« Τα παραμύθια του Σαββάτου…»

Γράφει  η  Ελένη Μπετεινάκη*

Κι επέστρεψαν  «Τα παραμύθια του Σαββάτου», πιστά στο εβδομαδιαίο ραντεβού τους. Και τι δεν είδαν, διάβασαν κι άκουσαν όλες αυτές τις μέρες. Ταξίδεψαν πολύ στη χώρα των βιβλίων και της φαντασίας κι έφτιαξαν και χίλια δυο άλλα καλούδια που θα τα δούμε σιγά σιγά …

Και σήμερα μπήκαν στην ιστορία της Αρασέλης, στην ιστορία της μουσικής και συνάντησαν χίλιες δυο περιπέτειες κι αγωνίες για τη ζωή , για το σκοπό της για την ομορφιά του ταξιδιού που δεν σταμάτα ποτέ. Κι έφτασαν σε μια μικρή πολιτεία με χαρισματικούς ανθρώπους, απλούς κι αγαπημένους, σαν εκείνο τον μικρό ακούραστο τσαγκαράκο που δεν έχασε ποτέ τη διάθεση του για δημιουργία, εργασία και κέφι για την ίδια τη ζωή. Κι ύστερα βρέθηκαν στη χώρα του μικρού Δράκου Ναπολέων και ένοιωσαν την αδικία, τον εκφοβισμό, τη φιλία και την αγάπη. Κι είδαν τη δύναμη να επιστρέφει, το θάρρος να θεριεύει και τη φωνή να νικάει τη σιωπή όταν δυναμώνει και πρέπει να ακουστεί σε όλον τον κόσμο!

Οι μουσικές  της Αρασέλης, Ελένη Γκίκα, εικ: Σάντρα Ελευθερίου, εκδ. Καλέντης

Πάντα συμβαίνει όταν γεννιέται μια καινούργια ζωή. Πάντα ακούγεται μια μουσική που προετοιμάζει το δρόμο , άλλοτε δυνατή, άλλοτε γρήγορη, άλλοτε απαλή και σε κάποιους δεν σταματάει ποτέ. Έτσι και στη ζωή της Αρασέλης, που από εκείνη την πρώτη στιγμή είχε το χάρισμα. Το χάρισμα της μελωδίας του βιολιού που θα την συντρόφευε σε όλη της τη ζωή. Κάθε κίνηση, κάθε σκέψη, κάθε τι που περνούσε και χάνονταν στο χρόνο ήταν δεμένο με τη μουσική από αυτό το βιολί. Ώσπου κάποια στιγμή, σαν μεγάλωσε,το κορίτσι, ένοιωσε πως τούτο το θείο δώρο είχε αρχίσει  να την πνίγει. Θέλησε να φύγει μακριά, να ψάξει και να βρει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και πάνω από όλα να βρει τον εαυτό της. Το ΄πε και το ΄κανε η Αρασέλη και χάθηκε ανάμεσα στον …κόσμο κι έγινε ένα με τη βουή των ανθρώπων μήπως και καταφέρει να σωπάσει εκείνη η μουσική που υπήρχε πάντα στα αυτιά, στην ψυχή , στο μυαλό της. Να ξεφύγει από τη μοίρα της…

Και συνάντησε άλλους ανθρώπους, απλούς, καθημερινούς μα και παράξενους. Κι άκουσε, είδε, ένοιωσε και τις δικές τους ζωές. Κι αναρωτήθηκε, κι έψαξε να δει τι έκρυβαν μέσα τους, πίσω από τις λέξεις, τις πράξεις, τις ζωές τους. Θαύμασε έναν ζωγράφο που της μίλησε για τη μαγεία της δικής του ζωγραφιάς, έναν σοφό που της χάρισε μια σελίδα από τα αμέτρητα βιβλία που είχε διαβάσει. Κι η Αρασέλη είδε πάλι τον εαυτό της μέσα από αυτούς… Κι ένας παραμυθάς της θύμισε το δικό της παραμύθι κι ένα ακόμα για κάποιο παιδί που άρχισε πια να γίνεται σκοπός της δικής της ζωής. Θέλησε τότε να φτάσει ίσαμε τα πέρατα του κόσμου για να βρει τούτο το παιδί…

Και το ταξίδι ως το μαγικό βουνό ήταν μακρύ, δύσκολο και παράξενο , γεμάτο εμπειρίες, αλλόκοτα πλάσματα της φύσης και της φαντασίας. Και κάποια στιγμή το βρήκε,  εκεί στην κοιλάδα με τα Μυστικά… Ένα παράξενο παιδί μα τόσο οικείο σε όλους μας…

Μια θαυμαστή ιστορία ενός κοριτσιού, του κάθε κοριτσιού που αναζητά τον εαυτό του, τις απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής . Μια μοναδική ιστορία της Ελένης Γκίκα… Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε τούτο το βιβλίο; Κείμενο ή εικόνα; Το κείμενο ταξιδιάρικο, μαγικό, γεμάτο από μόνο του εικόνες, γεμάτο αλήθειες και τροφή για σκέψη.

Μια ιστορία για την μουσική, για την ίδια τη ζωή με όλες τις περιπέτειες και τα ταξίδια της. Μια αιώνια αναζήτηση που όλοι μας κάνουμε  για να καταλάβουμε που ανήκουμε, ποιος είναι ο σκοπός και προορισμός της ζωής μας… Μια ιστορία για μεγάλους και παιδιά με υπέροχη εικονογράφηση από την Σάντρα Ελευθερίου. Χρώματα,εικόνες και μορφές που σε ταξιδεύουν  πραγματικά και φανταστικά σε ένα παραμύθι σαν εκείνα τα παλιά, γεμάτο έμπνευση, ιδέες και πολύ σημαντικά μηνύματα.

Ένα ταξίδι σε μονοπάτια δύσκολο αλλά και οικεία για τους μεγάλους και ανεξερεύνητα μα μαγικά  για τους μικρούς φίλους των …παραμυθιών!

Για παιδιά από 6 χρονών!

Τα μαγικά χέρια του τσαγκαράκου, Μαριέττα Κόντου, εικ: Γιώργος Δημητρίου, εκδ. Μεταίχμιο

Μια μικρή πολιτεία, κούτσικη τόσο που ακόμα και στο χάρτη δύσκολα την έβρισκες. Μια πολιτεία όμως με ψυχή κι ας είχε λίγους κατοίκους. Είχε κάτι που την έκανε διάσημη. Έναν  μικρό τσαγκάρη που η τέχνη των μαγικών χεριών και η νοικοκυροσύνη  του έφτασε ίσαμε τα πέρατα του κόσμου. Μα πιο πολύ έφτασε εκείνο το ένα και μοναδικό του χάρισμα, η καλοσύνη και η αγάπη που έβαζε σε κάθε ζευγάρια από τα παπούτσια που έφτιαχνε, είτε ήταν παλιά, είτε καινούργια. Ήταν μυστικό τούτο το υλικό κι όποιος τον ρωτούσε έλεγε πως αν θέλει κι εκείνος ένα ζευγάρια παπούτσια έπρεπε να του κρατά « κάτι δικό του, χρήσιμο κι αγαπημένο…». Ώσπου μια μέρα έγινε κάτι που άλλαξε τη ζωή όλων στη μικρή πολιτεία και πιο πολύ εκείνου του ένα και μοναδικού τσαγκάρη της. Απέναντι ακριβώς από το παπαμυθοπάπουτσο μαγαζί στήθηκε ένα τεράστιο κτίριο με την επιγραφή « Γρήγορο παπούτσι». ‘Όλα εκεί εκτός από πολύ …γρήγορα, ήταν και εύκολα. Κι άνθρωποι, όπως συμβαίνει πάντα …ξέχασαν το μικρό μαγαζί, κι έτρεξαν στο καινούργιο, το μεγάλο …το εύκολο! Όμως ο καιρός περνάει κι έχει γυρίσματα πολλά… Οι αξίες δεν χάνονται ποτέ κι έτσι κάτι δεν πήγαινε καλά στο μεγάλο μαγαζί  των παπουτσιών. Η ευκολία και η …γρηγοράδα δεν είχαν καμιά σχέση με την τέχνη, το μεράκι, την αντοχή και …την ψυχή!

Έτσι ο μικρός τσαγακάρακος που ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει ακόμα κι όταν όλοι τον άφησαν  μόνο του, είχε ήδη φροντίσει σαν του κτύπησαν την πόρτα ξανά, να μην αφήσει κανέναν τους …χωρίς παπούτσια!

Και τότε όλοι κατάλαβαν το μυστικό του : «…μόνο ο άνθρωπος μπορεί σε αυτό που φτιάχνει να βάζει υλικά που η μηχανή δεν έχει: αναμνήσεις, γέλιο, χαρά, φροντίδα,σκέψεις τρυφέρες και ευχές πολλές…!»

Μια τρυφερή καληνύχτα από μια νέα και ταλαντούχα συγγραφέα την Μαριέττα Κόντου. Μια ιστορία γεμάτη αλήθειες, γεμάτη ανθρωπιά, υπομονή, θέληση, αγάπη και πείσμα για ότι πιστεύει κάποιος και προσπαθεί ποτέ να μην το αλλοιώσει ο χρόνος. Μια ιστορία με όπλο της την μαγική συνταγή της δημιουργίας σε κάθε «έργο» της ζωής του ανθρώπου. Ένα παραμύθι που σε κάνει να σκεφτείς, να αναρωτηθείς για τον κόσμο γύρω σου. Για εκείνα τα μεγάλα, τα έτοιμα, τα πολύχρωμα, τα φανταχτερά καταστήματα που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια στη ζωή όλων, αφήνοντας συχνά στην άκρη  τη γειτονιά, το μεράκι, την ψυχή, την υπερηφάνεια και την καλοσύνη των μικρών αυτοδημιούργητων ανθρώπων που παραμερίστηκαν. Μια ιστορία, ακόμα, γεμάτη αγάπη,  σκέψη, σοφία και αξίες που τελικά ο χρόνος δεν τις αφήνει να ξεχαστούν!

Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι από τον Γιώργο Δημητρίου , λιτή, έντονη όπως χρειάζεται και όπως ταιριάζει σε μια τόσο τρυφερή καληνύχτα!

Για παιδιά από 5 ετών!

Ο δράκος Ναπολέων, Χρήστος Δημόπουλος, εικ  :Νικόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Ψυχογιός

Συνήθως οι δράκοι είναι τρομεροί και φοβεροί. Όλοι, ή μάλλον όχι όλοι. Ο Ναπολέων είναι λίγο διαφορετικός. Είναι ένα μικρό δρακάκι που πηγαίνει στην πρώτη τάξη του Δημ. Σχολείου, είναι αδύνατος πολύ και κοντός. Μπορεί να υστερεί λίγο στην ανάπτυξή του , όμως ήταν πρώτος στα παιχνίδια και τις σκανταλιές. Η καινούργια του ζωή ξεκινά την ώρα που για πρώτη φορά μπαίνει στο κατακόκκινο σχολικό του λεωφορείο. Σαν φτάνει στην τάξη του πια, αν και όλοι τον γνωρίζουν, κανένας δεν θέλει να καθίσει δίπλα του στο θρανίο. Έτσι μένει μόνος του μέχρι που …η αργοπορημένη Ιωσηφίνα μπαίνει γρήγορα μέσα στην τάξη. Φουριόζα όπως είναι βρίσκει θέση  δίπλα του και αυτό θα είναι  η αρχή μιας μεγάλης αλλαγής στη ζωή του μικρού δράκου. Βρίσκει νόημα στη ζωή του και σαν αποφασιστικός που ήταν πάντα, προσπαθεί με κάθε τρόπο να γίνει φίλη του η Ιωσηφίνα. Βάζει σε εφαρμογή ένα σχέδιο, να της φτιάξει μια γραφή με ένα μικρό λουλούδι αλλά την πιο ακατάλληλη στιγμή, όλα καταστρέφονται χάρις στον Αρθούρο, που φέρνει γέλια στο πρόσωπο της μικρής δράκαινας και λύπη στη ζωή του Ναπολέοντα. Απογοητεύεται αρχικά. Ο εκφοβισμός από τον Αρθούρο συνεχίζεται για δύο ακόμα φορές και ο Ναπολέων είναι πολύ λυπημένος και μόνος. Η Ιωσηφίνα που ξέρει και βλέπει, τον παροτρύνει κάποια στιγμή να μιλήσει σε έναν μεγαλύτερο για όλα όσα συμβαίνουν στο σχολείο. Ο Ναπολέων συμφωνεί, αποκτά το θάρρος που του λείπει και σαν πει το πρόβλημά του όλοι οι μεγαλύτεροι θα τον ακούσουν και θα πάρουν την ανάλογη …θέση! Η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο  κι όλα θα γίνουν όπως πρέπει κι όπως αρμόζει στους μικρούς θαρραλέους δράκους και …στα παιδιά!

Μια υπέροχη ιστορία για τον παιδικό εκφοβισμό σε πολύ τρυφερές ηλικίες , για την φιλία, την « παιδική » αγάπη και τη σχολική ζωή. Ο Χρήστος Δημόπουλος  γράφει  ένα παραμύθι τόσο σύγχρονο με ήρωα έναν δράκο. Ένα δράκο που στα μάτια των παιδιών είναι  ένα φοβερό θεριό που δεν φοβάται κανέναν. Κι όμως κι εκείνος νοιώθει τελικά  φόβο και βιώνει την μοναξιά και την απόρριψη. Ένα σύγχρονο πρόβλημα στα περισσότερα σχολεία που συνήθως δεν συζητιέται. Κι αυτό είναι  ένα μήνυμα που προσπαθεί να δώσει τούτη η ιστορία. Να μην κρύβεις τόσο μεγάλα μυστικά, να μην αποξενώνεται κανένα παιδί. Να έχει τη δύναμη, το θάρρος, την τόλμη να πει το πρόβλημά τους, σε γονείς, δασκάλους, φίλους. Τότε μόνο βρίσκει κάποιος την άκρη, όταν το μοιραστείς, όταν μιλήσεις, τότε το πρόβλημα αρχίζει να …εξαφανίζεται!

Μέσα από τον Ναπολέοντα βλέπουμε εκατοντάδες παιδιά που δεν τολμούν να πουν λέξη από ότι βιώνουν καθημερινά, στο σχολείο, στο δρόμο στις πιο ανυποψίαστες παρέες. Κι είναι τούτη η ηλικία από τις πιο ευάλωτες , τις πιο τρυφερές και τις πιο δύσκολες στη διαχείριση κρίσεων, προβλημάτων και συναισθημάτων.

Ένα παραμύθι λοιπόν τόσο ξεχωριστό με καλό τέλος όπως όλα τα παραμύθια γεμάτο νοήματα, ιδέες για λύσεις και παροτρύνσεις .Ένα παραμύθι υπογεγραμμένο από ένα πολύ αγαπημένο συγγραφέα και άνθρωπο μικρών και μεγάλων, καθώς και από ένα πολύ σπουδαίο εικονογράφο τον Νικόλα Ανδρικόπουλο. Ένας δράκος συμπαθής, ζωντανεμένος από τα πινέλα του κ. Ανδρικόπουλος και την πένα του κ. Δημόπουλου. Με υπέροχα χρώματα λοιπόν, σχεδιασμένος έτσι ώστε να μην τρομάζει, να γίνεται συμπαθητικός από την πρώτη στιγμή και να έχει τον χαρακτήρα και τη φιγούρα που αγαπούν τα παιδιά, ιδιαίτερα τα πιο αδύναμα!

Άλλωστε κι εγώ σαν ρώτησα τα δικά μου παιδιά που ενθουσιάστηκαν με την ιστορία και με τους δύο δημιουργούς της, τη γνώμη τους για τον Ναπολέων, μου είπαν πως κάποιες φορές έχουν νοιώσει σαν αυτόν πως «πάντα» θα μιλούν για ότι τους συμβαίνει  και πως κι αυτός έχει τελικά αδυναμίες και προβλήματα, αλλά και φίλους, όπως …εμείς τελικά.  

Για παιδιά από 5 ετών!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

Δημοσιεύτηκε στις 7 Νοεμβρίου 2015 στο cretalive.gr :http://www.cretalive.gr/culture