Κι είναι βιβλία τούτα της προσφοράς, της νοσταλγίας, των θρύλων...

Tα Παραμύθια του Σαββάτου… γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Κι είναι βιβλία τούτα της προσφοράς, της νοσταλγίας, των θρύλων, των Παραμυθιών. Των παιδιών που αξίζει να τους δώσουμε την ψυχή μας. Των ανθρώπων που δίνονται, των αγοριών που πιστεύουν στα θαύματα, που τολμούν, που δεν σταματάνε ποτέ να ελπίζουν και να προσπαθούν. Κι είναι τα λόγια τα μεγάλα, τα μαγικά που πλανεύουν τις ψυχές και τα μυαλά όλων.

Είναι άραγε όλα τούτα παραμύθια ή μήπως συνέβησαν στ αλήθεια μια φορά κι ένα καιρό; 

Αστυπάλαια με λένε, Φωτεινή Κωνσταντοπούλου, εικ: Μαριάννα Φραγκούλη, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Λένε πως οι πιο πολλοί βράχοι που ΄ναι σπαρμένοι στη θάλασσα ήταν κάποτε κατοικίες θεών, τεράτων κι άλλων μυθικών πλασμάτων. Μπορεί να΄χαν τα κάστρα τους στην πιο ψηλή κορφή βασιλιάδες τρανοί, που όριζαν μοίρες ανθρώπων  και πιο πολύ των δικών τους, με  παράλογα γινάτια και πείσματα . Φυλάκιζαν τις κόρες, τις γυναίκες που ΄θελαν κτήμα τους κι είχαν σημαδέψει ην καρδιά, το μυαλό και τη ζωή τους.

Τούτη η κόρη η όμορφη είχε  μακριά μαλλιά στο χρώμα της άμμου,  μάτια σαν θάλασσα τρικυμισμένη, χείλια κατακόκκινα και ζουμερά σαν κεράσια, ένα μακρύ φόρεμα λευκό, κεντημένο από τις μέλισσες γεμάτο θρύλους και παραμύθια κι ένα στεφάνι σφιχτά δεμένο στο κεφάλι της. Κόρη πανώρια, ακριβοθώρητη την ήθελε ο βασιλιάς. Κατάρα και διαταγή μαζί όποιος τη δει να τον ρουφήξει ο βυθός της θάλασσας…

Και πέρασαν τα χρόνια, κι ημέρεψε ο φόβος… Ένα παιδί, ένα αγόρι… τόλμησε να τη ρωτήσει τ΄ονομά της. Κι εκείνη αποκρίθηκε : Αστυπάλαια με λένε…

Μια από εκείνες τις γραφές που θυμίζουν τις τρανές ιστορίες των γιαγιάδων. Ποίημα σωστό, εικόνες μοναδικές, ιστορία που συναρπάζει, συγκινεί, δημιουργεί από μόνη της μαγικές εικόνες και θες να πάς να επισκεφτείς το μέρος και το κάστρο. Να νοιώσεις, να  μυρίσεις, να γευτείς τα πάντα  στο μικρό νησί.  Να μάθεις όλους τους θρύλους που το συνοδεύουν και μαζί με αυτούς κι άλλους πολλούς που ΄χουν γραφτεί για όλα τα νησιά μας.

 Φωτεινή Κωνσταντοπούλου, υπέροχη ιστορία! Γεμάτη μαγεία και νοσταλγία, ομορφιά και  χάρη από τις νεράιδες των παραμυθιών. Καλογραμμένη, γεμάτη μουσική και χρώμα, γεμάτη λυρισμό κι αγάπη. Για εκείνους τους φόβους που φωλιάζουν στην ψυχή και φτάνει μια στιγμή, ένα χέρι μαγικό, μια κουβέντα να μας κάνει να τολμήσουμε, όσα χρόνια και πράγματα  είναι κρυμμένα στην ψυχή. Μια προσμονή, μια εικόνα, μια επιθυμία που γίνεται ζωή, ομορφιά, δύναμη.

Μαριάννα  Φραγκούλη, ζωγράφισες πάλι σε ένα πρόσωπο την ομορφιά των νησιών μας, την μαγεία του παραμυθιού.

Να το διαβάσετε, να θυμηθείτε πω τούτη η χώρα είναι γεμάτη θρύλους, παραδόσεις, ιστορίες που υμνούν τη χάρη, την ομορφιά, το φως, το χώμα, την πέτρα, τη θάλασσα της. Όλα εκείνα τα πολύτιμα που δεν αγοράζονται αλλά προσφέρονται  απλόχερα σε όποιον θέλει να τα δει, να τα ακουμπήσει, να τα αγαπήσει.

Ταξίδι στο νησί της Δωδεκανήσου, το μαγικό! Ταξίδι στην ομορφιά και στο απέραντο γαλάζιο της φύσης, της ζωής, των ποιητών. Υπέροχο βιβλίο, μοναδικά γραμμένο …

Να το διαβάσετε, να ονειρευτείτε, να προσφέρετε  κι εσείς για το σκοπό που Γράφτηκε …

Για παιδιά και για μεγάλους !

Κιβωτός, Χρήστος Δημόπουλος, εικ: Σπύρος Γούσης, Εκδ. Ψυχογιός.

Τσίχλας και Σουγιάς, τα παρατσούκλια των Στέφανου και Πέτρου. Μια πλατεία, ένα χωριό, ταμπέλες σε ανθρώπους που δεν έφταιξαν. Μια παρέα παιδιών «χαλασμένη» που ζει με φόβο, άρνηση, λύπη για το ωραίο, το αγαπημένο, το αυτονόητο. Ένας παππάς, που πάτερ ήθελε να τον λένε, που πλησίασε τις πληγωμένες  παιδικές ψυχές. Χωρίς κηρύγματα ή τεντωμένα δάκτυλα αλλά με τον τρόπο που θέλουν και αγαπούν τα παιδιά. Με το παιχνίδι, με πράξεις κι όχι με λόγια κατάφερε εκείνο που δεν κατάφερε κανείς. Να δώσει νόημα, σκοπό, αγάπη σε ταραγμένες ψυχές, σε παιδιά του περιθωρίου, σε παιδιά που το χαν ανάγκη απ΄ οτιδήποτε άλλο.

Ιστορία συγκινητική, ανθρώπινη, αληθινή από τον Χρήστο Δημόπουλο. Την έζησε, την άκουσε, την έγραψε με τρόπο μαγικό ώστε να συγκινεί, να προσφέρει τροφή για σκέψη, να κάνει τον άλλο να πεισμώνει και να θυμίζει όλα αυτά που συχνά συμβαίνουν δίπλα μας αλλά προσπερνάμε ή αγνοούμε.

Λένε πως αν δώσεις στα παιδιά μια μπάλα και τα αφήσεις σε μια αλάνα τότε η ζωή τους θα γεμίσει νόημα και ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον σαν τα οργανώσεις σε ομάδα, σαν τους διδάξεις τους κανόνες, τη ζωή, την ομορφιά. Κι είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που έρχονται καμιά φορά από το πουθενά να δώσουν πνοή, νόημα, ζωή στην ανιαρή και μονότονη καθημερινότητα, χωρίς ανταλλάγματα , μόνο γιατί έτσι …γεννήθηκαν.

Υπέροχη γραφή, όμορφη ιστορία. Κι όταν γνωρίζεις πως μπορεί και να συνέβη στ αλήθεια τότε αποκτά αξία διπλή. Εικονογραφημένο από τον Σπύρο Γούση σαν εκείνα τα παλιά βιβλία, σαν εκείνα τα αναγνωστικά της δικής μας νιότης. Με εικόνες που φέρνουν θύμισες από  τις πλατείες, τα σοκάκια, τους ανθρώπους που παίζανε μαζί μας, που μεγάλωναν μαζί μας , που τους ξέραμε  και μας ήξεραν σαν να ήμασταν όλοι μαζί μια οικογένεια, μια παρέα, μια σφικτή και μεγάλη αγκαλιά.

Διαβάστε τούτη την ιστορία, ένα λογοτεχνικό κείμενο ξεχωριστό, μια αληθινή περιπέτεια με καλό τέλος , για ένα όραμα, μια ιδέα, ένα σκοπό που αξίζει. Κι ίσως να γίνετε κι εσείς αρωγοί στην Κιβωτό του Κόσμου κι ίσως να καταλάβετε πόσο πολύτιμα  είναι μια ζεστή κουβέντα, μια ανθρώπινη ματιά, μια πολύ μικρή πράξη που μπορεί να αλλάξει μια ζωή ανθρώπου από την αρχή…

Για παιδιά από 6 χρόνων…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 14 Ιουλίου 2018: https://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-14-07-2018