Στα παράθυρα κρύβονται όλες οι ιστορίες, έρημα, κλειστά ή ανοιχτά!
Αν θες να μάθεις την ιστορία μιας πόλης, τις συνήθειες ή
τους ανθρώπους της θα πρέπει να αναζητήσεις την αγορά της. Εκεί που από το κάθε
ξημέρωμα ακούς κουβέντες ζωντανές, νοιώθεις το σφυγμό των ανθρώπων, μυρίζεις φρεσκοκομμένο
καφέ ή ψάρι που στήνεται στους πάγκους με μπόλικο πάγο για να΄ναι έτοιμο για πούλημα σαν αρχίσει ο
κόσμος να ΄ρχεται. Και όλα τα καλούδια της φύσης μαζεμένα μέσα σε μικρά κιβώτια, στολισμένα,
με ζωηρά τα χρώματα τους αδημονούν να καταλήξουν
σε κάποια από τις κουζίνες των νοικοκυράδων. Η δική μας για όνομα έχει ένα
ιστορικό αριθμό : Οδός 1866, χρονιά σημαδιακή για την Κρήτη… που μυρίζει μπαρούτι
κι επανάσταση!
Κι έχει τούτος ο δρόμος μια ιστορία μοναδική κι αυτός και τα
παρακλάδια του, γραμμένη από ανθρώπους καθημερινούς, μαγαζάτορες, ιστορικούς
και λάτρεις της λαογραφίας. Μια μικρή βόλτα αρκεί για να θυμηθείς , να ζήσεις
και να νοιώσεις το χθες μα και το σήμερα.
Τα πρωινά όλα είναι αλλιώς… Σήμερα ελάχιστα πράγματα
θυμίζουν την παλιά αγορά. Δυο τρία μανάβικα, η οδός Καρτερού που ακόμα
συντηρεί τα ψαράδικα κι ίσως για λίγο ακόμη
και ένα δυο κρεοπωλεία. Ο Σαρανταυγάς, το ρακάδικο στο κέντρο
της ίσως να΄ναι το πιο παλιό στέκι. Ο Κουδουμάς,
ο Τσιχλάκης, ο Δανδάλης, τα καφεκοπτεία που χρόνια τώρα ευωδιάζουν
πρωινό και φρεσκάδα και τα αρώματά τους απλώνονται απ΄ άκρη άκρη σε όλο το
δρόμο και ακόμα παραπέρα…. Όλα τα άλλα, τουριστικά μαγαζιά, μικρά τυράδικα
παραγωγών και νέα πια στέκια με μεζέδες και «ελληνάδικη» μουσική δίνουν τον παλμό της σύγχρονης πόλης.
Κι σαν βαδίσεις πιο προσεκτικά, βλέπεις την ιστορία και πάλι να μαραζώνει.
Θυμάστε το Εξαντρίκ με τα πουκάμισα και τους δυο ιδιοκτήτες τους. Ε… λίγο
αν κοιτάξεις ψηλά στο ίδιο σημείο θα
δεις μια ταμπέλα με μεγάλα γράμματα, ότι, απέμεινε από το ένα βιβλιοπωλείο,του Αλικιώτη. Ήταν του ενός από τους δυο
αδελφούς, άλλοτε τυπογράφοι και βιβλιοπώληδες του τόπου. Ένα γκρεμισμένο κτίριο με ορθάνοικτα
πια παράθυρα και πέτρες σωρό. Απέναντι ψηλά πάνω απ΄τα καπελάδικα ένα καλοβαμμένο σπίτι που
ενοικιάζεται κι έχουν τα παράθυρα του έντονο χρώμα, ζωντανό να θυμίζουν πως
υπάρχουν… Και κάπου εκεί κοντά ανάμεσα
σε ταράτσες, κεραμίδια, ηλιόθερμα και κεραίες κρυμμένος από μάτι ανθρώπινο ο Τρούλος της Εκκλησίας του Αγίου Ονούφριου ….
Θαμμένος, μαζί με την ιστορία, αποκλεισμένος από ανθρώπου μάτι …
Και προχωράς και βλέπεις κλειστά τέτοια ώρα αλλά πολύβουα τα
πρωινά τα ταβερνάκια που υπόσχονται φαγητό ασύγκριτο, κοιλιές, ποδαράκια,
σουτζουκάκια και με ονομαστά τα παϊδάκια
του Γιακουμή . Στο έμπα της αγοράς πάνω απ΄ τα μπαχάρια, τα ψιλικά και τα
τουριστικά μπλουζάκια στέκει πάλι βουβό, ασάλευτο κι εγκαταλειμμένο ένα
πάλε ποτέ ξενοδοχείο, με τα παράθυρα και
τις πόρτες του ερμητικά κλειστά. Αυτό κι αν κρύβει ιστορίες …ιστορίες ανθρώπων,
ζωές που ίσως να μην υπάρχουν πια.
Γύρισα και κοίταξα τον έρημο δρόμο, μια πετάλια με το ποδήλατο
το κατέβασμα ξεκινώντας από την πλατεία
Κορνάρου την Κρήνη Μπέμπο και το Σεμπίλ
του Χατζή Ιμπραήμ Αγά . Έρημα πια χωρίς ζωή, και στο τελείωμα φτάνεις ίσαμε τη μεγάλη διασταύρωση, στην
καρδιά της πόλης, στην Πλατεία των
Λιονταριών, όπως αρέσει έμενα να την λέω … Πόση ιστορία, πόσα γνωρίζουμε, πόσα βλέπουμε
και πόσα αγνοούμε…
Τόση ησυχία μαζεμένη
τη νύχτα, άλλος κόσμος, ψηλά ή χαμηλά, άλλη διάθεση και ματιά….
Την Αγορά μιας πόλης μα και την πόλη την ίδια να την κοιτάτε …ψηλά!
Στα παράθυρα κρύβονται όλες οι ιστορίες, έρημα, κλειστά ή ανοιχτά!
Πηγές :
Ζητούνται Αναγνώστες:Blog
«Με το ποδήλατό μου στις γειτονιές του Μεγάλου Κάστρου»,
Ελένη Μπετεινάκη, 2017
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 22 Μαϊου 2017 !http://www.patris.gr/frontpage
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ στις 22 Μαϊου 2017 !http://www.patris.gr/frontpage
Ένα ταξίδι στο παρελθόν που ζωντανεύει με την όμορφη ιστορική αναδρομή! Εξαιρετική ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφή