Καλό ταξίδι Μάιε … καλή αντάμωση κυρά Άνοιξη!

Της Ελένης Μπετεινάκη

Λίγο μετά το μεσημέρι τ’ αποφασίσαμε …

Ώρα μας ήταν να βοηθήσουμε τον Μάη να φτιάξει τη βαλίτσα του…

Και πριν καλά καλά να το σκεφτούμε, να σου μπροστά μας η μάννα του βιαστική και χαρούμενη. Η Άνοιξη ήδη τα΄χε τακτοποιημένα όλα. Ήθελε κι εκείνη να  φύγει, μαζί του, δεν άντεχε καθόλου το Καλοκαίρι. Της χαλούσε το χρώμα στα λουλούδια, της κιτρίνιζε τα χωράφια και τα βοσκοτόπια. Εκείνη είχε μάθει μέσα στα αρώματα, στα χρώματα τα έντονα των λουλουδιών και στον άστατο καιρό που κουβαλούσαν και τα τρία της παιδιά. Όλες οι  καταπράσινες, οι γαλάζιες, οι κόκκινες και οι χρυσαφένιες της φορεσιές είχαν χωρέσει στις αποσκευές της. Για σήμερα φορούσε ένα απλό λινό λευκό φόρεμα κι ένα στεφάνι στα μαλλιά γεμάτο αγριολούλουδα και βοτάνια….

Τα δικά μου πάλι παιδιά την παρακάλεσαν να ανοίξει τη δική της  βαλίτσα  να δουν μήπως και ξέχασε κάτι από τα σπουδαία που είχαν ζήσει μαζί της …

Και έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Όλα τα ΄χε πάρει, όλα…

Ένα κλωνάρι κισσό απ ΄τα χελιδονίσματα. Ένα μικρό χάρτινο χαρταετό, την κατακόκκινη μάσκα της Νεράιδας Σερπαντίνας και δυο τρία κεράκια από την τούρτα γενεθλίων της κ. Ελένης. Ένα σημαιάκι με τη γαλανόλευκη  μας σημαία κι ένα φτερό,μικρό, χελιδονιού. Μια κόκκινη κι άσπρη κλωστή απ΄τα Μαρτάκια του πρωτότοκου γιού της. Ένα κατακόκκινο αυγό, μια λαμπαδίτσα λευκή με μια σβούρα να κρέμεται σε μια γαλάζια κλωστή. Ο Απρίλης τρελαινόταν για παιχνίδια του παλιού καλού καιρού κι αναβίωνε όσα έθιμα μπορούσε και θυμότανε…

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή μπήκε στην τάξη, λίγο λυπημένος ο Μάιος με άδεια την δικιά του βαλίτσα. Ήταν λίγο αναποφάσιστος και τα παιδιά τον αγκάλιασαν  τρυφερά και του είπαν πως με πολλή χαρά θα τον βοηθούσαν να μην ξεχάσει απολύτως τίποτα.

 

Ένα στεφάνι με ένα σωρό λουλούδια, ήταν το πρώτο που του δωσαν. Ένα ματσάκι λεβάντα, ρίγανη  και βασιλικό να μυρίζει η στράτα του σαν τις αυλές τις μαγικές και τα βουνά που βλέπαμε απ΄το παράθυρο του σχολείου. Ένα ηλιοτρόπιο από το βάζο του αγαπημένου μας ζωγράφου του Vincent Van Gogh. Ένα χωνάκι παγωτό, το πρώτο που δοκίμασαν για φέτος με γευση φράουλα, σοκολάτα και βανίλια. Ένα μικρό αντίγραφο από εκείνο το ρυτό με το κεφάλι του ιερού Ταύρου που είχαμε δει στο Μουσείο. Μια κατάλευκη κλωστή που ένωνε τον Λευκό Πύργο  με την Ακρόπολη και την Κνωσσό που τόσο είχαν προσπαθήσει να μάθουν, σε ποιο σημείο του χάρτη βρίσκονταν… Μια μέλισσα και μια πεταλουδίτσα πολύχρωμη και το πολυαγαπημένο βιβλίο του Σιγανού που λάτρευε τα ταξίδια.

Ο Μάιος είχε συγκινηθεί και ανέβηκε πάνω σε μια καρέκλα, παιδική, και ζήτησε  να σιωπήσουν για λίγο γιατί με το φευγιό του είχε ένα σπουδαίο νέο να τους πει.

Με σταθερή φωνή τους ανακοίνωσε πως το τελευταίο πράγμα που θα έβαζε στη βαλίτσα του ήταν οι μάσκες όλων τους και της κ. Ελένης και της κ. Μαρίας γιατί πια δεν ήταν ούτε απαραίτητες ούτε υποχρεωτικά να τις φοράνε. Το τι ακολούθησε μέσα στην τάξη με αυτήν την ανακοίνωση δε λέγεται. Όλα τους ζητωκραύγαζαν χαρούμενα. Τις πέταξαν όλες ψηλά και την ίδια στιγμή τίς παράχωσαν στη βαλίτσα του Μάη. Στο πιο βαθύ της σημείο. Τούτο το μαντάτο ήταν δώρο πολύτιμο και τα γέλια δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό. Χαμογελαστοί και χέρι χέρι μας αποχαιρέτησαν ο Μάιος με την κυρά Άνοιξη…

Κι όταν ηρεμήσαν τους είπα  πως απόψε το βράδυ μόλις ο Ήλιος θα πήγαινε να κοιμηθεί να προσέξουν εκείνο το πορτοκαλί ή ροζ συννεφάκι που θα τον κάλυπτε. Εκεί απάνω θα βλέπανε τον Μάιο και τη μαμά του την Άνοιξη να ταξιδεύουν για τόπους αλαργινούς και άγνωστους σε εμάς…

Ίσαμε του χρόνου που πια μεγάλα παιδιά του Δημοτικού θα τους καλωσορίζανε ξανά…