Το παραμύθι της βροχής

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Τα παραμύθια του Σαββάτου...

...γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*


Λέτε μόνο τα παιδιά να ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά; Μπα …ίσως όλοι όσοι κρατάμε εκείνη τη χαμένη παιδικότητα και κάποιες φορές την ανασύρουμε από ατ σεντούκια της. Ωστόσο το όνειρο είναι δικαίωμα όλων και περισσότερο αυτών που η φύση τους στέρησε το προνόμιο της όρασης κι έμειναν μόνες τους οι υπόλοιπες αισθήσεις για να αναπτύξουν την όποια προσωπικότητα. Είναι εκεί ακριβώς που η φαντασία κάνει θαύματα κι όλα μοιάζουν με τα παραμύθια γεμάτα  με πριγκίπισσες, ιππότες και γενναία παιδιά… Κι η μάγισσες τι μπορούν να κάνουν σαν συμβεί μια μικρή ζαβολιά; Μα να βάλουν σε εφαρμογή εκείνο το ένστικτο της μαμάς που δεν κάνει λάθος ποτέ!

Ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά, Φραντζέσκα Αλεξοπούλου – Πετράκη, εικ: Ελίζα Βαβούρη, εκδ. Παπαδόπουλος

Να μια εκδοχή που κανείς από τους μεγάλους δεν την έχει σκεφτεί ποτέ. «Καλό παιδί» για κάποια παιδιά σημαίνει, να έχεις πολύ φαντασία. Και να τα βγάζεις πέρα στα δύσκολα. Εκεί που οι μεγάλοι εκνευρίζονται .Όπως , σαν σταματούν συνέχεια στα φανάρια, σαν βρισκόμαστε με τη μαμά στο σούπερ μάρκετ, σαν περιμένουμε στο γραφείο του μπαμπά να τελειώσει τη δουλειά του. Η φαντασία αποκτά τα πιο μεγάλα της φτερά κι η αναμονή μοιάζει με ένα χαρούμενο ατέλειωτο παιχνίδι. Μόνο σε ένα από τα παιχνίδια του η μαμά του Ανδρέα   δεν τον αφήνει  να το απολαύσει όσο θέλει. Είναι εκείνο που έχει ονομάσει «μονοπάτια», ξέρετε όλοι πια είναι, εκείνες οι γραμμές στα πεζοδρόμια με τα ανάγλυφα πλακάκια; Ε… σαν αρχίσει να φτιάχνει τις ιστορίες του και να  τρέχει εδώ κι εκεί η μαμά βγάζει εκείνες τις στιγμές της γκρίνιας  που δεν του αρέσουν καθόλου. Ίσως να είναι η αιτία για αυτό η μικρή πριγκίπισσα με τα πανέμορφα μαλλιά που περπατά πάνω σ ΄αυτές μαζί με τη δική της μαμά. Τότε κι ο Ανδρέας  αποφάσισε να γίνει ιππότης και να κατακτήσει με τον δικό του τρόπο την μικρή ακατάδεκτη πριγκίπισσα. Αρχίζει να σκέφτεται μικρά κόλπα για να κερδίσει την προσοχή της κι όλο προσπαθεί. Έτσι κι αλλιώς ξέρει που θα την συναντήσει αφού πάντα  περπατά στα « μονοπάτια». Όμως κάτι τον ανησυχεί στη συμπεριφορά της μέχρι εκείνη την ημέρα που της ρίχνει στα πόδια το μικρό, λαμπυριστό, φασαριόζικο μπαλάκι του. Τότε κατάλαβε… Από τότε λοιπόν ο Ανδρέας κι η Ίριδα  περπατούν μαζί …στα «μονοπάτια».
Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα, χιούμορ, αλήθειες, φαντασία ατελείωτη και πολύ ψυχή. Μια ιστορία της Φραντζέσκας Αλεξοπούλου που μας  κάνει όλους να σκεφτούμε συμπεριφορές και στάσεις ζωής. Σχέσεις γονέων, παιδιών  και φίλων. Τρόποι αντιμετώπισης προβλημάτων ή καθημερινών δύσκολων καταστάσεων. Ένα πολύ τρυφερό παραμύθι που μόνο το όνειρο κι η φαντασία θα μπόρεσαν να του χαρίσουν την μεγάλη γλύκα κι ομορφιά που «κλείνει » μέσα του. Ένα παραμύθι που ίσως και να φέρει δάκρυα συγκίνησης για το ευαίσθητο θέμα που διαπραγματεύεται. Μια ιστορία  που θα δώσει δείγματα γραφής  από μια συγγραφέα που θα μείνουν ανεξίτηλα για την φαντασία , την προσέγγισης ενός  τόσο λεπτού θέματος, την  ομορφιά την αξιοπρέπεια και ευαισθησία της. Ένα θαυμάσιο βιβλίο με υπέροχες εικόνες από την Ελίζα Βαβούρη. Ζωντανά χρώματα και φιγούρες που αποτυπώνονται έντονα.
Μια ιστορία που πραγματικά σε κάνει να ονειρευτείς με μάταια ανοιχτά κι ίσως να φτάσεις και πέρα πολύ μακριά εκεί που η φαντασία  ρίχνει τα δικά της δίκτυα για να γεμίσει με ομορφιά τα παιδικά μάτια και όνειρα!
Για παιδιά  από 5 χρονών!

Η μαμά μου η  μάγισσα, Λίνα Σωτηροπούλου, εικ: Νίκη Λεωνίδου, εκδ. Μετάιχμιο

Αρχή σχολικής χρονιάς. Αρχή μιας ρουτίνας που θέλει συχνά τα μαθήματα να μην τελειώνουν στο σχολείο, αλλά να υπάρχει και κάποια εργασία στο σπίτι. Πώς να συνηθίσει ένα μικρό παιδί να « στρωθεί» στη δουλειά, όταν μπορεί με πολύ απλό τρόπο να κρύψει τις εργασίες του κάτω από το στρώμα του κρεβατιού του και έτσι η ώρα για παιχνίδι να είναι …όλη δική του. Ώσπου η μαμά αποφάσισε να παίξει ένα παιχνίδι με τον αγαπημένο της γιό. Θα έπαιζαν εκείνο το ένα και μοναδικό παιχνίδι της  μάγισσας. Μπορεί να μην κατάφερε να εμφανίσει μέσα από το τεράστιο καπέλο της ένα παγωτό, όμως πως στο καλό βρέθηκαν μέσα σ΄αυτό όλες οι εργασίες που είχαν ταχτοποιηθεί κάτω από το στρώμα και μάλιστα χωρίς να έχουν φύγει ποτέ από εκεί; Και τότε έπρεπε να στρωθεί ο μικρός πονηρός της ιστορίας μας  και να φτιάξει όλες του τις εργασίες. Είχε όμως συνέχεια την απορία μέσα στο μυαλό του για τις μαγικές ικανότητες της μαμάς του. Κι ακόμα όταν σχεδόν την έλυσε , κατάλαβε πως θα ήταν καλύτερα να έχει το νου και να  μην κάνει τέτοιες ζαβολιές , γιατί  ποιος ξέρει πόσα μπλεξίματα μπορεί να του έφερναν στη συνέχεια.
Μια έξυπνη, ευρηματική και πρωτότυπη ιστορία της Λίνας Σωτηροπούλου που μαζί με την Νίκη Λεωνίδου την εικονογράφο , έφτιαξαν ένα πολύ δυνατό βιβλίο για παιδιά που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Για τη σχολική ζωή που έχει τα δικά της γινάτια και κάποιες φορές γίνεται « βάρος » για τα παιδιά, που μηχανεύονται τρόπους για να γλιτώσουν από τις εργασίες του σπιτιού. Υπάρχει όμως και η γνωστή παροιμία που λέει « Εκατό η αλεπού , εκατό ένα το αλεπουδάκι, γίνεται; Δεν γίνεται!». Έτσι οι μαμάδες που όλα τα ξέρουν κι όλα τα  ανακαλύπτουν πρωταγωνιστούν και σε αυτή την ιστορία που εκτός από τα σχολικά θέματα αγγίζει και τις οικογενειακές σχέσεις . Απολαυστική και διδακτική λοιπόν η ιστορία της Λίνας.
Στο τέλος του βιβλίου θα βρείτε και δραστηριότητες  - παιχνίδι για την καλύτερη εμπέδωση της.
Για παιδιά από 6 χρονών!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκαν στο cretalive.gr στις 10 Οκτωβρίου 2015 :http://www.cretalive.gr/culture

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου