Ιστορίες γεμάτες δύναμη, μεγαλείο ψυχής, αυτοθυσίας και αναθεωρήσεων....

Τα Παραμύθια του Σαββάτου….γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Γεμίσαμε συναισθήματα τούτη τη φορά. Αναμνήσεις, δυνατά μηνύματα, λέξεις που στιγματίζουν ζωές ανθρώπων. Ιστορίες γεμάτες δύναμη, μεγαλείο ψυχής, αυτοθυσίας και αναθεωρήσεων. Παραμύθια μαγικά γραμμένα κάποια,  αιώνες πριν κι άλλα σύγχρονα που βάζουν οδηγό την αγάπη και τη φιλία. Παραμύθια για τους φόβους, τις νίκες, τα δύσκολα, την ομορφιά της ζωής…

Παραμύθια για δυο… τουλάχιστον, μαζί , αγκαλιά στα όμορφα!

Η ιστορία μιας μουτζούρας, Μαριέττα Κόντου, εικ: Μυρτώ Δεληβοριά, εκδ. Μεταίχμιο

Πως μια μουτζούρα θα μπορούσε να μιλάει δεν το είχα φανταστεί ποτέ! Κι όμως, σαν το ξανασκέφτηκα, συλλογίστηκα τις χιλιάδες λέξεις που έχουν γραφεί από όλους μας  και κατάλαβα πως τούτη η ιστορία θα πρέπει να είναι η πιο σημαντική στην ζωή των παιδικών τετραδίων , τσαντών και αναμνήσεων μας. Τι θα συμβεί σαν θυμώσει ένα μικρό κορίτσι, όπως η Ρωξάνη, και μια μουτζούρα; Ένα κορίτσι που είναι απόλυτα φυσιολογικό να  κάνει… λάθη  και μια μουτζούρα που βαρέθηκε να την διορθώνουν, να την σβήνουν, να την… μαυρίζουν ή μήπως να την κοκκινίζουν; Ένας μικρός χαμός θα συμβεί. Θα βγει όλος εκείνος ο θυμός που θα γίνει πιο κόκκινος και από το μελάνι της δασκάλας όταν διορθώνει τα λάθη. Θα γίνει δάκρυα και απίστευτες δικαιολογίες που θα φέρουν κοροϊδία, περιγέλιο και ακόμα πιο πολλά δάκρυα. Θα γίνει νοσταλγία, θα γίνει ανάμνηση, θα γίνει η αρχή για μια αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν παραδεχτούμε τα λάθη μας, θα διδαχτούμε απ ΄αυτά. Θα καταλάβουμε είναι φυσιολογικό όλοι να κάνουν λάθη, ακόμα κι οι γονείς,  οι δάσκαλοι,  και τα ίδια τα …λάθη. Κι όλα, κι όλοι  θα αλλάξουν τρόπο σκέψης και φορά σαν μπει η ζεστασιά, το χαμόγελο και η διαφορετική στάση αντιμετώπισης απέναντι σε όλες τις …μουτζούρες και τα λάθη. Θα έρθουν τα πάνω κάτω ή καλύτερα θα βρουν όλα το δρόμο τους, σαν τα αγαπήσουμε, σαν δεχτούμε  τους άλλους με τα ελαττώματα τους  ακόμα και τα στυλό  είτε  είναι μπλε ή κόκκινοι κι ας μην δεν έχουν την ομορφιά του μολυβιού που σβήνει εύκολα.

Τρυφερή, πρωτότυπη, αληθινή, τούτη η ιστορία της Μαριέττας Κόντου. Μια πρώτη επανάσταση …λαθών. Από τα λάθη μαθαίνουμε, ας μην τα καταδικάζουμε. Τόσες προτάσεις, λέξεις, λόγια, τόσες παροιμίες έχουν γραφτεί για τα πιο σημαντικά της ζωής μας που είναι  τα λάθη μας. Για τις μουτζούρες των παιδικών χρονών, τετραδίων και …ψυχής.  Μια ιστορία με χιούμορ μπόλικο, με φαντασία  αστέρευτη και με μηνύματα… αντιμετώπισης λαθών. Το λάθος δεν είναι  ντροπή, δεν είναι φόβος, δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται. Το λάθος είναι το πιπέρι της ίδιας της  ζωής, είναι τα παιδιά που μαθαίνουν, είναι η καθημερινότητα,   ο κόσμος που λένε πως  από κάποιο μικρό ή μεγάλο λάθος …φτιάχτηκε. Είναι όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις που κάτι άλλο έψαχναν όλοι όσοι τις …βρήκαν. Είναι η χαρά, το γέλιο κι όχι η κοροϊδία και η απόρριψη. Μόνο το ίδιο το λάθος, η μουτζούρα θα μπορούσε να δείξει σε όλους μας το αληθινό της πρόσωπο και αυτό με περισσή τέχνη και γραφή το κάνει η Μαριέττα, ζωντανεύοντας  την πιο απίθανη ηρωίδα των …γραμμάτων. Μια μουτζούρα που πασχίζει να βρει το δίκιο της, τη θέση της και την αξία της! Για την ελευθερία της επιλογής, του λάθους, του ονείρου , της διαφοράς από αυτούς που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα!

Εικονογραφημένο  με  την απλότητα και μοναδικότητα στο ύφος Μυρτώ Δεληβοριά. Με ένα σωρό δραστηριότητες στο τέλος και για μικρά και μεγάλα παιδιά που δεν φοβούνται να δουν εκείνη την μουτζούρα στο τετράδιο που θα τα κάνει να αγαπήσουν …τα λάθη τους!

Φον ο φοβερός, Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου, εικ: Αιμιλία Κονταίου, εκδ. Ελληνοεκδοτική

Μόνο η μάνα του τον καμαρώνει για τα κατορθώματα και τη  μορφή του. Όλοι άλλοι του προκαλούν λόξυγκα, μιας και τον «μελετούν » συνέχεα  και μεταμορφώσεις . Αλλάζει πολύ γρήγορα πρόσωπο ανάλογα με τις διαθέσεις των παιδιών, τον τρόμο που τα κυριεύει, τον φόβο που δεν μπορούν να ξεπεράσουν εύκολα. Είναι αυτός, ο ένας και μοναδικός ο Φον ο Φοβερός που κάνει τους πάντες από τα αρχαία ακόμη χρόνια να τον …τρέμουν! Κι είναι τόσες πολλές οι μεταμορφώσεις του σε ολόκληρο τον κόσμο που κι ο ίδιος πια δεν προλαβαίνει να δει …τον εαυτό του. Ελλάδα, Τουρκία, Αμερική, Φιλανδία, Ιαπωνία, ακόμα και στην απέραντη  Ρωσία έχει απλώσει τα πλοκάμια του. Πάντα προκαλεί το ίδιο συναίσθημα  σε κάθε λαό, σε κάθε χώρα σε κάθε …παιδί. Μα πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει διαφορετικά αφού η ίδια του η οικογένεια μοιάζει με …Απειλή! Έχει αδέλφια του την Τρομάρα, τη Φοβέρα, την Παγωμάρα, μητέρα του την  Τρέλλα και ξάδελφο τον Πανικό…

Έχει όμως κι ένα τρωτό σημείο, ένα μυστικό, που μια μέρα ανακάλυψε ένα μικρό παιδί και από τότε άρχισε ο Φον ο Φοβερός να …τρέμει κι  αυτός! Να «φοβάται» στην ιδέα πως ίσως ξανά κάποιο άλλο παιδί τον κοιτάξει στα μάτια και του πει  εκείνες τις μοναδικές λέξεις που τον κάνουν να χάνει τη δύναμή του… να γίνεται καπνός! Κι εδώ αρχίζει πια μια άλλη ιστορία γεμάτη γνώσεις, φως, λόγια γενναία, προσπάθειες και ….γομολάστιχες!

Απίθανη ιστορία από την αγαπημένη Γιώτα Αλεξάνδρου. Για τους φόβους της ζωής μας που γεννιούνται αστραπιαία και ξαφνικά, που  μεταμορφώνονται στη στιγμή,  και που μα ς κάνουν να μην μπορούμε να ορθώσουμε το δικό μας ανάστημα, εκεί που πρέπει. Αστεία, πρωτότυπη, αξιαγάπητη και πολύ αληθινή ιστορία που χει κρυμμένο το πιο μεγάλο μυστικό του κόσμου όλου: Πώς να νικήσεις το φόβο σου! Πώς να αντιμετωπίσεις κατάματα όλα εκείνα που νομίζεις πως δεν μπορείς. Μια ιστορία πολιτισμική αφού ο φόβος δεν έχει εθνικότητα, χρώμα δέρματος ή τόπο ύπαρξης. Είναι παντού και πάντα απλά αλλάζει πρόσωπα. Για όλα λοιπόν εκείνα τα φοβερά που μπορούν να γίνουν  μικρές τελείες αν εμείς το θέλουμε, το προσπαθήσουμε, το νικήσουμε. Για το πείσμα, τη δύναμη της ψυχής, το θάρρος και την τόλμη,. Για τα συναισθήματα που δεν έχουν σύνορα, για την κάθε μέρα που δεν τολμούμε να πάμε λίγο πιο πάνω, σε εκείνη την υπέρβαση του εαυτού μας που …φοβόμαστε. 

Ένα παραμύθι καταλυτικό , καθρέφτη πολλών από εμάς γεμάτο  αγωνίες,  μήπως και πως! Εικονογραφημένο εκπληκτικά από την Αιμιλία Κονταίου. Οι φόβοι της «φοβεροί», οι μορφές της αξέχαστες και τα χρώματα πιο έντονα από κάθε άλλη φορά.

Να το ψάξετε, να το διαβάσετε, να το ακούσετε από την ίδια την συγγραφέα με την εφαρμογή Qr code reader και να πειραματιστείτε με τις μορφές των φόβων των παιδιών. Ένα ολόκληρο Project μπορεί να ξεκινήσει με αφορμή τον τίτλο μόνο, πόσο μάλλον με το θέμα που θα οδηγήσει σε πολύ δυνατές αλήθειες , καταστάσεις και λύσεις που ίσως να είναι και λυτρωτικές. 

Για παιδιά από 5 χρονών!

Ο ευτυχισμένος Πρίγκιπας, Όσκαρ Ουάιλντ, εικ: Ζορζ Λεμουάν.εκδ. Ερευνητές 

Τούτο το άγαλμα, του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα δέσποζε πάνω στην πιο ψηλή κολώνα της πόλης. Κι όλοι όσοι το κοίταζαν είχαν κάτι να πουν. Κάτι διαφορετικό που έβλεπαν ή ένοιωθαν και που δεν ήταν απαραίτητα αρεστό στις γνώμες των άλλων.  Ήταν κάποια στιγμή κι ένα μικρό χελιδόνι που ερωτεύτηκε μια καλάμια. Εκείνη το γέλασε και το χελιδονάκι  λίγο πριν πάει να βρει τους φίλους του στην έρημο  γιατί χειμώνιαζε και το κρύο δεν θα το άντεχε, πέρασε από την πολιτεία και σκέφτηκε να μείνει για ένα βράδυ στα πόδια του ευτυχισμένου πρίγκιπα του ολόχρυσου αγάλματος. Και τότε κάτι  παράξενο συνέβη. Δάκρυσε το άγαλμα κι είπε φωναχτά τον πόνο του στο μικρό χελιδόνι, πως σαν ζούσε κι είχε ανθρώπινη καρδιά δεν ήξερε τι είναι τα δάκρυα γιατί βρισκόταν στο παλάτι της Ανεμελιάς που απαγορευόταν στη θλίψη να μπει μέσα. Σαν όμως έγινε άγαλμα και είδε όλα του κόσμου τα παραπόνα και τα συμβαίνοντα  άλλαξαν όλα… Το κατακόκκινο ρουμπίνι απ΄το σπαθί του ήθελε να το χαρίσει στη μάνα ενός μικρού αγοριού που ήταν άρρωστο πολύ. Τα δυο του μάτια, τα ζαφειρένια του,  δόθηκαν σε ένα φτωχό φοιτητή που έγραφε ένα θεατρικό έργο και κρύωνε και πεινούσε και σε ένα μικρό κοριτσάκι που επίσης κρύωνε πολύ. Αγγελιοφόρος τρία συνεχόμενα βράδια το χελιδόνι που αψήφησε το κρύο, την μοίρα του μόνο και μόνο για να βοηθήσει τον φίλο τους. Κι ύστερα σαν το άγαλμα έμεινε τυφλό, εκείνο το μικρό μαύρο χελιδόνι του λέγε ιστορίες απ΄τα ταξίδια του και δεν ήθελε να το αφήσει μόνο του. Έγινε,εκείνο, τα μάτια του ευτυχισμένου πρίγκιπα και έλεγε στο άγαλμα ό,τι συναντούσε καθημερινά, ό,τι έβλεπε για τις δυστυχίες των ανθρώπων. Το άγαλμα έδινε, κομμάτια απ το χρυσάφι που το χαν καλύψει να βοηθήσει τους φτωχούς και τους ανήμπορους . Και ήρθε το κρύο το βαρύ και χάθηκε η ζωή του χελιδονιού , κι ασχήμυνε το άγαλμα, και έζησαν ένα σωρό άνθρωποι καλά από τις πράξεις των δύο …φίλων. Μόνο οι άκαρδοι, οι αλαζόνες οι εξουσιαστές της πόλης …δεν κατάλαβαν. Και τα πέταξαν όλα στη χωματερή, άψυχα και μουντά τα είδαν τα μάτια τους, άσχημα και φτωχά, σαν να μην  έζησε ποτέ το χελιδόνι, σαν να μην «ζωντάνεψε »ποτέ το άγαλμα. Μόνο ένα άγγελος ήξερε κι έφερε κοντά στο Θεό την μολυβένια καρδιά και το νεκρό πουλί. Τα πολυτιμότερα κοσμήματα για τον δικό του «θρόνο»!

Ένα παραμύθι  γραμμένο στα 1887-8 από έναν πανέξυπνο, ξεχωριστό, τολμηρό συγγραφέα τον Όσκαρ Ουάιλντ .Ενα παραμύθι που είναι ύμνος στην φιλία, στην αγάπη για τον συνάνθρωπο, στο δόσιμο χωρίς αντάλλαγμα,  που δίνει γροθιά στους πλούσιους και σατιρίζει ένα σύστημα που άκμασε τον 19^ο αιώνα στην από τότε συντηρητική κοινωνία της Μεγάλης Βρετανίας. Πολλά τα μηνύματα, πολλές οι καλές πράξεις, πολύ το συναίσθημα της αγάπης, της ομορφιάς της ψυχής, της αυτοθυσίας χωρίς πίεση  και εξαναγκασμό.

 Ένα παραμύθι εικονογραφημένο από τον Ζορζ Λεμουάν στα 1960 περίπου με χρώματα και ατμόσφαιρες μια άλλης εποχής εκείνης του συγγραφέα. 

Επανακυκλοφορεί σε μοναδική έκδοση από τους Ερευνητές και τιμή. Ένα καλαίσθητο βιβλίο και ένα κείμενο  κλασσικής λογοτεχνίας που πρέπει να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη.

Τουλάχιστον δυο, Μαρία Παπαγιάννη, εικ: Εφη Λαδά,εκδ. Πατάκης

Στην παραπάνω γειτονιά…

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια γειτονιά που εκεί  ζούσε  το φως, η νύχτα, η μοναξιά και ένα μικρό εγωιστικό φεγγαράκι. Ένα  φεγγαράκι που περιφρονούσε όλα τα αστέρια κι όλες τις άλλες γειτονιές. Ίσαμε τη μέρα που συνάντησε την ηλιαχτίδα, που ήταν πολύ φωτεινή,γρήγορη και παιχνιδιάρα και χωρίς να το καταλάβει μαζί της τσούλησε ίσαμε τη γη. Ήταν και πιο εγωίστρια απ εκείνο, γεμάτη έπαρση και αλαζονεία. Κι άρχισε μια περιπέτεια για το μικρό φεγγάρι που συνάντησε πια τα πάντα. Ένοιωσε  Φόβο για το άγνωστο, μοναξιά,  περισυλλογή, μετάνοια, φιλία κι αγάπη. Μια περιπέτεια που θα το διδάξει την ομορφιά της ταπεινότητας  δια στόματος και πράξεων μιας πολύ μικρής πυγολαμπίδας που θα το κα΄νει να καταλάβει πως τη ζωή, τις χαρές μα και τις λύπες, τα αδιέξοδα και τις αναποδιές, τα όμορφα, τα άξια και τα καλυτέρα , πρέπει κάποιος να τα μοιράζεται με τους άλλους και πως τουλάχιστον δυο, μαζί, κάνουν την διαφορά. Πως για αν ζήσει κάποιος καλά,  χρειάζεται φίλους, ταίρι, θυσίες και μοίρασμα….

Μια πολύ τρυφερή ιστορία , ολοκαίνουργια, της Μαρίας Παπαγιάννη. Ένα παραμύθι που μιλάει για την φιλία, τη μοναδικότητα του καθενός, την αξία της  συντροφικότητας, τα παράλογα του εγωισμού, τις αναποδιές που μπορούν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Που ακόμα και μέσα στην απόγνωση μπορούν να συμβούν  όμορφα πράγματα στη ζωή. Μια ιστορία για τουλάχιστον δυο που μαζί μπορούν να καταφέρουν τα …ακατόρθωτα. Μια ιστορία γεμάτη συναισθήματα, αξίες, ιδανικά και συμπεριφορές ζωής. Μια ιστορία γεμάτη αλήθειες, μηνύματα και αναζητήσεις. Του εγώ, του άλλου, των σχέσεων και των συναισθημάτων. Μια ιστορία γεμάτη εικόνες που μαγικά και μοναδικά έχει  εικονογραφήσει για άλλη μα φορά η Έφη Λαδά. Μια ιστορία που χάνεται στις αποχρώσεις του μπλε. Στο γαλάζιο της θάλασσας και τ΄ουρανού στην  πιο βαθιά  απόχρωση  της ψυχής του καθενός μας.

Για παιδιά από τριών χρόνων

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιευτηκε στο Cretalive.gr στις 13 Ιανουαρίου 2018  :http://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-85