Το καταφύγιο της Λύπης* …στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας ( 10 Οκτωβρίου)

Της Ελένης Μπετεινάκη

Ήταν ένα μικρό αγόρι που σκέφτηκε να φτιάξει ένα ασφαλές μέρος για την Λύπη του, που τον επισκέφτηκε μια μέρα και μάλλον ήθελε να μείνει μαζί του αρκετό καιρό. Άρχισε λοιπόν να της χτίζει ένα καταφύγιο που θα μπορούσε να έχει αρκετό χώρο να ξαπλώνει, να τρέχει, να φωνάζει, να σωπαίνει και να αγναντεύει το κόσμο  από το παράθυρό της είτε ήταν μέρα είτε νύχτα.

Τα παράθυρα θα ήταν ανοιχτά στον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια αλλά θα είχαν και κουρτίνες για εκείνες τις ώρες που μόνο σκοτάδι θα μπορούσε να την ηρεμήσει. Θα ήταν προστατευμένη κι από κάθε καιρό ειδικά αν ήταν χειμώνας. Την Άνοιξη πάλι θα ΄χε έναν κήπο για να κουρνιάζουν τα πουλιά και το καλοκαίρι τα φυτά που θα μεγάλωναν και πιο πολύ εκείνα τα μυρωδάτα τριαντάφυλλα θα την γέμιζαν ομορφιά κι αρώματα. Το φθινόπωρο θα μπορούσε να κλαίει με την ησυχία της βλέποντάς τα φύλλα να αλλάζουν χρώμα και να πέφτουν στο χώμα.  Κι όλα αυτά έχοντας μια και μόνο επιλογή. Αν ήθελε…

Και θα πήγαινε κάποιες φορές να της κάνει παρέα εκείνο το αγόρι. Θα ΄κάνανε πολλά πράγματα μαζί ή απλά θα κάθονταν αμίλητοι για να περάσει η ώρα κι ο καιρός…

Κι άλλες φορές ίσως εκείνη να έβγαινε από το καταφύγιο της, έτσι χωρίς λόγο. Μόνο για να τρέξει να πιάσει το χέρι του αγοριού και μαζί να βλέπουν πως ο κόσμος είναι πανέμορφος…

Ένα κείμενο πολύ δυνατό και συγκινητικό  της Anne Booth με θέμα την Λύπη και τα αρνητικά συναισθήματα που δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί ένα παιδί. Φόβος, αγωνία, και αποδοχή στο τέλος. Σημασία μεγάλη να  καταφέρει να πορευτεί μαζί της και να μην την αφήσει να κυριεύσει την ψυχή, την καθημερινότητα, τις αποφάσεις και επιλογές του.

Σαν ένα κουβάρι κλωστής που μεγαλώνει και μεταλλάσσεται ίσαμε να πάρει μια μορφή…οβάλ. Έτσι φαντάστηκε την λύπη ο βραβευμένος David Litchfield και την απόδωσε με πολύ ιδιαίτερες εικόνες που αν και θα έπρεπε να είναι «λυπημένες», είναι γεμάτες φως ακόμα και στα σκοτάδια τους.

Ένα κείμενο που δείχνει πως υπάρχει τρόπος να προχωρήσουμε ακόμα και εκείνες τις δύσκολες μέρες. Αρκεί να δεχτούμε και να συμφιλιωθούμε με τα θέματα που προκαλούν λύπη και δεν φαίνονται εύκολα στη διαχείρισή τους.

Το μυστικό καταφύγιο (τελείως συμβολικό) είναι ένα μέρος που λατρεύουν τα παιδιά και με την δική τους φαντασία χωρίς να το καταλάβουν, μπαίνοντας σε αυτό νοιώθουν ασφάλεια και καταφέρνουν να δώσουν απαντήσεις σε συναισθήματα ή καταστάσεις που δεν πολυκαταλαβαίνουν. Πάντα σε παιδικά δωμάτια ή σχολικές τάξεις (ειδικά νηπιαγωγείου) υπάρχουν μυστικά σημεία απομόνωσης και θα πρέπει αν δεν έχουμε να δημιουργήσουμε. Σημείο αυτοσυγκέντρωσης, ηρεμίας, επαναπροσδιορισμού.

Την μετάφραση σε αυτό το εξαιρετικό βιβλίο έχει κάνει η Αργυρώ Πιπίνη!

Να το ψάξετε και να το διαβάσετε αγκαλιά με τα παιδιά σας για εκείνη την ζεστασιά και την «φωλιά» που έχουμε όλοι ανάγκη σε δύσκολες μέρες.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μάρτης : https://www.martis.gr/shop/to-katafugio-tis-luphs/

*Το καταφύγιο της Λύπης, Anne Booth, μετάφραση Αργυρώ Πιπίνη, εικ: David Litchfield, εκδ. Μάρτης

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 10 Οκτωβρίου 2024 : εδώ!