Της Ελένης Μπετεινάκη
Κι ο δικός μου αυτές
τις μέρες μου επιτρέπει να έχω χρόνο πολύ για περισσότερο διάβασμα…
Κι ας μην μπορώ να κρατήσω το βιβλίο σωστά…
Το διάβασα σχεδόν μονορούφι…
«Καινούργιος» Νίκος Καζαντζάκης ! Και ξαναμπήκα στις
ιστορίες του Καπετάν Μιχάλη. Και ξανάζησα το πάθος, την λεβεντιά της Κρήτης, τα
απίθανα γεγονότα εκείνης της εποχής … Θυμήθηκα τον καπετάν Πολυξίγκη, τον
καπετάν Μάντακα, τον καπετάν Σήφακα τον πατέρα του Καπετάν Μιχάλη και παππού
του Κοσμά. Ο Κοσμάς που είναι συγγραφέας, είναι ο ίδιος ο Καζαντζάκης,μού φαίνεται…
Μου θύμισαν τούτες οι
ιστορίες τα μεγάλα κλασσικά του πια έργα κι ένιωσα σαν να θέλε με τον «Ανήφορό»
του να κρατήσει σημειώσεις για εκείνα
που θα έγραφε μετά το 1946….
Έχει τελειώσει άλλος ένας πόλεμος, ο Β΄ Παγκόσμιος, για τους
Κρητικούς, τους Έλληνες, τους Ευρωπαίους, τον κόσμο όλο, και τα εσωτερικά ερωτήματα
είναι πολλά, όπως κι οι ανησυχίες… Ποιο το χρέος μας στη ζωή, τον τόπο, τον
εαυτό μας, τους άλλους.
Νοεμή, η γυναίκα του Κοσμά, εβραία…Συγκλονιστική η ιστορία της.
Η μοίρα, το φευγιό, η αγάπη. Ο έρωτας κι ο θάνατος σε ένα κορμί, μεταφορικά
και κυριολεκτικά…
Η σκιά κι ο φόβος του πάτερα, του Καπετάν Μιχάλη, κι ας κείτεται
νεκρός. Η ψυχή του ακόμα πλανάται παντού…
Τα άλλοτε θεριά της Κρήτης και φόβος των Τούρκων στο τελευταίο
«συναπάντημα» πριν αφήσει τον κόσμο ο Παππούς…
Κόσμοι, θρησκείες, άνθρωποι διαφορετικοί αλλά όλοι ανήσυχοι με
τους δικούς ανήφορους, ερωτήματα, φόβους…
Ίσως τούτο να ναι ένα ακόμη μυθιστόρημα φιλοσοφικό και
προσωπικό. Αναζήτηση θα το λεγα. «Ταξιδεύοντας» είναι το πρώτο συνδετικό τίτλων
αρκετών βιβλίων του Καζαντζάκη. Κι εδώ ταξιδεύει, πέρα από τον δικό του εαυτό, τις
σκέψεις, τις ιδέες του. Φεύγει για την Αγγλία. Και πάλι εσωτερική αναζήτηση, και
πάλι απομάκρυνση από το γενέθλιο τόπο, και πάλι φυγή…
Κρήτη, μάνα, πατέρας, έρωτας, ελευθερία, ζωή… Αιώνιες λέξεις
και θέματα που αναλύει σε όλα του τα έργα…
Πόσο παράξενο αλήθεια να διαβάζεις ένα νέο βιβλίο ενός συγγραφέα
που έχεις αγαπήσει όσο κανέναν άλλο και τόσο πολύ. Πόσο περίεργο να ξαναδιαβάζεις
την Κρήτη και το Μεγάλο Κάστρο του Καζαντζάκη. Ψάχνεις να βρεις καινούργιους στοχασμούς
που έμειναν αδημοσίευτοι 76 χρόνια, λένε …
Μια φράση στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό σου : «Είχε γεράσει η πολιτεία της παιδικής του ηλικίας και της νιότης, θρύβουνταν κι αυτή, άρχιζε να γίνεται κουρνιαχτός και να σκορπίζεται στον άνεμο. Μπορούσε άλλη πολιτεία να χτιστεί αποπάνω της μα δε θα ’ταν η δική του· θα ξαναγέμιζαν πάλι οι δρόμοι με νέους μα δε θα ’ταν η δική του νιότη…
«Αγαπημένο
Κάστρο», μουρμούριζε κοιτάζοντάς το με τρυφερότητα, «γεράσαμε…»
Δεν θα σας γράψω
«κριτική» για τον Ανήφορο. Δεν θα κρίνω, εγώ, ποτέ, τα έργα του Καζαντζάκη. Άλλωστε
όπως λέω πάντα είμαι κι εγώ «Κρητική» με ήτα γραμμένο το ι…
Θα σας πω μίαν
άλλη φορά όλες μου τις σκέψεις…
Αναζητήστε
το όμως…αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου