Τα παραμύθια του Σαββάτου...

...Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Παραμύθια κι ιστορίες γεμάτα αλήθειες της ζωής. Για εκείνα τα χρόνια της νιότης που όλα τα όνειρα, οι επιθυμίες, οι σκέψεις και τα σχέδια φτάνουν ίσαμε τα αστέρια. Για τις στιγμές που νοιώθεις τη ζωή, το νόημα, την αληθινή αγάπη και τον προορισμό σου. Γιατί χωρίς να το καταλάβεις τα χρόνια γρήγορα περνούν κι όλα αλλάζουν. Μόνο η αγάπη μένει τελικά σε κάθε βήμα, σε κάθε στιγμή, παντού. Η αγάπη, τα βιβλία και …τα παραμύθια που κρύβουν πάντα τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής μας!

Πετάει, πεταέι τ’ αγριολούλουδο; Βασιλική Κατέρη,εικ: Χριστίνα Τσέβη, εκδ. Poema...

Ένα τόσο δα μικρό μωβ λουλουδάκι που μια μέρα φύτρωσε ανάμεσα σε δυο βράχους είναι ποτέ δυνατόν να ταξιδέψει; Μπορεί ένα φυτό με ρίζες και χωρίς φτερά να καταφέρει να γνωρίσει τον κόσμο όλο; Ένα μικρό άγριο κυκλάμινο που είναι ατρόμητο, ονειροπόλο και γεμάτο δίψα για ζωή, μπορεί να κάνει τα πάντα; Ακόμα και να πετάξει;

Τι κι αν γεννήθηκε ανάμεσα σε δυο υπερπροστατευτικούς βράχους που σαν γονείς του το «μεγαλώσαν». Τι κι αν  όλοι του  έλεγαν : «Δεν μπορείς!». Εκείνο δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται, να ελπίζει και να παίρνει δύναμη από τα νιάτα και την ατρόμητη ψυχή του. Κι άρχισαν οι συμβουλές, τα μη,  και οι  λογικές αποκλίσεις στη ζωή του. Ίσαμε που ήρθε μια πεταλούδα και το πήρε στα φτερά της κι ας … γκρεμοτσακίστηκε. Το όνειρο είχε αρχίσει να γίνεται αλήθεια και ας μην είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Η ψυχή όταν ψηλώνει και θέλει να φτάσει ίσαμε την άκρη του κόσμου δεν γνωρίζει τι θα πει …πέσιμο!

Και φτάνει η στιγμή που ένας αετός αγέρωχος, περήφανος και τεράστιος θα βρεθεί στον τόπο της γενέτειρας του μικρού αγριολούλουδου. Η ζωή και των δύο θα αλλάξει. Ο αετός έπαιρνε  κάθε βράδυ στα δυνατά του φτερά το μικρό κυκλάμινο και το ταξίδευε  σε κόσμους που δεν είχε φανταστεί και κάθε πρωινό το επέστρεφε στο …σπίτι του να ξεκουραστεί.

Και γνώρισε το φεγγάρι από κοντά. Σχεδόν ακούμπησε τα αστέρια πετώντας γραπωμένο στα φτερά του αετού. Μόνο που η υπεροψία του αρπακτικού είχε σημαδέψει τη ζωή του μικρού λουλουδιού και όσα και του χάρισε, ή νόμισε πως του χάρισε στην αρχή ο αετός, μια μέρα είδε τα πράγματα με άλλο μάτι. Ένοιωσε βαθιά μέσα στην ψυχούλα του  πως άλλα εκείνο περίμενε από το περήφανο πουλί. Και τότε σήκωσε το δικό του ανάστημα, τη δική του φωνή. Τόλμησε τα …ανήκουστα, να εναντιωθεί στον βασιλιά των πουλιών, να πει άφοβα την γνώμη, τα θέλω, τις απόψεις του! Και συνέβη αυτό που συμβαίνει και στη ζωή των ανθρώπων κάποιες φορές. Όλα άλλαξαν , ήρθε η γαλήνη, η ομορφιά και ένας γλυκός πόνος που θα του θύμιζε για πάντα το ταξίδι, την ζωή, τις ρίζες, την τόλμη και την απόφαση!

Μια αλληγορική, διδακτική, ποιητική και υπέροχη ιστορία. Ένα παραμύθι γεμάτο ζωή, τόλμη, αποφάσεις και ομορφιά της Βασιλικής Κατέρη. Μια ιστορία που δείχνει πόσο πολύ δύναμη έχουν τα νιάτα, οι ατρόμητοι και οι «άνθρωποι» που έχουν όνειρα στη ζωή τους να φτάσουν ψηλά, πολύ ψηλά. Την ίδια στιγμή σαν ακουμπήσουν τα άστρα, δεν ξεχνούν τον τόπο, την καταγωγή, την ιστορία, τις ρίζες τους. Μια πορεία ζωής… ενός μικρού ασήμαντου αγριολούλουδου που είχε όμως σημαντικά όνειρα. Ενός αγριολούλουδου, που όπως συμβαίνει και στην ζωή των ανθρώπων, δεν το βάζει κάτω από τις συμβουλές και τα μη των μυαλωμένων μεγάλων. Όλα τα πράγματα στη ζωή κερδίζονται και μαθαίνονται από προσωπικές εμπειρίες. Μόνο έτσι προχωρά κάποιος μπροστά και πραγματοποιεί ιδέες, όνειρα και ψηλούς στόχους. Αρκεί να καταλάβει ποιος είναι, πως ξεκίνησε, που μπορεί να φτάσει και πώς να « περπατήσει» στη ζωή.
Από τις ποιο όμορφες ιστορίες για παιδιά, γεμάτη εικόνες και νοήματα. Γεμάτη τόλμη και ταξίδια της ψυχής, του νου και της ζωής! Ένα παραμύθι για τη δύναμη της φιλίας, της αληθινής αγάπης και της γνώσης. Ένα παραμύθι αυτογνωσίας  και πραγματικότητας και ας βάζει τα λουλούδια και τα πουλιά να μιλούν. Έτσι είναι τα παραμύθια, δίνουν ζωή, φωνή και φαντασία στα πιο μεγάλα κι απίθανα για να μεγαλώσει κι η δική μας ψυχή , να τολμήσει, να ακουμπήσει το όνειρο κι ας πέσει.

Απλή, λιτή και όμορφη η εικονογράφηση της Χριστίνας Τσέβη δένει με ένα δυνατό κείμενο που αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Πόσο μάλλον να το αφηγηθείς σε όλους εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία των παραμυθιών!

Η ιστορία απέσπασε το Γ΄ βραβείο στον 33^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της Παν. Ένωσης Λογοτεχνών και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις (Poema..)

Μεγαλώνω τη γιαγιά μου, Βαγγέλης Ηλιόπουλος, εικ: Κάτια Βαρβάκη, εκδ. Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη

«Δεν μπορώ. Αφού ξέρεις, μεγαλώνω το παιδί.» Μια φράση που όλοι κάπου, κάποια στιγμή την έχουμε ακούσει σε κάποιο ελληνικό σπίτι, αν όχι στο δικό μας. Εκείνες  οι μαγικές γιαγιάδες που κάνουν τα πάντα γιατί οι γονείς, τα παιδιά τους,  δουλεύουν. Οι γιαγιάδες που δεν χαλούν χατίρι, που δεν παραπονιούνται σχεδόν ποτέ, που αγωνιούν διπλά, που θυσιάζονται για τα πάντα. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες των παιδικών μας χρόνων, που δεν μπορεί κανένας να τους αντικαταστήσει.

Εκείνα τα πολύ τρυφερά και συχνά ρυτιδιασμένα χέρια που ήταν και είναι πάντα εκεί. Στο σπίτι, στα κάγκελα του σχολείου, στις χαρές, στις λύπες , στις αγκαλιές που δεν προλαβαίνουν οι γονείς. Οι γιαγιάδες των παραμυθιών, της περιπέτειας, εκείνου του μαγικού κόσμου της κλασσικής κάποτε λογοτεχνίας, των μοναδικών κεντημένων σελιδοδεικτών και των ατελείωτων βιβλιοπαιχνιδιών.

Κι ύστερα σαν περάσουν τα χρόνια κι αλλάξει η ζωή πάλι η γιαγιά θα παραμείνει η αγαπημένη των βιβλίων, της ψυχής και των παιδικών χρόνων. Κι όταν αρρωστήσει πολύ, οι ρόλοι θα αλλάξουν. Η γιαγιά πια δεν μπορεί πια να κάνει σχεδόν τίποτα όμως θα μπορεί το μεγάλο της …εγγόνι. Κι  εκείνο το μικρό αγόρι που μεγάλωσε θα φροντίζει πια να διαβάζει συνέχεια στη γιαγιά του, στην αρχή μεγάλα κείμενα κι όσο περνά  ο καιρός μικρότερα. Και θα της διαβάσει  και παραμύθια και ιστορίες για μικρά αλλά και μεγάλα « παιδιά»!

Γιατί κάποια στιγμή «…όποιος φίλος τηλεφωνεί για να βγούμε του λέω: Δεν μπορώ. Αφού ξέρεις, μεγαλώνω τη γιαγιά.»

Κι όμως είναι αλήθεια… Κι εγώ το ένοιωσα κάποτε πως μεγάλωνα την ίδια μου τη γιαγιά. Μια γιαγιά « θυσία» με τα πιο απίθανα φαγητά, ιστορίες και αναμνήσεις. Ήρθε μια στιγμή που έπρεπε να σταματήσει εκείνη την φροντίδα για  μας και να την φροντίσουμε εμείς.

Ένα βιβλίο τρυφερό, όσο κανένα, του Βαγγέλη Ηλιόπουλου. Ένα βιβλίο που με τόσο απλό τρόπο μιλεί στην ψυχή των παιδιών για κάτι τόσο μεγάλο. Για την φροντίδα, το νιάσιμο, την αγάπη, το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου που σέβεται, πονά και προσφέρει. Μια ιστορία για παιδιά και όχι μόνο. Για τις γιαγιάδες και τους παππούδες τούτου του κόσμου που έχασαν τα νιάτα και τη δύναμη τους αλλά που η αγάπη πότε δεν τους εγκατέλειψε.  Για το μεγαλείο, την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια της τρίτης ηλικίας. Για τον άνθρωπο που μέχρι την τελευταία του στιγμή έχει ανάγκη από την οικογένεια, την βοήθεια , την αγάπη. Για την ψυχή των ανθρώπων, των δικών μας ανθρώπων που δεν πρέπει να παραμελούμε ή να ξεχνούμε σαν περάσουν τα χρόνια. Γιατί η ζωή όλων μας κάνει κύκλους και η ανάγκη, ο καιρός φέρνει συχνά τα πάνω κάτω και αλλάζουν οι προτεραιότητες μας.  Ένα πολύ συγκινητικό κείμενο που ευαισθητοποιεί όλα τα παιδιά μα και τους μεγάλους. Για τις μεγάλες αλήθειες της ζωής των αφανών ηρώων της δικής μας καθημερινότητας. Για τις αξίες, τα πρέπει, τις υποχρεώσεις και τις …αδυναμίες μας. Γιατί η ζωή όλων όσων τους γνωρίσαμε ή τους έχουμε ακόμα θα ήταν αλλιώτικη και πιο ανούσια χωρίς το δικό τους μεγάλωμα που κι εμείς έχουμε χρέος να τους …το προσφέρουμε σαν το χρειαστούν! Γιατί η ζωή χρειάζεται σεβασμό σε κάθε ηλικία, σε κάθε χώρα , σε κάθε εποχή!

Ένα βιβλίο που έχει εικονογραφήσει μοναδικά η Κάτια Βαρβάκη, σαν πίνακες ζωγραφικής γεμάτοι  ποίηση, ομορφιά και αισιοδοξία. Μια νέα σειρά βιβλίων από την Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη με τίτλο : Μικρά Βήματα, Μεγάλοι δρόμοι που επιμελείται ο  Βαγγέλης Ηλιόπουλος.

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός