Ζητούνται Αναγνώστες!: Κι έκλεισαν τα φώτα της γιορτής…

Τρίτη 11 Ιουλίου 2017

Κι έκλεισαν τα φώτα της γιορτής…

Της Ελένης Μπετεινάκη*

Κατέβηκαν οι τόνοι, οι ρυθμοί και οι συζητήσεις…

Κι έμειναν μόνο οι αναμνήσεις κι οι φωτογραφίες. Οι δικές μου, των άλλων. Τέσσερις μέρες γεμάτες γιορτές. Τέσσερις μέρες γεμάτες τέχνη στους δρόμους, στις πλατείες, στα πάρκα, σε ξεχασμένα κτίρια και χαλάσματα. Και γέμισε χρώμα η ψυχή, τα μάτια και η σκέψη μας.

Χρώμα, πολύχρωμο και τροφή για όλα εκείνα που υπάρχουν κι είναι καλά κρυμμένα. Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που κατέχουν καλά ό, τι κάνουν χωρίς φαμφάρες και μιζέρια. Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που αποδεικνύουν πως αν κάποιος τους παρακινήσει φτιάχνουν μικρά θαύματα. Θαύματα που αποτυπώνονται σε τοίχους ,με τα πινέλα τους, σε καβαλέτα στη μέση των δρόμων, σε μικρές σκηνές χωρίς εξέδρα, σε τέχνη των χεριών λεπτοδουλεμένη, σε χορό, σε θέατρο δρόμου, σε μουσικές, σε φωνές, σε καραγκιοζοπαίχτες , σε παραμύθια, σε παρέες στις γειτονίες που ….είχαν ξεχαστεί.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τούτες στις μέρες. Μια δειλή συμμετοχή μου στον Μαραθώνιο Φωτογράφησης του Δήμου Ηρακλείου με βοήθησε για μια ακόμα φορά να ανακαλύψω τη μαγεία που όλοι μας έχουμε ξεχάσει ή είναι κρυμμένη κάπου και δεν φαίνεται, δεν έχει χώρο ή τόπο να εκφραστεί ελεύθερα, όπως πραγματικά πρέπει να είναι η Τέχνη. Να χαρίζετε, να ευφραίνει, να παρηγορεί. Να δω, να θαυμάσω, να ανακαλύψω πως τούτη η πόλη έχει όρεξη, ταλέντα, ζωή, πολιτισμό που δεν βροντοφωνάζει, που δεν φαινόταν.

Τι τράβαγε η ψυχή σου και δεν το έζησες; Από ανθρώπους χωρίς κόμπλεξ, από σπουδαίους καλλιτέχνες που δεν …διαφημίζονται σχεδόν καθόλου, αλλά υπάρχουν.

Και γεμίσανε οι πλατείες και οι γειτονιές. Το πιο σπουδαίο; Μια αγκαλιά έγιναν οι άνθρωποι, μια παρέα, μια βεγγέρα διαρκείας σε όλες τις γειτονιές, πολλές φορές χωρίς ένα κάθισμα για να ξεκουραστούν, μα δεν τους ένοιαξε. Ήθελαν να δουν, να χορτάσουν , να ανακαλύψουν πως όλα γίνονται , όλα μπορούν να συμβούν σαν έχει όραμα κάποιος και το θέλει πολύ, και το οργανώσει σωστά και καλά.

Όλα πια τακτοποιημένα σε κλικ φωτογραφικά. Κι είναι πολλές οι στιγμές κι ήταν σπουδαίες οι μέρες και οι νύχτες που πέρασαν. Κι ας μην προλάβαινες όλα τα συμβάντα… Κι ας καθυστερούσες σε κάποια άλλα. Τόσος κόσμος που ήταν τόσο καιρό; Τόση ψυχή, τόσο χρώμα…

Κι εκτός από την φωτογραφικό μαραθώνιο, θεώρησα τιμή μου να συμμετέχω με τα ταπεινά …παραμύθια, σε αυτή τη γιορτή. Κι είδα ξανά τη δίψα των παιδιών για κάτι που δεν το ΄χουν συνηθίσει σε πλατείες και σε μέρη που δεν το ΄χαν φανταστεί. Κι ένοιωσα πως κάπου, κάποιος θα σκεφτεί πως μπορεί και να άξιζε τον κόπο. Κι ήταν το χαμόγελο και τα ορθάνοικτα μάτια και στόματα των παιδιών η ανταμοιβή και το τίμημα.

Ας μην μπούμε για μια ακόμα φορά στη μιζέρια των λίγων και συχνά παραπονούμενων. Γιορτή ήταν σημαντικότατη κι είχε και μια δράση που μ΄ ακούμπησε όσο καμιά κι ας μην είχε μουσική, δρώμενο, ηθοποιούς ή πινέλα χρωματιστά. Ήταν εκείνη το τελευταίο μεσημέρι του Φεστιβάλ που ξεκίνησε από την Πλατεία των 18 Άγγλων κι έφτασε ίσαμε την Αγορά, την Νέα Πλατεία με το κλειστό Σεμπίλ του Χατζή Αγά και την άνυδρη πια Κρήνη Μπέμπο. « Ελα στη θέση μου » ήταν ο τίτλος κι είχε πρωταγωνιστές νεαρά παιδιά που δεν έχουν μάτια να δουν όλα τα εμπόδια που εμείς οι «τυχεροί» τους βάζουμε. Περπατήσαμε όλοι μαζί πάνω στις ειδικές γραμμές «όδευσης τυφλών». Συχνά με εμπόδια, ένα αυτοκίνητο, μια καρέκλα, ένα διαφημιστικό stand , μια ομπρέλα και …καμιά συγνώμη!

Κι ήταν η κόκκινη μπογιά …τι τίποτα την επόμενη στιγμή, για όλους, αλλά ακούστηκε εκείνη η φωνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ : «Μαμά, τι έχει πάλι μπροστά, τι έβαλαν;»

Κάθε εβδομάδα έπρεπε να γίνεται τούτη η δράση, με ρυθμό, με έντονη μουσική από τύμπανα, με συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων, ίσαμε ΟΛΟΙ να μπούμε στη θέση τους!

Όμως είπαμε ήταν γιορτή κι ήταν υπέροχη και την χαρήκαμε όλοι, όλοι μας. Και εγώ κι όσοι συμμετείχαμε θέλω να πω ευχαριστώ σε όλους : Άρχοντες, εθελοντές, τεχνικούς, γνωστούς, φίλους και άγνωστους που ήταν εκεί, που ήμασταν εκεί…

Ίσαμε του χρόνου να ΄μαστε όλοι καλά …