Δύσκολη η αληθινή συμπόνια…
Δύσκολο να πιστέψεις από χιλιόμετρα αυτό που συνέβη γιατί απλά
ήταν αλλού κι όχι στο δικό σου σπιτικό. Εσύ ακουμπάς, μιλάς, κοιτάς τους
ανθρώπους σου στα μάτια, το σκυλί, τα πράγματα σου. Βλέπεις εικόνες φρίκης που συνήθισες
πια στην τηλεόραση, και μετά από λίγο
την κλείνεις ,έτσι απλά, σαν να ήταν μια ακόμα ταινία τρόμου και πας να ξεσκάσεις… στη
θάλασσα.
Τίποτα δεν θα γίνει πάλι… Κανένας δεν θα πληρώσει τα
σπασμένα. Καμιά καρέκλα, καναπές, σκαμπό δεν θα κουνήσει από τη θέση του. Γιατί
απλά όπως συμβαίνει πάντα και αφού καταναλωθούν αρκετοί τόνοι μελανιού,
αλληλοφαγωθούμε στα κοινωνικά δίκτυα του καναπέ, βγάλουμε τα μαύρα κορδελάκια
από τα προφίλ γιατί έληξε το τριήμερο πένθος, όλα θα πάνε καλά γιατί ΕΜΕΙΣ δεν
μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αμέσως θα ρθει το Σαββατοκύριακο, τούτο , το
επόμενο και θα κοπάσει η μπόρα, η καταιγίδα, ο μεγάλος χαμός των κατηγοριών και
όλοι θα συνεχίσουμε να ζεσταινόμαστε το καλοκαίρι, να γλεντούμε τα βράδια σε beach party, σε λαϊκές πανηγύρεις,
με mohito και καυτά σορτς κι όλα καλά!
Α, να μην το ξεχάσω … ΜΗΝ, μην «αγγίξει» κανείς τον Αύγουστο , τον
μήνα των διακοπών, τον μήνα που θα σώσει τα πάντα γιατί απλά δεν δουλεύει
…τίποτα.
Κι όλοι εμείς που δείξαμε τον πόνο μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
θα ξεχάσουμε πόσο πολύ κλάψαμε για τα αδικοχαμένα παιδιά, τους αθώους μεγάλους,
τα κακόμοιρα ζώα που εγκαταλείπουμε όπου βρούμε τις κανονικές μέρες , και τα
χιλιάδες σπίτια των συμπολιτών μας που τα χάσανε.
Θα αρχίσουν τα μνημόσυνα μετά κι εμείς θεατές του ίδιου
έργου που συμπαραστεκόμαστε με ένα απλό κούνημα του κεφαλιού άντε και μια εικόνα καταστροφής που θα
αναρτήσουμε…
Κι όμως υπάρχουν κι αυτοί που πραγματικά συμμετέχουν στον
πόνο, αθόρυβα. Γιατί η σιωπή των άλλων δεν σημαίνει αποχή. Είναι απλά στάση
ζωής που δεν χρειάζεται να δημοσιοποιηθεί για να δείξουν πόσο πολύ …υποφέρουν. Διάβασα
, όπως όλοι μας εκατοντάδες άρθρα, απόψεις σεβαστές, άλλες άθλιες , αλληλοκατηγορίες
και μικρές ή μεγάλες αλήθειες. Συμβουλές, διαχείριση πένθους, παιδιών,
συμπεριφορές κλπ κλπ.
Κι είδα πως ανοίξανε λογαριασμοί
στις τράπεζες και κοινωνικά παντοπωλεία και φαρμακεία και …και …και.
Να δώσουμε όλοι, μακαρόνια και ζάχαρη και χρήματα μόνο που
γίναμε δύσπιστοι και σ΄ αυτό. Κανείς μας πια δεν εμπιστεύεται κανένα για το πώς και
ποιος θα τα διαχειριστεί και που θα καταλήξουν όλα τούτα τα πολύτιμα αγαθά…
Κι η Εκκλησία απούσα αν όχι στο σύνολο της, στις πιο πολλές
περιπτώσεις. Αλλά ξέχασα πόσο πολύ λάμπει το χρυσάφι που δεν σ αφήνει να δεις
παραπέρα….
Να προσφέρουμε ναι, αλλά πραγματικά με την ψυχή μας, αθόρυβα και στα
σωστά σημεία.
Άρχισε ήδη ο εμφύλιος στα κοινωνικά δίκτυα, το βλέπω απ το
πρωί…
Πείτε ό,τι θέλετε εσείς,
αλλά εγώ θέλω κι άλλες εικόνες στη ζωή μου, όσο κρατήσει. Η αναπαραγωγή
ίδιων και ίδιων και καταστροφικών και …και…είναι δουλειά των ΜΜΕ, όχι δική μας.
Να λυπάστε αλλά πιο πολύ να δίνεστε…
Και συγνώμη που προτιμώ να αναρτώ το φεγγάρι, τη θάλασσα,
τον ήλιο. Χωρίς υπονοούμενα ή συσχετισμούς. Το «ματωμένο φεγγάρι» είναι φυσικό
φαινόμενο που έτυχε τούτες τις μέρες, μην το χαλάμε…
Η θάλασσα υπάρχει κι είναι δίπλα μας κι είναι καλοκαίρι κι
είναι …γαλάζια!
Και βεβαία
στεναχωριέμαι κι ας γελώ, όπως πολλοί από μας…
Να προχωράμε χωρίς να ξεχνάμε πόσο φταίχτες είμαστε εμείς για το μισό λεπτό στο δρόμο, την κλεισμένη
διάβαση στους ανθρώπους που δεν μπορούν να περπατήσουν, στις καρέκλες που
σκεπάζουν τις ειδικές γραμμές- διαδρομές τυφλών, στο παρκάρισμα που ενοχλεί
γιατί πρέπει να πάρουμε …καφέ. Στις φωνές του μεσημεριού, στις μουσικές που
σπάνε τύμπανα από τα ανοιγμένα παράθυρα αυτοκίνητων και σπιτιών, στα σκουπίδια
που πετάμε όπου βρούμε, στα αναμμένα τσιγάρα που πετιούνται ασυλλόγιστα …Σ το
βρίσιμο απ΄ όλους γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσουν οι καλοί οδηγοί, οι συνετοί
διαβάτες, όλοι εμείς οι παραβάτες των πάντων….
Δύσκολο πράγμα η σωστή …σιωπή!
Υ.Γ. Το χθεσινό
φεγγάρι ήταν ακόμα πιο όμορφο …Kι οι πρωινές εικόνες της
θάλασσας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου