Πιάστε την άκρη της κλωστής να κινήσει η χρονιά…

Της Ελένης Μπετεινάκη

Μια κόκκινη, μια πράσινη, μια κίτρινη κλωστή…

Διάλεξε ποια θέλεις και πάμε μαζί να ξετυλίξουμε το κουβάρι…

Τι θα συναντήσουμε; Κανείς δεν ξέρει…

Ίσως να μπούμε σε ένα καράβι  ή να πάρουμε ένα ποδήλατο και να φτάσουμε μέχρι τα αστέρια. Μπα!... Πιο σίγουρα να πάμε με το αυτοκίνητο ή μήπως με ένα πατίνι;

Πιο αέρινο και συναρπαστικό θα ΄ναι  ν’ ανεβούμε σε ένα αεροπλάνο ή σε ένα αερόστατο  κι αν, αν θέλεις κι εσύ, θα κυνηγήσουμε το ουράνιο τόξο ή εκείνο το πορτοκαλί σύννεφο που χαμογελάει πλατιά και μοιάζει με ξεχειλωμένη κολοκύθα…

Που θα φτάσουμε, πώς και γιατί;  Μα η μαγεία είναι στο άγνωστο, στο μη αναμενόμενο, στην έκπληξη της στιγμής, στο τώρα που μετά από λίγο θα είναι πριν…

Καρδιοχτύπι, αγωνία, σκέψεις χαρούμενες αλλά και λίγο φοβισμένες, είμαστε όλοι γεμάτοι τούτο το πρωινό…

12 του Σεπτέμβρη, του «Άγιου Σχολικού», της Επιστροφής, της Ανανέωσης, της Ελπίδας…

Χιλιάδες άνθρωποι, παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί, σήμερα θα περάσουμε για πρώτη μέρα την πόρτα του σχολείου…

Σπουδαία πόρτα θα διαβείτε θα έλεγαν οι χαρτορίχτρες κι οι καφετζούδες. Κι η αλήθεια είναι πως πραγματικά είναι από τις πιο σημαντικές της ζωή μας. Άλλοι για πρώτη φόρα κι άλλοι για να χαιρετήσουν μια μακρόχρονη πορεία…

Το κάνω εικόνα και βλέπω γέλια, φωνές, χαρές και κλάματα…

Βλέπω καθαρά πρόσωπα, συγκίνηση, στολισμένα παιδιά σαν να πηγαίνουν σε γιορτή.
Μα είναι γιορτή!  Είναι χαρά, είναι ξεκίνημα και δόσιμο ψυχής…

Ξέρετε, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, είτε στο σχολείο φοιτούν μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά είναι εκείνη η πρώτη στιγμή που τα μάτια θα «ανεγογυρέψουν»  να βρουν το πάτημα, την εμπιστοσύνη, το χαμόγελο στα μάτια του Μέντορα ( όχι, αυτού του Υπουργείου), του Δασκάλου με Δ κεφάλαιο! Και των φίλων που χάσαμε το καλοκαίρι ή τους νέους που θα βρούμε μαζί το επόμενο διάστημα κι ίσως και τα επόμενα χρόνια…

Είναι η στιγμή που θα κρατήσεις από το χέρι (αν στο δώσει με την πρώτη), το παιδάκι που θα ‘ρθει για πρώτη φορά στο «Μεγάλο Σχολειό» και θέλει να  νιώσει την ασφάλεια, την αγάπη, την πίστη και τη σταθερότητα σε αυτό το  σπουδαίο βήμα του.

Η τάξη μας φέτος είναι μεγάλη κι άδεια. Δεν έχει στολίδια περισσά… Δεν έχει τυποποιημένες φωτοτυπίες κι επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Έχει μόνο μικρές «καθαρές» γωνιές ζεστασιάς…

Εσένα περιμένουν, να γεμίσετε μαζί τα κουτιά, τους τοίχους, τους «φακέλους» με τα δικά σου «θέλω» και «μπορώ».

Με τα δικά σου πινέλα θα βάψουμε τον κόσμο…

Με το δικό σου χαμόγελο θα ανοίξει κι η δική μας πόρτα να προχωρήσουμε, να ανέβουμε, να πειραματιστούμε, να γνωρίσουμε όλα εκείνα που θέλουμε κι όλα τα άλλα που δεν ξέρουμε πως υπάρχουν…

Ξέρω πως σήμερα το πρωί θα ΄χω κι εγώ την ίδια αγωνία. Κι ας έχουν περάσει τόοοοσα χρόνια, τόσοι Σεπτέμβρηδες από την ζωή μου. Θα αναζητώ και πάλι τις μικρές χαραμάδες των ματιών της ψυχής.

Και θα κρατώ μια γόμα να σβήνω τα άσχημα, τα χαλασμένα, τα δύσκολα.

Μια ξύστρα να λιαίνω τις «μύτες των μολυβιών» όταν δεν μπορούν μόνες τους να γράψουν στις σελίδες της ζωή τους.

Ένα μεγάλο χρωματιστό
χαζαπλάστ να δίνω χαρά στα πονεμένα γόνατα. Άλλωστε το χέρι το δικό μου θα΄ναι πάντα εκεί στα σηκώματα. Κι εγώ θα ανεβαίνω ακόμα πιο ψηλά από τη δύναμη των πέντε χρόνων της δικής σου ύπαρξης.

Με ένα πινέλο θα βάφουμε κάθε μέρα τους ουρανούς μας, να γεμίζουν πουλιά , πεταλούδες και πολύχρωμα αστεράκια τις νύχτες, να μας φέγγουν εκεί που έχει πιο πολύ σκοτάδι…

Θα μπούμε μαζί στο κάστρο της Φεγγαρούσας να διώξουμε εφιάλτες και κακούς δράκους. Να γνωρίσουμε τις Φεγγαρολουσμένες, τις κόρες της, και τους ασημένιους ιππότες που μας προστατεύουν τις νύχτες…

Με μια αγκαλιά θα γεμίζει η μέρα κι η ψυχή με δύναμη και θάρρος για τα επόμενα…

Με ένα τραγούδι θα προσπαθήσουμε να φτάσει η φωνή μας σε όλους εκείνους τους περαστικούς που θα κοντοσταθούν στο παραθύρι και θα χαμογελάσουν κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι γιατί θα έχουμε καταφέρει να τους δώσουμε τη καλή στιγμή της μέρας τους…

Με ένα βιβλίο ή παραμύθι θα μπούμε σε όλους τους μαγικούς και φανταστικούς κόσμους που θα μας κάνουν να νιώσουμε δύναμη, γνώση κι αντάμωμα με αδελφές ψυχές…

Με μια καλή κουβέντα θα φύγουν οι φόβοι, οι θυμοί, οι αδυναμίες μας…

Με το άνοιγμα των χεριών μας θα δώσουμε και θα πάρουμε αγάπη.

Επιτελούς χωρίς πρέπει και μη, θα φανούν μετά από δυο χρόνια τα χαμογέλα στα χείλη μας.

Ούτε μάσκες, ούτε φόβος, φέτος,  ούτε ανάρμοστους στην ηλικία των παιδιών κανόνες που φυλακίζουν το αυθόρμητο και τη χαρά να φανεί παραπέρα…

Χαμογελάστε όλοι πλατιά, ανοίξτε τις πόρτες, επιτέλους, στους γονείς, στα παιδιά…

Τρέξετε κι ανακατευτείτε στα διαλλείματα…

Πέσετε κάτω και σηκωθείτε ξανά  χίλιες φορές…

Και να θυμάστε εσείς γονείς : Κάθε μέρα που το παιδί σας θα επιστρέφει στο σπίτι το μόνο που θα το ρωτάτε θα ΄ναι : «Πέρασες καλά;», «Έπαιξες με τους φίλους σου; »

Όλα τα παιδιά θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν, να μετρούν… Στην ώρα τους!

Άλλωστε αυτή είναι δουλειά των δασκάλων τους!

Από την πρώτη μέρα όμως πρέπει να μάθουν πως σκορπιέται η αγάπη, η χαρά, η ελευθερία, το όνειρο  και η ελπίδα…

Είμαι τυχερή που και φέτος θα βρίσκομαι σε ένα σχολείο γεμάτο φως…

Ένα σχολείο που έχει ανοιχτές πόρτες, αγκαλιές και όνειρα …

Τελικά κορίτσια, λέω να μπούμε σε ένα μεγάλο καράβι την Πρώτη μέρα…

Για άγνωστα νερά να σαλπάρουμε… Κι αν δούμε τα δύσκολα να θυμόμαστε πως οι βαρκούλες που θα μας σώσουν έχουν μοναδικά ονόματα:

Τις λένε : Ελπίδα, Αγάπη, Ζωή, Ελευθερία, Χαρά, Όνειρο, Θάρρος και Δύναμη!

Κι αν αλλάξουμε όχημα στη διαδρομή θα αφήσουμε  τα παιδιά να διαλέξουν τι θέλουν!

Με ένα κουβάρι πολύχρωμες κλωστές θα ανοίξουμε τη χρονιά μας!

Πιάστε τις και σεις τις άκρες του, γονείς, συνοδοιπόροι, να κινήσουμε μαζί …

{ Στην Γλαύκη, στην Χριστίνα, στην Κατερίνα, στην Νίκη και στην Μαρία( κι ας έφυγες φέτος) που μου χάρισαν ξανά το …φως. Στα μικρά μας παιδιά του 64^ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου που μόλις ήρθαν! Στα καινούργια κορίτσια ( Έλενα, Ελένη, Χαρά, Μαρία, Αναστασία, Δώρα) που μόλις προστέθηκαν στο κουβάρι …}

Καλή σχολική μας χρονιά!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ  στις 12 Σεπτεμβρίου 2022 https://www.patris.gr

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 12 Σεπτεμβρίου 2022 : https://www.cretalive.gr