχνει παντού χωρίς καν να γνωρίζει με τι ή πώς μοιάζει ένα φάντασμα. Κι οι απορίες της πέφτουν σωρό…

Που ζουν, αν κυκλοφορούν μόνο νύχτα, ποια μέρη τους αρέσουν…

Κι όσο κι αν ψάχνει, κι όσα χρόνια κι αν περάσουν εκείνη δεν έχει συναντήσει ποτέ της φάντασμα…

Πόσο χρονών να είναι αλήθεια τούτο το μικρό κοριτσάκι;

Ένα εικονοβιβλίο έκπληξη. Ένα κρυφτό μέσα σε σελίδες. Ένα μυστήριο που μας μεταφέρει σε άλλες εποχές και σε ένα κόσμο φαντασίας που μοιάζει …ζωντανός. Με διαφάνειες από ειδικό χαρτί που σαν «εμφανιστούν» πάνω στις εικόνες από χρώμα (αν και υπερτερεί το ασπρόμαυρο)  δείχνουν τα φαντασματάκια μέσα στο σπίτι και τις πιθανές κρυψώνες ή κινήσεις τους.

Δείτε εδώ ένα απόσπασμα: https://ikarosbooks.gr/1067-yparchoyn-fantasmata-s-ayto-spiti.html

Το Γκροτλίν, Benji Davies, (απόδοση :Αντώνης Παπαθεοδούλου), εκδ. Ίκαρος

Ρουμπίνη το όνομα του μικρού κοριτσιού που σαν πάει το βράδυ  να κοιμηθεί σκέφτεται εκείνο το τρομερό «κάτι» που τραγούδι έγινε πια κι ακούγεται  κάτω στο το δρόμο, παντού. Τι είναι το Γκροτλίν; Θεριό, αρκούδα, ποντίκι, γάτα, κλέφτης ή μήπως  μια …μαϊμού; Μια ολόκληρη πόλη μιλάει για αυτό κι είναι πιο γρήγορο κι από τον αστυνόμο στο τρέξιμο. Αρπάζει διάφορα πράγματα συγκεκριμένα. Άραγε τι φτιάχνει, τι σκέπτεται, τι θέλει;

Με τράβηξε πολύ η εικονογράφηση. Ύστερα είδα τον συγγραφέα και τις εκδόσεις. Ήξερα πως θα διάβαζα ένα ακόμη έξυπνο, πρωτότυπο, διδακτικό …αριστούργημα. Όλο  το βιβλίο σε μια φράση: «Το μάτι βλέπει ό,τι σκεφτείς»

Μια μεγάλη αλήθεια  που γίνεται ιστορία. Τι πραγματικά φοβάται ένα παιδί τη νύχτα; Τι έχει στο μυαλό του και που μπορεί να φτάσει η φαντασία και οι επιρροές από άλλους. Πάντα σκεφτόμαστε το πιο απίθανο, αυτό που κάνει την καρδιά να κτυπάει σαν τρελή και το μυαλό  να δημιουργεί «τέρατα» σαν ακουστεί ένας θόρυβος, μια ασυνήθιστη κατάσταση.

Μυστήριο, αγωνία , περιπέτεια και σκέψεις. Σκέψεις που συχνά οδηγούν σε λάθος εικόνες και συμπεράσματα. Μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι  όπως φαίνονται  ή όπως ακούγονται; Μήπως πραγματικά σκεπτόμαστε και φοβόμαστε και γιγαντώνουμε αυτόν το φόβο χωρίς να το θέλουμε επειδή το μυαλό έχει συνηθίσει στα πιο παράξενα, τα πιο απίθανα και τα πιο δύσκολα σενάρια; Το Γκροτλίν ίσως με το όνομα του και μόνο να τρομάζει όμως είναι  τόσο αθώο και τόσο παιγνιδιάρικο που τελικά μας ανοίγει άλλες πόρτες στο μυαλό. Πόρτες που οδηγούν σε άλλες σκέψεις, πόρτες προς την ελευθερία και την κατάργηση στερεοτύπων.

Μια ιστορία λοιπόν  από τον πολυβραβευμένο Benji Davies που θα λατρέψουν τα παιδιά. Όχι, δεν θα φοβηθούν, θα ανακουφιστούν σαν καταλάβουν  πως τίποτα δεν είναι  όπως φαίνεται. Μια ιστορία που θα σας μαγέψει με τις εικόνες του ίδιου του συγγραφέα και θα αναζητήσετε και όλες τις προηγούμενες!

Δεν λησμονούμε πως την έχει αποδώσει υπέροχα στα Ελληνικά ο επίσης βραβευμένος, πολλάκις, συγγραφέας Αντώνης Παπαθεοδούλου!

Δείτε το εδώ: https://issuu.com/ikarosbooks/docs/9789605722036

Νεκρός Νικ (Απέθαντοι μπελάδες), Κώστας Ζαφειρίου, Γιώργος Τυρίκος -Εργάς, εικ: Κατερίνα Χαδουλού, εκδ. Πατάκη

"Τι, πέθανες και τώρα όλα καλά;
Αν σε έθαψαν στο Κοιμητήρι του Ρεπανιδιού, οι μπελάδες σου μόλις ξεκίνησαν. Γιατί εκεί τώρα κάνει κουμάντο ο άρχοντας Κορβίνος, ένας φριχτός βρικόλακας που έχει επιβάλει ένα σωρό απαγορεύσεις στους απέθαντους και έχει αποφασίσει να βάλει στο χέρι και τους ζωντανούς. ?υτυχώς πάντα υπάρχουν γενναία παιδιά έτοιμα να πάνε κόντρα σε κάθε τύραννο — και σε τούτο τον κόσμο και στον άλλο… "

Ένα βιβλίο με απίθανες περιπέτειες για παιδιά που δεν φοβούνται τα "φαντάσματα", γεμάτο χιούμορ, ευρηματικότητα, αστείρευτη φαντασία και εκπληκτικούς διαλόγους. Αντιθέσεις και συγκρούσεις δύο κόσμων, ελευθερίας, καλού και κακού, αλληγορικές εκφράσεις και εικόνες που παραπέμπουν σε καλογυρισμένες ταινίες τρόμου και ήρωες κλασσικών πια βιβλίων. Ένα μυθιστόρημα για εφήβους που αρέσκονται σε "σκοτεινές" περιπέτειες που θα σας αφήσει μια γεύση γλυκόπικρη μυστηρίου και σκοταδιού. Διαβάζετε απνευστί όπως όλες οι καλές ιστορίες και τα παραμύθια!
Άλλωστε ο Κώστας Ζαφειρίου και ο Γιώργος Τυρίκος Εργάς είναι από τους καλύτερους παραμυθάδες των "σκοτεινών" ιστοριών!

Δείτε εδώ : https://www.patakis.gr/product/643292/vivlia-paidika--efhvika-paidikh-neanikh-logotexnia/Nekros-Nik-Apethantoi-mpelades/

Που πήγαν τα φαντάσματα; Δέσποινα Ηρακλέους, εικ: Ναταλία Καπατσούλια, εκδ. Διάπλαση

«Η Αιµιλία µεγαλώνει σ’ ένα τεράστιο σπίτι και θέλει όταν µεγαλώσει να γίνει µπαλαρίνα και ταµίας στο σουπερµάρκετ.
Όλα πηγαίνουν µια χαρά ώσπου το σπίτι γεµίζει φαντάσµατα!
Κανείς όµως δεν την πιστεύει: ούτε η δασκάλα της, ούτε οι συµµαθητές της, ούτε οι γονείς της, που λείπουν όλη µέρα και δεν τα βλέπουν.
Η νταντά της, η κυρία Μαρία, δεν βλέπει και πολύ καλά.
Και τα φαντάσµατα είναι πολύ τροµαχτικά. Η Αιµιλία µπλέκει σε τροµερούς µπελάδες.
Ξαφνικά όµως τα φαντάσµατα εξαφανίζονται! Μεγάλο μυστήριο! Τι έγινε;
Πού πήγαν τα φαντάσµατα;

Μια αστεία ιστορία που μας δείχνει ότι μερικές φορές η λύση σ’ ένα πρόβλημα έρχεται από εκεί που δεν το περιμένουμε.» Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου!

Κι αν θέλετε να παίξετε με το βιβλίο στο σπίτι ή την τάξη σας μπείτε εδώ για δραστηριότητες: https://drive.google.com/file/d/1sjuN-Ai2Mq_xDX8SIJfIkrC8xUdJbw3d/view?fbclid=IwAR1orqtmgxu61BNWAH5S_UcTYznqcKdFVDy_aJLmldk7CkgBJ2ptIBVbNtw

Αχ! Φαντάσματα, Σοφιάννα Θεοφάνους, εικ : Zafouko Yamamoto, εκδ. Μικρή Σελήνη

"...Η Σοφιάννα Θεοφάνους με στίχο έμμετρο και με απίστευτη φαντασία μας γνωρίζει την Μπέλλα τη Φαγού που έχει ένα Αχ… στην κάθε της κουβέντα. Μαγειρεύει πολύ και αργά τα βράδια, φαγητά που έχουν λάδι πολύ , τρώει πολύ και αγαπάει ιδιαίτερα τα ζαχαρωτά. Ο Λέων πάλι ο Νυσταλέος ότι και αν κάνει επειδή συνέχεια νυστάζει, ή σκουντουφλάει, ή τον βρίσκουν στις γωνιές του κήπου να κοιμάται. Μόνο τα πούλια, τα ζώα κι ο Τίμος τον βλέπουν βέβαια για να λέμε την αλήθεια. Ο Σάντυ ο Φοβιτσιάρης που κρύβεται συνεχώς μέσα σε μια πράσινη ντουλάπα έχει μια ιστορία ξακουστή από τον περασμένο αιώνα έναν λευκό χειμώνα, μια Παρασκευή και δεκατρείς του μήνα. Ακολουθεί η Λουλού η Λουσού που ζούσε στο Παρίσι, κάποτε. Η Ρούθ η Αγγλίδα λαίδη που φοράει ένα δαντελωτό νυφικό, ο Γουίλαρντ ο Φοβέρας που φαίνεται αστείος πολύ στον Τίμο με την στολή του πειρατή, και πολεμάει στην μπανιερά του Αρχοντικού με ένα κίτρινο παπάκι και με το …καζανάκι...."
Δείτε εδώ όλο το κείμενο : https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2020/10/blog-post_30.html

Φαντάσματα στο Γάτερβιλ, Ειρήνη Μητροπούλου, εικ : Πέτρος Χριστούλιας, εκδ. Ίκαρος

«Ο διάσημος ντετέκτιβ Ματθαίος Γατιάδης, ένας πανέξυπνος γάτος με πυκνή ασπρόμαυρη γούνα, και η στενή του φίλη Βεατρίκη Γκουρμέ ταξιδεύουν στη Σκωτία για να περάσουν τα Χριστούγεννα στον πύργο των Γάτερβιλ.

Ο θρύλος λέει ότι ο μεσαιωνικός πύργος είναι στοιχειωμένος. Και πραγματικά, η ευγενική οικοδέσποινα λαίδη Μαίρη Γάτερβιλ αρχίζει να βλέπει τα καταραμένα φαντάσματα των προγόνων της να την απειλούν: ο ιππότης Ριχάρδος Γάτερβιλ κρατάει ένα σπαθί έτοιμος να τη χτυπήσει, και η άτυχη γυναίκα του, η Αλίκη, εμφανίζεται σαν λευκή οπτασία, φορώντας ένα μακρύ νυφικό.

Ο Ματθαίος αναλαμβάνει αμέσως δράση! Ποιοι από τους καλεσμένους στον πύργο παριστάνουν τα φαντάσματα, και γιατί θέλουν να τρομοκρατήσουν την πλούσια λαίδη Μαίρη;

Θα μπορέσει ο Ματθαίος να ξεσκεπάσει τους ενόχους, προτού να είναι πολύ αργά;»

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια εκπληκτική σειρά μυστηρίου και ανατροπών που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών σε κάθε σελίδα.

Αναζητείστε τα εδώ: https://ikarosbooks.gr/childrens-books/niar-noyar/!/1/60/-publication_date/

Το φάντασμα στο τσίρκο του Χειμώνα, Fred Bernard και François Roca, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Ο ένας είναι λογικός, ο άλλος προληπτικός.
Οι δυο τους έχουν ζήσει πολλά.
Ο Ντίνο είναι μια μαϊμού και είναι σίγουρος ότι ένα φάντασμα στοιχειώνει το τσίρκο.

Ο Σπίριτ είναι ένας παπαγάλος…
Η έρευνα που θα κάνουν ξεκινάει από τους διαδρόμους του διάσημου τσίρκου και φτάνει στην παράσταση.
Το κλειδί του μυστηρίου είναι η Μαρίνα Αντς, μια θηριοδαμάστρια με μαγικές ικανότητες…

΄Ολη η ιστορία βασισμένη στο διάσημο Τσίρκο του Χειμώνα που σχεδιάστηκε από τον  Ζακ Ιτόρφ στα 1852 γνωστο και σαν το «Τσίρκο Ναπολέων»!

Το 1934 το τσίρκο αγοράστηκε από την οικογένεια Μπουγκλιόν και απέκτησε πια φήμη με αυτό το όνομα.

Η ιστορία του τσίρκου θεωρείται πια μύθος και φτάνει ως τις μέρες μας με το θάνατο της υπεραιωνόβιας Ρόζας Μπουγκλιόν τον Αύγουστο του 2018. https://www.mixanitouxronou.gr/mantam-roza-i-ipereonovia-star-tou-diasimou-tsirko-tou-chimona-pantreftike-mesa-se-ena-klouvi-me-liontaria-ke-paroligon-na-navagisi-me-12-elefantes/

Οι καλές και οι κακές μάγισσες, Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδ. Παπαδόπουλος

Οι καλές και οι κακές μάγισσες είναι διάσημες πια σε όλον τον παιδικό κόσμο γιατί είναι μοναδικές και μάλλον ανεπανάληπτες! Κυκλοφόρησαν πριν εννιά χρόνια (24 Οκτωβρίου 2013) και από τότε δεν έχουν σταματήσει να διασκεδάζουν μικρούς και μεγάλους. Αίτιος ο Αντώνης Παπαθεοδούλου, αγαπημένος συγγραφέας και η επίσης καταπληκτική ‘Ιρις Σαμαρτζή που τις ζωντάνεψε με πινέλα και σκίτσα απίθανα!

Ένα βιβλίο  γεμάτο κρυστάλλινες γυάλες, μαγικά φίλτρα, ξόρκια και αστείες ρίμες πού γράφτηκε όπως λέει και ο συγγραφέας του για να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα διαφορετικά και τους λογής λογής κακούς,  ή απλά να σκάμε στα γέλια. Μια ακόμα υπέροχη ιστορία σαν τους καλούς και κακούς πειρατές ή σαν του καλούς και κακούς ιππότες  που  αν την διαβάσετε στα παιδιά σας τότε ίσως και η δική τους φαντασία  ξεπεράσει τα όρια της. Για γέλιο μέχρι …δακρύων.  Χρειάζεται φαντασία και χιούμορ  γιατί μπορεί οι μάγισσες αντί να ετοιμάζουν ξόρκια για το πώς να φυτεύεις μαύρες κατάρες  να ανακαλύψουν τον τρόπο να φυτεύουν χωρίς σπόρο αγκινάρες  και αντί με τις μαγικές τους λέξεις να γεμίζει ο κόσμος καφέ βατράχια, να φυτρώνουν παντού μικρά και πολύχρωμα λουλούδια και ανθάκια.Και αντί να προσπαθούν οι «κακές μάγισσες» να μαγέψουν τις καλές  μπορεί στο τέλος να γίνουν φίλες και όλες μαζί να φτιάχνουν ξόρκια για να τις αγαπάνε τα παιδιά και οι μεγάλοι  και να καταλήγουν να τρώνε  μόνο τούρτα με κεράσι …

Αστέρευτο το ταλέντο του Αντώνη Παπαθεοδούλου και με μοναδική σύνθεση στα παραμύθια του που αγαπούν τόσο τα μικρά παιδιά. Όσο για την Ίρις Σαμαρτζή, αγαπημένη εικονογράφος που ξέρει καλά να ζωντανεύει τους χαρακτήρες των βιβλίων και να γεμίζει με χρώματα κι εικόνες την φαντασία μας.

Δείτε εδώ: https://www.epbooks.gr/shop/paidika-neanika-biblia/eikonografimena-biblia-gia-paidia/oi-kales-kai-oi-kakes-magisses/

Κι αν θέλετε να δείτε πόσα πολλά μπορείτε να κάνετε με τα παιδιά, μπείτε και διαβάστε το «Παίζουμε βιβλίο» της Βίκυς Ξανθοπούλου και ανακαλύψτε ένα σωρό δραστηριότητες με…μάγισσες : https://www.epbooks.gr/shop/paidika-neanika-biblia/biblia-gnoseon/paizoume-biblio-no-1/

Η μάγισσα Χρωματούσα, Ελένη Μπετεινάκη, εικ. Graham Hodgetts, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Κι αν θέλετε να γνωρίσετε μια μάγισσα ανατρεπτική και πολύ διαφορετική απ’ όλες όσες ξέρατε στα μαγικά παραμύθια, αναζητείστε την Χρωματούσα που δεν φοράει μαύρα ρούχα, δεν έχει γαμψή μύτη, δεν μένει σε πύργο, δεν της αρέσουν τα μαγικά ξόρκια με βατραχοπόδαρα, νυχτερίδες και αράχνες. Αγαπάει πολύ τα παραμύθια και  όλα τα χρώματα, ακόμα και το μαύρο ή το γκρι.

Δείτε εδώ κι ακούστε την ιστορία της : https://ellinoekdotiki.gr/gr/ekdoseis/i/i-magissa-xromatousa

Δείπνο για τέρατα, Έμα Γιάρλετ, εκδ. Ψυχογιός

Ένα βιβλίο απόλαυση που μπορεί και να περιέχει «τερατώδεις» συνταγές!

Έξυπνο κείμενο, χιούμορ και εκπληκτική εικονογράφηση με τρισδιάστατες εικόνες-γράμματα!

Με μεγάλη χαρά σάς προσκαλώ σε µια Γιορτή για τέρατα, στη σπηλιά για τέρατα αυτό το ΣΑΒΒΑΤΟ. Θα έχουµε και ΦΑΓΗΤΟ. ΤΟ ΤΕΡΑΣ
ΥΓ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ. Έχω αρχίσει να πεινάω και το Φαγητό δε λέει να ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ...

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 31 Οκτωβρίου 2022 : Εδώ!  

2194 Ημέρες Πολέμου*...στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Ένα βιβλίο που σε κερδίζει από τον τίτλο του και μόνο!

Ένα βιβλίο που θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό στο Δημοτικό σχολείο ή  στο Γυμνάσιο, για να μάθουν και να καταλάβουν τα παιδιά την Ιστορία για τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, με τρόπο απλό (όχι απλοϊκό), κατανοητό και άκρως ενδιαφέροντα.

6194 Μέρες ή έξι χρόνια και μια μέρα που άλλαξαν όλον τον κόσμο, με γεγονότα που σημάδεψαν πολλές γενιές. 1 Σεπτεμβρίου 1939 και μέχρι την 2 Σεπτεμβρίου 1945 η διάρκεια αυτής της περιόδου της ανεπανάληπτης καταστροφής και επηρεάζει ακόμα και τις νεότερες γενιές, τις σημερινές.

Η Μαρίζα Ντεκάστρο έχει γράψει αυτό το βιβλίο, που συγκλονίζει, και μας παρουσιάζει όλα αυτά τα απίστευτα γεγονότα σαν μια παράσταση – σκηνή θεάτρου, με γνωστούς και άγνωστους συγγραφείς και ηθοποιούς, όπως λέει η ίδια,  που δεν είναι άλλοι παρά οι άνθρωποι που αναγκαστικά έλαβαν μέρος, ερήμην και ακούσια σε αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο.

Κι όπως η ίδια γράφει στον Πρόλογό της «Θυμάμαι τον μπαμπά μου, ήμουνα εφτά οκτώ χρονών να μου διηγείται τα κυριακάτικα πρωινά ιστορίες από την Κατοχή», νομίζω πως ακούω τον δικό μου μπαμπά να θυμάται, να παθιάζεται, να συγκινείται και να μνημονεύει τον δικό του πατέρα που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, και εκατοντάδες ιστορίες για την κατοχή, αυτές που δεν είναι γραμμένες σε κανένα βιβλίο γιατί ήταν οι ιστορίες των καθημερινών ανθρώπων, που βίωσαν όλη αυτήν την τραγικότητα για μας φαντάζουν ασύλληπτα όλα όσα συνέβησαν πριν περίπου 85 χρόνια.

Το βιβλίο ξεκινάει με την αφορμή του Α Παγκοσμίου πολέμου, τον Ιούνιο του 1914 που κράτησε μέχρι το 1918 και ως την συνθήκη των Βερσαλλιών  στις 29 Απριλίου του 1919.

Συνεχίζει με τον Μεσοπόλεμο( 1918-1939), από την Δημοκρατία της  Βαϊμάρης στα 1919, ακολουθεί μια πολιτισμική έκρηξη ταινιών, λογοτεχνίας και τεχνολογικών επιτευγμάτων.

Ραδιόφωνο, τηλέφωνο και ηλεκτρικές συσκευές στο προσκήνιο και κατασκευή του πρώτου φτηνού αυτοκίνητου για τον λαό…

Από το 1933 που ο Αδόλφος Χίτλερ γίνεται καγκελάριος, οι προετοιμασίες για ένα νέο πόλεμο αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά…

Μια σειρά γεγονότων που σημάδεψαν όλες τις χρονιές, στην Ευρώπη, πραξικοπήματα και δικτατορίες (στα 1936 έχουμε την διδακτορία Μεταξά και στην Ελλάδα) ίσαμε την περιβόητη Νύχτα των Κρυστάλλων στα 1938 και την 1^η Σεπτεμβρίου 1939 που οι Γερμανοί εισβάλουν στην Πολωνία…

Ένα μαύρο σύννεφο πάνω από όλη την Ευρώπη!

Μέσα από μαρτυρίες,  εφημερίδες, λογοτεχνικά έργα (Ζαχαρίας Σακκάς, Οδυσσέας  Ελύτης, Αγγελική Δαρλάση) μαθαίνουμε την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και γεγονότα που δεν μας ήταν γνωστά πριν μερικά χρόνια. 

Όλος ο κόσμος αλλάζει. Κάπου ο χρόνος σταματά και κάπου αλλού νέες ανακαλύψεις κάνουν ευκολότερη τη ζωή. Ωστόσο  σε άλλες χώρες τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο.

 Έχουμε φτάσει στις 28 Οκτωβρίου 1940 και η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ελλάδα. Ακολουθεί η εισβολή των Γερμανών στις 6 Απριλίου 1941, η Μάχη της Κρήτης τον Μάιο της ίδιας χρονιάς. Οργανώνονται οι Αντιστάσεις των Ελλήνων και αρχίζει η κατοχή με λιμοκτονίες, συσσίτια, μαυραγορίτες, προδοσίες και απίστευτη φτώχεια…

Καρέ καρέ γράφονται και αναφέρονται δεκάδες γεγονότα ανά τον κόσμο  με μάχες, κατακτήσεις, καταπατήσεις, αλλά και τέχνη μέσω λογοτεχνίας, ποίησης, θεάτρου και κινηματογράφου.

Κι όλα όσα έγιναν ίσαμε την λήξη του Β Παγκ οσμίου Πολέμου στα 1945 και την αρχή του δικού μας Εμφυλίου Πολέμου που κράτησε ίσαμε το 1949…

Μαύρο σύννεφο και πάλι πάνω από την Ελλάδα μας…

Αυτή την Ιστορία του Β Παγκοσμίου Πολέμου θα διαβάσετε σε ένα καταπληκτικό βιβλίο. Θα εντυπωσιαστείτε επίσης από τις μοναδικές εικόνες του Αχιλλέα Ραζή που δένουν καταλυτικά με τα κείμενα.

Το βιβλίο αυτό είναι ιδανικό και για ενήλικες. Γιατί όλοι μας έχουμε μικρά ή μεγάλα κενά στα τεκμηριωμένα θέματα της Ιστορίας του κόσμου και πολύ περισσότερα όταν αυτή η Ιστορία μας αφορά.

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://flip.metaixmio.gr/apospasmata/2194_HMERES_POLEMOY/10/index.html

και δείτε εδώ το εκπαιδευτικό υλικό που υπάρχει διαθέσιμο από τον εκδοτικό οίκο: https://api.metaixmio.gr/data/manager/media/assets/files/ekpaideutiko_yliko_2194_hmeres_polemou.pdf

Να το ψάξετε οπωσδήποτε!

*2194 Ημέρες Πολέμου (1 Σεπτεμβρίου 1939 – 2 Σεπτεμβρίου 1945), Μαρίζα Ντεκάστρο, εικ: Αχιλλέας Ραζής, εκδ. Μεταίχμιο

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 28 Οκτωβρίου 2024: Εδώ!

Ξημέρωμα, 27 Οκτωβρίου 1943, ώρα 6.00…

Ξημέρωμα, 27 Οκτωβρίου 1943, ώρα 6.00…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ο Αντώνιος Γ. Μπετεινάκης εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες από τους Γερμανούς στις φυλακές της Αγυιάς Χανίων.

Ήταν 57 χρονών!

Ήταν ο παππούς μου ...

Κι επειδή όσο περνούνε τα χρόνια πολλά γεγονότα και σπουδαίοι άνθρωποι τα τριγυρίζει η λήθη, εγώ δεν θέλω να ξεχάσω όσο ζω. Συλλέγω πάντα την παραμικρή πληροφορία, είδηση, για να γεμίσω το παζλ μιας ζωής γεμάτη αγώνες, ιδανικά, τόλμη και ιδέες.

Ζωή σαν παραμύθι, μόνο που όλα ήταν αληθινά πέρα ως πέρα...

Και φέτος συμπληρώνονται 81 χρόνια ...

Μάιος 1980, στο Ηρώο των Αρχανών γίνονται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Αντωνίου Μπετεινάκη από τον τότε Στρατηγό ΓΕΕΘΑ Αγαμέμνων Γκράτσιο. Απίστευτος ο κόσμος τότε, μεγάλο γεγονός για την εποχή, εικόνες που όλοι βλέπαμε για πρώτη φορά. Ο Στρατηγός Γκράτσιος στα 19 του χρόνια βρέθηκε από την Αθήνα στην Κρήτη στο τάγμα του Αντωνίου Μπετεινάκη, σαν εκείνος ήταν διοικητής Ανατολικής Κρήτης στο 1942 νομίζω, και τραυματίζεται πολύ σοβαρά. Ο Αντώνιος Μπετεινάκης τον φροντίζει ανελλιπώς. Άλλωστε όλοι οι στρατιώτες του τάγματός του έλεγε πως ήταν παιδιά του.

Τα χρόνια πέρασαν, ο νεαρός στρατιώτης δεν ξέχασε. Σαράντα χρόνια περίπου μετά ψάχνει και βρίσκει την οικογένεια του σωτήρα του, όπως μας είχε πει τότε, και αποφασίζει να κάνει αυτό που δεν έκανε ποτέ ο "τόπος" του Αντωνίου Μπετεινάκη. Μια προτομή του να στέκει στον τόπο που γεννήθηκε, για πάντα. Παραγγέλνει κι άλλη μία της οποίας επίσης κάνει τα αποκαλυπτήρια στο εγκαταλελειμμένο Στρατόπεδο Μπετεινάκη στον Πρασά στην περιοχή του Καρτερού.

Σήμερα η προτομή στις Αρχάνες στέκει αγέρωχη και κοιτά...

Η άλλη στο στρατόπεδο αγνοείται η τύχη της...

Κανείς δεν ξέρει που είναι, αν έχει κλαπεί κι έγινε λιωμένο μέταλλο προς πώληση ή κάποιος την έχει "φυλάξει" για τα καλά...

Ελπίζω όταν θα φτιαχτεί το σχολείο, που λένε, στο τεράστιο αυτό οικόπεδο, στο στρατόπεδο Μπετεινάκη, να σε θυμηθούν οι αρμόδιοι παππού, να ονομάσουν σωστά το σχολείο, να επαναφέρουν τα χαμένα και να σε τιμήσουν όπως σου πρέπει...

Άλλωστε σαν δάσκαλος ξεκίνησες την ενήλικη ζωή σου ...

Δεν το ξεχνώ ούτε αυτό!

(το παρακάτω κείμενο στην ΠΑΤΡΙΣ γράφτηκε το 2022)

Διαβάστε εδώ : https://www.patris.gr

Αντώνιος Γ. Μπετεινάκης : (7 Ιουνίου 1886 - 27 Οκτωβρίου 1943)

Ο Αντώνιος Γ. Μπετεινάκης γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1886 στις Αρχάνες Ηρακλείου Κρήτης. 

Με την ίδρυση της Kρητικής Πολιτείας (1898-1913) βρίσκουν τον Αντώνιο Μπετεινάκη να έχει τελειώσει την τετρατάξια Δημοτική Σχολή Αρρένων Αρχανών. Συνεχίζει τις σπουδές του και εισάγεται στο νεοϊδρυόμενο τότε στις Αρχάνες Τριτάξιο Ελληνικό Σχολείο και με την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο Ηρακλείου μπαίνει και φοιτά στο διδασκαλείο Ηρακλείου, παίρνει πτυχίο και είναι έτοιμος να προσφέρει υπηρεσίες στη στοιχειώδη εκπαίδευση των παιδιών της Κρήτης. 

Το 1907 που ιδρύεται η Κρητική Πολιτοφυλακή, σε ηλικία 21 έτους κατατάσσεται και υπηρετεί την θητεία του για ένα έτος. Απολύεται το 1908 με τον βαθμό του δεκανέα.
Διορίζεται και υπηρετεί σαν δημοδιδάσκαλος για 5 συνεχόμενα έτη. Παραιτείται και παίρνει μέρος στον πόλεμο το 1912- 1913. Σαν λοχίας στέλνεται σαν κήρυκας από την Α.Μ. τον τότε Βασιλέα Κωνσταντίνο για να παραδώσει έγγραφο κατά την πολιορκία του Μπιζανίου στον Εσσάτ Πασά ( Φεβρουάριος 1913).

Έλαβε μέρος  :
1. Εκστρατεία Βαλκανοτουρκικού πολέμου 1912
2.Εκστρατεία Ελληνοβουλγαρικού πολέμου 1913
   α. Μάχη Πεστών Ηπείρου
   β.Μάχη Αετορράχης (7 - 1- 1913)
   γ.Μάχη Ιωαννίνων ( 21-2-1913)
   δ. Μάχη Κρέσνα - Τσουμαγιά
3.Εκστρατεία Συμμαχικού πολέμου 1917 - 1919
   α. Μάχη Δοϊράνης ( 5-9-1918 , τραυματίζεται σοβαρά )
4. Εκστρατεία Μικρασιατικού πολέμου 1919 - 1922
   α. Μάχη Ομουρλού ( 11 - 6 - 1920)
   β. Μάχη Τσιβρίς ( 19-3-1921)
   γ. Μάχη Καρά - Εσκή - Σεχήρ ( Ιούνιος - Ιούλιος 1921)
   δ. Μάχη Μπουγιού - Νταγ ( 30 Ιουνίου - 1 ιουλίου 1921)
   ε. Υψωμα 1799 ( 2 - 3 Ιουλίου 1921)
   στ. Μάχη Σαγγάριος ( 1 Αυγούστου 1921)
   ζ. Μάχη Ακ Μπουνάρ - Ντερμπέν ( 8-7- 1921)
   η. Μάχη  Κιρέζ - Ογλού  ( 10- 8 - 1921)
   θ. Μάχη Κουλή - Γιόλ ( 12-8-1921)
   ι. Μάχη Υψωμα Καλτακλή και Γιοπρέκ - Μπαίρ ( 13 - 8 -1921 )
   κ. Μάχη Αρτίζ Νταγ ( 18 & 19 Αυγούστου 1921)
   λ. Μάχη Υψωμα Β.Δ. Γιαμόκ ( 15 & 16 - 8 - 1921)
   μ. Μάχη Αρντιζ - Νταγ ( 25 - 8 - 1921)
   ν. Μάχη Αρντίζ  - Νταγ ( 28 - 8 - 1921)
   ξ. Μάχη Σιβριλί - Τεπέ και Αγκίν - Τεπέ ( 20 -9- 1921)
   ο. Μάχη Αοων Τεπέ και Ιν Τεπέ ( 21-9-1921)
5. Μάχες Μικρασιατικής Καταστροφής
   α. Μάχη Αφιόν Καρά Χισάρ - Χασάν Μπέλ ( 13 & 14 - 8- 1922)
   β. Μάχη Αϊβαλί ( 15 - 8 - 1922)
   γ. Μάχη Τουλού Μπουνάρ - Μπανεζ ( 16 & 17 - 8- 1922)
   δ. Μάχη Ουσάκ ( 18 - 8- 1922)
   ε. Μάχη Νυμφαίου ( 25 - 8- 1922)

Το 1935 η τότε κυβέρνηση επιχειρεί να επαναφέρει το Βασιλιά Γεώργιο Β΄ και με διενέργεια εκλογών να  τον νομιμοποιήσει. Αξιωματικοί προσκείμενοι στον Ελευθέριο Βενιζέλο, αντίθετοι με αυτήν την επάνοδο του Βασιλιά «στασιάζουν » στο πρότυπο τάγμα Αθηνών, στη σχολή Ευελπίδων και στο Ναύσταθμο.  Αυτή η στάση στην οποία προσχώρησαν πολλοί Κρητικού ονομάστηκε  " στασιαστικό κίνημα της 1-3-1935." Ο Αντώνιος Μπετεινάκης σαν φιλελεύθερος και καθαρά βενιζελικός, συμμετέχει στο κίνημα και μάλιστα ως ηγήτορας στην περιοχή Ηρακλείου. Αποτέλεσμα, μετά την αποτυχία του κινήματος στις 25 Ιουνίου 1935, να τεθεί σε απόταξη, να καταδικαστεί σε διετή φυλάκιση και στις 30-6-1935 να διαγραφεί από τα  στελέχη του ενεργού και εφεδρικού στρατού. Φυλακίζεται στα ενετικά τείχη του Ηρακλείου  και αργότερα μεταφέρεται έγκλειστος στο παραλιακό φρούριο των Χανίων Φιρκά για έξι μήνες μέχρι στις 3-1-1936 που σε συνάντηση του βασιλιά με τον Βενιζέλο στο Παρίσι δίνεται αμνηστία σε πολιτικούς και στρατιωτικούς στασιαστές. Τότε αποφυλακίζεται.Τ ην διάρκεια της κράτησής του στις φυλακές Χανίων γράφει όλα τα πολεμικά γεγονότα των Αρχανών του 1897 με τον γενικό τίτλο:  "Η γιγαντομαχία των Αρχανών - Άγνωστες ιστορικές σελίδες των Κρητικών Επαναστάσεων".
Στη συνέχεια προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του απασχολείται με το εμπόριο κρασιού στο Ηράκλειο. 

Το 1936 χρηματίζει Πρόεδρος του ποδοσφαιρικού Σωματείου της πόλης "ΕΡΓΟΤΕΛΗΣ ."

Η κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου τον βρίσκει απότακτο και επειδή το τότε καθεστώς δεν επιστράτευε τους απότακτους δεν πήρε μέρος στο Αλβανικό μέτωπο.
Με την κάθοδο στην Κρήτη της Ελληνικής Κυβέρνησης του Εμμανουήλ Τσουδερού, επιστρατεύονται και οι απότακτοι. Τότε ανακαλείται από την ημέρα της απόταξης του (7-10-1935) και προάγεται σε Αντισυνταγματάρχη. Αμέσως μετά την προαγωγή του τίθεται επικεφαλής του 3ου Συντάγματος Ηρακλείου με έδρα το προάστιο " Μασταμπάς"

6. Πόλεμος 1940
    α. Μάχη της Κρήτης  ( 20 - 31 Μάϊου 1941), σαν διοικητής Συντάγματος με έδρα το προάστιο Μασταμπάς.
 Κρατάει ημερολόγιο όπου οι πληροφορίες που δίδονται είναι άκρως διευκρινιστικές για την ζωή και κατάσταση των κρατουμένων την περίοδο  από 29 - 5  μέχρι και 27 - 9 -1941.

Αιχμαλωτίζεται από τους Γερμανούς και εξορίζεται στην Αθήνα όπου δραπετεύει και έρχεται στην Κρήτη τον Νοέμβριο του 1941.
   .....20 - 6 – 1941 :Τροφή : π.μ. τέιον,  μ.μ. φακές , όρυζα με ολίγον έλαιον.
        21 - 6 – 1941: Τροφή : Συσσίτιον άνευ άρτου. Ήλθεν πληροφορίαν ότι θα απολυθώμεν την Πέμπτην.
        22- 6- 1941 Στασιμότης αλλά τροφή άφθονος και καλή.
        24 - 6 - 1941Πρωινόν ρόφημα : μηδέν. Συσσίτιον πρωινόν : όρυζα. Συσσίτιον Βραδυνόν: όρυζα Συμβάντα : Κήρυξις Ρωσογερμανικού πολέμου
       25 - 6 – 1941 Ρόφημα: Τσάι, Συσσίτιον : φακές άνευ ελαίου, Βραδυνόν : κονσέρβα 1/8…

Ο Αντώνιος  Μπετεινάκης μετά την προαγωγή του σε Συνταγματάρχη οργανώνεται στην Εθνική Αντίσταση Κρήτης και  ιδρύει την Εθνική Οργάνωση Κρήτης (Ε.Ο.Κ.) υπό την Ελεύθερη Ελληνική Κυβέρνηση  και της Α.Μ. του Βασιλέως.
Η δράση του Αντ. Μπετεινάκη  στην Κρήτη έχει επίσης να κάνει με το  σαμποτάζ στο Αεροδρόμιο Ηρακλείου με την καταστροφή αεροπλάνων και ανάφλεξη πυρομαχικών και καυσίμων στο χωριό Πεζά .Τέλος με την επιχείρηση Βιάννου ( Σεπτέμβριος 1943 ).
Διορίζεται σαν στρατιωτικός ηγήτωρ του Ν. Ηρακλείου από την Κυβέρνηση Καϊρου. Σαν στρατιωτικός διοικητής χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ και ξεσηκώνει τους Κρήτες να πολεμήσουν για την ελευθερία τους.

Συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς στις 24 Σεπτεμβρίου 1943 εξ αιτίας μιας επιστολής του Μπαντουβά προς αυτόν, η οποία φανέρωνε την συμμετοχή του στα γεγονότα της Βιάννου και η οποία βρέθηκε στα χέρια των Γερμανών πριν την πάρει ο παραλήπτης της λόγω σύλληψης των κομιστών της.

Καταδικάζεται σε θάνατο από το Γερμανικό Στρατοδικείο Χανίων και εκτελείται στην Αγυά Κυδωνίας στις 27 Οκτωβρίου 1943.


ΠΗΓΕΣ :
Ηχογραφημένα ντοκουμέντα  από τον Ιωάννη Μπετεινάκη
Αρχείο Οικογένειας Αντ. Μπετεινάκη

Το χρυσάνθεμο...

Λένε πως ο Οκτώβριος είναι ο μήνας των Χρυσανθέμων!

Ώρα για παραμύθι!

“Mια φορά κι ένα καιρό σε μια χώρα μακρινή, ζούσε ένας δράκος που όλοι τρέμανε στην θωριά του. Ήταν πελώριος με γαμψά νύχια στα πόδια με μακριά ουρά γεμάτη αγκάθια με βλοσυρό βλέμμα στα κατακόκκινα μάτια του. Όταν θύμωνε μιλούσε με βροντερή ανθρώπινη λαλιά. Κανείς ποτέ δεν είχε γλυτώσει απ΄ τα νύχια του αν έπεφτε στο δρόμο του. Μια μέρα μια όμορφη κοπέλα έφτασε κοντά στα μέρη του, έψαχνε το δρόμο για τη σπηλιά του. Το φοβερό τέρας κρατούσε αιχμάλωτο τον αγαπημένο της. Εκείνη δεν φοβόταν όσα κι αν της είπαν. Σαν συναντήθηκαν της είπε πως θα τον άφηνε ελεύθερο μόνο αν εκείνη του έφερνε ένα χρυσάνθεμο με εκατό πέταλα.

Μέρες και νύχτες η κοπέλα γύριζε κάμπους και βουνά δάση και

ρεματιές ψάχνοντας να βρει το χρυσάνθεμο που της ζητούσε ο δράκος. Οι σοφοί λέγανε πως τέτοιο λουλούδι δεν υπάρχει. Τότε, έκοψε ένα χρυσάνθεμο, έβγαλε μια βελόνα από κείνες που κρατούσαν τα μαλλιά της κι άρχισε με ατέλειωτη υπομονή να χαράζει τα πέταλα του λουλουδιού. Δούλεψε χωρίς να σταματήσει λεπτό, όταν τα χώρισε σε εκατό , έτρεξε στη σπηλιά του δράκου και του το δώσε. Ο δράκος τα μέτρησε και τα βρήκε σωστά. Άφησε τότε το παλικάρι ελεύθερο κι ο ίδιος πήρε το λουλούδι του και χάθηκε για πάντα στα βάθη της σπηλιάς. Το ζευγάρι ευτυχισμένο γύρισε στο σπίτι του κι από τότε λένε πως τα χρυσάνθεμα ανθίζουν με πάρα πολλά πέταλα και κάθε Οκτώβρη.”

Επιμέλεια : Ελένη Μπετεινάκη

Κική Δημουλά* …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

«…Το όνομά μου είναι Κική Δημουλά. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1931και μεγάλωσα στην Κυψέλη. Ήμουν καλή μαθήτρια, αλλά αδύναμη στα Μαθηματικά. Τελειώνοντας το γυμνάσιο, λαχτάρησα να ανεξαρτητοποιηθώ, ξεκίνησα να εργάζομαι στην Τράπεζα της Ελλάδος…»

Έτσι ξεκινάει με την ίδια την Κική Δημουλά να αφηγείται την ζωή της,  το βιβλίο που έγραψαν οι Νίκος Μαθιουδάκης και Μάνος Μπονάνος. Ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους με απόλυτη φροντίδα και έρευνα πολύ σχολαστική. Ένα δώρο για όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν μια σπουδαία ποιήτρια και να έχουν μια πολύ καλή εικόνα της ζωής, του έργου και της προσωπικότητάς της.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη με τίτλους : ο Άνθρωπος, ο κόσμος, το έργο και η κληρονομιά.

Κάθε μέρος γεμάτο ψηφίδες ζωής που συνθέτουν ένα ψηφιδωτό σπουδαίας αξίας.

Μαθαίνουμε τα παιδικά της χρόνια, διαβάζουμε μικρά αποσπάσματα από τις ποιητικές συλλογές της. Ακολουθούν οι χρονολογίες σταθμοί της ενήλικης ζωής της και η μοναδική και καθοριστική της σχέση με τον Άθω Δημουλά.

Όλα της σχεδόν τα χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις τα έζησε στην Κυψέλη μεταξύ του πατρικού της σπιτιού στην οδό Πυθίας και Φαέθοντος που θα την επηρεάσουν σε όλο της το έργο.

Οι συγγραφείς του βιβλίου θα μας γνωρίσουν τον κόσμο της Κικής Δημουλά κατά την μεταπολεμική περίοδο και γενιά. Θα μας θυμίσουν τη σχέση της με το λογοτεχνικό περιοδικό «Ο Κύκλος» και ένα χειρόγραφο γράμμα της στον Οδυσσέα Ελύτη στα 1977 θέλοντας να του χαρίσει την ποιητική της συλλογή: Το λίγο του κόσμου. Με ταπεινότητα και καθυστερημένο θάρρος…

Ακολουθεί η εργογραφία της σε ποιητικό και πεζό λόγο και οι στίχοι και σκέψεις της για την γλώσσα και  τις λέξεις.

Κι εκείνη η συνέντευξη με ερωτήσεις που δίνουν απαντήσεις τα γραπτά της …

Να το ψάξετε τούτο το βιβλίο…

Τά΄χει όλα κι είναι για όλους…

Με εκπληκτικές εικόνες της Αγγελικής Μπόζου…

Από τα αγαπημένα μου :

Ο έρωτας,

όνομα ουσιαστικόν,

πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού,

γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,

γένους ανυπεράσπιστου.

Πληθυντικός αριθμός

Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

 *Το όνομά μου είναι …Κική Δημουλά, Νίκος Μαθιουδάκης-Μάνος Μπονάνος, εικ: Αγγελική Μπόζου, εκδ. Ίκαρος

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο : https://ikarosbooks.gr/1221-onoma-moy-einai-kiki-dimoyla.html

Το καταφύγιο της Λύπης* …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας ( 10 Οκτωβρίου)

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ήταν ένα μικρό αγόρι που σκέφτηκε να φτιάξει ένα ασφαλές μέρος για την Λύπη του, που τον επισκέφτηκε μια μέρα και μάλλον ήθελε να μείνει μαζί του αρκετό καιρό. Άρχισε λοιπόν να της χτίζει ένα καταφύγιο που θα μπορούσε να έχει αρκετό χώρο να ξαπλώνει, να τρέχει, να φωνάζει, να σωπαίνει και να αγναντεύει το κόσμο  από το παράθυρό της είτε ήταν μέρα είτε νύχτα.

Τα παράθυρα θα ήταν ανοιχτά στον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια αλλά θα είχαν και κουρτίνες για εκείνες τις ώρες που μόνο σκοτάδι θα μπορούσε να την ηρεμήσει. Θα ήταν προστατευμένη κι από κάθε καιρό ειδικά αν ήταν χειμώνας. Την Άνοιξη πάλι θα ΄χε έναν κήπο για να κουρνιάζουν τα πουλιά και το καλοκαίρι τα φυτά που θα μεγάλωναν και πιο πολύ εκείνα τα μυρωδάτα τριαντάφυλλα θα την γέμιζαν ομορφιά κι αρώματα. Το φθινόπωρο θα μπορούσε να κλαίει με την ησυχία της βλέποντάς τα φύλλα να αλλάζουν χρώμα και να πέφτουν στο χώμα.  Κι όλα αυτά έχοντας μια και μόνο επιλογή. Αν ήθελε…

Και θα πήγαινε κάποιες φορές να της κάνει παρέα εκείνο το αγόρι. Θα ΄κάνανε πολλά πράγματα μαζί ή απλά θα κάθονταν αμίλητοι για να περάσει η ώρα κι ο καιρός…

Κι άλλες φορές ίσως εκείνη να έβγαινε από το καταφύγιο της, έτσι χωρίς λόγο. Μόνο για να τρέξει να πιάσει το χέρι του αγοριού και μαζί να βλέπουν πως ο κόσμος είναι πανέμορφος…

Ένα κείμενο πολύ δυνατό και συγκινητικό  της Anne Booth με θέμα την Λύπη και τα αρνητικά συναισθήματα που δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί ένα παιδί. Φόβος, αγωνία, και αποδοχή στο τέλος. Σημασία μεγάλη να  καταφέρει να πορευτεί μαζί της και να μην την αφήσει να κυριεύσει την ψυχή, την καθημερινότητα, τις αποφάσεις και επιλογές του.

Σαν ένα κουβάρι κλωστής που μεγαλώνει και μεταλλάσσεται ίσαμε να πάρει μια μορφή…οβάλ. Έτσι φαντάστηκε την λύπη ο βραβευμένος David Litchfield και την απόδωσε με πολύ ιδιαίτερες εικόνες που αν και θα έπρεπε να είναι «λυπημένες», είναι γεμάτες φως ακόμα και στα σκοτάδια τους.

Ένα κείμενο που δείχνει πως υπάρχει τρόπος να προχωρήσουμε ακόμα και εκείνες τις δύσκολες μέρες. Αρκεί να δεχτούμε και να συμφιλιωθούμε με τα θέματα που προκαλούν λύπη και δεν φαίνονται εύκολα στη διαχείρισή τους.

Το μυστικό καταφύγιο (τελείως συμβολικό) είναι ένα μέρος που λατρεύουν τα παιδιά και με την δική τους φαντασία χωρίς να το καταλάβουν, μπαίνοντας σε αυτό νοιώθουν ασφάλεια και καταφέρνουν να δώσουν απαντήσεις σε συναισθήματα ή καταστάσεις που δεν πολυκαταλαβαίνουν. Πάντα σε παιδικά δωμάτια ή σχολικές τάξεις (ειδικά νηπιαγωγείου) υπάρχουν μυστικά σημεία απομόνωσης και θα πρέπει αν δεν έχουμε να δημιουργήσουμε. Σημείο αυτοσυγκέντρωσης, ηρεμίας, επαναπροσδιορισμού.

Την μετάφραση σε αυτό το εξαιρετικό βιβλίο έχει κάνει η Αργυρώ Πιπίνη!

Να το ψάξετε και να το διαβάσετε αγκαλιά με τα παιδιά σας για εκείνη την ζεστασιά και την «φωλιά» που έχουμε όλοι ανάγκη σε δύσκολες μέρες.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μάρτης : https://www.martis.gr/shop/to-katafugio-tis-luphs/

*Το καταφύγιο της Λύπης, Anne Booth, μετάφραση Αργυρώ Πιπίνη, εικ: David Litchfield, εκδ. Μάρτης

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 10 Οκτωβρίου 2024 : εδώ!

5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα εκπαιδευτικών ... στα Παραμύθια του Σαββάτου!

5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα εκπαιδευτικών και μια μικρή αδυναμία στην Ημέρα την έχουμε!

Ta Παραμύθια του Σαββάτου …της Ελένης Μπετεινάκη

Λένε πως η λέξη δάσκαλος μπορεί να προέρχεται από το αρχαίο ρήμα δάω, που σημαίνει φωτίζω (εξού και δάδα-δαδί), το οποίο με ενεστωτικό αναδιπλασιασμό γίνεται δαδάσκω, διδάσκω= διδάσκαλος=δάσκαλος…

Τα παραμύθια του Σαββάτου σε ένα μικρό τους αφιέρωμα για την γιορτή τη σημερινή, παρουσιάζουν βιβλία που έχουν σαν θέμα τους τον δάσκαλο και που αξίζει να διαβαστούν γιατί για μας δάσκαλος σημαίνει ο άνθρωπος που: Έχει όνειρα στα μάτια, το κεφάλι του γίνεται καζάνι, που ζει δίπλα δίπλα με το φάντασμα του μαυροπίνακα, που έχει πάντα μια ιστορία να πει από τα θρανία. η καινούργια δασκάλα μπορεί να μοιάζει με «σκουπόξυλο», έχει όμως κάτι διαφορετικό… Μπορεί να είναι ο Δάσκαλος σε δύο ρόδες ο αγαπημένος  μας ή μια δασκάλα των χρωμάτων  που θα αλλάζει την θλίψη την καταχνιά, τον πόνο. Σαν πάει για πρώτη φορά στο σχολείο,

Όλα για την δασκάλα μου, λοιπόν,  όπως κάποιοι πιστεύουν και μακάρι να είναι αρκετοί…Ή μήπως Όχι, κυρία,το καλύτερο μάθημα είναι το διάλλειμα και να θυμάσαι πως ο δικός μου δάσκαλος είναι πειρατής!

Aκόμα για τούτη τη μέρα να μην ξεχνάτε την ταινία: Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών με τον ανεπανάληπτο Robin Williams https://www.youtube.com/watch?v=BzGeRizMxwg

Ο γίγαντας, Θοδωρής Παπαϊωάννου, εικ :  Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. Πατάκη

Ένας γίγαντας υπάρχει στο σχολείο του αδερφού του Αχιλλέα… Ένας γίγαντας που κάνει τα πάντα. Δεν σταματά ούτε μια στιγμή και του φαίνεται κάπως …ύποπτος. Αυτός έφταιγε που ο Πάρης πια δεν είχε  χρόνο να παίξει με τον Αχιλλέα. Του΄βαζε ένα σωρό δουλειές στο σπίτι που σχεδόν τον ξεθέωνε. Αυτό δεν μπορούσε να το ανεχτεί ο Αχιλλέας κι έτσι πήρε δραστικά μέσα. Άρχισε να τον παρακολουθεί για να μπορέσει να βοηθήσει τον αδερφό του να απαλλαγεί, ίσως, από αυτόν και έτσι να έχουν περισσότερο χρόνο για παιχνίδι. Και τι δεν ανακάλυψε όλον αυτόν τον καιρό. Αυτός ο γίγαντας έκανε παράξενα πράγματα στην αυλή. Άνοιγε τα πρωινά των παιδιών, διόρθωνε τους γιακάδες, κούμπωνε κουκούλες, έδενε κορδόνια…. Μέχρι και βαλίτσα με γιατρικά είχε, και κιθάρα κι έπαιζε μουσική. Αυτές οι «παράξενες » συμπεριφορές δεν είχαν τελειωμό. Όλα όμως εξηγήθηκαν ένα απόγευμα κι ήταν ο λόγος …μια αγκαλιά!

Αυτός ο γίγαντας , ο τεράστιος και τελικά όχι και τόσο άγριος είναι εκείνος ο δάσκαλος που φαντάζει στα μάτια των μικρών παιδιών …πανύψηλος. Είναι ένα κείμενο γεμάτο φαντασία του Θοδωρή Παπαϊωάννου αλλά την ίδια στιγμή πέρα για πέρα αληθινό. Έτσι βλέπουν τα παιδιά τους δασκάλους. Πελώριους, πολυτάλαντους, πολυμήχανους και παντογνώστες. Κι είναι το …ύψος κι η απόσταση που κάνουν τη διαφορά. Όμως ο τρόπος, η αγκαλιά, το χαμόγελο και η καθημερινή οικειότητα κάνει τους γίγαντες να «χαμηλώνουν» και τα παιδιά να ψηλώνουν όλο και πιο πολύ. Υπέροχη ιστορία στ΄ αλήθεια αγαπητέ Θοδωρή. Πίστεψε με, νόμιζα πως άκουγα κι εγώ τους μικρούς μου μαθητές. Σαν να χα μπει στο μυαλό και …στα μάτια τους τούτες τις πρώτες μέρες  του σχολείου.

Και ναι, αυτό είναι ο δάσκαλος! Τα πάντα και κάνει τα πάντα. Είναι ο μουσικός, ο χορευτής, ο ηθοποιός, ο παντογνώστης, ο γιατρός, ο φίλος, ο μπαμπάς ή η μαμά , ο γιατρός , ο παρηγορητής , ο ποδοσφαιριστής, ο μπασκετμπολίστας, ο δρομέας, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κι είναι χάρισμα να σου τύχει στο σχολείο ένας τέτοιος  Άνθρωπος και μεγάλη ευτυχία.

Την ιστορία να τη διαβάσετε, να χαμογελάστε πολλές φορές, να  νοιώσετε τις μεγάλες  αλήθειες των μικρών στιγμών της σχολικής καθημερινότητας. Να αφεθείτε σε σκέψεις, σε συναισθήματα, σε θύμησες.

Εικονογραφημένο μοναδικά από την Μυρτώ Δεληβοριά που καταλαβαίνει το παιδικό σχέδιο και ψυχή , όσο λίγοι.

Δείτε το εδω: https://www.cretalive.gr/

H δασκάλα των χρωμάτων, Κατερίνα Δημόκα, εικ :Πωλίνα Παπανικολάου, εκδ. Μεταίχμιο

Η Γκρίζα Πολιτεία βρισκόταν κάπου κοντά στην άκρη της γης κι είχε ένα βασιλιά που μισούσε τα χρώματα. Γκρίζα η ψυχή του από την μέρα που έχασε την αγαπημένη του γυναίκα την Σερένα. Ήταν η μέρα που γεννήθηκε η κόρη του η Ναστάζια. Από τότε στην μικρή πολιτεία απαγορεύτηκαν τα χρώματα κι όλοι βυθίστηκαν σε βαρύ πένθος. Θλίψη, μελαγχολία κι ένα σωρό απαγορεύσεις γέμισαν τους κατοίκους της πόλης. Tα παιδιά στο σχολείο δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιούν μπογιές παρά μόνο μολύβια, γκρίζες ξυλεμπορικές και ασπρόμαυρες εικόνες. Όλοι ντυνόταν με γκρίζα χρώματα ακόμα κι η μικρή βασιλοπούλα που όσο μεγάλωνε γινόταν όμορφη σαν την μητέρα της αλλά θλιμμένη από τη στέρηση αγάπης του βασιλιά Μονόχρωτου. Εκείνος νόμιζε πως για όλα έφταιγε το ουράνιο τόξο. Τα χρόνια περνούσαν κι η ψυχή του Μονόχρωτου δεν ηρεμούσε κι έτσι η πολιτεία τους παρέμενε γκρίζα, άχρωμη και θλιμμένη. Η τεράστια φήμη που είχε αποκτήσει οδήγησαν εκεί την πολυταξιδεμένη δασκάλα δόνα Ανεζίνα….

Ένα υπέροχο παραμύθι γραμμένο από μια σύγχρονη συγγραφέα την Κατερίνα Δημόκα. Η θλίψη, ο πόνος και η  μοναξιά, η  κυριαρχία της μελαγχολίας σκεπάζονται ή καλύτερα εξαφανίζονται από τη δύναμη της αγάπης. Τη δύναμη της ομορφιά της ψυχής και την τόλμη. Όποιος γνωρίζει πολλούς δρόμους της ανθρώπινης ψυχής πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ένα παραμύθι που τα ΄χει όλα. Βασιλιάδες, υπηκόους, απαγορεύσεις, δοκιμασίες …χρώματα. Χρώματα που απλώνονται και νικούν το μίσος, την λύπη και μαλακώνουν ακόμα και τους πιο σκληρούς στη Χώρα της Φαντασίας.

Ένα παραμύθι γεμάτο συναισθήματα, γεμάτο πείσμα, επιμονή και θάρρος. Γεμάτο εικόνες που επίσης ζωντανεύουν  από την Πωλίνα Παπανικολάου. Ένα παραμύθι που μας θυμίζει πως όταν κάποιος θέλει και μπορεί καταφέρνει ακόμα και τα πιο δύσκολα πράγματα. Μα πάνω απ΄ όλα ένα παραμύθι πραγματικά εξαιρετικό με τις εντάσεις του όπου χρειάζεται με τις εναλλαγές του και την κάθαρση στο τέλος που γαληνεύει τις ψυχές παιδιών και όσων αγαπούν τις καλές ιστορίες! Μια ιστορία για τα θαυμαστά  μέρη του κόσμου, εκείνα που οι μύθοι τους είναι ξεχωριστοί. Με την Φαντασία να απογειώνεται και να χάνεται μέσα στην ομορφιά των Χρωμάτων και της Χαράς!

Για παιδιά λένε από 8 χρονών και … για όλους όσους λατρεύουν τα παραμύθια!

Όλα για τη δασκάλα μου, Σουζάνα Ματτιαντζέλι,Κιάρρα Καρρέρ, εκδ. Πατάκης

Ένα βιβλίο για τους δασκάλους της ζωής μας. Τους ανθρώπους που υπήρξαν ή υπάρχουν και  μαζί τους άνοιξαν τα δικά μα ς φτερά. Όποια γλώσσα κι αν μιλούν, όπου κι ζουν, ότι ύφος, χρώμα ή κουλτούρα διαθέτουν, είναι από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της πορείας της ζωής. Είναι ο άνθρωπος που μας μαθαίνει τα πάντα, που ξέρει σχεδόν τα πάντα! Που παίζει μαζί μας, που τραγουδά, χορεύει, λυπάται, χαίρεται. Μα πάνω απ όλα είναι ένας άνθρωπος που συμπεριφέρεται  όπως όλοι οι μεγάλοι, που κάνει ότι κάνει κι ένας γονιός, ένας… άλλος μεγάλος. Η μόνη διαφορά ίσως σ΄ αυτό είναι πως εκείνη όπου κι αν την δεις ξέρεις πως θα γυρίζει πάντα στην τάξη της. Και αν και μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά κάποια στιγμή  θα  αλλάξει…το ύψος!

Η αίθουσα που μικραίνει στα μάτια ενός εφήβου πια η και σε κάποιον ενήλικα αλλά και η ίδια η δασκάλα κάποια στιγμή κονταίνει, μα παραμένει  η μία και μοναδική που πάντα έχεις στην καρδιά, και γίνεται πάλι …μεγάλη με όλες τις σημασίες της λέξης. Είναι εκείνη που ξέρει όσα χρόνια κι αν περάσουν πως όλα μέσα μας θα είναι  τακτοποιημένα κι όσες φορές τύχει να έρθουν στην επιφάνεια, εκείνη θα είναι πάντα εκεί!

Ένα βιβλίο που είναι αφιερωμένο στους δασκάλους όλων μας. Σε εκείνους που δεν ξεχάστηκαν ποτέ γιατί υπήρξαν φως και δύναμη στη ζωή μας. Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό, ειδικά αν ξέρεις πως κάποτε,   ΕΝΑΣ δάσκαλος ήταν η αιτία κι εσύ ακολούθησες την ίδια πορεία στη δική σου ζωή. Ένα πολύ τρυφερό κείμενο γεμάτο ανθρωπιά, αγάπη και στιγμές που όλοι έχουμε ζήσει. Ένας ύμνος σε εκείνη την μία ή τον ένα που στάθηκε  βράχος και φάρος. Ένα βιβλίο με τα μάτια των παιδιών  που μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ την αξία του λειτουργήματος του δασκάλου.

Ένα βιβλίο που θα αφιερώνω κι εγώ στους φωτισμένους δασκάλους της δικής μου ζωής και στα παιδιά, όλα τα παιδιά που έχουν γίνει δικοί μου φάροι και ζω μαζί τους πράγματα πολλές φορές μοναδικά και σχεδόν θαυμαστά!

Το βιβλίο είναι   γραμμένο από την Σουζάννα Ματτιαντζέλι και εικονογραφημένο μοναδικά και από την Κιάρα Καρρέρ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στις δύο!

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2016/01/blog-post.html

Τσιπί, μια ιστορία από τα θρανία, Μάριο Λόντι, εκδ. Καλέντης

Η δημοφιλής αυτή ιστορία του μεγάλου δάσκαλου-συγγραφέα είναι εμπνευσμένη από έναν διάλογο με τους μαθητές του στο δημοτικό σχολείο του Βο στην Πιάντενα, ενόσω τα παιδιά παρακολουθούσαν τον κόσμο από το παράθυρο. Τους προέτρεψε να δουν έναν κόσμο αλλιώτικο, με τις δικές τους επιθυμίες, χωρίς να ξεχνούν αξίες, όπως η φιλία, η ελπίδα κι η ελευθερία.

Μια τρυφερή ποιητική αφήγηση που αντανακλά συναισθήματα των παιδιών όταν ανακαλύπτουν σιγά σιγά τον κόσμο. Η φιλία, η αλληλεγγύη, η κοινωνικοποίηση, ο αγώνας για επιβίωση, η σχέση μας με τη φύση είναι ορισμένα από τα θέματα αυτή της συμβολικής ιστορίας που η λυρική της γλώσσα μάς συνδέει συνεχώς με τη φύση, υπενθυμίζοντας παράλληλα ότι η περιέργεια και το θάρρος ανταμείβονται σε μια ελεύθερη, μια καλύτερη ζωή. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Δάσκαλος σε δύο ρόδες, Μαρία Ανδρικοπούλου, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Καλέντη

Όταν το 2016  διάβασα μια είδηση για ένα δάσκαλο με ένα ποδήλατο στο Αφγανιστάν που γυρίζει από χωριό σε χωριό σε απομακρυσμένες περιοχές , σε εμπόλεμη ζώνη  κι όπου υπάρχουν  παιδιά μοιράζει βιβλία, μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον και με γέμισε χαμόγελα πολλά. Τρία χρόνια μετά και έχοντας ξεχάσει λίγο τούτο το μαντάτο ήρθε ένα βιβλίο στα χέρια μου που με συγκίνησε το ίδιο όπως εκείνη τη φορά. Ο Μπεσάρ της Μαρίας Ανδρικοπούλου  είναι ο Saber Hosseini που θαύμασα τόσο πολύ, τότε,  και ακόμα θαυμάζω. Και η Μαρία έφτιαξε την ιστορία του για τη μάθουν όλο και περισσότερα παιδιά. Μια ιστορία που έχει σαν θέμα  της την αλήθεια των βιβλίων, των παραμυθιών, του πολέμου, της ελπίδας που δεν χάνεται ποτέ όσο υπάρχουν άνθρωποι-δάσκαλοι, με όραμα. Ο Μπεσάρ της Μαρίας κι ο Saber του Αφγανιστάν δεν νοιώθουν φόβο, δεν νοιώθουν απογοήτευση, δεν το έβαλαν  κάτω με όσες  αντίξοες συνθήκες  και αν συνάντησαν. Είναι παράδειγμα για μίμηση τούτος ο δάσκαλος. Είναι λειτούργημα  η διδαχή του που δείχνει το πείσμα, το όραμα, την επιμονή και τη νίκη της ψυχής και της προσπάθειας.

Καταπληκτική η ιδέα της Μαρίας Ανδρικοπούλου να κάνει βιβλίο και να γράψει την ιστορία ενός πραγματικά άξιου δάσκαλου. Ο δικός της Μπεσάρ σίγουρα σκέφτεται ακριβώς όπως κι ο Saber. Δανείζεται σπουδαία λόγια σημαντικών  ανθρώπων για να δώσει ο ίδιος δύναμη και κουράγιο στον εαυτό του. Λατρεύει τα παιδιά, τη δουλειά του, το ποδήλατο, τα βιβλία. Δεν νοιώθει φόβο, δεν λυγίζει στα δύσκολα, δεν απογοητεύεται. 

Να το διαβάσετε τούτο το βιβλίο. Να εμπνευστείτε, να θαυμάσετε, να παραδειγματιστείτε. Να νοιώσετε κι εσείς πως οι αντιξοότητες της ζωής δεν πτοούν τους ανθρώπους με θέληση. Ούτε ο πόλεμος, ούτε οι απειλές, ούτε τα άσχημα γεγονότα δεν λύγισαν  τούτον τον άνθρωπο από εκείνο που θέλησε πιο πολύ απ΄ όλα με την ψυχή του. Κακουχίες, προβλήματα, λόγια βαριά, πράξεις βίας δεν στάθηκαν ούτε για μια στιγμή εμπόδιο.

Το βιβλίο έχει εικονογραφήσει  μοναδικά η Ελίζα Βαβούρη και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους για την ελπίδα, την γνώση, τη σοφία αυτού του μοναδικού δάσκαλου αλλά και για την καλογραμμένη ιστορία της Μαρίας Ανδρικοπούλου που μας θυμίζει πως τα εμπόδια στη ζωή είναι για να τα ξεπερνάμε. Οι ανηφοριές είναι για να φτάσουμε ψηλά και να ξεχωρίσουμε  και τα βιβλία ότι πιο πολύτιμο μπορεί να προσφέρει ένας δάσκαλος - Άνθρωπος σε ένα παιδί…Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, προτροπές και δύναμη!

Για παιδιά και μεγάλους που αγαπούν τις αληθινές ιστορίες….

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/2019/05/blog-post_3.html 

Το φάντασμα του μαυροπίνακα, Σοφία Μαντουβάλου, εκδ Πατάκη

Για την τάξη στο τέρµα του διαδρόµου του δευτέρου ορόφου του 1ου Δημοτικού σχολείου της Άνω Καρπουζίας, αυτή τη σχολική χρονιά τίποτα δε θα είναι όπως φαίνεται. Μαγικές εκπλήξεις και απίθανες καταστάσεις περιµένουν µαθητές και δασκάλους...Τι έγινε το βράδυ πριν ανοίξει το σχολείο; Γιατί εμφανίστηκε το φάντασμα του μαυροπίνακα;

Ποιο ρόλο έπαιξαν σε όλα αυτά ο επιστάτης, ο κύριος ΜΥΤΑΡΑΣ (ο τόνος στην παραλήγουσα) και ο έξυπνος ασπροπίνακας; Ποιες ξεκαρδιστικές ιστορίες έζησαν ο κύριος Υπέροχος και οι µαθητές του όταν Το φάνατσμα του μαυροπίνακα µετακόµισε στην τάξη τους; Η µαθηµατική αλλεργία, Το δικαστήριο της τάξης, Το παιχνίδι της σιωπής και Oι εφιάλτες φαντασµάτων είναι µόνο µερικές απ’ αυτές.

Για παιδιά από 9 ετών… και για όσους πιστεύουν πως η εκπαίδευση πρέπει να πατάει µε το ένα πόδι στην παράδοση και µε το άλλο να τρέχει στο µέλλον, αλλά πάντα να είναι µια περιπέτεια µε φαντασία και χιούµορ.(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όχι, κυρία ! Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδ. Παπαδόπουλος

Σας έχει τύχει ποτέ να σκεφτείτε πως μια λέξη δεν έχει ακριβώς το νόημα που

της έχουμε δώσει αλλά σημαίνει κάτι διαφορετικό… Αν είστε δάσκαλος θα το

έχετε «γευτεί » πολλές φορές, πως ακόμα και τα πιο απλά πράγματα στον

κόσμο των παιδιών, έχουν ζωή… Ας πούμε ένα λουλούδι που αν το

αποκαλέσεις ρόδο θα γίνει ρόδα και θα κάνει βόλτες στον κήπο του σπιτιού

σου και θα μαθαίνει του κόσμου τα μυστικά κι αν το πεις τριαντάφυλλο ίσως

να πιστέψουν πως είναι το παιδί που έχει τριάντα φίλους. Κι αν συνεχίσεις το

παιχνίδι με τις λέξεις τότε η Κωνσταντινούπολη θα ναι μια πόλη που όλους

τους λένε Κωνσταντίνους, στα Γιάννενα όλοι είναι Γιάννηδες και η Τρίπολη

είναι μια πόλη γεμάτη τρύπες και αν πας να μιλήσεις για την Διατροφή εκείνα

σου λένε πως η είναι η Τροφή του Δία και είναι η καλύτερη. Όσο για τους

αστραγάλους ε…αυτοί πια, είναι οι Γάλλοι που ζουν στα Άστρα…Κι η ιστορία

και το παιχνίδι δεν έχει τέλος μόνο ίσως σαν κτυπήσει το κουδούνι που όλοι

τότε ξέρουν πως είναι η ώρα για …την πραγματικότητα, δηλαδή το διάλλειμα

και δεν θέλει κανείς, μα κανείς να το χάσει!

Μια ακόμα υπέροχη ιστορία από τον Αντώνη Παπαθεδούλου για παιδιά και

δασκάλους με φαντασία και δημιουργικότητα…Και αν έχετε διάθεση και

μπείτε στο παιχνίδι τότε όλα τα μαγικά και τα όμορφα εδώ θα συμβούν !

Ο δάσκαλός μας είναι…πειρατής!, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, εικ  :Ραφαέλλα Τσάτσι, εκδ. Πατάκης

Πως μεταμορφώνεται μια τάξη σχολείου σε ένα ευφάνταστο πλήρωμα καραβιού που μοιάζει με πειρατικό; Όταν ο δάσκαλος είναι ο ίδιος …πειρατής. Όταν ξέρει να κουμαντάρει το καράβι του, όταν εμπνέει, όταν ζει την κάθε στιγμή με τα παιδιά του. Όταν το μάθημα παίρνει άλλη διάσταση, όταν η κάθε μέρα είναι μια περιπέτεια κι όταν όλοι θέλουν να συμμετέχουν σ΄ αυτό το ταξίδι με την ψυχή τους.

Ο Δημήτρης ή κάπτεν Τζίμι είναι ένας δάσκαλος διαφορετικός! Το πλήρωμα του οι εικοσιτέσσερις μαθητές του και το πειρατικό τους καράβι το Δελφίνι τους ταξιδεύει παντού. Στην ιστορία πολεμά σ΄ όλες τις ναυμαχίες, στα μαθηματικά πιάνει φουρτούνα και καμιά φορά μπατάρει και στην καθημερινότητα το « κουπί» που το τραβάνε όλοι με τη σειρά καταλαβαίνουν πως δεν είναι εύκολη υπόθεση. Κι είναι τα ταξίδια του μοναδικά σε μέρη που έγιναν μάχες αλησμόνητες, σε νησιά  και κάστρα μα και σε μια τάξη που θες να μην αλλάξει ποτέ.

Μια υπέροχη ιστορία της Αλεξάνδρας Μητσιάλη που όπως λέει η ίδια είναι αφιερωμένη στον Νίκο Καββαδία και στον Θάνο Μικρούτσικο. Μπορεί να καταλάβει κάποιος το γιατί αφού ο Κάπτεν Τζίμι, ο πειρατής, είναι ποίημα και σύνθεση των δυο παραπάνω σπουδαίων δημιουργών. Για μας, είναι ευτύχημα τούτη η νέα γραφή που μας θυμίζει πως πρέπει να είναι ο …δάσκαλος. Να έχει όραμα, διάθεση και όρεξη για …δουλειά. Να αγαπάει τα παιδιά με την ψυχή του και να μοιράζεται τα δικά του όνειρα μαζί τους.  Η καθημερινότητα αλλάζει και το μάθημα γίνεται παιχνίδι. Παιχνίδι που έχουν ανάγκη όλα τα παιδιά για να μάθουν καλύτερα, για να  ξεφύγουν ότι τους δυσκολεύει τη ζωή. Ένα παράδειγμα προς μίμηση λοιπόν ο κ. Δημήτρης, ένα φωτισμένο μυαλό που δεν συναντάς, η αλήθεια είναι, και τόσο συχνά. Ωστόσο υπάρχει και κάποιες φορές φωτίζει και τους υπόλοιπους και τη ζωή των παιδιών.

Ταξίδι στην φαντασία, στην περιπέτεια, στην ιστορία και στην μάθηση είναι τούτο το βιβλίο. Ονειρεμένο ταξίδι, που σαν μπορούν να το βιώσουν τα παιδιά το δικό τους το άστρο θα λάμψει πολύ παραπέρα από τα καθημερινά, τα καθιερωμένα και τα αναμενόμενα!

Εικονογραφημένο όπως του πρέπει από την Ραφαέλλα Τσάτσι. Έντονες μορφές, χρώματα και «ταξίδια» φανταστικά. Έτσι πρέπει να είναι όλοι οι δάσκαλοι, όλοι…

Ο δάσκαλος με τα όνειρα στα μάτια, Σοφία Μαντουβάλου, εκδ. Πατάκης

Πετάει ο δάσκαλος; Πετάει! απαντούν οι µαθητές του κυρίου Αργύρη Χρυσού ως αυτόπτες µάρτυρες και συνεργοί των πτήσεων στο όνειρο: Δηµοκρατία στην τάξη.

Πετάνε οι µαθητές; Πετάνε! απαντάει o δάσκαλος µε τα όνειρα στα µάτια και µε συνεργάτες τα «παιδιά» του κάνει τα όνειρά τους πράξη.

Ακόµα δεν έχετε δει τίποτα. Και ούτε θα δείτε, αν δε συναντήσετε ένα βασίλειο χωρίς βασιλιά, δεν υπογράψετε το µυστικό συµβόλαιο, δεν κηρύξετε τον τρίτο παγκόσµιο χαρτοπόλεµο, δε φτιάξετε το αντιΒΙΑτικό, δε βρεθείτε στην άκρη του κόσµου χωρίς να κουνηθείτε από τη θέση σας, δε µιλήσετε µε αγάλµατα, δεν κάνετε παρέα µε τις µούσες, δεν ελευθερώσετε τα παπαγαλάκια και δεν ανακαλύψετε τον θησαυρό της ευτυχίας.

Κούνια που σας κούναγε, αν νοµίζετε πως θα φτάσετε στις ακτές της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας χωρίς βατραχοπέδιλα. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η καινούργια δασκάλα, Ντομινίκ Ντεμέρ, εκδ. Πατάκης

Εκείνο το πρωινό η τάξη μας ήταν σιωπηλή. Ακουγες μέχρι και το πέταγμα της μύγας. Έπειτα, ξαφνικά, ακούστηκαν βήματα στο διάδρομο, δυο τρία σιγανά ταπ ταπ... κι ύστερα τίποτα. Συνήθως οι δασκάλες μας περπατάνε γρήγορα, βιαστικά. Το άτομο, όμως, που κατευθυνόταν τώρα προς την τάξη μας έμοιαζε να έρχεται με την ησυχία του, λες και είχε βγει σεργιάνι. Η πόρτα άνοιξε και είδαμε μια περίεργη, ηλικιωμένη κυρία, πανύψηλη και κοκαλιάρα. Ήταν εκείνη, η δεσποινίς Σαρλότ, το «σκουπόξυλο»... Η καινούρια μας δασκάλα, μια δασκάλα που δεν ήταν καθόλου σαν τις άλλες! (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι. Σοφία Μαντουβάλου, εκδ. Πατάκης

Όταν μία ιδέα σφηνώνεται στο κεφάλι της κυρίας Βάσως τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα για την τρομερή δασκάλα. Έτσι έγινε και τότε που της μπήκε η ιδέα, πως οι μαθητές της πρέπει να γίνουν οι πιο ευτυχισμένοι, οι πιο χαρούμενοι, οι πιο δημιουργικοί, οι πιο υπεύθυνοι μαθητές του σχολείου....

Για παιδιά και για όσους μεγάλους ονειρεύονται πως η Εκπαίδευση μπορεί να αναμορφωθεί σε μια περιπέτεια με χιούμορ και φαντασία.( από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

https://zhtunteanagnostes.blogspot.com/

Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες, Βασίλης Κουτσιαρής, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Ένα σχολείο, ένας δάσκαλος, εκατό παιδιά και μια …εφημερία. Όσοι έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο στη ζωή τους γνωρίζουν πολύ καλά πως το να έχεις την ευθύνη τόσο πολλών παιδιών  έστω και για δεκαπέντε λεπτά και την ίδια στιγμή να έχεις λαρυγγίτιδα, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν τα παιδιά προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους φίλους τους πως μπορούν να καταφέρουν να τα αλλάξουν όλα στην αυλή ή και στην τάξη. Στην τάξη που ο αριθμός παιδιών είναι συγκεκριμένος και όλοι γνωρίζουν καλύτερα τους άλλους η …καζούρα είναι ευκολότερη. Τι κι αν γνωρίζουν κι αγαπούν όπως λένε τον δάσκαλό τους. Η διάθεση για μάθημα είναι λιγοστή. Κι ας μιλούν για δέντρα…Το στοίχημα των παιδιών το κερδίζουν με τις … κουκουνάρες.

Μια ιστορία του Βασίλη Κουτσιαρή για την σχολική ζωή, τις δυσκολίες, την καθημερινότητα, την ανατροπή, την έκπληξη  και τη σωστή αντιμετώπιση. Τα παιδιά γνωρίζουν πάντα τα όρια του δασκάλου τους και όσο κι αν τον σέβονται ή τον αγαπούν δοκιμάζουν σχεδόν καθημερνά τις αντοχές του. Επίσης προτιμούν την εύκολη λύση και …το διάλειμμα, εκτός και αν βρεθεί στο δρόμο τους ένας φωτισμένος και ασυνήθιστος εκπαιδευτικός. Η «Τάξη»  στο σχολείο μα και στη ζωή μπορεί να είναι ο κανόνας, όμως οι εξαιρέσεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Κι όταν ο δάσκαλος καταλαβαίνει πως η ομάδα του «μπάζει νερά», πρέπει να την οδηγεί σε στεγανά μέρη και να αλλάζει τις συνήθειες, το πρόγραμμα και τα τετριμμένα και παρωχημένα.

Η σχέση μαθητή και δασκάλου που δοκιμάζεται, συγκρούεται, καλυτερεύει ή και τελματώνεται κάποιες φορές. Μια ιστορία που μπορεί να είναι βιωματική. Μια ιστορία που καταγράφει με πολύ σαφήνεια την αλλαγή και την ικανότητα των δασκάλων να τα καταφέρνουν στα δύσκολα και να βρίσκουν τις λύσεις που ικανοποιούν όλους.

Με την εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη που συμπληρώνει άρτια το κείμενο!

Για παιδιά και …δασκάλους!

Δασκάλα για μια μέρα, Γιώτα Αλεξάνδρου, εικ: Χρύσα Σπυρίδωνος, εκδ. Ελληνοεκδοτική

«Κυρία, να γίνω δασκάλα; Θέλω να γίνω δασκάλα. Σε παρακαλώ».
«Εντάξει, Μάρκο, για σήμερα».
Ο τετράχρονος ατσίδας παίρνει φόρα.
«Ποιος άλλος θέλει να γίνει δασκάλα;»
Ένα ντόμινο από ενθουσιασμένα χέρια απλώνεται στην τάξη.
«Εγώ! Εγώ! Εγώ!»
«Αύριο εσείς…»

Πώς θα ήταν η ζωή στο σχολείο, αν η δασκάλα έπαυε για λίγο να είναι… δασκάλα;
Αν κάθε μέρα στη θέση της ήταν κι ένα άλλο παιδί;
Αν η φαντασία και η περιέργεια των παιδιών είχαν τον πρώτο λόγο;

Μια ιστορία για την αξία της δημιουργικής σκέψης και της φαντασίας
σε ένα σχολείο που δίνει στα παιδιά τον χώρο και τον χρόνο
να εκφραστούν, να πειραματιστούν και να ανθίσουν.
Στο σχολείο της καρδιάς μας. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα τριαντάφυλλο για την δασκάλα μου, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Μίνωας 

Κάθε πρωί τα παιδιά προσφέρουν ένα λουλούδι στη δασκάλα τους, την κυρία Ρένα. Είναι τόσο γλυκιά και όμορφη! Εκείνη χαμογελά και τα αγκαλιάζει.
Ο Αιμίλιος όμως μπαίνει στην τάξη με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχει τριαντάφυλλο να της δώσει. Κι αν η κυρία Ρένα νομίζει πως δεν την αγαπά; ( από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός