Παραμύθια και μύθοι ξακουστοί...

Τα παραμύθια του Σαββάτου …γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Παραμύθια και μύθοι ξακουστοί. Ιστορίες για τον πόλεμο που γράφονται  από αγνώστους, μικρούς  ή μεγάλους  …πρόσφυγες. Για όλα εκείνα που δεν θέλουν να ξεχάσουν που θέλουν να ακουστούν στα πέρατα του κόσμου, που θέλουν να δώσουν ζωή, φως και την ελπίδα τους. Μύθοι ατρόμητοι, θεόσταλτοι γεμάτη θάρρος ανδρεία και τόλμη.

Παραμύθια που δεν χάνονται ποτέ γιατί τυπώνονται ανεξίτηλα σε μνήμες και ψυχές!

Tο αστερόσπιτο, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, εικ: Μάρια Μπαχά, εκδ. Πατάκης 

Μια μεγάλη φωτιά που ανάβουν άνθρωποι αρματωμένοι και οι φλόγες της τυλίγουν τα δέντρα, τα σπίτια κι όλα τα ζωντανά, οι μεγάλοι την λένε πόλεμο. Kι όταν αυτή η φωτιά κάψει σχεδόν τα πάντα κι  οι καπνοί  μαυρίσουν ότι όμορφο υπάρχει σε μια πολιτεία, τότε είναι  ώρα που πρέπει να φύγεις. Κι έφυγαν τα παιδιά με συντροφιά τους τα απαραίτητα, ένα αγαπημένο  αντικείμενο και ένα μαξιλάρι. Κι έτσι άρχισε μια πορεία στο άγνωστο με κούραση, , κοφτές ανάσες, πόνο και νύστα ίσαμε εκείνη  τη μέρα που όσα  κατάφεραν έφτασαν σε μια άλλη πολιτεία. Μια πολιτεία που ο φόβος τους λιγόστεψε, τα μάτια τους γέμισαν ομορφιές και τα αυτιά τους ήχους χαρούμενους. Και ξεκίνησαν  να λένε στους ανθρώπους της πολιτείας τις ιστορίες τους, μα εκείνοι δεν άκουγαν, δεν έβλεπαν και δεν ήθελαν να ξέρουν… Σαν να΄ταν όλα κάπου μακριά και μόνο εκεί συνέβαιναν  τα δύσκολα, τα παράξενα! Κι εκείνο το γκρίζο κτίριο που τα έκλεισαν τούτα τα παιδιά οι άνθρωποι που δεν ξέρουν έγινε φυλακή , που χε όμως μια στέγη με ανοιχτό ουρανό και χιλιάδες αστέρια. Κι ήταν το πιο μικρό , το πιο αδύναμο ίσως  παιδί που κράτησε μαζί με τα ανοιχτά του μάτια, την  ελπίδα ζωντανή και ακούραστη. Κι είδε μια στιγμή  ένα πεφταστέρι να δίνει φως στο μικρό του φαναράκι… και ακλούθησαν κι άλλα, μυριάδες και γέμισε το κτίριο, ο τόπος, ο κόσμος όλος με φως… Κι έτσι «γεννήθηκε» το Αστερόσπιτο, οι ιστορίες, η χαρά, η αλήθεια, το παρελθόν που δεν ξεχάστηκε, η συνείδηση που αφυπνίστηκε!

Παλιώνουν ποτέ τα παραμύθια Αλεξάνδρα Μητσιάλη; Όχι, ποτέ, θα πω εγώ. Όσα χρόνια και αν περάσουν , οι καλές ιστορίες, οι μαγικές ιστορίες πάντα θα υπάρχουν. Θα εκδίδονται , θα κυκλοφορούν, θα μοιράζονται και θα σκορπούν παντού τη  μαγεία της ομορφιάς, της έμπνευσης και της φαντασίας των καλών συγγραφέων τους.

Υπέροχο, τρυφερό, φωτεινό παραμύθι. Ας μιλεί για την μαυρίλα ενός πολέμου, ας χάνεται κάποιες φορές το γέλιο, ας απλώνεται παντού το γκρίζο και το σκοτάδι. Δίνει ελπίδα και φως σε αυτούς που δεν τα παρατάνε ποτέ, όσο μικροί κι αν είναι. Ένα παραμύθι για την αλληλεγγύη, για τις μνήμες, για το παρελθόν που δεν πρέπει να ξεχνιέται, για την ιστορία που πρέπει να τη γνωρίζουν όλοι. Ένα παραμύθι για όλους αυτούς που νομίζουν πως οι συμφορές δεν τους αφορούν, δεν τους ακουμπούν, δεν υπάρχουν για αυτούς. Ένα παραμύθι που ξυπνάει  συνειδήσεις, που δεν χαϊδεύει αυτιά αλλά με τρόπο πολύ ποιητικό και πραγματικά μαγικό γεμίζει με μηνύματα ψυχή και μυαλό. Ένα παραμύθι για τους …διπλανούς μας, για τους άλλους που νομίζουμε πως ζουν, κάπου πολύ μακριά από εμάς και που τα προβλήματα τους ίσως να μην μας αγγίξουν ποτέ! 

Εικονογραφημένο από την Μάρια Μπαχά με νοσταλγικές εικόνες σαν πίνακες ζωγραφικής κι ας είναι ασπρόμαυρες και μικρές….

Το παραμύθι έχει διασκευαστεί από την ίδια την Αλεξάνδρα Μητσιάλη, θεατρικά, και όλο το κείμενο θα το βρείτε στο  δεύτερο μέρος του βιβλίου.

 

Για παιδιά και μεγάλους που αγαπούν τις καλές ιστορίες και τα παραμύθια!

Τα άλογα του Διομήδη, Μαρία Αγγελίδου, εικ: Ίρις σαμαρτζή, εκδ. Μεταίχμιο

Κι είναι η μυθολογία μας κι ο κόσμος εκείνος  των θεών, των ημίθεων και των ηρώων γεμάτος από άλογα λογής λογής. Άλογα που ήταν μαγικά, σοφά, γρήγορα σαν αστραπή, άγρια σαν σκοτωμοί, άλογα που έτρεχαν και σήκωναν τον ήλιο ψηλά και στα χνάρια τους έβλεπε κανείς  ποιήματα και λέξεις και τραγούδια. Υπήρξαν κι άλογα που νίκησαν πολέμους κι άλλα που ο θυμός τους ήταν τέτοιος που κατασπάραζαν τους ίδιους τους  ανθρώπους. Όπως εκείνα τα τέσσερα του βασιλιά της Θράκης, του γίγαντα  και ανθρωποφάγου Διομήδη. Κι ήταν ο Ηρακλής ο ήρωας που έστειλε ο Ευρυσθέας να τα πιάσει ζωντανά να του τα φέρει κι εκείνος  ο αθεόφοβος ,ο  πρώτος κυνηγός του κόσμου  το κατάφερε. Σαν να πήρε δύναμη και από τα τέσσερα κι έγινε ένα με αυτά τα θεριά ,τα ανθρωποφάγα ,επίσης. Κι έτρεξε σαν τον Πόδαγρο και έλαμψε από τις αλυσίδες που τον δέσανε να τα πολεμήσει σαν τον Λάμποντα.  Και τα βαλε μαζί τους σαν να ΄ταν ο ίδιος θεριό , σαν λιοντάρι φοβερό που το έλεγαν Ξανθό.Και έγινε σαν τον Δεινό σαν τους έδωσε ο Ηρακλής τον ίδιο τον Διομήδη να …φάνε!

Ένας ακόμα άθλος του Ηρακλή από τους πιο δύσκολους που για μια ακόμα φορά η Μαρία Αγγελίδου μας κάνει να τον …αγαπήσουμε. Σαν παραμύθι μαγικό, γεμάτο λέξεις ποιητικές και από εκείνες που ποτέ δεν γνώριζες πως ταιριάζουν σε άλογα και …θεριά. Θεριά ανθρώπινα και ζωντανά που έχουν την δύναμη των Θεών. Γεμάτο ευρεσιτεχνία τούτο το κείμενο, ένας  άθλος ξαναγραμμένος και  στολισμένος με την μοναδική χροιά, γνώση και φαντασία της συγγραφέως. Ξαναγραμμένος για να διαβάζετε από μικρούς και μεγάλους. Γεμάτος ηρωισμό, πείσμα, δύναμη, θάρρος κι ελπίδα. Ελπίδα για εκείνα που δεν  μπορούμε να κάνουμε, εμείς . Για τα ακατόρθωτα που θέλουν τόλμη και επιμονή. Που  θέλουν στρατηγική και όραμα. Που θέλουν κουράγιο και πίστη στον εαυτό μας.

Για άλλη μια φορά ο μύθος παίρνει  ακόμα πιο έντονη και ζωντανή μορφή από τις εικόνες και τα σχέδια της Ίρις Σαμαρτζή. Άλλη μια φορά που το σκοτάδι του μύθου γίνεται φως με το λόγο, την γραφή και την εικόνα που δένονται τόσο αρμονικά όλα, ώστε να νοιώθεις  πια πως η Μυθολογία θα διαβάζεται πολύ πιο στρωτά και κατανοητά εξαιτίας και αυτών των δύο δημιουργών, της  Μαρίας και της Ίριδας.

Και πιστέψτε με την ίδια γνώμη έχουν και τα παιδιά που λατρεύουν τούτα  τα μυθολογικά παραμύθια!

Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες με την επιμέλεια της Μαρίας Γονιδάκη. 

Για παιδιά και μεγάλους από 5 χρονών…

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
Δημοσιεύτηκε στις 7 Οκτωβρίου 2017 στο cretalive.gr http://www.cretalive.gr/culture/ta-paramythia-toy-sabbatoy-72