Δεκέμβρης είναι η αιτία Άρχοντα… χειμωνιάζει σιγά σιγά!

Από το ξημέρωμα φυσάει δυνατά… 

Άλλωστε τα ΄παμε πως ο Δεκέμβρης  μπήκε χθες βράδυ φουριόζος στο σπίτι μας κι αφού αγκαλιαστήκαμε, τα΄ παμε , φάγαμε κι ήπιαμε βγήκε πάλι με δύναμη έξω γιατί λέει είχε ραντεβού με τον άνεμο και σήμερα θα ΄παιζαν κυνηγητό από τα χαράματα. Είχε πολύ καιρό να βρεθεί στα μέρη μας και δεν χόρταινε το παιχνίδι. Κατεβήκανε  κι οι δύο με φόρα στο λιμάνι κι εκεί πια έδωσαν όλη τους την ενέργεια… Φυσούσε ο άνεμος,  κι όλο τούμπες έκανε, συνέχεια, ο Δεκέμβρης. Η Θάλασσα θέλησε να πάρει μέρος κι αυτή στο ξέφρενο παιχνίδι κι άρχισε να φουσκώνει και να σκάει όπου βρει τα κύματά της. Τελειωμό δεν είχαν τα παιχνίδια τους. Ανακάτευαν όλα τα χρώματα μόνο που το καφέ, το γαλάζιο και το λευκό κέρδιζαν συνέχεια  σκεπάζοντας όλα τα άλλα που κρύωναν κι είχαν κρυφτεί μέσα στον Κούλε, πίσω του ίσως,  κάπου, τρομαγμένα από τη δύναμη των τριών φίλων…

Τότε ήταν που θύμωσε ακόμα και το ουράνιο τόξο. 

-Έτσι είστε, τους φώναξε, τώρα θα δείτε… και δίνει μια με όλη του τη δύναμη κι απλώνεται πέρα στον ορίζοντα , όσο μπορούσε να φανεί μέσα από τα σύννεφα που το έκρυβαν με περισσή φροντίδα. Χαμογέλασε κι ο ήλιος για μια στιγμή. Χάρηκε που τα χρώματα πήραν πάλι τη θέση τους κι άρχισε να ομορφαίνει η πλάση. Δεν κράτησε όμως πολύ η χαρά του. 

Ο άνεμος είναι γνωστός ζαβολιάρης και ζωηρός δεν μπορούσε να συγκρατήσει την ορμή του. Κι όπως συνέχιζε να φυσάει τα σύννεφα πάγωσαν πιο πολύ και μαζεύτηκαν πιο κοντά ακόμα το ένα στο άλλο κρύβοντας για μια ακόμα φορά την ομορφιά των χρωμάτων.

Κι όλα αυτά εκεί μπροστά στο Φρούριο της Θάλασσας, τον Άρχοντά μας που συνέχιζε να παραμένει  ακούνητος, αγέρωχος, ατρόμητος, περήφανος. 

«Άρχοντα …ξεκινήσαμε, χειμώνιασε σήμερα! » του ψιθύρισα  σαν τον καλημέρισα λίγο αργότερα… « Μην σκιάζεσαι ,ο Δεκέμβρης είναι κι όπως κάθε μικρό παιδί κάνει κι εκείνος τα τερτίπια του, τις ζαβολιές του. Είναι και λίγο ζωηρός και το πρωτοπαίδι του χειμώνα …γι αυτό  άφησέ τον, θα του περάσει. Σε λίγες μέρες που θα μεγαλώσει… θα γλυκάνει κι αυτός!» 

Δεν μίλησε, μα τον ένοιωσα πως χαμογέλασε όπως κάθε φορά… Άλλωστε έχει μάθει σε μπόρες, καταιγίδες, θάματα και πράγματα, μάχες, πολέμους …Ένα μικρό αθώο παιχνίδι του Δεκέμβρη με τα στοιχειά της Φύσης ήταν και για κείνον ν ένα παιχνιδάκι, μια ρουτίνα που λίγο του ζωήρευε την καθημερινότητα του…

Ελένη Μπετεινάκη
(Ιστορίες  του Χειμώνα…σαν παραμύθια!)