Το Βιβλιοδρόμιο μιλάει για το βιβλίο: Με ένα κόκκινο κουμπί!

Γράφει η Ελευθερία Καλούδη στο Βιβλιοδρόμιο!

Τον Ασίντ τον γνωρίσαμε στο τέλος της περιπέτειάς του. Όταν είχε πια συναντήσει τον θαλασσοκόρακα και μια μεγάλη αγκαλιά τον περίμενε στο τέλος του δρόμου. Ήταν από τα τυχερά παιδιά ο Ασίντ. Και σαν αληθινό λιοντάρι πάλεψε για να διεκδικήσει το μερίδιό του στη ζωή.

Μας συγκίνησε ο τρόπος που έσφιγγε στο χέρι του το κόκκινο κουμπί του, τον ομφάλιο λώρο που τον έδενε με την παλιά του ζωή, με όσα χάθηκαν για πάντα πίσω του. Τον ξέρει καλά αυτόν τον πόνο όποιος έχει μείνει τελευταίος στην πόρτα του σχολείου αγωνιώντας, γιατί οι γονείς του άργησαν να έρθουν να τον πάρουν. Τον ξέρει καλά όποιος, μεγάλος πια, αποκοιμήθηκε σφίγγοντας στα χέρια του μια φωτογραφία αγαπημένου του που έφυγε. Αυτό το ταπεινό κόκκινο κουμπί που γίνεται αναμνήσεις, εικόνες, λέξεις, μυρωδιές, μουσική και σε βοηθάει να διαβείς δύσβατα μονοπάτια. Μας άρεσε το χαμόγελό που του ζωγράφισε με περισσή μαεστρία, όπως πάντα, ο Νικόλας Ανδρικόπουλος που έντυσε με χρώματα τις λέξεις.

Μας θύμισε τα χαμόγελα του Μουσταφά, του Μωχάμετ, του Γιουσούφ, της Σαφά, της Ουαφά και τόσων άλλων, αληθινών παιδιών, που έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας όλα αυτά τα χρόνια. Θυμόμαστε την γλυκιά Ντόρσι, θα έχει μεγαλώσει πια και θα πηγαίνει σ' ένα σχολείο στη Σουηδία που ονειρευόταν να γίνει δασκάλα και γελούσε σαν γάργαρο νερό.
Το αγαπήσαμε αυτό το βιβλίο γιατί είχε το όμορφο τέλος που υπόσχονται τα παραμύθια και γιατί μας θύμισε πως τίποτα δεν έχει τελειώσει και πως άνθρωποι συνεχίζουν να ξεριζώνονται από τον τόπο τους. Τώρα που όλοι ξέρουμε πως είναι να νιώθεις την απειλή, να φοβάσαι να εμπιστευτείς, να τρέμεις να βγεις από το σπίτι σου, να αγωνιάς για τους δικούς σου, τώρα ίσως να νιώθουμε αλλιώς τον Ασίντ, τον Αντίλ, τον Μελάκ, τον Φάρις κι όλα τα παιδιά από τη θάλασσα... 

Η βιβλιοθήκη του 43ου Δημ. Σχολείου Ηρακλείου: Εδώ !