Ένα Μαμούν κι ένας σπουδαίος συγγραφέας, ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες… στα Παραμύθια του Σαββάτου!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Τι γυρεύουν όλα αυτά τα ζώα προϊστορικά και μη κι ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του κόσμου σε ένα Σάββατο πρωί; Μα πρωταγωνιστούν σε μερικά από τα ολοκαίνουργια βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν και με πολύ μεγάλη χαρά μοιραζόμαστε μαζί σας…

Μαμούν, Αλίκη Γιαννάκη – Ματθαίος Αμανατίδης, εικ: Στέλλα Δημητρακοπούλου, εκδ. Μικρή Σελήνη

Ξου το λέγανε εκείνο το τεράστιο μαμούνι με μια μύτη που έμοιαζε με προβοσκίδα, με καβούκι και τρίχωμα πολύ στο σώμα του. Είχε κι ένα ζευγάρι φτερά, μια λύπη στο βλέμμα και μια ψυχή μικρού παιδιού. Αλλόκοτο πλάσμα, κατακόκκινο, που όμως ήθελε πολύ να παίξει στην παιδική χαρά που δεν ήταν άλλη από ένα πάρκο μέσα σε ένα πεύκο, σε μια τεράστια κουφάλα δηλαδή. Έψαχνε φίλους για να βρει κι έβαλε τα καλά του όμως η Λίλη η Πεταλούδα τον έδιωξε  με απάθεια μεγάλη, προσβάλοντάς τον ανεπανόρθωτα για την εμφάνισή του και ειδικά για την πελώρια μύτη του. Με την Πίτσα την Πασχαλίτσα δεν είχε καλύτερη τύχη. Η τσουλήθρα που με τόσο θάρρος της πρότεινε να κάνουν έμεινε μόνο σαν βαθιά επιθυμία στην ψυχή του Ξου. Όσο για τον Φρίξο τον Λιβελούλη κι εκείνος τον απογοήτευσε λέγοντάς του τα χειρότερα λόγια.  Κι έφυγε ο Ξου να κλάψει μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα όμως η ζωή καμιά φορά τα φέρνει αλλιώς. Έγινε εκείνο το ξαφνικό «μπουμ» και ένα κλαδί που έπεσε έκλεισε τελείως την είσοδο του πάρκου… κι όλα τα έντομα αποκλείστηκαν!

Κι είχε και κρύο και χιόνι και φόβο πολύ τούτη η στιγμή. Κι ο Ξου; Τι νομίζετε πως έκανε; Τι σκέφτηκε αμέσως να κάνεις για όλα εκείνα τα έντομα που τον αποπήραν πριν;

Μόλις διαβάσετε την ιστορία θα μάθετε, και σίγουρα θα …συγκινηθείτε!

Ε,λοιπόν, αυτό το Μαμούν πολύ το αγαπήσαμε. Μια ιστορία ολόφρεσκη της Αλίκης Γιαννάκη και του Ματθαίου Αμανατιάδη για όλα εκείνα τα στερεότυπα της εμφάνισης που δημιουργούν λάθος εντυπώσεις και εκτιμήσεις για πολλούς. Έχουμε όλοι συνηθίσει, ή μας  έχουν συνηθίσει σε συγκεκριμένες και αποδέκτες εξωτερικές προδιάγραφες σωματότυπου και οποιοσδήποτε δεν ακολουθεί αυτά τα στάνταρτ συνήθως αποβάλλεται από μια παρέα, από μια τάξη, από ένα παιχνίδι, από νέες γνωριμίες. Η εμφάνιση πάντα (δυστυχώς) έδινε το έναυσμα για να ξεκινήσει μια σχέση, μια συζήτηση, μια συνεργασία. Το βιβλίο των δύο νέων συγγραφέων δίνει ένα υπέροχο παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας και συγχρόνως καταρρίπτει πολλές λαθεμένες αντιλήψεις. Ο καθένας μας είναι διαφορετικός και τα φυσικά του χαρίσματα που ποτέ δεν είναι υπεύθυνος  ο ίδιος για την ύπαρξή  τους μπορούν να ίσως κάποιες φορές να δώσουν μια  λύση σε δύσκολες καταστάσεις. Η δύναμη, η αντοχή, η εξυπνάδα, το θάρρος, δεν έχουν να κάνουν με την κατασκευή του σώματος ή με την ομορφιά και έτσι κι ο μικρός Ξου με το ήθος, την ευγένεια,  την ψυχή και την τόλμη του σώζει όλους εκείνους που τον κορόιδεψαν, τον απόκλεισαν από οτιδήποτε και τον έκαναν  να στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Εκείνος όμως δεν κράτησε ούτε κακία σε κανέναν, ούτε σκέφτηκε μόνο τον εαυτό του στα δύσκολα…

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα. Φόβος, αγωνία, αποδοχή, απογοήτευση, αλληλεγγύη, χαρά, πείσμα, θάρρος, υπομονή, επιμονή, συγγνώμες, αγάπη και φιλία. Ένα βιβλίο βγαλμένο από την ίδια τη ζωή και ας έχει σαν ήρωα ένα προϊστορικό μαμούνι. Οι κοινωνίες των παιδιών κάπως έτσι είναι. Σκληρές και με βαριές κουβέντες που εύκολα απορρίπτουν ή και δέχονται κάποιον στη συντροφιά τους. Κι όταν έρθει εκείνη η απρόσμενη στιγμή του εγκλωβισμού και έχει χαθεί κάθε ελπίδα καταλαβαίνουμε πως οι αξίες βρίσκονται βαθιά μέσα στην ψυχή και όχι στα εξωτερικά χαρίσματα κάποιου. Στα δύσκολα, στα άσχημα και στα απίθανα συχνά έχουμε αρωγούς «ανθρώπους» που δεν περιμέναμε να μας σταθούν ή που στο παρελθόν αδίκως τους είχαμε παραγκωνίσει.

Ένα πολύ τρυφερό και δυνατό βιβλίο που διδάσκει χωρίς σηκωμένα δάκτυλα ή περιττά λόγια. Είναι γραμμένο σε έμμετρη μορφή που κάνει ακόμα και την αποστήθισή του πιο εύκολη από πολύ πολύ μικρές ηλικίες και έχει μια εξαιρετική εικονογράφηση από την Στέλλα Δημητρακοπούλου. Έντονα χρώματα, μοναδικά σκίτσα και συνθέσεις που τυπώνονται πολύ δυνατά σε παιδικά μυαλουδάκια.

Αγάπη γεμάτο, ανάγκη συνύπαρξής, αναζήτηση φίλων και ευκαιρία να μιλήσει γονέας ή δάσκαλος στα παιδιά του για συναισθήματα και στερεότυπα.

Ένα ολόκληρο θέατρο χάρτινων ηρώων μπορούμε  να φτιάξουμε με τον Ξου, την Λίτσα, την Πίτσα και τον Φρίξο.

Αλήθεια εσύ μπορείς να φανταστείς κι ένα δικό σου μαμούνι- έντομο και να το φτιάξεις;

Να γράψεις μια ιστορία θάρρους και φιλίας με αφορμή την γενναιότητα του μικρού Ξου;

Να ψάξεις να βρεις ποια άλλα έντομα υπάρχουν και πώς είναι φτιαγμένα;

Να φτιάξεις νέες λέξεις- ονόματα όπως έγινε με το ΜΑΜΟΥΝ ( μαμούνι και μαμούθ);

Να αναζητήσεις και να μάθεις τι ήταν τα Μαμούθ;

Και πολλές πολλές δραστηριότητες που θα σας τις δείξουμε κι εμείς από την καινούργια σχολική χρόνια που σίγουρα θα έχουμε το «Μαμούν» στη βιβλιοθήκη μας.

Να το ψάξετε  στα βιβλιοπωλεία ή κι εδώ: https://mikriselini.wordpress.com/

Οι Απίθανες περιπέτειες του κυρίου Θερβάντες, Ελένη Κατσαμά, εικ: Βασίλης Σελιμας, εκδ. Πατάκη

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς των εκδόσεων Πατάκη : Οι Μεγάλοι όταν ήταν μικροί, μόλις κυκλοφόρησε από την αγαπημένη Ελένη Κατσαμά και μαθαίνουν ακόμα και οι μικρότεροι σε ηλικία την μοναδική και περιπετειώδες βιογραφία ενός από τους διάσημους- κλασσικούς συγγραφείς του κόσμου, του Μιγκέλ Ντε Θερβάντες. Ο περίφημος συγγραφέας του Δον Κιχώτη έζησε μια συναρπαστική ζωή που τα είχε όλα. Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του  1547 στην Ισπανία και ο πατέρας του, ο Ροδρίγο, ήταν κουρέας και οδοντίατρος και χειρουργός και λίγο …κουφός. Συχνά τον ρωτούσαν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει κι εκείνος σχεδόν πάντα απαντούσε: «Θα γίνω συγγραφέας, στρατιώτης, ναυτικός, εξερευνητής, και θα πολεμάω τους κακούς». Όλα όσα ευχήθηκε στη ζωή του ο Μιγκέλ το έζησε. Ήταν λάτρης του θεάτρου κι εκείνη την εποχή οι περιοδεύοντες  θίασοι ήταν αρκετοί. επίσης ο Μιγκέλ ήταν από τα παιδιά που ο πατέρας του τα έστειλε στο σχολείο και αυτόν και τα έξι αδέλφια του. Έπρεπε όμως να πάει στη Σεβίλλη κι εκεί έζησε τις πιο απίθανες ιστορίες με συναναστροφή με ανθρώπους που ήταν τυχοδιώκτες, κλέφτες, τοκογλύφοι, τραπεζίτες. Οι Ιησουίτες δάσκαλοι του όμως τον έκαναν να αγαπήσει πολύ το διάβασμα και μην παρασυρθεί απ’ όλα όσα συναντούσε στο διάβα του. Στη συνέχεια κατετάγη στον στρατό και μάλιστα σάλπαρε με ένα πλοίο για να πολεμήσει με συμμάχους του Τούρκους. Και  στην περίφημη ναυμαχία της

Ναυπάκτου τραυματίζετε πληγώνοντας σοβαρά το αριστερό του χέρι.

Λίγο αργότερα επιστρέφοντας πια στην χώρα του, το πλοίο που τον μετέφερε, μια πολεμική γαλέρα, δέχεται επίθεση από πειρατές και ο Μιγκέλ ντε Θερβάντες συλλαμβάνεται  και μεταφέρεται  αιχμάλωτος στο Αλγέρι, όπου παρέμεινε για πέντε χρόνια σαν σκλάβος. Μαζεύουν χρήματα οι μοναχοί, τον απελευθερώνουν αλλά και πάλι στέκεται άτυχος. Στη  χώρα του θα φυλακιστεί ξανά και τουλάχιστον αυτή τη φορά θα του βγει σε καλό. Θα γράψει το περίφημο μυθιστόρημα του τον ανεπανάληπτο Δον Κιχώτη, μια ιστορία αγάπης, μια αστεία ιστορία που μέσα της περιγράφει και φαντάζεται όλα όσα περίπου έζησε, ένιωσε και ευχήθηκε.

Με το καλογραμμένο αυτό κείμενο της Ελένης Κατσαμά και την υπέροχη εικονογράφηση του Βασίλη Σελιμά θυμόμαστε οι μεγαλύτεροι και μαθαίνουν οι μικρότεροι την πολυτάραχη ζωή του τόσο σπουδαίου Μιγκέλ Ντε Θερβάντες. Μια ζωή που από μόνη της μοιάζει με φανταστική περιπέτεια, ένα παραμύθι σαν τον Δον Κιχώτη που διαβάζεται ακόμα στις μέρες μας και που πάντα θα αποτελεί ένα αριστούργημα και ας έχουν περάσει κοντά 400 χρόνια από τότε που γράφτηκε.

Βρείτε το εδώ:https://www.patakis.gr/product/619242/nees-kuklofories/Oi-apithanes-peripeteies-tou-kuriou-Thervantes-Seira-Oi-Megaloi-otan-htan-Mikroi/