Τα παραμύθια του Σαββάτου!

…γράφει, προτείνει, σχολιάζει και παρουσιάζει η Ελένη Μπετεινάκη * 

Ποιος είπε πως τα παραμύθια είναι μόνο για τα παιδιά; Υπάρχουν ιστορίες που όσες φορές κι αν τις διαβάσεις, ξέρεις πως κάπου μέσα τους θα βρεις στοιχεία του εαυτού σου. Τότε  θα καταλάβεις πως ο καλύτερος τρόπος να « μάθεις»  και να ανακαλύψεις  κάποια στοιχεία του χαρακτήρα σου είναι να ταυτίσεις τους ήρωες της ιστορίας με τον εαυτό σου. Και μπορεί να γίνεις κι εσύ βασιλιάς, μάγος, πειρατής ή…ντετέκτιβ και να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι, όχι με εκείνο το καλλυμένο του Μπελαμή, αλλά με τα μάτια της ψυχής ή της γνώσης που αντλούμε πάντα από τα βιβλία και ας είναι τα παραμύθια που μιλάνε τη δική τους γλώσσα, αυτή της φαντασίας… 

H Μελίνα ντετέκτιβ, Ιωάννα Μπαμπέτα,εικον: Ναταλία Καπατσούλια,  εκδ. Μεταίχμιο

Η Μελίνα έχει αποφασίσει τη δουλειά θα κάνει όταν μεγαλώσει. Θα γίνει ντεντέκτιβ και έχει ήδη ξεκινήσει τις « ανακαλύψεις » της. Ζωγράφισε τις κάρτες της και όλοι νοιώθουν όμορφα για αυτήν. Θέλοντας να βρει ένα σκύλο που χάθηκε και να πάρει την αμοιβή μπλέκεται σε μια ιστορία με πολύ ευαισθησία και μεγαλείο ψυχής. Στο διπλανό σπίτι από το δικό της που είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένο μένει ένας κύριος κάπως παράξενος… Κι επειδή ένα παιδί δύσκολα καταλαβαίνει τις συζητήσεις των μεγάλων , κάποιες φορές άθελά του μπορεί να βοηθήσει έναν άνθρωπο που πραγματικά το έχει ανάγκη. Ο κύριος Ιάκωβος δεν είναι κακός, είναι ένας άνθρωπος  μόνος και άστεγος που προσωρινά κρύβεται στο εγκαταλειμμένο σπίτι και η Μελίνα θα του πάει πολλές φορές φαγητό και θα του κρατήσει συντροφιά. Ώσπου να το ανακαλύψουν οι δικοί της και τότε όλα θα αλλάξουν. Ένα βιβλίο που θίγει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της εποχής μας που έχει να κάνει από την μια με την αφέλεια και την αγνή σκέψη των μικρών παιδιών και την κοινωνικά ευαισθησία όλων μας και από την άλλη με τους κινδύνους και τις κακοτοπιές που μπορεί να κρύβει η συναναστροφή με αγνώστους ανθρώπους… Ποιος είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων; Βιβλίο που προβληματίζει και συγχρόνως δίνει την αίσθηση που πάντα υπάρχει σε όλους μας. Μήπως τελικά τα παιδιά έχουν δίκιο και κάποιες φορές αντί να τα μαλώνουμε θα πρέπει να τα ακούμε προσεκτικά σε ότι έχουν να μας πουν; Μήπως  η παιδική ματιά είναι τελείως διαφορετική από τη δική μας και  σίγουρα πιο καθαρή; Ή μήπως η απαγόρευση και η τιμωρία οδηγούν στην σίγουρη λύση της μη συναναστροφής και μπλεξίματος σε παράξενες καταστάσεις. Ένα είναι σίγουρο πως μετά την περιπέτειά της η Μελίνα θα γίνει σίγουρα ντεντέκτιβ σαν μεγαλώσει !

Έχω για συμμαθητή έναν πειρατή, εικον: Ναταλία Καπατσούλια,  Αντώνης Παπαθεοδούλου, εκδ. Παπαδόπουλος

Ο Μπελαμής είναι ένας μικρός αληθινός πειρατής, με κανονικό γάντζο για χέρι, με μάτι καλλυμένο και χοντρό δερματόδετο τετράδιο. Μένει σε κανονικό πειρατικό καράβι και …πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με τον Νίκο. Αυτό είναι ένα μικρό θέμα …γιατί τα παιδιά δεν τον δέχονται από την πρώτη στιγμή και τον κοροϊδεύουν. Κι όταν κατάλαβαν πως ήταν αληθινός πειρατής άρχισαν να τον φοβούνται. Κι εκείνος τότε ένοιωσε  μοναξιά και λύπη. Ο Νίκος προσπαθεί να είναι  φίλος του και τον βοηθάει όσο μπορεί να προσαρμοστεί στην κανονική ζωή και στην μικρή κοινωνία των παιδιών. Και τότε του έρχεται μια ιδέα που θα κάνει όλα τα παιδιά να αλλάξουν τη γνώμη τους για τον μικρό νεοφερμένο τους φίλο και όλοι μαζί να γίνουν μια παρέα και να τον αποδεχτούν. Και φυσικά τι καλύτερο από ένα πάρτι, αρκετά διαφορετικό από όλα όσα είχαν ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στην ζωή τους. Πάρτι πάνω σε κανονικό πειρατικό καράβι, με ακροβατικά, αληθινές κανονιές και μπουγέλα με πειρατικές σημαίες και μπόλικα ψάρια στη σχάρα  και  φυσικά με την καλύτερη κατάληξη. Την  αποδοχή και την μετάνοια όλων όσων δεν τον δέχτηκαν από την πρώτη στιγμή. Γιατί η «διαφορετικότητα »δεν είναι ελάττωμα, είναι απλά μια άλλη άποψη ή κατάσταση που καλό είναι πριν την κρίνουμε να προσπαθήσουμε να την… γνωρίσουμε!

Ο τρομερός εχθρός, Χορχε Μπουκάϊ ( εικον: Γκούστι), εκδ. Opera

Μια φορά κι έναν καιρό, όπως λεν τα παραμύθια ήταν ένας βασιλιάς περήφανος, αλαζόνας πολύ, που ήθελε όλοι να του λένε,ψέματα  να ήταν ή αλήθεια , πως ήταν ο πιο ισχυρός του κόσμου. Σαν άλλη κακή μητριά που ρωτούσε συνέχεια τον μαγικό της καθρέφτη, αγνοούσε πως υπήρχε κι ένας άνθρωπος που είχε κάτι που εκείνος δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ. Ήταν ένας μάγος και μπορούσε να μαντεύει τα μελλούμενα. Η ζήλια του και η κακία, τον έκανα να σκεφτεί μια πλεκτάνη για να απαλλαγεί από τον μάγο. Έτσι οργάνωσε μια γιορτή στο παλάτι με σκοπό να τον ρωτήσει αν ξέρει πότε ακριβώς θα πεθάνει ο βασιλιάς, δηλ. ό ίδιος, και μετά θα τον σκότωνε. Όλα έγιναν με μεγάλη λαμπρότητα μόνο που ο μάγος έδωσε μια απάντηση που έφερε αναστάτωση, αμηχανία και φόβο στον πρώτο άρχοντα της χώρας. Του είπε πως θα πεθάνει την ίδια μέρα με αυτόν!

Κι εδώ αρχίζει μια διαφορετική ιστορία που δείχνει πως ο φόβος, και η δεύτερη σκέψη μπορεί να μετατρέψει την ματαιοδοξία, την κακία και την λάθος εντύπωση ακόμη και για τον εαυτό μας, σε μια φιλία, σε μια εκτίμηση και μια σχέση που έχει μόνο θετικά στοιχεία να δώσει . Ο βασιλιάς από φόβο θα κρατήσει κοντά του τον μάγο κι εκείνος θα του προσφέρει απλόχερα την σοφία, την αγάπη, την φιλία, τις συμβουλές  και την  καλοσύνη του. Οι δυο άνδρες θα δεθούν τόσο πολύ που ως το τέλος της ζωής τους θα ζήσουν πολύ κοντά. Κι ο βασιλιάς θα καταλάβει πως η ματαιοδοξία είναι ο χειρότερος σύμβουλος για κάθε άνθρωπο ακόμα κι αν είναι τόσο ισχυρός.

Ο Χορχέ Μπουκάϊ  για μια ακόμη φορά μαγεύει με τις ιστορίες του και δίνει παραδείγματα και λύσεις για την ίδια την ζωή. Μια ακόμα ιστορία με την υπέροχη εικονογράφηση του Γκούστι.  Και όπως γράφει και το βιβλίο : « …μια ιστορία που εξηγεί πως ο τρομερός εχθρός μας , μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος μας »!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 7 Ιουνίου 2014 στο Cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture/view/ta-paramuthia-tou-sabbatou29/171112