Τα παραμύθια του Σαββάτου...

...γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Και λίγο πριν φύγει και τούτος ο χρόνος ας θυμηθούμε τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα πιο γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια του κόσμου. Άγια Νύχτα, Σιωπηλή Νύχτα …με μια μοναδική  ιστορία τόσο ταπεινή μα  και πόσο αληθινή! Κι ύστερα ψάχνοντας σε εκείνα  τα χρόνια που τα παλιά σπίτια ή και τα χαλάσματα έφτιαχναν θρύλους,  σκιές και πλάσματα που θέριευαν την φαντασία μας τις νύχτες θα καταλάβουμε την μαγεία όλων αυτών  των παλιών καιρών που η ζωή είχε άλλους ρυθμούς κι  άλλες συνήθειες. Κι ίσως αν τελικά τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κρύβουν μέσα τους τη μαγεία των γιορτών μια βροχή από …δώρα να σώσει τούτο το  « πνεύμα » που φωλιάζει στην ψυχή και το μυαλό μας. Κι η αγάπη, η ομορφιά και τα… θαύματα να συμβούν στ΄αλήθεια! 

Και μην ξεχνάτε πως ψέματα ή αλήθεια, έτσι είναι τα παραμύθια και τούτες τις μέρες  έχουν την τιμητική τους !

Άγια Νύχτα, το τραγούδι τ΄ουρανού, Αγγελική Βαρελά (εικ: Κατερίνα Παϊσίου, εκδ. Ψυχογιός

Άγια Νύχτα, Σιωπηλή Νύχτα! Είναι το πιο πολυτραγουδισμένο ποίημα που γράφτηκε ποτέ. Κι έχουν περάσει 197 χρόνια από εκείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα, την σιωπηλή, που πρωτοακούστηκε και σαν μελωδία στην εκκλησία του Τιρόλο. Γραμμένο από τον Γιόσεφ Μορ, τον εφημέριο του μικρού χωριού, που έψαχνε απεγνωσμένα βρει τρόπο να «υμνήσει» την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός. Στο μικρό εκκλησάκι που εκείνη την ημέρα το εκκλησιαστικό όργανο σταμάτησε να δουλεύει. Κι επειδή η νύχτα εκείνη ήταν, και είναι μαγική, η έμπνευση δεν άργησε να έρθει στο μυαλό και την ψυχή  του εφημέριου. Μαζί ήρθε κι το νεογέννητο της γυναίκας του καρβουνιάρη μα και ο οργανίστας της εκκλησίας Φραντς Γκρούμπερ που άκουσε τους στίχους  και τους έντυσε με νότες με τη συνοδεία της κιθάρας του. Λίγες παιδικές φωνές χρειάστηκαν ακόμα κι όλα έγιναν  όπως έπρεπε. Και πέρασαν τα χρόνια και  πάλι Χριστούγεννα ήταν, όταν τέσσερα από εκείνα τα παιδιά βρεθήκαν στην αγορά της  Λειψίας , η Καρολίνα, ο Άντερτ,ο Γιόσεφ και η Αμαλία. Τραγούδησαν ξανά το «τραγούδι τ΄ουρανού» και ο σερ Πόλεντζ που έτυχε να τα ακούσει, τα προσκάλεσε την βραδιά των Χριστουγέννων στην αίθουσα συναυλιών του Γκεβάντχαους. Εκεί αφού ανέβηκαν στη σκηνή εισέπραξαν το πιο ζεστό χειροκρότημα. Η Άγια Νύχτα είχε γίνει για μια ακόμα φορά το τραγούδι του κόσμου και η μελωδία της δεν θα σιγούσε ποτέ ξανά!

Πίσω από κάθε τραγούδι λένε πως κρύβεται μια μικρή ιστορία. Η Αγγελική Βαρελά έψαξε και την βρήκε και με  τον δικό της τρόπο και φαντασία την έκανε βιβλίο για παιδιά έτσι ώστε να φτάσει… παντού. Η Κατερίνα Παϊσίου την εικονογράφησε και το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι τούτο το μικρό θαυμαστό βιβλιαράκι που μαθαίνει και υμνεί μια ιστορία μοναδική και εντελώς μαγική!

Για παιδιά από 7 ετών !

Δωροβροχή, Φραντζέσκα Αλεξοπούλου – Πετράκη, εικ: Πέτρος Μπουλούμπασης, εκδ. Παπαδόπουλο.

Σας έχει τύχει ποτέ ενώ περπατάτε στο δρόμο μια χειμωνιάτικη μέρα να ξεσπάσει βροχή και να πέσουν στο κεφάλι σας αντί σταγόνες νερού, κουτιά δεμένα με πολύχρωμες κορδέλες; Ακούγεται απίθανο ,συνέβη όμως στον Μάρκο. Τούτη η Δωροβροχή ήταν η αιτία να νοιώσει ένα σωρό συναισθήματα. Να βγει από μέσα του όλος ο εγωιστικός εαυτός του, να στεναχωρήσει τους φίλους του, τα αδέλφια του και να νοιώσει απέραντη μοναξιά. Κι όλα αυτά από ένα πείσμα και την απληστία …στα καλύτερά της. Όμως σαν νυχτώνει και μένει μόνος, καταλαβαίνει πως κάτι δεν γίνεται σωστά κι επειδή μια νύχτα χριστουγεννιάτικη πολλά θαύματα μπορούν να συμβούν, κάτι θα τον κάνει να δείξει πόσο γενναιόδωρος και καλόκαρδος είναι ο Μάρκος. Τα κουτιά με τα δώρα που έχει μαζέψει από τον ουρανό στο δωμάτιό του, έχουν πέσει από το έλκηθρο του Αι Βασίλη κατά λάθος και ένα μικρό ελαφάκι τα ψάχνει απεγνωσμένα στον κήπο του σπιτιού του Μάρκου. Ο Μάρκος του τα επιστρέφει στη στιγμή ακούγοντας την ιστορία από τα ελάφι , αλλά και μια λέξη μαγική που τον κάνει να νοιώσει όμορφα. Φίλε μου, θα του πει το ελάφι  κι ο κόσμος γύρω του θα γίνει  διαφορετικός.

Η Φραντζέσκα Αλεξοπούλου Πετράκη, έγραψε μια πολύ τρυφερή πρωτοχρονιάτικη ιστορία. Μια ιστορία πρωτότυπη, πανέξυπνη και με ιδιαίτερα νοήματα. Αγγίζει το θέμα του εγωκεντρισμού των μικρών παιδιών και της δυσκολίας που έχουν να μοιράζονται πράγματα. Ένα βιβλίο γεμάτο αλήθειες και συναισθήματα με μια πολύ τρυφερή και όμορφη εικονογράφηση. Ο Πέτρος Μπουλούμπασης έφτιαξε υπέροχες φιγούρες και χαρακτήρες που αγαπιούνται με την πρώτη ματιά από τα παιδιά με έντονα χρώματα, με απλές αλλά ιδιαίτερες γραμμές.

Κι όλα αυτά με γνώμονα την αγάπη , την μαγεία, τη φιλία και την ομορφιά που χαρίζει στην ψυχή ένα δώρο και ας πέφτει από τον ουρανό κι ας μην είναι δικό μας! Μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε πώς να χαροποιούμε τους φίλους και να μην τους πληγώνουμε με την συμπεριφορά μας !

Για παιδιά από 4 ετών!

Της Κοκκώνας το σπίτι, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,( Απόδοση Κώστας Πούλος, εικ: Νικόλας Ανδρικόπουλος),εκδ. Παπαδόπουλος

Ήταν ένα σπίτι μισοτελειωμένο, σχεδόν ερείπιο που προκαλούσε φόβο στα παιδιά την νύχτα. Οι παπάδες  ξεχνούσαν να το ραντίσουν με αγιασμό  σαν περνούσαν με την αγιαστούρα τους την ημέρα των Φώτων γιατί λέγανε πως ήταν άνδρο δαιμονικών, φαντασμάτων  και καλικάντζαρων.  Η ιστορία ξεκινά την παραμονή των Χριστουγέννων, έξω από της Κοκκώνας, της όμορφης Αννίκας το σπίτι, με δυο παιδιά να μαλώνουν για τα χρήματα που κάποιος τους έδωσε και να παρουσιάζεται μπροστά τους μια παράξενη μορφή με ανακατωμένα μαλλιά και κουρελιάρικα ρούχα. Ήταν ο Γιάννης ο Παλούκας που είχε σκαρφιστεί να κρυφτεί εκεί και να παραμονεύει για τα παιδιά που τυχόν περνούσαν και να τους παίρνει τους παράδες… Κάποια στιγμή ο δωδεκάχρονος Στάμος τον αναγνωρίζει και τότε αρχίζει η επίθεση με πετροπόλεμο…

Μια υπέροχη ιστορία που γράφτηκε από τον κορυφαίο των γραμμάτων, τον “ποιητή” της πεζογραφίας και του διηγήματος, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη , γύρω στα 1893. Τόσα χρόνια πριν κι όμως είναι σαν να γράφτηκε χθες. Μια ιστορία χριστουγεννιάτικη με ήρωες  που δεν ξαφνιάζουν ειδικά τους μεγαλύτερους που έζησαν ιστορίες με … «καλικάντζαρους» και παράδες, με αερικά και …φαντάσματα. Μια ιστορία διασκευασμένη από τον Κώστα Πούλο και εικονογραφημένη σχεδόν μαγικά από τον Νικόλα Ανδρικόπουλο. Με έμφαση στις συνήθεις και τα πειράγματα που κάποτε επικρατούσαν σε μικρές κοινωνίες. Με χρώματα απίθανα, με την παντοδυναμία του κόκκινου, του μπλε και του μαύρου. Μια ιστορία που συγκινεί ακόμα και στις μέρες μας, μια ιστορία που αφήνει άφωνα τα παιδιά με αναφορές σε  άλλες εποχές, με άλλες συνήθειες που φαντάζουν σαν  παραμύθι αλλά υπήρξαν στ αλήθεια!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 27 Δεκεμβρίου 2015 Εδω  :http://www.cretalive.gr/culture