Τα παραμύθια του Σαββάτου ….

...γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*!

Παραμύθια για μικρούς και μεγάλους. Για λέξεις, φράσεις και στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε ξανά και ξανά με αγαπημένους ανθρώπους και πράγματα. Ιστορίες πλασμένες με αστείρευτη φαντασία για τόπους που νοσταλγούμε, για συνήθεις που έγιναν πρόβλημα. Παραμύθια που κρύβουν μέσα τους μεγάλες αλήθειες. Προβλήματα καθημερινά, στο σχολείο ή στο σπίτι,που άλλες φορές φέρνουν λύπη κι άλλες πείσμα και δημιουργία. Ό,τι κι αν συμβαίνει να θυμάστε πάντα όπως είπε κάποτε μια σπουδαία δανέζα συγγραφέας η Karen Blixen: «Όλες οι λύπες αντέχονται αν τις βάλεις σε μια ιστορία  ή πεις μια ιστορία γύρω από αυτές!».

 

Αυτό έκανε κι η Ιωάννα Μπαμπέτα  με έναν τρόπο μαγικό…

Ένα παρατσούκλι και για μένα, παρακαλώ, Ιωάννα Μπαμπέτα, εικ: Νίκος Γιαννόπουλος, εκδ. Ψυχογιός

Μια παρέα παιδιών, ένα σχολείο, μια αυλή. Κι εκεί πίσω από τις κερκίδες όλος ο κόσμος τους, ο θησαυρός τους. Γραμμένα σε κύκλο όλα τα …παρατσούκλια τους. Όλα, όλων ή μάλλον εκτός του Στέφανου που δεν έχει, αλλά θέλει απελπιστικά πολύ να αποκτήσει. Η Πριγκίπισσα, η…Αϊνστάιν, ο Αστερίξ, ο Μπετόβεν, και ο Στέφανος – σκέτο. Και άρχισαν οι σκέψεις και οι φιλοσοφίες και το μόνο που δεν θέλει ο Στέφανος είναι να του κολλήσουν ένα αρνητικό παρατσούκλι, όπως Ανορθόγραφος, ας πούμε. Υπάρχει κι εκείνη η λέξη «Εξαιρετικά !!!!» με όλα της τα θαυμαστικά που στη ζωή του φαντάζει άπιαστο όνειρο κι ίσως ποτέ να μην καταφέρει να το κάνει πραγματικότητα. Κι όλα αυτά γιατί είναι δυσλεκτικός. Η δυσλεξία βέβαια δεν είναι αρρώστια, δεν είναι αταξία ούτε απροσεξία είναι κάτι σαν αναρχία …στα γράμματα. Ωστόσο πάντα πρέπει να  υπάρχει κάποιος που να βοηθά, η μαμά ή κι ο παππούς που είναι και φιλόσοφος και ξέρει πάρα πολλά σοφά λόγια. Και η ζωή συνεχίζεται με τεχνάσματα, με φιλοσοφίες και με ακόμα περισσότερες σκέψεις κι ανησυχίες. Παρατσούκλι δεν βρίσκει εύκολα ο Στέφανος και μόνο μπαίνει σε μπελάδες κάποιες φορές από την πολύ του την ευγένεια ή θέλοντας να μάθει σε όλους πώς να φτιάχνουν mail στον υπολογιστή. Κανείς δεν τον προσέχει κι η λύπη φωλιάζει στην ψυχή και στα μάτια του. Και τότε όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή έρχεται μια τόση δα στιγμή κι όλα αλλάζουν. Κι αυτό είναι μια ιστορία που φτιάχνει στον υπολογιστή με σκίτσα και γράμματα κι έναν παππού που μιλάει με αποφθέγματα. Και επιτέλους όλοι τον αναγνωρίζουν σαν… Συγγραφέα, αυτόν με εκείνο το «πρόβλημα» της Δυσλεξίας. Κι υπογράφει πια σαν Στέφανος….σκέτο γιατί του αρέσει και γιατί επιτέλους βρήκε που ταιριάζει η λέξη … «Εξαιρετικά!!!!»

Μια ακόμα ιστορία με πρωτότυπο θέμα, δύσκολο, ευαίσθητο και σχεδόν …καθημερινό. Η Ιωάννα  Μπαμπέτα άλλη μια φορά με την ιδιαίτερη γραφή της ακουμπά τα σχολικά «προβλήματα». Αυτά που δημιουργεί το διάλλειμα, οι παρέες και η …ορθογραφία. Αυτά που θέλουν μεγάλη υπομονή να τα αντέξεις και δύναμη ψυχής να τα ξεπεράσεις. Και έχουν σχέση με συμπεριφορές και με μαθησιακές δυσκολίες. Η δυσλεξία δεν είναι  και τόσο αγαπημένο θέμα παιδικών βιβλίων, όμως είναι ένα θεματάκι για πάρα πολλά παιδιά. Η Ιωάννα, μπαίνει στην παιδική ψυχή και  με ευφυέστατο τρόπο παίζει εκείνο το παιχνίδι που δίνει αυτοπεποίθηση, θάρρος και αναγνώριση των ικανοτήτων  σε έναν μικρό μαθητή. Και ασχολείται  ακόμα πολύ με μια παρέα φίλων, με τις συμπεριφορές τους, τα θέλω, τα παράπονα, τις ανησυχίες, τις αντοχές, τη δύναμη, την αναγνώριση των δυνατοτήτων τους  και τις καλές τους στιγμές. Ασχολείται και πολύ διακριτά με τις σχέσεις των παιδιών με άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος που γνωρίζοντας το οποιοδήποτε πρόβλημα στέκονται δίπλα και αναζητούν λύσεις με τρόπο που δεν πληγώνει ή δυσαρεστεί τα παιδιά. Η σχέση παππού και εγγονού στο προσκήνιο, η πείρα της ζωής από την μια πλευρά και η ευκολία χρήσης  νέων μεθόδων επικοινωνίας μέσω της τεχνολογίας από την άλλη. Μια επικοινωνία τελικά που προσπαθεί να μικρύνει το χάσμα των γενεών και να τονώσει  την αυτοπεποίθηση με τεχνάσματα που τα γεννά μόνο …η υπομονή και η αγάπη!

Εικονογράφος αυτής της τόσο ιδιαίτερης ιστορίας ο Νίκος Γιαννόπουλος. Εκπληκτική η φιγούρα του Στέφανου, αλησμόνητη. Ένας μικρός ήρωας που …λατρεύεται. 

Με λίγα λόγια μια ιστορία τρυφερή κι ευαίσθητη που ακουμπά την  ψυχή …εξαιρετικά!!!!

Το Φουσκοχώρι, Εύα Ιεροπούλου, εικ. Σάντρα Ελευθερίου, εκδ. Μεταίχμιο

Το Φουσκοχώρι είναι το πιο απίθανο χωριό του κόσμου, το πιο μοναδικό και ευφάνταστο. Ένα μέρος που η ζωή είναι όμορφη, απλή και γεμάτη… φούσκες! Όλοι φτιάχνουν φούσκες με κάθε υλικό που μπορεί κάποιος να φανταστεί . Κι είναι χτισμένο αυτό το Φουσκοχώρι σε ένα ακόμα πιο απίθανο μέρος, με τα άσπρα του σπιτάκια, τις αυλές και τους πιο παράξενους κατοίκους. Ήταν δύσκολο πολύ να επισκεφτεί κάποιος τούτο το  χωριό αλλά αυτό δεν απασχολούσε τους κατοίκους του, οι οποίοι ζούσαν  ήρεμα και ευτυχισμένοι πολύ. Να, όμως που ο ήρωας της ιστορίας μας το βαλε σκοπό να ακουστεί τούτο το μοναδικό χωριό στα πέρατα του κόσμου. Κι άρχισε τη δουλειά …να φέρει στο χωριό τουρισμό, φήμη, πρόοδο και …χρήματα. Έτσι με την κατάλληλη διαφήμιση όλα άρχισαν να αλλάζουν. Και γέμιζε κόσμο το Φουσκοχώρι και νέες αλυσίδες μαγαζιών, και πανικόβλητους ανθρώπους που δεν …προλάβαιναν. Κι άλλαξαν ως κι φούσκες και τα πρόσωπα όλων και οι συνήθειες. Και κόντεψε να βουλιάξει το χωριό από την φήμη, τους επισκέπτες, τις κάμερες την διασημότητα. Μόνο ένα θαύμα θα το έσωζε από την …καταστροφή και εκείνο δεν άργησε να φανεί!

Μια φανταστική ιστορία της  Εύας Ιεροπούλου από εκείνες που νοιώθεις κι ίδιος πως θες να πετάξεις ψηλά να ακουμπήσεις εκείνο το μαγικό σύννεφο ή φούσκα που σε μεταφέρει σε  έναν  άλλο κόσμο, του παραμυθιού, αλλά με αλήθειες που όλοι μας λίγο ή πολύ τις έχουμε ζήσει. Αν όχι σε τέτοιο βαθμό, ξέρουμε πως είναι  να αλλάζουν τα πράγματα  προς χάριν του χρήματος και της δόξας. Να αλλάζει η ίδια η καθημερινότητα, η χαρά, η ομορφιά και η μαγεία των απλών πραγμάτων. Μια ιστορία που ακουμπά το άπιαστο, μια φούσκα μαγική,διαφορετική, νόστιμη πολύ μα και μια  «Φούσκα» σαν εκείνη της δημοσιότητας και των αποτελεσμάτων της. Μια ιστορία απίθανη με μπόλικη φαντασία και πλοκή που θυμίζει τις παλιές καλές μέρες μιας χώρας, ενός νησιού, ενός χωριού. Για όλους εμάς που έχουμε βιώσει κάτι ανάλογο η ιστορία φέρνει χαμόγελα στα χείλη και κουνήματα κεφαλιών , για το πόσο δίκιο έχει η Εύα, σαν οι ήρωες φεύγουν μακριά. Έτσι γίνεται πάντα όταν κάτι ακουμπήσει την υπερβολή και χάσει την πραγματική του αξία.

Μια υπέροχη ιστορία με την εικονογράφηση της Σάντρας Ελευθερίου. Υπέροχα σκίτσα, φιγούρες και έντονα , πολύ φωτεινά χρώματα.

Το βιβλίο δίνει δώρο την αφήγηση της ιστορίας με νέες μεθόδους τεχνολογίας σε QR code.

Πραγματικά απολαυστική!

Το Ξανά, Μάκης Τσίτας, εικ: Λίλα Καλογερή, εκδ. Πατάκης

Τούτο το μικρό « φαντασματάκι» με ταλαιπώρησε λίγο στην αρχή σαν το ανακάλυψα. Βρήκα ένα σωρό δικά μου «ξανά» να έρχονται στην επιφάνεια, επίμονα, χαδιάρικα και απαιτητικά πολλές φορές. Κι αναρωτήθηκα αν το βιβλίο με την μοναδική του αυτή σύλληψη ήταν κατάλληλο για παιδιά ή μήπως ήταν βιβλίο για μεγάλους με εικονογράφηση που ταιριάζει στα παιδιά; Κι αφού το διάβασα κάμποσες φορές έκανα ένα πείραμα. Φτιάξαμε όλοι μαζί στο σχολείο τον κύριο Ξανά και την κυρία Ξανά και το μικρό τους  Ξανάκι  και αρχίσαμε να ζούμε τούτη την ιστορία. Και φυσικά οι απαντήσεις ήταν σχεδόν ομόφωνες. Τούτο το Ξανά ….είτε αγόρι είναι είτε κορίτσι απευθύνεται σε όλους.

Κι έτσι το παιχνίδι ξεκίνησε και ανακαλύψαμε πως το Ξανά είναι μια λέξη που κολλάει παντού. Αν μείνει μόνο του θα γίνει λυπημένο και θα νοιώθει μοναξιά  αφού θα πρέπει να αλλάξει το όνομά του γιατί θα έχει συμβεί μόνο μια φορά !

«Γι αυτό όπου υπάρχει κάτι ξαναγίνεται, κάτι ξανακάνουμε, το ίδιο παιχνίδι ξαναπαίζουμε, ο γερανός ξαναχαλάει, πας μια βόλτα και ξαναπάς, τρως ξανά παγωτό, ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο, ξαναβλέπεις ένα περιοδικό και τελικά το παντρεύεις τούτο το ξανά με όσες λέξεις μπορείς που αγαπάς και θες να συμβαίνουν συνέχεια.

Κι αν του αλλάζαμε τη μορφή και το αφήναμε μόνο του θα ήταν  σαν μια σταγόνα κλάμα γιατί θα του έλειπε η γυναίκα του. Θα έμοιαζε με μικρό σύννεφο που θα έβγαζε μόνο βροχή, θα ήταν λύπη, θα ήταν μόνο στη φαντασία. Κι αν συνέχιζε να ξανασυμβαίνει θα ήταν δέντρο με διάφορα πράγματα καρδούλες, λουλούδια, χαμόγελα και αστέρια. Θα ανέβαινε ψηλά να ακουμπήσει το ουράνιο τόξο, μια χιονονιφάδα, μια αγκαλιά.

Έτσι αναζητήσαμε κι εμείς το δικό μας Ξανά και είπαμε πως τούτο βιβλίο θα θύμισε τις αγκαλιές, τα φιλιά, τη μαμά , τον μπαμπά, τους φίλους και τα παγωτά που θα θέλουμε να έχουμε ξανά και ξανά και πάντα!»**

Φαντασία, ευρηματικότητα και πρωτοτυπία είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν τούτο το τόσο παιχνιδιάρικο βιβλίο του Μάκη Τσίτα. Ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη, για όλους, μικρούς και μεγάλους, για παιδιά που ονειρεύονται και ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο το …ξανά, μα και για ερωτευμένους. Για μεγάλους που ανακαλύπτουν τα δικά τους θέλω, τα ξανά, και τις αδυναμίες τους. Τα συγνώμη, τα μπορεί, τους θυμούς και τις χαρές. Τις μικρές και τις μεγάλες στιγμές που πάντα θα είναι γεμάτες με …ξανά!

Το βιβλίο έχει εικονογραφήσει η Λίλα Καλογερή και το Ξανά έχει μια μοναδική μορφή που σου θυμίζει μια φουντίτσα από μαλλί , ένα πομ πομ, ένα χνούδι, ένα χάδι ή ένα χαριτωμένο φάντασμα όπως είπαν τα παιδιά. Όποια ονομασία κι αν του δώσουμε το Ξανά θα παραμείνει αγαπημένο και ευφάνταστο!

Κι εδώ μπορείτε ένα μικρό απόσπασμα  του βιβλίου: http://www.patakis.gr/images/files/19654/19654.html#6

 

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

**Οι ιδέες και οι απαντήσεις είναι των παιδιών του 10^ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 20 Φεβρουαρίου 2016  :http://www.cretalive.gr/culture