Για την Ευτυχία που κατοικεί δίπλα δίπλα με την Δυστυχία ...

Τα « Παραμύθια του Σαββάτου»…γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Μαγεία, φαντασία, μηνύματα κι αλήθειες πολλές είναι γεμάτες τούτες οι ιστορίες. Για την αγάπη που όλα τα μπορεί. Για την Ευτυχία που κατοικεί δίπλα δίπλα με την Δυστυχία και συχνά βαδίζουν χέρι χέρι σαν φίλοι γκαρδιακοί. Για τις λαθεμένες αντιλήψεις των καιρών, παλιών και καινούργιων, τις συμπεριφορές και τις σκέψεις μας.

Για την ομορφιά των παραμυθιών που είναι βάλσαμο στις ψυχές μικρών και μεγάλων!

Ο Γιγαντοκυνηγός, Δημήτρης Μελικέρτης, εικ: Πέτρος Χριστούλιας, εκδ. Πατάκης

Το να έχεις πιάσει με το μαγικό σου δίκτυ εκατόν εβδομήντα τέσσερις  γίγαντες  με τη βοήθεια επίσης δύο φτερωτών λεοπαρδάλεων της Ίρμας και της Μίρας και με όπλο σου μόνο τα …μούρα, είναι μια πράξη που αρμόζει μόνο σε ήρωα! Ο Τζέιμς Καρούν κάνει αυτό ακριβώς για επάγγελμα. Είναι ένας μικρόσωμος διάσημος γιγαντοκυνηγός. Κι είχε στην αυλή του σπιτιού του έναν λάκκο που μέσα φυλάκιζε τους μη καχύποπτους και αθώους γίγαντες κι εκείνος πρόσθετε νούμερα ευχαρίστησης στα κατορθώματά του και «πόντους» στο άγαλμα που είχαν στήσει προς τιμήν του στην μέση του ανθρωποχωριού. Ώσπου μια μέρα θα εξαφανιστεί η σύντροφος της ζωής του, η πριγκίπισσα Μελοντί που μύριζε γιασεμί και πορτοκάλι  κι έπαιζε μαντολίνο και ο Τζέιμς Καρούν  θα θυμώσει πολύ. Θα κατηγορήσει του γίγαντες για  απαγωγή και θα μεταμφιεστεί ο ίδιος σε γίγαντα για να πάει στο χωριό τους, πιστεύοντας πως την έχουν κρύψει εκεί.  Και τότε αρχίζουν να συμβαίνουν πράγματα που είναι για γέλια και για κλάματα. Κι επειδή τα πράγματα αυτά κι άλλα πολύ περισσότερα δεν είναι  πάντα όπως δείχνουν, οι εκπλήξεις για τον Καρούν θα συνεχιστούν μέσα στο ίδιο του το σπίτι, στον λάκκο των γιγάντων με τους ίδιους τους αιχμάλωτους  αλλά αθώους γίγαντες . Εκεί θα βρει  την αγαπημένη του, αναίσθητη, και ο θυμός του θα γίνει ακόμα πιο μεγάλος. Ο « Νούμερο 25», ο Πρασογένης, ο πιο γερός απ΄ όλους θα πει το μυστικό για τη ζωή, θα προσπαθήσει, για την πριγκίπισσα Μελοντί, για τον ίδιο, για τους αδελφούς του τους άλλους γίγαντες. Γιατί η ζωή είναι γεμάτη δώρα, γεμάτη  απρόσμενα κι εξελίξεις που κανείς δεν φαντάζεται. Γιατί τα πράγματα έχουν διαφορετικές όψεις, τις περισσότερες φορές,  απ ΄αυτές που νομίζουμε , αρκεί να  ανακαλύψουμε τις σωστές οπτικές γωνίες.

Πρωτοεμφανιζόμενος ο Δημήτρης Μελικέρτης, στη συγγραφή, στην νεανική λογοτεχνία, με ένα βιβλίο πολύ πολύ δυνατό. Μια ασυνήθιστη ιστορία που κρύβει μέσα της τη μαγεία των παραμυθιών. Που έχει σημεία συγκίνησης και γέλιου. Καλογραμμένη, γεμάτη χίλια δυο μηνύματα για τα παράξενα γυρίσματα της ζωής, για την διαφορετικότητα, την συνύπαρξη ανόμοιων πλασμάτων, την αποδοχή. Πόσα πράγματα μας μαθαίνουν οι τεράστιοι γίγαντες για το …. «φαίνεσθαι». Πόσο μοχθηρός μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος που «δεν βλέπει», «δεν ακούει», που αγνοεί, και δεν έχει  δική του άποψη αλλά παθιάζεται με τις απόψεις των άλλων, με τις ταμπέλες των …προγόνων; Πόση δύναμη και ψυχή μπορεί να είναι φυλακισμένη σε λάθος σώμα ; Πόση οργή και υπεροψία μπορεί να δείξει το μέγεθος της ανθρωπιάς  άλλων ή της λαθεμένης αντίληψης; Κι όλα τα παράξενα συμβαίνουν σ΄ αυτό το παραμύθι που η θεματολογία του ξεφεύγει από όλα τα συνηθισμένα. Μια περιπέτεια που την διαβάζεις με μιαν ανάσα και σαν φτάσεις στο τέλος της, στην κάθαρση, γυρίζεις και ψάχνεις να δεις ποιος την έγραψε, που ήταν τούτη η γραφή τόσο καιρό. Πολλά υποσχόμενο κείμενο και συγγραφέας  για ακόμα περισσότερα « μοντέρνα » παραμύθια και ταξίδια τόσο φανταστικά με τέτοια ανάταση ψυχής.

Πραγματικά τούτοι οι γίγαντες γίνανε αξιαγάπητοι. Καταλάβαμε για μια ακόμα φορά πως η δύναμη της ψυχής, η αγάπη, η δίψα για ζωή,  δεν μετριέται με το μέγεθος του σώματος  αλλά με τα βιώματα, τις εμπειρίες , το μυαλό και το υλικό της «καρδιάς».  Μόνο στον εαυτό μας να πιστεύουμε, στις ικανότητες μας να δίνουμε την θετική μας ψήφο κι όλα μπορούν να αλλάξουν. Τα αδύνατα να γίνουν δυνατά και οι γίγαντες με τους νάνους της ζωής, να συνυπάρξουν. Γιατί η αγάπη, η δεύτερη σκέψη και η αποδοχή του διαφορετικού κάνουν την ζωή πιο όμορφη και πιο μυρωδάτη …στα γιασεμιά και στις πορτοκαλιές.

Η εικονογράφηση  έγινε από  τον Πέτρο Χριστούλια κι έχει τις πιο γλυκές τρομακτικές φιγούρες που θα μπορούσαν ποτέ να έχουν γίγαντες, άγρια ζώα και …οι κυνηγοί τους. 

Και να κρατήσετε αυτό που λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας στην αφιέρωση του ,αυτό το βιβλίο ανήκει σε όσους δεν φοβούνται να αλλάξουν !

Για παιδιά από 8 χρονών.

Βοήθεια αχινός, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ: Ρένια Μεταλληνού, εκδ. Μετaίχμιο

Ιούνιος μήνας , ο μήνας που ξεκινούν οι διακοπές κι αρχίζει το καλοκαίρι και φυσικά η απόδραση στη θάλασσα είναι  ό, τι καλύτερο για να απολαύσει μικρός ή μεγάλος. Έτσι κι η Αλίκη από το ξημέρωμα σχεδόν ετοιμάστηκε για να πέσει πρώτη στο νερό. Μόνο που δεν είχε μόνο αυτή την ίδια ιδέα εκείνη την ημέρα για βόλτα και κολύμπι στη θάλασσα. Ένας μικρούλης, κατάμαυρος αχινός έκανε κι εκείνος τα πρώτα του μπάνια στα βαθιά ….ή μήπως στα ρηχά. Και σαν συντάθηκαν εκείνοι οι δυο τότε οι φωνές τους και τα κάλματα που δεν ήταν χαράς, ακουστήκαν σε ολόκληρη την παραλία.

-Πάτησα αχινό! Φώναξε η Αλίκη

-Με πάτησε παιδί! Φώναξε ο μικρός αχινός.

Κι αρχίζει μια ιστορία, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις,  ανησυχίας, λαθεμένων συμβουλών και μη, λάθος αντιλήψεων για όλα τα πλάσματα και φιλίες που μπορούν να δημιουργηθούν ακόμα και με ανόμοια …ζωντανά. Γιατί ποιος είπε πως τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν όλα τα ζώα είτε ζουν στη στεριά είτε στη θάλασσα;

Ιωάννα Μαπμπέτα, πολυγραφότατη και πάντα με πρωτότυπες ιδέες και μοναδικό χιούμορ. Είπες, Ιωάννα,  πως η ιστορία σου είναι απλή και καλοκαιρινή. Τα παιδιά είπαν πως τούτη η ιστορία είναι… τεράστια, αφού μιλάει  για διαφορετικούς κόσμους που συναντιούνται. Γιατί έχει πολλές συμβουλές και μαθήματα  συμπεριφοράς. Γιατί εμείς  δημιουργούμε θέματα  στο περιβάλλον, εμείς το «πατάμε» και χαλάμε την ησυχία του. Γιατί κάνουμε ό, τι μας αρέσει και δεν προσέχουμε τις μικρές κακοτοπιές που μπορεί να μας πληγώσουν …άθελά τους. Γιατί κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και η Αλίκη και ο αχινός έχουν μαμάδες που  αγαπούν, νοιάζονται, ανησυχούν, περιμένουν κι ελπίζουν να μην συμβεί τίποτα κακό στο παιδί τους. Γιατί πρέπει  πάντα να σκεπτόμαστε και τους άλλους. Δεν πονάμε μόνο εμείς, δεν ζούμε μόνο εμείς, δεν είναι όλα δικά μας, δεν τρομάζουμε μόνο εμείς. Και επειδή όσες συμβουλές κι αν δεχτούμε, η δική μας ματιά, η δική μας εμπειρία θα δώσει λύση στο κάθε πρόβλημα και η δική μας απόφαση θα είναι η σημαντική, να ακούμε ναι, αλλά να κάνουμε αυτό που θέλει η δική μας καρδιά, το δικό μας ένστικτο.

Να θυμόμαστε πάντα πως για όλους μας υπάρχει, κάπου, κάποιος που ανησυχεί, όπου και αν ζούμε, όπως και αν είμαστε. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλο, κανένας δεν έχει την ίδια σκέψη. Η  συγνώμη είναι ότι πιο σπουδαίο μπορούμε να κάνουμε για έναν φίλο, έναν άγνωστο , ένα διαφορετικό… «αχινό».

Δυο όψεις, δύο απόψεις, δυο ψυχές διαφορετικές, δυο κόσμοι, στεριά και θάλασσα, μαύρο και άσπρο και όπως πολύ σοφά γράφει η Ιωάννα δια στόματος των ηρώων της :

-Να κοιτάτε πάντα και ψηλά, είπε  σε όλους την άλλη μέρα ο μικρός Αχινός…

-Να κοιτάτε πάντα και χαμηλά, είπε σε όλους το επόμενο πρωινό η Αλίκη…

Ένα υπέροχο βιβλίο, αληθινό πολύ και γεμάτο συναίσθημα κι ας έχει αγκάθια και μαυρίλα ο αχινός, κι ας πονάει το …λάθος πάτημα. Πάντα δυο πονάνε στα λάθη και σε όλες τις σχέσεις δυο πληγώνονται , ένας περισσότερο κι ο άλλος λιγότερο …ίσως!

Εικονογραφημένο μοναδικά από την Ρένια Μεταλληνού. Ζωντανά, καλοκαιρινά σκίτσα και χρώματα. Λάτρεψα τη μορφή της Αλίκης με τα κόκκινα μαλλιά και τις εκφράσεις του μικρού αχινού.

Να το διαβάσετε παιδιά και γονείς , πριν καταδικάσετε ή « συμβουλέψετε » για τους κινδύνους της θάλασσας…

Μπορείτε να ακούσετε την ιστορία του μικρού αχινού και της Αλίκης  με αφήγηση από την ίδια την συγγραφέα  στο τάμπλετ ή το κινητό σας με την εφαρμογή Qr Code.

Για παιδιά από 6 χρονών

Ο κύριος Ευτύχης και η κυρία Δυστυχία, Αντονί Σνάιντερ, εικ: Σουζάνε Στράσερ, εκδ. Διάπλαση

Ο κυρ Ευτύχης, μια φορά κι ένα καιρό, είπε να κατοικήσει σε ένα μέρος που ΄χε για γειτόνισσα την κυρία Δυστυχία. Το σπίτι του φάνταζε ονειρικό, χαρούμενο, περιποιημένο και καθαρό. Φύτευε σπόρους και δέντρα στον κήπο του και χαιρετούσε τον ήλιο, το φεγγάρι και τα αστέρια κάθε πρωί και βράδυ με χαμόγελα πολλά. Η κυρία Δυστυχία αναστατώθηκε και …του κλείσε την πόρτα της κατάμουτρα. Κι ήθελε να τον διώξει από τη γειτονιά, από τη ζωή της, γιατί της χαλούσε …την δυστυχία της. Όμως ποιος μπορεί να σταματήσει τη χαρά και τον άνεμο που παρασέρνει τους σπόρους και τους ακουμπά όπου εκείνος θέλει; Και σαν φωλιάσει ο σπόρος της χαράς στο σπιτικό του καθενός, δύσκολα φεύγει, δύσκολα τον αποχωρίζεσαι  ακόμα και αν όνομα σου είναι …Δυστυχία. Και πολλές φορές τούτοι οι δυο γείτονες προχωρούν χέρι χέρι και μοιράζουν τον πόνο και τη χαρά μαζί για να ΄ναι η Δυστυχία πιο υποφερτή και η Ευτυχία να μεγαλώνει, να ξεχωρίζει, να θεριεύει και να την νοιώθουμε ακόμα πιο δυνατή !

Ένα παραμύθια για μικρά παιδιά, γεμάτο αλήθειες, ομορφιά και πολλαπλά μηνύματα. Για τη ζωή την ίδια, που ΄χει χαρές και λύπες πολλές και που συχνά γειτονεύουν τούτα τα συναισθήματα  και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Η ευτυχία δίνει την απόλυτη χαρά κι η δυστυχία έχει συντρόφους της το κλάμα, η μιζέρια, την πίκρα, τη ζήλεια ίσως και την ανημποριά. Μια άλλη οπτική γωνία θέλει κι εκείνη, ένα κράτημα να νοιώσει πως το γέλιο, ο ήλιος, η χαρά δίπλα της είναι , αρκεί να της δώσουμε  το χέρι.

Μια ιστορία για την κατανόηση των πιο συνυφασμένων συναισθημάτων, των πιο απλών και δύσκολων συνάμα. Αντίθετες έννοιες η ευτυχία με τη δυστυχία που όμως πάντα συνυπάρχουν. Δύναμη, επίμονή, υπομονή, θάρρος και πίστη χρειάζεται. Κι όλα αυτά γραμμένα στην ιστορία με τον πιο απλό και αλληγορικό τρόπο, τον πιο όμορφο και εύστοχο. Φαντασία που ζωντανεύει  εύστοχα, πρωτότυπα και …αληθινά!

Εικονογράφηση απλή, ζωντανή και απόλυτα δεμένη με μικρές ηλικίες.

Γιατί τούτοι δω οι δυο γείτονες στην πραγματικότητα , όπως λέει και το τέλος του παραμυθιού, ζουν κάτω από τη ίδια στέγη. Πότε να μην το ξεχνάμε αυτό !

Σε μετάφραση από το γερμανικό κείμενο του Antoine Schneider της Μαρίας Σούμπερτ.

Για παιδιά από 3 χρονών…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 10 Ιουνίου 2017:
http://www.cretalive.gr/culture