Η αγάπη αφήνει σημάδια ...

Τα Παραμύθια του Σαββάτου ….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Μέρες δύσκολες αυτές που ζούμε. Γεμάτες απώλεια, σιωπή και θυμό. Και ψάχνει κανείς με κάθε τρόπο να απαλύνει τον πόνο και τη θλίψη ακόμα και σε εκείνα τα αναγνώσματα που γεμίζουν την ψυχή με δάκρυα …χαράς. Μπορεί να γράφτηκαν από έναν άνθρωπο που «έφυγε» αλλά θα ζει, για πάντα …στον Καναδά! Στον Καναδά της δικής μας ψυχής, σκέψης και θύμησης.
Αφιερωμένο σε αυτούς που φεύγουν κι είναι γεμάτοι αγκαλιές, αγάπη, ιστορίες κι ανθρώπους που τα μοιράστηκαν!

Το πίσω μπαλκόνι, Φωτεινή Φραγκούλη, εικ: Εύη Τσακνιά, εκδ. Πατάκης

«Για να ακούσουμε και να δούμε κάτι καλύτερο, πρέπει κάποιος να το κάνει. Ας το κάνουμε εμείς!» είπε η διάσημη γάτα συγγραφέας Πουπέτα Πουπετέλλη στη δασκάλα… Φωτεινή!

Κι αφού βολευτούν στο καναπέ η Πουπέτα εμφανίζει τα ποιήματα της Unforgettable γάτας της Μελένιας που « έφυγε» και βρήκε χωμένα σε μια γλάστρα στο Πίσω Μπαλκόνι. Είναι σαν να πήγε ένα ταξίδι πολύ μακρινό …Έτσι συμβαίνει στην ψυχής της αγαπημένης γάτας, έτσι θέλει να θυμάται την Μελένια της. Να σκέπτεται πως λείπει πολύ μακριά …στον Καναδά. Κι αρχίζει να απαγγέλει τα ποιήματα που γράφτηκαν από την μικρή γάτα στα γατικά κι η ψυχή γεμίζει αγάπη, δάκρυα και θύμησες αγαπημένες.

Κι είναι μαγικά τα ποιήματα, τα νοήματα, οι κουβέντες. Σχεδόν προφητικές αν σκεφτεί κάποιος πως η αληθινή δημιουργός τους, η αείμνηστη συγγραφέας και τελικά ποιήτρια Φωτεινή Φραγκούλη, έφυγε και εκείνη πριν λίγο καιρό… έτσι απλά!

Στον Καναδά είναι , είμαι σίγουρη για αυτό δεν την βλέπουμε. Μακριά πολύ μακριά τούτη η χώρα που δεν χωρά στην καθημερινότητα μας να την …επισκεφτούμε. Κι άφησε όμως ευτυχώς πολύτιμα γραφτά, κεχριμπαρένια, σμαραγδένια, διαμαντικά σωστά. Που΄χουν μέσα τους όλη την έννοια της αγάπης, σαν εγχειρίδιο συμπεριφοράς για να προλάβει… να προλάβουμε πριν είναι  πολύ αργά.

Πως γράφει  ένας άνθρωπος για την απώλεια και την ίδια στιγμή , φεύγει , και μας αφήνει «σύξυλους», μόνους και πολύ, μα πολύ φτωχότερους. Πήρα αγκαλιά σήμερα το δικό μου σκυλί, περισσότερο από ποτέ. Προσπάθησα να καταλάβω εκείνα τα δικά του ματιά, τα καφετιά, τι να θέλουν  να μου πουν. Σαν τα καταπράσινα της Πουπέτας που κρύβουν τόσο πόνο μα και τόση αγάπη μαζί.

Τι βιβλίο κι αυτό; Ποίημα το ίδιο… Ύμνος σε όλα. Στις σχέσεις, στη χαρά, την αγάπη, τη λύπη, τη συντροφικότητα, την απώλεια, το πένθος, το μοίρασμα. Ο,τι και αν γράψω θα αδικήσω την αγαπημένη Φωτεινή. Δάκρυα τρέχανε και απ τα δικά μου μάτια σαν της Πουπέτας που ΄κάναν πράσινο πουά τον καναπέ της... Το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα και δεν πίστευα στην τόση ομορφιά του, στην τόση σοφία και απλότητα των λόγων του, στη σύλληψη τούτης της απίστευτης συγκυρίας και ιδέας.

Να αγκαλιάζεστε λένε όλοι τούτες τις μέρες, να αγκαλιάζετε τους ανθρώπους σας, τα παιδιά σας κι η Φωτεινή το γράφει ακόμα πιο ποιητικά και με μοναδικό χιούμορ:

«Μη με ζουλάς πια τόσο, θα τσαλακώσεις τη γούνα μου.»

«Η αγάπη αφήνει σημάδια , Πουπετιώ μου, σημάδια, και στα δίποδα και στα τετράποδα».

«Σωστά! Γιατί τρίποδα είναι μόνο τα τραπεζάκια…»

Πως ξεχειλίζει το συναίσθημα κι η σιωπή, ο  λόγος με την πράξη, τα μάτια κι οι αγκαλιές. Όλα εκείνα τα πολύτιμα «πετράδια» που δεν αγοράζονται  αλλά τα νοιώθεις για τον άλλο σαν αγαπάς.

Unforgettable Μελένια… Unforgettable Φωτεινή!

Κι εδώ λιγάει λίγο η ψυχή γιατί δεν μπορεί να πιστέψει πως χάνονται όλα ξαφνικά, μια στιγμή και πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια, να προσχωρήσεις και να μην ξεχνάς.

Κι είναι οι ώρες του απολογισμού, τι έκανες σωστά ή πολύ και τι όχι. Οι ώρες που ο εγωισμός χάνεται εντελώς και αφήνεις το συναίσθημα να σε οδηγήσει μόνο του όπου εκείνο θέλει…

Κι οι μεγάλες αλήθειες που πάνε και κρύβονται; Στα μαξιλάρια του καναπέ ή μήπως …στο ψυγείο; « Το φαί πολύ με βοηθά όταν συγκινούμαι».

 Κι ύστερα δανείζεται η Φωτεινή λόγια μεγάλων ποιητών και τα θυμόμαστε ξανά και ξανά…

Και εκφράζονται  τα συναισθήματα κι όλες τις σκέψεις και κατατίθενται εδώ μπροστά, σαν εξομολόγηση που έπρεπε να είχε γίνει, δυνατά… Η έκφραση, ο σωστός αποδέκτης, η σωστή στιγμή και ώρα πριν είναι όλα πολύ αργά…

Σκέψεις, συναισθήματα, ενοχές και συμπεράσματα. Όλα,  τα πάντα χωράνε στην αγάπη… μόνο να προλάβει κανείς. Να δοθεί να μην κρατήσει τίποτα για εκείνον! Δεν χρειάζονται εκπτώσεις στην αγάπη, ούτε προτεραιότητες  εαυτών, ούτε κρυμμένες σκέψεις. Όλα εκεί, όταν τα νοιώθεις, όταν ο άλλος λαχταρά να τα ακούσει και ας μην το δείχνει… Εξάλλου είναι γραμμένο πεντακάθαρα μέσα στο βιβλίο  :

«Οι τσιγκουνιές στην αγάπη είναι μεγάλη χαζομάρα!»

Κι είναι μεγάλη η κουβέντα και η ύπαρξη εκείνης της ομπρέλας , το Αλεξιβρόχιον. Είναι αυτό που χρειάζεται ο καθένας μας, μικρός ή μεγάλος. Οι λέξεις εκείνες που είναι βάλσαμο στην κάθε ψυχή, σαν τη βροχή που ποτίζει πάντα το διψασμένο χώμα, σαν την ομπρέλα που προστατεύει από την υγρασία και …το μούσκεμα!

Εύη Τσακνιά, θέλει ψυχή να εικονογραφήσεις τούτο το βιβλίο, ξέροντας την μεγάλη απώλεια ή έστω ζώντας την στο τέλος.

Η Φωτεινή Φραγκούλη θα είναι πάντα δίπλα μας, σε μας που τη γνωρίσαμε, σε σας που θα την ανακαλύψετε μέσα από τα γραπτά της. 

Να το διαβάσετε όλοι αυτό το βιβλίο. Για την αγάπη, για τα ανείπωτα που πρέπει να λέγονται! Για τις στιγμές που δεν πρέπει να χάνουμε. Για τις αγκαλιές που χρωστάμε και τα συναισθήματα που δεν εκφράσαμε… Για τα παιδιά ,τους συντρόφους, τους φίλους, τα ζώα,  τις αδυναμίες μας!

Μια φράση με στοιχειώνει και μένα τούτες τις μέρες, μιας μάνας, μιας γυναίκας:

Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας… Να τους αγκαλιάζετε όλους, θα προσθέσω!

Το βιβλίο της Φωτεινής Φραγκούλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.  Διαβάστε το οπισθόφυλλο εδώ: http://www.patakis.gr/viewshopproduct.aspx?id=745079

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός