Η κρυφή ζωή των συναισθημάτων* την ημέρα και την νύχτα…

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Κι όταν κάποια βιβλία μας αρέσουν πολύ τα παρουσιάζουμε κι άλλες μέρες εκτός το Σάββατο!

Πάμε λοιπόν να μιλήσουμε για συναισθήματα, αλλά χωρίς να πούμε τι νιώθουμε εμείς, γιατί, πώς και ποια! Να μας μιλήσουν τα ίδια τα συναισθήματα.  

Στο εκπληκτικό βιβλίο «Η κρυφή ζωή των συναισθημάτων»*  ανακαλύπτουμε πως τα συναισθήματα έχουν μορφή. Μοιάζουν με μικρά ή μεγάλα πλάσματα, που νιώθουν, σκέφτονται, πράττουν και μας μιλούν για την «ζωή» τους.

Παράξενα πλασματάκια που μας ξαφνιάζουν, μας διασκεδάζουν και μας παροτρύνουν να τα ακολουθήσουμε. Βλέπουμε την Περιέργεια σκαλωμένη στην κορυφή μιας καμινάδας. Θέλει να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί…

Η Χαρά να ξεκαρδίζεται στα  γέλια χοροπηδώντας πάνω σε ένα τραμπολίνο. Η Ευγνωμοσύνη έχει πάρει αγκαλιά τις βελόνες πλεξίματος και πλέκει, πλέκει ασταμάτητα ένα υπέροχο πουλόβερ που χαρίζει ζεστασιά και ηρεμία…

Η Ζήλια με τα μακριά της πλοκάμια ποδοπατά τα πάντα, βιαστικά και ασταμάτητα!

Η Εμπιστοσύνη, σαν καλός μηχανικός, χτίζει γέφυρες να ενώσει τον κόσμο.

Η Συμπόνια βοηθάει τα μικρά σαλιγκαράκια να περάσουν το δρόμο ίσαμε απέναντι.

Κι όλα, όλα τα συναισθήματα μάς δείχνουν τι  μπορούν να κάνουν. Ο Τρόμος, η Φαντασία, η Ηρεμία, Οι Ανασφάλειες, η Ελευθερία, η Φιλοξενία ( σαν καλή νοικοκυρά ψήνει κέικ και μυρίζει όλος ο τόπος).

Κι αν θέλετε να τα δείτε, αυτά και πολλά πολλά ακόμη, να τα «συναντήσετε» και να καταλάβετε τι κάνουν, απλά διαβάστε αυτό το πολύ ιδιαίτερο βιβλίο της Tina Oziewicz. Με την  εκπληκτική εικονογράφηση της Aleksandra Zajac που έχει σχεδιάσει μοναδικές φιγούρες θα μαγευτείτε με τα χρώματα, τις ξεχωριστές μορφές και τις χρωματιστές πινελιές που δίνουν μια υπέροχη ατμόσφαιρα.

Και το πιο σπουδαίο; Θα δείτε που κατοικούν όλα αυτά τα μοναδικά συναισθηματο-ζωάκια!

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα:  https://ikarosbooks.gr/1068-i-kryfi-zoi-ton-synaisthimaton.html

Στο δεύτερο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε της Tina Oziewicz και σε εικονογράφηση πάλι της Aleksandra Zajac : *Τι κάνουν τα συναισθήματα την νύχτα; Μαθαίνουμε πια και παρακολουθούμε την ζωή τους, τα βραδιά. Τα ίδια πλασματάκια που με τόση ενέργεια κινούνταν όλη την ημέρα σαν έρθει η νύχτα αλλάζουν και :

Η Αγάπη παίρνει το αερόστατο της Νοσταλγίας και πετάει πολύ ψηλά και μακριά…

Η Ευτυχία κοιμάται βαθιά…

Η Γαλήνη σαν σουρουπώνει βγαίνει περίπατο με τον σκύλο της! Ο Θυμός θριαμβεύει γιατί λατρεύει την Νύχτα και ειδικά σαν αστράφτει και βροντά!

 

Όλα τα συναισθήματα είναι απασχολημένα, σαν ανθρώπινα πλάσματα, με συνήθειες και ασχολίες όπως τις ζούμε κι εμείς. Αξίζει όμως να δείτε πόσα αρμονικά δένουν μεταξύ τους και πως μπορούν να συνυπάρχουν.

Όλα τα συναισθήματα θα συναντήσετε και πάλι. Μαγικές οι στιγμές ανάγνωσης με ακόμα πιο μαγικές εικόνες. Γκρίζα παλέτα χρωμάτων και πάλι με απλές ροζ και γαλάζιες πινελιές, διακριτικές και σχεδόν «σβησμένες».

Τρυφερό βιβλίο, ονειρικό, ποιητικό  και γεμάτο αλήθειες  που είναι τυλιγμένες με την φαντασία της συγγραφέως και της εικονογράφου.  

Βιβλίο που θα κάνει εσάς και τα παιδιά σας να κατανοήσετε εαυτούς αλλήλους με διασκεδαστικό και ευφάνταστο τρόπο δημιουργώντας ακόμα πιο έντονα όλα τα συναισθήματα, μέσα σας.

Να το ψάξετε οπωσδήποτε!

Μπείτε εδώ να διαβάστε ένα απόσπασμα: https://ikarosbooks.gr/1316-ti-kanoyn-ta-synaisthimata-ti-nychta.html

Και τα δύο βιβλία έχουν μεταφραστεί από την Αλεξάνδρα Ιωαννίδου και την επιμέλεια ο Μάνος Μπονάνος.

Κυκκλοφορούν από τις εκδόσεις Ίκαρος!

Επτά συν μία ιστορίες για ένα κορίτσι*…στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Επτά συν μία ιστορίες για εννέα κορίτσια υπάρχουν σ΄αυτό το τόσο δυνατό βιβλίο. Επτά ιστορίες για έφηβες ή φοιτήτριες που έζησαν την βία μέσα από διάφορες μορφές της: Σωματική, ψυχολογική, σεξουαλική, ψυχολογική, λεκτική.

Επτά ιστορίες που αν και μυθοπλασία θα μπορούσαν να έχουν συμβεί εξ ολοκλήρου ή μέρος αυτών σε πολλές από εμάς, τις φίλες, τα παιδιά, τις διπλανές μας. Όλες οι ιστορίες αφορούν μορφές κακοποίησης από ανθρώπους του άμεσου περιβάλλοντος, συντρόφους, φίλους, γονείς, συμμαθητές.

Όλες οι ιστορίες είναι σαν γροθιά στο στομάχι. Ακολουθείς την κάθε ηρωίδα και νιώθεις ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί σου. Δεν είναι  μόνο για την κακοποίηση που  έχουν υποστεί όλα αυτά τα κορίτσια αλλά γιατί ίσως, κάπου, να έχεις βρεθεί σε μια ανάλογη θέση και δεν μπορούσες εύκολα να το χειριστείς.

Εννέα κορίτσια η  Νίκη, η Βανέσα, η Στέλλα, η Λένα, η Μαρία, η Σάντρα, η Άννα, η Χριστίνα, η Ρίτα. Εννέα νεαρές γυναίκες που υποφέρουν, ανέχονται, προσπαθούν, ματώνουν, διαλύονται και κάποια στιγμή βρίσκουν το κουράγιο να πουν Στοπ, να δράσουν, να ελευθερωθούν. Συχνά με πολλά τραύματα ψυχικά και σωματικά αλλά με φωνή που ορθώνεται, δυναμώνει και γίνεται κραυγή ελευθερίας.

Η Νικολέττα Καπίλλα φτιάχνει ένα μυθιστόρημα για όλους μας, εφήβους, νέους, μέσης και μεγάλης ηλικίας, ανθρώπους. Για όσα δεν τολμά κάποιος να πει, είτε από φόβο, είτε από ντροπή, είτε από έλλειψη θάρρους.  Ένα βιβλίο που δεν διστάζει να πει πράγματα με το όνομά τους, που δεν δικάζει, δεν στοχοποιεί αλλά και δεν χαρίζεται σε κανένα. Η βία με όποια μορφή και αν εκδηλώνεται είναι κατακριτέα πάντα. Η Νικολέττα προσπαθεί να παροτρύνει νεαρά κορίτσια, ως επί το πλείστον, (φυσικά και αγόρια) να μην φοβηθούν να μιλήσουν. Να μην αφήσουν τον κάθε  προβληματικό άνθρωπο να τσαλακώσει τα σώματα και τις ψυχές τους.

Στο πρώτο κεφάλαιο με τον τίτλο «Τρίχες» ο αυταρχικός και δυνάστης πατέρας, επιβάλει με πολύ άσχημο τρόπο τα θέλω του, τις απαρχαιωμένες ιδέες και αντιλήψεις του χωρίς να λογαριάζει κανένα μέσα στην οικογένεια. Η έφηβη κόρη όσο και αν προσπαθεί να ζητήσει το αυτονόητο,  εκείνος εξαγριώνεται, την κτυπά και την υποχρεώνει να κάνει αυτό που εκείνος νομίζει πρέπον και σωστό. Μια μάνα που υποκύπτει, υπομένει, δεν αντιδρά στον άνδρα της και ένα κορίτσι που βλέπει τον κόσμο του να  καταρρέει γιατί ο πατέρας την υποχρεώνει στα 16 της χρόνια να  έχει κοντά μαλλιά. 

Στην «φωτογραφία» η Στέλλα, ένα κορίτσι της Β΄Λυκείου,  υποκύπτοντας στα παρακάλια του Ανδρέα, του αγοριού της, τού στέλνει μια φωτογραφία της, πιο αποκαλυπτική. Κι όπως γίνεται συνήθως ανάμεσα  στους «φίλους» ο Ανδρέας υποκύπτει σε πειράγματα και προωθεί την φωτογραφία στον κολλητό του. H συνέχεια …καταστροφική για την νεαρή κοπέλα!

Τα επόμενα κείμενα, εξίσου σκληρά! Οικογενειακά δράματα, χειροδικίες, ξυλοδαρμοί,  καταπιεσμένα συναισθήματα, αναβλητικότητες, δυσβάστακτα μυστικά, απόπειρες αυτοκτονίας. Καθηγητές που εκμεταλλεύονται την ιδιότητα τους και παρενοχλούν μαθήτριες. Γονείς που δεν ακούν τα παιδιά τους, δεν καταλαβαίνουν τα σημάδια της απόγνωσης, της κακοποίησης  τους, γιατί απλά δεν τους δίνουν την παραμικρή σημασία. Καλυμμένοι όλοι πίσω από δουλειές, τα πρέπει του κόσμου και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και εκτιμήσεις, παραμένουν αδιάφοροι.

Ενοχές, φόβοι, κλειστά στόματα, βιασμοί και διαλυμένες ψυχές.

Κι όμως κάποια από αυτά τα κορίτσια βρίσκουν το θάρρος και εναντιώνονται, μιλούν, υποστηρίζουν το ένα το άλλο.

Βιβλίο που πρέπει να υπάρχει σε όλα τα σχολεία, σε κάθε τάξη , σε κάθε λέσχη ανάγνωσης εφήβων, σε κάθε σπίτι. Για να αφυπνίσει, να ενδυναμώσει, να ταρακουνήσει γονείς και εφήβους. Να προλάβει, να παροτρύνει, να καταπραΰνει ψυχές να ξεσηκώσει  όσους δεν έχουν την δύναμη να μιλήσουν. Οι λέξεις και οι ιστορίες δεμένες μεταξύ τους. Σε κάθε ιστορία μπλέκεται με κάτι από την προηγούμενη και όλες  μαζί σαν να είναι δεμένες με κόκκινες  ή αόρατες κλωστές που έχουν σαν στόχο την αφύπνιση, την ενδυνάμωση,  την στήριξη και εν τέλει την λύτρωση.

Η Νικολέττα Καπίλλα τολμά να γράψει ιστορίες νεαρών γυναικών που θα ταρακουνήσουν πολλές ψυχές και «στόματα». 

Nα το αναζητήσετε όλοι! Από τα πιο δυνατά μυθιστορήματα της φετινής χρονιάς!

Ανήκει στη σειρά Big Bang Books  των εκδόσεων Κέδρος, που αγκαλιάζει σύγχρονα μυθιστορήματα που απευθύνονται σε νεαρούς αναγνώστες, κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον τους και τροφοδοτούν τους προβληματισμούς τους γύρω από θέματα που τους απασχολούν.

 

*Επτά συν μία Ιστορίες για ένα κορίτσι, Νικολέτα Καπίλλα, εκδ. Κέδρος

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://www.kedros.gr/product/9445/epta-istories-koritsi.html

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 22 Νοεμβρίου 2025 Εδώ!

 

 

 

 

Το γάντι* … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Το γάντι, είναι ένα παλιό ουκρανικό παραδοσιακό παραμύθι που κανείς δεν ξέρει ποιος το πρωτοείπε και πόσο διαφορετικό ήταν στην αρχική του μορφή. Ακολουθώντας μεγάλη διαδρομή με πολλές εκδόσεις και διασκευές έφτασε ίσαμε τους σύγχρονους καιρούς.

Είναι ένα αγαπημένο παραμύθι πολλών, που διασκευάστηκε στην τωρινή του μορφή από τον Απόστολο Πάππο και δόθηκε δώρο, πολύτιμο, σε όλους εμάς που ήδη το λατρέψαμε σε παλαιότερες εκδόσεις αλλά  που δεν κυκλοφορούσαν έντυπες εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

{…Και τώρα ένα γάντι βρισκόταν πάνω στο αφράτο χιόνι ενός δάσους, όπου πολλά συμβαίνουν πάντα…}

Κι έτσι ξεκινά το παραμύθι μια χειμωνιάτική μέρα σε εκείνο το χιονισμένο δάσος. Ένας  άνδρας μαζί με τον σκύλο του, είχαν βγει μια βόλτα για  να μαζεύουν κλαδιά. Και ένα από τα δυο του γάντια έπεσε πάνω στο αφράτο χιόνι.  Την ίδια στιγμή  έπεσε και στην  ματιά ενός ποντικού που έτυχε να περάσει από δίπλα του τη σωστή ώρα και του φάνηκε ιδανικό μέρος να ζεσταθεί κι ίσως να περάσει και τον χειμώνα του εκεί. Σε λίγο πέρασε από το ίδιο σημείο ένας βάτραχος, κι ευγενικός όπως ήταν, κτύπησε την «πόρτα» να μπει να ζεσταθεί. Το ποντικάκι τον καλοδέχτηκε. Κι ήρθε κι ένας λαγός  κι η αγκαλιά έγινε μεγαλύτερη κι η ζέστη σκορπούσε χαρά. Κι ήρθε κι η Αλεπού η Πονηρή,  ένας λύκος, ένα αγριογούρουνο και μια πελώρια καφετιά αρκούδα. Και τα επτά ζώα χωρέσανε μέσα στο ζεστό γάντι και κανένα στους δεν ένιωσε ούτε στιγμή άβολα, ούτε φοβήθηκε, ούτε δυσανασχέτησε.  Γίνανε όλοι μια παρέα που είχε ανάγκη αυτό ακριβώς : την παρέα, την θαλπωρή, την καλή κουβέντα  και την δύναμη της καλοσύνης, της ενσυναίσθησης και της αποδοχής. Κι όταν επέστρεψε ο άνδρας από την βόλτα του κι είδε το γάντι, άφησε εκεί που είχε πέσει, γιατί κατάλαβε, ένιωσε  κι ήξερε πως ήταν καλύτερα να γίνει καταφύγιο για τα ζώα όλο τον χειμώνα.

Γνωστή κι αγαπημένη ιστορία, όμως η ματιά του Απόστολου Πάππου της δίνει μία διαφορετική διάσταση και την κάνει ακόμα πιο τρυφερή, ιδιαίτερη και πιο συγκινητική.

Το διαχρονικό αυτό παραμύθι, παραμένει αγαπημένο ανάγνωσμα για μικρά παιδιά λόγω της απλότητας και των πολλών  μηνυμάτων που μας χαρίζει, χωρίς διδακτισμούς και περιττές αναλύσεις. Ο Απόστολος Πάππος παίρνει ένα κείμενο που ήδη γνωρίζουμε την ροή και πλοκή του και απογειώνει την αφήγησή του προσθέτοντας δικές του λέξεις με  ήχους και φωνές των ζώων και νέα «επίθετα» στα ονόματά τους. Έτσι μας δίνει ακόμα πιο ζωντανή και παιχνιδιάρικη την παρουσία τους.  Λέξεις μικρές, επίθετα και επιφωνήματα που προσθέτουν  άλλο τόνο και ιδιαιτερότητα. Το  τέλος της ιστορίας έρχεται διαφορετικό από την ήδη γνωστή διασκευή που οι περισσότεροι έχουμε διαβάσει, ανατρεπτικό και πολύ τρυφερό.

Η εικονογράφηση της Φωτεινής Στεφανίδη απογειώνει την αφήγηση και προσδίδει στην ιστορία πολύ ιδιαίτερες μορφές και πινελιές που την ενδυναμώνουν ακόμα περισσότερο. Αγαπημένη εικόνα εκείνη με τον λαγό που κρατάει δώρο ένα ρό(γ)δι, σύμβολο αφθονίας, «κτυπώντας» την «πόρτα » του γαντιού. Αλλά κι εκείνη που η αρκούδα ταΐζει τα πουλιά. Γενικά η ροδιά ή ρογδιά, όπως την αποκαλούμε εμείς στην Κρήτη,  κυριαρχεί σε πολλά σαλόνια του βιβλίου διαχέοντας τον συμβολισμό της. Όλες οι εικόνες είναι σαν ποίημα.

Ένα βιβλίο που θα πρέπει να μπει σε όλα τα σχολεία, να αφυπνίσει συνειδήσεις για την συνύπαρξη όλων των ζωντανών, για την δύναμη της φιλίας, της αγάπης, της αποδοχής και  της ομόνοιας.

Να το ψάξετε, αύριο κιόλας…

Διαβάστε εδώ ένα απόσπασμα : https://www.susaeta.gr/product/3369/to-ganti.html

Kι αν σκανάρετε το Qr Code που υπάρχει στην αρχή του βιβλίου θα ακούσετε την ιστορία με την φωνή της Κατερίνας Χατζηανδρέου και τα ηχητικά εφέ του Xavier Hallauer.

*Το γάντι, Απόστολος Πάππος, εικ: Φωτεινή Στεφανίδη, εκδ. Susaeta

Δημοσιεύτηκε στο Creyalive.gr στις 15 Νοεμβρίου 2025 : εδώ!

Του Μικρού Αγίου Μηνά η εκκλησιά! Του Καβαλάρη της πόλης μας!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μια βόλτα στην Ιστορία έχει πάντα μια γοητεία περισσή, ειδικά όταν ανακαλύπτεις, κάθε φορά, μικρές λεπτομέρειες  που σε οδηγούν σε σπουδαία γεγονότα τούτου του τόπου.

Με αφορμή την μεγάλη γιορτή του πολιούχου της πόλης μας, του Αγίου Μηνά, η βόλτα ήταν απαραίτητη.

Θυμήθηκα εκείνα τα χρόνια αμέσως μετά την πολιορκία του Χάνδακα από τους Τούρκους στα 1669, πόσα χρόνια ακόμα περάσανε  ίσαμε να καταφέρει ο τότε Μητροπολίτης Κρήτης να έχει μια εκκλησία στον Χάνδακα να λειτουργεί…

Πενήντα έξι συναπτά έτη πέρασαν χωρίς μια εκκλησιά …

Πολλά τα προβλήματα, πολλές οι ίντριγκες, ίσαμε την χρονιά (1725) που Μητροπολίτης Κρήτης εκλέγεται ο Γεράσιμος Λετίτζης. Η σουλτανική άδεια που του δόθηκε μιας και το είχε θέσει σαν όριο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο,  για ανέγερση ναού, αφορούσε την ιδιόκτητη βακουφική κατοικία στον Χάνδακα,που «στον περίβολο της υπήρχε παλαιά εγκαταλελειμμένη εκκλησία»

Χαρακτηριστική είναι η μετάφραση του φιρμανιού που στάλθηκε από τον Ναϊλή Αβτουλάχ-πασά και λέει: 

«Θέλει γίνει γνωστόν υμίν άμα τη αφίξει της παρούσης Υψηλής Αυτοκρατορικής Μου διαταγής, ότι ο εν τη νήσω Κρήτη Μητροπολίτης Γεράσιμος υπέβαλεν εις τους πόδας του Υψηλού και πανενδόξου Αυτοκρατορικού Μου θρόνου αναφοράν, δι’ ης αναφέρει ότι εν τη συνοικία Κετχουδά Βέη «Αγάις Αιακτερίνης» της πόλεως Ηρακλείου κείται οικία Βακουφική, ήτις περιήλθεν εις αυτόν εκ του πατρός του από της εποχής της αλώσεως, εγκαταλειφθείσα τότε κατά την κατάληψιν του φρουρίου ως Εκκλησία, όπως χρησιμεύη δια την ανάγνωσιν του Ευαγγελίου και την αφήν κηρίων και κανδηλίων, συμφώνως προς το εις χείρας αυτού ευρισκόμενον Υψηλόν Αυτοκρατορικόν φιρμάνιον, εκδοθέν συνεπεία ερμηνείας ιερονομικής του Ιερού Μουσουλμανικού δικαίου…. Όπως εγνώσθη και εξηκριβώθη καταλλήλως, η ειρημένη εκκλησία υπήρξεν έκ παλαι οίκος προσευχής και εκτελέσεως των ιεροτελεστιών των Χριστιανών».

Ήταν 10 Νοεμβρίου 1835, ημέρα Δευτέρα, όταν επιτέλους έγιναν  τα εγκαίνια της μικρής εκκλησίας του Αγίου Μηνά, με μεγαλοπρέπεια και τεράστια συγκίνηση.

Σε ένα μοναδικό στιχούργημα  του Πρεσβύτερου Αρχανιώτη Παύλου Κλάδου ή Κλαδόπουλου που σώζεται σε δυο κρητικά χειρόγραφα(στο Ιστορικό Μουσείο Κρήτης)  και που εξέδωσε ο Τιμόθεος Βενέρης, διαβάζουμε:

{…Λοιπόν  στις  δέκα  του  μηνός ήγουν  του Νοεμβρίου,

ανοίχτηκεν η εκκλησιά Μηνά του Υπεραγίου

μέσα  στούς επτακόσιους  πέντε με  τους τριάντα,

χιλίους  λέγω από Χριστού  κι εμάθετε  τα πάντα.

Ινδικτιώνος δεκατρείς, ημέρα ήταν Δευτέρα,

Ως τώρα ήτον σκοτεινά, μα τώρα εγίνη μέρα.

Ατός του με πολλήν χαράν λέγω εγκαινίασέν την

Κι ατός του με τα χέρια του λέγω εθρόνιασέν την.

Με ιερείς και μοναχούς, πισκόπους και παπάδες,

με εύμορφα θυμιάματα και με πολλές λαμπάδες.

Και κάνοντας παράκληση και ευχαριστιά μεγάλη,

Απού τον άξωσεν ο Θιός τέτοια δουλειά να κάμη…}

 

Και φυσικά λίγο παρακάτω εκθειάζει το εγκώμιο του Γεράσιμου Λετίτζη:

Βέβαια πράγμα φοβερόν ήκαμεν ο γενναίος

Κρήτης ο κυρ Γεράσιμος  που δειξε θαρσαλέος.

Έξι κι εξήντα το λοιπόν χρόνοι ΄σαν περασμένοι

όπου αυτή η εκκλησιά ήτονε ρημασμένη.

Κι αχούρι την εκάμασι και μαγερειό κι αμπάρι,

και τώρα ο κυρ Γεράσιμος της ήδωκε την χάρη...

Ας έχει δόξα ο Θεός που του ΄δωκε τη χάρη

Του Κρήτης κυρ Γεράσιμου τέτοιον καλόν να κάμη.

 

Αμέσως μετά την τέλεση των εγκαινίων, ο μητροπολίτης Γεράσιμος έγινε στόχος αποτρόπαιων πράξεων των Τούρκων. Λέγεται πως δεκατέσσερις μέρες είχαν μόνο περάσει και τα ξημερώματα της 25ης Νοεμβρίου, ημέρα Τρίτη, δέχτηκε επίθεση από όχλο Τούρκων, οι οποίοι έριξαν πέντε πυροβολισμούς και άγρια κτυπήματα «καδρέτων» στην πύλη της Μητρόπολης, την οποία άφησαν διάτρητη.

Ο Μητροπολίτης, μην έχοντας άλλον τρόπο να πολεμήσει τους άγριους Τούρκους, άρχισε μαζί με τους κληρικούς που βρίσκονταν κοντά του δεήσεις στον άγιο, και την ώρα της μεγάλης επίθεσης στην πόρτα ακούστηκε μια φωνή: «Τώρα θα μας πιάσουν».

Οι Τούρκοι, νομίζοντας ότι εκδιώκονται από χιλιάδες Χριστιανούς, τράπηκαν σε φυγή και από τότε με εντολή του πασά κανένας πια δεν επιτρεπόταν να προβεί σε οποιαδήποτε βάρβαρη πράξη κατά των Χριστιανών, γιατί θα είχε βαρύτατη τιμωρία. Όσες μεθόδους κι αν χρησιμοποίησαν, όσες ύβρεις και αν εξαπέλυσαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν, κατόπιν εξέτασης αιτημάτων των πιο φανατικών Οθωμανών, να βγει αυστηρότατη διαταγή που πλέον επέβαλλε ποινή θανάτου και δήμευση περιουσίας σε όποιον εξέφραζε παράπονα για την εκκλησία του Αγίου Μηνά και τη γειτνίασή της με το μουσουλμανικό τέμενος.   

Μεγάλη γιορτή, μεγάλη πια κι η εκκλησία μας …

Η 11 Νοεμβρίου του 1861, αμέσως μετά την λειτουργία της εορτής του Αγίου Μηνά, έγινε μια μεγάλη συνέλευση των μελών της Δημογεροντίας Ηρακλείου, των Συντεχνιών, της Εφορείας των Σχολείων και πολλών εξεχόντων προσώπων επαρχιών και της πόλεως μας και ο Μητροπολίτης Διόνυσος ανακοίνωσε σε όλους την επιθυμία του.

Να ανεγερθεί νέος Μητροπολιτικός ναός στην πόλη του Ηρακλείου!

Η πρόταση έγινε δεκτή από όλους και μια επιτροπή Ανεγέρσεως του ναού συστάθηκε αμέσως. Στις 16 Απριλίου του 1895 με πρωτοφανείς εκδηλώσεις έγιναν πια τα εγκαίνια του νέου Ναού …

Κι η Ιστορία συνεχίζεται και ψάξτε να δείτε πόσα πολλά γινήκανε τα πιο παλιά τα χρόνια…

Ένα κεράκι να ανάψετε όλοι σας  στη Χάρη του…

 

Πηγές:

Ελένη Μπετεινάκη, Με το ποδήλατό μου στις γειτονιές του Μεγάλου Κάστρου, επιμέλεια : Τασούλα Μαρκομιχελάκη, εκδ. Μύστις, 2022

 

Μια βροχή από μολυβάκια και μια κίτρινη κορδέλα* … στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Στη σειρά «Χωρίς Σωσίβιο» των εκδόσεων Πατάκη που απευθύνεται σε μικρά παιδιά προσχολικής ηλικίας και αυτών που μόλις έμαθαν να διαβάζουν μόνα τους, κυκλοφόρησαν δυο βιβλια αγαπημένων συγγραφέων που αξίζει να  προστεθούν στις βιβλιοθήκες σχολείων και σπιτιών για αναγνωστική απόλαυση.

Το κουτί με την κίτρινη κορδέλα* υπογράφει η Ιωάννα Μπαμπέτα με το κείμενό της και με τα πινέλα της η Σοφία Τουλιάτου θίγει ένα θέμα ταυτότητας που λόγω της εγωκεντρικής φύσης των παιδιών στις μικρές ηλικίες δημιουργεί έντονα συναισθήματα.

Μια μέρα στην αυλή ενός σχολείου εμφανίστηκε ένα κουτί με μια κίτρινη κορδέλα. Υπήρχε πάνω του μια κάρτα που έγραφε: Στο καλύτερο παιδί!

Κι αμέσως ξεκίνησαν οι σκέψεις, οι διεκδικήσεις και οι διαπιστώσεις. Αφορούσαν όμως το κάθε παιδί και μόνο για τον δικό του εαυτό. Κανένα τους δεν σκέφτηκε πως μπορεί το δώρο να προοριζόταν στον διπλανό του, σε έναν φίλο του και όχι στον δικό τους εαυτό. Προσπάθησαν να βρουν δικαιολογίες και λόγους που το δώρο απευθυνόταν αποκλειστικά στο καθένα από αυτά. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ή να καταλάβουν πώς, τι, γιατί και για ποιόν. Κι η ώρα περνούσε κι η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα δεν τα πτόησε. Μόνο σαν μούσκεψε η κούτα και λύθηκε η κίτρινη  κορδέλα, μια κόκκινη μπάλα εμφανίστηκε…

Κι αυτό ήταν μια νέα αρχή για να δημιουργεί μια ομάδα αχτύπητη, μονιασμένη για ένα κοινό παιχνίδι και ένα κοινό στόχο: Τη Χαρά!

Η Ιωάννα Μπαμπέτα φτιάχνει μια πρωτότυπη και συνάμα αληθινή ιστορία παρουσιάζοντας  μια καθημερινή, σχεδόν, συνθήκη σε μια σχολική τάξη ή αυλή. Η εγωκεντρική συμπεριφορά των παιδιών σε αυτήν την ηλικία βρίσκει γόνιμο έδαφος με την διεκδίκηση ενός δώρο και γίνεται αιτία τσακωμών, φωνών και εντάσεων.

Από τα παλιά χρόνια λέγαν πως :Αν θες να δώσεις ένα κίνητρο στα παιδιά να μην βαριούνται ή να γνωριστούν μεταξύ τους, ρίξε ανάμεσά  τους μια μπάλα. Αυτό λοιπόν και στην ιστορία της Ιωάννας είναι ο από μηχανής θεός που έρχεται χάρις της …βροχής!

Εγωισμός, κτητική συμπεριφορά, ανταγωνισμός, έννοια της ομάδας,  συλλογικό παιχνίδι. Ρουτίνες σχολικής ζωής γραμμένες με λόγια απλά αλλά με πολύ δυνατά νοήματα. Διδαχή χωρίς δάσκαλο, με προσωπικό βίωμα που
Ένα απολαυστικό βιβλίο αλήθειας για μικρά παιδιά!. Με ιδιαίτερη έντονη χρωματική παλέτα και σχέδια από την Σοφία Τουλιάτου που δίνουν ένα άρτιο αποτέλεσμα χαρούμενο, πολύχρωμο και ζωντανό!

Δείτε περισσότερα εδώ: https://www.patakis.gr/books/9789601693330-to-kouti-me-tin-kitrini-kordela/

Το «Βρέχει μολυβάκια»* το έγραψε ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος! Αγαπημένος συγγραφέας, πολυγραφότατος και γνώστης της παιδικής ψυχής όσο λίγοι,  αφού είναι και δάσκαλος.

Μια ιστορία με θέμα την φαντασία. Μια πρόταση, εργασία για το σπίτι, η αφορμή για μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει ιστορία από έναν συγγραφέα. Ο ήρωας το βιβλίου είναι ένα μικρό παιδί που πρέπει να βρει αυτήν την πρόταση φαντασίας που τους είπε η δασκάλα στο σχολείο ,αλλά η ιδέα δεν …έρχεται.  Πηγαίνει για ύπνο με την υπόσχεση στον εαυτό του πως το πρωί κάτι θα έχει βρει. Την νύχτα τον ξυπνάει η δυνατή βροχή, μόνο που δεν είναι νερό που πέφτει από τα σύννεφα αλλά μολυβάκια. Πήρε ένα κουβαδάκι, βγήκε στην μολυβο-βροχή και ένα κύριος ρώτησε : «-Συγγραφέας κι εσύ; »Το πρωί δεν μπορούσε να ξυπνήσει βρίσκοντας δικαιολογία στην μαμά του πως η δυνατή βροχή δεν τον άφησε να κοιμηθεί. Η μαμά όμως τον διαβεβαίωσε πως δεν είχε βρέξει καθόλου. Και τότε εκείνος κατάλαβε… Μόνο οι συγγράφεις « βλέπουν» με άλλα μάτια. Η έμπνευση ήρθε στη στιγμή. Η πρόταση είχε ήδη δημιουργηθεί. Χρειαζόταν μονάχα ένα μολυβάκι…

Στην τρυφερή αυτή ιστορία του Βαγγέλη Ηλιόπουλου πρωταγωνιστές είναι η Έμπνευση και η Φαντασία. Πως γεννιέται μια ιδέα και πως γίνεσαι …συγγραφέας!

Απλό, λιτό, ευφάνταστο και ξεχωριστό κείμενο.

Με τις εικόνες της Ρένιας Μεταλληνού και κυρίαρχα χρώματα τα βασικά και …της βροχής!

Αναζητείστε το για μια ακόμη απολαυστική ανάγνωση για μικρές ηλικίες : https://www.patakis.gr/books/9789601693347-vrechei-molyvakia/

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 8 Νοεμβρίου 2025 : εδώ!

Ήταν 8 Νοεμβρίου 1866...

Ήταν 8 Νοεμβρίου του 1866…

Tο Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου…

Τα 159 χρόνια συμπληρώνουμε σήμερα!

Λένε πως έβρεχε πολύ εκείνο το βράδυ, άλλοι πάλι λένε πως προσπάθησε να ΄ρθει βοήθεια από τα γύρω χωριά αλλά η δύναμη σε στρατό των  Τούρκων ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπόρεσαν καν να πλησιάσουν. Πως το μέρος και το σχέδιο προδόθηκε από τον επίσκοπο Λάμπη Παϊσιο που είχε σχέσεις μέσω αλληλογραφίας με τον Μουσταφά Πασά, όπως γινόταν και γίνεται πάντα. Πως την επομένη το βράδυ στις 9 του Νοέμβρη δεν ακούστηκε μόνο η φωνή του  Κωνσταντίνου Γιαμπουδάκη για την ανατίναξη της Μονής αλλά και του Ανωγειανού δάσκαλου Μανώλη Σκουλά ή του Δράκου Ντελή από τις Γωνιές του Μαλεβιζίου που τον ήξεραν στο Ηράκλειο ή Μεγάλο Κάστρο σαν έναν από τους ραφτάδες της εποχής. Κι άλλοι λένε πως η ανατίναξη ήταν ομόφωνη απόφαση κι όλοι μαζί ενωμένοι σαν μια γροθιά αποφάσισαν να πεθάνουν. Όποια και αν αποδειχτεί στο τέλος η αλήθεια, από τους ιστορικούς και ερευνητές του μέλλοντος ένα είναι σίγουρο. Η αυτοθυσία και η δύναμη εκείνων των ανθρώπων, κληρικών, γυναικόπαιδων, αγωνιστών τούτες τις δυο σημαδιακές μέρες του Νοέμβρη έγινε παγκόσμια γνωστή σαν το «Ολοκαύτωμά της Μονής Αρκαδίου» κατά την μεγάλη Επανάσταση του 1866-1869 που συγκλόνισε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, Ευρώπη και Αμερική. Ενεργοποιήθηκε όλος σχεδόν ο ευρωπαϊκός και αμερικανικός τύπος και πολλοί διάσημοι διανοούμενοι, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι, με αποτέλεσμα την αλλαγή στάσης των Κυβερνήσεων των ισχυρών της εποχής απέναντι στους απελευθερωτικούς αγώνες της Κρήτης. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για την λευτεριά και τελικά για την Ένωση μετά από μερικές δεκαετίες.

Αρκάδι 8 και 9 Νοεμβρίου 1866. «Ο όρκος και το σύνθημά μας είναι η ένωση της Κρήτης μετά της Ελλάδος ή ο θάνατος και πλέον τούτου δεν θέλομεν να ακούσωμεν τίποτε άλλο».

Η Μονή Αρκαδίου βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από την Πόλη του Ρεθύμνου. Μοναστήρι παλιό από τον 12 αιώνα χτισμένο πάνω σε ένα οροπέδιο δυτικά του Ψηλορείτη. Εκεί είχαν την έδρα τους οι επαναστάτες κατά των Τούρκων που πάνω από 250 χρόνια είχαν πια στην κατοχή τους το μαρτυρικό νησί και προσπαθούσαν να βρουν τρόπους να επαναστατήσουν εναντίον τους.

Όλα ξεκίνησαν τέλος του Σεπτέμβρη όταν έρχεται στην Κρήτη ο Πάνος Κορωναίος, συνταγματάρχης του Ελληνικού στρατού με μικρό σώμα εθελοντών από την ελεύθερη Ελλάδα. Πηγαίνει αμέσως στο Αρκάδι όπου ανακηρύσσεται Γενικός Αρχηγός Ρεθύμνου. Με την στρατιωτική του εμπειρία βλέπει αμέσως ότι το Αρκάδι δεν προσφέρεται για άμυνα. Συνέστησε να χαλάσουν τους στάβλους ώστε να μην αποτελέσουν προγεφύρωμα για τον εχθρό. Ακόμη, ν´ανοίξουν λαγούμια μπροστά στις τρείς πόρτες του μοναστηριού, να τα παγιδέψουν με πυρομαχικά και να είναι έτοιμοι να τ´ ανατινάξουν την κατάλληλη στιγμή. Οι πόρτες να φραχτούνε με χώμα. Να συγκεντρώσουν μελίσσια και να τα εξαπολύσουν κατά των πολιορκητών. Να ζητήσουν βοήθειες από τους οπλαρχηγούς διαφόρων επαρχιών. Τέλος, να διώξουν τα γυναικόπαιδα (που είχαν καταφύγει στο μοναστήρι από τα γύρω χωριά μεταφέροντας μάλιστα και την κινητή περιουσία τους για να την γλιτώσουν από τους Τούρκους) γιατί δυσκολεύουν την άμυνα για πολλούς λόγους. Ο ηγούμενος όμως με τους μοναχούς και τον οπλαρχηγό Δασκαλάκη είχαν αντίθετη γνώμη, όπως και οι γυναίκες των πολεμιστών. Φεύγει να συγκεντρώσει κι άλλους επαναστάτες και να χτυπήσουν όλοι μαζί τον Μουσταφά αλλά ίσως αυτό να ήταν το μοιραίο του λάθος.

Στις 7 του Νοέμβρη 1866 μέσα στο μοναστήρι υπήρχαν 964 ψυχές, 325 άνδρες από τους οποίους 259 με όπλα, περίπου 40 ήταν μοναχοί και τα υπόλοιπα γυναικόπαιδα.

Ο στρατός του Μουσταφά Πασά, περίπου 15.000 άνδρες άτακτοι και τακτικοί Τούρκοι και Αιγύπτιοι με 30 ελαφριά κανόνια κι άλλοι υπολογίζουν πως ήταν πάνω από 22.000  εμφανίστηκε στο Αρκάδι ξημερώματα της 8 Νοεμβρίου 1866. Ο ίδιος ο Μουσταφάς είχε παραμείνει στο χωριό Μέση κι είχε διορίσει αρχηγό τον γαμπρό του Σουλεϊμάν Βέη. Οι υπερασπιστές και τα γυναικόπαιδα βρίσκονταν εκείνη την ώρα στη θεία λειτουργία, ήταν η εορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Ο Ηγούμενος γνωρίζοντας ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα μίλησε στους πιστούς για το τι μπορεί να επακολουθούσε και τους προέτρεψε να είναι ενωμένοι μέχρι και τον θάνατο. Και η μάχη ξεκίνησε μιας και κάνεις δεν θέλησε να παραδοθεί. Όλοι πολεμούσαν με κάθε τρόπο, γυναίκες, άνδρες και παιδιά.

”… Είχαν ανοίξει ένα λαγούμι κοντά στην Καστρινή Πόρτα, μεσ´ την παλιά κρασαποθήκη που την είχανε καμωμένη μπαρουτχανέ κι ένα δεύτερο στο γουμενικό. Ο (ηγούμενος) Χατζή Γαβριήλ γύριζε τα μέρη όπου λουφάζανε τα γυναικόπαιδα και τα παρακινούσε να πάνε να καούνε όταν θα πατούσε ο άπιστος το μοναστήρι. Πολλές μανάδες με τα παιδιά τους τρέχανε εκεί θεληματικώς. Ένα μικρό κορίτσι, βαστώντας στο χέρι ένα φανάρι, έφερνε γύρο στα κελαρικά και τις αποθήκες και ρωτούσε: “Ποιός θέλει νάρθει στο λαγούμι;“.

“Παντελής Πρεβελάκης, Παντέρμη Κρήτη”

Οι Τούρκοι προσπαθούσαν να καταστρέψουν την πύλη αλλά οι πολιορκούμενοι με τα πυρά τους δεν τους άφηναν να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους. Η μάχη συνεχίστηκε όλη την ημέρα με αποτέλεσμα να γεμίσει ο τόπος σκοτωμένους γύρω από μονή.

«Στον ανεμόμυλο είχαν κλειστεί επτά Κρήτες γιγαντομάχοι, από τους οποίους οι δύο ήταν καλόγεροι, που είχαν προκαλέσει τεράστια φθορά στους επιτιθέμενους. Κατά τις απογευματινές ώρες Τουρκοκρητικοί άτακτοι κατόρθωσαν να πλησιάσουν και από το παράθυρο να βάλουν φωτιά σε δεμάτια λιναριού που ήταν αποθηκευμένο μέσα στον ανεμόμυλο. Οι ηρωικοί μαχητές αναγκάστηκαν να ανεβούν στη σκεπή και να πολεμούν ακάλυπτοι. Έτσι σκοτώθηκαν ή κάηκαν όλοι εκτός από έναν, που διέφυγε πηδώντας στο παρακείμενο φαράγγι με βροχή από σφαίρες πίσω του.

Στις περιοχές έξω και γύρω από το μοναστήρι, ο Κορωναίος, οι Μυλοποταμίτες και οι λιγοστοί Αμαριώτες επαναστάτες προσπάθησαν επί μερικές ώρες να κρατήσουν χαλαρή την πολιορκία χτυπώντας τα μετόπισθεν των Τούρκων. Για κακή όμως τύχη των πολιορκουμένων, η ραγδαία βροχή στις γύρω ορεινές περιοχές αχρήστεψε τα όπλα τους.

Στις 9 Νοεμβρίου είχε ξημερώσει πια και η τελική μάχη είχε αρχίσει. Μπροστά από τη Δυτική Πύλη οι Τούρκοι είχαν κατορθώσει να φέρουν δύο μεγάλα κανόνια από το κάστρο του Ρεθύμνου. Το πιο μεγάλο που το ονόμασαν «Κουτσαχείλα», δυόμιση μέτρα μακρύ, έπαιρνε μπάλα που ζύγιαζε σαράντα πέντε οκάδες. Οι πολιορκημένοι από δύο φορές σκότωσαν τους χειριστές του με εύστοχες βολές, ώσπου οι Τούρκοι το μετέφεραν μέσα στους στάβλους. Από τη στιγμή αυτή μπορούσαν να χτυπούν με ασφάλεια την σιδερόφρακτη πόρτα του μοναστηριού. Τραντάζεται συθέμελα το μοναστήρι από τις κανονιές. Οι κραυγές των γυναικόπαιδων, ο μεγάλος κρότος των κανονιών και οι άγριοι αλαλαγμοί των Τούρκων συγκλονίζουν την περιοχή. Λένε πως ο κρότος ήταν τόσο δυνατός που ακούστηκε από το Ηράκλειο.»*

Στη μπαρουταποθήκη της μονής γράφτηκε η τελευταία πράξη του δράματος και μία ακόμα ένδοξη σελίδα της ελληνικής ιστορίας. Ο Κωστής Γιαμπουδάκης ή κατ' άλλους ο Εμμανουήλ Σκουλάς ή ο Δράκος Ντελής  την ανατίναξε, σκορπίζοντας το θάνατο, όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους εισβολείς.

"Σφαγή μεγάλη αρχινά, περίσσια φωνοκλήσι

ετούτ' η ώρα θ'ακουστεί σ' Ανατολή και Δύση.

Και μέσα στον αναβρασμό , που ο Χάρος εβρουχάτο

βροντή, σεισμός εγίνηκε , κι ο κόσμος άνω - κάτω

φωθιά, καπνός και κτήρια , κορμιά κομματιασμένα

άντρες και γυναικόπαιδα στα νέφελα ανεβαίνουν.

Τρόχαλος έγινε η Μονή κι' εσείστη ο Ψηλορείτης

κι' αντιλαλούνε τα βουνά κι απ' άκρου ως άκρου η Κρήτη"

Οι Τούρκοι, που στο μεταξύ έχουν εξαγριωθεί, σφάζουν όποιο βρίσκουν μπροστά τους. Το μοναστήρι είναι γεμάτο από σκοτωμένους χριστιανούς και τούρκους.

Ο επίλογος αυτής της άνισης μάχης έχει πια γραφτεί.  Από τους Έλληνες που βρίσκονταν στη Μονή, μόνο 3 ή 4 κατόρθωσαν να διαφύγουν, ενώ περίπου 100 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ο ηγούμενος της Μονής Αρκαδίου Γαβριήλ Μαρινάκης είχε σκοτωθεί πριν από την ανατίναξη της μπαρουταποθήκης. Οι νεκροί και τραυματίες του Μουσταφά ανήλθαν σε 1.500 ή σε 3.000, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς.

Από όλες τις θυσίες που πρόσφερε η Κρήτη μεσουρανεί το Αρκάδι. Η μονή Αρκαδίου ύψωσε το αίτημα της κρητικής ελευθερίας και ξεσήκωσε τα φιλελληνικά αισθήματα της Ευρώπης, αλλάζοντας τη νοοτροπία και την τακτική των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στο Κρητικό ζήτημα.

Μετά την καταστροφή του, το 1866, το μοναστήρι ανοικοδομήθηκε πλήρως και αναστηλώθηκε στην πρότερή του μορφή. Μόνο ένα μισοκαμένο τέμπλο στα αριστερά της Αγίας Τράπεζας και μια μπάλα κανονιού σφηνωμένη στο αιωνόβιο κυπαρίσσι στα δεξιά στης εκκλησίας μαρτυρούν το αίμα που χύθηκε πριν  από 159 χρόνια!

Χαρακτηριστική είναι η επιγραφή που υπάρχει στην μπαρουταποθήκη ακόμα και σήμερα …

"Αυτή η φλόγα π' άναψε μέσα εδώ στη κρύπτη

κι απάκρου σ' άκρο φώτισε τη δοξασμένη Κρήτη,

ήτανε φλόγα του Θεού μέσα εις την οποία

Κρήτες ολοκαυτώθηκαν για την Ελευθερία "

 

Επιμέλεια κειμένου : Ελένη Μπετεινάκη

ΠΗΓΕΣ :

Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ

*historyof-macedonia/olokautwma-tou-arkadiou

«Το Αρκάδι δια μέσου των αιώνων»,Mητροπολίτη Ρεθύμνης Βενέρη, 1938

Γεώργιος Ι. Παναγιωτάκης: " ΚΡΗΤΗ " Τόμος Β΄

Η Αγαπώ*, το ξωτικό της Αγάπης της Ελένης Μπετεινάκη …μπαίνει σε τάξεις και βιβλιοθήκες!

Αγάπη! Είναι το πιο σπουδαίο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, για έναν συνάνθρωπο, για ένα ζώο, ακόμα και για πράγματα.

Χιλιάδες βιβλία, ακόμα περισσότερα τραγούδια έχουν γραφτεί για αυτήν. Ποιητές, συγγραφείς, απλοί άνθρωποι μιλούν και δημιουργούν στο όνομά της, καθημερινά.

 Η Αγαπώ, ένα μικροσκοπικό και πολύχρωμο ξωτικό, γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα που μένει η Αγάπη. Ξεπετάγεται από τις σελίδες ενός βιβλίου, μπαίνει στις τάξεις, στις βιβλιοθήκες,  κι οπού υπάρχουν άνθρωποι με ανοιχτές αγκαλιές και μας μιλά για το πιο δυνατό συναίσθημα όλων, και πώς μπορούμε να το κρατήσουμε μέσα μας για πάντα!

Γράφει η ίδια η συγγραφέας :

«Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό κορίτσι, η Μελίνα, που είχε πολλές απορίες για τη ζωή και τον κόσμο!

Πού μένει ο ήλιος;

Πώς είναι το σπίτι του;

Το φεγγάρι γιατί χάνεται κάποιες νύχτες τελείως από τον ουρανό;

Κι η Αγάπη; Όλοι γι’ αυτή μιλάνε! Σίγουρα θα είναι πολύ σπουδαία.

Την έχει δει κάποιος ποτέ;

Και ξεκινάει το ταξίδι της μήπως και κάποιος μπορέσει να την βοηθήσει και να βρει που κατοικεί τούτη η Αγάπη. Άραγε θα τη βρει στο παντοπωλείο του κυρ Γιάννη, αναμεσά στα μακαρόνια, το ρύζι και τα γάλατα;

Μήπως στο ραφτάδικο του κυρ Κώστα, που έχει και μεζούρα. Σίγουρα θα ‘ χει μέτρα Αγάπης αφού η μαμά  λέει πως η Αγάπη της για την Μελίνα είναι μακριά ίσαμε το φεγγάρι…

Μάλλον στο ζαχαροπλαστείο του κυρ Ηλία θα κρύβεται κοντά στα γλυκά, τις τσιχλόφουσκες και τα παγωτά!

Και αφού κάνεις δεν της λέει την αλήθεια για το που να ψάξει να την βρει, ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά της Αγαπώ, ένα ξωτικό και πολύτιμη βοηθός της Αγάπης… ».

Η συνέχεια σχεδόν μαγική!

Θέλετε να μάθετε ποιος είναι ο Αγαπογιατρός και τι κάνει; Μήπως την μαγική συνταγή της Αγάπης που μόνο εκείνος ξέρει να φτιάχνει;

Θα τα βρείτε στο βιβλίο :Η Αγαπώ, το ξωτικό της Αγάπης σε κείμενο Ελένης Μπετεινάκη και εικονογράφηση Ρένιας Μεταλληνού που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Και αν θέλετε να βρείτε δραστηριότητες και εκπαιδευτικό υλικό για επεξεργασία και κατανόηση του κειμένου και μάλιστα ΔΩΡΕΑΝ,  μπείτε εδώ και κατεβάστε το  : https://psinl.s3.amazonaws.com/campaigns/mkt/2025/06/05/files/30279_H_AGAPO_TO_XOTIKO_TIS_AGAPIS.pdf

Ξεχωριστή θέση στην δική μου καρδιά οι χάρτινες κούκλες (όλοι οι ήρωες του βιβλίου) που μπορούν τα παιδιά να κόψουν και να ζωντανέψουν μια ολόκληρη παράσταση!

Μπορείτε επίσης να φανταστείτε πώς είναι το σπιτάκι της Αγαπώς και να το ζωγραφίσετε!

Να εξερευνήσετε τι  υπάρχει μέσα στο "Ασθενοφόρο της Συγγνώμης"

Να κάνετε μια στάση στο "Βενζινάδικο των Σημαντικών Λέξεων" και πολλά πολλά ακόμα...

Στείλτε μας τι φτιάξατε εδώ : elenbet@gmail.com

*H Αγαπώ, το ξωτικό της Αγάπης, Ελένη Μπετεινάκη, εικ: Ρένια Μεταλληνού, εκδ. Ψυχογιός

Περισσότερες πληροφορίες : https://www.psichogios.gr/el/h-agapw-to-kswtiko-ths-agaphs.html?srsltid=AfmBOoqfyrxTbfgIrDByNFY_XEyA5rS9jstS2OpGK8T-Dj5hLPkR46Z4

Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός και συγγραφέας.

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 2 Νοεμβρίου 2025 :Εδώ!

Η Ιστορία του Λάθους*…ξανά, στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη

Όταν κυκλοφόρησε το «Λάθος» της Μαρίας Λοϊζίδου πριν  πέντε χρόνια νομίζω, το βιβλίο αυτό έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της βιβλιοθήκης της τάξης. Συχνά το διαβάζαμε, όλα αυτά τα χρόνια, θέλοντας να καταλάβουμε πως μπορούμε να αντιμετωπίζουμε, να αποδεχόμαστε και να προσπαθούμε να διορθώσουμε ένα λάθος μας. Ακόμα κάποιες φορές αναγνωρίζοντας πως θα το εξαφανίζαμε.

Ο καιρός πέρασε και «η ιστορία του λάθους» απόκτησε μια καινούργια έκδοση με  μια λέξη, και αυτή πολύτιμη, το «ξανά». Κι έτσι αρχίσαμε να διαβάζουμε μελετούμε και το νέο βιβλίο. Γιατί… συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη, ξανά και ξανά. Πρέπει να μάθουμε, να να τα νικάμε ξανά και ξανά,  και να μην τα αφήνουμε να μας αποτρέπουν από τον στόχο μας.

Όπως ο κυρ Γιάννης που εκείνο το πρωινό που έβαλε καφέ στο φλυτζάνι του και μόλις πήγε να πιει την πρώτη ρουφηξιά κούνησε την καρέκλα και χύθηκε πάνω του…

Ή την κυρία Καλλιόπη που ενώ ετοιμαζόταν να ακουμπήσει τον δίσκο με τις τάρτες πάνω στον πάγκο του ζαχαροπλαστείου της …σκόνταψε!

Στο πεζοδρόμιο ευτυχώς οι μεγάλοι είναι πιο προσεκτικοί με τις ανασηκωμένες πλάκες και μας προλαβαίνουν πριν σωριαστούμε. Κάποιοι άλλοι άνθρωποι πάλι, δεν αντιλαμβάνονται καθόλου το πόσο λάθος είναι να  κάθονται στο ίδιο παγκάκι και να μην μιλούν καθόλου. Κάποιοι άλλοι πάλι, προλαβαίνουν να δουν το λάθος τους την τελευταία στιγμή και να πουν συγνώμη και άλλοι μόλις κάτι πάει στραβά σταματούν κάθε προσπάθεια και κλείνονται στον εαυτό τους.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας λατρεύει το σκεϊτμπορντ αλλά δυσκολεύεται να πετύχει το διπλό σάλτο. Εκείνο το πρωινό πέφτοντας,  γκρίνιαζε, στεναχωρήθηκε  και αποφάσισε να σταματήσει την προσπάθεια του για μια δεύτερη φορά. Τότε το «Λάθος» του εμφανίζεται, και αρχίζει να τον  ακολουθεί παντού. Προσπαθεί να το ξεφορτωθεί. Σκέφτεται διάφορους τρόπους όμως όσο κι αν το αποφεύγει, εκείνο δεν τον αφήνει ούτε στιγμή μόνο του. Έκλεισε την σανίδα του σε ένα μεγάλο κουτί αλλά τα πράγματα δεν καλυτερεύσαν καθόλου. Ίσα ίσα που το βάρος του «Λάθους» μεγάλωσε. Κι ακόμα χειρότερα, το αγόρι αρνιόταν κάθε έξοδο που του ζητούσε ο μπαμπάς του. Ώσπου τού είπε τι είχε συμβεί…

Την συνέχεια θα την διαβάστε εσείς στο βιβλίο…

Η Μαρία Λοϊζίδου γράφει ξανά για το Λάθος της, μια νέα ιστορία, που μας συμβουλεύει, χωρίς να διδάσκει να προσπαθούμε ξανά και ξανά μέχρι να καταφέρουμε να εκπληρώσουμε την επιθυμία και τον στόχο μας. Να μην τα παρατάμε ποτέ και να δεχόμαστε πως μπορούμε να κάνουμε …λάθος!

Μια πολύ τρυφερή ιστορία με χιούμορ και συναίσθημα που παροτρύνει, επιμένει και ανοίγει την ψυχή να παραδεχτεί το …λάθος. Η γνωστή φιγούρα του “Λάθους’’ που τόσο μοναδικά έχει αποδώσει η Σάντρα Ελευθερίου, επανέρχεται και μας θυμίζει πως όλοι κάνουμε λάθη. Ο στόχος είναι να μην τα παρατάμε. Να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας αλλά να  μιλάμε για αυτά, να τα αποδεχόμαστε και να προσπαθούμε ξανά και ξανά.

Αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία και παραδεχτείτε- αποδεχτείτε και εσείς τα λάθη σας για περισσότερη θετική ενέργεια, χαμόγελα και όμορφες στιγμές!

*Η ιστορία του Λάθους….ξανά, Μαρία Λοϊζίδου, εικ: Σάντρα Ελευθερίου, εκδ. Ψυχογιός: https://www.psichogios.gr/el/h-istoria-toy-lathoys-moy-ksana.html?srsltid=AfmBOoo7TAb71W9MzmHVRV1qg1S93RBQM2n_WwRyjv2MwOqIp5eTdzP0

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 1 Νοεμβρίου 2025: εδώ!