Να αγαπάτε τα βιβλία, να τα προσέχετε, να μιλάτε για αυτά, να τα χαρίζετε!

Τα « Παραμύθια του Σαββάτου»… γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Η 2η Απριλίου κάθε χρόνο είναι μια σπουδαία μέρα για τα παιδικά βιβλία. Γιορτάζει μαζί τους ο μεγάλος παραμυθάς Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και σε ολόκληρο τον κόσμο ένα σωρό εκδηλώσεις σηματοδοτούν τούτη τη μέρα και την εξάπλωση των βιβλίων ώστε να φτάσουν ίσαμε κ εκεί που δεν μπορούν. Τα σημερινά παραμύθια είναι ενδεικτικά, για την διαφορετικότατα, την υπομονή, την επιμονή, το θάρρος. Κλείνουν μέσα τους όλα τα κλασσικά παραμύθια των Αδελφών Γκριμ, του Άντερσεν και άλλων μεγάλων κλασσικών πια συγγραφέων.

Εγώ ένα θα σας πω, μόνο αυτό! Να αγαπάτε τα βιβλία, να τα προσέχετε, να μιλάτε για αυτά, να τα χαρίζετε. Κόσμος είναι, ζωή, παρηγοριά και δύναμη. Ταξίδια της ψυχής και του μυαλού, πολύτιμα τις ώρες τις δύσκολες, τις μοναχικές κι όσο για τα παραμύθια, πάντα θα υπάρχουν , πάντα θα τα αναζητούν μικροί και μεγάλοι!

Για μένα σας το χω ξαναπεί, είναι σχεδόν τα πάντα… Γιατί όπως έγραψε κάποτε και η κ. Γαλάτεια Σουρελή  : «Το καλύτερο μάθημα γίνεται με τα παραμύθια! Σ΄ αυτό συμφωνούν όλοι οι παιδαγωγοί του κόσμου… ».

Ένα παιδί από βιβλία, Oliver Jeffers & Sam Winston, εκδ. Ίκαρος

Ένα κορίτσι, μια σχεδία, ένα κάλεσμα μοναδικό για ένα αγόρι. Μια περιπλάνηση, μια πλεύση , μια περιπέτεια στον κόσμο των λέξεων, των βιβλίων, της φαντασίας. Πέρασμα από δύσκολα «βουνά», σκοτεινές σπηλιές, μεγάλα δάση, στοιχειωμένα κάστρα και ανίκητα τέρατα. Ένα κάλεσμα για ένα τραγούδι πάνω στα σύννεφα για ένα κόσμο που είναι γεμάτος ιστορίες. Ένα κόσμο που μπορεί να χωράει μέσα σε μια βιβλιοθήκη που το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να διαλέξει όποια ιστορία ή  όποιο βιβλίο θέλει…

Αριστουργηματικό, λιτό και απέριττο. Μοναδικό στα νοήματα με λόγια λίγα αλλά πολύτιμα. Ποτέ ένα βιβλίο δεν είπε τόσα πολλά με τόσες λίγες λέξεις. Ποτέ η αγάπη δεν «ειπώθηκε» τόσο απλά, τόσο όμορφα, με οδηγό μια χάρτινη σχεδία που ΄ναι πλεγμένη με λέξεις. Ποίημα, πεζό, ιστορία, τραγούδι, τι από όλα είναι τούτο το βιβλίο με την χαρισματική και μαγική εικονογράφηση;  Ύμνος είναι, στο βιβλίο, ύμνος στα ωραία και στα απλά. Στη φαντασία, στο όνειρο, στο νου και στην ψυχή. Γιατί μόνο μέσα από ένα βιβλίο ταξιδεύεις τόσο πολύ και μακριά και ταυτόχρονα παντού. Μέσα σε λίγα λεπτά αλλάζει ο κόσμος, οι συνθήκες, τα μέρη και τα γεγονότα. Ο ΚΟΣΜΟΣ όπως μοναδικά εικονογραφείται στο βιβλίο είναι ο κόσμος των διάσημων κλασσικών παραμυθιών που καλούμαστε όλοι να ξαναθυμηθούμε μέσα από την πένα του Oliver Jeffers και να καταλάβουμε τις μεγάλες αλήθειες που κρύβουν. Κάθε σελίδα από αυτό το τόσο μοναδικό βιβλίο είναι κι ένα άλλο βιβλίο, ολοκαίνουργιο, που δίνει φτερά στη φαντασία και στην αφήγηση. Πολλές φορές η δύναμη της εικόνας είναι τέτοια που οι λέξεις είναι φτωχές για την περιγράψουν. Και την ίδια στιγμή οι λέξεις είναι αυτές που δημιουργούν τον ωκεανό των μηνυμάτων, των απόψεων και των μεγάλων νοημάτων.

Η απόδοση στα ελληνικά του μοναδικού αυτού βιβλίου ανήκει στον Φίλιππο Μανδηλαρά!

 

Να το πάρετε τούτο το βιβλίο, όχι μόνο γιατί είναι το καλύτερο δώρο για μια επέτειο όπως η αυριανή της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικών βιβλίων αλλά γιατί δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη και από κανένα …παιδί που αγαπά τα βιβλία, τις ιστορίες και τις εικόνες!

Δείτε το βίντεο και αφεθείτε στην εικόνα και τη μουσική: https://www.youtube.com/watch?v=vUmUAXPrSZM

 

Χωρίς παπούτσια, Κατερίνα Ανωγιαννάκη, εικ: Πετρούλα Κρίγκου, εκδ. Μεταίχμιο

Τι συμβαίνει σαν ένα παιδί έρθει στον κόσμο και δεν μοιάζει με όλα τα «κανονικά» παιδιά; Όταν μάλιστα  είναι κόρη διάσημων γονιών μπαίνει και το άλλο μοναδικό ερώτημα,  τι θα πει ο κόσμος; Πατέρας της Σαγιόν ο ξακουστός σχεδιαστής Παπουτσιών Σουζ  Ανέτα και μητέρα  της η Ντοφλ Παντ. Η μικρή Σαγιόν γεννιέται με δυο δάκτυλα παράξενα, μακρουλά και παχουλά, ένα στο κάθε της πόδι. Κανένα παπούτσι δεν της ήταν μπορετό κι έτσι κι εκείνη υιοθέτησε την φράση « Χωρίς Παπούτσια» και κυκλοφορούσε …ξυπόλητη. Ο πατέρας της έδωσε όλη του την ενέργεια και σκέψη να της σχεδιάσει ένα ζευγάρι παπούτσια που να της κάνουν και να μπορεί να τα φορέσει. Μάταια όμως κι έτσι κύλησαν τα χρόνια , κάνοντας την Σαγιόν να μάθει να ζει με το « πρόβλημά»  της, να το διασκεδάζει μάλιστα και να …καλοπερνά. Μόνο οι γείτονες και ο κόσμος  γύρω της που σιγοψιθύριζε … Κι όλα αυτά μέχρι την ημέρα που ο μπαμπάς της σκέφτηκε κάτι μοναδικό ….

Αλλά σαν διαβάστε το παραμύθι θα μάθετε  και την καταπληκτική συνέχειά του!

Έξυπνο, με χιούμορ, πρωτότυπο το νέο βιβλίο της Κατερίνας Ανωγιαννάκη. Μια ιστορία  διαφορετικότητας πολύ…. διαφορετική! Όταν κάποιος έχει ένα πρόβλημα εκ γενετής μαθαίνει να ζει μ΄αυτό, όμως οι άλλοι πως τον δέχονται; Μια ιστορία λοιπόν με δύο όψεις. Μια ιστορία λίγο αυτοσαρκασμού και για συμπεριφορές άλλων απέναντι σε αυτόν που είναι διαφορετικός. Μια ιστορία επίσης για την αγάπη, την αγάπη των γονέων που συχνά φτάνει ίσαμε την αυτοθυσία για τα παιδιά τους. Μια ιστορία επιβίωσης στον κόσμο των «κανονικών » ανθρώπων  που εμπεριέχει ευρηματικότητα, αυτοπεποίθηση και όρια. Όρια στον ίδιο μας τον εαυτό να και στους άλλους. Η μικρή Σαγιόν  αποφασίζει να μην ακολουθήσει τις συνήθεις όλων και βάζει η ίδια κανόνες στους άλλους και κάνει αυτό που μπορεί και της αρέσει. Ίσως να αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα  μίμησης για όλους εκείνους  που οποιοδήποτε φυσικό ελάττωμα θα τους  απέκλειε  από ένα κοινωνικό σύνολο.

Μια ιστορία που σε κάνει να σκεφτείς πολλά  για τη ζωή, τον κόσμο και τα θέλω ή τα μπορώ. Για την καλοτυχία του να γεννηθείς «κανονικός» και την συνείδηση σε σχέση με όλους εκείνους που μπορεί και να έχουμε κι εμείς οι ίδιοι κοροϊδέψει κάποτε γιατί δεν ήταν σας εμάς. Για να δεχτούμε τον συνάνθρωπό μας, όπως είναι κι όχι όπως θα θέλαμε να είναι ή βάσει συγκεκριμένων προτύπων ή μοντέλων εμφάνισης. Την εικονογράφηση έχει κάνει η Πετρούλα Κρίγκου με αρκετά μοντέρνα σχέδια και έντονες φιγούρες .

 Για παιδιά και για μεγάλους…

Το Παραμύθι της πριγκίπισσας που ήθελε πολύ να παίξει σ΄ένα παραμύθι, Σουζάνε Στράσερ, (μετάφραση  :Μαρία Σούμπερτ), εκδ. Διάπλαση. 

Μια μικρή μικροσκοπική πριγκίπισσα μιας πολύ μικρής πολιτείας που ήθελε πολύ, κάποιος, κάπου, κάποτε, να την συμπεριλάβει σε ένα παραμύθι. Πόσο δύσκολο είναι να γίνει κανείς «διάσημος» και ήρωας ενός παραμυθιού;  Μάλλον πολύ, αλλά η μικρή πριγκίπισσα δεν ήθελε να τα παρατήσεις κι έτσι άρχισε με επιμονή , πείσμα και θάρρος να προσπαθεί διαβάζοντας πολύ και πράττοντας  πως όλοι οι ήρωες που ήξερε μέχρι εκείνη τη στιγμή στα βιβλία και στα αγαπημένα της παραμύθια. Και τι δεν έκανε για να τα καταφέρει. Φίλησε όλα τα βατράχια της πολιτείας της μήπως κάπου ήταν κρυμμένος ο ένας και μοναδικός πρίγκιπάς της, μάταια όμως και μάλιστα αρρώστησε λιγάκι. Ούτε να πλησιάσει κάποιον κακό λύκο μπόρεσε , πόσο μάλλον να μοιάσει στην κοκκινοσκουφίτσα. Για την Ραπουνζέλ ούτε λόγος, τα ψεύτικα μαλλιά της δεν συγκίνησαν κανένα πριγκιπόπουλο. Ούτε την Ωραία Κοιμωμένη κατάφερε να κάνει  γιατί τα μάτια της δεν έκλειναν με τίποτα. Με το ζαχαρένιο σπιτάκι πάλι δεν μπόρεσε να καταφέρει κάτι συγκλονιστικό γιατί από τον ήλιο όλα έλιωσαν και κόλλησαν πάνω της. Όσο για το γοβάκι της το χρυσό προσπαθώντας να μοιάσει στην Σταχτοπούτα, οι περιπέτειες της δεν είχαν τελειωμό. Όσο κι αν προσπαθούσε με όλα εκείνα τα τεχνάσματα των διάσημων παραμυθιών , στο τέλος κάτι παράξενο ή άσχημο της συνέβαινε και έτσι κατάλαβε πόσο πολύ δύσκολο ήταν να γίνει  ξεχωριστή. Ώσπου μια μέρα κάτι απόλυτα φυσιολογικό και ίσως λίγο απρόσμενο απ΄ ότι είχε συνηθίσει συνέβη στη ζωή της . Έτσι γνώρισε μόνη της χωρίς τεχνάσματα ή παράλογες προσδοκίες τον δικό της πρίγκιπα…

Ένα υπέροχο παραμύθι, γεμάτο χιούμορ, τεχνάσματα και όνειρα. Ένα παραμύθι καλογραμμένο με απίστευτη φαντασία που μας θυμίζει  τα γνωστά παραμύθια της κλασσικής πια παιδικής λογοτεχνίας  αλλά όσοι προσπάθησαν να ταυτιστούν μαζί τους, απλά « έφαγαν τα μούτρα  τους». Πρίγκιπες, γοβάκια, παλάτια , ζαχαρόσπιτα , βάτραχοι,  κλπ, ναι, ζουν και τρέφουν τα παραμύθια όμως η αλήθεια τους είναι άλλη. Οι δικοί τους οι άθλοι δεν είναι και τόσο εύκολοι από τους άλλους «θνητούς». Πόσο μάλλον σαν είσαι μικρός και άσημος… Κι εδώ συναντούμε μια εκδοχή πριγκίπισσας που  περιμένει να συμβεί ένα θαύμα και να αλλάξουν μαγικά στη στιγμή. Όχι, αγαπητά παιδιά και γονείς, τα όνειρα για να πραγματοποιηθούν πρέπει πρώτα απ΄ όλα να είναι δικά μας κι ύστερα θέλουν υπομονή και θάρρος, και επιμονή και στιγμές ανατροφοδότησης. Πείσμα και όχι ηττημένες μάχες. Θέλουν συνέχεια να είμαστε και να είναι εκεί, στο μυαλό και στην ψυχή και να αρπάζουμε τις ευκαιρίες όταν έρχονται ακόμα κι αν δεν φαίνονται ή δεν έιανι όπως στερεότυπα έχουμε συνηθίσει … Μπορεί ας πούμε να έρθουν ακόμα και με …ένα ποδήλατο, όταν αυτό κανείς δεν το περιμένει ή το έχει φανταστεί!

Συναρπαστική στ΄ αλήθεια ιστορία που θα διαβάσετε πολλές φορές για το χιούμορ της και γιατί κάπου, κάπως, ίσως θυμηθείτε ή δείτε κομμάτια της δικής σας ζωής. Κι έχει μηνύματα αρκετά για τα παιδιά πως η ζωή δεν αγαπάει αυτούς που τα παρατάνε …ποτέ και για τίποτα! 

Να μην λησμονάμε ποτέ και τον σπουδαίο ρόλο που έχει η μεταφράστρια στην μεταφορά ενός  τόσο υπέροχου παραμυθιού, της Μαρίας Σούμπερτ.

Για παιδιά από 6 χρονών…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 1 Απρίου στο cretalive.gr ;http://www.cretalive.gr/culture