Θεριό ανήμερο η θάλασσα σήμερα, θεριό που παλεύει να
κατασπαράξει ό,τι μπορεί. Δεν θυμάμαι ποτέ τόση μανία του αέρα, τόση οργή,
τόση δύναμη, όσα χρόνια κατεβαίνω και ζω το λιμάνι. Κάθε πρωί τούτο το Κάστρο ,
ο Κούλες ή Κουλές στέκει εκεί και τον καλημερίζω και εκείνος μου λέει την δική
του καλημέρα. Σήμερα φοβήθηκα το πρωί. Ήταν αδύνατον να πλησιάσω κι όμως ένοιωθα πως σήμερα ήθελε περισσότερη
συντροφιά από ποτέ.
Έβλεπα πάνω από τα τείχη
εκείνη την αγέρωχη στάση του. Ίσιωνε το μπέτι
του για άλλη μια φορά να προστατεύσει την πόλη του, τα καΐκια, το λιμάνι του.
Τα κύματα τον σκέπαζαν, τον κτυπούσαν αλύπητα .Κι εκείνος ατρόμητος, σα
λεβέντης
κρητικός, άντεχε, δεν λύγιζε, δεν μιλούσε. Ατάραχος, ίσιος, λαβωμένος αλλά
όρθιος... Δεν μου ‘κανε καρδιά , να μην του πω για μια
ακόμα φορά … «
Κράτα γερά ». Να τον θαυμάσω ,
να τον πονέσω να τον δω από όσο πιο κοντά γινόταν,
κι όσο μπορώ με ένα κλικ μιας απλής μηχανής να
κρατήσω τούτες τις δύσκολες ώρες του…
Εδώ, πάντα, κάθε μέρα στα εύκολα και στα
δύσκολα…
Ηράκλειο 10
Φεβρουαρίου 2015…ώρα 7.00πμ….και 12.15 μ.μ.
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015…ώρα 12.30 μ.μ.
…Όλη νύχτα δεν σταμάτησε ούτε για μια στιγμή. Φούντωνε,
άναβε, ξεσπούσε, όπου και όπως έβρισκε και το πρωί πια ήταν σχεδόν ανεξέλεγκτη.
Έμπαινε , έβγαινε, κτυπιόταν πάνω στις πέτρες του δίχως οίκτο, ανελέητα. Έβραζε
μέσα της ο θυμός, η μανία να γίνει εκείνη η αφέντρα του λιμανιού. Ζήλεια μαζί
με πάθος , ο πιο δύσκολος και καταστρεπτικός συνδυασμός. Εκείνος παρέμενε
ασάλευτος. Πήγε να λυγίσει για μια μόνο στιγμή, όμως γρήγορα, στάθηκε στο ύψος
του. Τον κατάλαβα, τον είδα…
Κι ήταν σαν να μου ΄λεγε :
«…Θα περάσει κι αυτό ...Πόσο να κρατήσει ακόμα; Πόσο; Μια μέρα,
δύο κι ύστερα θα της περάσει,θα
ηρεμήσει, θα συλλογιστεί πως άδικα παραφέρθηκε, άδικα μούγκριζε σαν ύαινα. Έτσι
είναι, γυναίκα κι αυτή , πλανεύτρα, όμορφη
και υπερβολική , σ΄όλες τις αντιδράσεις της. Ποιος ξέρει τι συλλογίστηκε
πάλι, τι της έβαλαν στο μυαλό και
ταράχτηκε τόσο πολύ…»
Πλησίασα όσο πιο κοντά μπορούσα. Ο
αέρας ήταν τόσο δυνατός που με δυσκολία
κρατιόμουν…Την ένοιωσα και αυτή , που όσο έβλεπε τον Κούλε αμίλητο, η δύναμη, η
αγανάκτηση, ο εγωισμός, ο θυμός της όλο και φούντωνε. Μέσα στο λιμάνι όλα
είχαν
αλλάξει
χρώμα. Ανακατεύτηκε
ο βυθός με ένα σωρό σκουπίδια που κουβάλησε μέσα
του ο άνεμος. Οι βάρκες , τα καΐκια
χόρευαν
χωρίς σταματημό στον ίδιο ρυθμό. Η κούραση ζωγραφισμένη στα σκαριά τους κι εκείνη
σαν πληγωμένη ερωμένη συνέχιζε να
βρυχάται… Βούιζε
όλος ο τόπος…
« Κράτα γερά…Άρχοντα,
μη σκιάζεσαι…» του ΄πα για μια ακόμη φορά. Και τους άφησα μόνους να τα
βρουν .Τόσα χρόνια άλλωστε τόσα και τόσα έχουν περάσει μαζί …
Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr στις 10 Φεβρουαρίου 2015 :
Εδώ !
19 Φεβρουαρίου 2015...ώρα 11.00 π.μ.
...Δεν
έχει τελειωμό τούτη η μανία...φοβάμαι πως κάποια στιγμή κι ας μην το
θέλει,θα τον πληγώσει ... Σήμερα βρυχάται συνέχεια, φωνάζει και ξεσπάει
με όση δύναμη έχει ...Για μια ακόμα φορά του ΄πα ..." Άρχοντα, μην
σκιάζεσαι " ...Σήμερα τον ένοιωσα πως κρύωνε πιότερο από τις άλλες
μέρες. Δεν μπορούσα να ρθω πιο κοντά μα σε βλέπω, σε παρακολουθώ, εκεί
δίπλα και νοιάζομαι. Είπανε πως απαγορεύτηκε, έστω
προσωρινά η διέλυση στο λιμενοβραχίωνα, μόνο με δική μας ευθύνη. Εχουν
δίκιο, δεν λέω, αλλά υπάρχει μια λέξη σε τούτον τον τόπο που
χαρακτηρίζει εμάς τους Κρητικούς.
"Κουζουλάδα " τη λένε και την
θυμήθηκα, χαμογελώντας πριν λίγο...Αυτό το κουβαλάμε και μας βάζει σε
μπελάδες πολλές φορές αλλά δεν γίνεται αλλιώς..." Μην σκιάζεσαι,
Άρχοντα'' δεν είσαι μόνος σου, χιλιάδες κουζουλούς έχει τούτη η πόλη ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου